Από τις Μυκήνες ξεκινά η ενότητα του ελληνισμού

Χτες έγραψα κάποια πράγματα για τις Μυκήνες και τον μυκηναϊκό πολιτισμό. Επ' ευκαιρία της φωτιάς τα έγραψα, αλλά, δεν ασχολήθηκα με αυτήν που, στο κάτω-κάτω, ήταν γεγονός επουσιώδες. Θα συνεχίσω και σήμερα με τις Μυκήνες.

Όσοι γνωρίζετε μερικά πράγματα -λίγα ή πολλά- για την μυθολογία θα τα έχετε μάθει είτε από βιβλία (το σπανιότερο) είτε από παραμύθια, κόμικς, ταινίες ή σειρές. Θέλω να εστιάσω σε ένα γεγονός που ίσως το έχετε προσέξει και εσείς. Όλοι οι ήρωες της μυθολογίας, είτε είναι ημίθεοι, είτε βασιλιάδες, είτε ξεχωριστοί πρίγκιπες γιοι και κόρες θεών και ημιθέων, έχουν ΟΛΟΙ τους σαν πεδίο δράσης τον Μυκηναϊκό χώρο και σαν χρόνο δράσης την Μυκηναϊκή εποχή.

Ο Περσέας, ιδρυτής των Μυκηνών, ο Αγαμέμνων βασιλιάς των Μυκηνών, οι Αργοναύτες πριν τον τρωικό πόλεμο, ο Ηρακλής πριν και ταυτόχρονα με τους Αργοναύτες, ο Θησέας, οι Επτά επί Θήβαις, ο Σίσυφος, ο Βελερεφόντης, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας, ο Πηλέας, ο Πελίας, ο Νηλέας, ο Οιδίπους και μια ατελείωτη σειρά ηρώων δρουν όλοι σε μια εποχή από το 1500 π.Χ. μέχρι το 1200 π.Χ. περίπου, δηλαδή στην ακμή των Μυκηναϊκών χρόνων. 
Ο χώρος δράσης όλων αυτών των ηρώων είναι ο Μυκηναϊκός κόσμος, οι Μυκήνες, η Θήβα, η Αιτωλία, η Αρκαδία, η Θεσσαλία, η Βοιωτία, η Αθήνα, η Κόρινθος κι οι άλλες πόλεις των Μυκηναίων Αχαιών. Τα ταξίδια των Αργοναυτών και του Οδυσσέα περιγράφουν τον γνωστό στους Μυκηναίους κόσμο, από τον νότο της Λιβύης ως τον βορά της Θούλης και της χώρας του κασσιτέρου (Βρετανίας) κι από την δύση (Ηράκλειες στήλες) ως την Ανατολή (Ινδία).

Στην ουσία η μυθολογία των Ηρώων (και κατά ένα μέρος των Θεών) είναι η ιστορία των Μυκηναϊκών χρόνων που καταγράφτηκε και εξιστορήθηκε την αρχαϊκή ή κλασική εποχή, δηλαδή μετά από πεντακόσια ως χίλια χρόνια. Οι Μυκηναίοι είχαν για γραφή την γραμμική Β και σε αυτήν δεν μπορούσε να γραφτεί λογοτεχνία. Ήταν γλώσσα λογιστική, γλώσσα γραφέων και αποθηκαρίων. Το αλφάβητο ήρθε μετά τους Μυκηναίους. Η ιστορία τους γράφτηκε εκατοντάδες χρόνια μετά τα γεγονότα, επομένως γράφτηκε σαν μύθος. Γι αυτό έγινε μυθολογία κι άργησε να χαρακτηριστεί σαν ιστορία. 
Τα γραπτά ευρήματα των μυκηναϊκών χρόνων (Πύλος, Κρήτη και αλλού) στην γραμμική Β δεν περιλαμβάνουν τις ιστορίες των Μυκηναίων και δεν τις αναφέρουν σαν ιστορίες ημιθέων και ηρώων. Είναι φυσικό ότι κανείς δεν περιγράφει σαν μυθολογία την εποχή του, γιατί την ζει με τρόπο πεζό σαν καθημερινότητα. Οι μυκηναϊκοί χρόνοι κι οι ηρωικές πράξεις (πόλεμοι, κατορθώματα, επιτυχίες ή αποτυχίες) καταγράφτηκαν μόνο όταν πέρασαν οι "σκοτεινοί αιώνες" που συνόδευσαν την κάθοδο των Δωριέων (1.100-800 π.Χ.). Τότε αναπτύχθηκε η αλφαβητική γραφή που επέτρεψε να γραφτούν κείμενα με μεγάλη ακρίβεια. Τα κείμενα αυτά (έπη, τραγωδίες, επιγράμματα, ποιήματα, κτλ) έμειναν εκτυπωμένα σε πέτρινες πλάκες ή δερμάτινους κώδικες και έφτασαν μέχρις εμάς (έστω το 10% των όσων γράφτηκαν).
Συγγραφείς όπως ο Πίνδαρος, ο Όμηρος, ο Ησίοδος έγραψαν τους 8ο και 7ο αιώνες, πεντακόσια χρόνια μετά. Τραγωδοί όπως ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος ανέλυσαν τους μύθους σχεδόν χίλια χρόνια μετά. Την Μυκηναϊκή ιστορία την έκαναν μυθολογία και την χρησιμοποίησαν για ψυχαγωγία, δηλαδή για την αγωγή της ψυχής, για εκπαίδευση. Συγγραφείς όπως ο Απολλόδωρος διέσωσαν τους μύθους στην αρχική τους μορφή κι άλλοι, όπως ο Παυσανίας, ο Στράβων και ο Διόδωρος, μάς τους συνέδεσαν με τα μέρη που επισκέφθηκαν αυτοπροσώπως. Όλα αυτά, συνετέλεσαν ώστε η Μυκηναϊκή εποχή να περιβληθεί με την αχλή του μύθου, του θρύλου, του παραμυθιού. Δεν πέρασε όμως αυτή η εποχή χωρίς να αφήσει το στίγμα της και κυρίως τις συνέπειές της.

Στις Μυκήνες και τον Μυκηναϊκό πολιτισμό, λοιπόν, χρωστάμε:
α.- Την συνειδητοποίηση της ενότητας του ελληνισμού. Στην Ιλιάδα καταγράφονται όλες οι ελληνικές πόλεις που πήραν μέρος στην εκστρατεία κατά της Τροίας.
β.- Την ώθηση των Ελλήνων στην εξωστρέφεια. Στα Αργοναυτικά και στην Οδύσσεια περιγράφεται όλος ο κόσμος ο οποίος λίγο αργότερα αποικίστηκε από τους Έλληνες κάνοντας την μεσόγειο ελληνική λίμνη.
γ.- Την ηθική ενότητα του ελληνικού χώρου που από τότε διαμόρφωσε κοινή θρησκεία και έθιμα, κοινό τρόπο ζωής, κοινή  παιδεία.

Παρά το γεγονός ότι στον Μυκηναϊκό πολιτισμό δεσπόζουν οι βασιλείς και οι Οίκοι με θεία καταγωγή, ωστόσο από τότε είναι φανερό το πατρώο πολίτευμα των Ελλήνων, η δημοκρατία. 
Τα "θέατρα" που κτίζονται σε όλη την Ελλάδα, δεν κτίζονται βέβαια για να παίζουν τις παραστάσεις τους θίασοι που δεν υπήρχαν. Το θέατρο είναι υπόθεση του 5ου αι. π.Χ., τα θέατρα όμως υπάρχουν από το 2.000 π.Χ. (π.χ. Λήμνος και αλλού). Αυτοί οι αμφιθεατρικοί χώροι, με κερκίδες ή χωρίς, κτίζονται για να συγκεντρώνεται ο λαός. Μαζεύεται ολόκληρος ο λαός της πόλης (οι Πολίτες) και αποφασίζει για τις υποθέσεις του και τους κυβερνήτες του, ακόμα και για να δικάζει.
Οι βασιλιάδες άρχουν μόνο στον πόλεμο, όπως είναι φυσικό. Εκτός πολέμου δεν είναι παρά πολίτες με ευγενική καταγωγή. Ο Οδυσσέας φτιάχνει με τα χέρια του το νυφικό του κρεβάτι και ο κάθε βασιλιάς είναι ένας αγρότης όπως όλοι. Ζεύει τα άλογα, φτιάχνει τυρί, προσέχει τα γελάδια. Ο Θησέας συνενώνει τις κώμες της Αττικής και βάζει τον κλήρο να αποφασίζει για τους άρχοντες της Αθήνας. Η δημοκρατία κάνει τα πρώτα της βήματα. Ακόμα στηρίζεται στο εθιμικό δίκαιο με αποτέλεσμα να μπορούν οι ισχυροί να εκμεταλλεύονται την δύναμή τους εις βάρος των ανίσχυρων. Όμως η πορεία του ελληνισμού, ως των ανθρώπων με το ελληνικό πατρώο πολίτευμα, είναι χωρίς γυρισμό. Αυτό το πολίτευμα θα χρειαστεί τυράννους που θα διώξουν την αριστοκρατία για να διωχθούν κατόπιν κι αυτοί και να έρθει η δημοκρατία.

Η Μυκηναϊκή εποχή, η εποχή των Αχαιών, είναι ένας αποφασιστικός κρίκος στην ελληνική ιστορία. Με τους μύθους, που είναι στην ουσία η εκ των υστέρων καταγεγραμμένη ιστορία, με τον πολιτισμό και με την ενιαία ιδεολογία, η εποχή αυτή δημιούργησε τον Ελληνισμό. Μετά την τονωτική ένεση των Δωριέων (που ίσως δόθηκε σε υπερβολικές δόσεις) η Ελλάδα βγαίνει από τους σκοτεινούς αιώνες σε μιαν αρχαϊκή εποχή που είναι ένα από τα πιο φωτεινά της σημεία. 

Σε προσεχείς αναρτήσεις θα θίξω (πάντα εν συντομία) το θέμα των Δωριέων και της Αρχαϊκής εποχής. Προς το παρόν σταματώ εδώ. Στόχος μου ήταν να ολοκληρώσω μιαν εικόνα, που ξεκίνησα χτες, για τις Μυκήνες και την εποχή τους.

Περί Μυκηνών ο λόγος

Δυο λόγια για τις Μυκήνες σήμερα. Όχι βέβαια για την φωτιά αλλά για τον ρόλο αυτής της πόλης στην αρχαιότητα.

Η αρχαία ελληνική ιστορία ξεκινά από το 2.000 π.Χ. περίπου και φτάνει ως την ύστερη αρχαιότητα γύρω στον 6ο αιώνα μ.Χ.. Η περίοδος αυτή των 2.5000 χρόνων χωρίζεται σε υποπεριόδους. Φυσικά είναι αυθαίρετη και πολύ "χοντρική" κατάταξη, αλλά, είναι η συνήθης κατάταξη όλων των ιστορικών. Οι περίοδοι αυτές είναι:

1. Μινωική περίοδος 2.000 π.Χ μέχρι περίπου 1.600 π.Χ. (400 χρόνια)

2. Μυκηναϊκή περίοδος 1.600 π.Χ. -1.100 π.Χ. (περίπου 500 χρόνια)

3. Κάθοδος Δωριέων ή Σκοτεινοί αιώνες 1.100 π.Χ.-800 π.Χ. (300 χρόνια περίπου)

4. Αρχαϊκή εποχή 800 π.Χ.-550 π.Χ. (περίπου 250 χρόνια)

5. Κλασσική εποχή 550 π.Χ.-300 π.Χ. (περίπου 250 χρόνια)

6. Ελληνιστική εποχή 300 π.Χ.-50 π.Χ. (περίπου 250 χρόνια)

7. Ρωμαϊκή εποχή 50 π.Χ.-300 μ.Χ. (περίπου 350 χρόνια)

8. Ύστερη αρχαιότητα 300 μ.Χ.-600 μ.Χ, (περίπου 300 χρόνια)

Η δεύτερη περίοδος, χαρακτηρίζεται ως Μυκηναϊκή. Οι Έλληνες εκείνης της εποχής ονομάζονταν Δαναοί, Αχαιοί, Αιολείς, Βοιωτοί κτλ κι όχι Μυκηναίοι. Σήμερα όμως (κι εδώ και εκατοντάδες χρόνια στην ιστοριογραφία) όλοι τους αποκαλούν "Μυκηναίους", όπως τους Έλληνες της προηγούμενης περιόδου τους αποκαλούν "Μινωίτες". Οι Μυκήνες, ήταν το ουσιαστικό κέντρο του ελληνισμού σε όλη αυτή την περίοδο της επικράτησης των Αχαιών. Από το 1.450 π.Χ. μάλιστα, οι Αχαιοί είχαν κατακτήσει και την Κρήτη ενώ η επέκτασή τους έφτασε στην Τροία το 1.280 π.Χ. Τα ομηρικά έπη περιγράφουν μιαν ηρωική Ελλάδα που είναι η Μυκηναϊκή Ελλάδα. Εξάλλου στην Τρωική εκστρατεία όλες οι ελληνικές πόλεις και φυλές εκστράτευσαν κάτω από την ηγεμονία του βασιλιά των πολύχρυσων Μυκηνών.

Τις Μυκήνες εξερεύνησε πρώτος ο Σλίμαν, ο αυτοδίδακτος αρχαιολόγος που ξεφτίλισε την αρχαιολογία όλου του κόσμου. Όλη η υφήλιος, και ειδικά οι μεγάλες αρχαιολογικές σχολές και υπηρεσίες Γαλλίας, Γερμανίας και Αγγλίας, θεωρούσαν πως τα τρωικά ήταν μύθοι πλασμένοι από την φαντασία του Ομήρου. Ο Σλίμαν πίστευε πως κι η Τροία υπήρχε, κι οι Μυκήνες και όλα τα μέρη που ονόμαζε η Ιλιάδα (τουλάχιστον). Ήρθε στην Ελλάδα, παντρεύτηκε την Σοφία, μια γυναίκα που διάλεξε για να ζήσει μαζί της και να τον βοηθήσει στο έργο του, και μαζί της πήγε στην Τουρκία στο Ινσιρλίκ. Έσκαψε και βρήκε την Τροία. Μετά πήγε στις Μυκήνες. Έσκαψε και βρήκε τον τάφο του Αγαμέμνονα. Έδειξε στους αρχαιολόγους ότι οι Μυκήνες κι ο Τρωικός πόλεμος ήταν ιστορία κι όχι μύθος.

Οι Δωριείς, γύρω στο 1.100 π.Χ. κατέστρεψαν τις Μυκήνες και τις υποβάθμισαν σε δεύτερης τάξης πόλη, αφού κέντρο κυριαρχίας στην βορειοδυτική Πελοπόννησο έγινε το Άργος, δωρική πόλη. Στους μύθους βέβαια, πλην των Ομηρικών επών, το Άργος φαίνεται να έχει δεσπόζουσα θέση, αλλά αυτό οφείλεται στην εκ των υστέρων συγγραφή των μύθων. Έτσι κι αλλιώς η ιστορία των εποχής εκείνης γράφτηκε μετά την αρχαϊκή εποχή, τουλάχιστον πεντακόσια χρόνια μετά τα γεγονότα, και οι σύγχρονες ανάγκες πολλές φορές αλλοίωναν την ιστορική ακρίβεια. Το τέλος των Μυκηνών επήλθε οριστικά γύρω στο 150 μ.Χ. οπότε και η πόλη ερημώθηκε τελείως.

Ουδέν καλόν αμιγές κακού

Η θέση μου για τις συμφωνίες της Ελλάδας με Ιταλία κι Αίγυπτο για τις ΑΟΖ είναι γνωστή. Τις θεωρώ και τις δυο θετικές, παρά τις παραχωρήσεις που περιλαμβάνουν, γιατί δημιουργούν ένα διεθνές πλαίσιο συμμαχιών απολύτως αναγκαίο στη διαμάχη μας με την Τουρκία.

Ουδέν καλόν, όμως, αμιγές κακού. Κι αυτό, δεν είναι μια απλή παρένθεση σε έναν σχολιασμό. Τώρα, αυτές οι παραχωρήσεις που έγιναν, καταγράφτηκαν και σαν τουρκικές θέσεις επίσημα και στον ΟΗΕ. Αυτό έγινε με επίσημη επιστολή Σινιρλίογλου προς Γκουτιέρες, δηλαδή του Μόνιμου Αντιπροσώπου της Τουρκίας στον ΟΗΕ προς τον Γενικό Γραμματέα του οργανισμού.

Ο Σινιρλίογλου (δηλαδή η Τουρκία σαν κράτος) τονίζει στον ΟΗΕ πως με τις συμφωνίες της η Ελλάδα αναγνωρίζει ότι τα νησιά δεν δικαιούνται αυτομάτως υφαλοκρηπίδα.  

Γράφει η επιστολή μεταξύ άλλων:

«Ακόμη και η Κρήτη, το πέμπτο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου με έκταση 8.300 τετραγωνικά χιλιόμετρα, έχει λάβει μειωμένη επήρεια σύμφωνα με την αποκαλούμενη συμφωνία Αιγύπτου και Ελλάδος. Ωστόσο, ο επίμονος ελληνικός ισχυρισμός προβλέπει πλήρη επήρεια για το Καστελλόριζο, αν και θα του δινόταν μόνο αιγιαλίτιδα ζώνη, αλλά καθόλου υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ σύμφωνα με τη νομολογία των σχετικών διεθνών δικαστηρίων».

Πραγματικά υπάρχουν αποφάσεις δικαστηρίων επί διεθνών υποθέσεων που δικαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό (Γαλλία-Βρετανία το 1977, Ρουμανία-Ουκρανία το 2009 και Νικαράγουα-Κολομβία το 2012. Αυτές επικαλείται η Τουρκία. Η Τουρκία κατηγορεί την Ελλάδα ότι με την υπογραφή αυτών των συμφωνιών τορπίλισε τις διερευνητικές επαφές. Αυτές είχε συμφωνηθεί να ξεκινούσαν την επόμενη μέρα της συμφωνίας με την Αίγυπτο και θα είχαν ως αντικείμενο συζήτησης και άλλα θέματα πέραν της υφαλοκρηπίδας. Μάλιστα η Τουρκία λέει πως το ότι οι διερευνητικές επαφές δεν θα είχαν ως μόνο αντικείμενο την υφαλοκρηπίδα το έχει δεχτεί με επιστολή της στον ΟΗΕ και η Ελλάδα, δια μέσου της Μόνιμης Αντιπροσώπου της κυρίας Θεοφίλη.

Οι διεθνείς υποθέσεις και συνθήκες είναι αρκετά πολύπλοκες διαδικασίες και ουδέν καλόν εξ αυτών δεν είναι ποτέ αμιγές κακού, χωρίς να παραγνωρίζεται και το αντίστροφο. Το ανέφερα αυτό γιατί είμαστε συνηθισμένοι σε προτάσεις και συνθήματα του τύπου άσπρο-μαύρο, όταν η ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις προτιμά πιο γκρίζα χρώματα. 

Τουρκική βαθιά ψυχή

Για να κατανοήσει κανείς την Τουρκία, πρέπει να γνωρίζει την ιστορία της. Μιλάω, βέβαια, για την πρόσφατη, από το 1923 ως σήμερα, αλλά και την παλιότερη, την οθωμανική και προ-οθωμανική της ταυτότητα. Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος-αναλυτής κ. Γ.Στάμκος ασχολήθηκε με το θέμα και δημοσιεύει σήμερα ένα μακροσκελές άρθρο που δύσκολα διαβάζεται από τον ανύποπτο αναγνώστη. Αφορμή πήρε από την ρήση του ΥπΕξ της Τουρκίας που ανέφερε μεταξύ άλλων ότι η Ελλάδα δεν είναι "αρχιπελαγικό κράτος". Ο Γ.Στάμκος διαφωνεί (κι εγώ μαζί του). Θα αναδημοσιεύσω ένα μέρος αυτού του άρθρου, όχι το τμήμα που μιλά για την Ελλάδα, αλλά, για εκείνο που αφορά στην "ηπειρωτική Τουρκία" και θα κάνω ελάχιστα σχόλια. Νομίζω αξίζει τον κόπο. Σημειώνω ότι είναι ένα απόσπασμα από όλο το άρθρο που είναι μακροσκελές

τίτλος: «Ηπειρωτική Τουρκία απέναντι στην Αρχιπελαγική Ελλάδα»

.....................

Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χερσονήσους της Μεσογείου (Βαλκανική, Ιβηρική και Ιταλική) η χερσόνησος της Μικρά Ασίας, που καταλαμβάνει το 95% της έκτασης της σημερινής Τουρκίας, είναι ένας χώρος με ενιαία ηπειρωτική γεωπολιτική ταυτότητα και με μια, σχετικά συμπαγή, εσωτερική συνοχή. Ο χώρος αυτός υπήρξε ιστορικά μια φυσική γέφυρα για το πέρασμα προς την Ασία προς την Ευρώπη.

Η Μικρά Ασία δεν ήταν όμως μόνον πέρασμα, αλλά κι ένα φυσικό αδιέξοδο για πολλούς εισβολείς που στοιβάζονταν σ’ αυτήν ερχόμενοι από την Ανατολή. Οι Πέρσες ήταν μια μικρή επώδυνη παρένθεση, που δεν άφησε και πολλά κατάλοιπα. Οι Άραβες ήταν μια μεγάλη απειλή αλλά η οργανωμένη αντίσταση των Βυζαντινών και το σκληρό περιβάλλον του οροπεδίου της Μικρά Ασίας αποθάρρυναν την εγκατάστασή τους, παρόλο που πίεζαν ασφυκτικά τις αμυντικές γραμμές της Ανατολικορωμαϊκής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας για δύο σχεδόν αιώνες (8ος-9ος αι. μ.Χ.) Δε συνέβη όμως το ίδιο και στην περίπτωση των Τούρκων.

Χωρίς να προσχεδιάζουν την κατάκτηση της Μικρά Ασίας οι ορμώμενοι από το Ιράν Σελτζούκοι Τούρκοι βρέθηκαν μπροστά σε μια ανέλπιστη συγκυρία: μια ολόκληρη χερσόνησος, που το οροπέδιό της είχε κλίμα και χλωρίδα παρόμοια με εκείνη της κεντρικής Ασίας, ήταν ουσιαστικά ανυπεράσπιστη. Η άμυνα της Μικρά Ασίας ήταν για τους Βυζαντινούς μια δύσκολη κι εύθραυστη υπόθεση, καθώς βασιζόταν στον έλεγχο ορισμένων στρατηγικών σημείων, κυρίως συνοριακών, οχυρωμένων πόλεων. Οι υπερκινητικοί Τούρκοι είτε κατέλαβαν αυτά τα σημεία-κλειδιά είτε, το συχνότερο, απλά τα παρέκαμψαν. Επιπλέον, οι εμφύλιοι πόλεμοι των Βυζαντινών είχαν δημιουργήσει ένα πρόσφορο έδαφος για τη διείσδυση των Τούρκων, οι οποίοι δέκα χρόνια μετά τη μάχη στο Ματζικέρτ (1071 μ.Χ.) αντίκριζαν έκθαμβοι τα νερά της Ak Deniz, της «Λευκής Θάλασσας», όπως ονόμαζαν τη Μεσόγειο, σε αντιδιαστολή με τη Μαύρη Θάλασσα (Kara Deniz).

Ακόμη και μετά την αντεπίθεση των Ανατολικορωμαίων (Βυζαντινών) με τη συνδρομή των σταυροφορικών δυνάμεων (12ος μ.Χ. αιώνας) το οροπέδιο εγκαταλείφθηκε στους Τούρκους, καθώς αυτό που ενδιέφερε πρωταρχικά τους Βυζαντινούς ήταν να κρατήσουν την πυκνοκατοικημένη παραλιακή ζώνη, όπου το εμπόριο και τα πλούτη των λιμανιών ενίσχυαν τη δύναμή τους. Συμπερασματικά η Μικρά Ασία χάθηκε από αμέλεια. Κυριολεκτικά παραδόθηκε σ’ ένα λαό που βρισκόταν σε διαρκή κίνηση, αναζητώντας το δικό του ζωτικό χώρο...

Μια ηπειρωτική γεωφιλοσοφία

Οι Τουρκομάνοι νομάδες, αφού περιφέρονταν επί αιώνες στις στέπες της κεντρικής Ασίας μαζεύοντας γύρω από τα πόδια τους σύννεφα σκόνης, εισέβαλαν στη Μικρά Ασία με τη μορφή των Ορντού (ορδή = στρατός), κουβαλώντας μαζί τους μια νομαδική νοοτροπία κι έναν ηπειρωτικό παγανισμό, σύμφωνα με τον οποίο το (ιερό) κέντρο του κόσμου ήταν το “Κοσμικό Βουνό” (Ιμαλάια;). Με τέτοιο υπόβαθρο, σε σχέση με το οποίο η θάλασσα αντιπροσώπευε το άγνωστο χάος, δεν είναι παράξενο που οι Τούρκοι υπήρξαν για αιώνες θαλασσοφοβικοί. Εξάλλου, οι νομαδικές καταβολές της ελίτ των Τουρκομάνων πολεμιστών, που, αφού οι ίδιοι εξισλαμίστηκαν προηγουμένως από τους πολιτιστικά ανώτερους Πέρσες, στη συνέχεια εξισλάμισαν και εκτούρκισαν βιαίως τη Μικρά Ασία, δεν επέτρεψαν την εύκολη ενσωμάτωσή τους στην κουλτούρα των ναυτικών λαών της περιοχής.

Αμέσως μετά την αρχική εγκατάστασή τους στη Μικρά Ασία οι Τούρκοι άρχισαν να λυμαίνονται με ληστρικές επιδρομές την ενδοχώρα, προωθώντας την ερήμωσή της με την καταστροφή της αγροτικής οικονομίας. Όντας νομάδες αυτή η ερήμωση τους εξυπηρετούσε, καθώς η ύπαιθρος, απαλλαγμένη από αγροκτήματα, αποτελούσε πλέον μια ζώνη νομαδισμού, που δε διέφερε και πολύ απ’ εκείνη του Ιράν και της κεντρικής Ασίας, όπου τα ζώα μπορούσαν να βόσκουν ελεύθερα. Γι’ αυτούς η γη δεν είχε ιδιοκτήτη και είχε αξία μόνον όταν μπορούσε να θρέψει τα κοπάδια τους. Έτσι στη Μικρά Ασία η στέπα άρχισε να κερδίζει ραγδαία έδαφος έναντι της καλλιεργήσιμης γης…

Η οθωμανική σύνθεση

Εκτός από την επέκταση της στέπας μέσω της ερήμωσης των αγροτικών περιοχών, οι Τούρκοι επιχείρησαν να μεταμορφώσουν πλήρως τη Μικρά Ασία με την καταστροφή των «αθάνατων» πόλεών της. Χωρίς τις πόλεις οι Ανατολικορωμαίοι (Βυζαντινοί) όχι μόνο θα έχαναν ισχυρά ερείσματα στην περιοχή, αλλά και δε θα μπορούσαν πλέον να διαχέουν τον πολιτισμό τους, εφόσον οι πόλεις επιβάλλουν ιστορικά τα πρότυπά τους στην ύπαιθρο. Χωρίς τις πόλεις η αφομοίωση των αυτοχθόνων πληθυσμών θα ήταν πιο εύκολη υπόθεση.

Όμως, αν και κατέστρεψαν δεκάδες πόλεις, η αφομοίωση των αυτοχθόνων ήταν αργή και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Σύμφωνα με το Γάλλο ιστορικό Κλοντ Καχέν το 12ο μ.Χ. αιώνα δεν υπήρχαν πάνω από 200.000-300.000 Τουρκομάνοι σε ολόκληρη τη Μικρά Ασία. Έναν αιώνα αργότερα ο τουρκικής καταγωγής πληθυσμός δεν ξεπερνούσε το 10% του συνολικού πληθυσμού της χερσονήσου. Και στις αρχές του 20ού αιώνα, έπειτα από εκτουρκιστική πολιτική οκτώ αιώνων, σχεδόν το 70% του πληθυσμού της Μικρά Ασίας αποτελούνταν από μη τουρκικής καταγωγής πληθυσμούς (χριστιανούς ή μουσουλμάνους). Ακόμη και σήμερα, αφού πλέον η περιοχή εκκενώθηκε βιαίως από Έλληνες, Αρμένιους και άλλους χριστιανικούς πληθυσμούς, υπολογίζεται ότι μόλις το 20% του πληθυσμού της Μικρά Ασίας θα μπορούσε να διεκδικήσει κεντροασιατική προέλευση. Με δυο λόγια οι νομάδες Τουρκομάνοι όχι μόνο δεν κατόρθωσαν ν’ αφομοιώσουν τους ντόπιους πληθυσμούς, αλλά οι ίδιοι αφομοιώθηκαν από το πλούσιο πολιτιστικό και εθνολογικό υπόβαθρο των λαών της Μικρά Ασίας, δημιουργώντας μια νέα οθωμανική σύνθεση.

“Δεν μπορέσαμε να ενστερνιστούμε τη ναυτιλία”

«Εμείς ήρθαμε στα εδάφη αυτά το 1071 μ.Χ. και δεν μπορέσαμε να ενσωματωθούμε με τους γηγενείς πληθυσμούς. Για παράδειγμα δεν μπορέσαμε να ενστερνιστούμε τη ναυτιλία. Είναι τέχνη να χειρίζεσαι τη θάλασσα. Χρειάζεται μεγάλη τεχνική. Ακόμη και η αλιεία δεν είναι κάτι που μπορείς να υποτιμήσεις…» είχε γράψει χαρακτηριστικά ο Τούρκος συγγραφέας και δημοσιογράφος Τσετίν Αλτάν, συνοψίζοντας τη χοντροκομμένη «ηπειρωτικότητα» των σημερινών Τούρκων. Για τον ίδιο η Τουρκία είναι ακόμη και σήμερα μια «μετακινούμενη κοινωνία», μια σύγχρονη νομάδα, που μετακινείται, δηλαδή δεν εγκαθίσταται, δεν ιδρύει χωριά και πόλεις: «Εμείς ποτέ δεν ιδρύσαμε πόλεις. Πάντα κατακτούσαμε ιδρυμένες πόλεις. Η οικοδόμηση πόλεων απαιτεί καλή χρήση του χρόνου και του τόπου. Εμποδίζει τη σπατάλη της ενέργειας και συμβάλλει στη χρησιμοποίησή της…» Σύμφωνα με τον Τσετίν Αλτάν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας του είναι ότι «οι Τούρκοι, μεταναστεύοντας συνεχώς δεν μπορούν να στραφούν στην παραγωγή». Ο ίδιος παρατηρεί, τέλος, μια δυσαρμονία ανάμεσα στη Φύση και στη ζωή των Τούρκων και ιδιαίτερα την έλλειψη αρμονικής σχέσης με το θαλάσσιο στοιχείο. Θα έλεγε κανείς ότι βαθιά μέσα τους οι Τούρκοι συνεχίζουν να αισθάνονται παρείσακτοι στον τόπο που ζουν.»

.......................................

Ένα μικρό δικό μου σχόλιο:

Οι Τούρκοι δεν έφτιαξαν πόλεις, πουθενά από όπου πέρασαν. Κατέκτησαν πόλεις στην Ινδία, την Περσία, την Μεσοποταμία και την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Τις μετονόμασαν και τις έκαναν δικές τους. Είναι ένας πολιτισμός νομάδων και ιππέων. Γενναίος και ανεξάρτητος αλλά χωρίς πολιτισμό. Όποιον πολιτισμό έχουν τον πήραν από τους Άραβες, τους Πέρσες (κυρίως) και τους Ρωμιούς (δευτερευόντως). Στην πορεία από την Μογγολία και την Κίνα μέχρι τις ακτές του Αιγαίου (κι αργότερα ως την Σαχάρα και τον Ατλαντικό) άλλαξαν. Το γεγονός ότι εξισλαμίστηκαν νωρίς ήταν η μεγάλη ατυχία του ελληνισμού. Αλλιώς θα ήταν Βούλγαροι ή Ούγγροι ή Φινλανδοί, που είχαν την ίδια καταγωγή αλλά εκχριστιανίσθηκαν νωρίς και ταίριαξαν με τον δυτικό ελληνορωμαϊκό κόσμο.

Όσο κι αν φαίνεται υπερβολική ή περίεργη η τελευταία φράση του αποσπάσματος που ανάρτησα, είναι μια αλήθεια. «Βαθιά μέσα τους οι Τούρκοι συνεχίζουν να αισθάνονται παρείσακτοι στον τόπο που ζουν.»

Αμερικανικές εκλογές και νοθεία

Ο Ντόναλντ Τραμπ πήρε το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών και θα είναι ο υποψήφιός τους στις εκλογές που θα γίνουν τον Νοέμβριο στις ΗΠΑ. Αντίπαλός του ο Τζο Μπάιντεν των Δημοκρατικών, μια περίπτωση λούζερ που ωστόσο έχει ελπίδες γιατί αντίπαλός του είναι ο Τραμπ.

Στον χάρτη, τα ανοιχτόχρωμα μπλε είναι οι γερμανικής καταγωγής Αμερικάνοι. Καλύπτουν πάνω από το μισό της έκτασης των ΗΠΑ , όλες τις μέσες και βόρειες Πολιτείες.

Ο Τραμπ είναι αγαπητός όσο κανείς άλλος σε ένα γερμανικής καταγωγής και ακροδεξιάς ιδεολογίας ακροατήριο, που είναι πλειοψηφικό στις ΗΠΑ. Δεν είναι ευρέως γνωστό αλλά είναι αληθινό ότι η γερμανική εθνοτική ομάδα είναι η μεγαλύτερη μακράν στις ΗΠΑ. Ακόμα κι η γερμανική γλώσσα παραμένει η πέμπτη ομιλούμενη γλώσσα παρά την απόλυτη κυριαρχία των αγγλικών. Οι γερμανικής καταγωγής Αμερικάνοι, καταλαμβάνουν τις μέσες και βόρειες Πολιτείες και ψηφίζουν μαζικά Τραμπ. Με τη βοήθειά τους ο Τραμπ κέρδισε το 2016 και θα ήταν πάλι το φαβορί αν δεν του τύχαινε ο κορωνοϊός. Από εκεί ξεκινούν κι εκεί τελειώνουν οι ελπίδες του Μπάιντεν που υπόσχεται δημοκρατία ενώ ο Τραμπ υπόσχεται τον νόμο και την τάξη

Για την Ελλάδα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θέλουμε (σαν χώρα, όχι σαν πολίτες ο καθένας ξεχωριστά) τον Μπάιντεν. Κατά πρώτον, γιατί έχει από πίσω του τους Δημοκρατικούς, τον Ομπάμα και μια Αμερική της συνεννόησης με τον υπόλοιπο κόσμο κι όχι της σύγκρουσης. Κατά δεύτερον και ίσως σπουδαιότερο, γιατί ο Τραμπ είναι όχι μόνο προσωπικός φίλος με τον Ερντογάν αλλά και συνεταίρος. Ξενοδοχεία και τουριστικές εγκαταστάσεις στην Τουρκία (Κωνσταντινούπολη και αλλού) και πιθανά τα μελλοντικά πετρέλαια της ανατολικής Μεσογείου. Κατά τρίτον γιατί ο Τραμπ είναι αλλοπρόσαλλος, δεν θα κάνει το παραμικρό για την κλιματική αλλαγή και δεν θα διστάσει να κάνει τον κόσμο άνω-κάτω για να εξυπηρετήσει το προσωπικό του συμφέρον που το ταυτίζει με το συμφέρον της Αμερικής.

Στο συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων ο Τραμπ υποστήριξε ότι μόνο με νοθεία θα τον ρίξουν. Έτσι κι αλλιώς η υποψία είναι διάχυτη ότι με νοθεία κέρδισε, με την συμβολή των Ρώσων που πείραξαν τις ηλεκτρονικές καταγραφές. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία της Αμερικής, κάποτε υποδειγματική, έχει γίνει αμφισβητούμενη σε κάθε επίπεδο, ιδιαίτερα μετά την "νίκη" του Μπους νεότερου επί του Αλ Γκορ. Τότε το αποτέλεσμα κρίθηκε από την Πολιτεία της Φλόριντα όπου κυβερνήτης ήταν ο αδελφός του Μπους. Το αποτέλεσμα (που βεβαίως ήταν υπέρ του Γκορ) αργούσε τόσες μέρες να βγει που το Ανώτατο δικαστήριο διέκοψε την καταμέτρηση και ανακήρυξε τον Τζορτζ Μπους τζούνιορ Πρόεδρο. Τα μηχανήματα καταμέτρησης ήταν όλα πειραγμένα. Ο Αλ Γκορ αρχικά αμφισβήτησε το αποτέλεσμα και ζήτησε επανακαταμέτρηση. Προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο, αλλά, κάποιοι του εξήγησαν ότι δεν έπρεπε να συνεχίσει κι εκείνος σταμάτησε. Όπως η Χίλαρυ κατηγόρησε τον Τραμπ για νοθεία, έτσι κι ο Τραμπ τώρα προειδοποιεί για νοθεία. Οι εκλογές στις ΗΠΑ κουρελιάστηκαν. 

Όπως και να έχει, όμως, αυτές οι εκλογές θα βγάλουν τον επόμενο πλανητάρχη. και δυστυχώς, από τα κέφια του τύπου που θα εκλεγεί θα εξαρτηθούν αρκετά πράγματα για τα εθνικά μας συμφέροντα και πάρα πολλά πράγματα της καθημερινής μας ζωής.

Εθνικό Ψέμα

ΣΟΥ ΕΙΠΑΝ ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΛΛΑ

ΨΕΜΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΞΑΝΑ

«Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές». Το είπε ο Διονύσιος Σολωμός, ο εθνικός μας ποιητής. Δεν το ξέρουμε από μια απ' ευθείας καταγραφή του αλλά από τον Ιάκωβο Πολυλά που διέσωσε την φράση. 

Ο Νίκος Δήμου γράφει σχετικά με αυτή τη φράση:

«Μάθαμε την φράση, αλλά ποτέ δεν την σκεφθήκαμε ως το τέλος. Γιατί αν το κάναμε, θα είχαμε ανατρέψει τα μισά σχολικά μας βιβλία, που είναι γεμάτα εθνικιστικές υπερβολές. Με το ρητό του αυτό ο Διονύσιος Σολωμός, μέσα στην άνθιση του εθνικισμού, πραγματοποιεί την υπέρβασή του. Διαλύει αυτόματα τους εθνικούς μύθους επάνω στους οποίους βασίζεται κάθε υπέρ-πατριωτισμός. Η ιστορία γίνεται χώρος δικαίου. Αν ακολουθήσουμε την φράση του Σολωμού, ο πατριωτισμός γίνεται ένας νέος ανθρωπισμός. Αν κάνουμε σημαία μας την αλήθεια, τότε δεν χρειαζόμαστε πια πολλές σημαίες. Αν φτάσουμε να θεωρούμε εθνικό το αληθές, τότε πατρίδα όλων μας γίνεται μία: η αλήθεια.»

Ο σύμβουλος, σε θέματα εθνικής ασφάλειας, του Πρωθυπουργού κ. Αλ Διακόπουλος, εκ των ενόπλων δυνάμεων προερχόμενος είχε την ατυχία να πει την αλήθεια για το Ουρούτς Ρέι. 

«Ας μην κοροϊδευόμαστε» δήλωσε χθες ο Αντιναύαρχος, «το Oruc Reis έχει κάνει έρευνες. Δεν υπάρχει ολίγον έγκυος, εφόσον έχει κάνει έρευνα έστω και μισής ώρας, έχει κάνει έμπρακτη αμφισβήτηση».

Την λέμε αυτή την αλήθεια όλοι καθημερινά, βέβαια, παρ' όλο που οι πληρωμένοι ή αυθόρμητοι κοντυλοφόροι του Φ/Μ και των Μέσων επιμένουν στο κυβερνητικό ψέμα. Όλοι το ξέρουμε πως οι Τούρκοι παραβίασαν και ΑΟΖ και κυριαρχικά δικαιώματα και πως η Ελλάδα δεν μπορεί να κουνηθεί καθώς βρίσκεται σε ευαίσθητη θέση. Οι "σύμμαχοί" μας, πλην Γαλλίας, δίνουν το δίκιο στην Τουρκία έστω και με προσχήματα. Παράλληλα, η πολεμική σύγκρουση δεν εξυπηρετεί ούτε την οικονομία ούτε την γενική αίσθηση ασφάλειας που θέλουμε να επικρατεί στην περιοχή. Θέλουμε όμως δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Θέλουμε την ειρήνη, αλλά, θέλουμε να είμαστε κι οι μάγκες που δεν σηκώνει μύγα το σπαθί μας. Δηλαδή έχουμε την συμπεριφορά ενός θρασύδειλου κουτσαβάκη. Και, φυσικά, μόνο και τελικό καταφύγιο μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι το Ψέμα, με κεφαλαίο το Ψι.
Καταφύγιο λοιπόν το ψέμα. Η κυβέρνηση το προωθεί και το επαναλαμβάνει, έστω και διστακτικά, κι η αντιπολίτευση μην τυχόν και φανεί ενδοτική ή ηττοπαθής. Το πλοίο Ελλάς πορεύεται, όπως πάντα, με πυξίδα την ελπίδα. Όμως τώρα χάλασε η σούπα. Την αλήθεια, που όλοι την λέμε στα καφενεία και στα διαδίκτυα, την είπαν κι επίσημα χείλη, τα πιο επίσημα δυνατά. Και φυσικά, υπό την πίεση του ψέματος που πρέπει να συνεχίσει να αναπαράγεται, ο κ. Διακόπουλος παραιτείται ή εκδιώκεται. 

Στην Ελλάδα όπου κυριαρχεί το χρήσιμο ψέμα (χρήσιμο για να ταΐζουν με σανό το εκλογικό σώμα) η αλήθεια εκβράζεται σαν ξένο σώμα.

Φυσικά -κατά την κυβέρνηση, τους κονδυλοφόρους της και τα ΜΜΕ- ο κ. Διακόπουλος φεύγει γιατί είπε κάτι που δήθεν "δεν εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον". Κι άλλο ψέμα, τεράστιο αυτή τη φορά. Δεν είναι εθνικό συμφέρον το κυβερνητικό ψέμα που εκφέρεται με μόνο σκοπό να κοιμίσει το εκλογικό σώμα και να συντηρήσει μια ψεύτικη και κατασκευασμένη από τα ΜΜΕ εικόνα για την εξουσία. 

Και δεν είναι μόνο το ψέμα πάνω στο ψέμα. Είναι κι η θυμηδία που προκαλείται όταν όλα αυτά γίνονται στοιχεία του δημόσιου βίου. Κρίμα.

Κινδυνεύει ο Σαρωνικός

Πριν τέσσερις περίπου μήνες, τον Απρίλιο του 2020, η εταιρεία Όιλ Ουάν του Δημήτρη Μελισσανίδη, κατέθεσε ένα αίτημα προς την κυβέρνηση. Ζητά με αυτό να μπορεί σε «έκτακτες περιπτώσεις» να μην δίνει τα επεξεργασμένα απόβλητα στην ΕΥΔΑΠ -όπως κάνει τώρα κι όπου υφίστανται μια επιπλέον επεξεργασία- αλλά να τα ρίχνει στη θάλασσα. Λέει πως αν οι δυνατότητες αποθήκευσης που έχει η ίδια εξαντληθούν, τότε να μπορεί να διοχετεύει -με αγωγό δικό της- τα απόβλητα στο θαλάσσιο χώρο που είναι δίπλα της. Η Όιλ Ουάν, φυσικά, λέει πως αυτό το επιτρέπουν οι ευρωπαϊκές οδηγίες κι η ελληνική περιβαλλοντική νομοθεσία. Σε αυτό στηρίχτηκε κι η αποκεντρωμένη διοίκηση και ενέκρινε τους όρους για να πάρει άδεια.

Ο πρώτος εύκολος αντίλογος είναι ότι τέτοιου είδους αιτήματα είναι παρωχημένα. Κάποτε, αυτό επιτρεπόταν από την ΕΕ και τους νόμους. Τότε, όμως, οι βιομηχανίες έριχναν τα απόβλητά τους στην θάλασσα έτσι κι αλλιώς. Με την νομοθεσία εκείνη έμπαιναν κάποιοι όροι και περιορισμοί. Τώρα πια, η νομοθεσία κι οι κανονισμοί έχουν αλλάξει προς το αυστηρότερο και αυτοί οι όροι είναι ξεπερασμένοι. Δεν μπορεί να δίνεται άδεια σήμερα με κριτήρια που ίσχυαν σε άλλες συνθήκες. 

Με την σημερινή κατάσταση, ο Σαρωνικός είναι που θα κινδυνεύσει να κάνει βήματα πίσω αν εκδοθεί οριστικά η άδεια. Αν έχουμε μια σχετικά καθαρότερη θάλασσα τα τελευταία χρόνια αυτό το οφείλουμε στην ΕΥΔΑΠ που ελέγχει τι στέλνει στην θάλασσα. Αν ξεφύγει από τον έλεγχό της η απόρριψη αποβλήτων, ο Σαρωνικός θα βρεθεί και πάλι στο έλεος της κάθε συμφοράς.

Ο Στέλιος Λογοθέτης, πρώην δήμαρχος Νίκαιας και Πειραιά και Πρόεδρος του Συνδέσμου για το Περιβάλλον, χημικός μηχανικός ο ίδιος, λέει κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα.

• Λέει πως οι μονάδες που ρίχνουν επεξεργασμένα απόβλητα στην ΕΥΔΑΠ πρέπει να έχουν άδεια. Αυτή η άδεια της Όιλ Ουάν έληξε τον Ιανουάριο του 2020. Συνεπώς όλα είναι στον αέρα.
• Λέει επιπλέον ότι για να στέλνει απόβλητα στην ΕΥΔΑΠ πρέπει να έχει τεκμηριωμένες αναλύσεις με 42 παραμέτρους κι ότι αυτό δεν το έχει κάνει η εταιρεία.
• Λέει ο Στέλιος Λογοθέτης ότι το πιο μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει είναι ότι τώρα χρειάζεται άδεια για την διοχέτευση των υγρών αποβλήτων σε αγωγό της ΕΥΔΑΠ, ενώ αν τα απορρίπτει στην θάλασσα αυτό θα γίνεται ανεξέλεγκτα.  Ούτε η ποσότητα ούτε κι η ποιότητα των απορριπτόμενων υγρών αποβλήτων θα ελέγχεται.

Όσα γράφει ο Στέλιος Λογοθέτης, όχι μόνο ως πρύτανης της αυτοδιοίκησης αλλά και ως χημικός μηχανικός που γνωρίζει τα θέματα της μόλυνσης και απορρύπανσης πολύ καλά, είναι άκρως ενδιαφέροντα. Δείχνουν κιόλας ότι το κεφάλαιο έχει αποθρασυνθεί και ζητά συνέχεια ακόμη περισσότερα. Για το σημερινό αίτημα υπεύθυνη είναι η σημερινή κυβέρνηση κι αυτή πρέπει να διαλέξει με ποιανού το μέρος θα πάει. Με τον λαό και το περιβάλλον ή με τον "επενδυτή" και την εταιρεία;
 

Οι επισημάνσεις του Στέλιου Λογοθέτη περί μη νομιμότητας της απόφασης της αποκεντρωμένης διοίκησης που ενέκρινε το αίτημα της Όιλ Ουάν είναι πολλές και οι αναφορές του συγκεκριμένες. Είναι έτοιμη δουλειά για τις νομικές υπηρεσίες του Δήμου και της Περιφέρειας ώστε να γίνουν οι απαραίτητες ενστάσεις και προσφυγές. Δεν μπορεί να περάσει κι αυτό στα ψιλά των εφημερίδων. Ο Σαρωνικός έχει αρχίσει να καθαρίζει τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι ώρα για να γίνουν βήματα πίσω. Η απόρριψη αποβλήτων απ' ευθείας από την Όιλ Ουάν στην θάλασσα είναι σοβαρό πρόβλημα για όλους τους κατοίκους της Αττικής και της Κορινθίας. Ο Σαρωνικός κινδυνεύει για μια ακόμη φορά.

Από Σεπτέμβρη κι η επιλογή βιβλίου για δημοσίευση

Από τα λίγα λάικ στο Φ/Μ και τις ελάχιστες επίσης απαντήσεις με ημέιλ, διαπίστωσα πως τα μέσα Αυγούστου δεν είναι κατάλληλος χρόνος για να συζητάμε για βιβλία και να κάνουμε επιλογές. Βέβαια είχα πει πως από σήμερα θα ξεκινούσα να δέχομαι απαντήσεις, όμως είναι φανερό πως το ενδιαφέρον όλων μας βρίσκεται αλλού, στο καλοκαίρι. Για να μην μιλήσω για τα ελληνοτουρκικά και για τον κορωνοϊό που είναι καθημερινά σουξέ στις ειδήσεις και σ' όλες τις ενημερωτικές και μη εκπομπές. 

Αφήνω λοιπόν την επιλογή ανάμεσα στα δυο βιβλία που πρότεινα (για σταδιακή και σε συνέχειες δημοσίευση) για τον Σεπτέμβρη. Εδώ θα επαναλάβω απλά τις δυο παρουσιάσεις που έκανα χτες και προχτές και θα επανέλθω τον επόμενο μήνα στο θέμα αυτό.

βιβλίο 1ο:

"ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ 
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ"

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΣΑΡΙΣΑ

 

Ο τίτλος παραπέμπει (συνειδητά) στις δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο του Τζον Ρηντ. Πρόκειται για τρεις ακριβώς μέρες στην Αθήνα του 307 π.Χ.

Είναι η εποχή μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μαίνεται ο πόλεμος των διαδόχων και η Αθήνα, όπως κι οι υπόλοιπες ελληνικές πόλεις έχουν χάσει την ανεξαρτησία τους και το δημοκρατικό τους πολίτευμα.

Στις 9 Ιουνίου 307π.Χ. έρχεται στην Αθήνα, που βρίσκεται υπό την απαλή κατοχή των Μακεδόνων του Αντίπατρου,  στόλος των Μακεδόνων του Αντίγονου. Επιμελητής Αθηνών, δοτός κυβερνήτης του Αντίπατρου, είναι ο Δημήτριος Φαληρέας. Διοικητής του στόλου που καταφθάνει στον Πειραιά είναι ο γιος του Αντίγονου, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής που αναγγέλλει στους Αθηναίους την επάνοδο στην δημοκρατία.

Στην αναταραχή των τριών αυτών ημερών συμβαίνουν πολλά γεγονότα. Δολοφονίες, προσπάθειες να κλαπούν περιουσίες, καταναγκαστικοί γάμοι, δολοπλοκίες ορφικών και πολιτικό παρασκήνιο. Όλα συμβαίνουν με φόντο την δημοκρατία που ποθούν οι Αθηναίοι. Τους την υπόσχεται ο Δημήτριος που έρχεται και διώχνει τον Δημήτριο που φεύγει.

Όλα τα γεγονότα συμβαίνουν σε τρεις μέρες από 9 έως 11 Ιουνίου 307. Τα εννιά κεφάλαια του βιβλίου είναι χωρισμένα σε πρωί, μεσημέρι κι απόγευμα της κάθε μιας από τις τρεις αυτές μέρες. 

βιβλίο 2ο:

ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΑΣΤΡΟ

Στις αρχές του 20ου αιώνα 

Το βιβλίο περιέχει μια ιστορία που εκτυλίσσεται από την άνοιξη ως το φθινόπωρο του 1906. Το κύριο πρόσωπο είναι ο Θοδωρής, ένα νέο παιδί που ζει στα Κύθηρα κι ονειρεύεται να γνωρίσει τον κόσμο. Του δίνεται η ευκαιρία να πάει στην Αμερική, σε κάποιους θείους του. Πριν από αυτό, όμως, πρέπει πρώτα να φτάσει στον Πειραιά.

Θυμίζω την εποχή: Η Ελλάδα φτάνει μέχρι την Ελασσόνα και δεν υπάρχει ούτε καν σιδηροδρομική σύνδεση με την τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη, Στην Αθήνα υπάρχει ο σιδηρόδρομος Αθηνών-Πειραιώς-Κηφισιάς, ο γνωστός ηλεκτρικός. Υπάρχουν τα Βούρλα στη Δραπετσώνα και το Αγαμέμνονος Μέλαθρον στον Κοπανά (Ζωγράφου). Στα Βούρλα κυριαρχούν τα κουτσαβάκια και στο Αγαμέμνονος Μέλαθρον η Ισιδώρα Ντάνκαν με τον αδελφό της Ραιημόν. 

Από τα Κύθηρα, ο νεαρός Θοδωρής παίρνει τον δρόμο της εσωτερικής μετανάστευσης και βρίσκεται αρχικά στον Πειραιά και στα Βούρλα. Εκεί συναντά την Βαγγελιώ και την Ευθαλία. Μετά συναντά την Λιλή Ντορσέτ, μια Ελληνοαμερικάνα φίλη της Ισιδώρας Ντάνκαν. Μαζί της βρίσκεται στην Ερμού, αρχικά, και κατόπιν στον Κοπανά, στο "Αγαμέμνονος Μέλαθρον" όπου και πιάνει δουλειά.

Η ιστορία παίρνει διάφορες τροπές και ανακατεύονται πρόσωπα από το Παρίσι και πρόσωπα από την Θεσσαλονίκη και τον Βάλτο, το μέρος όπου διεξάγεται ο μακεδονικός αγώνας. Με φόντο άλλοτε το "Μπάγκειον" της Ομόνοιας κι άλλοτε το Παρίσι ή το Βερολίνο πριν τον Α' παγκόσμιο πόλεμο, εκτυλίσσεται μια ιστορία που έχει έρωτες, πάθη, δολοπλοκίες, φόνους, μάχες και πολύ συναίσθημα. Όλα γύρω από ένα μεγάλο διαμάντι, το Δίδυμο Άστρο, που οδηγεί τους διεκδικητές του σε πράξεις τραγικές.

Από τα Κύθηρα ξεκινά το έργο, κάπου έξω από τα Κύθηρα τελειώνει. Ένα ταξίδι σε χώρους εξωτικούς ή άγνωστους, που ταξιδεύει τον αναγνώστη κυρίως μέσα στον χρόνο. Αυτό εξάλλου του δίνει και τον χαρακτήρα του ιστορικού μυθιστορήματος.

Ένα ακόμη βιβλίο για δημοσίευση

Χτες αναφέρθηκα σε δυο βιβλία, ανάμεσα στα οποία θα διαλέξω το ένα για να αρχίσω να το δημοσιεύω σε συνέχειες από τον Σεπτέμβρη. Είπα τους τίτλους κι έγραψα δυο λόγια για το ένα εξ αυτών (τίτλος: "Τρείς μέρες που συγκλόνισαν την Αθήνα"). Θα γράψω σήμερα και για το άλλο (τίτλος: "Το Δίδυμο Άστρο"). Αύριο θα βάλω και τα δυο κείμενα και κάποια επιπρόσθετα στοιχεία και θα σας ζητήσω να μου πείτε την γνώμη σας για το βιβλίο που θα ήταν καλύτερα να δημοσιεύσω σε συνέχειες. 

Το ένα βιβλίο (Τρεις Μέρες που συγκλόνισαν την Αθήνα) μας πάει μακριά, στο 307 προ Χριστού. Πραγματεύεται, ιστορικά, το θέμα του πόθου των Αθηναίων για την δημοκρατία που πρόσφατα είχαν στερηθεί. Παράλληλα βέβαια εκτυλίσσεται μια μυθιστορηματική περιπέτεια που κρατά στο σύνολό της τρεις μέρες, την 9η, 10η και 11η Ιουνίου του 307 π.Χ. Έγραψα μερικά πράγματα γι αυτό το βιβλίο χτες. 

Το άλλο (Το Δίδυμο Άστρο) μας πάει εκατό χρόνια πίσω, στο 1906 μΧ. σε μια ιστορία τρυφερή, αισθηματική και λίγο αστυνομική. Θα γράψω γι αυτό κάποια πράγματα σήμερα.

ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΑΣΤΡΟ

Στις αρχές του 20ου αιώνα 

Το βιβλίο περιέχει μια ιστορία που εκτυλίσσεται από την άνοιξη ως το φθινόπωρο του 1906. Το κύριο πρόσωπο είναι ο Θοδωρής, ένα νέο παιδί που ζει στα Κύθηρα κι ονειρεύεται να γνωρίσει τον κόσμο. Του δίνεται η ευκαιρία να πάει στην Αμερική, σε κάποιους θείους του. Πριν από αυτό, όμως, πρέπει πρώτα να φτάσει στον Πειραιά.

Θυμίζω την εποχή: Η Ελλάδα φτάνει μέχρι την Ελασσόνα και δεν υπάρχει ούτε καν σιδηροδρομική σύνδεση με την τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη, Στην Αθήνα υπάρχει ο σιδηρόδρομος Αθηνών-Πειραιώς-Κηφισιάς, ο γνωστός ηλεκτρικός. Υπάρχουν τα Βούρλα στη Δραπετσώνα και το Αγαμέμνονος Μέλαθρον στον Κοπανά (Ζωγράφου). Στα Βούρλα κυριαρχούν τα κουτσαβάκια και στο Αγαμέμνονος Μέλαθρον η Ισιδώρα Ντάνκαν με τον αδελφό της Ραιημόν. 

Από τα Κύθηρα, ο νεαρός Θοδωρής παίρνει τον δρόμο της εσωτερικής μετανάστευσης και βρίσκεται αρχικά στον Πειραιά και στα Βούρλα. Εκεί συναντά την Βαγγελιώ και την Ευθαλία. Μετά συναντά την Λιλή Ντορσέτ, μια Ελληνοαμερικάνα φίλη της Ισιδώρας Ντάνκαν. Μαζί της βρίσκεται στην Ερμού, αρχικά, και κατόπιν στον Κοπανά, στο "Αγαμέμνονος Μέλαθρον" όπου και πιάνει δουλειά.

Η ιστορία παίρνει διάφορες τροπές και ανακατεύονται πρόσωπα από το Παρίσι και πρόσωπα από την Θεσσαλονίκη και τον Βάλτο, το μέρος όπου διεξάγεται ο μακεδονικός αγώνας. Με φόντο άλλοτε το "Μπάγκειον" της Ομόνοιας κι άλλοτε το Παρίδι ή το Βερολίνο πριν τον Α' παγκόσμιο πόλεμο, εκτυλίσσεται μαι ιστορία που έχει έρωτες, πάθη, δολοπλοκίες, φόνους, μάχες και πολύ συναίσθημα. Όλα γύρω από ένα μεγάλο διαμάντι, το Δίδυμο Άστρο, που οδηγεί τους διεκδικητές του σε πράξεις τραγικές.

Από τα Κύθηρα ξεκινά το έργο, κάπου έξω από τα Κύθηρα τελειώνει. Ένα ταξίδι σε χώρους εξωτικούς ή άγνωστους, που ταξιδεύει τον αναγνώστη κυρίως μέσα στον χρόνο. Αυτό εξάλλου του δίνει και τον χαρακτήρα του ιστορικού μυθιστορήματος.

Ένα νέο βιβλίο για δημοσίευση

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, 

Πριν δέκα περίπου μέρες τελειώσαν οι συνέχειες του ιστορικού μυθιστορήματος που δημοσίευσα τους τελευταίους μήνες σε συνέχειες. Ήταν το βιβλίο με τίτλο "Το Θεϊκό Βασίλειο και η Συνωμοσία της Νίκαιας" και υπότιτλο "στις απαρχές του νέου Ελληνισμού". Τις συνέχειες έστελνα μέσω ημέιλ στους παραλήπτες των σημειωμάτων μου. Προς το τέλος των δημοσιεύσεων του βιβλίου το ημέιλ μου παρουσίασε προβλήματα, κι αυτό δυσκόλεψε αρκετούς. Πολλοί φίλοι και φίλες μου ζητούσαν κάποιες συνέχειες που δεν έλαβαν κι όλοι τις ήθελαν με ημέιλ. Στα τελευταία τεύχη αυτό δεν ήταν δυνατό και τους παρέπεμπα στο Φ/Μ ή στο παρόν ιστολόγιο. Ωστόσο σιγουρεύτηκα πως η καλύτερη μέθοδος είναι το ημέιλ και πως δεν ξέρεις ποτέ ποιος το διαβάζει και ποιος όχι. Έτσι συνέχισα την γενικευμένη αποστολή σε όλους.

Παρά τα προβλήματα της αποστολής, σκέφτομαι ήδη την δημοσίευση ενός επόμενου βιβλίου μου. Φυσικά, θα το αναρτώ και στο Φέισμπουκ και στο ιστολόγιο (ή μπλογκ).

Ήδη το ημέιλ μου αρχίζει να ανακάμπτει. Μέχρι τον Σεπτέμβρη πιστεύω ότι θα είναι ΟΚ. Ας πούμε πως αρρώστησε και τώρα αναρρώνει. Θα το έχω, λοιπόν στη διάθεσή μου για το νέο βιβλίο που θα δημοσιεύσω. Αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε δυο επιλογές. Πρόκειται για "ιστορικά" μυθιστορήματα, το ένα πολύ περισσότερο ιστορικό και το άλλο περισσότερο μυθιστορηματικό. Να τα παρουσιάσω εν συντομία:

Α.-  

Τίτλος: ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.

Υπότιτλος: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΣΑΡΙΣΑ

Η δράση διαδραματίζεται στην Αθήνα (και τον Πειραιά) το 307 π.Χ. μέσα σε τρεις συγκεκριμένες μέρες, την 9η, 10η και 11η Ιουνίου.  

Β.- ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΑΣΤΡΟ.

Υπότιτλος: Στις αρχές του 20ου αιώνα.

Η δράση διαδραματίζεται το 1906 μΧ στην Αθήνα κυρίως αλλά και Παρίσι, Μακεδονία (στον Βάλτο), Κύθηρα κτλ.

Θα αναφέρω μερικά περισσότερα λόγια για το πρώτο βιβλίο και θα σας περιγράψω το δεύτερο αύριο.

"ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ"

"ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΣΑΡΙΣΑ"

Ο τίτλος παραπέμπει (συνειδητά) στις δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο του Τζον Ρηντ. Πρόκειται για τρεις ακριβώς μέρες στην Αθήνα του 307 π.Χ.

Είναι η εποχή μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μαίνεται ο πόλεμος των διαδόχων και η Αθήνα, όπως κι οι υπόλοιπες ελληνικές πόλεις έχουν χάσει την ανεξαρτησία τους και το δημοκρατικό τους πολίτευμα.

Στις 9 Ιουνίου 307π.Χ. έρχεται στην Αθήνα, που βρίσκεται υπό την απαλή κατοχή των Μακεδόνων του Αντίπατρου,  στόλος των Μακεδόνων του Αντίγονου. Επιμελητής Αθηνών, δοτός κυβερνήτης του Αντίπατρου, είναι ο Δημήτριος Φαληρέας. Διοικητής του στόλου που καταφθάνει στον Πειραιά είναι ο γιος του Αντίγονου, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής που αναγγέλλει στους Αθηναίους την επάνοδο στην δημοκρατία.

Στην αναταραχή των τριών αυτών ημερών συμβαίνουν πολλά γεγονότα. Δολοφονίες, προσπάθειες να κλαπούν περιουσίες, καταναγκαστικοί γάμοι, δολοπλοκίες ορφικών και πολιτικό παρασκήνιο. Όλα συμβαίνουν με φόντο την δημοκρατία που ποθούν οι Αθηναίοι. Τους την υπόσχεται ο Δημήτριος που έρχεται και διώχνει τον Δημήτριο που φεύγει.

Όλα τα γεγονότα συμβαίνουν σε τρεις μέρες από 9 έως 11 Ιουνίου 307. Τα εννιά κεφάλαια του βιβλίου είναι χωρισμένα σε πρωί, μεσημέρι κι απόγευμα της κάθε μιας από τις τρεις αυτές μέρες. 

Αύριο θα γράψω για "ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΑΣΤΡΟ" και θα σας ζητήσω να διαλέξετε εσείς ποιο από τα δύο να δημοσιεύσω.

Δεκαπενταύγουστος του 1974

Το δεκαπενταύγουστο του 1974 θυμάμαι.

Δεν κάνω μελέτη, δεν έχω μπροστά μου μια εφημερίδα εκείνης της εποχής (θα το ήθελα πολύ, πάρα πολύ), μια ΑΘΗΝΑΪΚΗ ή ένα ΒΗΜΑ. Θυμάμαι όμως ότι δεν πήγα στο αεροδρόμιο να υποδεχτώ τον Αντρέα γιατί ήμουν στην Μήλο. Πηγαίναμε πολύς κόσμος στο αεροδρόμιο για να υποδεχτούμε πολιτικούς που επέστρεφαν. Σίγουρα θυμάμαι καλά τον Θεοδωράκη, την Μελίνα και την Αμαλία Φλέμμινγκ. Ο Αντρέας καθυστέρησε. Το έψαχνε το πράγμα. Είχε πει ότι η χούντα είχε φύγει αλλά δεν είχε αλλάξει κάτι ουσιαστικό κι η αμερικανοκρατία συνεχιζόταν. Νομίζω πως ήρθε σαν σήμερα, δεκαπενταύγουστο από το Τορόντο. Ανασκεύασε την θέση του πως η αλλαγή δεν ήταν ουσιαστική βλέποντας ότι είχε μπει στη μέση ο λαϊκός παράγοντας. Ήρθε με σχέδιο να μην ξαναφτιαχτεί η Ένωση Κέντρου αλλά κάτι νέο που θα είχε στον τίτλο του το σοσιαλισμό και που θα ήταν κίνημα κι όχι κόμμα. 

Στις εφημερίδες τα νέα ήταν δυσάρεστα. Οι Τούρκοι είχαν ξεκινήσει την προέλαση στην Κύπρο για κατάληψη του νησιού. Ως τότε είχαν ένα θύλακα μόλις 4% αλλά τώρα έκαναν γενική επίθεση διακόπτοντας τις συνομιλίες της Γενεύης που είχαν ξεκινήσει αμέσως μετά την απόβασή τους. Ο Καραμανλής πήρε αμέσως απόφαση αποχώρησης από το ΝΑΤΟ για να φοβίσει τους Αμερικανούς, οι οποίοι όμως ουσιαστικά δεν είχαν κυβέρνηση με το σκάνδαλο Νίξον που είχαν μπλέξει. Κατά βάση, διοικούσε ο Κίσινγκερ ο οποίος είχε κοροϊδέψει τους χουντικούς και τον ηλίθιο δικτάτορα Ιωαννίδη για να δώσουν την αφορμή επέμβασης στους Τούρκους. Η Αμερική δεν κούνησε το δαχτυλάκι της μέχρι που οι Τούρκοι πήραν το 36% του νησιού. Η Ελλάδα κατά δήλωση Καραμανλή δεν μπορούσε να αντιδράσει γιατί ήταν μακριά. Η αλήθεια είναι ότι το στράτευμα, μετά από επτά χρόνια χουντικής διοίκησης, ήταν για γέλια. Όσοι φίλοι μας είχαν πάει στην επιστράτευση (εγώ ήμουν φοιτητής και δεν επιστρατεύτηκα) διηγούνταν απίστευτες ιστορίες μπάχαλου, έλλειψης υλικών και σχεδιασμού καθώς και απειθαρχίας. Οι στρατιωτικοί είχαν αφήσει έναν στρατό για γέλια και κλάματα. Είχαν αποσύρει την μεραρχία που είχε στείλει ο Γιώργος Παπανδρέου στο νησί που μόνη της μπορούσε να αποτρέψει την εισβολή κι είχαν διαλύσει και το κυπριακό στράτευμα με το πραξικόπημά τους κατά του Μακαρίου. Προδότες που τιμωρήθηκαν με ισόβια κι έμειναν ισόβια μέσα έτσι κι αλλιώς.

Εκείνο το βράδυ, παρακολουθήσαμε στην Μήλο, στο χωριό, το διάγγελμα του Καραμανλή για έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ. Πανηγυρίσαμε μαζί με Βέλγους και Γάλλους που ήταν κι αυτοί στην Μήλο κι ήταν προφανώς αριστερών φρονημάτων. Όλοι οι χίπις, οι τουρίστες της εποχής, ήταν αριστεροί. Κι η Μήλος ήταν ένας παράδεισος επί γης. Εμείς με σκηνές και σλίπιν μπαγκ βέβαια.

Σταματάω πριν κάνω το οδοιπορικό πολύ προσωπικό. Εξάλλου από εκείνη την παρέα που είχαμε πάει στην Μήλο (κι ήταν μεγάλη) οι πιο πολλοί "ζουν ανάμεσά μας". Απλά, θέλησα να γράψω για ένα δεκαπενταύγουστο πριν 46 χρόνια, σημαντικό τότε για την Ελλάδα.

Ποιον συμφέρει ο πόλεμος;

Η αλήθεια είναι ότι πέφτουν λίγο μακριά από την Ελλάδα αυτά τα θαλάσσια οικόπεδα για τα οποία μαλώνουμε με την Τουρκία. Πότε φτάσαμε να τα θεωρούμε όλα δικά μας; Ποιος καθόρισε τα όρια που αφήνουν την Τουρκία με μια μόνο στενή λωρίδα γύρω από τις ακτές της;

Αν ήταν οι διεθνείς συνθήκες, τότε ουδέν πρόβλημα, βάζουμε κάτω τις συνθήκες, τα δείχνουμε στους Τούρκους και καθαρίσαμε. Μάλλον όμως δεν είναι τόσο απλό το θέμα. Μάλλον η Ελλάδα ερμήνευσε όπως ήθελε εκείνη τις διεθνείς συνθήκες, μόνη της, και, τώρα που πρέπει να συνεννοηθεί με τους Τούρκους, δεν τολμά να το κάνει. 

Κάθε κυβέρνηση που έχει προβάλει μαξιμαλιστικούς στόχους, αν είναι λαϊκιστική (και η δική μας είναι λαϊκιστική) αδυνατεί να κάνει πίσω γιατί θα έχει πολιτικό κόστος και θα την πουν προδότη του έθνους. Έτσι λοιπόν θα συνεχίσει μέσα στην ασάφεια παρακαλώντας να μας υποχρεώσουν οι τρίτοι (Μέρκελ, Τραμπ) να πάμε σε διαπραγμάτευση, στη Χάγη ή το Αμβούργο. Τότε, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα θα πει «υποχρεούμαι να το εφαρμόσω» και δεν θα θεωρηθεί προδοτική ούτε θα χάσει τις ψήφους τ6ων ελληναράδων (έτσι νομίζει). 

Μοιάζει καλό επικοινωνιακά το σχέδιο, αλλά κοστίζει ακριβά. Όχι μόνο γιατί θα το πληρώσουμε στην διαπραγμάτευση, αλλά, και γιατί μέχρι να λήξει η διαμάχη θα είμαστε μια χώρα που έχει προβλήματα με τον μεγάλο γείτονά της και κρέμεται πάνω της η απειλή πολέμου. 

Η Ελλάδα έχει την ατυχία να συνορεύει με την Τουρκία,. Μια ατυχία που την κουβαλάει από το 1.071 μ.Χ. όταν ο Ρωμανός Διογένης ηττήθηκε στη μάχη του Ματζικέρτ από τον Αρπ Ασλάν και έμεινε η Μικρασία λεία των Τούρκων. Μέσα σε δέκα χρόνια, προωθούμενοι σιγά-σιγά και χωρίς ουσιαστική αντίσταση, έφτασαν μέχρι τα παράλια του Αιγαίου. Τους απωθήσαμε με την βοήθεια της πρώτης σταυροφορίας (1099 μΧ), τους ξαναφέραμε αργότερα μόνοι μας για να μας βοηθήσουν κατά των Νορμανδών (1300 μΧ) και τους φορτωθήκαμε οριστικά στην πλάτη μας τον 15ο αιώνα, όταν σταδιακά κατέλαβαν όλα τα εδάφη που ήταν ελληνόφωνα. Η Ρωμαϊκή κατοχή, που είχε γίνει ελληνότροπη εδώ και οχτακόσια χρόνια περίπου (από τον Ηράκλειο αρχές του 7ου αι. μΧ) μετατράπηκε σε αλλόθρησκη οθωμανική με βαρύτατες συνέπειες στον απανταχού ελληνισμό.

Το νεοελληνικό κράτος αναγεννήθηκε αποσπώντας τμήμα της οθωμανίας και μεγάλωσε παίρνοντας κομμάτια της ως το 1913. Μια προσπάθεια του Βενιζέλου να επεκταθεί η Ελλάδα στην Θράκη και στην Μικρασία, βούλιαξε μέσα από την άθλια κρίση των ψηφοφόρων το 1920 που επανέφεραν τον ηλίθιο Κωνσταντίνο και προδιέγραψαν την μικρασιατική καταστροφή. 

Από τότε, ξεκινώντας με την συνθήκη της Λοζάνης, έχουμε με τους γείτονες ένα συγκεκριμένο modus vivendi (τρόπο να ζούμε). Τους αντιμετωπίζουμε μέσα από συμμαχίες ευρύτερες, είτε λέγονται ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, είτε περιφερειακές συνεννοήσεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε και τώρα.

Ο Ερντογάν όχι μόνο δεν έχει να χάσει τίποτε από μια σύγκρουση, αλλά, αντίθετα ο πόλεμος τον τρέφει. Γι αυτό κάνει πολέμους με το έτσι θέλω στη Συρία, στο Βόρειο Ιράκ και στη Λιβύη. Δεν θα τον χάλαγε να είχε μια σύγκρουση και στο Αιγαίο ή την ανατολική Μεσόγειο. Έτσι κι αλλιώς η οικονομία της Τουρκίας πηγαίνει χάλια, η λίρα πέφτει συνεχώς και η απειλή των Κούρδων είναι πάντα παρούσα. Με το πολεμικό κλίμα στρέφει αλλού την προσοχή του λαού κι αποκτά το φωτοστέφανο του νικητή-ελευθερωτή, το μόνο που μπορεί ακόμα να διεκδικεί. Με εμάς δεν είναι το ίδιο.

Η Ελλάδα στηρίζεται στην καλή της φήμη σαν χώρα σταθερότητας και ηρεμίας που ανήκει στην δύση. Θέλει τουρίστες, άσχετα αν ο κορωνοϊός έπληξε τον τομέα και χρειάζεται να επικεντρωθεί στα οικονομικά για να ανακάμψει από την κρίση χρέους στην οποία είναι βυθισμένη. Δεν έχει την πολυτέλεια για αυξημένες αμυντικές δαπάνες που προκαλεί η απειλή πολέμου ούτε για τις αποτροπές (ναυτικές, χερσαίες ή εναέριες) στις οποίες είναι υποχρεωμένη να προσφεύγει συνεχώς. Άρα η Ελλάδα πρωτίστως πρέπει να επιδιώξει την συνεννόηση και την διαμόρφωση σταθερότητας με την Τουρκία, μέσα από συνθήκες και συμφωνίες που θα είναι δίκαιες και αντέχουν στον χρόνο. 

Κράτος διεφθαρμένο ή απλά αντιλαϊκό και άδικο;

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ.

Η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ έφεραν τον Μελισσανίδη στη Δραπετσώνα (2013-14), τον εγκατέστησαν εδώ κανονικά με εσωτερική πληροφόρηση για να κερδίσει έναν διαγωνισμό, και τον εφοδίασαν με άδεια για να λειτουργεί μια βιομηχανία συλλογής υγρών αποβλήτων κι επεξεργασίας  πετρελαίων μέσα  στον οικιστικό ιστό του Πειραιά.

Ο Σύριζα (2016-18) του έδωσε άδεια εμπορίας κι επεξέτεινε χρονικά την δυνατότητα λειτουργίας του κατά οχτώ χρόνια και τον στήριξε αποφασιστικά δίνοντας του άδεια αποθήκευσης κι εμπορίας πετρελαίου.

Τώρα η Νέα Δημοκρατία αντιμετωπίζει ένα σύσσωμο κι εμφανές μέτωπο όλων των κοινωνικών δυνάμεων που εναντιώνονται πλέον ανοιχτά στην λειτουργία της βιομηχανίας αυτής. Κι όμως, αντί να την διώξει διορθώνοντας τα ημαρτημένα, ετοιμάζεται να της κάνει κι ένα ακόμη χατίρι, να εγκρίνει μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων και να του επιτρέψει να ρίχνει επεξεργασμένα απόβλητα στην θάλασσα.

Μπορούν να βγουν πλέον αβίαστα τα συμπεράσματα για την δημοκρατία μας.

Ό,τι και να λέει ο κόσμος (ΟΜΟΦΩΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑ), ό,τι και να λένε οι μετρήσεις, ό,τι και να λέει η απλή, απλούστατη, κοινή λογική, η οιλ ουαν επεκτείνεται με κάθε κυβέρνηση, κάθε δημαρχία, κάθε κατάσταση, μνημονιακή, εκτός μνημονίων, με κορωνοϊό, με οτιδήποτε.

Η θέληση του κόσμου να ζήσει ανθρώπινα και με υγεία δεν μετράει ΠΟΥΘΕΝΑ.

ΜΕ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ

ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΑΣΑΝΟ.

Θα σού δώσω μια να σπάσεις

Αχ βρε κόσμε γυάλινε

Και θα φτιάξω μια καινούργια

Κοινωνία άλληνε.

Η Συνθήκη των Σεβρών

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΠΡΙΝ ΕΚΑΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΧΡΟΝΙΑ
Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΚΠΛΗΡΩΝΕ ΤΗΝ "ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ"!

... ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΗΡΘΕ Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ....
ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΦΕΡΕ Ο ΛΑΟΣ ΜΕ ΕΚΛΟΓΕΣ!

(Αντιγράφω από την ΒΙΚΙΠΕΔΙΑ):

Η Συνθήκη των Σεβρών υπεγράφη στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στην πόλη Σεβρ (Sèvres) της Γαλλίας, φέρνοντας την ειρήνη ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές και σχετιζόμενες Δυνάμεις μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
........................
Στην Ελλάδα παραχωρούνταν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος και η ανατολική Θράκη μέχρι τη γραμμή της Τσατάλτζας κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα. Το άρθρο 26 της Συνθήκης όριζε ακόμα ότι αν οι οθωμανικές αρχές δεν συναινούσαν στην εφαρμογή της, θα εξέπιπταν από την κυριαρχία τους στην Κωνσταντινούπολη, την οποία θα μπορούσε να καταλάβει η Ελλάδα, κάτι το οποίο έντεχνα είχε προωθήσει ο Βενιζέλος.
Παράλληλα, η Βόρεια Ήπειρος θα ενσωματωνόταν στην Ελλάδα με το μυστικό Σύμφωνο Βενιζέλου - Τιττόνι. Η Ιταλία συμφώνησε ακόμα να παραχωρήσει τα Δωδεκάνησα (εκτός από τη Ρόδο και το Καστελλόριζο) στην Ελλάδα, και όταν η Βρετανία έδινε στο μέλλον την Κύπρο στην Ελλάδα, τότε (μετά από δημοψήφισμα) θα παραχωρούταν και αυτά τα νησιά (η συμφωνία αναιρέθηκε όμως λίγο αργότερα από την Ιταλία και τον υπουργό Κάρλο Σφόρτσα το καλοκαίρι του 1920).
Τα στενά των Δαρδανελίων και η θάλασσα του Μαρμαρά αποστρατικοποιήθηκαν και έγιναν προσωρινά διεθνής περιοχή, οι Σύμμαχοι απέκτησαν τον οικονομικό έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τέλος καθορίζονταν η ισότητα και τα δικαιώματα των χριστιανικών μειονοτήτων.

Η επικύρωση της Συνθήκης δεν έγινε από κανένα συμμαχικό κοινοβούλιο (ούτε από το ελληνικό), καθώς μετά την επαναφορά του Κωνσταντίνου στον ελληνικό θρόνο, διαταράχθηκαν οι σχέσεις με τις συμμαχικές δυνάμεις, οι οποίες ποτέ δεν τον αναγνώρισαν ως αρχηγό του ελληνικού κράτους.

Θετική συμφωνία για την ΑΟΖ με την Αίγυπτο

Όπως είχα πάρει θέση από την πρώτη στιγμή υπέρ του καθορισμού ΑΟΖ Ελλάδας-Ιταλίας, το ίδιο κάνω και τώρα [με μια μικρή καθυστέρηση για να δω καλύτερα την κατάσταση] και για την συμφωνία ΑΟΖ Ελλάδας-Αιγύπτου.
Όχι πως περιμένουν τα υπουργεία ή ο ΟΗΕ ή ο λαός να ακούσει την γνώμη μου για να κρίνει. Τελευταίος κρίκος είμαι στην αλυσίδα των κριτών-αναλυτών. Όμως λέω την γνώμη μου για ένα σημαντικό εθνικό θέμα.

Μπορεί να έχουν και κάποια αδύναμα σημεία οι δύο συμφωνίες. Καλώς τα επισημαίνει η αντιπολίτευση και νομίζω ότι τα γνωρίζει και η κυβέρνηση. Το μείζον όμως θέμα είναι η αποφυγή της ελληνικής απομόνωσης. Ως τώρα μόνο εμείς δεν είχαμε καθορίσει ΑΟΖ, ούτε με την Αλβανία ούτε καν με την Κύπρο. Η Τουρκολυβική συμφωνία εξέθετε αυτή την στάση μας. Τώρα συμβαίνει πλέον το αντίθετο. Με τις δύο χώρες, Ιταλία και Αίγυπτο, έχουμε καθορίσει ΑΟΖ. Η πρόσφατη συμφωνία για ΑΟΖ με την Αίγυπτο, είναι με γραμμές κάθετες (μεσημβρινές). Δείχνουμε, έτσι, ότι το πλάγιο παραλληλόγραμμο της Τουρκίας με την Λιβύη είναι ανισόρροπο.
Σημασία έχει ότι το δείχνουμε με τρόπους αποδεκτούς από την παγκόσμια κοινότητα κι όχι με τους ως τώρα τρόπους (μεταξύ μας) όπου όλα τα έχουμε αποδείξει και τίποτε δεν ισχύει επί της ουσίας.