Η νέα Ελλάδα, το σύγχρονο κράτος του οποίου είμαστε υπήκοοι, έχει πίσω του 200 περίπου χρόνια ζωής. Μια ανέλπιστη (για όλον τον τότε γνωστό κόσμο) επανάσταση έφτιαξε ένα "πρόχειρο" κράτος το 1821 με την απελευθέρωση μερικών περιοχών (Μοριάς και Ρούμελη), στη σκιά του αγώνα των Τούρκων κατά του Αλή Πασά. Ήταν ένα κράτος Ρωμιών (που μιλούσαν ελληνικά), Βλάχων (που μιλούσαν αρουμανικά) και Αρβανιτών (που μιλούσαν αλβανικά) οι οποίοι συμφώνησαν να λέγονται "Έλληνες" για να συγκινήσουν τις μεγάλες δυνάμεις ώστε να τους ανεχθούν και -γιατί όχι;- να τους βοηθήσουν όταν έρθουν τα δύσκολα.
Το 1822 φτιάξανε κρατικούς θεσμούς που θύμιζαν δημοκρατία (Άρειος Πάγος, Εθνοσυνέλευση, Βουλευτήριο κτλ.) όρισαν κυβερνήτες και στρατηγούς και ζήτησαν δάνεια από τους γνωστούς τοκογλύφους Άγγλους. Παράλληλα απέκρουσαν την μεγάλη τουρκική επίθεση που εξαπολύθηκε μόλις οι Οθωμανοί καθάρισαν με τον Αλή Πασά. Τα κατάφεραν. Πήραν διπλωματική στήριξη και τσάκισαν τον Δράμαλη.
Αμέσως μετά επιδόθηκαν απερίσπαστοι σε δύο εμφυλίους πολέμους. Στρατιωτικοί εναντίον πολιτικών, Ρουμελιώτες εναντίον Μοραΐτών, Έλληνες εναντίον Ελλήνων. Φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη, καταδίκασαν τον Καραΐσκάκη, δολοφόνησαν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Μπροστά στις ανεκδιήγητες πράξεις τους οι φοβερές τραγωδίες των αρχαίων προγόνων τους μοιάζουν με σαπουνόπερες.
Ύστερα κυριεύθηκαν από τη μεγάλη ιδέα. Να πάρουμε την Πόλη! Χρειάστηκαν εκατό χρόνια και παρά λίγο να το καταφέρουν. Το 1919 ο ελληνικός στρατός κυρίευσε την Μικρασία και το 1920 ελληνικές ναυτικές δυνάμεις έπιασαν Κωνσταντινούπολη. Είχε προηγηθεί ένας εμφύλιος διχασμός που ολοκληρώθηκε με έναν εκλογικό εμφύλιο. Ακολούθησε η κατάρρευση.
Στους Ρωμιούς, Βλάχους κι Αρβανίτες προστέθηκαν κι οι Ανατολίτες (βασικά ελληνόφωνοι και μερικοί τουρκόφωνοι). Τώρα το νεοελληνικό κράτος απέκτησε την οριστική ταυτότητά του. Κράτος σχεδόν ομοιογενές μέσα στα όριά του, με μία γλώσσα, έναν λαό (κατά 97% περίπου), έναν κεντρικό κρατικό μηχανισμό. Έκανε έναν επιτυχή πόλεμο με τους Ιταλούς, υποδουλώθηκε για μερικά χρόνια στους Γερμανούς, απελευθερώθηκε και μπόρεσε επιτέλους να κάνει τον νέο του εμφύλιο πόλεμο. Τον πιο αιματηρό και αισχρό από όλους. Έτσι φτιάχτηκε το δικό μας κράτος, των πολιτών που γεννηθήκαμε κατά βάση μετά τον πόλεμο ή και λίγο πριν από αυτόν.
Σε λίγα χρόνια θα γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια από την απελευθέρωσή μας. Πριν εκατό χρόνια οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν τα χειμερινά ανάκτορα αλλάζοντας την ιστορία του 20ου αιώνα και στην Ελλάδα, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος υποχρεώθηκε από τους Αγγλογάλλους σε παραίτηση για να τον διαδεχτεί ο γιος του Αλέξανδρος. Στον κόσμο μαινόταν ένας παγκόσμιος πόλεμος, ο πιο φονικός ως τότε πόλεμος με εκατομμύρια νεκρών, και στην Ελλάδα ήμασταν υπό κατοχή και διχασμένοι σε δυο κράτη, ένα των Αθηνών και ένα της Θεσσαλονίκης.
Σήμερα οι συγκρούσεις στον κόσμο υπάρχουν αλλά δεν συγκρίνονται με τις εκατόμβες των νεκρών των παγκοσμίων πολέμων και η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι διχασμένη ανάμεσα στο "φως" και το "σκότος" αλλά ο διχασμός αυτός είναι μια σκέτη κωμωδία μπροστά σε εκείνους του παρελθόντος, είτε διακόσια είτε εκατό χρόνια πιο πριν. Ίσως θα άξιζε να αισιοδοξήσουμε λίγο. Παρά τις περικοπές που έρχονται και παρά την "φοβερή" κοινοβουλευτική μάχη που θα δοθεί στις οθόνες μας σήμερα περί όνου σκιάς.
