Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2017

Η 28η Οκτωβρίου θέλει γιορτές κι όχι παρελάσεις!

Ωραία, ως αργία, η 28η Οκτωβρίου, ωραίο και το (εκάστοτε) μήνυμά της. Είπαμε όχι στους Ιταλούς, μετά είπαμε όχι και στους Γερμανούς και μετά κάναμε την εθνική αντίσταση. Το τέλος του πολέμου μας βρήκε μεταξύ των νικητών αλλά μόνο "κέρδος" εδαφικό ήταν τα Δωδεκάνησα. Θα μπορούσε εύκολα κι η Κύπρος αλλά εμείς είχαμε τα "δικά" μας να τακτοποιήσουμε, να ξεμπλέξουμε τους λογαριασμούς μας. Και σε ένα διεθνές περιβάλλον έναρξης ψυχρού πολέμου, νέας μοιρασιάς του κόσμου, με Εγγλέζους να φθεύγουν, Αμερικάνους να έρχονται και Σοβιετικούς να σφυρίζουν αδιάφορα, χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα.

Ποιος να το πει πως το άνθος της νέας γενιάς κι ό,τι καλύτερο είχε η προηγούμενη, χάθηκαν σε έναν εμφύλιο πόλεμο; Ποιος να το πει πως βρίσκονται οι μισοί κάτω από το χώμα, κι οι άλλοι μισοί στα σίδερα; Ποιος να μιλήσει για τις ανείπωτες τραγωδίες;
Το χειρότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, οι δωσίλογοι, οι προδότες, οι δειλοί, οι γλείφτες, οι λωποδύτες .,.. όλο το κακό συναπάντημα, πήγε και κρύφτηκε πίσω από έναν κρατικό μηχανισμό που είχε ανάγκη από ανθρώπους. Και όλοι αυτοί (μαζί με άλλους βέβαια που δεν είχαν καμιά σχέση με την λάσπη) βρέθηκαν στις παρυφές της εξουσίας. Συγκρότησαν το παρακράτος, έφτιαξαν περιουσίες, έκαναν και την "επανάστασιν" όταν η εξουσία τους απειλήθηκε.

Η μεταπολίτευση λένε πως έφερε τη δημοκρατία. Καμιά δημοκρατία δεν έφερε. Διόρθωσε βέβαια τον λειψό κοινοβουλευτισμό της προδικτατορικής περιόδου αλλά δημοκρατία δεν είδαμε ... κι ούτε προβλέπεται να δούμε στο προσεχές μέλλον. Η μεταπολίτευση, όμως, ξεκαθάρισε μεγάλο μέρος από την κόπρο του Αυγεία. Κι ας έφτιαξε και τα δικά της λύματα κι αυτή. Η μεταπολίτευση, όμως, ξεκαθάρισε μεγάλο μέρος από την κόπρο του Αυγεία. Κι ας έφτιαξε και τα δικά της λύματα κι αυτή.

Ας επανέλθουμε στην 28η. Μια μεγάλη μέρα για ένα έθνος παραζαλισμένο από τις σφαλιάρες μετά το '22. Μια στιγμή τρέλας όπου οι φαντάροι πήγαιναν με σφιγμένη καρδιά αλλά και με απόφαση για να πολεμήσουν. Μια νίκη που δεν την φανταζόταν και δεν την περίμενε κανείς. Ας σταματήσουν οι παρελάσεις κι ας γίνουν γιορτές. Χωρίς εμβατήρια αλλά με τραγούδια. Χωρίς παρελάσεις αλλά με τον κόσμο στους δρόμους. Γιορτές θέλουμε. Για να θυμόμαστε και να εμπνεόμαστε, όχι να τραβιόμαστε σε εθνικιστικές και κιτς καταστάσεις. Δίκιο έχουν στο τέλος-τέλος όσοι φωνάζουν για ελληνικές σημαίες που μαγαρίζονται. Αυτού του τύπου οι γιορτές είναι δικές τους γιορτές. Δεν εκδημοκρατίζονται. Καταργούνται. Και στη θέση τους μπαίνουν γιορτές!