Πριν από 52 χρόνια, σαν σήμερα 2 Ιουνίου του 1970, ο Παναθηναϊκός βρέθηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης τότε, Champions League σήμερα. Από τότε μια μόνο φορά πλησίασε ελληνική ομάδα τον τελικό τόσο κοντά, όταν ο Παναθηναϊκός πάλι έφτασε στον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης το 1996. Και τις δύο φορές το εμπόδιο στον δρόμο του ήταν ο Άγιαξ. Την πρώτη φορά έχασε στο Λονδίνο 2-0 παίζοντας καλά απέναντι σε μια ομάδα-θαύμα και την δεύτερη φορά, απέναντι σε μια ομάδα μοντέλο, την κέρδισε 1-0 στο Άμστερνταμ αλλά έχασε τον επαναληπτικό στο Ολυμπιακό στάδιο με 0-3.
Από τότε τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ προς το χειρότερο. Οι ομάδες μας δεν πλησιάζουν καν σε παιχνίδια κοντά σε τελικό. Είμαστε περίπου όπως ήταν τότε η Μάλτα η το Λουξεμβούργο, δηλαδή σε απόσταση ετών φωτός από τις ομάδες που βρίσκονται στο κέντρο του ενδιαφέροντος. Όμως στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει πια τα τελευταία χρόνια να μετράμε εθνικές ήττες, να βλέπουμε ατάραχοι κατατάξεις προς το τέλος κάθε λίστας, να φτάνουμε στον πάτο χωρίς ελπίδα επιστροφής.
Οι εκλογές του Μαΐου '23 έδειξαν το τραγικό μας πρόσωπο. Περιμένουμε τον Ιούνιο.
Όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, όποια Βουλή, όποιοι κι αν αναλάβουν τις τύχες αυτής της χώρας, ας ελπίσουμε ότι θα συνειδητοποιήσουν πως πιάσαμε πάτο και πως κάτι ριζικό πρέπει να γίνει. Μένω στην ευχή αυτή, αναπολώντας τα περασμένα μεγαλεία που διηγώντας τα δεν μπορείς παρά να κλαίς.
