Παίζει τώρα στο Μέγκα την "Θεία από το Σικάγο". Πλάκα, αθωότητα, αφέλεια, ελαφρότητα, μια χαρά για μεσημέρι στον καναπέ.
Από ιδεολογία, βέβαια, πατριαρχία κι άγιος ο θεός. Τα κορίτσια είναι είτε παρθένες είτε "χαλασμένα πεπόνια", ο πατέρας είναι στρατηγός με μαστίγιο κι η μάνα κακομοίρα που προσπαθεί να τον μαλακώσει.
Προσπαθεί βέβαια το έργο να δείξει ότι ο πολύ αυστηρός πατέρας είναι κάπως ξεπερασμένος και αναποτελεσματικός στο να βρει γαμπρούς για τις κόρες του. Θα έπρεπε να είναι καπάτσος και να κάνει τα "στραβά μάτια", όπου στραβά μάτια σημαίνει να μην τα έχει εσώκλειστα και να μην τα χαστουκίζει με το παραμικρό, μόνο όταν θεωρεί ότι παρεκτρέπονται.
Μέσα από την δήθεν αθωότητα των προθέσεων των συντελεστών του έργου ενισχύεται κι επιβεβαιώνεται η πατριαρχική ιδεολογία. Απλά γίνεται επίκληση μιας αναγκαίας ελαστικότητας εκ μέρους του άρχοντα για να γίνεται τέλος πάντων κι η δουλειά (πρέπει να παντρευτούν κάποτε τα κορίτσια και να φύγει το βάρος από τους ώμους του άντρα του πολλά βαρύ...). Η δε καπάτσα θεία από την Αμερική βρίσκει επιδέξια τους γαμπρούς με τα κόλπα της επιβεβαιώνοντας κι αυτή το αντρικό πρότυπο του γαμπρού που "δέχεται" και της νύφης που γίνεται ευτυχισμένη όταν επιτέλους κάποιος "την παίρνει".
Αντί να ασχολείται το γυναικείο κίνημα με τον Παπανώτα (που ο άνθρωπος είναι σαφώς υπέρ της γυναικείας χειραφέτησης) καλά θα έκανε να φροντίζει να μπαίνει μια λεζάντα στην αρχή ή στο τέλος του έργου που να εξηγεί πως το έργο -πέρα από την πλάκα- περιέχει απόψεις παρωχημένες που υποτιμούν το γυναικείο φύλο και ότι πρέπει να το έχουν υπόψη τους αυτό οι θεατές.
Όπως ειδοποιούν στα τσιγάρα, στα ποτά ή στις ταινίες με σκηνές βίας ή χρήση ναρκωτικών. Ας κάνουν κι εδώ το ίδιο.
