Που είναι ο πάτος ρε παιδιά;

Από το 2010 που μπήκαμε στην περιπέτεια του χρέους και των δανείων για την εξυπηρέτησή του, το διαρκέστερο και συνεχώς επανερχόμενο ερώτημα είναι: "ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΠΑΤΟΣ, ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;"

Ο Σαμαράς είχε ισχυριστεί πως ο πάτος ήταν το 2013 και πως από το 2014 και μετά άρχιζε η επάνοδος στην κανονικότητα. Ήταν το περίφημο SUCCES STORY (στο εξής το Succes story Σαμαρά θα το λέμε SSΣ), η "ιστορία μιας επιτυχίας" επί το ελληνικότερο. Έφτιαξε πρωτογενές πλεόνασμα, βγήκε πειραματικά στις αγορές και κατάφερε μια ελάχιστη ανάπτυξη για το 2014, βρήκε ένα φρένο στην αύξηση της ανεργίας ενώ το χρέος χαρακτηριζόταν βιώσιμο (κι ας μην ήταν). Όλα αυτά ήταν τα σημάδια της επιστροφής. Έδειχναν πως μόλις είχαμε φτάσει στον πάτο του βαρελιού και τον ξεπερνούσαμε επιτέλους.

Οι συγκυρίες δεν επέτρεψαν στο SSΣ (του Σαμαρά) να αποδείξει αν ήταν αυθεντικό -όπως ισχυριζόταν ο ίδιος- ή μαϊμουδένιο -όπως ισχυριζόταν η αντιπολίτευση- καθώς το πήραν παραμάσχαλα οι προκαθορισμένες εξελίξεις (ευρωεκλογές, εκλογή ΠτΔ). Ναι μεν τα νούμερα ήταν θετικά όμως οι δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί έδειχναν πως η εικόνα ήταν μάλλον ψεύτικη ή -τέλος πάντων- υπερβολική. Μόνο να θυμηθεί κανείς τρεις από αυτές τις δεσμεύσεις του αρκεί για να καταλάβει την έωλη βάση πάνω στην οποία στηριζόταν το SSΣ. Τις αναφέρω:

α) η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις συντάξεις (πρακτικά: συντάξεις ολίγων εκατοντάδων ευρώ για όλους), νέα μείωση της κατανάλωσης και μείωση του ΑΕΠ 

β) η υποχρέωση για πλεονάσματα 4,5% κατ'έτος (!!!) (πρακτικά: μέτρα φοροεισπρακτικά πλήρους ασφυξίας της οικονομίας) και 

γ) η δέσμευση για επί πλέον 14.000 αρχικά και πολύ περισσότερες στη συνέχεια απολύσεις από το δημόσιο (πρακτικά: νέα μείωση της κιατανάλωσης και αύξηση της ανεργίας) 

Αυτές οι δεσμεύσεις έκαναν αμφίβολη την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ επιτυχία του SSΣ και βέβαιη την πολιτική εκδίωξη του Σαμαρά (που θα πλήρωνε το κόστος για να φτάσει σε αυτό το SSΣ) το αργότερο ως τον Μάρτιο του 2015, εππομένως την ακύρωση των όποιων "επιτυχιών" του.

Σήμερα, χωρίς να ονομάζεται έτσι, κυκλοφορεί το Succes story του Σύριζα, θα το λέμε στο εξής "SS του Τσίπρα" δηλαδή SST. Το νέο SSΤ στηρίζεται στις ίδιες πάνω κάτω ενδείξεις: Πάτος το 2015 με φρένο το 2016 και ανάπτυξη από το 2017 (μικρότερη στην αρχή και γύρω στο 3% τα έτη 2018 και 2019). Θα βγούμε πειραματικά και πάλι στις αγορές (ήδη έχει εξαγγελθεί), φτιάχτηκαν και πάλι πρωτογενή πλεονάσματα, η ανεργία μειώνεται και για το χρέος θα υπάρξει μια κάποια "υπόσχεση λύσης", κάτι αντίστοιχο του πιστοποιητικού βιωσιμότητας που υπόσχονταν στον Σαμαρά. Τα "φαινόμενα" είναι πάνω κάτω τα ίδια ... θα έχουν άραγε και το ίδιο αποτέλεσμα;

Εδώ πρέπει να δούμε πως αντίθετα με το SSΣ όπου η συγκυρία ήταν καταπέλτης, στο SSΤ η συγκυρία βοηθάει την κυβέρνηση να παγιώσει αυτή την "ιστορία επιτυχίας". Οι πρώτες εκλογές που έχει μπροστά της είναι το 2019 (ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές και εθνικές) ενώ οι προεδρικές είναι το 2020 και βοηθούν στη δημιουργία σεναρίων "παρένθεσης". Ενώ ο Σαμαράς είχε έτος καμπής για το SSΣ το 2014 και έμπαινε στο "σφαγείο" της κάλπης το 2014 και το 2015, ο Τσίπρας έχει για το δικό του SSΤ κρίσιμο έτος το 2017 και διετές περιθώριο εμπέδωσης του σεναρίου του με "σφαγείο" δυο χρόνια αργότερα, το 2019, όταν  θα μπορεί να έχει παγιώσει την οικονομική ανάκαμψη και να κάνει τον "πάτο του βαρελιού" πραγματικότητα χωρίς τον κίνδυνο να ανοίξει τρύπα και "να χυθεί το γάλα από την καρδάρα". 

Αυτά όλα σημαίνουν ότι:

- Η οικονομική επιτυχία (το SST) αυτή τη φορά μπορεί να έχει βάση και να μην ανατραπεί εν τη γενέσει της, όπως έγινε με το SSΣ, πράγμα που θα είναι καλό για την Ελλάδα και τους Έλληνες ασχέτως αν θα ωφελήσει τη μια ή την άλλη πολτική δύναμη

- Το νέο SST μπορεί να είναι καθυστερημένο κατά 3 χρόνια σε σχέση με το παλιό SSΣ όμως αυτή η απώλεια των 3 χρόνων συνοδεύεται από αλλαγές α) στα αναμενόμενα ετήσια πλεονάσματα (3% αντί 4,5% και με προοπτική περαιτέρω μείωσης) β) λιγότερα υφεσιακά μέτρα μείωσης μισθών και συντάξεων ή απολύσεων και μικρή έστω αύξηση της απασχόλησης και γ) από πιθανή μείωση χρέους το 2018 αντί ενός πιστοποιητικού βιωσιμότητας

- Η βιασύνη του Μητσοτάκη για εκλογές, κοιταγμένη από την εντελώς δική του προσωπική σκοπιά, είναι δικαιολογημένη αφού το 2019 η κατάσταση μπορεί να έχει αλλάξει (χωρίς να είναι βέβαιο ότι ένα οικονομικό SST θα συνεπάγεται μονοσήμαντα και εκλογική επιτυχία)

- Η ακατανόητη καταψήφιση του δώρου που έκανε ο Σύριζα στα "μικρά" κόμματα με την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών, θα γίνει το 2019 μπούμεραγκ. Προφανώς η πόλωση θα είναι μεγάλη και η εικόνα του περιπάτου της ΝΔ που ψευδώς μεταδίδουν τα ΜΜΕ αυτόν τον καιρό θα έχει ξεχαστεί.

Νόμπελ στον Ντύλαν

Μου αρέσει πολύ ο Μπομπ Ντύλαν.

Μ' αρέσουν πολύ οι στίχοι των τραγουδιών του αλλά και η μουσική του.

Μου άρεσε που η Αμερική τον βράβευσε το 2012 για την προσφορά του στην αμερικανική λογοτεχνία με την πρωτοποριακή στιχουργική του που άλλαξε σημαντικά τον τρόπο που οι Αμερικάνοι έβλεπαν τον εαυτό τους. Ο Ομπάμα οπαδός του. Σημειωτέον ότι στα τέλη της δεκαετίας του '60 είχε ένα σοβαρό "ατύχημα" με μηχανή (δυο χρόνια στο κρεβάτι με σπασμένο λαιμό) που λένε ότι ήταν δουλειά της CIA για να ξεμπερδεύει μαζί του καθώς το κίνημα των νέων τον είχε πηγή έμπνευσής του.

Κάποια στιγμή άρχισε τις γελοιότητες. Από Εβραίος που ήταν (και πιθανά άθεος όπως πολλοί Εβραίοι) έγινε "αναγεννημένος" χριστιανός!!! Τότε ήταν που σταμάτησα και να τον θαυμάζω και να τον παρακολουθώ. Πάντως μετά ξαναγύρισε στα ιουδαϊκά πάτρια.

Για να πάρει το Νόμπελ όμως νομίζω πως δεν έπαιξαν ρόλο όλα αυτά. Νομίζω πως βραβεύεται απλά γιατί είναι Εβραίος, ένας ακόμη φανταστικός Εβραίος μέσα στον τεράστιο κατάλογο έξοχων Εβραίων του 20ου αιώνα. Αυτή η φυλή-θρησκεία-κοινότητα κυριαρχεί στην τέχνη, τη λογοτεχνία και την επιστήμη του σύγχρονου κόσμου και έχει όλα τα μέσα ακόμη και για να δώσει βραβείο Νόμπελ στον Κίσσινγκερ, γιατί όχι στον Ζίμμερμαν (το Μπομπ Ντύλαν ήταν ψευδώνυμο). Γιατί όχι και στον Λέοναρντ Κοέν αύριο;

Αν άξιζε το Νόμπελ; 

Ας αντιστρέψουμε το ερώτημα: τι αξία έχει ένα Νόμπελ;

Πάντως αν το Νόμπελ σημαίνει την ύψιστη λογοτεχνική αναγνώριση στον κόσμο, τότε υπήρχαν άλλοι καταλληλότεροι από τον Ντύλαν για να το πάρουν. Όχι πως τους ξέρω  όλους, αλλά η γλώσσα κι η φυλετική "ασημαντότητα" (ολιγανθρωπία κυρίως) είναι ένα αξεπέραστο εμπόδιο για να γίνει γνωστός ένας λογοτέχνης κι αν αυτό το εμπόδιο δεν το ξεπερνά ένα παγκόσμιο βραβείο τότε το βραβείο δεν αξίζει δεκάρα. Ως τώρα το έκανε ικανοποιητικά, φέτος (κατά τη γνώμη μου πάντα) ενέδωσε στα στερεότυπα.

Μια μικρή δόση κανονικότητας για τα παιδιά των προσφύγων

Ξεκινάει η σχολική χρονιά για κάποιες χιλιάδες παιδιά των προσφύγων και μετναστών που φιλοξενούνται στην Ελλάδα. Άλλοι αντιδρούν σηκώνοντας την ελληνική σημαία και βάζοντας λουκέτα στις πόρτες των σχολείων, άλλοι πανηγυρίζουν για τον θρίαμβο της "ανθρωπιάς" κι άλλοι -οι πολλοί- στέκουν αδιάφοροι και μάλλον με θετικά συναισθήματα χωρίς να αξιολογούν το γεγονός ούτε ως καταστροφικό ούτε ως θριαμβευτικό αλλά απλά ως αναγκαίο. Όπως κι αν το βλέπουν όμως οι γηγενείς Έλληνες ή οι Αλλοδαποί που ζουν στη χώρα κι έχουν μια τακτοποιημένη ζωή, φτωχή είτε πλούσια, με φουρτούνες ή χωρίς, σημασία έχει πως το βλέπουν τα ίδια αυτά τα παιδιά. 

Χωρίς να φταίνε ατομικά αλλά ούτε και με κάποιο συλλογικό τρόπο (π.χ. σαν γενιά, σαν οικογένεια) τα παιδιά αυτά βρέθηκαν μακριά από τις πατρίδες τους, πολλά από αυτά χωρίς γονείς, ξεκρέμαστα, χωρίς πατρίδα και χωρίς μέλλον. Για όσο κινούνταν από πρόχειρο καταυλισμό σε καράβι, σε τρένο και σε άλλο καταυλισμό, σε βάρκα ή σε πλοίο, σε σωσίβιο ή σε κάποιο υπόστεγο, όσο κινούνταν και έτρεχαν για να φύγουν από κάπου ή να φτάσουν κάπου αλλού, το πράγμα κυλούσε. Μόλις όμως έμειναν πια σε μια εγκατάσταση, μάλλον προσωρινή κι αυτή αλλά πιο σταθερή πια, με ταβάνι για τον ήλιο και τη βροχή και κρεβάτι για τον βραδινό ύπνο, μόλις μπόρεσαν να σκεφτούν επί τέλους για τη ζωή και το μέλλον τους, τότε θα ήρθε σαν ταφόπλακα να τους σκεπάσει η μαύρη ομίχλη που έχει καλύψει τη ζωή τους.

Δεν το βλέπεις όταν τρέχεις να σωθείς, δεν το παρατηρείς όταν ελπίζεις κάπου να τερματίσεις, το νιώθεις όμως όταν κάνεις μιαν ανάπαυλα για να σκεφτείς. Κι αυτά τα παιδιά βλέπουν τα χρόνια τους να φεύγουν χαμένα. "Δεύτερη ζωή δεν έχει" λέει ο ποιητής κι αν αυτή τη μόνη ζωή που έχουν την χάσουν στις διαδρομές Αϊβαλί-Μυτιλήνη-Ειδομένη-Πειραιάς το τραύμα θα είναι δυσαναπλήρωτο. Γι αυτό η κανονικότητα είναι η μόνη θεραπεία και μια και είναι αδύνατο στο ελληνικό κράτος να τους την προσφέρει με τρόπο ολοκληρωμένο (εδώ δεν μπορεί να το κάνει στα δικά του τα παιδιά) τουλάχιστον ας τους δώσει το ελάχιστο που μπορεί πέραν του αυτονόητου (της τροφής και της στέγης). Και το πρώτο παραπανίσιο που μοιάζει με κανονικότητα, είναι το σχολείο.

Ίσως να ήταν η πρώτη φορά σήμερα που αυτά τα παιδιά ξύπνησαν για να πάνε σχολείο όχι με την γκρίνα γιατί έχασαν τον ύπνο αλλά με την προσμονή και τη λαχτάρα πως κάτι θα ακούσουν, κάτι θα δουν, κάτι θα συναντήσουν που να τους θυμίσει πως είναι κι αυτά άνθρωποι ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ, παιδιά που θα έχουν κάποτε κι αυτά στον ήλιο μοίρα.

Γι αυτό και ας πούμε μια "καλημέρα" και μια "καλή αρχή" σε αυτά τα παιδιά, στους δασκάλους και τους γονείς για τους οποίους αρχίζει μια σχολική χρονιά μέσα σε τόσο δραματικές γι αυτού συνθήκες ζωής. Κι ας κλείνουν κάποιοι τις πόρτες των σχολείων με τα λουκέτα. Ευτυχώς, δεν κάνουν (ακόμα) αυτοί κουμάντο στη χώρα.

ΟΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ

Υπάρχει θέμα Τσάμηδων;

Βεβαίως και υπάρχει αφού 1) το θέτουν κάποιοι στην Αλβανία μετ' επιτάσεως (ακόμα και η Βουλή τους) και 2) το συζητά επικινδύνως μέρος των ΜΜΕ και ακροθιγώς η Νέα Δημοκρατία για να δείξει ότι όλα πάνε χάλια επί κυβέρνησης αριστεράς.

Ο Αλβανός υποργός έθεσε το θέμα στην Έλληνα ομόλογό του κι εκείνος του απάντησε ότι "δεν συζητάμε τέτοιο θέμα". Άρα συζητήσατε λένε οι Αλβανοί και επαναλαμβάνουν οι κουτοχορτοφάγοι νεοφιλελεύθεροι που πιάνονται από ό,τι κινείται στον αέρα, τις δηλώσεις Φίλη, τις δηλώσεις Ερντογάν, τις δηλώσεις Αλβανού ΥΠΕΞ, τις δηλώσεις Κοντομηνά, τις δηλώσεις Μητσοτάκη  κ.ο.κ. για να δείξουν ότι όπου νά' ναι τελειώνουν τα ψέματα, πέφτουν οι αριστεροί κι έρχονται οι εκλογές. 

(ΣΣ.: Μια απορία: δεν φοβούνται ότι θα τις χάσουν και πάλι; κανένα μάθημα από την ιστορία;). 

Πάντως αν αυτό το "δεν συζητάμε" του Κοτζιά είναι διάλογος, τότε κατανοεί κανείς απολύτως γιατί συχνά τα ίδια μέσα ονομάζουν πληροφόρηση τη χυδαία ή και ψευδή προπαγάνδα.

Αλβανοί ζούσαν (και ζουν ως Αρβανίτες χριστιανοί) στην δικιά μας Νότια Ήπειρο όπως ζουν και Έλληνες (Ρωμιοί) στην δικιά τους Βόρεια. Μόνο που από την Ελλάδα οι μουσουλμάνοι αρβανίτες ονομάστηκαν "τουρκαλβανοί" και εκδιώχθηκαν όταν βρέθηκε η ευκαιρία που, βεβαίως, την έδωσαν οι ίδιοι οι Τσάμηδες συνεργαζόμενοι μαζικά με τον Ιταλό φασίστα και κατόπιν με τον Γερμανό ναζί κατακτητή. Πάνω από 1.700 καταδίκες δοσιλόγων Τσάμηδων εκδόθηκαν, τη στιγμή που η πλειοψηφία των πραγματικών δοσίλογων συνεργατών των Γερμανών με τις κουκούλες και τις γερμανικές στολές αθωώθηκε από το μετεμφυλιακό κράτος. Όχι μόνο κυβέρνησε ο δοσιλογισμός στην Ελλάδα είτε ως χούντα είτε ως παρακράτος αλλά τώρα συσπειρώνεται πίσω από την Χρυσή Αυγή αναζητώντας μια ρεβάνς.

Η "δικιά μας" νότια Ήπειρος ήταν το κέντρο του κράτους του Αλή Πασά, του πιο μεγάλου Αλβανού που ξύπνησε τον αλβανικό εθνικισμό. Τα Γιάννινα ήταν η πρωτεύουσά του και το Τεπελένι στη Βόρεια Ήπειρο η γενέτειρά του. Μπορεί να μην είχε ΚΑΙ Αλβανούς το κέντρο της κυριαρχίας του; Ε, λοιπόν αυτοί ήταν οι Τσάμηδες, κατά πλειοψηφία μουσουλμάνοι όπως κι ο Αλής. 

Όσοι ήταν χριστιανοί πολιτογραφήθηκαν (εθελούσια και συνειδητά) Έλληνες. Ο διαχωρισμός Ελλήνων-Τούρκων δεν έγινε με βάση την καταγωγή (αγνοήθηκε) ούτε το αίμα (ήταν αδύνατο) άρα δεν έγινε με φυλετικά κριτήρια. Έγινε με βάση την θρησκεία. Όλοι οι χριστιανοί, Ρωμιοί, Αλβανοί, Βλάχοι, Καππαδόκες, Λαζοί, Κάρες κλπ. ονομάστηκαν Έλληνες κι όλοι οι μουσουλμάνοι (Τουρκοκρητικοί, Μακεδόνες, Πομάκοι κλπ) Τούρκοι. Έγιναν πολλές εθνοκαθάρσεις και μια δυο "αιματηρές" (κατά Φίλη) που ισοδυναμούν με γενοκτονίες (δηλαδή είναι γενοκτονίες). 

Επίσημη εθνοκάθαρση ήταν κι η Λωζάνη κι η συμφωνία ανταλλαγής των πληθυσμών. Εθνοκάθαρση και η εκδίωξη των 250.000 Ρωμιών της Πόλης. Μια από τις προ-τελευταίες "εθνοκαθάρσεις" ήταν αυτή των 18 έως 20 χιλιάδων Τσάμηδων που έδωσαν όπως είπαμε μια καλή αφορμή για να τους ξεφορτωθεί ο ΕΔΕΣ του Ζέρβα και το κράτος του εμφυλίου. Το ΕΑΜ αντίθετα είχε μικτά σώματα χριστιανών και μουσουλμάνων με αντιφασίστες Τσάμηδες μέσα του οι οποίοι φυσικά δεν γλίτωσαν καθώς ήταν δυο φορές χαμένοι και σαν "Τουρκαλβανοί»" και σαν "Κομμούνια".

Θέμα Τσάμηδων για την Ελλάδα δεν υπάρχει. Για την ακρίβεια υπάρχει στο ίδιο βαθμό που υπάρχει θέμα επιστροφής της Πόλης στην Ελλάδα ή της Βορείου Ηπείρου. Γιατί και στο Τσάμικο και στο Πολίτικο οι εθνοκαθάρσεις έγιναν, τα κράτη πήραν τα σχήματά τους, ομογενοποιήθηκαν στον μέγιστο δυνατό βαθμό και αυτή η πραγματικότητα δεν αλλάζει. 

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 

*******************

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ 

για όποιον θέλει περισσότερα ιστορικά στοιχεία.

    

Η Ήπειρος ήταν από την αρχαιότητα η ΚΟΙΝΗ κοιτίδα Αλβανών και Ελλήνων. Από εκεί προέρχονται οι ελληνικές θρησκείες (Δωδώνη πρώτο Ιερό και αργότερα σταδιακή κάθοδος των Ιερών προς Δελφούς και Δήλο), από εκεί προέρχονται οι Αχαιοί, οι Ίωνες, οι Αιολείς και οι Δωριείς. Από εκεί και οι Ιλλυριοί, οι πρόγονοι των Αλβανών. Για το αληθές, κοιτάξτε την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος Α' σελ. 364.

Τα ψηλά βουνά της Πίνδου φιλοξένησαν για χιλιάδες χρόνια μετά τον κατακλυσμό (της 10ης χιλιετίας πΧ) τον ανθρώπινο πληθυσμό που αργότερα κατά κύματα κατήλθε προς τα παράλια μέρη. Όσοι κατήλθαν προς νότο και ανατολάς ήταν (έγιναν) οι Ελληνες, όσοι έφυγαν προς τις βορειοδυτικές ακτές ήταν (έγιναν) οι Ιλλύριοι. Οι πιο νότιοι Έλληνες κυβερνήθηκαν με ισονομία και δημοκρατία, χωρίς θέσφατα και ιερατεία, με συμμετοχή όλων στην εξουσία και έφτιαξαν το γνωστό ελληνικό θαύμα. Οι βόρειοι ομόρριζοι έμειναν ορεισίβιοι μέχρι προσφάτως. 

Οι Έλληνες κατακτήθηκαν, βιάστηκαν, αλλαξοπίστησαν, έχασαν το όνομά τους και τσαλαπατήθηκαν τα επιτεύγματά τους και κυρίως το πολιτικό τους σύστημα, ο γεννήτορας όλων των υπολοίπων. Οι ορεισίβιοι Αλβανοί έμειναν κυρίαρχοι των βουνών, αδιάφοροι για κάθε θρησκεία κι έγιναν άγριοι πολεμιστές. Εν πολλοίς χάρη σε αυτούς απελευθερώθηκε (στρατιωτικά) η Ελλάδα το 1821. Ατύχησαν όμως ο Κολοκοτρώνης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Καραϊσκάκης, όλοι οι μεγάλοι μας ήρωες όταν προσπάθησαν να φτιάξουν την ελληνοαλβανική συμμαχία. Την πέτυχαν δύο φορές, μια το 1807 (Κολοκοτρώνης και Φαρμάκης την προώθησαν) και μια το 1821 (υπογράφτηκε τον Ιανουάριο του 1821) αλλά και τις δυο φορές την έφαγαν οι σκοπιμότητες. Ίσως γιατί η ελληνοαλβανική επανάσταση θα έμοιαζε με εσωτερικό ζήτημα της Οθωμανικής εξουσίας (όπως ο Πασβάνογλου στο Βιδίνι ή ο Αλή Πασάς στα Γιάννινα ή ο Ιμπραήμ στην Αίγυπτο) ενώ η σκέτη χριστιανική Ελλάδα (με το όνομα "Ελλάδα" μάλιστα) φαινόταν πιο πολύ σαν σύγκρουση χριστιανισμού-ισλάμ, ή δύσης-ανατολής, ή ακόμη πολιτισμού -βαρβαρότητας. Ίσως ήταν ένα παραμύθι αναγκαίο για την επιβίωσή της, ωστόσο αυτό μας χώρισε από τους Αλβανούς κι ίσως αυτό μας έδωσε την ανεξαρτησία μας.

Οι Έλληνες δεν είναι έθνος ανάδελφον, όπως έλεγε ο αξέχατος Σαρτζετάκης. Κι αν τέλος πάντων δεν έχουμε αδέλφια, έχουμε τουλάχιστον ξαδέλφια. Είναι οι Αλβανοί είτε λέγονται Τσάμηδες, είτε Τόσκηδες είτε Γκέκηδες. Μόνο που έχουν μεγάλο δρόμο ακόμα να διανύσουν για να φτάσουν έστω και στην δική μας ημιάγρια (πολιτιστικά και πολιτικά) κατάσταση. Κι ως τότε θα διεκδικούν πάντα κάποια συκιά από το παλιό κτήμα του "θείου".

Το κοροϊδάκι της δεσποινίδας!

Η δημοσκόποηση της Public Issue που δημοσίευσε η Αυγή μόλις εχτές βγάζει τη Νέα Δημοκρατία και τον Μητσοτάκη μπροστά από τον Σύριζα και τον Τσίπρα με αξιόλογες διαφορές και λέει πως η πλειοψηφία θέλει εκλογές

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται να πρόκειται για μια συνωμοτική κίνηση σκοτεινών εγκεφάλων του Σύριζα που στόχο έχει να κοιμήσει τη ΝΔ και να αναγκάσει τον Μητσοτάκη να γίνει βαρετός και προβλέψιμος φωνάζοντας ακόμη πιο δυνατά για εκλογές εδώ και τώρα. Είναι όμως έτσι;

Η αίσθηση που έχω είναι ότι τα αποτελέσματα στην κοινωνία είναι διαφορετικά από ό,τι δείχνουν οι δημοκσοπήσεις. Ούτε τη ΝΔ βλέπω να προηγείται με διαφορές, ούτε τον Μητσοτάκη βλέπω να θεωρείται από κανέναν καλύτερος για να κυβερνήσει, ούτε βλέπω να θέλει ο κόσμος εκλογές. Βλέπω τους συμπολίτες μας να γκρινιάζουν για τα βάρη που τους βάζει στην πλάτη η κυβέρνηση, όχι όμως γιατί προτιμούσαν τα βάρη της ΝΔ αλλά γιατί ο Σύριζα δεν δείχνει διαφορετικός στον τομέα αυτόν από τους προηγούμενους. Η αποστασιοποπίηση από τον Σύριζα δεν κατευθύνεται προς την ΝΔ (ή τα παράγωγά της ΠαΣοΚ και Ποτάμι) αλλά προς τα αριστερότερα, μόνο που κι εκεί δεν βρίσκει υποδοχείς με αποτέλεσμα να μένει σε εκκρεμότητα.

Η στασιμότητα της ΝΔ, η καθίζηση του "κέντρου", οι απώλειες του Σύριζα κι η αύξηση του ποσοστού των "εκκρεμών" ψήφων (των "δεν απαντώ" που καταγράφονται αλλά κυρίως αυτών που πραγματικά δεν απαντούν, και των "δεν ξέρω", "άλλο" κλπ.) είναι κοινή αίσθηση και δική μου και όλων των ανθρώπων με τους οποίους μιλώ. Αυτό θα δικαιολογούσε ένα ελαφρύ σχετικό προβάδισμα σε απόλυτα νούμερα της ΝΔ που δεν μπορεί όμως να μετρηθεί και στην πρόθεση ψήφου καθώς οι εκκρεμείς ψήφοι δεν κατανέμονται ισοβαρώς. Κι ο κόσμος δεν θέλει εκλογές, μόνο ο Μητσοτάκης τις θέλει.

Τα παραπάνω "ευρήματα", που αποτελούν νομίζω κοινή αίσθηση της μεγάλης πλειοψηφίας των συμπολιτών μας, αν πειραχτούν κάπως (και πειράζονται τα τελευταία χρόνια συνεχώς) βγάζουν την εικόνα των δημοσκοπήσεων που είναι εξ ολοκλήρου λάθος καθώς η (φυσιολογική και πολιτικά ορθή) διόρθωση που πρέπει να κάνουν οι αναλυτές στο εκάστοτε εύρημά τους μέσω των αναγωγών, γίνεται προς την αντίθετη από την σωστή κατεύθυνση με αποτέλεσμα να προκύπτει ψεύδος.

Γιατί η Αυγή δημοσιεύει αυτό το "κατά συνθήκη" ψεύδος; Για να κοιμήσει τους αντιπάλους της; για να τους σπρώξει σε νέα λάθη; για να συσπειρώσει τις εκκρεμείς ψήφους γύρω από την κινδυνεύουσα κυβέρνηση; Δεν ξέρω γιατί και δεν νομίζω πως το κάνει για όλους αυτούς τους λόγους. Υποψιάζομαι πως, απλά, θέλει να παίξει με τους κανόνες μιας "αστικής δημοκρατίας" που δεν την κατέχει με αποτέλεσμα να γίνεται κορόιδο του συστήματος. Νομίζω δηλαδή πως είτε το κάνει για λόγους συνωμοσιολογικούς, είτε κινδυνολογικούς είτε παραπλανητικούς, για όποιον λόγο κι αν το κάνει η Αυγή, κάνει λάθος. Η εταιρεία Public Issue έδινε στις τελευταίες εκλογές προβάδισμα στη ΝΔ κατά 1,5% δυο εβδομάδες πριν την ψηφοφορία και ισοπαλία με θρίλερ μια εβδομάδα πριν. Και το αποτέλεσμα το ξέρετε, θρίαμβος με 7,5% μπροστά για τον Σύριζα. Στο δημοψήφισμα έδειχνε επικράτηση του όχι με 0,5% και το όχι επικράτησε με 23% διαφορά. Η Εταιρεία όχι μόνο έπεσε έξω αλλά αποδείχτηκε περίτρανα πως έκανε εσκεμένη παραπληροφόρηση, εκτός πια κι αν είναι τόσο άχρηστη που πραγματικά είχε μαύρα μεσάνυχτα οπότε θα έπρεπε να αλλάξει όλα της τα στελέχη και τις μεθόδους της για να ξαναβγεί στην αγορά. Κι όμως η Αυγή στα πλαίσια της αστικής νομιμοποίησής της την "εμπιστεύεται" και σφραγίζει έτσι με τίτλους "εγκυρότητας" (αφού το παραδέχεται και ο αντίπαλος) την προπαγάνδα της ΝΔ για ριζική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και έλλειψη (ηθικής) νομιμοποίησης της κυβέρνησης. 
Το κοροϊδάκι της δεσποινίδας!

Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ στις ΕΠΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ  5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 8μμ
Στις "ΕΠΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ"

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ

​ 

"Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ"

Μετά από ένα σερί ΕΠΤΑ ΦΟΝΩΝ το 1860 στην Ελλάδα του Όθωνα

ο "Φονιάς" εμφανίζεται επί τέλους  156 χρόνια μετά στις ΕΠΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ

για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση που λέει και ο ποιητής

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ  8 ΜΜ

[ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ 2016 ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΟΙΚΟ 

Ν&Σ ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ Αναγνωστοπούλου 9 Αθήνα]

ΣΤΟ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ "ΕΠΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ"

ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΣ 27-29, ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΘΩΜΑΣ ΣΙΔΕΡΗΣ 

ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ

ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΝ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ
ή ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥΣ

​Είναι ένα μυθιστόρημα εποχής, αστυνομικό, ερωτικό, περιπετειώδες

Θα ζωντανέψει με τη συζήτηση η πολύ ενδιαφέρουσα εποχή 

στην οποία αναφέρεται το βιβλίο

Πρόκειται για το έτος 1860

Η Ελλάδα του Όθωνα και του Νταβέλη, ριάντα χρόνια μόλις 

από την επανάσταση και το νέο ελληνικό κράτος

Η Ευρώπη πρότυπο κι η Ιταλία του Ριζορτζιμέντο και του Γαριβάλδη 

οι απαρχές του φοιτητικού κινήματο,κι οι κουτσαβάκηδες

Η Αθήνα που κτίζεται με νέους δρόμους και νέες γειτονιές

ΣΗΜ.: Για όποιον θελήσει να το αγοράσει, θα τιμάται 

από τον εκδότη για την ημέρα της παρουσίασης 12 ευρώ

ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΟΛΙΤΣΑΣ

Επ' ευκαιρία του γιορτασμού της πτώσης της Τριπολιτσάς, που εδραίωσε την ελληνική επανάσταση του 1821, δημοσιευω το παρακάτω σύντομο διήγημα.

Είναι γνωστό ότι κατά την εισβολή των επαναστατικών δυνάμεων των Ελλήνων, σφαγιάστηκαν περίπου 30.000 Τούρκοι.

Δεν κάνω ιστορία, δεν κάνω κριτική, γράφω μόνο ένα διηγηματάκι που με τον τρόπο του τα λέει όλα. 

Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΟΛΙΤΣΑΣ

ή 

Το τρένο του Κολοκοτρώνη

-Ωρέ Γιάγκο, ήρθε ο πρίντζιπος;

-Βεβαίως στρατηγέ!

-Πως το ξέρεις ρε ζαγάρι; τον είδες;

-Βεβαίως στρατηγέ! του απαντώ αμέσως, ήρθε ο μισερός, αν θες να τον εύρεις είναι στον απέναντι λόφο, στο κονάκι του Νικηταρά

-Άϊντε μωρέ, να ιδούμε τι θα κάμωμεν και με δαύτον, αναστέναξε ο κύριός μου

Πρίντζιπος είναι ο Δημητράκης Υψηλάντης, όμορφος κι έξυπνος νεανίας, εικοσιπέντε ετών, μόλις αφιχθείς εκ Ρωσίας. Ερωτών είναι ο κύριός μου, ο Θεοδωράκης Κολοκοτρώνης, ο αποκαλούμενος και Γέρων του Μορέως. Εγώ, ο Γιάγκος, είμαι ο γραμματικός του και μου έχει αναθέσει να γράφω τα καθέκαστα του πολέμου ως ημερολόγιον και να μην παραλείπω τίποτις από όσα συμβαίνουσιν όλον αυτόν τον καιρόν που πολιορκούμεν την Ντροπολιτσάν. Γνωρίζω την ελληνικήν γραφήν και μιλώ προφορικώς την ρωμέϊκην γλώσσαν εκ μητρός αλλά χειρίζομαι καλώς και τας αλβανικήν, βλαχικήν και τουρκικήν. Δι αυτά μου τα προτερήματα με επέλεξεν ο στρατηγός ως την ορντινάτζαν του και την δεξιάν του χείρα.

-Έγραψες για τα χτεσινά ωρέ; για την ακράτειαν του Ντεληγιώργου έγραψες; α, χα, χα, τι ήταν κι αυτό το χάλι του, όλη μέρα πίσω από τα βράχια άδειαζε το άντερό του ο καψερός! το έγραψες αυτό γραμματικέ; είπε κι έβαλε τα γέλια σαν μικρό παιδί

Πάντα ανοιχτός χαρακτήρας ο Γέρος κέρδιζε τον άλλον με τα χωρατά του και την ανοιχτήν του καρδία. Με αυτά αλλά και με την στρατηγικήν του ιδιοφυΐα και δεινότητα είχε γίνει αμέσως μόλις επήραμεν τα όπλα ο αναμφισβήτητος αρχηγός μας. Μόνον ο Δημήτριος Υψηλάντης συγκρινόταν μαζί του σε ανθρωπιά και αυθορμητισμόν αν και μπροστά στην ικανότητα του Γέρου κανείς δεν τολμούσε να βάλει εαυτόν.

-Τα παλικάρια λένε πως ο πρίγκηπας έφερε κάτι μεγάλο μαζί του από την Ρωσία, του είπα

-Μεγάλο ε; χα, χα, θα το δεις μωρέ, θα το δεις κι εσύ και ούλοι σας πόσο μεγάλο είναι αυτό που έφερε ο πρίντζιπος, είπε ο Γέρος και γέλασε ξανά με την ψυχή του

Γνωρίζω καλώς ότι τον συμπαθεί τον πρίγκιπα. Εις τούτον μόνον δείχνει ο κύριός μου προτίμησην και τον θέλει μέλλοντα αρχιστράτηγον του έθνους ότε με το καλόν ορίσει ο θεός των Ελλήνων να ελευθερωθώμεν. Και ο Δημήτριος όμως δείχνει άξιος της τιμής. Αν και μικρός το δέμας περιεβλήθη αμέσως της ολόψυχης στήριξης των στρατιωτών μας και του λαού. Τοσούτον συμπαθής κατέστη ο νεαρός πρίγκηψ και όλοι τον θαυμάζωσιν.

Τον ενθυμούμαι άμα τη αφίξει του. Ήτο ενδεδυμένος με στολήν μαυροφορίτου, είχεν εις τους ώμους αργυράς επωμίδας και το πρόσωπόν του έδειχνε αποφασισμένον δια νίκην ή θάνατον. Είδα σύσσωμον το έθνος να καταλαμβάνεται υπό ενθουσιασμού δια τον εκ του ξανθού γένους προερχόμενον και να τον θεωρεί ηγεμόνα, ελευθερωτή και σωτήρα.

-Ετούτος ο νιος έχει καρδιά μεγάλη ωρέ, έλεγε από την πρώτη στιγμή ο Γέρος

-Τι σκοπεύεις Στρατηγέ; θα τον κάνεις βασιλέα των Ρωμιών; τον ρώτησα

-Πρώτα να διώξουμε τους αγαρηνούς γραμματικέ, και μετά έχουμε καιρό γι αυτά. Κι ούτε κατά νου έχω να βάλω κανέναν βασιλέα πάνω από το κεφάλι των Ρωμιών μόλις καταφέρουν να γλιτώσουν από την τυραννίαν του Σουλτάνου. Θα έχωμεν δημοκρατίαν ωρέ, ωσάν κι αυτήν των Γάλλων που μας έλεγεν ο Κοραής, ωσάν κι αυτήν που μας τραγούδησεν ο Ρήγας, ωσάν του Περικλή. Το λοιπόν γραμματικέ, μη βιάζεσαι του λόγου σου και θα σκοντάψεις, μου είπε ο Γέρος και με έβαλε στη θέση μου

Έχει δίκαιον! Βεβαίως και προέχει η εκδίωξις των εχθρών μας. Πριν φθάσουν αι ειρηνικαί ημέραι του μέλλοντος προηγείται η εκδίωξις των δυναστών από τα εδάφη εις τα οποία οι πρόγονοί μας κατοικούσαν από αρχαιοτάτων χρόνων. Πρώτα να ελευθερωθώμεν, να αποδειχθώμεν αντάξια τέκνα του Θεμιστοκλέους και του ενδόξου Λεωνίδου. Και πρώτιστον καθήκον μας η κατάκτησις της πρωτευούσης του Μορέως την οποίαν ο κύριός μου έχει περισφίξει και μετ' ολίγον θα κατορθώσει να πνίξει εις το ίδιον αυτής αίμα.

Η Ντροπολιτσά είναι γεμάτη τώρα με Τούρκους κι Αλβανούς μουσουλμάνους, στρατιώτες και γυναικόπαιδα. Ευρίσκεται αποκλεισμένη από τον στρατόν μας -ο θεός να είπη στρατόν το μπουλούκι μας- και μετρά τας ημέρας που της έχουν απομείνει. Δεν θα αντέξει επί πολύ η φρουρά και συντόμως η πόλις θα γίνει εδική μας. Μετά τα μεγάλας νίκας του κυρίου μου εις Βαλτέτσιον, Δολιανά και Γράναν, μετά τας καταστροφάς του Κεγαγιάμπεη του Δεφτερντάρη και του Κιαμήλ Μπεη, η αίγλη που περιέβαλε τους Τούρκους αφέντες και τους Αλβανούς υποτακτικούς των έχει πλέον καταστραφεί οριστικώς. Ο ραγιάς σήκωσε κεφάλι και το φρόνημα των εγκλωβισμένων έχει καίρια τρωθεί.

Την εξαίρετον επιτυχίαν οφείλει το γένος μας εις τον έξοχον κύριόν μου καθότι ο Πετρόμβεης τυπικώς μόνον κατέχει την υπερτάτην αρχηγίαν του πολέμου, κατ' ουσίαν όμως είναι απών. Αντιθέτως, ο Γέρων αρχηγεύει των εξεγερμένων, ουχί δια του τίτλου του στρατηγού αλλά κυρίως ως κατακυριεύσας τας ψυχάς στρατιωτών και αόπλων. Σύμπαν το γένος των έως χθες ραγιάδων εις το σεπτόν πρόσωπόν του βλέπει ελπίδα σωτηρίας από την μακραίωνα σκλαβιάν.

Το γνωρίζουσιν αυτό και οι εγκλωβισμένοι. Φοβούνται και τον Νικηταράν, που έλαβε το όνομα Τουρκοφάγος, φοβούνται και τον Αναγνωσταρά και τον Δικαίον αλλά ουδένα συγκρίνωσιν με τον κύριόν μου του οποίου το κύρος αναγνωρίζουν και τιμούν.

Επτά χιλιάδες Ρωμιοί πρώην κάτοικοι έφυγαν ενώ κεκλεισμένοι εντός των τειχών συμπιέζονται περισσότεροι των τριάντα χιλιάδων μουσουλμάνοι που συγκεντρώθηκαν εδώ από όλον τον Μορέα. Δεν ελπίζουν πλέον σε τίποτε, ούτε εις την σουλτανική βοήθεια ούτε εις τον Χουρσίτ Πασά. Έχασαν την περίφημη οθωμανική στρατιά του Μορέως, χάθηκαν και οι ενισχύσεις του Χουρσίτ. Πεινούν και λιμοκτονούν. Συνηθισμένοι να τρώγουσιν ό,τι καλύτερον έβγαζε ή έθρεφεν η γης, τώρα έχουν φτάσει εις το τραγικόν σημείον να βλέπουν μεγάλους και παιδιά να πεθαίνουν από την πείνα. Ανθεί παράνομον εμπόριον ανάμεσα στους Ρωμιούς που βρίσκονται εκτός των τειχών με τους Αλβανούς που βρίσκονται εντός. Τα τρόφιμα που διακινούνται μεταπωλούνται ακριβώτερον εις τους Τούρκους και πολλοί έγιναν πλούσιοι εξ αυτού του παραδόξου εμπορίου. Λίαν συντόμως όμως όλαι αυταί αι πράξεις θα λάβουσιν τέλος με την είσοδον του στρατού μας και των ατάκτων εις την πόλιν.

Αλίμονο, τι θα γίνει εκείνην την φοβεράν ημέραν; Αν δεν λυπηθεί ο Αλλάχ τους δυστυχείς πιστούς του ουδείς εξ αυτών θέλει ιδεί ημέραν άλλην ανατέλλουσα πλην εκείνης της τελευταίας. Το εκδικητικό σπαθί του ραγιά δεν θα αφήσει ουδέ μίαν ψυχήν ζώσα. Μετά τας σφαγάς που έκαναν οι Τούρκοι παλαιότερον αλλά και προσφάτως, η εκδίκησις θέλει πέσει επί τας κεφαλάς δικαίων και αδίκων ως ρομφαία αγγέλου. Ο στρατηγός όμως κι ο πρίγκηψ κάτι ετοιμάζουν. Δεν θέλουν την θανάτωσιν των χιλιάδων ψυχών. Ήδη ο Γέρος συνεννοήθηκε με τον αδελφοποιτόν του Κιαμίρ Αγά δια να εξέλθωσιν τρεισχίλιοι Αλβανοί με ασφάλεια και να φύγουν εις Ακαρνανίαν. Με τους λοιπούς όμως τριάκοντα χιλιάδας τι θα κάνει;

-Ωρε Γιάγκο, πρόσεξε καλά, αν γίνει κάποια έφοδος στην πόλη, πρέπει να είμαι εγώ ο πρώτος που θα το μάθει! Πρόσεχε ζαγάρι μου σου φύγει τίποτις!

-Βεβαίως στρατηγέ! τον καθησύχασα

-Έχεις ετοιμάσει τους πυρσούς; Θα βγάζουν τους καπνούς που θέλουμε; Είμαστε έτοιμοι μωρέ ή θα τρέχουμε την τελευταία στιγμή και δεν θα φτάνουμε;

-Βεβαίως στρατηγέ! έτοιμοι είμαστε

-Αμέσως να ειδοποιηθεί ο πρίντζιπος! με διέταξε. Αμέσως! ακούς;

-Βεβαίως στρατηγέ επανέλαβα

-Ωραία, έκανε ο Γέρων ικανοποιημένος

Κάτι εσχεδίαζαν αυτοί οι δύο. Ο Δημητράκης Υψηλάντης ήτο νουνεχής επίσης ως ήτο και ο κύριός μου. Δεν ήθελαν την σφαγήν δια να μην δυσφημιστεί η επανάστασις αλλά δεν ηδυνάμην να αντιληφθώ πως θα κατόρθωναν να την αποφύγουν. Εκείνη τη στιγμή ήκούσθη η πρώτη φοβερή κραυγή του θριάμβου.

-Το τείχος άνοιξε, μπαίνουμε στην Ντροπολιτσά, φάτε τους αγαρηνούς, σφάξτε τα σκυλιά!

-Ήρθεν η ευλογημένη ώρα, άρχισαν να φωνάζουν οι παπάδες και να κουνάνε τις αγιαστούρες, ήρθεν η ώρα να δοξαστεί ο υιός του Θεού!

-Φάτε τους, μην αφήσετε ψυχή ζώσα, ακούστηκαν οι εντολές από τους καπετάνιους

Ο Κολοκοτρώνης πετάχτηκε αμέσως από την κοτρώνα στην οποία καθόταν και εξ αιτίας της οποίας είχε πάρει το όνομά του. Η ανησυχία κάλυπτε το πρόσωπό του. Αντί να είναι εξαγριωμένος με τους εχθρούς μας, αντί να νιώθει τον θρίαμβο να σκεπάζει από τώρα κι όλας με δάφνες το σεπτό κεφάλι του, αντί να σπρώχνει τους στρατιώτας εις την πρώτην γραμμήν, όπως έκανε πάντα, τώρα ήταν ανήσυχος πολύ.

-Δώσε αμέσως το σήμα στον πρίντζιπο, μου φώναξε

-Βεβαίως στρατηγέ, του απάντησα χωρίς πολλά-πολλά

Άναψα έναν γιγάντιο πυρσό που άρχισε να βγάζει τον σκούρο μπλε καπνό. Δεν ήταν ώρα τώρα για καθυστερήσεις. Τα παλικάρια μας ορμούσαν μέσα στην πόλη σείοντας τα σπαθιά και προτείνοντας τα τουφέκια. Αν μπορούσαν θα έγδερναν και τον τελευταίο Τούρκο σπαχή, αγά και ιμάμη. Κανείς δεν θα γλίτωνε, ούτε οι μανάδες ούτε τα μωρά, τίποτε δεν θα έπρεπε να μείνει ζωντανό από τους τυράννους. Οι φωνές και οι αλλαλαγμοί εντείνονταν και μετά από λίγο θα ήταν αδύνατον πλέον να σταματήσει κανείς τον ποταμόν της οργής και τις λίμνες του αίματος που θα προκαλούσε.

-Ρε Γιάγκο, που χαζεύεις ωρέ; Μιλά ρε χαμένε, απάντησε στο σήμα μας ο Ψηλάντες;

-Βεβαίως στρατηγέ, του είπα

Έβλεπα το σήμα του πρίγκιπα στον απέναντι λόφο από όπου ένας σκούρος βαθυκόκκινος καπνός πεταγόταν προς το ουρανό.

-Δώσε τώρα σήμα στους αγάδες, μου φώναξε

Έκανα ό,τι μου είπε. Ο δικός μας πράσινος καπνός άρχισε να ανεβαίνει πάλι πάνω από τον λόφο μας όπου ήταν το κονάκι του Γέρου του Μωριά. Γιατί άραγε έστελνε σήμα στους πολιορκημένους; Ποιο μήνυμα έστελνε, άραγε, στους αγάδες; Δεν είχα ιδέα ποιο ήταν το σχέδιό του αλλά δεν τολμούσα να ρωτήσω.

-Μη χαζεύεις ρε χαμένε, μου φώναξε, τι λένε οι αγάδες; πήραν το σήμα μας, απάντησαν;

-Βεβαίως στρατηγέ, του είπα, βγάζουν μαύρο καπνό από τη μεριά τους

Ησύχασε κάπως ο Γέρος. Δεν μπορούσα όμως να ησυχάσω κι εγώ. Κοίταζα την κατακαημένη Ντροπολιτσά. Από μέσα μου την έκλαιγα. Σε λίγο δεν θα 'βρισκε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα! Οι πρώτες φλόγες είχαν αρχίσει να υψώνονται στα τείχη της. Ένα μέρος της οχύρωσης είχε πέσει και η άμυνα είχε καταρρεύσει. Η φωτιά σε λίγο θα απλώνονταν σε ολόκληρη την πόλη. Και τότε είδα το σήμα των αγάδων να αλλάζει, να μεγαλώνει και να φουσκώνει απρόσμενα. Είδα έναν πολύ πυκνό μαύρο καπνό να ανεβαίνει από το κέντρο περίπου της πόλης, κάτω από το φρούριο που ήταν χτισμένο στην κεντρική πλατεία απέναντι από το σεράϊ.

-Αχά, έκανε ο Γέρος, ξεκίνησε!

Τον είδα να χαμογελά σαν μικρό παιδί. Αντί να τρέξει στη μάχη, καθόταν και έπαιζε με καπνούς και σήματα. Εκείνη τη στιγμή ήρθε κοντά μας καβάλα στο άλογό του ο Δημήτριος Υψηλάντης. Ανήσυχος κι αυτός, ξεπέζεψε και στάθηκε κοντά στον Γέρο του Μοριά.

-Θα δουλέψει το διαβολομηχάνημα; ρώτησε ο Κολοκοτρώνης με περίσκεψη και σοβαρότητα

-Θα δουλέψει στρατηγέ, είναι η τελευταία λέξη της τεχνολογίας, ολόκληρη η Ρωσία δούλεψε για να το φτιάξει

Ο καπνός που σηκωνόταν από την πόλη σε απάντηση του σήματός μας δεν ήταν σαν τον μπλε ούτε σαν τον κόκκινο ούτε και σαν τον πράσινο που υψώναμε προηγουμένως. Αυτός ήταν κατάμαυρος, γεμάτος λες με σίδερο και κάρβουνο, και ασύγκριτα πιο πολύς. Σκέπαζε τον ουρανό και έκρυβε τον ήλιο. Και τότε άκουσα τον φοβερό θόρυβο. Ήταν σαν να άνοιγαν οι ουρανοί και να μας χτυπούσαν οι αρχαίοι θεοί με τους κεραυνούς τους κι οι νεότεροι άγγελοι με τις σάλπιγγες της Ιεριχούς. Ένα ρίγος διαπέρασε τις ράχες όλων μας. Κάτι θεϊκό, κάτι ολότελα μαγικό συνέβαινε κι εμείς είμασταν οι τυχεροί ή οι άτυχοι που το ζούσαμε.

Σταθήκαμε ακίνητοι και αμίλητοι μπροστά στο θαύμα. Κάποιοι έπεσαν στο έδαφος και έκρυψαν το πρόσωπό τους για να μην βλέπουν. Το έδαφος κάτω από τα πόδια μας άρχισε να τρέμει και κανείς δεν γνώριζε πια αν ήμασταν ακόμη στην γη του Μοριά ή στη γη της Σκύλας και της Χάρυβδης, στην Πομπηία που βούλιαζε σε στάχτες και φωτιές, στον Άδη ή στην Άβυσσο. Ήταν ταυτόχρονα σεισμός και καταποντισμός, καταιγίδα κι ανεμοστρόβιλος. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν. Κραυγές ακούγονταν και όλοι έκαναν τον σταυρό τους. Και τότε το είδαμε!

Ήταν σαν ένα τέρας της αποκάλυψης και πιο φοβερό ακόμα. Μια κατάμαυρη και σιδερένια ουράνια άμαξα, από σίδερο κι ατσάλι. Μήκος είχε όσο μια πόλη, πλάτος όσο ένα μεγάλο δωμάτιο. Και έτρεχε σαν ποταμός ορμητικός βγάζοντας από παντού καπνούς, πετώντας γύρω του φωτιές. Είχε κάτω του σιδερένιες ρόδες που κυλούσαν πάνω σε σιδερένιες βέργες. Οι στριγκλιές από τα μέταλλα που τρίβονταν αναμεταξύ τους μας κούφαιναν και μας είχαν ακινητοποιήσει. Το τεράστιο αυτό όχημα έτρεχε πάνω σε ένα σιδερένιο χαλί που το αποτελούσαν δυο παράλληλες ράγες που ξεκινούσαν από την πόλη κι έφταναν ως πέρα στα βουνά κι ακόμα πιο μακριά. Πάνω σε αυτές τις ράγες έτρεχε το καταραμένο άλογο του Σατανά κι οι θόρυβοι που έκανε έσκιζαν τα αυτιά μας ενώ οι καπνοί και οι φωτιές έκαναν τα μάτια μας να πονούν. Η ορμή του, η μαυρίλα του, η τρομακτική του υφή και το απόκοσμο της έλευσής του εξουθένωσε τους επιτιθέμενους. Το έβλεπαν να περνά και το μόνο που μπόρεσαν να διακρίνουν ήταν πως μέσα στα σιδερένια δωμάτιά του βρίσκονταν οι μουσουλμάνοι της Ντροπολιτσάς. Στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, εξ ίσου τρομαγμένοι με εμάς -αυτοί ίσως και πιο πολύ- προσεύχονταν κι έκλειναν τα μάτια. Ο Αλλάχ -καθώς φαίνεται- είχε στείλει τον Βελζεβούλ τον ίδιο για να σώσει τους πιστούς του!

-Δουλεύει Στρατηγέ, άκουσα τον Δημήτριο Υψηλάντη να λέει περήφανος στον Κολοκοτρώνη

-Άϊντε μωρέ, τα αξίζεις τα ψωμιά σου, τα κατάφερες μικρέ πρίντζιπα!

Κατάλαβα πως αυτό το θαύμα ήταν δική τους δουλειά. Ήταν οι μόνοι που δεν σταυροκοπιόντουσαν κι οι μόνοι που χαμογελούσαν. Δεν ήξερα πως τα είχαν καταφέρει αλλά είχαν σώσει τριάντα χιλιάδες μουσουλμάνους του Μοριά και μαζί τους είχαν σώσει και την τιμή της επανάστασης που θα ατιμαζόταν αν οι Ρωμιοί σκόρπιζαν τέτοιο θανατικό σαν κι αυτό που είχε ετοιμαστεί. Με ένα ρυθμικό θόρυβο “τσαφ-τσουφ” και με την τρομακτική του όψη, αυτό το εξώκοσμο όργανο του Θεού ή του Διαβόλου συνέχιζε ασταμάτητο τον δρόμο του προς τα βουνά και τον βορά.

-Τι κοιτάς σαν χάνος ρε Γιάγκο; μου είπε ο Κολοκοτρώνης

-Δεν ξέρω τι να γράψω στρατηγέ, του είπα, τι ήταν αυτός ο διάβολος και που πάει τους αγαρηνούς;

-Τρένο το λένε ρε χαμένε! Γράψε πως πάει τους κιοτήδες στην Πόλη, πεσκέσι στον Βεζίρη για να μας ελευθερώσει χωρίς πόλεμον! Κατάλαβες ωρέ; Τρένο είναι, το τρένο του Κολοκοτρώνη!

Ζοφερό παρόν

Η πιο πρόσφατη δημοσκόπηση του Ελεύθερου Τύπου βγάζει 12,5 μονάδες μπροστά τη Νέα Δημοκρατία και χαρίζει τίτλο στην εφημερίδα "Ψάχνει τρύπα να κρυφτεί" (ενν. ο Τσίπρας)

Η Παλμός Ανάλυσις βγάζει 8% τη διαφορά (21% η ΝΔ και 13% ο Σύριζα) αλλά το 50% των ερωτηθέντων που απάντησαν λένε "δεν ξέρω", "άκυρο", "δεν αποφάσισα", "άλλο" κλπ. ενώ αν υπολογίσουμε και τους μη απαντώντες (πάνω από το 50% λένε οι ίδιοι οι δημοσκόποι) τότε το 21%-13% γίνεται 6% Νέα Δημοκρατία και 4% Σύριζα. Δηλαδή, αμελητέα ποσοστά!

Κι άλλες δημοσκοπήσεις βγάζουν μπροστά με διαφορά τη Νέα Δημοκρατία. Κρατάνε βέβαια όλες "πισινή" εμφανίζοντας χαμηλά τη ΝΔ αλλά ακόμη πιο χαμηλά τον Σύριζα με τους ψηφοφόρους του να φεύγουν στο "δεν ξέρω", "δεν απαντώ" κλπ. 

Μια εικόνα που λέει τη μισή αλήθεια έτσι ώστε να πλασάρει ενάμιση ψέμα. Η αλήθεια ολόκληρη είναι ότι αυτό που πραγματικά δείχνουν οι δημοσκοπήσεις είναι πως δεν μπορεί να βγει ακόμα συμπέρασμα. Η μισή αλήθεια είναι η προβολή του αναξιόπιστου αποτελέσματος εν γνώσει ότι είναι αναξιόπιστο. Το ενάμιση ψέμα είναι ότι η ΝΔ σαρώνει.

Υπάρχει και μια δημοσκόπηση που έχει πιάσει όλα τα αποτελέσματα σωστά, ειδικά των εκλογών του Ιανουαρίου, Ιουλίου (δημοψήφισμα) και Σεπτεμβρίου 2015. Είναι η δημοσκόπηση της εταιρείας Bridging Europe που δίνει τον Σύριζα μπροστά με 4,2 μονάδες. Συγκεκριμένα δίνει 22,4% στον Σύριζα και 18,2% στη Νέα Δημοκρατία. Για όσους ανησυχήσουν, να πούμε ότι μπορεί η εταιρεία αυτή να έπιασε τα προηγούμενα και να πέφτει τώρα έξω, όλα είναι πιθανά. Εξ άλλου πέρσι τέτοιο καιρό έδινε τον Σύριζα 8% μπροστά (ίσως και να ήταν). 

Με όλα αυτά θέλω να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ζούμε σε μια εποχή όπου η παραπληροφόρηση δίνει και παίρνει. Κάποτε ο πολίτης μάθαινε τα νέα από εφημερίδες με σταθερή και γνωστή πολιτική γραμμή και κάποιους κανόνες δεοντολογίας, Αργότερα μπήκε στη μέση και το χαζοκούτι που άρχισε από τα κρατικά κανάλια να μεταδίδει κυβερνητικές ουσιαστικά ανακοινώσεις αντί για ειδήσεις. Κι ύστερα ήρθε η ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση και το παιχνίδι άνοιξε. Άνοιξε χωρίς κανόνες και με την πιθανότητα της παραπληροφόρησης να μεγαλώνει. Ώσπου μπήκε και το ίντερνετ που άρχισε να πολλαπλασιάζει τις εκάστοτε "συμφέρουσες" ειδήσεις ακόμα και ανυπόληπτων μέσων με αποτέλεσμα να γίνει η αναζήτηση της αληθινής πληροφόρησης σαφάρι. 

Σήμερα ειδικά, με τα μέσα ενημέρωσης να επιτίθενται κατά της κυβέρνησης όχι για λόγους γενικά πολιτικούς αλλά για λόγους "ίδιου συμφέροντος" (με τις άδειες) το τοπίο είναι εντελώς θολό. Με την πολιτική μάλιστα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να είναι "εκλογές εδώ και τώρα", άρα με την λάσπη να εκτοξεύεται, λόγω του κατεπείγοντος στον ανεμιστήρα, το τοπίο γίνεται εκτός από θολό και ανθυγιεινό.

Ας αφήσουμε την πολιτική, έτσι που έχει καταντήσει κι αυτή, στους πολιτικούς. Έτσι κι αλλιώς πολύ λίγο μπορούμε να επηρεάσουμε τις καταστάσεις. Ο Σύριζα που εξέφραζε το μεγάλο κύμα της αμφισβήτησης έδωσε τη μάχη και την έχασε καθώς "αι αλλότριαι δυνάμεις υπερτερούσαν σαφώς". Αναγκάστηκε να υπογράψει ανακωχή αλλά τουλάχιστον άλλαξε μερικές βασικές παραμέτρους του προβλήματος. Κατάργησε τις απολυτότητες όπως την ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, την υποχρέωση για θεόρατα ετήσια πρωτογενή πλεονάσματα 4.5% και την "έξοδο" στις αγορές με μια πιστωτική γραμμή που θα μας οδηγούσε σε επιτόκια διπλάσια των σημερινών. Τουλάχιστον τώρα δεν χρειάζεται να εξοικονομούνται (από μειώσεις μισθών και απολύσεις) εννέα (9) δισ. κάθε χρόνο όπως πρόβλεπε η συμφωνία του 2012 για να φεύγουν προς τους "πιστωτές". Παραμένει όμως το ΤΑΙΠΕΔ που χαρίζει τη δημόσια περιουσία στους πιστωτές (κάτι σαν κατάσχεση είναι αυτό), παραμένει η ασάφεια ως προς τη μείωση του χρέους και παραμένουν τα εκάστοτε προαπαιτούμενα των δόσεων. Με όλα αυτά θα πορευτούμε θέλοντας και μη, όποιος κι αν είναι στη κυβέρνηση, και γι αυτό η τρέχουσα πολιτική έχει σχεδόν πάψει να έχει σημασία.    

Κάποτε πρέπει να δούμε εδώ στην Ελλάδα την υποχρέωση που έχουμε απέναντι στους Έλληνες (εννοώ τους αρχαίους, για να μην γίνει καμιά παρεξήγηση) στο όνομα των οποίων οφείλουμε την ελευθερία μας και εν πολλοίς τη σχετική ευημερία μας σαν κράτος σε σχέση με την παγκόσμια φτώχεια. Ο Κοραής, ο Ρήγας, ο Ανώνυμος και όσοι άλλοι πρόβαλαν στην Ευρώπη και τον κόσμο το όραμα μιας αναγεννημένης Ελλάδας, μας χρέωσαν με την ηθική υποχρέωση να κοιτάξουμε εμείς το παρελθόν των Ελλήνων, αφού το οικειοποιηθήκαμε σαν δικό μας, και να διδαχτούμε από αυτό, διδάσκοντας και όλους τους άλλους λαούς.

Να γνωστοποιήσουμε στον κόσμο τι θα πει δημοκρατία: ότι δεν αρκεί να αποφασίζει μια πλειοψηφία αλλά πρέπει να διοικεί, να εξουσιάζει και να κρατεί όλος ο δήμος, δηλαδή ο λαός αυτοπροσώπως και όχι μέσω αντιπροσώπων. Να δούμε πως θα διευρύνουμε τη δημοκρατία, τη δική μας αρχικά και μετά ας την πλασάρουμε και σαν πρότυπο. Να κοιτάξουμε κι αυτά που δεν κοστίζουν (τους θεσμούς, την δημοκρατία) αλλά κάνουν τη ζωή μας καλύτερη.

Δυστυχώς κανείς δημόσιος διάλογος δεν τα βλέπει όλα αυτά. Μόνο δημοσκοπήσεις και κοκορομαχίες για να μας πείσουν ότι ο Μητσοτάκης μπορεί να σταθεί απέναντι στον Τσίπρα και τηλεβλακείες για να μας πείσουν οι καναλάρχες ότι δεν πρέπει να πληρώνουν για τις άδειες τους.

Ας ελπίσουμε ότι αυτό το ζοφερό παρόν γρήγορα θα απέλθει προς όφελος ενός πιο καθαρού τοπίου.

Επίκαιρο ύστερα από 96 χρόνια

Ένα κείμενο για ανάγνωση ΕΔΩ

με την ευκαιρία του Ωραιοκάστρου

και που "γιορτάζουμε" την καταστροφή της Σμύρνης

όχι σαν θέσφατο, αλλά σαν μια αλήθεια

που πότε-πότε πρέπει κι αυτή να λέγεται

κι ας έχουν περάσει ενενήντα εξι χρόνια

Η μια γιαγιά μου έλεγε πατρίδα της την Προύσα όπου γεννήθηκε

και το Φανάρι όπου έζησε και γέννησε τα παιδιά της

κι ο παππούς μου ήταν περήφανος που σήκωνε τη σημαία στο Πατριαρχείο

Η άλλη γιαγιά μου είχε πατρίδα τα παρχάρια του Πόντου

με έλεγε "παλαιολόγον" γιατί είχα το όνομα και το πατρώνυμο

"Γεώργιος Θεοδώρου"

του παππού μου από την Κρώμνη που γνώριζε τους προγόνους του

τους Παλαιολόγους και τους Κομνηνούς

Δεν έχω "χωριό" όπως οι φίλοι μου που

άλλος είναι από τον Πύργο της Ηλείας ή τους Κορφούς

άλλος από τη Νάξο κι άλλος από τα Τρίκκαλα

τα δικά μου "χωριά" και τα εξοχικά

γίνανε ανταλλάξιμη περιουσία

Παρουσίαση του βιβλίου μου "Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ"

Εκδόθηκε τον περασμένο μήνα, Ιούλιο, από τον εκδοτικό οίκο "Ν&Σ ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ" το μυθιστόρημά μου "Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ" για το οποίο έκανα μια πρώτη παρουσίαση στην Κέρκυρα στις 25 Ιουλίου με την βοήθεια των φίλων μου εκεί.

Τώρα το βιβλίο θα παρουσιαστεί στους Πειραιώτες φίλους και γνωστούς μου στο συναιτεριστικό καφενείο "ΕΦΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ". 

Η σχετική εκδήλωση της παρουσίασης θα γίνει 

την Τετάρτη στις 5 Οκτωβρίου 2016 το απόγευμα, στις 7.30 μμ.. 

Οι "ΕΠΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ" βρίσκονται στην πλατεία Ευγενείας, 

στο Κερατσίνι, οδός Νικομηδειας 25-27.

Σας προσκαλώ όλους να έρθετε για να δείτε το βιβλίο κι όσοι μπορείτε (γιατί δεν είναι κι εύκολο για όλους στις μέρες μας) να το αγοράσετε. Ο εκδότης θα κάνει τη μέγιστη επιτρεπόμενη έκπτωση (υπ' όψιν ότι λόγω της ενιαίας τιμής βιβλίου που ισχύει για τα λογοτεχνικά βιβλία, στα βιβλιοπωλεία θα πωλείται 15,90 ευρώ) και θα δίνει το βιβλίο την ημέρα της παρουσίασης στην τιμή των 12 ευρώ.

Το βιβλίο είναι μυθιστόρημα εποχής, θα το έλεγε κανείς ιστορικό μυθιστόρημα καθώς κινείται σε ένα ιστορικό πλαίσιο (η Ελλάδα και η Ιταλία το 1860) που το αναδεικνύει επαρκώς και από το οποίο εξαρτάται ο μύθος απολύτως.

Είναι μια περιπέτεια με στοιχεία αστυνομικού και αισθηματικού μυθιστορήματος και αρκετά πολιτικού. 

Η εποχή είναι ενδιαφέρουσα: Ο Όθων είναι ακόμη βασιλιάς στην Ελλάδα, η Αθήνα πολεοδομείται για να γίνει μεγάλη και σύγχρονη πόλη, οι ληστές σαν τον Νταβέλη δρουν στα κοντινά βουνά, τον Παρνασσό και τον Ελικώνα, το ριζορτζιμέντο του ιταλικού έθνους με τον Γαριβάλδη και τον Βιτόριο Εμμανουέλε πραγματοποιείται, τα Ιόνια νησιά (Ζάκυνθος) είναι ακόμα υπό αγγλική κατοχή κι οι ίντριγκες της πολιτικής καθώς και οι πρώτες φοιτητικές κινητοποιήσεις είναι σε πλήρη εξέλιξη. 

Κατά τον μύθο, μια μεγάλη περιουσία που χτίστηκε στα χρόνια πριν την επανάσταση διεκδικείται και μια σειρά φόνων που έγιναν αναζητούν δικαίωση.

Τα πρόσωπα γύρω από τα οποία εμπλέκονται όλες οι ιστορίες είναι κυρίως τρία: Ο Άρης, δικηγόρος κι ένθερμος δημοκράτης, η Αφροδίτη, νεαρή Αθηναία που αμφισβητεί στην πράξη την θέση της γυναίκας στην εποχή της κι ο Εμμανουήλ, ένας χαμένος θείος με την αίγλη του Γαριβάλδη και του κοσμοπολίτη. Γύρω από αυτά τα πρόσωπα μπλέκονται έρωτες, πάθη παλιά, φόνοι κατά συρροήν, αναζητήσεις, προδοσίες, αποκαλύψεις και περιπέτειες στην Αθήνα, την Ιταλία, τη Ζάκυνθο και στα λημέρια των ληστών πάνω στον Ελικώνα.

     

Για τα υπόλοιπα, πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο. 

... και να επαναλάβω ό,τι λέω πάντα για τα μυθιστορήματα:

• Αν δεν σας τραβήξει την προσοχή κάτι στην οποιαδήποτε τυχαία σελίδα στην οποία θα ανοίξετε ένα μυθιστόρημα, 
• Αν δεν σας υποχρεώσει η πλοκή του να μην θέλετε να το αφήσετε, κι όταν υποχρεωθείτε να το κάνετε να ανυπομονείτε να το ξανανοίξετε για να δείτε τη συνέχεια, 
• Αν στο τέλος του δεν νιώσετε ικανοποίηση κι ευχαρίστηση διαβάζοντας ακόμα και την τελευταία παράγραφο ή φράση του βιβλίου, 
• Αν, κλείνοντας το βιβλίο αφού το τελειώσετε δεν σταθείτε λίγο να το αναλογιστείτε και αν δεν πείτε "ωραίο ήτανε, άξιζε τον κόπο!" 

τότε το μυθιστόρημα δεν αξίζει.

Αναζητήστε άλλον συγγραφέα.

Συναίνεση ή συγκάλυψη;

Ακούγοντας τις εκκλήσεις του Βασίλη Λεβέντη για σταθερή κυβέρνηση διακοσίων πενήντα βουλευτών, σου έρχονται στο νου οι διάφορες κατά καιρούς ατάκες του που τον είχαν τοποθετήσει στο περιθώριο και του έδιναν μηδενικά σχεδόν ποσοστά στις εκλογικές αναμετρήσεις που λάμβανε μέρος, και λάμβανε σχεδόν σε όλες. Λες: "ε, καλά τώρα, ο Λεβεντης μιλάει"! Εδώ που τα λέμε είναι ανοησία -αν όχι δονκιχωτισμός- να ζητάς να συγκυβερνήσουν ο Τσίπρας με τον Μητσοτάκη, ιδιαίτερα μάλιστα που θα πρέπει να τεθεί επικεφαλής ο Τσίπρας (κατ' εθιμικό δίκαιο) ή ένας Δραγασάκης (σαν συμβιβασμός) ή έστω κάποιος τρίτος που κανείς δεν τον βλέπει ή δεν υπάρχει.

Με κριτήρια κοινωνικο-οικονομικά ο συγχρωτισμός δεξιάς κι αριστεράς μπερδεύει, συσκοτίζει τις διαφορές κι ακούγεται παράξενος κι απορριπτέος. Με κριτήρια επιχειρηματικά όμως (δηλαδή όχι οικονομικά αλλά χρηματιστικά) τότε η διάκριση αριστεράς και δεξιάς χλωμιάζει. Ποιος νοιάζεται αν η Κίνα είναι κομμουνιστική χώρα, κι αν η Ταϋλάνδη είναι πολιτικά "αδιευκρίνιστη ψήφος" με κυβέρνηση στρατιωτικών, αρκεί που σου δίνουν και οι δυο εχέγγυα για να επενδύσεις. Σου δίνουν και φτηνό εργατικό δυναμικό κι άλλες διευκολύνσεις με αποτέλεσμα να μην είναι φωτεινά παραδείγματα για εμάς, αλλά το πιο σημαντικό που δίνουν στον επενδυτή είναι η σταθερότητα. Για τους επιχειρηματίες είναι ένα περιβάλλον που συζητούν αν θα επενδύσουν σε αυτό ή όχι. Ό,τι ακριβώς δηλαδή δεν τολμούν να κάνουν για την Ελλάδα που βρίσκεται εξ ορισμού έξω από τα επιχειρηματικά επενδυτικά μη κρατικά σχέδια.

Αν καταφέρεις να ξεφύγεις για λίγο από την πραγματικότητα, που εύκολα βγάζει την πρόταση για οικουμενική κυβέρνηση μεγάλης στήριξης μη ρεαλιστική και επομένως άχρηστη, ίσως και να δεις πως στον σκληρό πυρήνα της κρύβεται μια αλήθεια. Για να αντιμετωπίσουν οι α-πολίτικοι χρηματιστές και επενδυντές την Ελλάδα με θετικό τρόπο, θέλουν να δουν μιαν εξ ίσου α-πολίτικη κυβέρνηση που θα δεσμεύεται μακροπρόθεσμα σε κάποια σταθερή στάση απέναντί τους και θα έχει τα εχέγγυα ότι θα λύσει μερικά προβλήματα της δημόσιας διοίκησης και δικαιοσύνης που κάνουν την Ελλάδα τόπο ακατάλληλο για επενδύσεις.   

Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να συμφωνήσουν τα μεγάλα και μικρά κόμματα του "συνταγματικού" τόξου (μεγάλη βλακεία ο όρος αλλά είναι εν χρήσει και με αναγκάζει να τον χρησιμοποιήσω κι εγώ) σε μια κοινή γραμμή και να αποδεχτούν μια κοινή κυβέρνηση, όχι τεχνοκρατών αλλά πάντως κοινά αποδεκτών προσώπων. Φανταστείτε προς στιγμήν μια κυβέρνηση με Δένδια και Χατζηδάκη ίσως και Μεϊμαράκη από τη Νέα Δημοκρατία, Τσακαλώτο και Δραγασάκη και Μουζάλα ή και Τόσκα από τον Σύριζα, Σκανδαλίδη του ΠαΣοΚ, Δανέλη από το Ποτάμι, κάποιον από την Ένωση Κεντρώων (δεν τους ξέρω), Κουντουρά ή Κουίκ από τους ΑΝΕΛ κλπ. Το ΚΚΕ κι η Χρυσή Αυγή θα στέκονται έτσι κι αλλιώς απέναντι από κάθε σχήμα στο οποίο δεν έχουν τον πρώτο λόγο. Μια κυβέρνηση 10-12 υπουργών με γενικούς γραμματείς στα υπουργεία που θα επιλεγούν αξιοκρατικά και θα ελεγχθούν εξονυχιστικά από τα κόμματα της πλατιάς συγκυβέρνησης, και με ένα πρόγραμμα στραμμένο αποκλειστικά στην ανάπτυξη και την απασχόληση, ίσως έδινε ένα σήμα στους ιδιώτες (ή και κρατικούς) επενδυτές ότι μπορούν να επενδύσουν ΚΑΙ στην Ελλάδα.

Δεν είναι όμως μόνο υπόθεση επιστημονικής φαντασίας μια τέτοιου είδους συναίνεση (πείτε την και υπέρβαση αν σας αρέσει), είναι που θα είχε κι άλλες συνέπειες. Θα έπρεπε να σταματήσουν οι εχθροπραξίες των κομμάτων, να κλείσουν οι εξεταστικές, να σταματήσουν οι διώξεις και να σταματήσουν οι απειλές για τις νέες διώξεις κλπ. Δηλαδή θα έπρεπε να σταματήσουν τα αφηγήματα που τρέφουν τις ψευδαισθήσεις ότι αν τιμωρηθούν κάποιοι (πάντα ελαχιστότατοι και ποτέ οι πραγματικοί υπεύθυνοι) τότε θα επέλθει η κάθαρση. Κι αυτό είναι ένα παραμύθι που ο λαός δεν αντέχει να το χάσει.

Και υπάρχει και το τρίτο και χειρότερο μήνυμα: Ακόμα κι αν επιχειρηθεί η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ, που θα έχει σαν συνέπεια και την ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ (ή εγκατάλειψη της εκδίκησης) η αθάνατη Ελλάς θα καταφέρει να επωφεληθεί για μια ακόμη φορά της κατάστασης και αφού επιτύχει την συγκάλυψη μετά να διαπιστώσει ότι δεν μπορεί να υπάρξει συναίνεση και να μείνει εκεί. Χάνοντας το ζητούμενο (την συναίνεση) αφού προηγουμένως θα έχει πληρώσει τα διόδια (την συγκάλυψη). Γι αυτό δεν είναι σοβαρές αυτές οι προτάσεις. Γιατί πρώτα από όλα δεν είμαστε σοβαροί εμείς, σαν λαός, σαν ψηφοφόροι, σαν τηλεθεατές της ζωής και σαν καταναλωτές παραμυθιών των πολιτικών μας.

Πριν διακόσια χρόνια ο Κοραής κι ο Καποδίστριας θεωρούσαν πρόωρη την επανάσταση κι ήθελαν να προηγηθεί η διάδοση της παιδείας στους Έλληνες. Διακόσια χρόνια μετά, η ίδια ανάγκη παραμένει ζωτική κι επίκαιρη!

Ο δημόσιος βίος μας και τα κακά του χάλια!

Η σύνοδος των χωρών του Ευρωνότου, αν και πολύ σημαντική για την Ελλάδα, σχολιάστηκε από τα ιδιωτικά ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης σχεδόν αρνητικά, είτε

α) με την εν γένει απουσία τους 

β) με πικρόχολα σχόλια γεγονότων που δεν έχουν καν περιγράψει

Υποβάθμισαν το γεγονός με τον εκμηδενισμό των συμμετεχόντων και με την απουσία κάθε ρεπορτάζ ουσίας.

Ποιοι συμεμτείχαν; Χαρά στο πράγμα: ένας λαοπλάνος που κάνει τη συγκέντρωση για να μας κοροίδέψει (Τσίπρας), ένας αδύναμος ηγέτης που πιάνεται από όπου βρει (Ολάντ), ένας τζιτζιφιόγκος με προβλήματα που πάει να τα καλύψει και ψάχνει αγκαλιές (Ρέντζι), ένας Πορτογάλλος που είναι πολύ στην άκρη της Ευρώπης (Κόστα), ένας Κύπριος που μας ήρθε γιατί είναι κοντοσυγγενής (Αναστασιάδης) κι ένας Μαλτέζος, άκου τώρα ... Μαλτέζος (...). Ο Ραχόϊ δεν γινόταν να έρθει (είναι υπηρεσιακός) και στη θέση του ήρθε ένας υπάλληλος. Πάρ' τον ένα και χτύπα τον στον άλλον δηλαδή! 

Αντίθετα, ο ευρωπαϊκός τύπος έδωσε άλλες διαστάσεις σε αυτή την σύνοδο. Η Die Welt (δεν την λες και παρακατιανή) γράφει

ΤΙΤΛΟΣ: 

Ο νότος της Ευρώπης κυρήσσει τον πόλεμο στην λιτότητα

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:

Πρόκειται για μια λαμπρή συνάθροιση. Το σύνθημα της συνάντησης το καθόρισε ο Τσίπρας: "Ανάπτυξη ή λιτότητα;". Πρόκειται για την κήρυξη πολέμου στην πολιτική της λιτότητας στην Ευρώπη. Η μίνι σύνοδος κορυφής δεν είναι μια συνάντηση για ανταλλαγή απόψεων αλλά μια συνάντηση για την οποία η καγκελάριος Μέρκελ πρέπει να τρέμει. Το Club Med μυρίζεται πρωϊνό ευνοϊκό αεράκι μετά το Brexit.

Και δεν είναι μονο η Die Welt. Όλη η Ευρώπη βλέπει το θέμα με ένα βλέμμα που απέχει από τον τρόπο του Αλαφούζου, του Κυριακού, του Κοντομηνά, του Βαρδινογιάννη κλπ. Ολιγαρχία εδώ ολιγαρχία κι εκεί αλλά εκεί ο καπιταλισμός έφτιαξε ανώνυμες εταιρείες ενώ στην Ελλάδα έχουμε ακόμα κοτζαμπάσηδες και νταβατζήδες.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι αν υπήρχε αυτό το Club Med (η σύνοδος) όταν γινόταν η διαπραγμάτευση του Βαρουφάκη το α' εξάμηνο του 2015 όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Θα υπάρξουν όμως κι άλλες διαπραγματεύσεις στο μέλλον γι αυτό η σύγκληση της συνόδου μοιάζει σαν πρόνοια έγκαιρη. Ακόμη και στην προσεχή σύνοδο των ηγετών στην Μπρατισλάβα αυτή η σύνοδος θα έχει μια πρώτη κουβέντα να πει για μια ανάπτυξη σε στυλ -επιτέλους- όχι και τόσο γερμανικό.

Δεν λύθηκαν τα προβλήματά μας με την σύνοδο. Εξ άλλου, πολλές περιφερειακές σύνοδοι στο παρελθόν κατέληξαν άπρακτες, όμως αυτή είναι επιτέλους μια κίνηση που βλέπει μακροπρόθεσμα και έχει μεγάλη σημασία. Ιδιαίτερα κάποιες παρόμοιες κινήσεις του Αντρέα είχαν στο παρελθόν θετικά αποτελέσματα (θυμηθείτε τα ολοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα), γιατί λοιπόν να μην έχει κι αυτή η κίνηση που γίνεται τώρα θετικές συνέπειες αφού συγκροτείται με το ιδιο ουσιαστικά σκεπτικό: Δεξιοί και αριστεροί βρίσκονται μαζί ως Νότιοι. Γιατί ο Νότος, είτε δεξιός είτε αριστερός έχει κοινά προβλήματα. Εδώ είναι (ή ήταν) τα μνημόνια, εδώ είναι (και παραμένει) η ανεργία, εδώ είναι η κρίση ακινήτων, τραπεζών κλπ.. Από εδώ φεύγει το χρήμα προς τον βορά εξ αιτίας της δομής του ευρώ, δηλαδή της ίδιας της ευρωζώνης. Η ανάγκη για αντίμετρα επιτακτική και ένα Club Med μπορεί να τα θέσει με τρόπο αξιόπιστο.  

Η φοβερά ένοχη και αποκαλυπτική σιγή των ιδιωτικών μέσων μαζικής επικοινωνίας, (πλην των φιλοσυριζαίικων ΕΡΤ, Κόκκινο, Εφημερίδας Συντακτών κλπ.) δείχνει την ποιότητα του διαλόγου στον δημόσιο βίο τη χώρας. Διάλογος χειραγωγούμενος από λίγα κέντρα διαπλεκόμενης εξουσίας η οποία δέχτηκε τον τελευταίο καιρό θανατηφόρα πλήγματα με τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες και με τις εργασίες της επιτροπής της Βουλής που εξετάζει τα δάνεια των τραπεζών σε κόμματα και μέσα. 

Είναι ενδιαφέρουσα η περίοδος. Ιδιαίτερα χτες έτυχα σε έναν πολύ ενδιαφέροντα άτυπο διάλογο όταν άκουγα στα διαλείματα του Ηρακλή Πουαρώ λίγο από Μητσοτάκη (στο ΣΚΑΪ) και λίγο από Δραγασάκη (στην ΕΤ-3). Ο Μητσοτάκης κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι δεν βάζει δυνατά το θέμα της μείωσης του χρέους κι ο Δραγασάκης ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ώρα (με δευτερόλεπτα διαφορά) έλεγε πως κύριος στόχος της κυβέρνησης είναι η μείωση του χρέους. Ωραίος διάλογος και αποκαλυπτικός της κατάστασης.

Το νέο τηλεοπτικό πεδίο

Τι να πει κανείς για τον διαγωνισμό που έγινε για τις άδειες των νέων καναλαρχών; Τίποτα. Τα λένε όλα οι εικόνες που είδαμε και τα ποσά που ακούσαμε. 

Να σημειώσω εδώ ότι το ποσό δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο όταν οι τιμές εκκίνησης ήταν 3 εκ. ευρώ. Αν τα κανάλια ήταν απαξιωμένα και προβληματικά όπως μας έλεγαν μέχρι τώρα οι καναλάρχες και οι "σοφοί", οι "ψύχραιμοι", οι "μη ψεκασμένοι" και "λογικοί" σχολιαστές, τότε θα δίνονταν και τα τέσσερα με 12 εκ. ευρώ συνολικά. Η τιμή αυτή όμως εικοσαπλασιάστηκε κι αυτό δείχνει το μέγεθος του ψέματος που κυκλοφορεί στον δημόσιο βίο προβαλλόμενο ως "ρεαλισμός".

Ένα ακόμη μέτρο σύγκρισης είναι κι οι σχετικά πρόσφατες (ανακοινώσεις Φεβρουαρίου 2016) διαφωνίες κυβέρνησης-καναλιών για τους μη πληρωμένους φόρους και τα πρόστιμα των καναλιών που ανέρχονταν στα 34 εκ. ευρώ, ποσό που θεωρήθηκε μεγάλο κι ενδεικτικό του τι απέφευγαν να δίνουν τα κανάλια στο δημόσιο ταμείο. Το ποσό αυτό είναι ίσο με το ένα όγδοο μόλις του τελικού ποσού της δημοπράτησης.

Τι θα αλλάξει στο τηλεοπτικό πεδίο; Όχι σπουδαία πράγματα: Το κανάλι του Καλογρίτσα θα εντυπωσιάσει θετικά, όπως είχε γίνει και με την "Πρώτη" όταν πρωτοκυκλοφόρησε. Έχει έτοιμη και μέσα από το δυναμικό του ALPHA μια φιλοσυριζαίιικη ομάδα συμπεριλαμβανομένου και του Λάκη Λαζόπουλου. Το κανάλι του Μαρινάκη θα αποδειχθεί μάλλον κανονικό με πρότυπο τον Μόραλη κι όχι τους Τάκη και Άκη "αντεγειάδες". Στην ουσία θα αντικαταστήσει το STAR και το MEGA. Ο Σκάι κι ο Αντ1 στα ίδια χνάρια που γνωρίζουμε. Εκτιμήσεις πρόχειρες βέβαια είναι αυτές καθώς στους προσεχείς μήνες θα γίνουν πολλές καραμπόλες που μπορεί να αλλάξουν πολλές σημερινές βεβαιότητες.

Με αφορμή τον διαγωνισμό όμως και την επικοινωνιακή "μάχη" που έγινε γύρω από αυτόν, μάθαμε μερικά ενδιαφέροντα πράγματα. Λόγου χάριν, ο Σκάι ήταν υπέρ των πολλών αδειών προκειμένου να εξασφαλίσει την υπαρξή του όσο ήταν αβέβαιο αν θα είχε μέλλον στο νέο τηλεοπτικό πεδίο, αλλά, τώρα πια, είναι εναντίον των νέων αδειών που υπαινίχθηκε ότι θα δώσει η ΝΔ αν έρθει στην εξουσία. Τώρα που ο Σκάι είναι ένας εκ των τεσσάρων που πλειοδότησαν, προβάλλει το λογικό επιχείρημα ότι αφού έδωσε τόσα χρήματα για να μείνει μέσα στο παιχνίδι πως είναι δυνατόν να έρθει ένας πέμπτος ή ένας έκτος και να μπουν κι αυτοί στη μοιρασιά της περιορισμένης (πλέον) διαφημιστικής πίτας; Και εγκαλεί τώρα ο Σκαί την  Νέα Δημοκρατία (που ως τώρα χόρευε στο δικό του ρυθμό) να αλλάξει θέση και να προσγειωθεί στην πραγματικότητα!!! Ναι, ναι, τέτοια ωραία γίνονται στα κανάλια αυτές τις μέρες.