Από τότε που εκδήλωσα την πρόθεσή μου να είμαι υποψήφιος δήμαρχος στον δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας, η παρουσία μου εδώ στο μπλογκ έχει ελαττωθεί αισθητά. Αντίθετα αναβαθμίστηκε η συμμετοχή μου στο Φεϊσμπουκ. Ο λόγος προφανής. Τα ημέιλ που μεταδίδουν τις αναρτήσεις του μπλογκ μου αφορούν σε γενικότερα θέματα κι όχι ειδικά σε ζητήματα -και μάλιστα πολιτικά- του δήμου. Πρέπει λοιπόν να ζαλίζω τους αναγνώστες μου όλο και λιγότερο με αυτά. Αναρτώ θέματα ιστορικά, λογοτεχνικά και γενικότερης πολιτικής μόνο. Ενώ στο Φέισμπουκ, όπου οι φίλοι είναι βασικά συνδημότες, γράφω πιο εύκολα για τοπικά θέματα και για την τοπική δημοτική πολιτική.
Δεν τελείωσα όμως με το μπλογκ. Έστω και πιο αραιά, θα συνεχίσω να γράφω σε αυτό. Όπως τώρα που θέλω να αναφερθώ σε ένα θέμα της επικαιρότητας. Στα κίτρινα γιλέκα. Και στο φαινόμενο του "μια κι έξω" που έχει πυροδοτηθεί.
Μια κι έξω, λοιπόν!
Είναι φανερό ότι το κίνημα των "κίτρινων γιλέκων" δεν είναι κίνημα-φούσκα. Μπορεί οι περισσότεροι που μετέχουν να συμπαθούν πιο ακραίες απόψεις, είτε είναι δεξιοί είτε είναι αριστεροί, ωστόσο επιδοκιμάζονται από την μεγίστη πλειοψηφία των Γάλλων. Βασικά αρνούνται το "λούστρο" του Μακρόν που μπήκε για να κρύψει την λιτότητα με την οποία είναι συνυφασμένος κι αυτός, όπως και όλη η Ευρώπη. Θα επαναληφθεί κι εδώ το φαινόμενο του "μια κι έξω". Σε βγάλαμε, έκανες την θητεία σου, δεν μπόρεσες να αλλάξεις την μοίρα μας, κάνε τώρα στην μπάντα. Θα δοκιμάσουμε κάποιον άλλον. Σαρκοζί, Ολάντ, Μακρόν και τραβάει σε μάκρος αυτή η αλυσίδα. Που έπιασε και την Μέρκελ στην Γερμανία κι έφερε τον Τραμπ (για μια φορά μόνο κι αυτόν όπως όλα δείχνουν) στην Αμερική.
Να δούμε πού θα φτάσει αυτή η εναλλαγή προσώπων στην κορυφή της ολιγαρχικής εξουσίας. Να δούμε τα προσεχή χρόνια πόσες νέες εκπλήξεις θα μας επιφυλάξει. Κάποιες θα είναι ίσως δυσάρεστες (είτε κάποια Λεπέν ή ακόμη και κάποιοι Νεοναζί) και κάποιες θα είναι ίσως πιο ευχάριστες, όλες όμως μαζί θα αλλάξουν το σκηνικό που είχαμε μάθει κι είχαμε συνηθίσει από το τέλος του πολέμου (δεκαετία '50) και μετά. Πράγμα λογικό κι αναμενόμενο για όποιον βλέπει μακροπρόθεσμα. Το κέντρο βάρους του πλανήτη μετακινείται από την δύση στην ανατολή. Ο κινέζικος γίγαντας κι η τεράστια Ινδία ηγούνται αυτής της αλλαγής. Δεν μπορεί να έχουν συντάξεις των 100 ευρώ οι παραγωγοί και των 2.000 οι καταναλωτές. Οπότε θα γίνουν αναπόφευκτα ανακατατάξεις κι η ανθρωπότητα θα συγκλονιστεί. Ας ελπίσουμε πως δεν θα χυθεί αίμα, έστω κι αν υπάρχει πολύ από αυτό λόγω υπερπληθυσμού, για να θυσιαστεί.
Προς το παρόν, ο κλυδωνισμός απορροφάται με το "μια κι έξω" των ηγετών και με επαναστάσεις του τύπου των κίτρινων γιλέκων. Το μέλλον όμως είναι αβέβαιο.
