Μου αρέσει πολύ ο Μπομπ Ντύλαν.
Μ' αρέσουν πολύ οι στίχοι των τραγουδιών του αλλά και η μουσική του.
Μου άρεσε που η Αμερική τον βράβευσε το 2012 για την προσφορά του στην αμερικανική λογοτεχνία με την πρωτοποριακή στιχουργική του που άλλαξε σημαντικά τον τρόπο που οι Αμερικάνοι έβλεπαν τον εαυτό τους. Ο Ομπάμα οπαδός του. Σημειωτέον ότι στα τέλη της δεκαετίας του '60 είχε ένα σοβαρό "ατύχημα" με μηχανή (δυο χρόνια στο κρεβάτι με σπασμένο λαιμό) που λένε ότι ήταν δουλειά της CIA για να ξεμπερδεύει μαζί του καθώς το κίνημα των νέων τον είχε πηγή έμπνευσής του.
Κάποια στιγμή άρχισε τις γελοιότητες. Από Εβραίος που ήταν (και πιθανά άθεος όπως πολλοί Εβραίοι) έγινε "αναγεννημένος" χριστιανός!!! Τότε ήταν που σταμάτησα και να τον θαυμάζω και να τον παρακολουθώ. Πάντως μετά ξαναγύρισε στα ιουδαϊκά πάτρια.
Για να πάρει το Νόμπελ όμως νομίζω πως δεν έπαιξαν ρόλο όλα αυτά. Νομίζω πως βραβεύεται απλά γιατί είναι Εβραίος, ένας ακόμη φανταστικός Εβραίος μέσα στον τεράστιο κατάλογο έξοχων Εβραίων του 20ου αιώνα. Αυτή η φυλή-θρησκεία-κοινότητα κυριαρχεί στην τέχνη, τη λογοτεχνία και την επιστήμη του σύγχρονου κόσμου και έχει όλα τα μέσα ακόμη και για να δώσει βραβείο Νόμπελ στον Κίσσινγκερ, γιατί όχι στον Ζίμμερμαν (το Μπομπ Ντύλαν ήταν ψευδώνυμο). Γιατί όχι και στον Λέοναρντ Κοέν αύριο;
Αν άξιζε το Νόμπελ;
Ας αντιστρέψουμε το ερώτημα: τι αξία έχει ένα Νόμπελ;
Πάντως αν το Νόμπελ σημαίνει την ύψιστη λογοτεχνική αναγνώριση στον κόσμο, τότε υπήρχαν άλλοι καταλληλότεροι από τον Ντύλαν για να το πάρουν. Όχι πως τους ξέρω όλους, αλλά η γλώσσα κι η φυλετική "ασημαντότητα" (ολιγανθρωπία κυρίως) είναι ένα αξεπέραστο εμπόδιο για να γίνει γνωστός ένας λογοτέχνης κι αν αυτό το εμπόδιο δεν το ξεπερνά ένα παγκόσμιο βραβείο τότε το βραβείο δεν αξίζει δεκάρα. Ως τώρα το έκανε ικανοποιητικά, φέτος (κατά τη γνώμη μου πάντα) ενέδωσε στα στερεότυπα.
