Σαν σήμερα ο Αλέκος Παναγούλης αποπειράθηκε να σκοτώσει τον δικτάτορα
Γεώργιο Παπαδόπουλο. Ως πράξη αφαίρεσης μιας ζωής, εγώ, ο ειρηνόφιλος,
την αποδοκιμάζω. Ως πράξη αντίστασης στην δικτατορία, την θαυμάζω και
την ευγνωμονώ.
Την εποχή του Πλάτωνα, εκατόν πενήντα χρόνια από την πράξη, αλλά, κι ακόμα διακόσια χρόνια μετά, υπήρχαν στην Αθήνα τα
αγάλματα του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα. Χάρη σε αυτούς καταλύθηκε η
τυραννία του Ιππία, γιου του Πεισίστρατου. Στην Αρχαία Αθήνα οι γιοι
και οι εγγονοί των τυραννοκτόνων σιτίζονταν στο Πρυτανείο μαζί με τους
Ολυμπιονίκες, τους κληρωτούς βουλευτές και τους ήρωες της πόλης.
Τιμή και δόξα στον Αλέξανδρο Παναγούλη, τον πρώτο τρομοκράτη!
Υ.Γ.: Σε κάποια φάση (ίσως και αύριο κιόλας) θα γράψω περισσότερα για τον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα. Ξέρετε ότι ήταν Εβραίοι («Γεφυραίοι» λέγονταν); Ξέρετε ότι ο λόγος που επιτέθηκαν στον Ίππαρχο, αδελφό του τυράννου Ιππία, ήταν κατά βάση ερωτικός; Θα την γράψω κάποια στιγμή την ιστορία τους όπως μας την δίνουν οι Θουκυδίδης, Αριστοτέλης, Διόδωρος κτλ.
