Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2022

Ματιές στο παρελθόν

Πέντε χρόνια πριν από σήμερα και δύο χρόνια περίπου πριν την λήξη της προηγούμενης τετραετίας, την Πέμπτη στις 28 Δεκεμβρίου 2017 (θυμίζω ότι η τετραετία έληγε Σεπτέμβρη του '19) είχα γράψει ένα άρθρο για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών μέσα στο 2018. Φυσικά προέβλεπα ότι δεν θα γίνουν, όμως προσέθετα και κάποια ακόμη στοιχεία, όπλα στα χέρια του Συριζα, που τα βλέπω τώρα, εκ των υστέρων, και απορώ γιατί αφέθηκαν να πάνε χαμένα. Η πρόβλεψη ότι οι εκλογές θα γίνονταν το 2019 ήταν σωστή, όμως κάποιοι συλλογισμοί μου δεν επαληθεύτηκαν. Ο Σύριζα προτίμησε μια στάση πιο "ηθική" από αυτήν που πρότεινα και παρέδωσε την χώρα στον Μητσοτάκη. Δεν λέω πως έκανε λάθος, γιατί το "ηθικό" μπορεί μακροπρόθεσμα να επιβραβευτεί, όμως καλό είναι να ξαναδούμε εκείνο το άρθρο και τις προτάσεις που περιείχε. Έλεγα λοιπόν (scripta manent στο: https//epitheorisi2014gt.blogspot com/2017/12/18.html), τότε, δυο χρόνια πριν τις εκλογές του 2019 τα παρακάτω:

"Εκλογές το '18; Πλάκα μου κάνεις;"

Πάλι μιλούν για εκλογές. Στην αντιπολίτευση μιλούν για “απώλεια δεδηλωμένης” που θα πει “πέφτει η κυβέρνηση”. Το ΠαΣοΚ ετοιμάζει νωρίς-νωρίς το συνέδριό του για να προλάβει τις εκλογές. Ο Λεβέντης (γνωστός για τις μαντεψιές του) προβλέπει εκλογές το 2018. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να προηγείται η Νεα Δημοκρατία έστω κι αν μειώνεται η διαφορά της με τον Σύριζα. Η έξοδος από το μνημόνιο δημιουργεί το περιβάλλον μέσα στο οποίο η κυβέρνηση θα “δικαιούται” να προκηρύξει εκλογές. Σημαίνουν όλα αυτά ότι μπορεί οι εκλογές να γίνουν στη χρονιά που έρχεται;
Με προηγούμενο άρθρο μου έχω απαντήσει πως οι εκλογές θα γίνουν το 2019, τον Σεπτέμβρη. Δεν έχω καμιά “εσωτερική” πληροφόρηση. Στηρίζω κατά βάση τον συλλογισμό μου στο αξίωμα ότι “ο Τσίπρας δεν είναι βλάκας”. Δευτερευόντως βασίζομαι και στον ισχυρισμό ότι είναι “ο Τσίπρας πολιτικά πανούργος”. Αν πέφτω έξω στο δεύτερο (και δεν είναι πανούργος) ή ακόμα χειρότερα στο πρώτο (και είναι βλάκας) τότε φυσικά όσα γράφω δεν ισχύουν. Αν όμως θεωρήσουμε ότι οι δυο ισχυρισμοί έχουν βάση, τότε κοιτάξτε πως έχουν τα πράγματα:
Μετά τον Αύγουστο του ‘18 και την έξοδο από τα μνημόνια η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι πέτυχε το “ακατόρθωτο” (προπαγάνδα σκέτη) και κλαίγεται που ο λαός θα υποστεί κάποια βάρβαρα μέτρα “εξ αιτίας των άλλων” (έτσι θα λέει). Στις αρχές του '19 αρχίζουν να εφαρμόζονται τα σκληρά μέτρα αλλά η κυβέρνηση φωνάζει σε όλους τους τόνους ότι θα ξαναφέρει την χώρα στην κανονικότητα κι όλοι κάτι θα έχουν να λάβουν, ιδιαίτερα οι φτωχοί.
Στο μεταξύ παρατείνει τη θητεία των δημάρχων κατά πέντε περίπου μήνες για να γίνουν οι δημοτικές εκλογές τον Σεπτέμβρη. Γίνονται τον Απρίλιο του ‘19 οι Ευρωεκλογές και βλέπει ο καθένας -κι όχι μόνο η κυβέρνηση- σε πραγματική μέτρηση (κι όχι σε γκάλοπ) τι πιάνει. Έστω ότι προηγείται η ΝΔ σταθερά (όπως είναι το αναμενόμενο), είτε με μεγάλη είτε με μικρή διαφορά. Βλέπει και το ΠαΣοΚ τι πιάνει, βλέπει κι ο Λεβέντης, βλέπουν όλοι. Και τότε, καλοκαιριάτικα, ο Τσίπρας προτείνει με μια τροπολογία την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών.
Λέει σε όλους: "Κοιτάξτε το αποτέλεσμα. Χωρίς μπόνους είστε ρυθμιστές, με μπόνους χαρίζετε παντοδυναμία στον Μητσοτάκη. Σας προτείνω να το καταργήσουμε". Θα χρειάζονται 200 ψήφοι για να καταργηθεί αλλά θα δυσκολευτεί πολύ ο μεσαίος χώρος να το καταψηφίσει. Θα είναι σαν να λέει: "Ρε παιδιά, ας χαρίσουμε τις δικές μας έδρες στον Μητσοτάκη. Ας το κάνουμε όχι τόσο για το καλό του τόπου όσο για το κακό του Σύριζα". ‘Όποιος εκ των ΠαΣοΚ, Λεβέντη το κάνει, ισοδύναμα, θα είναι σαν να λέει: "Είμαστε άχρηστοι"! Ο Ανδρουλάκης παραφυλάει την Φώφη που δεν τολμάει να εκδηλώσει τον έρωτά της με τον γιο του -κατά Ανδρέα- “εφιάλτη”. Ψηφίζεται η απλή αναλογική (χωρίς μπόνους ούτε μιας έδρας) κι οι εκλογές γίνονται ρουλέτα. 
Ο κόσμος θα έχει την κάλπη των δημοτικών για να βγάλει το άχτι του. Ο Σύριζα θα έχει ψαλιδίσει -όσο γίνεται - τη διαφορά, αν δεν την έχει ανατρέψει. Η απλή αναλογική απελευθερώνει ψηφοφόρους που δεν έχουν πλέον λόγο να συσπειρώνονται στη ΝΔ (ούτε και στον Σύριζα). Φυσιολογικά έχουμε πολυδιάσπαση ψήφων. Αυτοδυναμία ούτε με το κιάλι. Ακόμα κι αν βγει πρώτος ο Μητσοτάκης θα θέλει πολλούς εταίρους για να κάνει κυβέρνηση. Κι έρχεται το 2020, μόλις έξι μήνες μετά, η εκλογή Προέδρου οπότε, αν δεν πιάσει αυτή η κυβέρνηση 180 ψήφους, ξαναγίνονται εκλογές!
Δηλαδή ο Τσίπρας έχει στο χέρι του όλα τα πολιτικά και συνταγματικά “όπλα” για να είναι πρωταγωνιστής. Μπορεί να παίξει σενάρια "επανόδου" ή "δεξιάς παρένθεσης". Θα τα εγκαταλείψει; Θα το “σκάσει” το '18 και θα αφήσει τον Μητσοτάκη να εφαρμόζει τα σκληρά μέτρα λέγοντας ότι “δεν φταίει αυτός, ο Τσίπρας τα ψήφισε”;
Είναι ο Τσίπρας τόσο ηλίθιος;

Τελικά οι εκλογές έγιναν το καλοκαίρι του '19. Ο Τσίπρας (για την ακρίβεια, ο Σύριζα) δεν εκμεταλλεύτηκε το πλεονέκτημα που είχε. Δεν χρησιμοποίησε το εκβιαστικό δίλημμα αρχικά ώστε να επιβάλει την απλή αναλογική στις πρώτες εκλογές ή έστω να εκμεταλλευτεί την δεύτερη εκλογή με βέβαιη την απλή αναλογική και να έχει δικαίωμα για νέες εκλογές με την εκλογή Προέδρου το 2020. Άφησε αναξιοποίητα τα ατού που είχε στα χέρια του και, θεωρώντας ως αποδοκιμασία το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, παρέδωσε αμαχητί την εξουσία και την πολιτική κυριαρχία στον Μητσοτάκη. Δεν το έκανε το 2018 όπως προέβλεπα, το έκανε όμως το 2019 όπως δεν το φανταζόμουν. Για μένα, κρίμα. Πάντως, η ιστορία προσφέρεται προς γνώση και συμμόρφωση.

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2022

 Την ημέρα αντίδρασης στην αστυνομική βία, ο Μητσοτάκης δίνει 600 ευρώ μπόνους στους ένστολους. Ποτέ κανείς άλλος τόσο προκλητικός!

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2022

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΘΕΟΔΩΡΙΚΑΚΟΥ
ΠΟΥ ΕΔΕΣΑΝ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑ

Από την πρώτη στιγμή (το 2019) είχαμε σημειώσει πόσο απαράδεκτοι και αντιδημοκρατικοί ήταν οι επονομαζόμενοι "νόμοι Θεοδωρικάκου" οι οποίοι μέσω της οικονομικής επιτροπής καταργούσαν ουσιαστικά το δημοτικό συμβούλιο. Οι νόμοι αυτοί βγήκαν τον καιρό που η Ελλάδα ήταν μεθυσμένη από ένα ακατανόητο αντισύριζα μένος και παρακολουθούσε αδρανής τον Μητσοτάκη να γκρεμίζει την δημοκρατία (τότε πήρε την ΕΥΠ, την ΕΡΤ, τα ασυνόδευτα προσφυγάκια κτλ.). Οι καταγγελίες μας για τα απίστευτες έως γελοίες ρυθμίσεις που προέβλεπαν αυτές οι διατάξεις (απαγόρευση κατάθεσης αντίθετης πρότασης, ομοφωνία με μία ψήφο υπέρ κτλ) πέρασαν χωρίς να ακουστεί ένα κιχ από τους δημοκρατικούς πολίτες του κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας που ήταν ζαλισμένοι από το σοκ του δήθεν κεντρώου Μητσοτάκη. Αυτή η ζαλάδα, σε συνδυασμό με τα επερχόμενα λοκντάουν και τις απαγορεύσεις, γέμισε με σκιές τον δημόσιο βίο.
Μέσα στο καλοκαίρι του 2019 και πριν ακόμα αναλάβουν οι νέες δημοτικές αρχές (και αντιπολιτεύσεις) ο Θεοδωρικάκος, ως υπουργός των Εσωτερικών, με μια σειρά νόμων και τροπολογιών κατάργησε όλες τις δημοκρατικές διατάξεις που φιλοδοξούσαν να αλλάξουν προς το καλύτερο την τοπική αυτοδιοίκηση που είχε εκλεγεί με απλή αναλογική τον Μάϊο του 2019. Με τις διατάξεις αυτές αφαιρέθηκαν από τα δημοτικά συμβούλια ΟΛΕΣ οι ουσιαστικές αρμοδιότητες και εκχωρήθηκαν στον δήμαρχο μέσω μιας οικονομικής επιτροπής της αρεσκείας του. Τώρα όλα αυτά βγαίνουν αντισυνταγματικά. Προηγουμένως μια ολόκληρη τετραετία πήγε χαμένη για τους δήμους και για την χώρα, καθώς το μάθημα της απλής αναλογικής, το μάθημα της δημοκρατίας, ακυρώθηκε εν μέσω των γελοιοτήτων που επέβαλαν αυτές οι διατάξεις.
Ελπίζουμε το έργο της κατεδάφισης των κατεδαφιστών να ολοκληρωθεί σύντομα με την επαναφορά της δημοκρατίας στο κύτταρό της την τοπική αυτοδιοίκηση.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ "Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ"
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΡΙΔΗΣ

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2022

Ποιον ενδιαφέρει η νίκη στις εκλογές; Τον Συριζα ΠΣ ή τον λαό;

Κάποιοι ακροκεντρώοι ηδονίζονται με τις διαφορές 6-10% υπέρ του Μητσοτάκη στις δημοσκοπήσεις. Πέραν του ότι δεν αποτυπώνουν αυτές οι διαφορές την πραγματικότητα, γιατί διαχρονικά υποτιμάται το ποσοστό του Σύριζα ΠΣ, πέραν και της σκοπιμότητας που μπορεί να κρύβεται πίσω από τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες, ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα που ίσως έχουν θολώσει κάποια μυαλά

Η νίκη στις εκλογές δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσον για να επιτευχθεί κάτι θετικό σε αυτή την χώρα, κάτι σημαντικό για τους πολίτες της. Αν οι πολίτες δεν το επιθυμούν, δεν θα συμβεί. Αν οι πολίτες θέλουν να κυβερνηθούν κι άλλα τέσσερα χρόνια από τον Μητσοτάκη και τον εσμό που κουβαλάει δίπλα του και μέσα του, ας το πάθουν, με γεια τους με χαρά τους.
 
Η αριστερά έχει μάθει να ζει με μικρά ποσοστά και να μην ενδιαφέρεται για την εξουσία. Ποσοστά σαν το 25% που δίνουν σήμερα στον ΣύριζαΠΣ οι δημοσκοπήσεις είναι φανταστικά και κάνουν το κόμμα αυτό την μεγαλύτερη δύναμη της αριστεράς στην Ευρώπη. Κι είναι μια δύναμη ικανή να εμποδίζει τα χειρότερα που θα είχαν συμβεί σίγουρα και στην Ελλάδα από έναν ανεξέλεγκτο Μητσοτάκη ή μια απόλυτα κυρίαρχη δεξιά.
 
Το πικρό ποτήρι, όμως, θα το πιει ο λαός αν δεν πέσει αυτό το σάπιο και δυσμορφικό καθεστώς Μητσοτάκη. Θα το πληρώσει και στην οικονομία (όπου η χώρα μας πλέον ξεπεράστηκε από τις χώρες του ανατολικού μπλοκ και μόνο με Βουλγαρία και Ρουμανία συγκρίνεται) θα το πληρώσει και στα εθνικά θέματα, γιατί, οι εθνικιστές κάθε φορά με τις μεγαλοστομίες και την τύφλα τους απέναντι στους διεθνείς συσχετισμούς και την δουλικότητά τους οδηγούν την χώρα σε εθνικές ήττες.
 
Αυτό το πικρό ποτήρι μπορεί και πρέπει να αποφευχθεί στις εκλογές που έρχονται. Αυτό θα συμβεί αν ο Σύριζα ΠΣ πάρει τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας, είτε με συνεργασίες μετά τις προσεχείς εκλογές της απλής αναλογικής, είτε αυτοδύναμα στις μεθεπόμενες εκλογές του μπόνους, αν η ανοησία κάποιων κεντρώων και δήθεν σοσιαλιστών που θέλγονται από τον Κούλη (όσο κι αν αυτό συνιστά κανονικά ανωμαλία για κάποιον μη δεξιό) οδηγήσουν το ΠαΣοΚ στην εξαφάνιση.
Η νίκη του Σύριζα ΠΣ (και της προοδευτικής δημοκρατικής συνεργασίας) στις προσεχείς εκλογές θα είναι νίκη του λαού. Η ήττα του Σύριζα ΠΣ θα είναι ένα ηχηρό χαστούκι στο πρόσωπο της Ελλάδας ως χώρας και των Πολιτών που θέλουν την πρόοδο. Ο ρόλος που θα παίξουν το ΠαΣοΚ-Κιναλ, όπως και το Μερα25 θα είναι πολύ κρίσιμος στο άμεσο μέλλον και θα κρίνει πολλά. Το ΚΚΕ, δυστυχώς, αυτοαποκλείεται από αυτήν την πανδημοκρατική στρατιά που μπορεί να δώσει στην χώρα μας μια δημοκρατική διέξοδο. Ελπίζω να αλλάξει αυτό, αν και δεν το πιστεύω
 
Σε τελευταία ανάλυση, αν οι δημοκρατικές δυνάμεις δεν συμφωνήσουν στην άμεση απαλλαγή της χώρας από τον Μητσοτάκη, τότε, όλα θα κριθούν από το "ο πρώτος τα παίρνει όλα" της δεύτερης εκλογής με τον ταυτόχρονο θάνατο της ιδέας της απλής αναλογικής και της κοινής λογικής, πράγμα που απεύχομαι.

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2022

ΚΑΓΚΕΛΑ, ΚΑΓΚΕΛΑ ΠΑΝΤΟΥ

Έθεσα σήμερα στο Δημοτικό συμβούλιο το θέμα της εμφάνισης του δημαρχείου Δραπετσώνας που είναι σαν φυλακή με τις σιδεριές και τα κάγκελα που μπήκαν παντού γύρω του.
 
Ο δήμαρχος απαντώντας επικαλέστηκε παραβατικές συμπεριφορές που έκαναν την λύση αυτή υποχρεωτική. Εν μέρει έχει δίκιο αφού πρόβλημα υπάρχει. Υπάρχει όμως και η λύση της φύλαξης του χώρου που θα επέτρεπε στα παιδιά να συνεχίσουν να έχουν τον άπλετο χώρο τους και θα απέτρεπε τις παραβάσεις.
 
Η αισθητική του χώρου σήμερα είναι τρομακτική σαν φυλακή.
Βούρλα παντού και κάγκελα παντού.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2022

Τζαβάρας ή Βαραββάς

Η πιο αδίστακτη κι ένοχη κυβέρνηση ever, βγάζει τον Τζαβάρα από την Επιτροπή διαφάνειας για να συντηρήσει την Ομερτά.

Είναι πολλά τα λεφτά αν πέσει, κι είναι μεγάλος ο φόβος ποινικής δίωξης του αρχινονού αν αποκαλυφθεί.

Στο δίλημμα "Πάτσης ή Τζαβάρας;" ο Μητσοτάκης απάντησε Βαρραβάν!

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2022

Ας δουν την ευκαιρία κι όχι την παγίδα

Το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να λέει παντού ότι

α) εξίσου απορρίπτει Μητσοτάκη και Τσίπρα

β) θα δει μετά τις εκλογές με ποιον θα συνεργαστεί

Αυτό σημαίνει πως ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ

1) αποκλείεις την αποκαθήλωση της δεξιάς (αφού ο Τσίπρας είναι αδιαπραγμάτευτος) και

2) μπορεί να έχεις και πάλι την δεξιά στην κυβέρνηση είτε με τον Μητσοτάκη είτε με κάποιον άλλον.

Αν λοιπόν ένας κεντροαριστερός ψηφοφόρος θέλει να ψηφίσει αντιδεξιά, αν θέλει να αλλάξουμε σελίδα, δεν του απομένει παρά να ψηφίσει Σύριζα ΠΣ.

Είναι βέβαιοι εκεί στο ΠΑΣΟΚ για την γραμμή τους;

Ας δουν την ευκαιρία που ανοίγεται με την απλή αναλογική για μια κυβέρνηση προοδευτική (όπως λέει ο Σύριζα) και σοσιαλδημοκρατική (όπως λέει το ΠΑΣΟΚ) κι ας βελτιώσουν λίγο την ρητορική τους ώστε να μην αυτοαποκλείονται.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2022

Πάτερ Αντώνιε, το έχασες το τρένο!

Τα ΜΜΕ και η σοβαρή ΕΡΤ βγάζουν ρεπορτάζ με καταγγελίες ότι

"έδιναν σε κάποια παιδιά λίγο φαγητό",

"τους ζητούσαν να δουλεύουν δύο ώρες"

"τους έκαναν παρατηρήσεις"

κι οι δημοσιογράφοι κοιτάνε έκπληκτοι τον καταγγέλλοντα σαν φρικαρισμένοι και λένε "ώστε γίνονταν όλα αυτά;" με υπότιτλους τέτοιους:
Απίστευτη Φρίκη και Κολαστήριο Κιβωτός.

Παπα-Αντώνη, έχασες!
Δεν ξέρω αν είσαι αθώος ή ένοχος, ξέρω ότι αυτό δεν έχει ΚΑΜΙΑ, μα ΚΑΜΙΑ, σημασία. Η καταδίκη βγήκε και πας στο πυρ το εξώτερο. Αν δεν μπεις και φυλακή να πεις "τελικά θεέ μου υπάρχεις και μ' έσωσες".

Πάτερ ημών και υμών και των άλλων
Ξέχνα την Κιβωτό, αυτή είναι τώρα του Ιερώνυμου και της Μαρέβας. Εσύ καλύτερα πήγαινε στους παπαροκάδες και ριξ'το στις συναυλίες.
Στις εκλογές ελπίζουμε πλέον όλοι για να απαλλαγούμε από τον εφιάλτη. Ως τότε πάψτε να κάνετε όνειρα, κι εσύ Πάτερ Αντώνιε, αν την γλυτώσεις ούτε του παπά μην το πεις!

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2022

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΙ ΕΤΣΙ

Όταν λέμε "Πολυτεχνείο" δεν πρέπει να εννοούμε ένα συγκεκριμένο γεγονός μόνο. Δεν είναι υπόθεση μόνο τριών ημερών. Θα πρέπει να συνυπολογίζουμε σ' αυτό κι ένα χρόνο πριν από την 17 Νοέμβρη του 1973 αλλά κι ένα χρόνο μετά, δηλαδή από την Νομική και πιο πριν την πορεία της Φυσικομαθηματικής (1972) μέχρι και την περίοδο Ιωαννίδη που ήταν συνέπεια της αποτυχίας της φιλελευθεροποίησης Παπαδόπουλου και ακόμη την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου (1974). Από την έναρξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων μέχρι και την εδραίωση της δημοκρατίας με τις πρώτες εκλογές και την πρώτη μεγάλη διαδήλωση με τα γνωστά αντιχουντικά συνθήματα που δόνησαν απ' άκρου εις άκρον την Ελλάδα.

Συνήθως βλέπουμε τις τρεις μόνο μέρες, ή εκείνο το μοιραίο μόνο βράδυ της εισόδου του τανκς. Όμως όταν το βλέπουμε έτσι, μάλλον υποβαθμίζουμε το γεγονός. Το κάνουμε μια κατάληψη, έστω και αιματηρή. Αν μείνουμε εκεί, τότε είναι εύκολο να το κάνουμε αντικείμενο εκμετάλλευσης και γίνεται πολύ συχνά αυτό.

Κάποιοι νεκροί, 11 (πρώτη καταγραφή) ή 23 (με απόφαση Εφετείου) ή 88 (τόσοι εκφωνούνται) κάποιες διαδηλώσεις, πορείες γιγαντιαίες, κυρίως η πρώτη αλλά και πολλές άλλες που ακολούθησαν, και άλλες καταλήψεις που είχαν φωτιές, χημικά, αντλίες, αστυνομίες κτλ, καρικατούρες εκείνης της εξέγερσης.

ΧΡΟΝΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Ας δούμε τα γεγονότα με μια χρονική απόσταση από αυτά.

Ας τοποθετήσουμε το Πολυτεχνείο σε μια περίοδο όχι μόνο ένα-δυο χρόνια πριν κι ένα δυο χρόνια μετά, όχι τόσο περιορισμένα, αλλά, μέσα σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Γιατί αυτό που συνέβη εκείνες τις μέρες, εκείνα τα χρόνια, ήταν μια ΣΥΜΠΥΚΝΩΣΗ ενός πολύ μεγαλύτερου χρόνου, ένα ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ όπως το λέμε στα μαθηματικά, ένα ΚΟΜΒΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ όπως θα έλεγαν οι φιλόλογοι.

Ας δούμε την πορεία της σύγχρονης Ελλάδας, εκείνης που δημιουργήθηκε από το 1912-22 και μετά, όταν το μικρό διασκορπισμένο έθνος μαζεύτηκε (βιαίως) σε ένα μεγαλύτερο χώρο και σε ένα εθνικά σχεδόν ομοιογενές κράτος.

Το 1915 είχαμε τον διχασμό. Το 1924 εγκαθιδρύεται η δημοκρατία αλλά αμέσως μετά έχουμε πραξικοπήματα, επάνοδο ου βασιλιά, τον Μεταξά, την κατοχή, τον εμφύλιο, την λειψή δημοκρατία και, τέλος, την χούντα. Η ιδεολογική κυριαρχία (ακόμη και με φυλακές) της δεξιάς σε πλήρη ανάπτυξη.

Και έρχεται το 1973-74 και τότε αλλάζουν όλα.

Μετά το 1973-74 έχουμε την ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς. Ακόμα κι οι δεξιοί, όταν θέλουν να πουν είμαι καλός άνθρωπος λένε είμαι κομμουνιστής. Έχουμε πλέον δημοκρατία σταθερή που δεν τρομάζει όταν στην κυβέρνηση βγαίνει ένα κόμμα "σοσιαλιστικό" το 1981 ή "αριστερό" το 2015. Δεν γίνονται σχέδια Περικλής ή δικτατορίες. Έχουμε μια σταθερή πορεία προς την Ευρώπη και τον εκσυγχρονισμό της μικρής βαλκανικής Ελλάδας.

 ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΙ ΕΤΣΙ *** Όταν λέμε "Πολυτεχνείο" δεν πρέπει να εννοούμε ένα συγκεκριμένο γεγονός μόνο. Δεν είναι υπόθεση μόνο τριών ημερών. Θα πρέπει να συνυπολογίζουμε σ' αυτό κι ένα χρόνο πριν από την 17 Νοέμβρη του 1973 αλλά κι ένα χρόνο μετά, δηλαδή από την Νομική και πιο πριν την πορεία της Φυσικομαθηματικής (1972) μέχρι και την περίοδο Ιωαννίδη που ήταν συνέπεια της αποτυχίας της φιλελευθεροποίησης Παπαδόπουλου και ακόμη την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου (1974). Από την έναρξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων μέχρι και την εδραίωση της δημοκρατίας με τις πρώτες εκλογές και την πρώτη μεγάλη διαδήλωση ,με τα γνωστά αντιχουντικά συνθήματα που δόνησαν απ' άκρου εις άκρον την Ελλάδα. Συνήθως βλέπουμε τις τρεις μόνο μέρες, ή εκείνο το μοιραίο μόνο βράδυ της εισόδου του τανκς. Όμως όταν το βλέπουμε έτσι, μάλλον υποβαθμίζουμε το γεγονός. Το κάνουμε μια κατάληψη, έστω και αιματηρή. Αν μείνουμε εκεί, τότε είναι εύκολο να το κάνουμε αντικείμενο εκμετάλλευσης και γίνεται πολύ συχνά αυτό. Κάποιοι νεκροί, 11 (πρώτη καταγραφή) ή 23 (με απόφαση Εφετείου) ή 88 (τόσοι εκφωνούνται) κάποιες διαδηλώσεις, πορείες γιγαντιαίες, κυρίως η πρώτη αλλά και πολλές άλλες που ακολούθησαν, και άλλες καταλήψεις που είχαν φωτιές, χημικά, αντλίες, αστυνομίες κτλ, καρικατούρες εκείνης της εξέγερσης. ΧΡΟΝΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ Ας δούμε τα γεγονότα με μια χρονική απόσταση από αυτά. Ας τοποθετήσουμε το Πολυτεχνείο σε μια περίοδο όχι μόνο ένα-δυο χρόνια πριν κι ένα δυο χρόνια μετά, όχι τόσο περιορισμένα, αλλά, μέσα σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Γιατί αυτό που συνέβη εκείνες τις μέρες, εκείνα τα χρόνια, ήταν μια ΣΥΜΠΥΚΝΩΣΗ ενός πολύ μεγαλύτερου χρόνου, ένα ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ όπως το λέμε στα μαθηματικά, ένα ΚΟΜΒΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ όπως θα έλεγαν οι φιλόλογοι. Ας δούμε την πορεία της σύγχρονης Ελλάδας, εκείνης που δημιουργήθηκε από το 1912-22 και μετά, όταν το μικρό διασκορπισμένο έθνος μαζεύτηκε (βιαίως) σε ένα μεγαλύτερο χώρο και σε ένα εθνικά σχεδόν ομοιογενές κράτος. Το 1915 είχαμε τον διχασμό. Το 1924 εγκαθιδρύεται η δημοκρατία αλλά αμέσως μετά έχουμε πραξικοπήματα, επάνοδο ου βασιλιά, τον Μεταξά, την κατοχή, τον εμφύλιο, την λειψή δημοκρατία και, τέλος, την χούντα. Η ιδεολογική κυριαρχία (ακόμη και με φυλακές) της δεξιάς σε πλήρη ανάπτυξη. Και έρχεται το 1973-74 και τότε αλλάζουν όλα. Μετά το 1973-74 έχουμε την ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς. Ακόμα κι οι δεξιοί, όταν θέλουν να πουν είμαι καλός άνθρωπος λένε είμαι κομμουνιστής. Έχουμε πλέον δημοκρατία σταθερή που δεν τρομάζει όταν στην κυβέρνηση βγαίνει ένα κόμμα "σοσιαλιστικό" το 1981 ή "αριστερό" το 2015. Δεν γίνονται σχέδια Περικλής ή δικτατορίες. Έχουμε μια σταθερή πορεία προς την Ευρώπη και τον εκσυγχρονισμό της μικρής βαλκανικής Ελλάδας. Σημείο καμπής δεν υπήρξε η εθνική αντίσταση και ο ΕΛΑΣ, όπως ίσως θα έπρεπε και θα μπορούσε να έχει συμβεί. Καθυστερημένο σημείο καμπής υπήρξε τελικά το Πολυτεχνείο, εκείνη η περίοδος 1973-74. ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ-ΧΩΡΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ Ας δούμε το Πολυτεχνείο από κάπως πιο μακριά και όσον αφορά στον χώρο, να το τοποθετήσουμε μέσα σε ένα ευρύτερο γεωγραφικό πλαίσιο. Όχι κατασκοπικά και σε σχέση με γεωπολιτικά συμφέροντα (που βεβαίως υπήρξαν κι αυτά) αλλά σε σχέση με τις κοινωνικές διεργασίες που επιτελούνται εκείνα τα χρόνια. Τι έχουμε κυρίως την δεκαετία του '60 που κορυφώνεται την δεκαετία του '70; ΝΕΟΙ εναντίον ΓΕΡΩΝ. χάσμα των γενεών για πρώτη φορά τόσο βαθύ και τόσο έντονα χρωματισμένο. Έχουμε τον Μάη του ‘68, μια μικρή γαλλική επανάσταση, ένα αντίγραφό της. Έχουμε το Μπέρκλεϋ και το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ, μαζί με τον Μάλκομ Εξ, τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, έχουμε μια μικρή αμερικανική επανάσταση. Κι ακόμα την άνοιξη της Πράγας, τον Αλλιέντε στην Χιλή, στην Πορτογαλία την επανάσταση των Γαρυφάλλων, στην Ισπανία την πτώση του Φράνκο, όλα λίγο πριν ή λίγο μετά το δικό μας Πολυτεχνείο. Κι όλα αυτά μέσα σε μουσικές και χρώματα, Τζον Λένον, Γουντστοκ, Μπητλς και Ρόλινγκ Στόουνς, ψυχεδέλεια, κι ο παλιός κόσμος βυθίζεται μέσα σε μια χοάνη που την ανοίγει η νεολαία τραβώντας από κάτω του τα θεμέλιά του, αμφισβητώντας παντού το "πατρίς θρησκεία οικογένεια". Γιατί να μας φανεί παράξενη η επανάσταση των νέων στην Ελλάδα; Γιατί να την αναλύουμε με το στενό κομματικό, πολιτικό μικροσκόπιο και να μην βλέπουμε ότι ήταν το ελληνικό Γούντστοκ, το ελληνικό Μπερκλεϋ, ο ελληνικός Μάης του ´68 που έγινε με καθυστέρηση πέντε χρόνων ο ελληνικός Νοέμβρης του ‘73; Νομίζω ότι α) η απόσταση του χρόνου βοηθάει ώστε να δούμε το Πολυτεχνείο όχι σαν μια στιγμή των αρχών της δεκαετίας του ‘70 και μόνο αλλά σαν ένα γεγονός ενταγμένο στην ιστορία του ελληνικού 20ου αιώνα, ένα σημείο συσσώρευσης που άλλαξε την ιδεολογία της σύγχρονης κοινωνίας και την οργάνωση του κράτους. β) η απόσταση του χώρου της γεωγραφίας βοηθάει να δούμε το Πολυτεχνείο σαν μια εξέγερση όχι απλά των φοιτητών που την ακολούθησε κι ένα λαϊκό κίνημα αλλά σαν γεγονός ενταγμένο στην συνολική αμφισβήτηση θεσμών και ηθών μετά τους δυο παγκόσμιους πολέμους Όλα αυτά μπορούν να μας βοηθήσουν όχι μόνο να δούμε με κοινό μάτι εκείνα τα γεγονότα αλλά να νιώσουμε όλοι μας, αριστεροί και δεξιοί, γέροι και νέοι, ρομαντικοί και ροκάδες, όλοι περήφανοι για το έργο μιας γενιάς που έδρασε σ' εκείνον τον τόπο και σε εκείνον τον χρόνο, της γενιάς του Πολυτεχνείου.Σημείο καμπής δεν υπήρξε η εθνική αντίσταση και ο ΕΛΑΣ, όπως ίσως θα έπρεπε και θα μπορούσε να έχει συμβεί. Καθυστερημένο σημείο καμπής υπήρξε τελικά το Πολυτεχνείο, εκείνη η περίοδος 1973-74.

ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ-ΧΩΡΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Ας δούμε το Πολυτεχνείο από κάπως πιο μακριά και όσον αφορά στον χώρο, να το τοποθετήσουμε μέσα σε ένα ευρύτερο γεωγραφικό πλαίσιο. Όχι κατασκοπικά και σε σχέση με γεωπολιτικά συμφέροντα (που βεβαίως υπήρξαν κι αυτά) αλλά σε σχέση με τις κοινωνικές διεργασίες που επιτελούνται εκείνα τα χρόνια.

Τι έχουμε κυρίως την δεκαετία του '60 που κορυφώνεται την δεκαετία του '70;

ΝΕΟΙ εναντίον ΓΕΡΩΝ. χάσμα των γενεών για πρώτη φορά τόσο βαθύ και τόσο έντονα χρωματισμένο.

Έχουμε τον Μάη του ‘68, μια μικρή γαλλική επανάσταση, ένα αντίγραφό της. Έχουμε το Μπέρκλεϋ και το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ, μαζί με τον Μάλκομ Εξ, τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, έχουμε μια μικρή αμερικανική επανάσταση. Κι ακόμα την άνοιξη της Πράγας, τον Αλλιέντε στην Χιλή, στην Πορτογαλία την επανάσταση των Γαρυφάλλων, στην Ισπανία την πτώση του Φράνκο, όλα λίγο πριν ή λίγο μετά το δικό μας Πολυτεχνείο.

Κι όλα αυτά μέσα σε μουσικές και χρώματα, Τζον Λένον, Γουντστοκ, Μπητλς και Ρόλινγκ Στόουνς, ψυχεδέλεια, κι ο παλιός κόσμος βυθίζεται μέσα σε μια χοάνη που την ανοίγει η νεολαία τραβώντας από κάτω του τα θεμέλιά του, αμφισβητώντας παντού το "πατρίς θρησκεία οικογένεια".

Γιατί να μας φανεί παράξενη η επανάσταση των νέων στην Ελλάδα; Γιατί να την αναλύουμε με το στενό κομματικό, πολιτικό μικροσκόπιο και να μην βλέπουμε ότι ήταν το ελληνικό Γούντστοκ, το ελληνικό Μπερκλεϋ, ο ελληνικός Μάης του ´68 που έγινε με καθυστέρηση πέντε χρόνων ο ελληνικός Νοέμβρης του ‘73;

Νομίζω ότι

α) η απόσταση του χρόνου βοηθάει ώστε να δούμε το Πολυτεχνείο όχι σαν μια στιγμή των αρχών της δεκαετίας του ‘70 και μόνο αλλά σαν ένα γεγονός ενταγμένο στην ιστορία του ελληνικού 20ου αιώνα, ένα σημείο συσσώρευσης που άλλαξε την ιδεολογία της σύγχρονης κοινωνίας και την οργάνωση του κράτους.

β) η απόσταση του χώρου της γεωγραφίας βοηθάει να δούμε το Πολυτεχνείο σαν μια εξέγερση όχι απλά των φοιτητών που την ακολούθησε κι ένα λαϊκό κίνημα αλλά σαν γεγονός ενταγμένο στην συνολική αμφισβήτηση θεσμών και ηθών μετά τους δυο παγκόσμιους πολέμους

Όλα αυτά μπορούν να μας βοηθήσουν όχι μόνο να δούμε με κοινό μάτι εκείνα τα γεγονότα αλλά να νιώσουμε όλοι μας, αριστεροί και δεξιοί, γέροι και νέοι, ρομαντικοί και ροκάδες, όλοι περήφανοι για το έργο μιας γενιάς που έδρασε σ' εκείνον τον τόπο και σε εκείνον τον χρόνο, της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2022

Ο Ζελένσκι όλο και πιο επικίνδυνος

 Ο Ουκρανός πρόεδρος ενημέρωσε τους G-20 ότι ρωσικοί πύραυλοι έπληξαν την Πολωνία. Τού το είπαν τα ούγκανα με τα οποία συναγελάζεται κι έφερε και στην ελληνική Βουλή.

Μετά ο γραμματέας του ΝΑΤΟ βγήκε κι εξήγησε ότι ήταν ουκρανικοί πύραυλοι.
Με το ζόρι πυρηνικό πόλεμο θέλει ο Καραγκιόζης.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2022

ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ

Η Ελλάδα έτρεξε να πει "ναι" στην είσοδο των Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ. Τυπικά και ηθικά σωστό, εφ' όσον το ήθελαν οι κυβερνήσεις τους και οι λαοί τους, πιθανότατα από τον φόβο των Ρώσων. Το ναι το ψήφισε η πλειοψηφία των βουλευτών (ΝΔ, Σύριζα ΠΣ και ΠαΣοΚ-ΚινΑλ) στην Βουλή και το καταψήφισαν ΚΚΕ, Βελόπουλος και Μέρα25. Βεβαίως η κυβέρνηση είχε ήδη προωθήσει την ένταξη των χωρών αυτών με δηλώσεις υποστήριξης από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε η επιθυμία τους δημιουργώντας τετελεσμένα

Ο Ερντογάν είπε "θα δούμε" και προέβαλε αιτήματα τουρκικά, σχετικά με τους Κούρδους και την "τρομοκρατία" όπως ονομάζει την αντίσταση του κουρδικού λαού. Βεβαίως τα αιτήματα της Τουρκίας, που τα διαπραγματεύεται ο Ερντογάν με τον Μπάιντεν μήνες τώρα αλλά και στην σύνοδο των G-20, είναι κυρίως ελληνοτουρκικής υφής (F-16, Ανατολική Μεσόγειος, Λιβύη) και απευθύνονται προς τους Αμερικανούς.

Σκέφτομαι ότι αφού ο Ερντογάν χρησιμοποιεί το ναι-όχι στην ένταξη των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ με σκοπιμότητα που μας αφορά, μήπως θα έπρεπε κι εμείς να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο όπλο για να τον εξουδετερώσουμε. Να πούμε κι εμείς ένα "θα δούμε" και να το εξαρτήσουμε όχι από τις υπό ένταξη χώρες (γι αυτές δεν μπορούμε να έχουμε επιφυλάξεις αφού το θέλουν να μπουν) αλλά για το τουρκικό παζάρι. Να πούμε δηλαδή το εξής:

«Κρατάμε κι εμείς επιφυλάξεις για το ναι στην ένταξη των δύο χωρών, περιμένοντας να δούμε τι θα αποσπάσει η Τουρκία από τις ΗΠΑ εις βάρος της Ελλάδας. Αν δεν υπάρξουν αμερικανικές δεσμεύσεις ενάντια στα συμφέροντά μας, θα πούμε το ναι. Αν όμως δούμε ότι το παζάρι περιλαμβάνει αμερικανικές ή Νατοϊκές υποχωρήσεις σε θέματα ελληνοτουρκικού ενδιαφέροντος (εξοπλισμοί και κυριαρχικά δικαιώματα) τότε θα προβάλουμε εμείς βέτο, λέγοντας όχι στην ένταξη».

Μήπως αυτό θα ήταν ένα παζάρι ανατολίτικο, ανάξιο της ελληνικής περηφάνιας; Δεν νομίζω, αλλά, ακόμα κι αν ήταν, θα άξιζε τον κόπο να το επιχειρήσουμε, γιατί τον Ανατολίτη που παζαρεύει τον έχουμε υποχρεωτικά γείτονά μας και μάλιστα απειλητικό. Δεν θα ήταν άσχημο να παλέψουμε κι εμείς κάποια φορά με τα ίδια του τα όπλα.

Τέλος πάντων, η ευκαιρία, έτσι κι αλλιώς, χάθηκε. Και πάει πολύ να περιμένω από έναν Μητσοτάκη να σκεφτεί εθνικά ή να σκεφτεί, γενικώς, ανεξάρτητα από τις εντολές που του δίνουν. Ένα παιχνίδι του μυαλού έκανα και για μια ακόμη φορά μελαγχόλησα που μας έτυχε στην δύσκολη στιγμή για την χώρα να έχουμε τον χειρότερο πρωθυπουργό για να την αντιμετωπίσει.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2022

ΚΑΡΟΤΟ ΚΑΙ ΜΑΣΤΙΓΙΟ Ο ΘΕΟΔΩΡΙΚΑΚΟΣ

ΚΑΡΟΤΟ ΚΑΙ ΜΑΣΤΙΓΙΟ Ο ΘΕΟΔΩΡΙΚΑΚΟΣ

ΕΝΩ ΣΙΓΟΨΗΝΕΤΑΙ Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ

Η εταιρεία GPO του Θεοδωρικάκου έβγαλε δημοσκόπηση, φυσικά πειραγμένη και φυσικά με στόχευση. Μαθαίνοντας από την θητεία του στην αστυνομία ο Τάκης Θεοδωρικάκος μαγείρεψε τα ποσοστά με τέχνη, με το σύστημα "καρότο και μαστίγιο" ή "καλός μπάτσος κακός μπάτσος". Ωστόσο, ό,τι κι αν κάνει, η ψησταριά για τον εκλεκτό του Κυριάκο έχει ήδη στηθεί και τώρα παίρνουν φωτιά τα κάρβουνα. Το Πάσχα θα γίνει το γλέντι. Ας δούμε όμως κι ας αναλύσουμε την δημοσκόπηση.
Κρατώ μόνο τα σημαντικά:
α.- Πρόθεση ψήφου ΝΔ 31,6% (από 32,7% που είχε) ΣΥΡΙΖΑ 25,8% και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ 10,5%.
β.- Πόσο έβλαψαν οι Υποκλοπές; Όσον αφορά το κόμμα που ψηφίζει κανείς, αυτή η υπόθεση κατά 69% δεν το έβλαψε καθόλου (δηλαδή άνθρακες ο θησαυρός!!!). Σε ποσοστό 55% ο Μητσοτάκης δεν ευθύνεται για τις υποκλοπές και επίσης το 55% θεωρεί ότι ο Μητσοτάκης δεν ήξερε για όλα αυτά κι ας ήταν προϊσταμένος της ΕΥΠ ο ίδιος αυτοπροσώπως κι ας είναι μπλεγμένος μέχρι τον λαιμό ο ανιψιός και εξ απορρήτων του. Δηλαδή η GPO μας λέει ότι δεν τον αθωώνει μόνο η ΝΔ αλλά και πολίτες των άλλων κομμάτων.
Ιδού λοιπόν το μαγειρείο:
Με το (α) ο Θεοδωρικάκος (η GPO) μας δίνει το καρότο. Μειώνει την διαφορά στο 5,8% για να θεωρήσουμε ότι η μέτρηση είναι καλή κι αξιόπιστη, αλλά προειδοποιεί και το ΠαΣοΚ ότι πρέπει να αλλάξει τακτική.´
Με το (β) ρίχνει το δηλητήριο, ότι η υπόθεση των υποκλοπών δεν είναι και τίποτε σπουδαίο, ο δε Μητσοτάκης δεν είχε ιδέα για όλα αυτά ο άνθρωπος, δηλαδή είναι αθώος λόγω βλακείας ή άγνοιας!
Καλή η προσπάθεια της GPO αλλά το μαγειρείο που έστησε δεν φτάνει. Γιατί τώρα που βοά ο τόπος, αυτό που έχει στηθεί για τον εκλεκτό του π/θ είναι ΜπαρΜπεΚιου στο οποίο ήδη άρχισε να ξεροψήνεται ολοταχώς. Τα κοψίδια το Πάσχα.

Το "Δίδυμο Άστρο" κι η Ισιδώρα Ντάνκαν

Την Τρίτη 25η Φεβρουαρίου 2020, πριν δυόμισι χρόνια και λίγες μόνο μέρες πριν κηρυχθεί το πρώτο λοκντάουν των αείμνηστων Χαρdαλιά-Τσιόδρα, είχα κάνει μιαν ανάρτηση (στο μπλογκ, με ημέιλ και στο φέισμπουκ) με την οποία προανήγγειλα την έκδοση ενός βιβλίου μου με τίτλο "Το Δίδυμο Άστρο". Υπολόγιζα την 29η Απριλίου (ημέρα Τετάρτη) 2020 για την παρουσίασή του. Όπως έγραφα τότε, ότι δεν ήταν καινούργιο αφού το είχα γράψει το 2012 και απλά το είχα επιμεληθεί τότε εκ νέου. Υπολόγιζα ότι ως τις 29 Απριλίου 2020 θα ήταν πια έτοιμο. Και κατέληγα ότι λέγεται "Το Δίδυμο Άστρο" κι έχει υπότιτλο "στις αρχές του 20ου αιώνα" που υποδεικνύει τον ιστορικό χρόνο στον οποίο κινείται το έργο.

Όπως καταλαβαίνετε όλα αυτά τα σχέδια τα έφαγε η μαρμάγκω, δηλαδή ο covid-19 που μας έκλεισε δυο χρόνια στα σπίτια μας και προχωρά αισίως για να ολοκληρώσει έναν τρίτο χρόνο περιορισμών.  

Τώρα λέω να ξεμυτίσω πάλι. Όχι με ανοιχτές παρουσιάσεις, αλλά με μια περιορισμένη εκδήλωση παρουσίαση στον Σύλλογο των Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών του Πειραιά. Σκέψεις είναι αυτές και δεν έχουν ακόμη οριστικοποιηθεί. Προς το παρόν, αυτό μου δίνει την αφορμή για δυο πράγματα, πρώτον για να ξαναγράψω δυο λόγια γι αυτό το βιβλίο και δεύτερον για να μιλήσω για εκείνη την εποχή (1906, αρχές του 20ου αιώνα) και κυρίως για μια μεγάλη χορεύτρια και λάτρη της κλασικής Ελλάδας, την Ισιδώρα Ντάνκαν. Για το βιβλίο θα γράψω αύριο. Σήμερα θα γράψω για την Ντάνκαν. Μιλάμε για μια χορεύτρια που χόρευε με αυτοσχδιασμούς έναν ελεύθερο χορό που άλλαξε την ιστορία αυτής της τέχνης. Στην Ευρώπη την θαύμαζαν.

Το 1903 οι Ντάνκαν είχαν έρθει οικογενειακώς εδώ για να αποτίσουν φόρο τιμής στην Ελλάδα που ήταν γι αυτούς ένα ιδανικό! Με σχέδια του αδελφού της Ραϋμόνδου, αντιγράφοντας το ανάκτορο των Μυκηνών, η Ισιδώρα Ντάνκαν είχε φτιάξει το "Αγαμέμνονος Μέλαθρον", ένα παλατάκι στον λόφο του Κοπανά στον Βύρωνα και χόρευε με την ελευθερία των αρχαίων θεών που λάτρευε. Η παρουσία της στην Ελλάδα είχε να κάνει με την εκπληκτικά έντονη, απόλυτη αγάπη της για την αρχαιότητα και τον τρόπο που έβλεπαν οι άνθρωποι τότε τη ζωή. Κι ο ελεύθερος χορός της αυτό ήθελε να αναδείξει και να συμβολίσει.
Από την αυτοβιογραφία της θα σας δώσω μερικά κομμάτια σήμερα. Και ξεκινάω με ένα μέρος του προλόγου της, όπου -εισαγωγικά, πριν μπει στο θέμα- αντιμετωπίζει το πρόβλημα της συγγραφικής δουλειάς. Λέει η Ιζαντόρα Ντάνκαν:
***

«Χρειάστηκα αρκετά χρόνια με αγωνία, σκληρή δουλειά και αναζήτηση για να μάθω να κάνω μιαν απλή κίνηση και γνωρίζω αρκετά για την τέχνη της συγγραφής για να καταλάβω πως θα μου χρειάζονταν ακριβώς άλλα τόσα χρόνια συγκέντρωσης και προσπάθειας για να γράψω μιαν απλή κι όμορφη φράση.

Πόσες φορές δεν υποστήριξα πως ένας άνθρωπος που θα 'χε παλαίψει στον Ισημερινό και θα 'χε κάνει συγκλονιστικά κατορθώματα με λιοντάρια και τίγρεις, όταν θα προσπαθούσε να τα γράψει θα μπορούσε να έχει αποτύχει, ενώ κάποιος άλλος που δεν κούνησε από την ταράτσα του μπορούσε να έχει γράψει για το κυνήγι της τίγρης μέσα στη ζούγκλα με τέτοιο τρόπο που να κάνει τον αναγνώστη να αισθανθεί πως βρίσκεται ο ίδιος εκεί και να υποφέρει από αγωνία και φόβο, να μυρίζει τα λιοντάρια και να ακούει το σύρσιμο του φοβερού κροταλία.
Τιποτε δεν υπάρχει έξω από τη φαντασία μας και όλα τα θαυμάσια που μου συνέβησαν θα μπορούσαν να χάσουν τη γεύση τους γιατί δεν κατέχω την πένα του Θερβάντες ή έστω και του Καζανόβα.»
***
Αφήνω τα φιλολογικά και περνάω στην ουσία. Θα γράψω και μιαν ακόμη παράγραφο αφιέρωμα στην αιθέρια γυναίκα μιας πολύ παλιάς εποχής που με ενέπνευσε να γράψω εκείνο το μυθιστόρημα που έχει να κάνει περισσότερο με τον Πειραιά, τη Δραπετσπώνα, τα Βούρλα παρά με την τέχνη του χορού. Λέει λοιπόν κάπου παρακάτω:

«Αισθάνομαι μιαν ευγνωμοσύνη που, όταν είμαστε παιδιά, η μητέρα μου ήταν φτωχιά. Δεν μπορούσε να έχει υπηρέτες και γκουβερνάντες στα παιδιά της και σ' αυτό χρωστώ την αυθόρμητη ζωή που έκανα από παιδί και δεν την άλλαξα ποτέ. Η μητέρα μου ήταν μουσικός κι εδίδασκε μουσική για να ζούμε, κι όπως έδινε τα μαθήματα στα σπίτια των μαθητών της, όλη την ημέρα έλειπε από το σπίτι και αρκετές ώρες και τη νύχτα. Όποτε μπορούσα να το σκάσω από τη φυλακή του σχολείου ήμουνα ελεύθερη να πλανιέμαι πλάι στη θάλασσα κι έκανα ό,τι μ' άρεσε. Πόσο λυπάμαι τα παιδιά που διαρκώς τα προσέχουν οι νταντάδες, τα φροντίζουν και τα προστατεύουν και είναι και κομψά ντυμένα. Τι μέλλον μπορούνε να 'χουν στη ζωή!
Η μητέρα είχε τόσες έγνοιες που δεν άδειζε να σκεφτεί τους κινδύνους που διατρέχουν τα παιδιά, έτσι τα δυο μου αδέλφια κι εγώ ήμαστε ελεύθεροι ν' αλητεύουμε και κάποτε να' χουμε τέτοιες περιπέτειες που αν τις μάθαινε θα τρελαινότανε από ανησυχία. Ευτυχώς ήταν μακαρίως ανεύθυνη. Το "ευτυχώς" που λέω είναι για μένα, γιατί είναι βέβαιο πως σ' αυτή την ελεύθερη παιδική ζωή μου χρωστώ την έμπνευση του χορού που δημιούργησα, που δεν είναι παρά η έκφραση της ελευθερίας. Ποτέ δεν ήμουν υποταγμένη στο "μην κάνεις αυτό ή εκείνο" που κάνει τη ζωή των παιδιών μιαν αθλιότητα.»
Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε ένα ακόμη απόσπασμα από τον τρόπο που έφτασαν οι Ντάνκαν στην Ελλάδα. Είχαν φτάσει με καίκι, κι όχι με πλοίο της γραμμής, από το Μπρίντιζι στην Αγία Μαύρα (Λευκάδα). Παραθέτω αυτούσια την περιγραφή της Ισιδώρας όπως την έζησε:
Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε ένα ακόμη απόσπασμα από τον τρόπο που έφτασαν οι Ντάνκαν στην Ελλάδα. Είχαν φτάσει με καίκι, κι όχι με πλοίο της γραμμής, από το Μπρίντιζι στην Αγία Μαύρα (Λευκάδα). Παραθέτω αυτούσια την περιγραφή της Ισιδώρας όπως έζησε την μετάβαση από την Λευκάδα στην Αμφιλοχία (τον Καρβασαρά). Η Πρέβεζα ήταν ακόμη μέρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας:

«Νοικιάζοντας ένα ψαρικάικο ο Ρέϋμον (αδεΑξίζει τον κόπο να διαβάσουμε ένα ακόμη απόσπασμα από τον τρόπο που έφτασαν οι Ντάνκαν στην Ελλάδα. Είχαν φτάσει με καίκι, κι όχι με πλοίο της γραμμής, από το Μπρίντιζι στην Αγία Μαύρα (Λευκάδα). Παραθέτω αυτούσια την περιγραφή της Ισιδώρας όπως την έζησε:λφός της) εξήγησε με πολλές παντομίμες και λίγα αρχαία ελληνικά πως επιθυμούσαμε το ταξίδι μας να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο με το ταξίδι του Οδυσσέα. Ο ψαράς βέβαια δεν καταλάβαινε και πολλά για τον Οδυσσέα, αλλά οι πολλές δραχμές τον έπεισαν ν' ανοίξει πανιά, αν κι ήτανε απρόθυμος να πάει μακριά κι έδειχνε πολλές φορές τον ουρανό λέγοντας "μπουμ μπουμ" και με τα χέρια του έδειχνε τη θύελλα για να μας πει ότι η θάλασσα ήτανε προδοτική. Η αλλαξοκαιριά είναι συνηθισμένη στο Ιόνιο πέλαγος. Ριψοκινδυνέψαμε την πολύτιμη ζωή μας που μπορούσε να μοιάσει πολύ μ' εκείνη του Οδυσσέα.
Σταματήσαμε στην μικρή τουρκόπολη, την Πρέβεζα, στην ηπειρωτική ακτή, και κάναμε αρκετές προμήθειες: ένα πελώριο κατσικίσιο τυρί, μπόλικες ελιές και μπακαλιάρο. Καθώς δεν υπήρχε τέντα στο καίκι, δεν θα ξεχάσω ποτέ, ως την ημέρα του θανάτου μου, τη μυρωδιά αυτού του τυριού και του μπακαλιάρου, εκτεθειμένα ολημερίς στον καυτερό ήλιο, καθώς το καραβάκι έπλεε αργά και με άγρια σκαμπανεβάσματα. Συχνά σταματούσε το αεράκι και τότε πιάναμε τα κουπιά. Τελικά με το σούρουμπο φτάσαμε στον Καρβασαρά (Αμφιλοχία). Όλοι οι κάτοικοι κατεβήκανε στην παραλία να μας χαιρετίσουν και μείνανε άφωνοι από την περιέργεια όταν είδανε τον Ρέϋμον να γονατίζει και να φιλάει το χώμα. Σίγουρα η απόβαση του Χριστόφορου Κολομβου στην Αμερική δεν θα είχε καταπλήξει περισσότερο τους ιθαγενείς.
Η αλήθεια είναι πως είμαστε μισότρελοι απ' τη χαρά μας. Θέλαμε να φιλήσουμε όλους τους κατοίκους και να φωνάξουμε: "Επιτέλους, φτάσαμε στην ιερή χώρα, την Ελλάδα, αφού περιπλανηθήκαμε τόσο πολύ. Χαίρε Ολύμπιε Δία και Απόλλωνα και Αφροδίτη! Ετοιμαστείτε, Μούσες, να μπείτε πάλι στον χορό. Το τραγούδι μας μπορεί να ξυπνήσει τον Διόνυσο και τις κοιμώμενες Βάκχες του!"
Δεν υπήρχε ξενοδοχείο ούτε σιδηρόδρομος στον Καρβασαρά. Τη νύχτα κοιμηθήκαμε σε μια κάμαρα, τη μοναδική στο χάνι. Όχι πως κοιμηθήκαμε πολύ. Πρώτα γιατί ο Ρέϋμον συνδιαλεγότανε όλη τη νύχτα με τη σοφία του Σωκράτη και την ουράνια τελειότητα του Πλατωνικού έρωτα, δευτερο γιατί τα κρεβάτια ήτανε απλές σανίδες, πολύ σκληρές και, τρίτον, η Ελλάδα είχε χιλιάδες κοριούς που έπρεπε να χορτάσουν από μας.
Τα χαράματα φύγαμε από το χωριό, βάλαμε τη μητέρα και τις βαλίτσες μας σ' ένα κάρο κι εμεις με κλαδιά δάφνης τη συνοδεύαμε. Όλο το χωριό μας συνόδεψε αρκετά μακριά. Πήραμε τον παλιό δρόμο που είχε διασχίσει ο Φίλιππος ο Μακεδόνας με τον στρατό του, πάνω από 2.000 χρόνια πρωτύτερα.»

Αυτά για την Ισιδώρα (Ιζαντόρα) Ντάνκαν και την ελληνική της περιπέτεια σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της.
Ελπίζω να είχε ενδιαφέρον και για σας.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2022

ΓΑΛΑΖΙΕΣ ΑΚΡΙΔΕΣ

ΓΑΛΑΖΙΕΣ ΑΚΡΙΔΕΣ ΠΟΥ ΤΡΩΝΕ Ο,ΤΙ ΒΡΟΥΝ

ΟΙ "ΑΡΙΣΤΟΙ" ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Αν ο μεγαλύτερος Οργανισμός Υγείας της χώρας ο ΕΟΠΥΥ, διοικείται ΚΑΤ' ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ από άτομο (με το όνομα Καρποδίνη) το οποίο όμως ΑΠΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ έναντι αμοιβής σε τρεις εταιρείες του Χρηματιστηρίου Αθηνών, αυτό πώς λέγεται αν όχι νέο καραμπινάτο σκάνδαλο;

Όταν μάλιστα το άτομο αυτό μπαίνει στην θέση του ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ μέχρι να γίνει διαγωνισμός στο ΑΣΕΠ και όταν ο διαγωνισμός γίνεται και το άτομο αυτό βγαίνει 8ο (όγδοο), η κυβέρνηση αγνοεί την ετυμηγορία του ΑΣΕΠ και κρατά το άτομο αυτό στην θέση του (όπως περίπου είχε κάνει με εκείνον τον ανεκδιήγητο διευθυντή της ΕΥΠ), τότε το οικονομικό σκάνδαλο μετατρέπεται και σε θεσμικό.

Όταν μάλιστα σκεφτεί κανείς το άτομο αυτό διορίστηκε από την κυβέρνηση Πρόεδρος της Επιτροπής Ελέγχου του Χρηματιστηρίου για να ελέγχει τις δικές της εταιρείες, τότε το ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ πιάνει ταβάνι διαπλοκής και διαφθοράς.

Πάλι στην φόρα τους έβγαλε ο Π.Πολάκης.
Δοξάστε τους!!!

Δεν ξέρω αν ο π/θ είναι ένοχος, όμως αθώος δεν είναι

Πολύ συχνά, κάποιος άνθρωπος μπλέκεται σε υποθέσεις όπου η ενοχή ή η αθωότητα είναι και οι δυο αμφισβητούμενες. Τότε αυτός ο άνθρωπος απαλλάσσεται λόγω αμφιβολιών. Με αυτήν την πατέντα προσπαθεί να την γλυτώσει ο πρωθυπουργός από το τεράστιο θεσμικό σκάνδαλο των υποκλοπών.

Ο Μητσοτάκης κρύβεται πίσω από την φράση "δεν υπάρχουν αποδείξεις" την στιγμή που ο ίδιος απαγορεύει να βγουν οι αποδείξεις στην φόρα. Όχι μόνο απειλεί με διώξεις όσους δώσουν τις αποδείξεις στον αέρα, όχι απλά δεν δίνει κίνητρα προστασίας στους μάρτυρες που θα μιλήσουν για τις υποκλοπές και το πρεντάτορ, όχι απλά και μόνο δεν αφήνει τις επιτροπές της Βουλής ή της ΕΕ να εξετάσουν τους βασικούς μάρτυρες, αλλά βάζει και τον κόφτη του "απόρρητου" για να σταματήσει τις διαρροές και τα επόμενα ερωτήματα.
ΑΝ ΗΤΑΝ ΑΘΩΟΣ θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να ξεκινήσει ταχύτατες διαδικασίες για να αποκαλυφθούν οι ένοχοι, αφού οι υποκλοπές αγγίζουν πρόσωπα όπως ο Ανδρουλάκης ή ο Δένδιας.
ΑΝ ΗΤΑΝ ΑΘΩΟΣ θα ήταν ο πρώτος που θα ήθελε να χυθεί άπλετο φως και δεν θα προσπαθούσε πάση θυσία να βυθίσει τις έρευνες στο σκοτάδι.
Δεν ξέρω αν είναι ένοχος, ακόμα δεν έχουν βρεθεί οι αποδείξεις της ενοχής του, ένα όμως ξέρω καλά, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΣ. Κι οι μέρες της κρυψίνοιας και της κάλυψής του πίσω από τις αμφιβολίες είναι μετρημένες.