Όπου κι αν φτάσει ο Σύριζα ΠΣ, αν μείνει στο 18% ή αν πέσει στο 3% ή στο 33%, το ηθικό πλεονέκτημα έναντι των λαμόγιων της πολιτικής δεν θα το χάσει ποτέ.
Γιατί δεν έκλεψε, δεν έφαγε, δεν αδιαφόρησε. Κι είχε απέναντί του ένα ολόκληρο σύστημα συμφερόντων και διαπλοκής. Η ιστορία γράφει.
Ο Σύριζα ΠΣ είναι δύσκολο να πορευτεί χωρίς τον Τσίπρα, κι ακόμη πιο δύσκολο να ανακάμψει. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και μια πρόκληση να επιβιώσει χωρίς τον χαρισματικό αρχηγό του και να καταφέρει μιαν ολική επαναφορά. Έτσι κι αλλιώς ο Σύριζα έχει απέναντί του έναν προβληματικό Μητσοτάκη (όχι σαν πρόσωπο, αλλά, σαν εκφραστή μιας προβληματικής πολιτικής), έναν Ανδρουλάκη που δεν αποτελεί υψηλό εμπόδιο, κι έναν Κουτσούμπα καθισμένο στην νιρβάνα του. Δεν έχει γίγαντες να αντιμετωπίσει κι ο πιο μεγάλος αντίπαλος του Σύριζα είναι ο εαυτός του.
Αντιγράφω από το σημερινό TVXS το σχόλιο για τον Αλέξη Τσίπρα και την αντιμετώπισή του από το σύστημα της εταιρείας συμφερόντων "Μητσοτάκης ΑΕ" που κατέλαβε εκ νέου την εξουσία στην Ελλάδα. Το σχόλιο μεταξύ άλλων λέει:
Ένα μεγάλο συγνώμη χρωστάω στα νέα παιδιά που μεγαλώνουν στην Ελλάδα.
Τους δίνουμε μια χώρα που την εξουσιάζουν σκληροί φραγκοφονιάδες ολιγάρχες και την κυβερνούν γελοίοι υποτακτικοί τους.
(476) Ο χρόνος παραμορφώθηκε - Αντώνης Καλογιάννης & Μαρία Φαραντούρη (1977) - YouTube
Ο χρόνος παραμορφώθηκε,
Τα χρόνια που έρχονται παραμορφώθηκαν.
Ξέρεις που θα με βρεις,
Εγώ ο Φόβος. Εγώ ο θάνατος. Εγώ η μνήμη, ανήμερη.
Εγώ η θύμηση της τρυφεράδας του χεριού σου,
εγώ ο καημός της χαλασμένης μας ζωής.
Θα πολιορκώ το «κοίταζε τη δουλειά σου» με τη αγωνία μου.
Θα θρυμματίζω τον ύπνο τους μ’ άσεμνα, φρικιαστικά βεγγελικά.
Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες,
ώσπου ν’ αρχίσουν να σφαδάζουν
ώσπου ν’ αρχίσουν ν’ αναρωτιούνται.
Εμένα δε θα μπορούν να με σκοτώσουν.
Όμως θαρρώ, οι μόνοι που ίσως καταλάβουν θα ναι τα παιδιά,
πλούσια απ’ την κληρονομιά μας
πρώτη φορά, τα παιδιά
σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας,
θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα
τ’ αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών
διορθώνοντας τα λάθη, σβήνοντας τα ψέματα,
ονοματίζοντας σωστά, χωρίς ρομαντισμούς τα παιδιά,
χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας
σημαδεμένα από την αστραπή τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης
που σε μας άργησε τόσο πολύ να `ρθει.
Κι αν τώρα σε γυρεύω απελπισμένα
στα πελώρια κύματα της αγρύπνιας μου
κι αν τώρα κάθε που ανασαίνω
βγαίνει τ’ όνομά σου
όταν θ’ αρχίσω να γυρίζω στους σκοτεινούς δρόμους του κόσμου,
με μόνο μια χούφτα φεγγαρόπετρες να μ’ οδηγούν
τυφλώνοντας τον κόσμο με τις λάμψεις του τρελού γέλιου σου,
της καλόγριας που κρατούσε τα κλειδιά,
κουφαίνοντας τον κόσμο με τους ήχους της ταράτσας,
με τις κραυγές αυτών που βασανίστηκαν κι αυτών που βασανίζουν
τραντάζοντας τον κόσμο με τη γλώσσα τούτη του θανάτου
ίσως τότε θα `χεις βρει το δρόμο στο δικό σου το λαβύρινθο
ίσως εσύ τότε θα στέκεσαι περήφανο δεντρί,
στο σταυροδρόμι του κόσμου,
μ’ όλους τους ποταμούς να φτάνουν μυστικά στις ρίζες σου,
ίσως τότε τα παιδιά σου, μαζί μ’ όλα τα παιδιά,
να προλάβουν τον καιρό και τη ζωή
μια στιγμή πριν απ’ το χάος.
Και πια δε θα `χει μείνει τίποτ’ από μένα
ούτε η τύψη που έμελλε να γίνω
ούτε το άγγιγμά μου στο χέρι σου
ούτε το πιο δικό μου, η γλώσσα μου,
μα θα `χω διαλυθεί σ’ όλους τους ποταμούς του κόσμου
θα `χω γράψει τ’ όνομά σου σ' όλα τα χιόνια των γραμμών
θά 'χω διασχίσει το σκοτάδι που φοβόμουνα,
ως την άλλη όχθη
και το κορμί μου ίσως νεκρό
μα πάλι ακέραιο θ’ αναπαύεται
με γύρω του τη θύμησή σου
και τη λιόλουστη ζωή.
Παρέμβαση υπέρ ΣΥΡΙΖΑ από αυτοδιοικητικά στελέχη του Πειραιά.
Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής:
Στις εκλογές αντιπαρατίθενται προγράμματα και προτάσεις εξουσίας, όμως όλα αυτά δεν γίνονται σε ουδέτερο χώρο. Το πεδίο πάνω στο οποίο πέφτουν οι προτάσεις αυτές είναι ήδη παγιδευμένο υπέρ του Μητσοτάκη και της ΝΔ και εναντίον του Σύριζα και του Τσίπρα.
Σύντομα έρχεται (σε 9 μέρες) η στιγμή που θα έχουμε την τελευταία μας ευκαιρία να απαλλαγούμε από μια κυβέρνηση που ανέβασε την φέτα στα 15 ευρώ από 8, το λάδι στα 17 ευρώ από 10, την βενζίνη στο 1,9 το λίτρο αντί 1,4,, που τίναξε το ρεύμα στα ύψη κ.ο.κ.
Ακούω την "κατάσταση πολιορκίας".
Όσοι ψήφισαν ΝΔ (1% περισσότεροι) είναι δεξιοί, έτσι ψηφίζουν.
Όσοι ψήφισαν ΠΑΣΟΚ (3% περισσότεροι) ξαναγύρισαν στον χώρο τους.
Όσοι εγκατέλειψαν τον Σύριζα (-11%), όμως, όσοι τον λιδώρησαν, τον μίσησαν, τον δυσφήμισαν, αυτοί έφεραν τον Μητσοτάκη κυρίαρχο στην Ελλάδα.
Αυτοί τον χρεώνονται για τα επόμενα χρόνια, εκτός εάν ... υπάρχει κι η 25η Ιουνίου.
Πας Φουντ δέκα χιλιάδαι ψήφοι.
Πας Μουβ εκατό χιλιάδαι ψήφοι.
Πας Φιούελ άλλες εκατό χιλιάδαι ψήφοι.
Πας Πορτ πεντακόσιαι χιλιάδαι ψήφοι.
Πας Σουτ διακόσιαι χιλιάδαι ψήφοι.
Πας και δεν Πας ένα εκατομμύριο ψήφοι.
Ελλάδα 2023.
Όσο κι αν Πας πιο κάτω δεν Πας.
Σε μια τόσο ξεκάθαρη μάχη προγραμμάτων έχασε το φιλολαϊκό πρόγραμμα επειδή ο λαός προτίμησε το εχθρικό προς αυτόν. Γιατί; Γιατί δεν εμπιστεύτηκε τον Σύριζα;
Αυτό χρήζει ανάλυσης πέρα από την απλή αναλογική και την συνέπειά της, την έλλειψη μιας ξεκάθαρης πρότασης κυβερνησιμότητας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε μια δύναμη το 2012-15 λόγω αντίθεσης του λαού στα μνημόνια. Ήθελαν να δώσει ο Σύριζα πίσω στον λαό όσα του είχαν πάρει. Αυτό ήταν αδύνατο κι έτσι ο κόσμος απογοητεύτηκε κι ένιωσε ηττημένος. Η δύναμη με την οποία ο λαός προίκισε τον Σύριζα ήταν δανεική και ένα μέρος της επεστράφη. Αυτό συνέβη γιατί ο λαός απογοητεύτηκε και έπαψε να ελπίζει. Πρέπει να του δώσει ο Σύριζα ξανά την ελπίδα. Επιμένοντας στο πρόγραμμά του και στην καθαρότητά του. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Αλλιώς θα πούμε όλοι σε αυτόν τον λαό «Για σένα πάλεψα, αλλά, αν εσύ δεν θέλεις και δεν το εκτιμάς, με γεια σου με χαρά σου.»
Μακάρι να μην φτάσουμε σε αυτό το σημείο.
Πριν από 52 χρόνια, σαν σήμερα 2 Ιουνίου του 1970, ο Παναθηναϊκός βρέθηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης τότε, Champions League σήμερα. Από τότε μια μόνο φορά πλησίασε ελληνική ομάδα τον τελικό τόσο κοντά, όταν ο Παναθηναϊκός πάλι έφτασε στον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης το 1996. Και τις δύο φορές το εμπόδιο στον δρόμο του ήταν ο Άγιαξ. Την πρώτη φορά έχασε στο Λονδίνο 2-0 παίζοντας καλά απέναντι σε μια ομάδα-θαύμα και την δεύτερη φορά, απέναντι σε μια ομάδα μοντέλο, την κέρδισε 1-0 στο Άμστερνταμ αλλά έχασε τον επαναληπτικό στο Ολυμπιακό στάδιο με 0-3.
Από τότε τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ προς το χειρότερο. Οι ομάδες μας δεν πλησιάζουν καν σε παιχνίδια κοντά σε τελικό. Είμαστε περίπου όπως ήταν τότε η Μάλτα η το Λουξεμβούργο, δηλαδή σε απόσταση ετών φωτός από τις ομάδες που βρίσκονται στο κέντρο του ενδιαφέροντος. Όμως στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει πια τα τελευταία χρόνια να μετράμε εθνικές ήττες, να βλέπουμε ατάραχοι κατατάξεις προς το τέλος κάθε λίστας, να φτάνουμε στον πάτο χωρίς ελπίδα επιστροφής.
Οι εκλογές του Μαΐου '23 έδειξαν το τραγικό μας πρόσωπο. Περιμένουμε τον Ιούνιο.
Όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, όποια Βουλή, όποιοι κι αν αναλάβουν τις τύχες αυτής της χώρας, ας ελπίσουμε ότι θα συνειδητοποιήσουν πως πιάσαμε πάτο και πως κάτι ριζικό πρέπει να γίνει. Μένω στην ευχή αυτή, αναπολώντας τα περασμένα μεγαλεία που διηγώντας τα δεν μπορείς παρά να κλαίς.