Περί φθοράς

Περί της φθοράς των πάντων ο λόγος σήμερα. 

Χτες βλέπαμε τον Αλεξανδράκη με την Αλίκη στη Σωφερίνα. Άνετος, ωραίος, όχι μόνο σαν ρόλος στο έργο αλλά και σαν άνθρωπος στη ζωή του. Σαν σήμερα 8 Νοεμβρίου πέθανε πριν δέκα ακριβώς χρόνια. 

Όλοι θα πεθάνουμε κάποτε, το μόνο σίγουρο.

Έχοντας όμως μια αίσθηση ΙΣΤΟΡΙΑΣ, που κανένα άλλο ζώο δεν την έχει (όπως και κανένα δεν μελετά τον θάνατό του, άλλο αν κάποια τον συναισθάνονται) εμείς διαφέρουμε. Μας νοιάζει πως ήταν η Ελλάδα πριν δυο ή δεκαδυό χιλιάδες χρόνια και μας νοιάζει τι θα απογίνει η Ελλάδα μετά από άλλα διακόσια. Λες και θα είμαστε εμείς κάπου να την βλέπουμε να προοδεύει ή να καταστρέφεται. Κι όμως, ζούμε με την ιστορικότητα που μας την επιβάλει μια ανθρωποκεντρική ΠΑΙΔΕΙΑ, είτε φιλελεύθερη είτε κατηχητική.

Όλα τα πράγματα είτε άψυχα είτε έμψυχα, πεθαίνουν, αυτός είναι και ο τρόπος για να ανανεώνονται, για να ξαναγενννιούνται. Ακόμα και οι ιδέες!

Παλιότερα είχα φτιάξει ένα βιντεάκι ...(ΣΗΜ.: όλα τα βιντεάκια μου είναι παλιότερα, τώρα που χρησιμοποιώ το UBUNTU κι όχι τα WINDOWS δεν έμαθα ακόμα πως να φτιάχνω καινούρια βιντεάκια). Το έφτιαξα επηρεασμένος από σκέψεις σαν τις παραπάνω. 

Είναι εικόνες πάνω στη μουσική του Fade out των Radiohead
Στο youtube βρίσκεται ΕΔΩ

Οι στίχοι των Radiohead σε μια (κάπως ελεύθερη) δική μου μετάφραση

Σπίτια στη σειρά, με βαραίνουν

Νιώθω τα θλιβερά τους χέρια να με αγγίζουν

Όλα στη θέση τους

Για να τα καταναλώσω με μιας

Και να χαθώ πάλι, να χαθώ

Οι μηχανές δεν μου λένε τίποτα

Οι σκέψεις με σφίγγουν

Γίνε παιδί του κόσμου, κάνε ένα κύκλο

Πριν πάμε όλοι κάτω

Και χαθούμε πάλι

Σπασμένα αυγά, πεθαμένα πουλιά

Κράζουν παλεύοντας για ζωή

Νιώθω τον θάνατο, βλέπω τα μάτια του

Όλα στη θέση τους

Για να τα καταναλώσουμε

Και να χαθούμε

Βυθίσου στον έρωτα