Είχε σβήσει από καιρό η καλλιτεχνική του ιδιοφυΐα, λόγω ηλικίας. Είχε σβήσει η δυνατότητά του να επηρεάζει και να συνεγείρει από τότε που έγινε υπουργός του Μητσοτάκη. Δεν είχε σβήσει, όμως, η ψυχή του. Αυτή που τον κατέβασε στην πλατεία Συντάγματος για τα μνημόνια ή για το μακεδονικό. Κι όταν έκανε τον απολογισμό του είδε πως πάντα ήταν κομμουνιστής.
Για μένα ο Μίκης ήταν πάντα αριστερός, σοσιαλιστής, φιλελεύθερος, ελεύθερο πνεύμα και μεγάλος μουσικός, απίστευτα πολιτικό ον, άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης. Είναι ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας. Κι έφυγε από τη ζωή όπως θα φύγουμε όλοι. Πρόλαβε να ζήσει τον θρίαμβό του εν ζωή, πράγμα όχι προφανές ή συχνό. Τυχερός στάθηκε.
Δεν λυπόμαστε που έφυγε, ξέραμε πως κάποτε θα γινόταν κι αυτό.
Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ, δεν θα μπορούσαμε εξάλλου να τον ξεχάσουμε ακόμα κι αν θέλαμε.
