ΠΕΡΙ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

 

Το παρακάτω διάγραμμα το πήρα από το χτεσινό Κ-Ρεπόρτ και προέρχεται από τους Financial Times. Δείχνει την τραγική αποτυχία της κυβέρνησης στο θέμα της πανδημίας, με κριτήρια όχι δικά μου, αλλά του ΠΟΥ, δηλαδή αυτά που δέχονται οι επιστημονικοί φορείς και η ίδια η κυβέρνηση.

Μετά από τα πιο σκληρά λοκντάουν και το ξεπάτωμα της οικονομίας κι ιδιαίτερα των πιο αδύνατων στρωμάτων, η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των αποτυχημένων. Δείτε πόσο πιο ψηλά βρίσκεται η Ελλάδα σε σχέση με την Γερμανία, τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο αλλά και τις Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία.

Τραγικά αποτυχημένοι προσπαθούν να περάσουν εικόνα αγωνιστών που υποκύπτουν στον ανώτερο εχθρό. Υποκύπτουν μόνο στα συμφέροντα που εκπροσωπούν, των μεγαλοϊδιοκτητών που θέλουν να μεταβιβάζουν περιουσίες χωρίς να πληρώνουν φόρο, μεγαλοϊδιοκτητών των ιδιωτικών σχολείων και σχολών, των μεγαλοεπενδυτών (που πολλοί εξ αυτών είναι της οικογένειας) και όλων των άλλων μεγάλων κάτω από την μπότα των οποίων στενάζει ο ελληνικός λαός.

ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥΣ

 

Να ξεκαθαρίσω και πάλι κάτι. Στα θέματα της πανδημίας, η κριτική μου γίνεται πάντα, όχι με προσωπικά δικά μου κριτήρια, αλλά, με τα παραδεδεγμένα ως "επιστημονικά σωστά" από την κυβέρνηση και τον ΠΟΥ. Είδαμε πιο πριν πόσο πίσω είναι η χώρα σε επίπεδο ποσοστού θανάτων. Εδώ βλέπουμε πόσο έχει αποτύχει και το εμβολιαστικό πρόγραμμα. Καταγράφω μέρος από το σημερινό ρεπορτάζ του Κ-Ρεπορτ.

«Το εμβολιαστικό πρόγραμμα επιβραδύνει τους ρυθμούς του. Σε λίγες ημέρες, μόνο ένα από τα τρία μεγάλα εμβολιαστικά κέντρα της Αττικής θα παραμείνει σε λειτουργία, γιατί η προσέλευση είναι χαμηλή. Έκλεισε ήδη του Ελληνικού, τέλος του μήνα κλείνει του Περιστερίου, μένει μόνο ο «Προμηθέας» στο Μαρούσι, όπου χθες έγιναν μόλις 1000 εμβολιασμοί.»

Πώς μπορεί να πείσει η κυβέρνηση για την ανάγκη εμβολιασμού όταν η ίδια της η κοινοβουλευτική ομάδα παρουσιάζει κενά; Πώς θα πείσει ότι στο καφενείο κολλάς αλλά στο λεωφορείο όχι. Πώς θα πείσει όταν δεν ενισχύει το ΕΣΥ με γιατρούς, δεν μειώνει τον αριθμό μαθητών στην τάξη, δεν ενισχύει τα ΜΜΕ και βλέπει τον πολίτη μόνο σαν πιθανό παραβάτη των μέτρων που λαμβάνει ακόμα κι όταν είναι αντιφατικά; Όταν μοιράζει χάντρες και καθρεφτάκια επιβεβαιώνοντας την καχυποψία ότι το εμβόλιο είναι επικίνδυνη δουλειά που αναλαμβάνεις ρίσκο όταν το κάνεις. Όταν απαλλάσσει δια νόμου από ευθύνες τις επιτροπές που εισηγούνται κι αποφασίζουν και συνεχίζει τις μπίζνες με γνωστούς της βλέποντας και την υγειονομική κρίση σαν ευκαιρία;

Η κυβέρνηση αποφάσισε να αντιμετωπίσει το φαινόμενο που ονομάστηκε πανδημία ως ευκαιρία για αντιεργατικούς, αντιλαϊκούς, περιβαλλοντοκτόνους, αντιεκπαιδευτικούς νόμους, για ενίσχυση της καταστολής και επιβολή σιωπής στην κοινωνία. Οι πολίτες αντιδρούν, είτε εμβολιάζονται είτε όχι. Η απώλεια της ικανότητας της κυβέρνησης να συνδιαλέγεται με την κοινωνία, σήμαινει πως δύσκολα πλέον θα πείσει όσους έχουν αμφιβολίες. Οι διαταγές της μπορεί να έφεραν αποτέλεσμα για λίγο καιρό, προκάλεσαν όμως ανήκεστο βλάβη στην αξιοπιστία της.

Ο παρακάτω πίνακας δείχνει πόσο πίσω είναι η Ελλάδα και στον εμβολιαστικό τομέα.

 

Μια προσωπική τοποθέτηση

Οι εξελίξεις τα τελευταία δύο χρόνια είναι εξαιρετικά δυσοίωνες για τα λαϊκά στρώματα και τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας. Η εικόνα κυριαρχεί επί της ουσίας, πολιτικές που ευνοούν συμφέροντα κυριαρχούν κι η χώρα μας οδηγείται σε δρόμους υποτέλειας, αυταρχισμού και υποβάθμισης. Δεξιές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές σαρώνουν τις ελευθερίες, την δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την εργασία, την παιδεία, την υγεία την πρόνοια, τον ελεύθερο χρόνο και τον πολιτισμό. Πλήττουν την ίδια την νεοελληνική ταυτότητα. 

 

Θεωρώ πως η πολιτική αλλαγή είναι πλέον αναγκαία. Για να συμβεί, χρειάζεται να στρατευτούμε στις γραμμές της αριστεράς και της ευρύτερης κεντροαριστεράς που αποτελεί σήμερα την ελπίδα του λαού για ένα καλύτερο αύριο. Για μένα, ο Σύριζα προοδευτική συμμαχία είναι η αναγκαία λύση για την χώρα μας. Ξαναγυρίζω, λοιπόν, εκεί από που ξεκίνησα. Θα συναντηθούμε στους ωραίους και καθαρούς αγώνες που θα αλλάξουν το γκρίζο τοπίο που ζούμε σήμερα.

Ο Διονύσης δεν έβαλε τα στρατιωτικά

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ

 ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΌ ΣΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΆΚΗ.

 

Πρώτα η είδηση:

Τα σωματεία «Άσμα», «Μέτρον» και το «Πανελλήνιο Σωματείο Ελλήνων Τραγουδιστών» αιτιολόγησαν την πράξη του Έλληνα συνθέτη και στιχουργού με ανάρτηση στο στο Facebook, αναφέροντας πως ο Διονύσης Σαββόπουλος πάντα έκανε τη συγκεκριμένη κίνηση όταν συναντιόταν με τον Μίκη Θεοδωράκη, κάνοντας αναφορά στην ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών». Συγκεκριμένα αναφέρουν:

 

«Χθες τα σωματεία των συνθετών και των τραγουδιστών απηύθυναν κάλεσμα στα μέλη τους για έναν ομαδικό αποχαιρετισμό στον μεγάλο συνθέτη. Αρκετοί από εμάς συγκεντρωθήκαμε στο Σύνταγμα, προχωρήσαμε προς τη Μητρόπολη και δώσαμε τον τελευταίο ασπασμό μαζί. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκε από τους πρώτους ο Διονύσης Σαββόπουλος. Τυχαίνει να γνωρίζουμε πως πάντα όταν τον έβλεπε τον χαιρετούσε ως «Κάπταιν, μάϊ κάπταιν» κάνοντας τρυφερή αναφορά στην ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών». Έτσι επέλεξε να τον αποχαιρετήσει και στη Μητρόπολη.»

 

Το σχόλιό μου τώρα. Ο Σαββόπουλος κατηγορήθηκε πολλές φορές και από πολλούς αξιόλογους ανθρώπους για διάφορες εκφάνσεις ενός βασικού ψέματος. Είπαν ότι κλέβει μουσικές και ιδεολογίες. Αν έκλεψε μουσικές και μελωδίες ήταν ένα ψέμα, αν και είναι κάτι που το κάνουν πολλοί. Είπαν ότι έφερνε στην επικαιρότητα ιδεολογήματα και νεωτερισμούς που διάβαζε να δονούν την Αμερική και τα εμφάνιζε σαν δικά του. Αν το έκανε ήταν ένα ψέμα, που όμως ήταν πολύ χρήσιμο για εμάς. Μια φορά καταδικάστηκε κιόλας σε μια περίπτωση (ντιρλαντά). Είπε πως είχε θεωρήσει την μουσική παραδοσιακή, χωρίς ιδιοκτήτη, και ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει γι αυτό; Ήταν όμως ένα ψέμα σύμφωνα με την καταδικαστική απόφαση. Βρήκαν (έμαθα) μελωδίες του σε μελωδίες προγενέστερες για τις οποίες δεν σημείωνε την προέλευση. Συνήθως έγραφε την προέλευση στους δίσκους του, ίσως όμως κάπου να του ξέφυγε ή και να μην το θεώρησε σημαντικό. Αυτό ήταν το ένα είδος ψεμάτων.

Είπαν πως παρουσιαζόταν ως επαναστάτης προοδευτικός ενώ κατά βάθος ήταν συντηρητικός και κυβερνητολάγνος. Αυτό ήταν σοβαρό. Τον κατηγόρησε ένας ογκόλιθος της δημοσιογραφίας, ο Βασίλης Ραφαηλίδης, τον κατηγόρησε κι ο Μάνος Χατζηδάκις, ενώ τον υπερασπίστηκε ένας ακόμα "ύποπτος" για κυβερνητισμό, ο Απόστολος Δοξιάδης. Εκείνα τα θολά περί ορθοδοξίας ενίσχυσαν όλες τις κατηγορίες κι υποψίες. Κι ενώ ως το 1989 ήταν ο πιο καθαρόαιμος εκφραστής των βαθιών και μεγάλων οραμάτων του ελληνισμού και της ανένταχτης αριστεράς (δεν είμαι Πασόκα, δεν είμ' ούτε ΚΚΕ), μετά το "Μητσοτάκ" του '89 αμφισβητήθηκε έντονα. Έτσι κι αλλιώς όλα του τα έργα είχαν αμφισημίες. Όπως το μισοτηγανισμένο ψάρι του Μπαλουκλή, έτσι και τα τραγούδια του είχαν δυο όψεις. Ήταν επαναστατικά-αναρχικά και κρυφοχριστιανικά μαζί (βρόμικο ψωμί). Ήταν πάντοτε δίσημα (θύρα επτά και θύρα κάτω από τις ερπύστριες) και πάντοτε άφηναν την φαντασία και την δυνατότητα του ακροατή να διαλέγει εκείνο που του ταίριαζε, από την Έλσα που φοβόταν μέχρι την παιδική του φίλη Άννα. 

Αποκορύφωμα της δόξας του τα "Τραπεζάκια έξω" και οι 80.000 θεατές στο ΟΑΚΑ το '83. Μετά το '89, όμως, όλα όσα έκανε περνούσαν πια από κόσκινο. Με εκνεύρισε πολύ κάποιες φορές, όπως στον "Πλούτο" στην Επίδαυρο ή στην πρόσφατη "στυλιστική" του επιλογή Μητσοτάκη. Όταν άκουγα, όμως, τα τραγούδια του ηρεμούσα. Μ' αεροπλάνα και βαπόρια βομβάρδιζε τις αντιρρήσεις μου και μου θύμιζε πάντα πως μέσα από μια κάλπη μαγική μας κοιτάει ο χάρος και του τρέχουνε τα σάλια.

  

Τον Διονύση Σαββόπουλο θα τον κρίνει η ιστορία, όχι εγώ και όχι τώρα. Απλά, διορθώνοντας μιαν άσχημη εικόνα που έμεινε από τον χαιρετισμό του στον Μίκη και που τον αδικεί, θέλω να γράψω κάτι προσωπικά γι αυτόν. Εμένα με συγκλόνισαν ο στίχος του (κυρίως) και η μουσική του (από κοντά). Ένιωθα να με εκφράζουν οι συνεντεύξεις του και κάποιες επιλογές του (π.χ. Βαγγέλης Γερμανός, Θανάσης Παπακωνσταντίνου). Κι όταν διάβασα το σημείωμα των σωματείων που εξηγούσαν εκείνον τον στρατιωτικού τύπου χαιρετισμό στο φέρετρο του Μίκη, ανακουφίστηκα. Γι αυτό και τούτη η ανάρτηση. Συνολικό απολογισμό θα κάνουμε αργότερα. Έχουμε καιρό.

Ο Μίκης έκανε μόνος του την εξόδιο ακολουθία του.

Η εξόδιος ακολουθία για την Μίκη Θεοδωράκη αυτή τη στιγμή ψάλλεται στην Μητρόπολη παρουσία όλων των επισήμων και χιλιάδων ανθρώπων. Χρειαζόταν μια επίσημη και λαμπρή τελετή και μόνο έτσι μπορούσε να γίνει, την εξόδιο ακολουθία του, όμως, ο Μίκης δεν την περιμένει από κανέναν αρχιεπίσκοπο και σε καμία εκκλησία. Την έκανε σε όλη του τη ζωή, και την επαναλάμβανε σε κάθε ευκαιρία.   

Παρακολουθούσα χτες μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του Μίκη στην Βίκυ Φλέσσα στην εκπομπή "στα Άκρα". Μεταξύ άλλων τής είπε και για την τελευταία του επιθυμία να ταφεί εκεί που είναι θαμμένοι οι δικοί του, ο αδελφός του κι οι γονείς του. Εκεί είχε περάσει πολύ γλυκά χρόνια που πάντα του έλειπαν κι ήθελε με κάποιο τρόπο να επιστρέψει. "Βέβαια δεν είναι πραγματική επιστροφή, πεθαμένοι αυτοί, ανύπαρκτος τότε κι εγώ ... όμως με ηρεμεί η σκέψη" της είπε. Και προσπαθούσε η Βίκυ με όλη της την καλή διάθεση και "πειθώ" να του αποσπάσει μια μικρή έστω λεξούλα αισιοδοξίας για το μετά. "Θα τούς βρείτε εκεί". "Όχι, βέβαια, δεν υπάρχει τίποτε πια". "Μα, κάτι μένει" επέμενε η Φλέσσα. Ανένδοτος ο Μίκης "μετά δεν υπάρχει τίποτε. Από το τίποτα ερχόμαστε στο τίποτα πάμε" της είπε. "Μα η ψυχή ...". "Ποια ψυχή; Όλα είναι εδώ" της είπε ο Μίκης δείχνοντας το μυαλό. "Μα, κάτι δεν μένει;". "Τίποτε" εκείνος χαμογελώντας με την αφέλειά της χωρίς να γίνει προσβλητικός. Κι επειδή η Βίκυ δεν μπορούσε να το δεχτεί (ολίγον θεούσα, ολίγον δεξιά, ολίγον σε όλα) ο Μίκης της είπε: "Εδώ η Γη κάποτε γεννήθηκε και κάποτε θα πεθάνει, γαλαξίες γεννιούνται και γαλαξίες πεθαίνουν .. εμείς εδώ μια σκόνη είμαστε, θα έχουμε άλλη τύχη;"

Γεια σου Μίκη. Όπως το εξήγησες καλά στην κυρία Φλέσσα, τίποτε δεν μένει από το σώμα ή την ψυχή μας. Μόνο τα έργα των ανθρώπων μένουν αθάνατα. Σαν τους αρχαίους. "Αυτός ο λαός", της είπες "ήθελε να κάνει αθάνατα έργα, για αυτό τον θαυμάζουμε ακόμη και σήμερα". Κι ήρθες στο τώρα. "Δυστυχώς εμείς στην Ελλάδα δεν νοιαζόμαστε για έργα αθάνατα αλλά για άλλα πράγματα..."

Είναι φοβερό ένα πλάσμα μονάχα πάνω στη Γη, ίσως και σε όλο το σύμπαν, να είναι τόσο εγωιστικό και τόσο αφελές που να πιστεύει πως οι γαλαξίες πεθαίνουν αλλά οι άνθρωποι, οι ψυχές τους, επιβιώνουν. Να πιστεύει πως οι αιωνόβιες ελιές και τα πλατάνια, τα τεράστια όρη και οι μεγάλοι παγετώνες γίνονται κάποτε καπνός και σκόνη, αλλά, ο άνθρωπος βρίσκει μια δεύτερη παρουσία κι έναν παράδεισο ή μια κόλαση. Θρησκείες της αφέλειας και της χειραγώγησης τροφοδοτούν τα ανθρώπινα μυαλά με υλικό αποβλάκωσης. Στην θέση της γενναιότητας και της εγκαρτέρησης, που με περίσσεια ψυχής έδειχνε να δονεί τον αγέρωχο Μίκη, καλλιεργούν τον φόβο, την δειλία και την ευτέλεια. Η ολίγιστη κυρία Φλέσσα εκλιπαρούσε για ένα περιθώριο ανοχής στην σκέψη του μεγάλου Έλληνα που στεκόταν μπροστά της. Κι εκείνος, ελεήμων, της μίλησε περί αθανασίας. Της είπε για την αθανασία του ονόματος μέσω των αθάνατων έργων, δίνοντας ένα ακόμα κτύπημα στην λογική του Χατζηαβάτη και της μικράς ελληνορθόδοξης Ελλάδας που πρεσβεύει η συμπαθής θεούσα συνομιλήτριά του. 

Χαίρομαι που ήμουν άνθρωπος της δικής σου εποχής, Μίκη. Σε αποχαιρετώ κι εγώ. Σήμερα στη Μητρόπολη σού κάνουν επίσημη εξόδιο ακολουθία. Δεν είπες όχι στην τελετή και, κατά την γνώμη μου, πολύ καλά έκανες. Όλα τα κράτη έχουν τελετουργικά και το δικό μας έχει αναθέσει αυτή τη δουλειά στην εκκλησία που την πληρώνει καλά και παχυλά. Ας κάνει και για σένα μια τελετή με παράτες και ψαλμωδίες. Όσο για τα λόγια της ... από αυτά εσύ, όσο ζούσες, είχες διαλέξει τί θα κρατήσεις. Μόνο το "χους εις χουν", μόνο αυτό!

Ερωτήματα σχετικα με την γλώσσα που ζητούν απαντήσεις. Το γένος.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Πήγα σχολείο όταν διδάσκονταν ακόμα σε όλες σχεδόν τις τάξεις, ιδιαίτερα στα κλασσικά τμήματα, τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά. Ήταν βέβαια πολύ περισσότερα τα αρχαία ελληνικά και πολύ λίγα τα λατινικά, όμως, ο μαθητής έκανε μια καλή πρώτη γνωριμία με τις αρχαίες γλώσσες εκ των οπίων η μία (τα ελληνικά) συνεχίζουν να μιλιούνται ως νέα ελληνικά και σήμερα. Σημειωτέον ότι όταν λέμε "αρχαία" ουσιαστικά δεν λέμε τίποτε, γιατί άλλη η γλώσσα του Ομήρου, του 8ου-6ου αι.π.Χ,, άλλη η Αττική του 5ου-4ου αι. κι άλλη η Κοινή των πρωτοχριστιανικών χρόνων. Με την Κοινή, (την γλώσσα της εκκλησίας) της οποίας συνέχεια είναι η δημοτική γλώσσα, έχουμε ελάχιστες διαφορές. Με την Αττική έχουμε μια καλή επαφή μόνο με τις λέξεις και μεγάλη δυσκολία στο συντακτικό ενώ με την ομηρική έχουμε πολύ μικρή επαφή, αφού, σχεδόν δεν αναγνωρίζουμε ούτε τις λέξεις. Ο τρόπος που διδάσκονται σήμερα (ή και στα δικά μου χρόνια) οι αρχαίες ελληνικές γλώσσες είναι θέμα ειδικών, του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και των υπουργείων. Γίνονται πρόοδοι -κανείς δεν μηδενίζει τις προσπάθειες των ειδικών- ωστόσο, δεν απαγορεύεται να κάνουμε μερικές σκέψεις κι εμείς οι απλοί χρήστες της ελληνικής γλώσσας. Ιδιαίτερα μάλιστα αξίζει να μιλάμε όσοι βλέπουμε με ποιον τρόπο τα σύγχρονα προβλήματα της νέας ελληνικής γλώσσας εμπλέκονται με τη γνώση των αρχαίων. Ορισμένες από τις δικές μου σκέψεις επί του θέματος θέλω να παραθέσω με μια σειρά από σύντομα σημειώματα.

ΤΟ ΓΕΝΟΣ

Το γένος (ο, η, το) στην ελληνική γλώσσα -όπως και στην λατινική- είναι βασικό χαρακτηριστικό των λέξεων. Το ίδιο ισχύει και στην γαλλική γλώσσα, την ισπανική, την ιταλική, την γερμανική και άλλες γλώσσες. Δεν έχουμε καθόλου γένος -όπως π.χ. στην τουρκική, την κινεζική και πολλές άλλες- ή το έχουμε περιορισμένο όπως στην αγγλική (μόνο αρσενικά και θηλυκά πρόσωπα με he, she κι όλα τα άλλα ουδέτερα). 

Έτσι όπως το μαθαίνουμε, το γένος είναι απλά ένας μπελάς. Κάθε λέξη στα ελληνικά παίρνει είτε αρσενικό, είτε θηλυκό, είτε ουδέτερο άρθρο χωρίς να μαθαίνουμε καμιά λογική πίσω από αυτά. Κι επειδή η ελληνική γλώσσα είναι η μητρική μας και μαθαίνουμε τις ελληνικές λέξεις μαζί με το γένος τους σε ηλικία βρεφική, ή έστω παιδική, με μηχανισμούς κατά βάση άγνωστους ακόμα, δεν μας προβληματίζει το θέμα. Μόλις, όμως, πάμε να μάθουμε μια ξένη γλώσσα (δεύτερη γλώσσα λέγεται όταν δεν είναι μητρική και μπορούμε να μάθουμε πολλές δεύτερες γλώσσες), τότε ανακαλύπτουμε την δυσκολία του γένους. Τι παίρνει il, la, lo στα ιταλικά; Γιατί δεν είναι ίδια τα γένη όπως στα ελληνικά; Γιατί στα ελληνικά είναι αρσενικός ο λαός, θηλυκή η χώρα, κι ουδέτερο το κράτος; Γιατί είναι θηλυκό η δημοκρατία, αρσενικό ο πολίτης και ουδέτερο το πολίτευμα; Θηλυκά η ελιά, η μυρτιά, η ροδακινιά αλλά ουδέτερα το κυπαρίσσι και το πεύκο. Γιατί είναι θηλυκό η ελιά αλλά ουδέτερο το έλαιο; θηλυκό η ροδακινιά αλλά ουδέτερο το ροδάκινο; Τα μάθαμε όλα μηχανικά, με τον μηχανισμό της εκμάθησης της πρώτης μητρικής γλώσσας, αλλά, ποτέ δεν μάθαμε γιατί είναι έτσι κι όχι αλλιώς; Και το "γιατί" βρίσκεται στην αρχαία γλώσσα, εξίσου ομηρική, αττική ή κοινή. Να ένας λόγος για να μαθαίνω αρχαία, για να καταλαβαίνω τα γένη, να ξέρω τα άρθρα και τον ρόλο που παίζουν στη φράση, στην πρόταση. Για να γίνομαι όχι μόνο χρήστης της γλώσσας αλλά και δημιουργός της, αφού θα ακολουθώ τα βήματα της δημιουργίας της γλώσσας κι όχι μόνο της χρήσης της.

Στα έμψυχα, η διάκριση γένους αφορά στο φύλο, ο άντρας είναι αρσενικού γένους κι η γυναίκα θηλυκού. Ο Δίας, ο Περικλής, η Αθηνά, η Σαπφώ. Όλα καλά μέχρι εδώ. Όταν μια γυναίκα συμμετείχε στα συμπόσια ως ίση συνομιλήτρια με τους άνδρες ήταν η γυναίκα, η Ασπασία, Όταν μετείχε ως εταίρα, ως παλλακίδα, ήταν το Ερώδιον, το Νίκιον κ.ο.κ, ήταν ουδέτερο!!! Η Ερωδιάς στο σπίτι της γινόταν το Ερώδιον στο συμπόσιο όπου προσέφερε τον εαυτό της ως αντικείμενο. Όταν κάτι γίνεται παιχνίδι, όταν γίνεται υποκοριστικό  ουδετεροποιείται. Ο παις, η παις, το παιδίον (γι αυτό στα νεοελληνικά το παιδί είναι ουδέτερο ενώ γιος και κόρη είναι αρσενικό και θηλυκό).

Φεύγοντας από τα έμψυχα, γένος έχουν και τα άψυχα. Όσα έχουν ένα πρόσωπο ισχυρό, μια παρουσία υποκειμένου, είναι αρσενικά. Όσα γεννούν και δημιουργούν είναι θηλυκά. Τα αντικείμενα όμως της δημιουργίας είναι ουδέτερα. Ο ήλιος είναι το πρόσωπο-δημιουργός, η ζέστη είναι η λειτουργία και η δημιουργία, το φως (αλλά και το χώμα, το δένδρο, το βουνό) είναι τα αποτελέσματα. Ο λαός (ο πληθυσμός, ο Έλλην, ο Πολίτης) είναι ο δημιουργός και είναι αρσενικός. Η δημοκρατία (η ισοκρατία, η ισονομία, η πολιτεία) είναι η διαδικασία που δημιουργεί τις σχέσεις ζωής κι επομένως είναι θηλυκή, το Πολίτευμα είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας (όπως το Δίκαιο, το Καλό κι Αγαθό κτλ.) κι επομένως ουδέτερα. Λέμε: «η εκκλησία του δήμου εγκρίνει το ψήφισμα». Ο δήμος είναι αρσενικός, η εκκλησία του δήμου που εγκρίνει (δημιουργεί) είναι θηλυκή και το αποτέλεσμα-ψήφισμα είναι ουδέτερο. Ο άρτος είναι κύριο κι αρσενικό, η αρτοκλασία είναι η ενέργεια-δημιουργία κι είναι θηλυκή, το φαγητό ουδέτερο. Για να δούμε και το πασίγνωστο "ψωμί" που είναι ουδέτερο στα νεοελληνικά και αρσενικό (ως άρτος) στα αρχαία. Από τον άρτο, προκύπτει ένα μέρος του, το "αρτίδιον " που είναι ουδέτερο ως υποκοριστικό του άρτου. Όταν είναι ψημένο (το ψημένο αρτίδιο) γίνεται σκέτα ψημένο και καταλήγει να είναι το νεοελληνικό ψωμί. Θα μου πείτε, το ύδωρ και το νερό, τι ιστορία έχουν; Το ύδωρ είναι ουδέτερο, ως το αποτέλεσμα του φοβερού (ως ορμητικού, άρα αρσενικού) ποταμού ή των (δημιουργών άρα θηλυκών) θάλασσας και λίμνης. Το ύδωρ όταν είναι φρέσκο, είναι "νεαρόν ύδωρ". Όπως από το "ψημένο αρτίδιο" κόψαμε το αρτίδιο και κρατήσαμε το επίθετο "ψημένο" για ψωμί, έτσι και από το "νεαρόν ύδωρ" κόψαμε το ύδωρ και μας έμεινε το "νεαρόν" που έδωσε το νερό στα νεοελληνικά. 

 Η ιστορία των λέξεων μας σπρώχνει στις αρχαίες ελληνικές γλώσσες που πριν πεθάνουν γέννησαν την σύγχρονη δική μας. Γι αυτό τον λόγο πρέπει να μαθαίνουμε τα βασικά τους στοιχεία. Όχι με τον ξερό τρόπο μιας γραμματικής κι ενός λεξιλογίου που καταντούν κουραστικά και βαρετά, αλλά, με διασύνδεση με την σημερινή μας γλώσσα.

Θα συνεχίσω με άλλα μέρη του λόγου κι άλλες παρατηρήσεις που θα κατατείνουν όλες στο ίδιο συμπέρασμα.

Ο δικός μας Μίκης έσβησε.

Είχε σβήσει από καιρό η καλλιτεχνική του ιδιοφυΐα, λόγω ηλικίας. Είχε σβήσει η δυνατότητά του να επηρεάζει και να συνεγείρει από τότε που έγινε υπουργός του Μητσοτάκη. Δεν είχε σβήσει, όμως, η ψυχή του. Αυτή που τον κατέβασε στην πλατεία Συντάγματος για τα μνημόνια ή για το μακεδονικό. Κι όταν έκανε τον απολογισμό του είδε πως πάντα ήταν κομμουνιστής.

Για μένα ο Μίκης ήταν πάντα αριστερός, σοσιαλιστής, φιλελεύθερος, ελεύθερο πνεύμα και μεγάλος μουσικός, απίστευτα πολιτικό ον, άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης. Είναι ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας. Κι έφυγε από τη ζωή όπως θα φύγουμε όλοι. Πρόλαβε να ζήσει τον θρίαμβό του εν ζωή, πράγμα όχι προφανές ή συχνό. Τυχερός στάθηκε. 

Δεν λυπόμαστε που έφυγε, ξέραμε πως κάποτε θα γινόταν κι αυτό. 

Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ, δεν θα μπορούσαμε εξάλλου να τον ξεχάσουμε ακόμα κι αν θέλαμε.

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ ΤΗΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Μεταξύ άλλων ευρημάτων, πήρα μία από τις κάρτες αποτελεσμάτων από δημοσκόπηση της Κάπα Ρισέρτς για το "Έθνος". Θεωρώ δεδομένες τις επιφυλάξεις όλων μας για τις δημοσκοπήσεις, ιδιαίτερα τον Αύγουστο. Ωστόσο κάποια ερωτήματα δεν διαμορφώνουν ψήφο κι ίσως ενέχουν περισσότερη αξιοπιστία κι ένα τέτοιο εύρημα σχολιάζω σήμερα.

 

Το ερώτημα μετρά τα "συναισθήματα" του δείγματος χωρίζοντάς το σε δυο κατηγορίες, "εμβολιασμένοι" κι ανεμβολίαστοι". Αντιμετωπίζοντας μια κατάσταση δύσκολη, πανδημία, φωτιές, οικονομία κτλ. οι πολίτες ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο ή νιώθουν οργή σε πολύ διαφορετικά ποσοστά. Οι εμβολιασμένοι νιώθουν οργή κατά 33% ενώ οι ανεμβολίαστοι κατά διπλάσιο 68%. Οι εμβολιασμένοι νιώθουν ελπίδα κι αισιοδοξία κατά 21% κι οι ανεμβολίαστοι κατά 4%. Το άνοιγμα ανάμεσα σε αισιοδοξία και οργή μεταξύ των εμβολιασμένων είναι -12% και το ίδιο άνοιγμα μεταξύ των ανεμβολίαστων φτάνει στο -64%. Αυτό πλέον καταντάει στάση ζωής και δείχνει ότι η αντιμετώπιση του ζητήματος των εμβολιασμών έχει πρόβλημα.

 

Απ' ό,τι φαίνεται, τα αυταρχικά μέτρα της κυβέρνησης δεν θα αποδώσουν καθώς τα περιθώρια πειθούς έχουν στενέψει υπερβολικά. Απ' ό,τι φαίνεται οι διαμαρτυρίες θα ενταθούν κι ένα νέο κύμα μακεδονομάχων, συνεπικουρούμενο κι από ειλικρινείς ελευθερόφρονες, φορά περικεφαλαίες κι ακονίζει μαχαίρια, αυτή τη φορά για να σκάψει τον λάκκο του Μητσοτάκη. Θα δούμε αν θα τα καταφέρει.

Το νέο Τουρκολίμανο (Μικρολίμανο)

Ασυγκρίτως καλύτερο το νέο Τουρκολίμανο (ή Μικρολίμανο) τώρα. Κι όταν τελειώσει θα είναι ακόμα πιο καλό.

Η Ελλάδα ας πάει να πνιγεί!

Ρεπορτάζ σε όλο τον καθημερινό τύπο χτες:

«Οι υπουργοί 'Αμυνας της Βόρειας Μακεδονίας, Ράντμιλα Σεκερίνσκα και της Τουρκίας, Χουλουσί Ακάρ υπέγραψαν χθες πενταετή συμφωνία Στρατιωτικής-Οικονομικής Συνεργασίας, η οποία όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση του υπουργείου 'Αμυνας της Βόρειας Μακεδονίας θα βελτιώσει τις δυνατότητες των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.»

Δεν χρειάζονται πολλά περισσότερα για να καταλάβει κανείς ότι αυτός που κάνει την ζημιά, αυτός την πληρώνει. Η Ελλάδα, εδώ και δύο χρόνια, καθυστερεί να επικυρώσει τις συμφωνίες που έχει υπογράψει με την Βόρεια Μακεδονία. Η καθυστέρηση οφείλεται στον εσωτερικό πόλεμο εντός της ΝΔ μεταξύ Σαμαρά-Καραμανλή και Μητσοτάκη. Δέσμιος της ακροδεξιάς που τον εξέλεξε στην ηγεσία της ΝΔ ο πρωθυπουργός, και ουσιαστικά ανίσχυρος απέναντι στα καπετανάτα του κόμματός του, επί δύο χρόνια δεν φέρνει στη Βουλή την κύρωση των συνθηκών. Αρνείται ουσιαστικά να εφαρμόσει την συμφωνία των Πρεσπών με την Βόρεια Μακεδονία. Και εισπράττει τώρα το τίμημα αυτών των παραλείψεών του. Η Βόρεια Μακεδονία στρέφεται αλλού, εκεί από όπου την αποσπάσαμε το 2018 χάρη στη συμφωνία των Πρεσπών.

Για δυο χρόνια -επί Τσίπρα- η Βόρεια Μακεδονία στεκόταν στο πλευρό μας σαν ο πιο πιστός μας σύμμαχος. Όπως είναι όμως φυσικό, στις διεθνείς σχέσεις, όταν είδε ότι το κλίμα στην Ελλάδα έχει αλλάξει, άλλαξε κι εκείνη ρότα. Υπέγραψε πενταετή συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την Τουρκία. 

Αυτό σημαίνει ότι θα μας επιτεθεί; Όχι, βέβαια. Σε περίπτωση, όμως, σύρραξης (μικρής έστω κλίμακας) Ελλάδας-Τουρκίας, η Βόρεια Μακεδονία θα έχει απέναντί της δυο χώρες εκ των οποίων η μία δεν την "αναγνωρίζει" καθυστερώντας επίτηδες τις κυρώσεις των συμφωνιών, ενώ η άλλη υπογράφει μαζί της συμφωνίες και υπόσχεται βοήθεια. Ποιαν θα διαλέξει; Και πόσο ασφαλή θα είναι τα βόρεια σύνορά μας σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο (σύρραξης) όταν στα ανατολικά μας σύνορα είναι η Τουρκία και στα βόρεια δυο χώρες που έχουν μαζί της στρατιωτικές συμφωνίες (Αλβανία και Βόρεια Μακεδονία); Όταν η Τουρκία έχει σύμφωνο αμοιβαίας πολεμικής συνδρομής με ένα πολυπληθές σε στρατό και όπλα Πακιστάν κι εμείς σε αντιστάθμισμα έχουμε τις καλές σχέσεις του Μητσοτάκη με τον πρώην υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Πομπέο;

Δυστυχώς, οι γκάφες στο θέμα της πανδημίας ή των πυρκαγιών συνεχίζονται και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Εκεί όπου οι μακεδονομάχοι δεν μπορούν να κάνουν άλλο τίποτε από το να μας οδηγήσουν σε καινούργια 1897 και 1922, σε καινούργιες εθνικές τραγωδίες. Και, δυστυχώς, ο πρωθυπουργός σήμερα, έχει διαλέξει να ακολουθήσει τον δρόμο τους. Από δειλία, από συμφέρον και φιλαυτία. Κι η Ελλάδα ας πάει να πνιγεί!

Ένα χρέος 200 ετών

Διάβασα σήμερα το πρωί ένα σχόλιο του Παντελή Μπουκάλα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Αφορά ένα εθνικό χρέος μας προς την Αϊτή.

Η χώρα αυτή υπέστη έναν καταστροφικό σεισμό με χίλια πεντακόσια περίπου θύματα, τεράστιες καταστροφές και την πείνα να απειλεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού της. Χρειάζεται επειγόντως βοήθεια.

Η χώρα αυτή της Κεντρικής Αμερικής, είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε το ελληνικό κράτος τον Φεβρουάριο του 1822. Πριν διακόσια χρόνια, ο Πρόεδρος της Αϊτής Ζαν Πιερ Μπουαγιέ, ανταποκρίθηκε σε αίτημα του Αδαμάντιου Κοραή και μας έστειλε την πρώτη επίσημη αναγνώριση μαζί με ένα καράβι με εθελοντές και σαρανταπέντε τόνους καφέ.

Τους το χρωστάμε. Κι οφείλουμε άμεσα, τώρα χωρίς δεύτερη σκέψη να τους στηρίξουμε, ανταποδίδοντας ένα μικρό μέρος από το καλό που μάς έκαναν πριν από 1999 χρόνια. Περιμένω από τον υπουργό εξωτερικών κ. Δένδια ή τον ίδιο τον Μητσοτάκη να κάνουν την απαραίτητη κίνηση πέρα από τις δηλώσεις συμπάθειας. Να δείξουν την έμπρακτη αναγνώριση των Ελλήνων γι αυτό το κράτος που τώρα θρηνεί κι έχει την ανάγκη όλων μας.

 

 

Η τραγική αποτυχία των ΗΠΑ κι η ανάδυση της Κίνας

Όσα είδαμε ως τώρα στο Αφγανιστάν, κι εκείνα που, με βεβαιότητα, θα δούμε προσεχώς να συμβαίνουν, δεν είναι απλά γεγονότα. Είναι η τελική φάση μιας εικόνας που άρχισε να διαμορφώνεται πρώιμα από την αποχώρηση των Αμερικανών από την Σαϊγκόν το 1975 και που ζωγραφίστηκε με τα πιο μελανά χρώματα στην επίθεση κατά των δίδυμων πύργων το 2001. Η τωρινή αποχώρηση μαρτυρά όχι μόνο την αδυναμία των ΗΠΑ αλλά και της Δύσης γενικά. Δείχνει την αδήριτη κι ανεπίστρεπτη κλίση που παίρνει η ζυγαριά της παγκόσμιας ηγεμονίας. Η Αμερική κέρδισε τον ψυχρό πόλεμο αλλά έχασε την παγκόσμια ηγεμονία. Μαζί της απέτυχε τραγικά κι ολόκληρος ο δυτικός κόσμος που στηρίχτηκε για εκατό περίπου χρόνια στα όπλα και την οικονομική της ισχύ. Τα όπλα της πλέον δεν μπορούν να επιβάλλουν την θέλησή της σε κανένα μέρος στον κόσμο, εξ ου και η αποχώρησή της από την Συρία και το Αφγανιστάν. Οι νέοι γεωπολιτικοί παίκτες, η Ρωσία του Πούτιν κι η Τουρκία του Ερντογάν, καρπώνονται κάποια από τα εγκαταλειμμένα εδάφη που έχουν απαξιωθεί πλήρως και φουσκώνουν τις φιλοδοξίες τους. Είναι κι αυτοί όμως κοράκια που ψάχνουν για πτώματα κι όχι αληθινές δυνάμεις έτοιμες να αναλάβουν ηγεμονία.

Η νέες δυνάμεις είναι η Ινδία κι η Κίνα. Κι αν η Ινδία λόγω των δικών της προβλημάτων καθυστερεί, η Κίνα φαίνεται πως βιάζεται. Βλέπουμε την μεγάλη αυτή χώρα να κατακτά οικονομικά, χωρίς να στέλνει ούτε τιμητικό άγημα σε ξένη χώρα και χωρίς να καταλαμβάνει ούτε μια σπιθαμή ξένου εδάφους, περιοχές, χώρες και ηπείρους ολόκληρες. Το κάνει μεθοδικά κι εδώ και μερικά χρόνια έφτασε στην κορυφή. Έχει ήδη μεγαλύτερο ΑΕΠ από τις ΗΠΑ και ήδη έχει την Νότια Ασία και την Αφρική υπό τον έλεγχό της. Η Αμερική έχει χρέος τρισεκατομμυρίων προς την Κίνα και αποτελεί τον μεγαλύτερο εισαγωγέα προϊόντων για τα κινέζικα προϊόντα.

Το πιο σημαντικό όμως σε αυτή την ανάδειξη της Κίνας σε πρώτη δύναμη στον κόσμο βρίσκεται αλλού, Η Κίνα δεν παρουσιάζει μόνο το πιο επιτυχημένο μοντέλο ανάπτυξης (με δυτικά κριτήρια επιτυχίας) αλλά αποτελεί και την μόνη θεσμική και βιώσιμη απάντηση στον καπιταλισμό. Εκεί που απέτυχαν η μεγάλη ΕΣΣΔ και η μαρξιστική επανάσταση, να δώσουν ένα μοντέλο ικανό να συναγωνιστεί τον καπιταλισμό, η Κίνα δείχνει να το καταφέρνει. Το δικό της ιδιόρρυθμο οικονομικό σύστημα φυσικά δεν είναι κατ' ουδένα τρόπο καπιταλισμός μια και καπιταλισμός χωρίς καπιταλιστές και αστική τάξη δεν νοείται. Η οικονομία της είναι σχεδιασμένη, όπως ήταν η σοβιετική κι οι αποφάσεις λαμβάνονται όχι από την ελεύθερη αγορά, αλλά, από ένα κόμμα, το κομμουνιστικό. Το ότι είναι ανοιχτή στην παγκόσμια ελεύθερη αγορά δεν σημαίνει ότι καθορίζεται από αυτήν. Εν μέρει επηρεάζεται, όμως ο δικός της σχεδιασμός είναι αυτός που καθοδηγεί την αγορά, δηλαδή τις τιμές, τις ποσότητες και τις σχέσεις ανάμεσά τους. Το κινεζικό ΚΚ βλέπει την αγορά και τις παγκόσμιες εξελίξεις για να καθορίζει τις τιμές των προϊόντων και των μισθών, για να μετέχει στην τεχνολογική πρόοδο και να πρωτοπορεί όπου μπορεί. Και έχει φτιάξει μια κοινωνία (ξεκινώντας από το μηδέν κι από την πείνα) όπου το εθνικό εισόδημα κοντεύει να φτάσει το ελληνικό, όταν εμείς είμαστε 11 εκατομμύρια κι εκείνοι 1,3 δισεκατομμύρια. Οι πόλεις τους είναι οι μεγαλοπρεπέστερες και οι πιο σύγχρονες στον κόσμο και οι κάτοικοί τους πολύ πλουσιότεροι των Ευρωπαίων. Ο τροχός της ιστορίας έχει κιόλας γυρίσει, έστω κι αν εμείς στην δύση χρειαζόμαστε εικόνες όπως αυτές από την Καμπούλ για να το καταλάβουμε.

Δεν σωζόμαστε με τίποτε

Από τον σημερινό ημερήσιο τύπο σας παραθέτω πέντε πρωτοσέλιδα. Είναι κρεμασμένα στα περίπτερα, μπορείτε να τα βρείτε και στο διαδίκτυο. Το σύνολο των ημερήσιων σήμερα είναι 22 κι εξ αυτών οι έξι (6/22) έχουν για πρωτοσέλιδο θέμα τους τον θεό, την παναγία ή αγίους. Και δεν είμαστε ακόμα στο αυριανό δεκαπενταύγουστο οπότε και θα ξεσαλώσουν.

 Η «Ελεύθερη Ώρα» μας πληροφορεί ότι οι φωτιές έσβησαν όχι από την πυροσβεστική ή τον Μητσοτάκη (κι εδώ έχει δίκιο) ούτε επειδή έφτασαν στην θάλασσα ή από τις βροχές (κι εδώ έχει άδικο) αλλά -προσέξτε!- την Επτάσπαθη Παναγία και τον Πούτιν.

Και καλά ο Πούτιν, ο χωμένος σε όλα, η Παναγία με τα επτά σπαθιά τι έκανε; Να έκοβε πεύκα για να κάνει αντιπυρικές ζώνες, δεν το νομίζω ...

Η «Εσπρέσσο» με τίτλο «ΣΕΦ στην κουζίνα του θεού» μας εξηγεί πώς έγινε ένα θαύμα, μια ομολογία πίστης όπως λέει η εφημερίδα, κατά το οποίο η Παναγία ήξερε τι έκανε κι έκανε έναν μάγειρα να θρέφει πεινασμένους.

Η «Εστία» έχει πρωτοσέλιδο και κύριο τίτλο το δαχτυλίδι του Κολοκοτρώνη που το είχε κάνει «τάμα στην Παναγία» για την ελευθερία και αυτό συνδέει το '21 με την Ορθοδοξία. Όλα αυτά τα είδε η μοναχή Πελαγία στον ύπνο της όπου την επισκέφθηκε η Παναγία Θεοτόκος.

Η «Political» (όνομα και πράγμα) έχει στο πρωτοσέλιδό της μια ολοσέλιδη φωτογραφία της Παναγίας με τον Χριστό αγκαλιά και γράφει «Παναγία, η μητέρα της Ελλάδας».

Καλά κρασιά!

Η «On time» του Σαββατοκύριακου μας ενημερώνει με ολοδέλιδο τίτλο ότι κάποιος ηθοποιός «είχα για πολλά χρόνια το σκουφάκι του Παΐσιου».

Θυμάστε τον Γέροντα-Παστίτσιο; Ε, για το σκουφάκι του ο λόγος.

Τέλος, το «Star press Weekend» φέρνει στην επιφάνεια γνωστά πρόσωπα που γλίτωσαν χάρη στην πίστη τους στην Παναγία από τροχαία ατυχήματα, αλκοολισμό, κι άλλα ανυπέρβλητα προβλήατα.

Από πάνω έχει και τέσσερις ιστορίες ανθρώπων που έζησαν από κοντά τους εξωγήινους. 

 

Βέβαια οι εφημερίδες αυτές (οι 6 από τις 22) δεν είναι το ΒΗΜΑ η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, το DOCUMENTO, η REAL NEWS, η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ των ΣΤΥΝΑΚΤΩΝ, το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ. Είναι οι κάπως δεύτερες, οι λαϊκές φυλλάδες που λέμε. Ναι, περί αυτών πρόκειται, κι αυτό κάνει την κατάσταση να φαίνεται ακόμα χειρότερη. Γιατί ο καθωσπρεπισμός των μεγαλύτερων φύλλων δεν τους επιτρέπει να αγγίξουν κι αυτές την ψυχή του νεοέλληνα, που την αγγίζουν οι λαϊκές φυλλάδες και που όπως φαίνεται είναι ...  μια άβυσσος!

Δεν έχει καμιά ελπίδα η Ελλάδα (και μαζί της οι Έλληνες) όσο πορεύεται στον δρόμο της καθυστέρησης και της δεισιδαιμονίας. Διακόσια χρόνια δεν φάνηκαν αρκετά για να ξυπνήσουμε. Μείναμε στο λούστρο των αρχαίων αγαλμάτων και τον γαλάζιο μας ουρανό με τις καθαρές θάλασσες. Δεν πήραμε χαμπάρι πού βρίσκεται ο κόσμος, όχι για να τον ακολουθήσουμε τυφλά, αλλά για να βρούμε τον δικό μας δρόμο. Συνεχίζουμε στην μιζέρια, την αγραμματοσύνη και την αγιαστούρα. Θλίβομαι που το λέω, όμως, μας περιμένουν δυστυχώς και χειρότερα!

Στέφανος Μίλλερ, ένας ακόμη μεγάλος Έλληνας

Ο Στέφανος Μίλλερ                   

 

Πέθανε χτες Τετάρτη, στις 11/8/2021 ο μεγάλος Στέφανος Μίλλερ. Ήταν ο σπουδαίος αρχαιολόγος και Έλληνας (όχι απλά φιλέλληνας) που τον γέννησε η Αμερική, που είχε λίγο ελβετική και λίγο γερμανική καταγωγή, αλλά που διάλεξε να γίνει και να παραμείνει Έλληνας μέχρι τον θάνατό του. Ήρθε εδώ το 1967, έκανε ανασκαφές στην Ολυμπία και την Αρχαία Α
γορά της Αθήνας και από το 1973 ανέλαβε την Νεμέα. Εκεί όχι μόνο έκανε έργο αλλά αναβίωσε τους αγώνες με συμμετοχή ανθρώπων κάθε φύλου, φυλής και ηλικίας από όλο τον κόσμο. Όχι μόνο πολιτογραφήθηκε Έλληνας, αλλά, πήρε αριστεία και βραβεία από τον ΠτΔ κι έγινε διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Η τελετή έναρξης των αγώνων το 2016

Στα Νέμεα, τους αγώνες που διοργάνωνε στη Νεμέα, πήγα το 2016 και το 2020. Μάλιστα το 2020 ήταν να τρέξω κι εγώ, είχα μπει στις σχετικές λίστες, όμως, οι αγώνες δεν έγιναν λόγω του κορωνοϊού και μάλλον θα επαναληφθούν πια το 2024.

Οι φωτογραφίες είναι από τους αγώνες του 2016

Χώρα ανοχύρωτη

Η Κυβέρνηση ΔΕΝ έβαλε τις φωτιές. Αυτό το κάνουν ο πολιτισμός, η φύση και καμιά φορά οι εκούσιοι ή ακούσιοι εμπρηστές.

Η Κυβέρνηση όμως ΔΕΝ έκανε τίποτε για να μας προστατέψει από αυτές. Ή μάλλον ΕΚΑΝΕ ό,τι μπορούσε για να αφήσει την χώρα ανοχύρωτη, απροστάτευτη. Το δείχνουν τα νούμερα του φετινού προϋπολογισμού.

Φέτος έγιναν 1.500 προσλήψεις ειδικών φρουρών κι ετοιμάστηκαν (ή έγιναν) 1.200 προσλήψεις πανεπιστημιακών φρουρών. Εκσυγχρονίστηκαν με νέο εξοπλισμό τα ΜΑΤ, ΔΙΑΣ κτλ. κι εφοδιάστηκαν με συστήματα ρίψης νερού (Αίας) για τους διαδηλωτές. Φέτος επίσης αγοράστηκαν Ραφάλ αξίας 2,5 εκ. ευρώ κι άλλα τόσα περίπου διατίθενται για την αναβάθμιση των F-16 και την ενίσχυση του Ναυτικού.

 Η Πυροσβεστική υπηρεσία εκτίμησε τις ανάγκες της στα 15-18 εκ. ευρώ και στην πυροσβεστική υπηρεσία υπάρχουν 4.000 κενές θέσεις. Αντί για τα 15-18 εκ. η κυβέρνηση έδωσε φέτος 1,7 εκ. μόνο! Η Πυροσβεστική ακαδημία ενισχύθηκε με το φοβερό ποσό των 34 χιλιάδων ευρώ (!) και το Εθνικό Συντονιστικό Διαχείρισης κρίσεων ενισχύθηκε με 24 χιλ.ευρώ (!). 

Είναι προφανές αυτό που συνέβη στη χώρα. Δεν θα βάλουμε την αμυντική πολιτική της χώρας κόντρα στην αντιπυρική της πολιτική. Οι αναλογίες όμως και οι επιλογές είναι συντριπτικές. 

Οι προσλήψεις των εντελώς άχρηστων δυνάμεων καταστολής (2.700 θέσεις) που στρέφονται ενάντια στη νεολαία και τον λαό, θα μπορούσαν να έχουν στελεχώσει ένα άρτιο πυροσβεστικό σώμα (που έχει 4.000 ελλείψεις) ικανό να σβήνει τις φωτιές και να καταστέλλει την περιβαλλοντική καταστροφή της χώρας. Δεν μιλάμε για νέους διορισμούς που προκαλούν αλλεργία στον πρωθυπουργό. Μιλάμε για την επιλογή της σωτηρίας αντί της επιλογής της βαρβαρότητας.

Τα 5 περίπου δις που δίνονται για την άμυνα θα μπορούσαν να έχουν μέσα τους και σωστικά μέσα. Αυτό είναι λογικό δεδομένου ότι ένα Ραφάλ έχει κόστος όσο τρία περίπου πυροσβεστικά αεροπλάνα και με δεδομένο ότι πήραμε αντισταθμιστικό για τα Ραφάλ ένα αεροπλάνο VIP για τον πρωθυπουργό. Η κυβέρνηση επέλεξε αντί της προστασίας της ελληνικής φύσης και των περιουσιών, την βία και την καταστολή κατά των νέων, του λαού και των φοιτητών. Επέλεξε να αγοράσει τα Ραφάλ ή να αναβαθμίσει τα F-16 για να έχει την εύνοια Γαλλίας και Αμερικής χωρίς να φροντίσει ώστε -στα αντισταθμιστικά έστω ανταλλάγματα- να περιλαμβάνονται σωστικά αεροπλάνα ή ελικόπτερα.

Η κλιματική αλλαγή προκαλεί ακραία φαινόμενα και οι μέθοδοι προστασίας πρέπει να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Το δήθεν επιτελικό κράτος πιάστηκε το ίδιο ή κι ακόμα πιο αδιάβαστο από τα "μη επιτελικά" κράτη που είχαν τις συμφορές στην Πελοπόννησο το 2007 ή το Μάτι το 2018. Αν όμως τότε υπήρξε κάποιος αιφνιδιασμός, σήμερα αυτός είναι αδικαιολόγητος, κι αύριο θα είναι εγκληματικός. Όταν τελειώσουμε με όλα αυτά (πότε; έχουμε ολόκληρο Αύγουστο μπροστά μας) θα πρέπει να γίνει μια διακομματική συμφωνία για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν με ορίζοντα 30 ή και 50 ετών τουλάχιστον. Με την αλαζονική σημερινή κυβέρνηση στραπατσαρισμένη από τα γεγονότα, αυτό ίσως να είναι πλέον δυνατό, αλλιώς θα περιμένουμε μετά τις εκλογές. Ανάμεσα στα πρώτα μελήματα μιας δημοκρατικής προοδευτικής διακυβέρνησης πρέπει να είναι και αυτό το μέλημα. Κοντά στην κατάργηση των εξώφθαλμα αντιλαϊκών νόμων που έχουν ήδη καταγγελθεί από όλους, η κατάρτιση ενός μακρόπνοου προγράμματος πολιτικής προστασίας πρέπει να έχει προτεραιότητα.

Μακάρι

  

Ακόμα καίγεται η Βαρυμπόμπη κι αδειάζει από κόσμο ενώ το λεκανοπέδιο καλύφθηκε από καπνούς που κάνουν την αναπνοή δύσκολη κι επικίνδυνη. Η κλιματική αλλαγή δίνει ακραία φαινόμενα αλλά, έτσι κι αλλιώς, πάντα οι φωτιές τα καλοκαίρια έκαιγαν και ταλαιπωρούσαν την Ελλάδα.

 

Αν είχαμε Σύριζα, βέβαια, θα έφταιγε η Δούρου. Κι ας ήταν τότε ένα μοναδικό κεραυνοβόλο φαινόμενο (το κατέδειξαν κι όλες οι κατοπινές μελέτες) που ποτέ άλλοτε δεν είχε ξανασυμβεί. Τα ξεφτυλισμένα ΜΜΕ θα έκαναν πάρτι. 

 

Δεν μπορώ να μην αγανακτώ όσο θυμάμαι την επιχείρηση-ψέμα που μας άφησε με έναν Μητσοτάκη πρωθυπουργό. Κι όσοι συνεισέφεραν σ' αυτό, αμείβονται ακόμη με τα προσήκοντα λύτρα, πρόσφατα με μια νέα εικοσάδα εκατομμυρίων.

 

Μακάρι να ελεγχθεί και να σβήσει η φωτιά.

Μακάρι τα νέα να είναι κι άλλα μετάλλια στο Τόκιο κι όχι φωτιές, ούτε το αλαβάστρινο σώμα του ανίκανου που μας κυβερνά.

Μακάρι κάποτε η Ελλάδα να γίνει σύγχρονο κράτος.