Λίγα λόγια για το βιβλίο «Η ΑΡΓΥΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»

Αφήνω για λίγο τα άλλα θέματα και πιάνω εκείνο που με απασχολεί αυτές τις μέρες. Την Δευτέρα που μας έρχεται, στις 11 Δεκεμβρίου '17, στις 7 το απόγευμα (βραδάκι πλέον) στο δημαρχείο Δραπετσώνας, στον 3ο όροφο όπου είναι η αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου και των εκδηλώσεων, θα παρουσιαστεί ένα καινούριο βιβλίο μου.

Έχω μοιράσει προσκλήσεις και SMS κι έχω στείλει κάποια e-mail ενημερώνοντας φίλους και γνωστούς που, ελπίζω ότι, θα έρθουν να στηρίξουν το εγχείρημα και να μάθουν κάποια πράγματα γι αυτό το βιβλίο. Έχει τίτλο «Η ΑΡΓΥΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» και εκδότες είναι οι "Ν και Σ. Μπατσιούλας" που είχαν εκδώσει και τον "ΦΟΝΙΑ των ΑΘΗΝΩΝ" πέρσι. Οι καλές κριτικές που είχα ακούσει γι αυτό το βιβλίο συνετέλεσαν ώστε να συνεχίσει να με εκδίδει παρά το ζοφερό τοπίο στον χώρο του βιβλίου. Αν θέλετε να σταματήσει επιτέλους αυτή η ιστορία των εκδόσεων, προσέξτε τα λόγια σας... 

Το βιβλίο, πέρα από την λογοτεχνική του αξία (μικρή ή μεγάλη θα το πείτε εσείς εκ των υστέρων) έχει ενδιαφέρον και μόνο από το θέμα που πραγματεύεται και από τον τρόπο που το αντιμετωπίζει. Το γεγονός ότι η δράση τοποθετείται χρονικά στο 9.600 π.Χ. και το 3.600 π.Χ. είναι ήδη ένα στοιχείο ενδιαφέροντος ή έστω περιέργειας. Η Ατλαντίδα και η Νεολιθική εποχή δίνουν το πλαίσιο ως προς τον χρόνο ενώ τόποι γύρω από το Αιγαίο (Κρήτη, Αργολίδα, Αττική, Νησιά) και έξω από τις Ηράκλειες Στήλες (το σημερινό Γιβραλτάρ) δίνουν τους χώρους όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα. Τα γραπτά του Πλάτωνα (περί Ατλαντίδας) του Ησίοδου (περί Θεογονίας) και οι σύγχρονες αποδεκτές απόψεις για γεωλογικά φαινόμενα των τελευταίων 12.000 ετών είναι οι σταθερές πάνω στις οποίες κτίζεται ο μύθος.

Νομίζω ότι όλα τα παραπάνω κάνουν το εγχείρημα ενδιαφέρον. Από όσους το έχουν διαβάσει, έχω ακούσει καλές κριτικές, ορισμένες ενθουσιώδεις. Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι όσοι το πάρουν στα χέρια τους θα το βρουν τουλάχιστον ενδιαφέρον. Εξ άλλου είναι και γιορτές και μπορεί να αποτελέσει ένα καλό δώρο. Έτσι κινούνται πια τα βιβλία. Θα είναι μια έκδοση πολυτελής, όπως είναι όλα τα βιβλία των "Ν&Σ Μπατσιούλας", θα έχει 600 σελίδες κείμενο και θα τιμάται 12 ευρώ. Φτηνό, για να μπορεί εύκολα να το αγοράσει κανείς εν μέσω κρίσης. 

Ελπίζω να σας δω εκεί και να μιλήσουμε για βιβλία και για άλλες εποχές.

Είναι η Δημοκρατία εφικτή σήμερα;

Με πολλά γραπτά μου τα τελευταία χρόνια υποστηρίζω την ιδέα ότι είναι καιρός να εφαρμοστεί η δημοκρατία σε όλη της την έκταση στις σημερινές κοινωνίες όπως εφαρμοζόταν στην αρχαία Ελλάδα. Μιλάω βέβαια για την δημοκρατία εκείνη στην οποία ΟΛΟΙ οι πολίτες αποφασίζουν, όλοι επίσης ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ (με κλήρωση και για μικρό χρονικό διάστημα στην κάθε θέση ευθύνης ο καθένας) και όλοι ΕΙΝΑΙ δικαστές. 

Στο σημερινό σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας η Δικαιοσύνη είναι "ανεξάρτητη" από τον λαό, η Κυβέρνηση εκλέγεται και επομένως καταδυναστεύει τον πολίτη κι η Βουλή αποτελείται από μια ολιγομελή ομάδα συνεχώς επανεκλεγομένων και κομματικά ελεγχομένων βουλευτών. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πολιτικό πλαίσιο (πολίτευμα) ο πολίτης γίνεται υπήκοος και άβουλος δέκτης αποφάσεων στις οποίες έχει την επίφαση (και μόνον) ότι εμμέσως συμμετέχει. Στην πραγματικότητα δεν συμμετέχει σε τίποτε απολύτως.

Άνθρωποι όπως ο Αλέξανδρος Κόντος, ο Καστοριάδης και άλλοι, μελέτησαν το δημοκρατικό πολίτευμα (με κλήρωση) και κατέδειξαν την ανωτερότητά του σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο σημερινό "δημοκρατικό" σύστημα κοινοβουλευτικού τύπου. Έδειξαν ότι η πεμπτουσία του ελληνικού θαύματος -που το "δοξάζει" ο δυτικός πολιτισμός σαν θεμέλιό του- ήταν η κλήρωση που επέτρεπε (κι επέβαλε) σε όλους τους πολίτες να είναι κυβερνώντες και κυβερνώμενοι ταυτόχρονα. Η πληθώρα των φιλοσόφων, επιστημόνων, τραγωδών, καλλιτεχνών κλπ. την περίοδο της άνθησης της δημοκρατίας, ακριβώς στην λειτουργία αυτού του πολιτεύματος οφείλεται. Κι αν θέλουμε ουσιαστική αναβάθμιση του ανθρώπου, πρέπει σε αυτό να επιστρέψουμε.

Ξέρω πως υπάρχουν αντιρρήσεις ή απορίες σχετικά με το κατά πόσον είναι σήμερα εφαρμόσιμο ένα πολίτευμα δημοκρατικό. Στον πολύπλοκο κόσμο μας φαίνεται πως δεν υπάρχει χρόνος ή χώρος για την πολιτική. Το κάρο των εξελίξεων φαίνεται να το τραβούν ή να το σπρώχνουν οι τεχνολογικές πρόοδοι και τα οικονομικά δεδομένα. 

Η ολιγαρχία με την τεχνολογία στα χέρια της ελέγχει περισσότερο τις μάζες, οι άνθρωποι-υπήκοοι παραδίδουν όλο και περισσότερο τις δυνάμεις τους στην ολιγαρχία (η οποία γίνεται κι αυτή όλο και περισσότερο ολιγομελής) κι αυτό ενισχύει και πάλι τον έλεγχο της τεχνολογίας, που επιφέρει νέα μείωση της δυνατότητας των πολιτών να αντιδρούν κ.ο.κ. Είναι ένας φαύλος κύκλος που οδηγεί βαθύτερα στην κρίση.

Πιστεύω πως δεν είναι αδύνατη η αντιστροφή αυτής της πορείας. Αρκεί κανείς να δει λεπτομερέστερα τι σημαίνει να λειτουργεί η δημοκρατία με την κλήρωση, το σύστημα όπου όλοι αποφασίζουν, όλοι κυβερνούν και όλοι δικάζουν. Η γνώση μπορεί να αποβεί καταλυτική. Αν ο αριθμός των ενημερωμένων πολιτών αυξηθεί μέχρι κάποιο κρίσιμο σημείο, τότε ο φαύλος κύκλος μπορεί να αντιστραφεί. Κάθε νίκη της δημοκρατίας σε οποιοδήποτε επίπεδο θα επιφέρει λαϊκή συμμετοχή και λαϊκό έλεγχο σε πεδία στα οποία τώρα δεν υπάρχει καμιά πρόσβαση των πολιτών. Η πληροφορική μπορεί να αποτελέσει καίριο όπλο σε μια τέτοια σύγκρουση. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι κάθε δημοκρατική νίκη θα δίνει στον πολίτη την αυτοπεποίθηση ότι είναι κύριος του εαυτού του. Ότι η ψήφος κι η φωνή του έχουν αξία, κι ότι η επανάσταση είναι εφικτή. Επανάσταση για την δημοκρατία κι όχι για μια ολιγαρχία έναντι μιας άλλης, όποιο προσωπείο κι αν εμφανίζουν αυτές οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Με μια σειρά άρθρων δικών μου ή διανοητών που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, θα επανέλθω σύντομα.

Ας αισιοδοξήσουμε! Η εκατοστή και διακοσιοστή επέτειος της κρατικής μας ύπαρξης, επιτρέπουν να νιώσουμε κάπως καλύτερα για το σήμερα.

Η νέα Ελλάδα, το σύγχρονο κράτος του οποίου είμαστε υπήκοοι, έχει πίσω του 200 περίπου χρόνια ζωής. Μια ανέλπιστη (για όλον τον τότε γνωστό κόσμο) επανάσταση έφτιαξε ένα "πρόχειρο" κράτος το 1821 με την απελευθέρωση μερικών περιοχών (Μοριάς και Ρούμελη), στη σκιά του αγώνα των Τούρκων κατά του Αλή Πασά. Ήταν ένα κράτος Ρωμιών (που μιλούσαν ελληνικά), Βλάχων (που μιλούσαν αρουμανικά) και Αρβανιτών (που μιλούσαν αλβανικά) οι οποίοι συμφώνησαν να λέγονται "Έλληνες" για να συγκινήσουν τις μεγάλες δυνάμεις ώστε να τους ανεχθούν και -γιατί όχι;- να τους βοηθήσουν όταν έρθουν τα δύσκολα.

Το 1822 φτιάξανε κρατικούς θεσμούς που θύμιζαν δημοκρατία (Άρειος Πάγος, Εθνοσυνέλευση, Βουλευτήριο κτλ.) όρισαν κυβερνήτες και στρατηγούς και ζήτησαν δάνεια από τους γνωστούς τοκογλύφους Άγγλους. Παράλληλα απέκρουσαν την μεγάλη τουρκική επίθεση που εξαπολύθηκε μόλις οι Οθωμανοί καθάρισαν με τον Αλή Πασά. Τα κατάφεραν. Πήραν διπλωματική στήριξη και τσάκισαν τον Δράμαλη.

Αμέσως μετά επιδόθηκαν απερίσπαστοι σε δύο εμφυλίους πολέμους. Στρατιωτικοί εναντίον πολιτικών, Ρουμελιώτες εναντίον Μοραΐτών, Έλληνες εναντίον Ελλήνων. Φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη, καταδίκασαν τον Καραΐσκάκη, δολοφόνησαν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Μπροστά στις ανεκδιήγητες πράξεις τους οι φοβερές τραγωδίες των αρχαίων προγόνων τους μοιάζουν με σαπουνόπερες.

Ύστερα κυριεύθηκαν από τη μεγάλη ιδέα. Να πάρουμε την Πόλη! Χρειάστηκαν εκατό χρόνια και παρά λίγο να το καταφέρουν. Το 1919 ο ελληνικός στρατός κυρίευσε την Μικρασία και το 1920 ελληνικές ναυτικές δυνάμεις έπιασαν Κωνσταντινούπολη. Είχε προηγηθεί ένας εμφύλιος διχασμός που ολοκληρώθηκε με έναν εκλογικό εμφύλιο. Ακολούθησε η κατάρρευση. 

Στους Ρωμιούς, Βλάχους κι Αρβανίτες προστέθηκαν κι οι Ανατολίτες (βασικά ελληνόφωνοι και μερικοί τουρκόφωνοι). Τώρα το νεοελληνικό κράτος απέκτησε την οριστική ταυτότητά του. Κράτος σχεδόν ομοιογενές μέσα στα όριά του, με μία γλώσσα, έναν λαό (κατά 97% περίπου), έναν κεντρικό κρατικό μηχανισμό. Έκανε έναν επιτυχή πόλεμο με τους Ιταλούς, υποδουλώθηκε για μερικά χρόνια στους Γερμανούς, απελευθερώθηκε και μπόρεσε επιτέλους να κάνει τον νέο του εμφύλιο πόλεμο. Τον πιο αιματηρό και αισχρό από όλους. Έτσι φτιάχτηκε το δικό μας κράτος, των πολιτών που γεννηθήκαμε κατά βάση μετά τον πόλεμο ή και λίγο πριν από αυτόν.

Σε λίγα χρόνια θα γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια από την απελευθέρωσή μας. Πριν εκατό χρόνια οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν τα χειμερινά ανάκτορα αλλάζοντας την ιστορία του 20ου αιώνα και στην Ελλάδα, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος υποχρεώθηκε από τους Αγγλογάλλους σε παραίτηση για να τον διαδεχτεί ο γιος του Αλέξανδρος. Στον κόσμο μαινόταν ένας παγκόσμιος πόλεμος, ο πιο φονικός ως τότε πόλεμος με εκατομμύρια νεκρών, και στην Ελλάδα ήμασταν υπό κατοχή και διχασμένοι σε δυο κράτη, ένα των Αθηνών και ένα της Θεσσαλονίκης. 

Σήμερα οι συγκρούσεις στον κόσμο υπάρχουν αλλά δεν συγκρίνονται με τις εκατόμβες των νεκρών των παγκοσμίων πολέμων και η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι διχασμένη ανάμεσα στο "φως" και το "σκότος" αλλά ο διχασμός αυτός είναι μια σκέτη κωμωδία μπροστά σε εκείνους του παρελθόντος, είτε διακόσια είτε εκατό χρόνια πιο πριν. Ίσως θα άξιζε να αισιοδοξήσουμε λίγο. Παρά τις περικοπές που έρχονται και παρά την "φοβερή" κοινοβουλευτική μάχη που θα δοθεί στις οθόνες μας σήμερα περί όνου σκιάς.

Αριστερά με πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά.

Στην υπόθεση της πώλησης όπλων από την Ελλάδα στη Σαουδική Αραβία (άλλη έκπληξη και τούτο: ... εμείς φτιάχνουμε βόμβες και τις πουλάμε σε Άραβες;;;) παρενέβη ο -κατά τα άλλα συμπαθής- Νίκος Φίλης και αναρωτήθηκε: 

«από τη σκοπιά της Αριστεράς που υπερασπίζεται πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά ... πως πουλάμε όπλα που προκαλούν θύματα στον άμαχο πληθυσμό και ανθρωπιστική καταστροφή;». 

Ο Κυρίτσης συμφωνεί μαζί του και το ίδιο κι ο Σκουρλέτης. Αριστεροί όλοι αυτοί με ανθρωπιστικό πρόσωπο! Κι εγώ συμφωνώ, και ο Τσίπρας και όλοι. Δεν μας αρέσει που κόβουμε τις συντάξεις αλλά τις κόβουμε, δεν γουστάρουμε υψηλό ΦΠΑ αλλά τον βάζουμε, δεν θέλουμε να πουλάμε όπλα αλλά πουλάμε. Real politik. Έχει κανείς αντίρρηση;

Την ώρα που ο Νίκος Φίλης έγραφε την επιστολή-ανάρτησή του στο F/B ο Αλέξης Τσίπρας βρισκόταν στο Παρίσι και βραβευόταν από εξέχοντες (δεξιούς) Ευρωπαίους για το πολιτικό του σθένος που έσωσε τη χώρα και έφερε την Αριστερά στην κυβέρνηση μιας ευρωπαϊκής χώρας. Ο Βενιζέλος (που είναι κι αυτός, σίγουρα, κατά της ανθρωπιστικής καταστροφής που επιφέρουν οι βομβαρδισμοί) δήλωσε πως εκτιμά την λεπτή γαλλική ειρωνεία ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έκανε δηλώσεις παρακολουθώντας ένα κωλόπαιδο από τα βουνά της Πίνδου να κάνει πραγματικότητα τα δικά του όνειρα. 

Το βραβείο, είπε ο Τσίπρας, ανήκει στον ελληνικό λαό, όμως όλοι γνωρίζουμε πως ο λαός βόγκηξε και τσίνισε και δεν του ανήκει η τιμή. Η τιμή για το πολιτικό σθένος πρωτίστως ανήκει στον Τσίπρα και ακόμη πιο «πρωτίστως» στους κυβερνητικούς βουλευτές που ψήφισαν τα μέτρα και στήριξαν την κυβέρνηση για να τα πάρει. Εν ολίγοις, το βραβείο πολιτικού σθένους ανήκει κατά ένα μέρος του στον Νίκο Φίλη. Ανήκει και στον Σκουρλέτη και τον Κυρίτση και σε όλους τους ανθρωπιστές αριστερούς. Ο Νίκος Φίλης πρέπει να μάθει πως ακόμα και όταν είναι έξω από την κυβέρνηση (για λάθος λόγους κατά τη γνώμη μου) είναι το ίδιο υπεύθυνος με όσους είναι μέσα. 

Με αυτά δεν θέλω να πω πως πρέπει όλοι να πάψουν να μιλάνε. Δεν είμαι της ρήσης: «αφού ψήφισες δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς». Καλύτερα να ακούγονται όλοι και όλα. Απλά, δεν θέλω να τραβήξω μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους αριστερούς με συνείδηση κι εκείνους χωρίς. Αυτή τραβήχτηκε στις εκλογές όπου ο Λαφαζάνης κι η Κωνσταντοπούλου έσυραν τον χορό. Είναι έξω και, τουλάχιστον, δικαιούνται δια να ομιλούν. Κατά τα άλλα η πολιτική μας ζωή συνεχίζει τη σχιζοφρενή της πορεία. Ο Σύριζα πραγματοποιεί επιτυχώς αυτά που δεν πιστεύει αλλά θεωρούν αναγκαία οι δανειστές μας και που η ΝΔ (που τα πιστεύει) δεν μπόρεσε να τα πετύχει. Ίσως γιατί η ΝΔ κουβαλάει μαζί της το βάρος μιας διακυβέρνησης 1936-2009 που μέσα σε εξήντα τρία χρόνια (με κάποια κεντρώα διαλείμματα) έφτιαξε την Ελλάδα του σήμερα, των λαμόγιων, των πλούσιων που φτιάχτηκαν από τον κρατικό κορβανά, των λαδέμπορων της κατοχής, του εμφύλιου, της ΕΡΕ και της χούντας, με τελική κατάληξη την χρεοκοπία. Αυτό είναι το σταθερό έδαφος πάνω στο οποίο μπορεί η αριστερά να στέκεται και να εξασκεί ρεαλπολιτίκ και να βραβεύεται κι όχι ο ανθρωπισμός της. Αυτό, ο Φίλης και όλοι οι ανθρωπιστές αριστεροί πρέπει να το γνωρίζουν.

 

Κρίμα! Και με την έννοια της λύπης και με την έννοια του εγκλήματος!

Με την τραγωδία που συνέβη στην Μάντρα και στο Μεγάλο Πεύκο όλα τα άλλα θέματα της επικαιρότητας πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Δικαίως. 

Μέσα σε όλα όσα έγιναν, η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου κατέθεσε και μια μήνυση κατά παντός υπευθύνου που, μεταξύ άλλων, αφορά και στην ίδια. Πέρα από το οξύμωρο της υπόθεσης, ήταν μια πολύ σωστή ενέργεια, αν και ο εισαγγελέας είχε ήδη ξεκινήσει αυτεπάγγελτα μια έρευνα αναζητώντας τους υπευθύνους. Οι οποίοι είναι γνωστοί βεβαίως. Κάτοικοι που έχτισαν στα ρέματα σπίτια παγίδες για τους ίδιους και τους συμπολίτες τους, πολιτικοί που τους συμπαραστάθηκαν από συμπόνοια και για την ψήφο τους, γραφειοκράτες που τους βοήθησαν με το αζημίωτο, κυβερνήσεις και αυτοδιοικήσεις που δεν φρόντισαν εγκαίρως να μπαλώσουν τις καταστάσεις. Η κοινωνία ολόκληρη, η νεοελληνική μας κοινωνία. Ας δούμε τι θα βγάλει η δικαστική έρευνα, γιατί δεν είναι ωραίο και το μπαλάκι του "όλοι φταίμε". Γιατί, έτσι, δεν φταίει στο τέλος κανείς! 

Κρίμα μόνο για τους ανθρώπους που πνίγηκαν μέσα σε μια νεροποντή. Στη λάσπη και στα ορμητικά νερά που ξαφνικά ξέσπασαν πάνω τους. Κρίμα για τους τόσους νεκρούς. Κρίμα για τις απέραντες -υλικές και μη- ζημιές, για την απίστευτη και ατελείωτη θλίψη και ταλαιπωρία που υπέστησαν απλοί άνθρωποι, οικογένειες, επιχειρηματίες και που θα την υφίστανται για πολύ καιρό ακόμη. Κρίμα! Κρίμα και με την ελληνική έννοια της αμαρτίας, αδικίας, ατυχίας που εκφράζουν λύπη και συμπάθεια και με την ξενική έννοια (crime, criminal) που σημαίνει παράβαση, έγκλημα.

RGR

Πρόσκληση 
για Παρουσίαση βιβλίου

Την Δευτέρα, 11 Δεκεμβρίου 2017, στις 7 μμ.
στο δημαρχείο Δραπετσώνας (3ος όροφος)
οι εκδόσεις «Ν & Σ Μπατσιούλας» παρουσιάζουν
το καινούριο βιβλίο του Γιώργου Τσιρίδη

Η ΑΡΓΥΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Πρόκειται για ένα «επικό» μυθιστόρημα, 610 σελίδων που εκτυλίσσεται την εποχή των Ατλάντων (9.600 π.Χ.) και την ύστερη νεολιθική εποχή (3.600 π.Χ.).
Στηριγμένο στον Πλάτωνα, τον Ησίοδο, στις σύγχρονες ανακαλύψεις για την προϊστορία και στην φαντασία του αναγνώστη. 

Δημοκρατία και καθημερινότητα

Καυγαδίζουν κυβέρνηση κι αντιπολίτευση για διάφορα ανούσια ζητήματα. Μας πρήζουν κάθε μέρα τα δελτία ειδήσεων που τρέφονται από αυτούς τους καυγάδες. Μάχες του φωτός με το σκότος δίνονται ανέξοδα και περί όνου σκιάς. Το ουσιαστικό διακύβευμα, που είναι η καθημερινότητά μας κι η δυνατότητά μας να είμαστε ενεργά μέλη της κοινωνίας, δεν θίγεται από κανέναν. Το ζήτημα της λαϊκής συμμετοχής στις αποφάσεις και τις πράξεις της κοινωνίας (νόμοι, διακυβέρνηση, δικαιοσύνη), δηλαδή το ζήτημα της δημοκρατίας, δεν βρίσκεται ποτέ στην ατζέντα των ΜΜΕ. Κι όμως, η Ελλάδα θα έπρεπε να δονείται από αυτή την υπόθεση.

Το έχουμε πει και ξαναπεί από αυτήν εδώ την ηλεκτρονική τοποθεσία: Ελληνισμός και Δημοκρατία είναι ταυτόσημα πράγματα.

Όταν λέμε δημοκρατία, βέβαια, δεν μιλάμε για τον κοινοβουλευτισμό που είναι ένα είδος ολιγαρχίας αλλά για το πατρώο ελληνικό πολίτευμα όπου όλοι παίρνουν θέσεις εξουσίας με κλήρωση. Στη δημοκρατία όλοι μετέχουν στην εξουσία. Ο κοινοβουλευτισμός με την εκλογή κυβερνήσεων και βουλής βγάζει ολιγαρχίες. Δίνει την εξουσία, και την νομοθετική και την εκτελεστική και την δικαστική, στους δυνατούς και σε όσους έχουν τα μέσα. Επιβάλλει πάντοτε τους «δικούς» του ανθρώπους που είναι άλλοτε της εξουσίας, άλλοτε του χρήματος, άλλοτε του κόμματος, άλλοτε των μέσων επικοινωνίας, άλλοτε του σταρ σύστεμ, πάντως ορισμένους, λίγους και σχεδόν πάντα τους ίδιους.

Η Δημοκρατία, το κράτος του δήμου (του λαού) είναι κάτι άλλο. Σε αυτό όλοι οι πολίτες εναλλάσσονται στα δημόσια αξιώματα (από Πρόεδρος δημοκρατίας μέχρι δημοτικός σύμβουλος, δικαστής, ειρηνοδίκης, βουλευτής κτλ.). Μπαίνουν στις θέσεις αυτές με κλήρωση, για ένα μόνο χρόνο (ή και λιγότερο ακόμα), δίνουν λόγο για την περιουσία τους όταν μπαίνουν και όταν βγαίνουν από την θέση τους, και ποτέ κανείς δεν κατέχει δεύτερη φορά το ίδιο αξίωμα. 

Όλοι αποφασίζουν αλλά και όλοι διοικούν και όλοι δικάζουν. 

Όπως γινόταν στην Ελλάδα (εννοείται στην αρχαιότητα) και όπως δεν έχει ξαναγίνει ποτέ και πουθενά στον κόσμο. Παντού υπάρχουν διάφορα πολιτεύματα, είτε ολοκληρωτικά, είτε μοναρχικά, είτε ολιγαρχικά, αλλά πουθενά δημοκρατία. 

Όλα αυτά τα πολιτεύματα είναι μοναρχίες ή καθαρές ολιγαρχίες.

Οι καυγάδες περί αριστεράς ή δεξιάς άποψης, που δεν λαμβάνουν υπ' όψη αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα, είναι για μένα εκφυλιστικά φαινόμενα. Μοιάζουν με τους καυγάδες κάποιων πονόψυχων με σκληρούς, αφελών με πονηρούς κ.ο.κ.

Ο Σύλλογος Γονέων στηρίζει τον σύλλογο Δασκάλων που στηρίζει τον Διευθυντή κι όλοι μαζί αφαιρούν τη σημαία από τον άμοιρο Αμίρ!

Μεγάλος ο τίτλος του σημερινού άρθρου αλλά τα λέει όλα!

Τα γεγονότα:

Φάση Α'

Τα παιδιά ενός δημοτικού σχολείου της Δάφνης έκαναν κλήρωση για να βγει ανάμεσά τους ποιος θα κρατούσε τη σημαία. Τα παιδιά (παιδιά είναι ... δεν ξέρουν...) έβαλαν στην κληρωτίδα και το όνομα του Αμίρ που είναι Αφγανός. Θα μπορούσαν να μην το έχουν βάλει κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αλλά δεν έχουν μπει ακόμα στην ... πουστιά... παιδιά είναι. Σπεύδουν, μάλιστα, να δώσουν μαζικά συγχαρητήρια στον Αμίρ που δεν είχε ιδέα ότι είχε μπει και το όνομά του στην κλήρωση. Το παιδάκι δηλώνει ενθουσιασμένο. Α ... η Ελλάδα είναι μια χώρα ευρωπαϊκή, φιλική, γεμάτη καλούς ανθρώπους, σκέφτεται....! Τι μαντεψιά ... βουλωμένο γράμμα διάβαζε!

Φάση Β'

Κάποιοι διαφωνούν. Θέλουν την Ελλάδα ευρωπαϊκή αλλά προς Λεπέν μεριά. Κι η Λεπέν ευρωπαία είναι κι οι Ολλανδοί κι οι Αυστριακοί ακροδεξιοί επίσης. Ο διευθυντής του σχολείου της Δάφνης, όπου είχε κληρωθεί να κρατήσει τη σημαία ο Αφγανός Αμίρ, έκανε μια "τροποποίηση". Ευαίσθητος στις αντιδράσεις των φιλοευρωπαίων (προς Λεπέν μεριά) κάνει μια ρύθμιση. Αναθέτει στον μικρό να κρατήσει την ταμπέλα με το όνομα του σχολείου. Κι επειδή δεν μπορούσε να κρατάει με το ένα χέρι την ταμπέλα (που είναι και βαριά) και με το άλλο τη σημαία (αυτή να δεις βάρος!) δίνει τη σημαία σε ένα άλλο παιδί, αναγνωρισμένα "ελληνάκι" με σφραγίδα ληξιαρχείου. Να βοηθήσει τον Αμίρ που δεν μπορεί να τα κουβαλάει και τα δυο!

Ενδιαφέρον έχει η δικαιολογία: δεν θα έμπαινε λέει στην εκκλησία με τη σημαία. Ο Αμίρ λέει ότι ευχαρίστως θα έμπαινε, το ίδιο κι η οικογένειά του αλλά ... αυτά θα λέμε τώρα; Αναρωτήθηκε ο διευθυντής αν θα έμπαινε στην εκκλησία με την ταμπέλα; Μήπως να του την έπαιρνε κι αυτήν; Τέλος πάντων ...

Φάση Γ'

Ο Σύλλογος δασκάλων βλέπει την σοφία του διευθυντή κι επικροτεί. Συμφωνεί με την "ρύθμιση". Είναι σύλλογος με ευαισθησίες. Ούτε να πυροδοτεί εντάσεις μια κωλοκλήρωση ούτε να μείνει με άδεια χέρια το παιδί. Κάτι θα κρατάει κι αυτό!

Φάση Δ'

Ο Σύλλογος Γονέων, κοινωνικά ευαίσθητος κι αυτός, συζητά το θέμα κι αποφασίζει να δώσει αμέριστη συμπαράσταση στον σύλλογο διδασκόντων και τον διευθυντή. Κατά τα άλλα στηρίζει -όπως λέει- όλα τα παιδιά χωρίς διακρίσεις. Ναι, ακριβώς, χωρίς διακρίσεις αλλά και χωρίς να μαγαρίζουνε τη σημαία μας. Το πολύ-πολύ μια ταμπέλα. Μετά την πλένουμε αν χρειαστεί.

Φάση Ε'

Κάποιοι Έλληνες (κωλοέλληνες; νεοέλληνες; εθνικάρες; ελληνάρες; ... κάποιοι ...) ρίχνουν πέτρες κατά του σπιτιού του Αμίρ. Σπάνε τζάμια, στέλνουν κι ένα μήνυμα "φύγετε". Ο Σύλλογος Γονέων και ο Σύλλογος διδασκόντων δεν ρωτήθηκαν (ή δεν το έμαθα ακόμα εγώ) για την ρατσιστική επίθεση. Είναι βέβαιο ότι θα την καταδίκαζαν. Γιατί ... στηρίζουν όλα τα παιδιά ... χωρίς διακρίσεις!

Φάση ΣΤ'

Ο Πρωθυπουργός καλεί τον Αμίρ στου Μαξίμου.

Όχι, δεν θα το έλεγα χάπι εντ. Ωστόσο ήταν κι αυτό κάτι ... ας πούμε ... ένα χάδι στο τραυματισμένο πρόσωπο της νεοελληνικής μας κοινωνίας και εκπαίδευσης.

Σενάρια εκλογών.

Μιλούσαν δυο φίλοι μου κι εγώ άκουγα.

«Θα γίνουν εκλογές μέσα στο '18» έλεγε ο Σ.

«Γιατί το λες αυτό;» ρώτησε ο Γ.

«Τα γκάλοπ δείχνουν διαφορά που δεν ανατρέπεται» εξήγησε ο Σ. «Θα κάνει λοιπόν ο Τσίπρας εκλογές πριν αρχίσουν να εφαρμόζονται τα μέτρα που πήρε για αφορολόγητο και συντάξεις και πονέσει ο κόσμος. Θα κρατήσει έτσι ένα καλό ποσοστό.»

«Μα τα μέτρα τα έχει ήδη πάρει.» είπε ο Γ.

«Άλλο να μαθαίνεις για κάποια μέτρα κι άλλο να εφαρμόζονται, να νιώθεις την τσέπη σου να αδειάζει» είπε ο Σ.

«Μάλλον οι εκλογές θα γίνουν το '19» είπε ο Γ. «Ήδη οι δημοτικές έχουν μετατεθεί (στα λόγια ακόμα) για Σεπτέμβριο. Μάλλον θα γίνουν τότε μαζί με τις βουλευτικές. Εκτονώνεται ο κόσμος τον Απρίλιο στις ευρωεκλογές, ξαναεκτονώνεται και τον Σεπτέμβριο στις κάλπες για τις δημοτικές και περιφερειακές και για κυβέρνηση, στην άλλη κάλπη, ψηφίζει σταθερότητα...»

«Κι είναι αρκετό αυτό το σκεπτικό;» αναρωτήθηκε ο Σ.

«Κοίτα ολόκληρο το σκηνικό» είπε ο Γ. «Στις αρχές του '19 αρχίζουν να εφαρμόζονται τα σκληρά μέτρα αλλά η κυβέρνηση φωνάζει σε όλους τους τόνους ότι μας έβγαλε από το μνημόνιο. Γίνονται τον Απρίλιο οι Ευρωεκλογές και βλέπει ο καθένας -κι όχι μόνο η κυβέρνηση- σε πραγματική μέτρηση (κι όχι σε γκάλοπ) τι πιάνει. Έστω ότι προηγείται η ΝΔ σταθερά (όπως είναι το αναμενόμενο), είτε με μεγάλη είτε με μικρή διαφορά. Ο Τσίπρας προτείνει την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών. Λέει σε όλους "κοιτάξτε το αποτέλεσμα. Χωρίς μπόνους είστε ρυθμιστές, με μπόνους χαρίζετε παντοδυναμία στον Μητσοτάκη. Σας προτείνω να το καταργήσουμε". Θα χρειάζονται 200 ψήφοι για να καταργηθεί αλλά θα δυσκολευτεί πολύ ο μεσαίος χώρος να το καταψηφίσει. Θα είναι σαν να λέει "πάρτε έδρες από μένα και δώστε τις στον Μητσοτάκη για το καλό του τόπου". Ισοδύναμα θα είναι σαν να λέει: "είμαστε άχρηστοι"! Με απλή αναλογική (χωρίς μπόνους) οι εκλογές γίνονται ρουλέτα. Κι έρχεται το 2020, μόλις έξι μήνες μετά, η εκλογή Προέδρου οπότε, αν δεν πιάσει 180 ψήφους, ξαναγίνονται εκλογές!»

Ο Σ τα σκεφτόταν.

Ο Γ συνέχισε. «Θα εγκαταλείψει όλα αυτά τα όπλα ο Τσίπρας για να το σκάσει το '18 και να δει τα μέτρα "του" να εφαρμόζονται με τον Μητσοτάκη να τον δείχνει σαν υπαίτιο και χωρίς ο ίδιος να μπορεί να τα υπερασπιστεί; Είναι ο Τσίπρας τόσο ηλίθιος;»

Ο Σ σκεφτόταν ότι δεν ήταν και τόσο ηλίθιος. Το σενάριο έμοιαζε να έχει κάποιες καλές πιθανότητες.

Η 28η Οκτωβρίου θέλει γιορτές κι όχι παρελάσεις!

Ωραία, ως αργία, η 28η Οκτωβρίου, ωραίο και το (εκάστοτε) μήνυμά της. Είπαμε όχι στους Ιταλούς, μετά είπαμε όχι και στους Γερμανούς και μετά κάναμε την εθνική αντίσταση. Το τέλος του πολέμου μας βρήκε μεταξύ των νικητών αλλά μόνο "κέρδος" εδαφικό ήταν τα Δωδεκάνησα. Θα μπορούσε εύκολα κι η Κύπρος αλλά εμείς είχαμε τα "δικά" μας να τακτοποιήσουμε, να ξεμπλέξουμε τους λογαριασμούς μας. Και σε ένα διεθνές περιβάλλον έναρξης ψυχρού πολέμου, νέας μοιρασιάς του κόσμου, με Εγγλέζους να φθεύγουν, Αμερικάνους να έρχονται και Σοβιετικούς να σφυρίζουν αδιάφορα, χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα.

Ποιος να το πει πως το άνθος της νέας γενιάς κι ό,τι καλύτερο είχε η προηγούμενη, χάθηκαν σε έναν εμφύλιο πόλεμο; Ποιος να το πει πως βρίσκονται οι μισοί κάτω από το χώμα, κι οι άλλοι μισοί στα σίδερα; Ποιος να μιλήσει για τις ανείπωτες τραγωδίες;

Το χειρότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, οι δωσίλογοι, οι προδότες, οι δειλοί, οι γλείφτες, οι λωποδύτες .,.. όλο το κακό συναπάντημα, πήγε και κρύφτηκε πίσω από έναν κρατικό μηχανισμό που είχε ανάγκη από ανθρώπους. Και όλοι αυτοί (μαζί με άλλους βέβαια που δεν είχαν καμιά σχέση με την λάσπη) βρέθηκαν στις παρυφές της εξουσίας. Συγκρότησαν το παρακράτος, έφτιαξαν περιουσίες, έκαναν και την "επανάστασιν" όταν η εξουσία τους απειλήθηκε.

Η μεταπολίτευση λένε πως έφερε τη δημοκρατία. Καμιά δημοκρατία δεν έφερε. Διόρθωσε βέβαια τον λειψό κοινοβουλευτισμό της προδικτατορικής περιόδου αλλά δημοκρατία δεν είδαμε ... κι ούτε προβλέπεται να δούμε στο προσεχές μέλλον. Η μεταπολίτευση, όμως, ξεκαθάρισε μεγάλο μέρος από την κόπρο του Αυγεία. Κι ας έφτιαξε και τα δικά της λύματα κι αυτή. Η μεταπολίτευση, όμως, ξεκαθάρισε μεγάλο μέρος από την κόπρο του Αυγεία. Κι ας έφτιαξε και τα δικά της λύματα κι αυτή.

Ας επανέλθουμε στην 28η. Μια μεγάλη μέρα για ένα έθνος παραζαλισμένο από τις σφαλιάρες μετά το '22. Μια στιγμή τρέλας όπου οι φαντάροι πήγαιναν με σφιγμένη καρδιά αλλά και με απόφαση για να πολεμήσουν. Μια νίκη που δεν την φανταζόταν και δεν την περίμενε κανείς. Ας σταματήσουν οι παρελάσεις κι ας γίνουν γιορτές. Χωρίς εμβατήρια αλλά με τραγούδια. Χωρίς παρελάσεις αλλά με τον κόσμο στους δρόμους. Γιορτές θέλουμε. Για να θυμόμαστε και να εμπνεόμαστε, όχι να τραβιόμαστε σε εθνικιστικές και κιτς καταστάσεις. Δίκιο έχουν στο τέλος-τέλος όσοι φωνάζουν για ελληνικές σημαίες που μαγαρίζονται. Αυτού του τύπου οι γιορτές είναι δικές τους γιορτές. Δεν εκδημοκρατίζονται. Καταργούνται. Και στη θέση τους μπαίνουν γιορτές! 
    

Επάνοδος στην κανονικότητα

Ήμουν είκοσι μέρες χωρίς ίντερνετ. Εξορία!

Ο κόσμος είναι στη θέση του. Δυστυχώς, δεν άλλαξε!

Θα γίνουν, λέει, παρελάσεις. Ακόμα κρατά γερά αυτή η κολόνια.

Θα νυχτώνει νωρίτερα. Ο πιο σοβαρός λόγος για λίγη θλίψη. 

 https://www.youtube.com/watch?v=I6TAuSsxTHg

Τι κόσμος!

Ρώτησε ένας δημοσιογράφος στο ΣΚΑΪ έναν πολιτικό προσκείμενο στην κυβέρνηση: "Αν το δεκαπεντάχρονο παιδί σας, σας έλεγε δεν είμαι Γιάννης και θέλω να με λέτε Γιαννούλα, τι θα κάνατε;". Ο πολιτικός κάτι βρήκε να απαντήσει. Όμως έπρεπε να ρωτήσει: "Αν ο δικός σας δεκαπεντάχρονος γιος ήταν ένας Γιάννης που όμως ένιωθε Γιαννούλα κι ήθελε να τον λέτε έτσι, εσείς τι θα κάνατε;". Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν φύλο. Εκεί τελειώνει το θέμα. Αφού το θέλουν πρέπει και να το μπορούν.

Το παράδοξο στην Ελλάδα συνεχίζεται. Αυτοί που πραγματοποίησαν το έγκλημα να την ρίξουν οικονομικά στα βράχια προτείνουν λύσεις. Ακόμα κι αν έχουν δίκιο, και πάλι είναι αδιανόητο να τις εφαρμόσουν αυτοί που έκαναν το πρόβλημα. Αυτοί έπρεπε να δικαστούν και να καταδικαστούν.ή να καθίσουν με τη θέλησή τους στο περιθώριο. Ας πούμε προς στιγμήν ότι ο Βενιζέλος ξέρει καλύτερα από όλους μας το σωστό. 'Εστω ότι ήταν αδήριτη ανάγκη να ξεσκιστούν τα ταμεία και να επιβληθεί το αγγλικό δίκαιο. Ας πούμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει δίκιο που χρέωσε τη χώρα σε κράτη προκειμένου να ξοφλήσει γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Έστω πως τα μεγάλα πλεονάσματα του προϋπολογισμού και τα μηδενικά ελλείμματα των ταμείων που δέχτηκε ο Σαμαράς ήταν αναγκαία και αναπότρεπτα. Έστω ... 

Δεδομένου ότι ο Βενιζέλος (λιγότερο) ο Σαμαράς (κι αυτός λιγότερο) ο Παπανδρέου (περισσότερο) και οι Καραμανλής, Σημίτης, Παπαντωνίου, Αλογοσκούφης κτλ. (πολύ περισσότερο) είναι αυτοί που χρέωσαν την χώρα, πως γίνεται να μας λύσουν αυτοί το πρόβλημα; Εντάξει ... ας μην μπουν φυλακή, δεν καταλαβαίνουν, όμως, ότι πρέπει να κάτσουν στην άκρη; Ότι ακόμα και σωστές να είναι οι λύσεις που προτείνουν τις καίνε μόνο και μόνο γιατί τις υιοθετούν αυτοί; δεν θυμούνται το δημοψήφισμα; τι κι αν είχαν δίκιο να λένε ναι, ο κόσμος ψήφιζε το αντίθετο. Από ένστικτο!

Το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο είναι στα χέρια του Τραμπ. Αντίπαλός του με πυρηνικά στα χέρια ο Κιμ Γιουνγκ. Τρέχα γύρευε!

Για 15-20 μέρες δεν θα έχω ίντερνετ. Ελπίζω όταν επανέλθω ο κόσμος να είναι ακόμα στη θέση του.

ΠΛΟΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Στο χτεσινό TVXS είχε ένα άρθρο για το πως σχεδιάζονται να είναι τα πλοία του μέλλοντος. [Μπορείτε να το βρείτε εδώ: ΑΡΘΡΟ]

Θα παραθέσω τμήματα του άρθρου (προέρχεται από το BBC) μαζί με κάποια σχόλια.

Τον περασμένο μήνα, στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, ένας μηχανικός κάθισε στον υπολογιστή του και με ένα joystick (όχι, δεν έπαιζε video game) έγινε ο καπετάνιος ενός τεράστιου φορτηγού το οποίο έπλεε χιλιάδες μίλια μακριά, στις ακτές της Σκωτίας. Όπως γράφει το BBC, το χειριστήριο του ήταν συνδεδεμένο με το πλοίο μέσω δορυφόρου, δίνοντας του τη δυνατότητα να ελέγχει εξ ολοκλήρου και με απόλυτη ακρίβεια τις κινήσεις του σκάφους. Εν τω μεταξύ, πάνω στο πλοίο, μέλη του πληρώματος παρακολουθούσαν τη δοκιμή επιβλέποντας τα όργανα και νιώθοντας το πλοίο να κινείται κανονικά κάτω από τα πόδια τους. Πρόκειται για μια φιλόδοξη ιδέα και την ίδια στιγμή μια μεγάλη πρόκληση για τον 21ο αιώνα, καθώς το παγκόσμιο εμπόριο και η κλιματική αλλαγή είναι πλέον άρρηκτα συνδεδεμένα, από τη στιγμή που τα καιρικά φαινόμενα και η άνοδος της θάλασσας επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις μεταφορές φορτίων. Τα πλοία θα μπορούν να λειτουργούν χωρίς καπετάνιο και μία μέρα, όχι τόσο μακρινή, να ελέγχονται από απόσταση χιλιάδων μιλίων, όχι από ανθρώπους, αλλά από υπολογιστές. Ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο κυβερνήτης των πλοίων του μέλλοντος -άνθρωπος, ή μήπως ρομπότ- ο σχεδιασμός εμπορικών πλοίων θα αλλάξει. Για παράδειγμα, τα πλοία στο μέλλον θα είναι κατασκευασμένα από σύνθετα υλικά, για παράδειγμα ίνες γυαλιού και πλαστικό. Το κέρδος θα είναι πολλαπλό: Σημαντική μείωση του βάρους των σκαφών, άρα μικρότερη κατανάλωση καυσίμων και ταυτόχρονα, αύξηση της χωρητικότητας για το φορτίο. Ο άνεμος και η ηλιακή ενέργεια μπορούν να χρησιμοποιηθούν επιπρόσθετα για τη μείωση της κατανάλωσης καυσίμων. Από την ανανεώσιμη ενέργεια, περίπου το 80% θα προέλθει από τον άνεμο και ένα επιπλέον 20% από ηλιακά πάνελ. Τα πλοία του μέλλοντος, τα τέρατα σκάφη που θα καθοδηγούνται από την άλλη άκρη του κόσμου, σαν να είναι παιχνίδια, θα είναι κατασκευασμένα από φουτουριστικά υλικά τα οποία θα μειώνουν τις εκπομπές αερίων και επιπλέον, θα τροφοδοτούνται από τον ήλιο. Και μπορούν να αλλάξουν τους ωκεανούς για πάντα.

Το παραπάνω απόσπασμα ήταν συρραφή από κομμάτια του όλου ρεπορτάζ.

Είναι μια ματιά στον κόσμο του αύριο. Όπως φτιάχτηκαν τα drones, τα αεροπλάνα που κινούνται χωρίς πιλότο, έτσι θα φτιαχτούν και τα πλοία χωρίς καπετάνιο και τα αυτοκίνητα χωρίς οδηγούς. Σκεφτείτε πόσο άχρηστος είναι ένας οδηγός σε ένα ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη όπου πατάει απλά το γκάζι (αν δεν έχει βάλει πλοηγό) και κρατά το τιμόνι σταθερό σε σχέση με τον δρόμο. Γιατί να μην διευθύνονται όλα τα αυτοκίνητα στις εθνικές οδούς από αυτόματους μηχανισμούς κυκλοφορίας; Το μόνο που μας καθυστερεί είναι η καθιέρωση των σχετικών κανονισμών, δηλαδή της νομικής κάλυψης της νέας πραγματικότητας.

Μια και δεν θα ζήσουμε πολλοί από εμάς στον μελλοντικό αυτό κόσμο (αν προλάβει να γίνει ...) ας τον φανταστούμε. Πλοία, αυτοκίνητα, αεροπλάνα χωρίς οδηγό άνθρωπο αλλά ένα μηχάνημα (ρομπότ) από απόσταση.  Ποιος το προτιμά;

 

ΕΘΝΟΓΕΝΝΕΣΗ, ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Οι Κούρδοι θέλουν δικό τους κράτος. Οι Βάσκοι θέλουν δικό τους κράτος. Οι Καταλανοί θέλουν δικό τους κράτος, Οι Κοσοβάροι θέλουν δικό τους κράτος. Ο κατάλογος δεν τελειώνει εδώ. Η ανατολική Ουκρανία, η Κουρδική περιοχή της Τουρκίας, η Σερβική περιοχή της Βοσνίας, η Σκοτία, η Παντανία, η Φλαμανδία είναι μερικές από τις περιοχές που έχουν ζητήσει την αυτονόμησή τους είτε με δημοψηφίσματα, είτε με κινήματα, είτε ακόμη και με ένοπλο αγώνα.

Στις πιο πολλές περιπτώσεις (αν όχι σε όλες) είναι οι τοπικές ολιγαρχίες, οι αστικές τάξεις και τα τοπικά συστήματα εξουσίας που θέτουν τα αιτήματα. Δεν διατυπώνεται από πουθενά ένα αίτημα ουσιαστικής δημοκρατίας. Η περίπτωση της κλήρωσης στα αξιώματα, η άμεση δημοκρατία, η καθολική συμμετοχή στις αποφάσεις και την διακυβέρνηση της κάθε εθνότητας δεν ακούγονται καν σαν αίτημα πουθενά. Μόνο η νομή της εξουσίας από τις τοπικές ολιγαρχίες είναι που ενδιαφέρει. Κι αυτό κάνει τα αιτήματα να ακούγονται σαν συντηρητικά μάλλον παρά σαν ριζοσπαστικά. Όταν το αίτημα για δημοκρατία ξεχνιέται, κάτι στραβό υπάρχει στο αίτημα για αυτοδιάθεση. 

Πέρα από αυτά όμως, ποιος μπορεί να αρνηθεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών; Έχει χυθεί πολύ αίμα στους προηγούμενους αιώνες, δέκατο ένατο και εικοστό, για να κατοχυρωθεί το δικαίωμα αυτό. Ποιος θα το αρνηθεί στον εικοστό πρώτο αιώνα;

Από την άλλη, ποιος μπορεί να συναινέσει με την διάλυση των κρατών και τη δημιουργία μικρών οντοτήτων βασισμένων σε εθνότητες; Και που σταματάει το ξήλωμα του πουλόβερ, αν αυτό αρχίσει να ξετυλίγεται;

Μόνο μια υπερεθνική ενότητα σαν τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (που είναι) ή την Σοβιετική Ένωση (που ήταν) ή την Ευρωπαϊκή Ένωση (που θα είναι) θα μπορούσε να κάνει αυτά τα αιτήματα να ατονίσουν εντελώς. Με την πλήρη εθνική αυτονόμηση και την πλήρη συγχώνευση στην υπερεθνική ενότητα.

Αυτές οι σκέψεις γίνονται εν όψει του δημοψηφίσματος της Καταλωνίας που έρχεται και του δημοψηφίσματος του Ιρακινού Κουρδιστάν που μόλις έγινε. Οι διακρατικές συμφωνίες που υπάρχουν μιλάνε για διατήρηση του στάτους κβο και των υπαρχόντων συνόρων. Παρόμοιες συμφωνίες απαγόρευαν και στην Ελλάδα να υπάρξει αλλάζοντας τα σύνορα της Οθωμανικής τότε αυτοκρατορίας. Όμως έγινε η αλλαγή κι από τότε τέτοιες αλλαγές γίνονται συνεχώς. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν τα πιο δυνατά παραδείγματα δημιουργίας νέων κρατών. Θα σταματήσει η διαδικασία αυτή τώρα;

Ο Παναθηναϊκός στη Γ' Εθνική! Ε ..., και τι πειράζει;

Ο Παναθηναϊκός ήταν από ιδρύσεώς του το πιο νοικοκυρεμένο σωματείο της Ελλάδας, εξ ου και οι επιτυχίες του. Ο Ολυμπιακός, με μεγάλους χορηγούς και φανατικούς φίλους κάποτε, κι ειδικά τη δεκαετία 1950-60, θριάμβευε (και πήρε το όνομα "θρύλος) αλλά σε μεγάλα διαστήματα δεν μπορούσε να τον συναγωνιστεί ακριβώς γιατί είχε να αντιμετωπίσει μια νοικοκυρεμένη και σταθερή κατάσταση.

Είτε με Νικολαΐδη και Πανουργιά, είτε με Μαντζαβελάκη, είτε με τους χουντικούς, είτε με οποιονδήποτε επι κεφαλής, ο Παναθηναϊκός είχε μια σταθερή διοίκηση και από το '80 με τους Βαρινογιάννηδες έγινε ο ισχυρότερος σύλλογος στην Ελλάδα. Με τη δική του παράγκα φυσικά αλλά και χώρο για τους άλλους να αναπνέουν. Η ισορροπία άλλαξε με τον Κόκαλη και την νεα παράγκα που ήταν πιο πιεστική.

Ύστερα ήρθαν οι "φίλαθλοι"-οπαδοί. Η μάστιγγα που απομάκρυνε από τα γήπεδα τον κόσμο. Τα γεμάτα γήπεδα άδειασαν κι η αλητεία κυριάρχησε. Μικρή εξαίρεση ο Ολυμπιακός για τον μοναδικό λόγο ότι έρχονταν οι τίτλοι και "χόρταινε" το κόκκινο θηρίο. Δεν χόρταινε όμως ούτε το πράσινο, ούτε το κίτρινο ούτε το ασπρόμαυρο. Η ΑΕΚ έπεσε, ο ΠΑΟΚ υπέστη τα πάνδεινα και ο Παναθηναϊκός πέφτει τώρα.

Ας γυρίσουμε λοιπόν στον Παναθηναϊκό. Με διαδηλώσεις (!!!) οι οπαδοί έδιωξαν τον Βαρδινογιάννη. Με εκδηλώσεις αποδοκιμασίας έδιωξαν και τον Αλαφούζο που τον κρατούσε με σωληνάκι τα τελευταία χρόνια. Τώρα ας τον σώσουν αυτοί! Ακόμα κι ο παλαβός Δ. Γιαννακόπουλος ανάρτησε βίντεο που τον έβριζαν. Γιατί να αναλάβει; Για να έχει την τύχη των Βαδινογιάννη και Αλαφούζου; Ας αναλάβουν οι οπαδοί όπως είχαν αναλάβει την ομάδα του Άρη οι οπαδοί του κι ακόμα βολοδέρνει το μεγάλο σωματείο της Θεσσαλονίκης.

Ας πέσει λοιπόν κι Παναθηναϊκός. Ποιος νοιάζεται; Έτσι κι αλλιώς ακόμα και στα ντέρμπυ κανείς δεν πάει να τον δει. Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Πλατανιάς, Καλλονή (υπάρχει ακόμα αυτή;), ΑΟ Κασιόπη και Νέος Πανιώνιος (ο παλιός που είναι;) θα συνεχίσουν να δοξάζουν ένα πρωτάθλημα που από χρόνια τώρα δεν βλέπεται. με μόνιμο πρωταθλητή το Ολυμπιακό (είναι οικονομικά κι αθλητικά ασυναγώνιστος κι ας έχασε από την ΑΕΚ), μόνιμους διεκδικητές μέχρι Νοέμβριο το πολύ τους ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και τον Κούγια, τον Μπέο, τον Μαρινάκη και τα άλλα τα παιδιά να γελοιοποιούν -στην Ελλάδα- ένα άθλημα που κάποτε ήταν όπιο του λαού. Τώρα είναι κουτόχορτο των οπαδών του.

Υ.Γ.: Μακάρι να πέσω σε όλα έξω. Μακάρι το φετινό πρωτάθλημα να κρατήσει ως τον Μάϊο, μακάρι να βρεθεί λύση για τον ΠΑΟ, μακάρι να αποκτήσει υπόληψη το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και να ξαναγυρίσουν οι φίλαθλοι στις κερκίδες. Δυστυχώς όμως οι πιθανότητες για όλα αυτά τα "μακάρι" είναι λίγες.