Παρακολουθούσα χτες μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του Μίκη στην Βίκυ Φλέσσα στην εκπομπή "στα Άκρα". Μεταξύ άλλων τής είπε και για την τελευταία του επιθυμία να ταφεί εκεί που είναι θαμμένοι οι δικοί του, ο αδελφός του κι οι γονείς του. Εκεί είχε περάσει πολύ γλυκά χρόνια που πάντα του έλειπαν κι ήθελε με κάποιο τρόπο να επιστρέψει. "Βέβαια δεν είναι πραγματική επιστροφή, πεθαμένοι αυτοί, ανύπαρκτος τότε κι εγώ ... όμως με ηρεμεί η σκέψη" της είπε. Και προσπαθούσε η Βίκυ με όλη της την καλή διάθεση και "πειθώ" να του αποσπάσει μια μικρή έστω λεξούλα αισιοδοξίας για το μετά. "Θα τούς βρείτε εκεί". "Όχι, βέβαια, δεν υπάρχει τίποτε πια". "Μα, κάτι μένει" επέμενε η Φλέσσα. Ανένδοτος ο Μίκης "μετά δεν υπάρχει τίποτε. Από το τίποτα ερχόμαστε στο τίποτα πάμε" της είπε. "Μα η ψυχή ...". "Ποια ψυχή; Όλα είναι εδώ" της είπε ο Μίκης δείχνοντας το μυαλό. "Μα, κάτι δεν μένει;". "Τίποτε" εκείνος χαμογελώντας με την αφέλειά της χωρίς να γίνει προσβλητικός. Κι επειδή η Βίκυ δεν μπορούσε να το δεχτεί (ολίγον θεούσα, ολίγον δεξιά, ολίγον σε όλα) ο Μίκης της είπε: "Εδώ η Γη κάποτε γεννήθηκε και κάποτε θα πεθάνει, γαλαξίες γεννιούνται και γαλαξίες πεθαίνουν .. εμείς εδώ μια σκόνη είμαστε, θα έχουμε άλλη τύχη;"
Γεια σου Μίκη. Όπως το εξήγησες καλά στην κυρία Φλέσσα, τίποτε δεν μένει από το σώμα ή την ψυχή μας. Μόνο τα έργα των ανθρώπων μένουν αθάνατα. Σαν τους αρχαίους. "Αυτός ο λαός", της είπες "ήθελε να κάνει αθάνατα έργα, για αυτό τον θαυμάζουμε ακόμη και σήμερα". Κι ήρθες στο τώρα. "Δυστυχώς εμείς στην Ελλάδα δεν νοιαζόμαστε για έργα αθάνατα αλλά για άλλα πράγματα..."
Είναι φοβερό ένα πλάσμα μονάχα πάνω στη Γη, ίσως και σε όλο το σύμπαν, να είναι τόσο εγωιστικό και τόσο αφελές που να πιστεύει πως οι γαλαξίες πεθαίνουν αλλά οι άνθρωποι, οι ψυχές τους, επιβιώνουν. Να πιστεύει πως οι αιωνόβιες ελιές και τα πλατάνια, τα τεράστια όρη και οι μεγάλοι παγετώνες γίνονται κάποτε καπνός και σκόνη, αλλά, ο άνθρωπος βρίσκει μια δεύτερη παρουσία κι έναν παράδεισο ή μια κόλαση. Θρησκείες της αφέλειας και της χειραγώγησης τροφοδοτούν τα ανθρώπινα μυαλά με υλικό αποβλάκωσης. Στην θέση της γενναιότητας και της εγκαρτέρησης, που με περίσσεια ψυχής έδειχνε να δονεί τον αγέρωχο Μίκη, καλλιεργούν τον φόβο, την δειλία και την ευτέλεια. Η ολίγιστη κυρία Φλέσσα εκλιπαρούσε για ένα περιθώριο ανοχής στην σκέψη του μεγάλου Έλληνα που στεκόταν μπροστά της. Κι εκείνος, ελεήμων, της μίλησε περί αθανασίας. Της είπε για την αθανασία του ονόματος μέσω των αθάνατων έργων, δίνοντας ένα ακόμα κτύπημα στην λογική του Χατζηαβάτη και της μικράς ελληνορθόδοξης Ελλάδας που πρεσβεύει η συμπαθής θεούσα συνομιλήτριά του.
Χαίρομαι που ήμουν άνθρωπος της δικής σου εποχής, Μίκη. Σε αποχαιρετώ κι εγώ. Σήμερα στη Μητρόπολη σού κάνουν επίσημη εξόδιο ακολουθία. Δεν είπες όχι στην τελετή και, κατά την γνώμη μου, πολύ καλά έκανες. Όλα τα κράτη έχουν τελετουργικά και το δικό μας έχει αναθέσει αυτή τη δουλειά στην εκκλησία που την πληρώνει καλά και παχυλά. Ας κάνει και για σένα μια τελετή με παράτες και ψαλμωδίες. Όσο για τα λόγια της ... από αυτά εσύ, όσο ζούσες, είχες διαλέξει τί θα κρατήσεις. Μόνο το "χους εις χουν", μόνο αυτό!
