ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΌ ΣΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΆΚΗ.
Πρώτα η είδηση:
Τα σωματεία «Άσμα», «Μέτρον» και το «Πανελλήνιο Σωματείο Ελλήνων Τραγουδιστών» αιτιολόγησαν την πράξη του Έλληνα συνθέτη και στιχουργού με ανάρτηση στο στο Facebook, αναφέροντας πως ο Διονύσης Σαββόπουλος πάντα έκανε τη συγκεκριμένη κίνηση όταν συναντιόταν με τον Μίκη Θεοδωράκη, κάνοντας αναφορά στην ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών». Συγκεκριμένα αναφέρουν:
«Χθες τα σωματεία των συνθετών και των τραγουδιστών απηύθυναν κάλεσμα στα μέλη τους για έναν ομαδικό αποχαιρετισμό στον μεγάλο συνθέτη. Αρκετοί από εμάς συγκεντρωθήκαμε στο Σύνταγμα, προχωρήσαμε προς τη Μητρόπολη και δώσαμε τον τελευταίο ασπασμό μαζί. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκε από τους πρώτους ο Διονύσης Σαββόπουλος. Τυχαίνει να γνωρίζουμε πως πάντα όταν τον έβλεπε τον χαιρετούσε ως «Κάπταιν, μάϊ κάπταιν» κάνοντας τρυφερή αναφορά στην ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών». Έτσι επέλεξε να τον αποχαιρετήσει και στη Μητρόπολη.»
Το σχόλιό μου τώρα. Ο Σαββόπουλος κατηγορήθηκε πολλές φορές και από πολλούς αξιόλογους ανθρώπους για διάφορες εκφάνσεις ενός βασικού ψέματος. Είπαν ότι κλέβει μουσικές και ιδεολογίες. Αν έκλεψε μουσικές και μελωδίες ήταν ένα ψέμα, αν και είναι κάτι που το κάνουν πολλοί. Είπαν ότι έφερνε στην επικαιρότητα ιδεολογήματα και νεωτερισμούς που διάβαζε να δονούν την Αμερική και τα εμφάνιζε σαν δικά του. Αν το έκανε ήταν ένα ψέμα, που όμως ήταν πολύ χρήσιμο για εμάς. Μια φορά καταδικάστηκε κιόλας σε μια περίπτωση (ντιρλαντά). Είπε πως είχε θεωρήσει την μουσική παραδοσιακή, χωρίς ιδιοκτήτη, και ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει γι αυτό; Ήταν όμως ένα ψέμα σύμφωνα με την καταδικαστική απόφαση. Βρήκαν (έμαθα) μελωδίες του σε μελωδίες προγενέστερες για τις οποίες δεν σημείωνε την προέλευση. Συνήθως έγραφε την προέλευση στους δίσκους του, ίσως όμως κάπου να του ξέφυγε ή και να μην το θεώρησε σημαντικό. Αυτό ήταν το ένα είδος ψεμάτων.
Είπαν πως παρουσιαζόταν ως επαναστάτης προοδευτικός ενώ κατά βάθος ήταν συντηρητικός και κυβερνητολάγνος. Αυτό ήταν σοβαρό. Τον κατηγόρησε ένας ογκόλιθος της δημοσιογραφίας, ο Βασίλης Ραφαηλίδης, τον κατηγόρησε κι ο Μάνος Χατζηδάκις, ενώ τον υπερασπίστηκε ένας ακόμα "ύποπτος" για κυβερνητισμό, ο Απόστολος Δοξιάδης. Εκείνα τα θολά περί ορθοδοξίας ενίσχυσαν όλες τις κατηγορίες κι υποψίες. Κι ενώ ως το 1989 ήταν ο πιο καθαρόαιμος εκφραστής των βαθιών και μεγάλων οραμάτων του ελληνισμού και της ανένταχτης αριστεράς (δεν είμαι Πασόκα, δεν είμ' ούτε ΚΚΕ), μετά το "Μητσοτάκ" του '89 αμφισβητήθηκε έντονα. Έτσι κι αλλιώς όλα του τα έργα είχαν αμφισημίες. Όπως το μισοτηγανισμένο ψάρι του Μπαλουκλή, έτσι και τα τραγούδια του είχαν δυο όψεις. Ήταν επαναστατικά-αναρχικά και κρυφοχριστιανικά μαζί (βρόμικο ψωμί). Ήταν πάντοτε δίσημα (θύρα επτά και θύρα κάτω από τις ερπύστριες) και πάντοτε άφηναν την φαντασία και την δυνατότητα του ακροατή να διαλέγει εκείνο που του ταίριαζε, από την Έλσα που φοβόταν μέχρι την παιδική του φίλη Άννα.
Αποκορύφωμα της δόξας του τα "Τραπεζάκια έξω" και οι 80.000 θεατές στο ΟΑΚΑ το '83. Μετά το '89, όμως, όλα όσα έκανε περνούσαν πια από κόσκινο. Με εκνεύρισε πολύ κάποιες φορές, όπως στον "Πλούτο" στην Επίδαυρο ή στην πρόσφατη "στυλιστική" του επιλογή Μητσοτάκη. Όταν άκουγα, όμως, τα τραγούδια του ηρεμούσα. Μ' αεροπλάνα και βαπόρια βομβάρδιζε τις αντιρρήσεις μου και μου θύμιζε πάντα πως μέσα από μια κάλπη μαγική μας κοιτάει ο χάρος και του τρέχουνε τα σάλια.
Τον Διονύση Σαββόπουλο θα τον κρίνει η ιστορία, όχι εγώ και όχι τώρα. Απλά, διορθώνοντας μιαν άσχημη εικόνα που έμεινε από τον χαιρετισμό του στον Μίκη και που τον αδικεί, θέλω να γράψω κάτι προσωπικά γι αυτόν. Εμένα με συγκλόνισαν ο στίχος του (κυρίως) και η μουσική του (από κοντά). Ένιωθα να με εκφράζουν οι συνεντεύξεις του και κάποιες επιλογές του (π.χ. Βαγγέλης Γερμανός, Θανάσης Παπακωνσταντίνου). Κι όταν διάβασα το σημείωμα των σωματείων που εξηγούσαν εκείνον τον στρατιωτικού τύπου χαιρετισμό στο φέρετρο του Μίκη, ανακουφίστηκα. Γι αυτό και τούτη η ανάρτηση. Συνολικό απολογισμό θα κάνουμε αργότερα. Έχουμε καιρό.
