Επίκαιρο ύστερα από 96 χρόνια

Ένα κείμενο για ανάγνωση ΕΔΩ

με την ευκαιρία του Ωραιοκάστρου

και που "γιορτάζουμε" την καταστροφή της Σμύρνης

όχι σαν θέσφατο, αλλά σαν μια αλήθεια

που πότε-πότε πρέπει κι αυτή να λέγεται

κι ας έχουν περάσει ενενήντα εξι χρόνια

Η μια γιαγιά μου έλεγε πατρίδα της την Προύσα όπου γεννήθηκε

και το Φανάρι όπου έζησε και γέννησε τα παιδιά της

κι ο παππούς μου ήταν περήφανος που σήκωνε τη σημαία στο Πατριαρχείο

Η άλλη γιαγιά μου είχε πατρίδα τα παρχάρια του Πόντου

με έλεγε "παλαιολόγον" γιατί είχα το όνομα και το πατρώνυμο

"Γεώργιος Θεοδώρου"

του παππού μου από την Κρώμνη που γνώριζε τους προγόνους του

τους Παλαιολόγους και τους Κομνηνούς

Δεν έχω "χωριό" όπως οι φίλοι μου που

άλλος είναι από τον Πύργο της Ηλείας ή τους Κορφούς

άλλος από τη Νάξο κι άλλος από τα Τρίκκαλα

τα δικά μου "χωριά" και τα εξοχικά

γίνανε ανταλλάξιμη περιουσία

Παρουσίαση του βιβλίου μου "Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ"

Εκδόθηκε τον περασμένο μήνα, Ιούλιο, από τον εκδοτικό οίκο "Ν&Σ ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ" το μυθιστόρημά μου "Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ" για το οποίο έκανα μια πρώτη παρουσίαση στην Κέρκυρα στις 25 Ιουλίου με την βοήθεια των φίλων μου εκεί.

Τώρα το βιβλίο θα παρουσιαστεί στους Πειραιώτες φίλους και γνωστούς μου στο συναιτεριστικό καφενείο "ΕΦΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ". 

Η σχετική εκδήλωση της παρουσίασης θα γίνει 

την Τετάρτη στις 5 Οκτωβρίου 2016 το απόγευμα, στις 7.30 μμ.. 

Οι "ΕΠΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ" βρίσκονται στην πλατεία Ευγενείας, 

στο Κερατσίνι, οδός Νικομηδειας 25-27.

Σας προσκαλώ όλους να έρθετε για να δείτε το βιβλίο κι όσοι μπορείτε (γιατί δεν είναι κι εύκολο για όλους στις μέρες μας) να το αγοράσετε. Ο εκδότης θα κάνει τη μέγιστη επιτρεπόμενη έκπτωση (υπ' όψιν ότι λόγω της ενιαίας τιμής βιβλίου που ισχύει για τα λογοτεχνικά βιβλία, στα βιβλιοπωλεία θα πωλείται 15,90 ευρώ) και θα δίνει το βιβλίο την ημέρα της παρουσίασης στην τιμή των 12 ευρώ.

Το βιβλίο είναι μυθιστόρημα εποχής, θα το έλεγε κανείς ιστορικό μυθιστόρημα καθώς κινείται σε ένα ιστορικό πλαίσιο (η Ελλάδα και η Ιταλία το 1860) που το αναδεικνύει επαρκώς και από το οποίο εξαρτάται ο μύθος απολύτως.

Είναι μια περιπέτεια με στοιχεία αστυνομικού και αισθηματικού μυθιστορήματος και αρκετά πολιτικού. 

Η εποχή είναι ενδιαφέρουσα: Ο Όθων είναι ακόμη βασιλιάς στην Ελλάδα, η Αθήνα πολεοδομείται για να γίνει μεγάλη και σύγχρονη πόλη, οι ληστές σαν τον Νταβέλη δρουν στα κοντινά βουνά, τον Παρνασσό και τον Ελικώνα, το ριζορτζιμέντο του ιταλικού έθνους με τον Γαριβάλδη και τον Βιτόριο Εμμανουέλε πραγματοποιείται, τα Ιόνια νησιά (Ζάκυνθος) είναι ακόμα υπό αγγλική κατοχή κι οι ίντριγκες της πολιτικής καθώς και οι πρώτες φοιτητικές κινητοποιήσεις είναι σε πλήρη εξέλιξη. 

Κατά τον μύθο, μια μεγάλη περιουσία που χτίστηκε στα χρόνια πριν την επανάσταση διεκδικείται και μια σειρά φόνων που έγιναν αναζητούν δικαίωση.

Τα πρόσωπα γύρω από τα οποία εμπλέκονται όλες οι ιστορίες είναι κυρίως τρία: Ο Άρης, δικηγόρος κι ένθερμος δημοκράτης, η Αφροδίτη, νεαρή Αθηναία που αμφισβητεί στην πράξη την θέση της γυναίκας στην εποχή της κι ο Εμμανουήλ, ένας χαμένος θείος με την αίγλη του Γαριβάλδη και του κοσμοπολίτη. Γύρω από αυτά τα πρόσωπα μπλέκονται έρωτες, πάθη παλιά, φόνοι κατά συρροήν, αναζητήσεις, προδοσίες, αποκαλύψεις και περιπέτειες στην Αθήνα, την Ιταλία, τη Ζάκυνθο και στα λημέρια των ληστών πάνω στον Ελικώνα.

     

Για τα υπόλοιπα, πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο. 

... και να επαναλάβω ό,τι λέω πάντα για τα μυθιστορήματα:

• Αν δεν σας τραβήξει την προσοχή κάτι στην οποιαδήποτε τυχαία σελίδα στην οποία θα ανοίξετε ένα μυθιστόρημα, 
• Αν δεν σας υποχρεώσει η πλοκή του να μην θέλετε να το αφήσετε, κι όταν υποχρεωθείτε να το κάνετε να ανυπομονείτε να το ξανανοίξετε για να δείτε τη συνέχεια, 
• Αν στο τέλος του δεν νιώσετε ικανοποίηση κι ευχαρίστηση διαβάζοντας ακόμα και την τελευταία παράγραφο ή φράση του βιβλίου, 
• Αν, κλείνοντας το βιβλίο αφού το τελειώσετε δεν σταθείτε λίγο να το αναλογιστείτε και αν δεν πείτε "ωραίο ήτανε, άξιζε τον κόπο!" 

τότε το μυθιστόρημα δεν αξίζει.

Αναζητήστε άλλον συγγραφέα.

Συναίνεση ή συγκάλυψη;

Ακούγοντας τις εκκλήσεις του Βασίλη Λεβέντη για σταθερή κυβέρνηση διακοσίων πενήντα βουλευτών, σου έρχονται στο νου οι διάφορες κατά καιρούς ατάκες του που τον είχαν τοποθετήσει στο περιθώριο και του έδιναν μηδενικά σχεδόν ποσοστά στις εκλογικές αναμετρήσεις που λάμβανε μέρος, και λάμβανε σχεδόν σε όλες. Λες: "ε, καλά τώρα, ο Λεβεντης μιλάει"! Εδώ που τα λέμε είναι ανοησία -αν όχι δονκιχωτισμός- να ζητάς να συγκυβερνήσουν ο Τσίπρας με τον Μητσοτάκη, ιδιαίτερα μάλιστα που θα πρέπει να τεθεί επικεφαλής ο Τσίπρας (κατ' εθιμικό δίκαιο) ή ένας Δραγασάκης (σαν συμβιβασμός) ή έστω κάποιος τρίτος που κανείς δεν τον βλέπει ή δεν υπάρχει.

Με κριτήρια κοινωνικο-οικονομικά ο συγχρωτισμός δεξιάς κι αριστεράς μπερδεύει, συσκοτίζει τις διαφορές κι ακούγεται παράξενος κι απορριπτέος. Με κριτήρια επιχειρηματικά όμως (δηλαδή όχι οικονομικά αλλά χρηματιστικά) τότε η διάκριση αριστεράς και δεξιάς χλωμιάζει. Ποιος νοιάζεται αν η Κίνα είναι κομμουνιστική χώρα, κι αν η Ταϋλάνδη είναι πολιτικά "αδιευκρίνιστη ψήφος" με κυβέρνηση στρατιωτικών, αρκεί που σου δίνουν και οι δυο εχέγγυα για να επενδύσεις. Σου δίνουν και φτηνό εργατικό δυναμικό κι άλλες διευκολύνσεις με αποτέλεσμα να μην είναι φωτεινά παραδείγματα για εμάς, αλλά το πιο σημαντικό που δίνουν στον επενδυτή είναι η σταθερότητα. Για τους επιχειρηματίες είναι ένα περιβάλλον που συζητούν αν θα επενδύσουν σε αυτό ή όχι. Ό,τι ακριβώς δηλαδή δεν τολμούν να κάνουν για την Ελλάδα που βρίσκεται εξ ορισμού έξω από τα επιχειρηματικά επενδυτικά μη κρατικά σχέδια.

Αν καταφέρεις να ξεφύγεις για λίγο από την πραγματικότητα, που εύκολα βγάζει την πρόταση για οικουμενική κυβέρνηση μεγάλης στήριξης μη ρεαλιστική και επομένως άχρηστη, ίσως και να δεις πως στον σκληρό πυρήνα της κρύβεται μια αλήθεια. Για να αντιμετωπίσουν οι α-πολίτικοι χρηματιστές και επενδυντές την Ελλάδα με θετικό τρόπο, θέλουν να δουν μιαν εξ ίσου α-πολίτικη κυβέρνηση που θα δεσμεύεται μακροπρόθεσμα σε κάποια σταθερή στάση απέναντί τους και θα έχει τα εχέγγυα ότι θα λύσει μερικά προβλήματα της δημόσιας διοίκησης και δικαιοσύνης που κάνουν την Ελλάδα τόπο ακατάλληλο για επενδύσεις.   

Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να συμφωνήσουν τα μεγάλα και μικρά κόμματα του "συνταγματικού" τόξου (μεγάλη βλακεία ο όρος αλλά είναι εν χρήσει και με αναγκάζει να τον χρησιμοποιήσω κι εγώ) σε μια κοινή γραμμή και να αποδεχτούν μια κοινή κυβέρνηση, όχι τεχνοκρατών αλλά πάντως κοινά αποδεκτών προσώπων. Φανταστείτε προς στιγμήν μια κυβέρνηση με Δένδια και Χατζηδάκη ίσως και Μεϊμαράκη από τη Νέα Δημοκρατία, Τσακαλώτο και Δραγασάκη και Μουζάλα ή και Τόσκα από τον Σύριζα, Σκανδαλίδη του ΠαΣοΚ, Δανέλη από το Ποτάμι, κάποιον από την Ένωση Κεντρώων (δεν τους ξέρω), Κουντουρά ή Κουίκ από τους ΑΝΕΛ κλπ. Το ΚΚΕ κι η Χρυσή Αυγή θα στέκονται έτσι κι αλλιώς απέναντι από κάθε σχήμα στο οποίο δεν έχουν τον πρώτο λόγο. Μια κυβέρνηση 10-12 υπουργών με γενικούς γραμματείς στα υπουργεία που θα επιλεγούν αξιοκρατικά και θα ελεγχθούν εξονυχιστικά από τα κόμματα της πλατιάς συγκυβέρνησης, και με ένα πρόγραμμα στραμμένο αποκλειστικά στην ανάπτυξη και την απασχόληση, ίσως έδινε ένα σήμα στους ιδιώτες (ή και κρατικούς) επενδυτές ότι μπορούν να επενδύσουν ΚΑΙ στην Ελλάδα.

Δεν είναι όμως μόνο υπόθεση επιστημονικής φαντασίας μια τέτοιου είδους συναίνεση (πείτε την και υπέρβαση αν σας αρέσει), είναι που θα είχε κι άλλες συνέπειες. Θα έπρεπε να σταματήσουν οι εχθροπραξίες των κομμάτων, να κλείσουν οι εξεταστικές, να σταματήσουν οι διώξεις και να σταματήσουν οι απειλές για τις νέες διώξεις κλπ. Δηλαδή θα έπρεπε να σταματήσουν τα αφηγήματα που τρέφουν τις ψευδαισθήσεις ότι αν τιμωρηθούν κάποιοι (πάντα ελαχιστότατοι και ποτέ οι πραγματικοί υπεύθυνοι) τότε θα επέλθει η κάθαρση. Κι αυτό είναι ένα παραμύθι που ο λαός δεν αντέχει να το χάσει.

Και υπάρχει και το τρίτο και χειρότερο μήνυμα: Ακόμα κι αν επιχειρηθεί η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ, που θα έχει σαν συνέπεια και την ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ (ή εγκατάλειψη της εκδίκησης) η αθάνατη Ελλάς θα καταφέρει να επωφεληθεί για μια ακόμη φορά της κατάστασης και αφού επιτύχει την συγκάλυψη μετά να διαπιστώσει ότι δεν μπορεί να υπάρξει συναίνεση και να μείνει εκεί. Χάνοντας το ζητούμενο (την συναίνεση) αφού προηγουμένως θα έχει πληρώσει τα διόδια (την συγκάλυψη). Γι αυτό δεν είναι σοβαρές αυτές οι προτάσεις. Γιατί πρώτα από όλα δεν είμαστε σοβαροί εμείς, σαν λαός, σαν ψηφοφόροι, σαν τηλεθεατές της ζωής και σαν καταναλωτές παραμυθιών των πολιτικών μας.

Πριν διακόσια χρόνια ο Κοραής κι ο Καποδίστριας θεωρούσαν πρόωρη την επανάσταση κι ήθελαν να προηγηθεί η διάδοση της παιδείας στους Έλληνες. Διακόσια χρόνια μετά, η ίδια ανάγκη παραμένει ζωτική κι επίκαιρη!

Ο δημόσιος βίος μας και τα κακά του χάλια!

Η σύνοδος των χωρών του Ευρωνότου, αν και πολύ σημαντική για την Ελλάδα, σχολιάστηκε από τα ιδιωτικά ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης σχεδόν αρνητικά, είτε

α) με την εν γένει απουσία τους 

β) με πικρόχολα σχόλια γεγονότων που δεν έχουν καν περιγράψει

Υποβάθμισαν το γεγονός με τον εκμηδενισμό των συμμετεχόντων και με την απουσία κάθε ρεπορτάζ ουσίας.

Ποιοι συμεμτείχαν; Χαρά στο πράγμα: ένας λαοπλάνος που κάνει τη συγκέντρωση για να μας κοροίδέψει (Τσίπρας), ένας αδύναμος ηγέτης που πιάνεται από όπου βρει (Ολάντ), ένας τζιτζιφιόγκος με προβλήματα που πάει να τα καλύψει και ψάχνει αγκαλιές (Ρέντζι), ένας Πορτογάλλος που είναι πολύ στην άκρη της Ευρώπης (Κόστα), ένας Κύπριος που μας ήρθε γιατί είναι κοντοσυγγενής (Αναστασιάδης) κι ένας Μαλτέζος, άκου τώρα ... Μαλτέζος (...). Ο Ραχόϊ δεν γινόταν να έρθει (είναι υπηρεσιακός) και στη θέση του ήρθε ένας υπάλληλος. Πάρ' τον ένα και χτύπα τον στον άλλον δηλαδή! 

Αντίθετα, ο ευρωπαϊκός τύπος έδωσε άλλες διαστάσεις σε αυτή την σύνοδο. Η Die Welt (δεν την λες και παρακατιανή) γράφει

ΤΙΤΛΟΣ: 

Ο νότος της Ευρώπης κυρήσσει τον πόλεμο στην λιτότητα

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:

Πρόκειται για μια λαμπρή συνάθροιση. Το σύνθημα της συνάντησης το καθόρισε ο Τσίπρας: "Ανάπτυξη ή λιτότητα;". Πρόκειται για την κήρυξη πολέμου στην πολιτική της λιτότητας στην Ευρώπη. Η μίνι σύνοδος κορυφής δεν είναι μια συνάντηση για ανταλλαγή απόψεων αλλά μια συνάντηση για την οποία η καγκελάριος Μέρκελ πρέπει να τρέμει. Το Club Med μυρίζεται πρωϊνό ευνοϊκό αεράκι μετά το Brexit.

Και δεν είναι μονο η Die Welt. Όλη η Ευρώπη βλέπει το θέμα με ένα βλέμμα που απέχει από τον τρόπο του Αλαφούζου, του Κυριακού, του Κοντομηνά, του Βαρδινογιάννη κλπ. Ολιγαρχία εδώ ολιγαρχία κι εκεί αλλά εκεί ο καπιταλισμός έφτιαξε ανώνυμες εταιρείες ενώ στην Ελλάδα έχουμε ακόμα κοτζαμπάσηδες και νταβατζήδες.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι αν υπήρχε αυτό το Club Med (η σύνοδος) όταν γινόταν η διαπραγμάτευση του Βαρουφάκη το α' εξάμηνο του 2015 όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Θα υπάρξουν όμως κι άλλες διαπραγματεύσεις στο μέλλον γι αυτό η σύγκληση της συνόδου μοιάζει σαν πρόνοια έγκαιρη. Ακόμη και στην προσεχή σύνοδο των ηγετών στην Μπρατισλάβα αυτή η σύνοδος θα έχει μια πρώτη κουβέντα να πει για μια ανάπτυξη σε στυλ -επιτέλους- όχι και τόσο γερμανικό.

Δεν λύθηκαν τα προβλήματά μας με την σύνοδο. Εξ άλλου, πολλές περιφερειακές σύνοδοι στο παρελθόν κατέληξαν άπρακτες, όμως αυτή είναι επιτέλους μια κίνηση που βλέπει μακροπρόθεσμα και έχει μεγάλη σημασία. Ιδιαίτερα κάποιες παρόμοιες κινήσεις του Αντρέα είχαν στο παρελθόν θετικά αποτελέσματα (θυμηθείτε τα ολοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα), γιατί λοιπόν να μην έχει κι αυτή η κίνηση που γίνεται τώρα θετικές συνέπειες αφού συγκροτείται με το ιδιο ουσιαστικά σκεπτικό: Δεξιοί και αριστεροί βρίσκονται μαζί ως Νότιοι. Γιατί ο Νότος, είτε δεξιός είτε αριστερός έχει κοινά προβλήματα. Εδώ είναι (ή ήταν) τα μνημόνια, εδώ είναι (και παραμένει) η ανεργία, εδώ είναι η κρίση ακινήτων, τραπεζών κλπ.. Από εδώ φεύγει το χρήμα προς τον βορά εξ αιτίας της δομής του ευρώ, δηλαδή της ίδιας της ευρωζώνης. Η ανάγκη για αντίμετρα επιτακτική και ένα Club Med μπορεί να τα θέσει με τρόπο αξιόπιστο.  

Η φοβερά ένοχη και αποκαλυπτική σιγή των ιδιωτικών μέσων μαζικής επικοινωνίας, (πλην των φιλοσυριζαίικων ΕΡΤ, Κόκκινο, Εφημερίδας Συντακτών κλπ.) δείχνει την ποιότητα του διαλόγου στον δημόσιο βίο τη χώρας. Διάλογος χειραγωγούμενος από λίγα κέντρα διαπλεκόμενης εξουσίας η οποία δέχτηκε τον τελευταίο καιρό θανατηφόρα πλήγματα με τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες και με τις εργασίες της επιτροπής της Βουλής που εξετάζει τα δάνεια των τραπεζών σε κόμματα και μέσα. 

Είναι ενδιαφέρουσα η περίοδος. Ιδιαίτερα χτες έτυχα σε έναν πολύ ενδιαφέροντα άτυπο διάλογο όταν άκουγα στα διαλείματα του Ηρακλή Πουαρώ λίγο από Μητσοτάκη (στο ΣΚΑΪ) και λίγο από Δραγασάκη (στην ΕΤ-3). Ο Μητσοτάκης κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι δεν βάζει δυνατά το θέμα της μείωσης του χρέους κι ο Δραγασάκης ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ώρα (με δευτερόλεπτα διαφορά) έλεγε πως κύριος στόχος της κυβέρνησης είναι η μείωση του χρέους. Ωραίος διάλογος και αποκαλυπτικός της κατάστασης.

Το νέο τηλεοπτικό πεδίο

Τι να πει κανείς για τον διαγωνισμό που έγινε για τις άδειες των νέων καναλαρχών; Τίποτα. Τα λένε όλα οι εικόνες που είδαμε και τα ποσά που ακούσαμε. 

Να σημειώσω εδώ ότι το ποσό δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο όταν οι τιμές εκκίνησης ήταν 3 εκ. ευρώ. Αν τα κανάλια ήταν απαξιωμένα και προβληματικά όπως μας έλεγαν μέχρι τώρα οι καναλάρχες και οι "σοφοί", οι "ψύχραιμοι", οι "μη ψεκασμένοι" και "λογικοί" σχολιαστές, τότε θα δίνονταν και τα τέσσερα με 12 εκ. ευρώ συνολικά. Η τιμή αυτή όμως εικοσαπλασιάστηκε κι αυτό δείχνει το μέγεθος του ψέματος που κυκλοφορεί στον δημόσιο βίο προβαλλόμενο ως "ρεαλισμός".

Ένα ακόμη μέτρο σύγκρισης είναι κι οι σχετικά πρόσφατες (ανακοινώσεις Φεβρουαρίου 2016) διαφωνίες κυβέρνησης-καναλιών για τους μη πληρωμένους φόρους και τα πρόστιμα των καναλιών που ανέρχονταν στα 34 εκ. ευρώ, ποσό που θεωρήθηκε μεγάλο κι ενδεικτικό του τι απέφευγαν να δίνουν τα κανάλια στο δημόσιο ταμείο. Το ποσό αυτό είναι ίσο με το ένα όγδοο μόλις του τελικού ποσού της δημοπράτησης.

Τι θα αλλάξει στο τηλεοπτικό πεδίο; Όχι σπουδαία πράγματα: Το κανάλι του Καλογρίτσα θα εντυπωσιάσει θετικά, όπως είχε γίνει και με την "Πρώτη" όταν πρωτοκυκλοφόρησε. Έχει έτοιμη και μέσα από το δυναμικό του ALPHA μια φιλοσυριζαίιικη ομάδα συμπεριλαμβανομένου και του Λάκη Λαζόπουλου. Το κανάλι του Μαρινάκη θα αποδειχθεί μάλλον κανονικό με πρότυπο τον Μόραλη κι όχι τους Τάκη και Άκη "αντεγειάδες". Στην ουσία θα αντικαταστήσει το STAR και το MEGA. Ο Σκάι κι ο Αντ1 στα ίδια χνάρια που γνωρίζουμε. Εκτιμήσεις πρόχειρες βέβαια είναι αυτές καθώς στους προσεχείς μήνες θα γίνουν πολλές καραμπόλες που μπορεί να αλλάξουν πολλές σημερινές βεβαιότητες.

Με αφορμή τον διαγωνισμό όμως και την επικοινωνιακή "μάχη" που έγινε γύρω από αυτόν, μάθαμε μερικά ενδιαφέροντα πράγματα. Λόγου χάριν, ο Σκάι ήταν υπέρ των πολλών αδειών προκειμένου να εξασφαλίσει την υπαρξή του όσο ήταν αβέβαιο αν θα είχε μέλλον στο νέο τηλεοπτικό πεδίο, αλλά, τώρα πια, είναι εναντίον των νέων αδειών που υπαινίχθηκε ότι θα δώσει η ΝΔ αν έρθει στην εξουσία. Τώρα που ο Σκάι είναι ένας εκ των τεσσάρων που πλειοδότησαν, προβάλλει το λογικό επιχείρημα ότι αφού έδωσε τόσα χρήματα για να μείνει μέσα στο παιχνίδι πως είναι δυνατόν να έρθει ένας πέμπτος ή ένας έκτος και να μπουν κι αυτοί στη μοιρασιά της περιορισμένης (πλέον) διαφημιστικής πίτας; Και εγκαλεί τώρα ο Σκαί την  Νέα Δημοκρατία (που ως τώρα χόρευε στο δικό του ρυθμό) να αλλάξει θέση και να προσγειωθεί στην πραγματικότητα!!! Ναι, ναι, τέτοια ωραία γίνονται στα κανάλια αυτές τις μέρες.

Κάθε θρησκεία έχει τη δική της μπούρκα!

Σύγχρονη γιαγιά, φωτό από το διαδίκτυο

Φωτό του Νίκου Καββαδία, από το διαδίκτυο,
εδώ οι δυο γιαγιάδες βλέπουν ένα i-phone

Οι δυο γιαγιάδες μου, όταν έπρεπε να πάνε κάπου επίσημα, κυκλοφορούσαν με τσαντόρ. Μαύρα κατά προτίμηση ρούχα με μαντίλι μαύρο στο κεφάλι. Το θεωρούσαν προφανώς επίσημο γυναικείο ένδυμα και το συνέδεαν με την επίδειξη σεβασμού. Είχαν γεννηθεί η μία στην Προύσα της Μικρασίας κι η άλλη στην Κρώμνη του Πόντου στα τέλη του 19ου αιώνα κι οι δυο (τώρα είμαστε στον 21ο αι. ως γνωστόν). Αυτές φορούσαν τα ίδια ρούχα που φορούσε και η Παναγία (με τσαντόρ κυκλοφορούσε η μάνα του Ιησού) και δεν αναρωτήθηκαν ποτέ γι αυτά. Ωστόσο, ούτε η μία ούτε η άλλη ποτέ τους δεν είπαν ξετσίπωτες τις κόρες ή νύφες τους που φορούσαν ολόσωμα μαγιό ή τις εγγόνες τους που φορούσαν μπικίνι κι είχαν δοκιμάσει κάποιες φορές και το τόπλες. Εδώ η πρόοδος, νοούμενη σαν χρονική αλληλουχία γεγονότων, είχε την γνωστή κατεύθυνση από τον "περιορισμό" προς την "απελευθέρωση".

Επί Σάχη, πριν τους Αγιατολάχ, η ομάδα μπάσκετ (ή βόλλεϊ;) της Περσίας κατέβαινε στα γήπεδα με φανελάκι και παντελονάκι όπως στη φωτογραφία αριστερά. Σήμερα κατεβαίνει με μπουρκίνια όπως στη φωτογραφία δεξιά. Απόδειξη ότι η πρόοδος (εννοούμενη σαν χρονική αλληλουχία γεγονότων) κρύβει πολλές εκπλήξεις.

Η φωτογραφία από το διαδίκτυο, με όση εμπιστοσύνη μπορεί κανείς να έχει στο μέσον αυτό

Προς τι αυτές οι αναφορές μου;

Αποτελούν ένα σχόλιο πάνω στο τι θεωρούν οι άνθρωποι αληθινό ή ψέμα, τι πρόοδο και τι οπισθοδρόμηση. Η σημερινή θρησκεία της παγκοσμιοποίησης και του γενικευμένου συγκρητισμού (της συγχώνευσης των πάντων σε ένα) επιβάλλει ακόμα και στις γιαγιάδες να κυκλοφορούν με ενα βρακάκι. Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι ένας κόσμος όπου στο κάθε σπίτι, ελεύθερα κι ανεμπόδιστα μέσω διαδικτύου, εισβάλουν οι πιο απίθανες ερωτικές σεξουαλικές στιγμές και στάσεις κάθε μορφής και κάθε είδους; Ποια μπούρκα μπορεί να τα σκεπάσει όλα αυτά; 

Κάπου ετοιμάζεται η νέα μεγάλη θρησκεία που θα σαρώσει και τα άτομα και τα κράτη και τον κόσμο ολόκληρο μέσα από τον έλεγχο της συμπεριφοράς των ανθρώπων, δηλαδή μέσα από έναν καινούριο ολοκληρωτισμό. Δεν μιλάω για καμιά συνωμοσία, μιλάω για την "πρόοδο", την χρονική αλληλουχία στην οποία βρισκόμαστε και η οποία οδηγεί σε ένα νέο είδος θρησκείας. 

[Παρένθεση: Στους Dune αυτό είχε γίνει]

Σε αυτόν τον νέο ολοκληρωτισμό κάθε αντίσταση θα είναι πολύ δύσκολη. Όλες οι παλιές μέθοδοι ελέγχου του νου θα μοιάζουν με ερασιτεχνισμούς. Φυσικά, οι πρώτοι που θα υποταχθούν θα είναι εκείνοι που δεν έχουν παρά να αλλάξουν αφέντη. Από εκεί που υπακούουν τον ένα αφέντη, την "δική" τους θρησκεία, που νομίζουν ότι την διάλεξαν αλλά που απλά τους έτυχε γιατί γεννήθηκαν σε ένα συγκεκριμένο μέρος της γης, θα πέσουν στην εξουσία της νέας θρησκείας του παγκοσμιοποιημένου σύγχρονου κόσμου της νέας εποχής. Οι φανατικοί της κάθε θρησκείας θα δίνουν τις μάχες οπισθοφυλακής, κάτι σαν το ισλαμικό κράτος ή την μάχη για το 666 κλπ. αλλά η επιβολή της νέας θρησκείας που θα συνοδεύεται με life style και web masters και άλλα κίνητρα της νέας εποχής θα είναι καταλυτική.

Πόσο μεγάλη είναι η διαφορά ανάμεσα σε εκείνον που λέει πως πιστεύει σε μια "ανώτερη δύναμη" και σε εκείνον που την ονομάζει Θεό ή Αλλάχ; Κι οι δυο αυτό που δηλώνουν είναι ότι υποκλίνονται σε κάποιους κώδικες συμπεριφοράς και κάποιες εξουσίες για τις οποίες έχουν αποφασίσει να μην κάνουν ερωτήσεις, καθ' ότι είναι "ανώτερες" ή "θεϊκές". Λες κι αν κάποιος δηλώσει άθεος ή άθρησκος (με τις όποιες παραλλαγές αυτής της δήλωσης) δεν αντιλαμβάνεται ότι φυσικά υπάρχουν πολύ ανώτερες δυνάμεις από τον άνθρωπο στο σύμπαν. Χρειάζεται να είναι κανείς φιλόσοφος για να το πει; Κοιτάξτε τα ηφαίστεια, νιώστε τους σεισμούς, ρίξτε μια ματιά στα άστρα. Κάπως έγιναν όλα αυτά, ή κάπως γίναμε κι εμείς, καμιά αντίρρηση. Ούτε υπάρχει πρόβλημα αν μια θρησκεία ή μια επιστήμη εξηγεί αυτό το (ανεξήγητο για το ανθρώπινο μυαλό) "κάπως" της κτήσης με το δικό της παραμύθι. Ας είναι το μπιγκ-μπαγκ, ας είναι η Τιτανομαχία, ας είναι ο Αβραάμ, ας είναι ο Μωάμεθ πίσω από όλα αυτά. Ελεύθερα ο καθένας ας μας πει το δικό του παραμύθι, ουδέν πρόβλημα.   

Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που στο όνομα αυτής της θρησκευτικής εξήγησης, το Ισλάμ κυριεύει τον κόσμο με το σπαθί του ιερού πολέμου ή ανατινάζει τζιχαντιστές νεαρά παιδιά-δολοφόνους, ή όταν η χριστιανοσύνη οργανώνει τις μεσαιωνικές και σύγχρονες σταυροφορίες της κι όταν ο σκοταδισμός εξοντώνει τη δημοκρατία και μαζί της την ελευθερία του πνεύματος.

Το πρόβλημα υπάρχει όταν στο όνομα της ανώτερης δύναμης, του Χριστού ή του Μωάμεθ ή του Βούδα, διαμορφώνεται μια εξουσία που σου λέει πότε θα νηστέψεις, πότε θα προσευχηθείς, τι μπούρκα θα φορέσεις και με ποιους εφιάλτες θα συνοδέψεις τα όνειρά σου, κι εδώ αναφέρομαι σε όλο το θρησκευτικό ενοχικό σύστημα.

Καμιά θρησκεία δεν είναι άσχημη με βάση τα ιερά της βιβλία. Όλες μιλούν για την αγάπη, την αλληλεγγύη και λοιπά και λοιπά. Κι όλες καταλήγουν στο ίδιο, στον έλεγχο της προσωπικότητας του θρησκευόμενου, στην ένταξή του στην αγέλη. Δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να αναφέρω και πάλι κάτι πολύ μοναδικό στην ιστορία του ανθρώπου. Το ίδιον του αρχαίου ελληνικού κόσμου ήταν πως δεν είχε κανένα ιερό βιβλίο. Όλες οι σκέψεις επιτρέπονταν γιατί δεν υπήρχε καμιά διήγηση του κόσμου που να θεωρείται καλύτερη από την άλλη. Αυτό που είναι και το πιο ουσιαστικό στοιχείο της δημοκρατίας δηλαδή. Αλλά να μιλάμε σήμερα για τους Έλληνες και την δημοκρατία τους μοιάζει σαν να μιλάμε για σοκολατόπιτες στους ελεύθερους πολιορκημένους του Μεσολογγίου.

Επιστρέφω στον συλλογισμό μου: Στα ίδια χνάρια με τις παλιές ξεπερασμένες θρησκείες βαδίζοντας η νέα θρησκεία διαμορφώνει τη δική της εξουσία πάνω στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Τον διαβρώνει με το διαδίκτυο και τα σύγχρονα μέσα (σινεμά, βίντεογκεΐμς, τηλεόραση κλπ), τον εξουθενώνει με την μη επιδεχόμενη αλλαγής παγκοσμιοποιημένη οικονομία, τον καθοδηγεί με την μόδα και τη διαφήμιση στο δικό της τρόπο σκέψης. Κι η νέα μπούρκα μπορεί να είναι ένα αθώο βρακάκι.

Όπως όμως έλεγαν οι παλιοί μαρξιστές, ο καπιταλισμός μας προμηθεύει το σκοινί για να τον κρεμάσουμε. Το ίδιο το διαδίκτυο και τα άλλα μέσα μαζικής επικοινωνίας ίσως να είναι και το όπλο για τη νέα αντίσταση. Λογική ενάντια στον παραλογισμό της όποιας νέας ή παλιάς θρησκείας. Απαίτηση για δημοκρατία αφού γνωστοποιηθεί σε όλους τι σημαίνει δημοκρατία (η εξουσία μοιρασμένη εξ ίσου σε όλους τους ανθρώπους). Μάχη υπέρ της ελευθερίας της σκέψης ενάντια στην πολιτική ορθότητα του ενός και μοναδικού λόγου ... και μπόλικη καχυποψία απέναντι σε κάθε νέο ή παλιό σωτήρα.  

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ!

Στην εφημερίδα του δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας ("η Πόλη μας", τεύχος Νο 4) στην πρώτη της σελίδα υπάρχει ένα άρθρο για την Ανάπλαση της Βιομηχανικής Ζώνης. Πανηγυρίζει ο συντάκτης και καλά κάνει γιατί η επιτυχία της πόλης μας στον τομέα αυτόν είναι εντυπωσιακή. 

Ωστόσο, παρ' όλο που μιλά για δεκαετίες αγώνων, χωρίς βέβαια να αναφέρεται σε αυτούς, ξεχνά να αναφερθεί στην καταλυτική και εκ των ων ουκ άνευ συμμετοχή της κυβέρνησης στην επιτυχία αυτή. Συμμετοχή που αγγίζει το 90-95% του όλου έργου. Μάλιστα της κάνει και κριτική γιατί καθυστέρησε μια τροπολογία και έτσι το έργο της παραλίας θα ολοκληρωθεί του χρόνου κι όχι φέτος το Φθινόπωρο.

Πρόκειται περί πασιφανούς αδικίας και εξηγούμαι:

• Αν είχε εκλεγεί ένας οποιοσδήποτε άλλος από τους υποψηφίους δημάρχους των εκλογών του 2014 θα είχε συμβεί κάτι διαφορετικό στην παραλιακή ζώνη; Αν ας πούμε είχε εκλεγεί ο Τζανής ή ο Μελάς (για να αναφέρω τους ήδη διατελέσαντες δημάρχους) δεν θα είχε εξαιρεθεί η παραλία Λιπασμάτων από την σύμβαση παραχώρησης; Στην δηλωμένη πρόθεση περί εξαίρεσης και στον αγώνα του Θοδωρή Δρίτσα, που στέφθηκε από επιτυχία όταν έγινε πολιτική του Σύριζα και την εξήγγειλε ο πρωθυπουργός μπροστά στο δημαρχείο του Κερατσινίου, ο Τζανής ή ο Μελάς θα έλεγαν "ΟΧΙ δεν την θέλουμε";
• Αν δεν είχε εκλεγεί ο Σύριζα κυβέρνηση το 2015 δύο φορές, κι αν είχαμε στην πρωθυπουργία τον Σαμαρά ή τον Μεϊμαράκη, θα εξαιρείτο η παραλία Λιπασμάτων από την παραχώρηση; Όταν το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί ούτε καν να ενοχλήσει την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ θα κατάφερνε να κερδίσει την χαμένη και νομοθετικά (ως τότε) παραλία των Λιπασμάτων;

Η σημερινή δημοτική αρχή του Χρήστου Βρεττάκου ήταν άψογη στο θέμα της ανάπλασης χωρίς να λέω ότι υστερεί αλλού, απλά αναφέρομαι στο συγκεκριμένο θέμα, το πιο σημαντικό για την πόλη. Όπου χρειάστηκε να παρέμβει το έκανε με γνώση, ακρίβεια και θετικό τρόπο. Πρότεινε σωστές τροπολογίες, συνεργάστηκε άψογα με την Περιφέρεια, προχώρησε σε μελέτες, διεκδίκησε έργα, τα έκανε όλα όπως πρέπει και γι αυτό πρέπει να της αποδοθούν συγχαρητήρια. Τα ίδια συγχαρητήρια και στην Περιφέρεια που ήταν παντού στυλοβάτης και αρωγός. Δεν χρειάζεται όμως κανείς που έχει τη συνείδησή του ήσυχη να κλέβει την δόξα των άλλων. 

Πολλά καταμαρτυρούν διάφοροι στον Σύριζα, δικαίως ή αδίκως, στο θέμα αυτό όμως πρέπει να αναγνωριστεί ότι ήταν ο καταλυτικός παράγοντας για την αλλαγή της κατάστασης. Ήταν μάλιστα ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ παράγοντας που μπορούσε να ανατρέψει μια κατάσταση όταν ΟΛΑ ΕΜΟΙΑΖΑΝ ΧΑΜΕΝΑ. Με τις ρυθμίσεις του 2014 που κήρυξαν την περιοχή πολεοδομήσιμη με ΣΔ 0.6 στο σύνολο της έκτασης και που ενέταξαν στις χρήσεις γης την μεταποίηση επαναφέροντας τα εργοστάσια, είχαμε βρεθεί στο ναδίρ κινδυνεύοντας να χάσουμε ό,τι είχαμε κερδίσει τη δεκαετία 1991-2001 και ό,τι είχαμε κατοχυρώσει τη δεκαετία 2002-2012. Χάρη στον Σύριζα, και κυρίως τον Δρίτσα που το πάλεψε από θέση θεσμική και τον Τσίπρα που το αποδέχτηκε και το στήριξε σαν αιχμή του δικού του δόρατος, όχι μόνο είχαμε ανατροπή της δυσμενούς κατάστασης αλλά και μια τεράστια επιτυχία για την πόλη και τον ευρύτερο Πειραιά. Ας μην είμαστε μίζεροι στην  αναγνώριση του κόπου των άλλων.

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ!

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το χρυσό μετάλλιο

Μια και πανηγυρίζουμε, με την επιτυχία της Άννας Κορακάκη, το πρώτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο μετά τους "δικούς" μας Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας του 2004, ας θυμίσουμε μερικά πράγματα για τους σύγχρονους ολυμπιακούς αγώνες σε σχέση με την αρχαιότητα.

Πρώτον: Μας τιμά που ακόμα θεωρούν την σύγχρονη Ελλάδα -συγχέοντάς την με την Ελλάδα της αρχαιότητας- ως γενέτειρα των ολυμπιακών αγώνων. Αυτό μας βάζει στην εξαιρετικά τιμητική θέση να μπαίνει πρώτη η χώρα μας στο εκάστοτε ολυμπιακό στάδιο με τη σημαία της κατά την έναρξη των αγώνων. Τέτοια τιμή σπάνια γίνεται σε ένα κράτος σε μια τόσο παγκοσμιοποιημένη και γιγάντια διοργάνωση, μάλλον ποτέ, πουθενά αλλού και για καμιά άλλη χώρα δεν συμβαίνει. Και μόνο για τον λόγο αυτό οι σύγχρονοι ολυμπιακοί αγώνες μας είναι χρήσιμοι ως μια από τις ελάχιστες εναπομείνασες πηγές εθνικής υπερηφάνιας.

Δεύτερον: Στην αρχαία εποχή, ως γνωστόν, συμμετείχαν στους αγώνες μόνο Έλληνες κι ύστερα μετείχαν και Ρωμαίοι (εξ άλλου Ρωμαίοι έγιναν όλοι οι Έλληνες). Όμως ο ελληνικός, κι αργότερα ελληνιστικός και κατόπιν ρωμαϊκός, κόσμος ήταν τότε σχεδόν ολόκληρος ο κόσμος. Οι αγώνες είχαν μετατραπεί (διολισθήσει) σε παγκοσμιοποιημένη φιέστα ήδη από τον 3ο πΧ αιώνα, επομένως άγγιζαν, από τότε, κατά πολύ την σημερινή πραγματικότητα.

Τρίτον: Το πνεύμα των ολυμπιακών αγώνων όπως και όλα όσα έκαναν οι Έλληνες (οι αρχαίοι βεβαίως-βεβαίως) ήταν κυρίως ΠΟΛΙΤΙΚΟ και δευτερευόντως θρησκευτικό. Ήταν αγώνες προς τιμήν του Δία, είχαν πανελλήνιο κύρος και συμμετείχαν σε αυτούς οι χώρες (τότε Πόλεις-Κράτη) που είχαν ελεύθερο πολίτευμα, δηλαδή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Που θα πει πως στις χώρες αυτές ο λαός (δήμος) κρατούσε (κυβερνούσε) είτε με κλήρωση όλων των ελεύθερων πολιτών στις θέσεις εξουσίας (βουλή, εκτελεστικό, δικαιοσύνη) είτε με μικτό σύστημα κλήρωσης και εκλογής (σε ορισμένες θέσεις). Χώρα, δηλαδή πόλη-κράτος, χωρίς δημοκρατία δεν συμμετείχε στους ολυμπιακούς αγώνες γι αυτό η Μακεδονία, η Θεσσαλία, η Ήπειρος, η Κύπρος, χώρες με καθαρά ελληνικό χαρακτήρα (γλώσσα- θρησκεία) δεν μετείχαν στους αγώνες. Βασιλείς και μονάρχες ήταν πάντα εκτός αγώνων.

Τέταρτον: Οι νικητές τότε νικούσαν για λογαριασμό της πόλης τους γιατί οι ελεύθεροι πολίτες ένιωθαν και ήταν κομμάτι της πόλης αφού μετείχαν της εξουσίας ΟΛΟΙ χάρη στη δημοκρατία (και την κλήρωση). Σήμερα που δεν υπάρχουν ελεύθεροι πολίτες (έχουν εκλείψει από την εποχή του Μεγαλέξανδρου) οι νικητές νικούν επίσης για λογαριασμό του κράτους τους γιατί οι σημερινοί "πολίτες" είναι όλοι πλέον υπήκοοι κάποιων κρατών στα οποία ανήκουν. Τότε οι πόλεις ανήκαν στους πολίτες κι επομένως οι πολίτες ανήκαν στην πόλη τους. Σήμερα τα κράτη ανήκουν σε ανώνυμες ή επώνυμες ολιγαρχίες και οι υπήκοοι-πολίτες ανήκουν στα κράτη τους. Επομένως κατά την παράδοση των μεταλλίων υψώνονται (δικαίως) οι εθνικές σημαίες των κρατών στα οποία οι αθλητές είναι υπήκοοι.    

Πέμπτον και τελευταίον: Ειπώθηκε α) ότι το χρυσό η Άννα Κορακάκη δεν το χρωστά στην Ελλάδα αλλά στον εαυτό της και μόνο και πως β) στο συγχαρητήριο μήνυμα του πρωθυπουργού η ευχαριστήρια απάντηση που δόθηκε από ένα λογαριασμό τουίτερ ήταν πλαστή.

Μπράβο στο κορίτσι αλλά ας ξέρει να πολιτεύεται σωστά όταν θέλει να κάνει πολιτική (γιατί αυτό κάνει με τις δηλώσεις της). Ακόμα κι αν εν μέσω κρίσης έχουν περικοπεί πολλά από τους Έλληνες, η Πολιτεία, στο μέτρο του δυνατού, της παρείχε και προπονητήριο και δεύτερο πιστόλι, έστω και καθυστερημένα. Κι όπως ο πρωθυπουργός για λόγους ΤΥΠΙΚΗΣ και ΗΘΙΚΗΣ τάξης της απέστειλε συγχαρητήριο μήνυμα, για τους ίδιους λόγους κι εκείνη έπρεπε να το αποδεχτεί κι όχι να το απορρίψει. Δεν έγινε ο Τσίπρας οπαδός του αθλήματος της σκοποβολής στα καλά καθούμενα. Ως πρωθυπουργός έστειλε το μήνυμα κι εκείνη ως "πολίτης"-υπήκοος όφειλε ένα "ευχαριστώ". 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Με την επιστροφή μου εις Αθήνας, να ευχαριστήσω από τη στήλη αυτή τους φίλους μου στην Κέρκυρα που με βοήθησαν να κάνω μια πολύ επιτυχημένη παρουσίαση του βιβλίου Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ, το Σάββατο 30 Ιουλίου 2016 στο ΑΚΤΑΙΟΝ της ΚΕΡΚΥΡΑΣ.

Ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω:

Τον ΒΑΣΙΛΗ ΣΩΖΟ που διέθεσε το ΑΚΤΑΙΟΝ και φρόντισε με προσωπική δουλειά να είναι όλα εντάξει (συμπεριλαμβανομένου καινούριου εξοπλισμού) στον υπέροχο χώρο του.

Την ΜΑΡΙΑ ΣΟΥΠΙΩΝΗ που ήταν η βασική ομιλήτρια για το βιβλίο και που εξέθεσε τις αρετές του αναλυτικά και άριστα καθώς το γνώριζε πολύ καλά. Το κοινό ήταν βασικά δικό της κι εκείνη με τίμησε με την παρουσία της και τον λόγο της.

Τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΤΣΑΪΤΗ που εκτός από το να πει δυο κουβέντες για μένα όπως του είχα ζητήσει, επεκτάθηκε και στο βιβλίο με εξαιρετικές παρατηρήσεις που με τίμησαν σαν συγγραφέα. 

Εννοούνται και οι ευχαριστίες μου σε φίλους όπως ο Τάκης, η Αλεξάνδρα κι ο Βησσαρίων, η Αγνέσα, ο Βασίλης Δ. κλπ που όπως ήταν φυσικό με βοήθησαν ο καθένας με τον τρόπο του.

Φυσικά ευχαριστίες και για τον εκδότη ΣΤΕΡΓΙΟ ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑ και την εφημερίδα ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ και το ΡΑΔΙΟ ΚΥΜΑ FM κλπ.

Συζητώντας για τον ΟΛΠ στην Κέρκυρα

Χτες βράδυ αργά, στην ωραία καλοκαιρινή Κέρκυρα, είχα μια συζήτηση με φίλους και έφτασα να έχω μια κόντρα με τον αγαπητό φίλο Κ. γύρω από τον ΟΛΠ και τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη που σύντομα επεκτάθηκε και σε όλη την οικονομία και τελικά σε όλη μας τη ζωή. Έτσι, δηλαδή, όπως γίνεται πάντα με τις νυχτερινές συζητήσεις που δεν τελειώνουν αν δεν γκρινιάξει μια γυναίκα ότι η ώρα πέρασε ... (και είχε περάσει ...)

Υποστήριξα κι εγώ όπως και άλλοι από την παρέα ότι οι εργαζόμενοι του ΟΛΠ, με προεξάρχοντες τους Μανιάτες που -κατά Χαριτόπουλο- είναι οι masters του λιμανιού, εκμεταλλεύτηκαν την ισχυρή θέση του δημόσιου οργανισμού και αποκόμισαν κέρδη χάρη στην παντοτινή πανταχού παρούσα συναλλαγή ελληνικού τύπου μεταξύ πολιτικής εξουσίας (κυβερνήσεων και διοικήσεων του ΟΛΠ) αφ'ενός και ψηφοφόρων (εν προκειμένω εργαζομένων στον ΟΛΠ) αφ' ετέρου. Παραδείγματα είχαμε όλοι μας πολλά. Όμως η γενίκευση αυτής της κατάστασης και των αντίστοιχων επιχειρημάτων κάπου δικαίωνε τους Γερμανούς ότι δηλαδή είμαστε ανίκανη και διεφθαρμένη χώρα και ότι επομένως (για το καλό μας!) πρέπει να μας διοικούν αυτοί. Ποιος είδε τον κύριο Κ. και δεν τον φοβήθηκε! Η συζήτηση πήρε φωτιά, έγινε και προσωπική και κατηγορήθηκα σε κάποια στιγμή με βαριές επικρίσεις ότι αλλιώς μιλάω σε ένα νυχτερινό τραπέζι κι αλλιώς αρθρογραφώ όπου στρογγυλεύω τα πράγματα. Κι επειδή η κατηγορία δεν ήταν και εντελώς άτοπη και αστήρικτη, αν και ήταν μάλλον υπερβολική και κάπως άδικη, βοηθούσης και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, η κουβέντα γενικεύτηκε.

Μπορεί κανείς να λέει τα ίδια σε ένα μπαρ και σε ένα άρθρο; Ο φίλος Κ. έλεγε πως ναι, εγώ δεν έφερα αντίρρηση αλλά το σκεπτόμουν. Κι επειδή μετά που κοιμήθηκα το ξανασκεφτόμουν (μάλλον στον ύπνο μου με βασάνισε) είπα να καταγράψω κάποιες από τις σκέψεις μου αυτές επί του θέματος. Πήγα να δω ποιες αναρτήσεις έχω κάνει τελευταία για τον ΟΛΠ. Η πιο πρόσφατη που βρήκα είναι του καλοκαιριού του 2014 (επί Σαμαρά) όταν στην διαδικασία πώλησης που κόντευε να ολοκληρωθεί είχαν μείνει τρεις προσφορές από την ΚΟΣΚΟ, την ΜΕΡΣΚ και μια Δανέζικη. Έγραφα τότε:

"Οι φορείς του Πειραιά, ξεκινώντας από τα επιμελητήρια και τις ενώσεις ναυτικών αλλά και των εφοπλιστών, από τον δικηγορικό σύλλογο και τις ενώσεις των επαγγελματοβιοτεχνών, καταστηματαρχών και φτάνοντας μέχρι και τις δημοτικές κινήσεις κλπ. όλοι διαφωνούν με την παραχώρηση του πλειοψηφικού πακέτου της ΟΛΠ ΑΕ σε ιδιώτες. Όχι ότι τους αρέσει ο ΟΛΠ όπως είναι αλλά τουλάχιστον τώρα έχει περιθώρια βελτίωσης καθώς η τοπική και η ευρύτερη ελληνική κοινωνία μπορεί να έχει λόγο στο λιμάνι. Αν πουληθεί το 67% όλοι γνωρίζουν ότι ο Πειραιάς θα χάσει το δικό του λιμάνι και η Ελλάδα ένα σημαντικό εργαλείο για την αναγκαία ανασυγκρότησή της. Κι αυτό είναι που ενοχλεί όλους και τόσο πολύ."

Δεν βρήκα πως αυτό συνιστά το έγκλημα άλλα να λέει κανείς στα γραπτά κι άλλα στα προφορικά του. Βέβαια δεν μπήκα (ούτε έμπαινα γενικώς) με κάθε ευκαιρία στην αναλυτική περιγραφή των κακώς εχόντων αλλά αυτό είναι μια φυσιολογική άμυνα προκειμένου να μην δίνω τροφή στην προπαγάνδα που θέλει όλα να είναι διαλυμμένα στην Ελλάδα και για όλα να φταίει η κακοδαιμονία μας. Τι θα πει αυτή η φράση: "Όχι ότι τους αρέσει ο ΟΛΠ όπως είναι ..."; Θα πει πως όλοι γνωρίζουμε-γνωρίζαμε τις κακοδαιμονίες ενός οργανισμού που επειδή είναι -θέλοντας και μη- κερδοφόρος (πρόκειται ουσιαστικά για ένα συνδυασμό εξυπηρετήσεων και διοδίων) αποτέλεσε την χρυσοτόκο κότα των κάθε λογής πολιτικών, κυβερνητικών και διοικητικών παραγόντων και ενός καθεστώτος των εργαζομένων που αποτέλεσαν την "εργατική αριστοκρατία" όπως την αποκάλεσε εύστοχα ο Κ.. Απλά όλοι θεωρούσαμε πως αυτές οι κακοδαιμονίες δεν θα έπρεπε να στερήσουν τη χώρα από μια πηγή καθαρού πλούτου.

Ας έρθουμε τώρα στο θέμα μας. Ο ΟΛΠ δόθηκε στους Γερμανούς είτε με την θέληση των κυβερνήσεων Γ.Παπανδρέου και Σαμαρά είτε με την επιβολή της γερμανικής θέλησης στον Τσίπρα το περασμένο καλοκαίρι. Οι Γερμανοί απαίτησαν την παράδοσή του στους Κινέζους, έναντι αγνώστων ανταλλαγμάτων που είναι υπόθεση σχέσεων Γερμανίας-Κίνας. Εμείς απλά πληρώσαμε για λογαριασμό του επικυρίαρχου. Η συζήτηση για τις κακοδαιμονίες γίνεται πλέον για ιστορικούς λόγους. Και για να μοιράσουμε μεταξύ μας ευθύνες: Εσύ φταις που τους υπέθαλψες, εσύ φταις που τους έδωσες, εσύ φταις που ακόμα τους στηρίζεις. Το κακό έγινε, η μάχη χάθηκε και το λιμάνι του Πειραιά είναι κινέζικο.  

Το μόνο ουσιαστικό ερώτημα που μένει για τον Πειραιά και την Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη είναι: Θα αναπτυχθεί το λιμάνι από τους Κινέζους ή όσα λέει η κυβέρνηση είναι αστεία;

Ο Τσίπρας λέει ότι Κινέζοι θα κάνουν τον Πειραιά πρώτο λιμάνι στην Ευρώπη και βάση όλου του εμπορίου τους με τη γηραιά ήπειρο. Κάποιοι άλλοι όμως, που ασκούν κριτική κυρίως από "θέση δραχμής" λένε πως οι συμφωνίες αυτές είναι φαντασιώσεις και πως ο Πειραιάς θα μείνει απλά σαν ένα μεσαίο κέντρο διαμετακόμισης της ανατολικής Μεσογείου. Ο Τσίπρας επίσης λέει πως η επένδυση των Κινέζων στη Ζώνη θα αναζωογονήσει τις επισκευές πλοίων στην Ελλάδα ενώ άλλοι δεν το πιστεύουν.

Σε αυτά τα ερωτήματα θα απαντήσει σύντομα η ιστορία, ο χρόνος. Και δεν θα είναι πολύ αργά. Απλά εμείς θα μείνουμε στις παραλίες της Κέρκυρας ή του Πειραιά να μαλώνουμε στοιχηματίζοντας πάνω σε πολιτικές που δεν γνωρίζουμε την πλήρη ανάπτυξή τους, που έχουμε μάθει κάτι μισόλογα για την έναρξή τους και που απλά και μόνο υποπτευόμαστε το τέλος τους. Και μακάρι να έχει δίκιο η κυβέρνηση γιατί ο ΟΛΠ ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ, (όποιος κι αν φταίει για ό,τι έγινε) χάθηκε οριστικά και αμετάκλητα για τη χώρα για πολλές δεκαετίες στο μέλλον. 

Η παρουσίαση του "ΦΟΝΙΑ των ΑΘΗΝΩΝ" στην Κέρκυρα, θα γίνει το Σάββατο 30/7 στις 8μμ.

Το Σαββάτο 30 Ιουλίου 2016 θα γίνει, τελικά, η παρουσίαση του βιβλίου -μυθιστορήματος εποχής- του εκδοτικού οίκου Ν&Σ Μπατσιούλα, με τίτλο:

 "Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ" 

Εκτός από εμένα που είμαι ο συγγραφέας, για την παρουσίαση θα φροντίσουν οι:
Γιώργος Κατσαΐτης, εκδότης της ημερήσιας και παραδοσιακής εφημερίδας της Κέρκυρας "ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ"
Μαρία Σουπιώνη, εκπαιδευτικός, επί πολλά χρόνια στα σχολεία της Κέρκυρας
Γρηγόρης Καρύδης, εκαιδευτικός επίσης, διευθυντής σε σχολεία της Κέρκυρας.
Το βιβλίο εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος Ν. και Σ. Μπατσιούλας

Όπως αναγράφει η πρόσκληση:
"Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα εποχής, αστυνομικό, ερωτικό, περιπετειώδες.
Θα γίνει συζήτηση για την ενδιαφέρουσα εποχή του 1860 στην οποία αναφέρεται το βιβλίο".

Ο χώρος όπου θα γίνει η παρουσίαση, το Σάββατο βράδυ στις 8 μμ είναι το ΑΚΤΑΙΟΝ. Για τους Κερκυραίους δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο, για τους λοιπούς φίλους σας δίνω την φωτογραφία του χώρου όπου θα γίνει η παρουσίαση (φωτογραφία του βραδινού της Πέμπτης)

Φανταστικό μέρος; Ε, καλά τώρα ... εννοείται ... για το ΑΚΤΑΙΟΝ μιλάμε!

Ο Βασίλης Σώζος που μας φιλοξενεί (κανει συχνά τέτοιες εκδηλώσεις στο μαγαζί) είναι φίλος μου από το 1986, όχι γνωστός, φίλος! Φίλοι μου είναι και αυτοί που θα παρουσιάσουν το βιβλίο, η Μαρία, ο Γρηγόρης, ο Γιώργος Κατσαΐτης. Εκείνο το βράδυ θα είμαι μεταξύ φίλων οπότε θα περάσω καλά. Ευελπιστώντας βεβαίως και σε αγοραστές του βιβλίου, ακόμα καλύτερα θα περάσω αν πουν για το βιβλίο καλά και ειλικρινή λόγια οι πολλοί φίλοι που το έχουν ήδη διαβάσει από χειρογράφου.

Ο Αλλάχ είναι μεγάλος, θεός φυλάξοι!

Για τα χτεσινοβραδινά γεγονότα στην Τουρκία δεν θα πω τίποτε περισσότερο. Τα έχετε δει όλοι, τα διαβάσατε και οι περισσπότεροι τα ζήσατε σε ζωντανές συνδέσεις. Η τελική νίκη είναι του Ερντογάν που όχι μόνο δεν ανατράπηκε αλλά συνέλαβε και τους πραξικοπηματίες. Δεκάδες νεκροί από σφαίρες στρατιωτών, ελικοπτέρων, ταννκς και αστυνομικών με το πλήθος να μπλοκάρει και να καταλαμβάνει τα τανκς και να λιντσάρει τους στρατιώτες. 

Το θεωρούσαμε προφανές ότι πλέον, με τα μέσα επικοινωνίας στα χέρια του κάθε πολίτη, πραξικόπημα δεν γίνεται. Το πραξικόπημα στηρίζεται στον φόβο κι ο φόβος στην άγνοια. Αν σπάσει η άγνοια, τερματίζονται όλα. Αυτό έγινε και στην Τουρκία. Όσο οι άνθρωποι βρίσκονταν σε άγνοια όλοι φοβόντουσαν και τα πάντα είχαν παγώσει. Όταν βγήκαν τα βιντεάκια που καλούσαν τον κόσμο να βγει στους δρόμους, τότε τα πάντα τελείωσαν. 

Εγώ θα μείνω στη θέα του πλήθους που αντιμετώπισε τους πραξικοπηματίες και τελικά τους νίκησε. Τους άκουσα σε πέντε-δέκα σημεία να φωνάζουν και να παλεύουν με τα τανκς. Δεν έλεγαν "Ζήτω η Δημοκρατία" δεν έλεγαν ούτε καν "Ζήτω ο Ερντογάν". Όχι. Δεν ήταν το θέμα ούτε η δημοκρατία, ούτε ο Ερντογάν. Φώναζαν "Ο ΑΛΛΑΧ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ". Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρουν τι είναι η δημοκρατία, όχι μόνο αυτοί, ούτε και οι επαΐοντες δυτικοί δεν ξέρουν καλά-καλά. Γι αυτούς δημοκρατία είναι να ψηφίζουν κάθε τέσσερα περίπου χρόνια και να βγάζουν κυβερνήτη τον άνθρωπο που θέλει ο Αλλάχ. Που θα καταλύσει σιγά-σιγά το λαϊκό κράτος που έφτιαξε κάποτε ο Αττατούρκ, που θα ξαναφέρει (ξαναέφερε) τις μαντίλες, που θα κατατροπώσει τους Κούρδους και τους άπιστους και θα τους δώσει ψωμί να φάνε (και πραγματικά τους έδωσε στο μέτρο του δυνατού). Γι αυτό ούτε ο Ερντογάν δεν επευφημείτο. Πριν τον Ερντογάν ήταν ο Ερμπακάν και αργότερα θα είναι άλλος. Εκείνος που θα μείνει για πάντα ο ίδιος και είναι ο κομματάρχης του κόμματος των Ερντογάν-Ερμπακάν, είναι ο ίδιος ο Αλλάχ!

Νίκησε η δημοκρατία χτες βράδυ; Ε, όχι βέβαια! Έχασε η δικτατορία; Ναι, αυτή έχασε.

Ας μην ξεχάσουμε πάντως ότι ήταν μια δικτατορία που πήγαινε κόντρα στο κράτος του Αλλάχ και στόχευε στην προστασία του λαϊκού κράτους. Με λάθος τρόπο, μέσω δικτατορίας, αλλά αυτό είναι εγγενές πρόβλημα της Τουρκίας από γεννησιμιού της. Ο στρατός (με τον Αττατούρκ) ενεργώντας δικτατορικά, επέβαλε δυτικούς θεσμούς, κατάργησε την μαντίλα, κατάργησε τη σαρία, κατάργησε τα αραβικά γράμματα και εφάρμοσε τα λατινικά και προσπάθησε να δυτικοποιήσει το πιο ανατολίτικο κράτος της περιοχής. Δηλαδή με "δικτατορία" επιχείρησε να επιβάλει "δημοκρατία". Και οι αντίθετοι στο λαϊκό κράτος, οι ισλαμιστές, οι σκοταδιστές, χρησιμοποιούν τη "δημοκρατία" για να φτιάξουν τη δική τους "κοινωνική δικτατορία". Σχιζοφρενικό; ναι, αν πιστέψει κανείς ότι υπάρχει δημοκρατία που απειλήθηκε ή διαστρεβλώθηκε. 

Στην πραγματικότητα η δημοκρατία δεν έχει καμιά -μα καμιά- σχέση με όλα αυτά. Οι Τούρκοι, για εκατό χρόνια τώρα, επιλέγουν μεταξύ μιας θεοκρατικής ολιγαρχίας και μιας χρηματοκρατικής ολιγαρχίας επίσης. Μέχρι στιγμής οι θεκορατικοί νικούν. Κι όσο γινόταν το αντίθετο, η Τουρκία και οι Τούρκοι δεν έβλεπαν καλύτερες μέρες. 

Ο τούρκικος λαός απέδειξε ότι παραμένει κατά μεγάλο ποσοστό πιστός στον Αλλάχ, όχι ψεύτικα πιστός όπως οι Έλληνες, κανονικά πιστός όπως οι ανατολίτες. Με τις υγείες του!

Βιβλιοπαρουσίαση στην Κέρκυρα

Ο ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ

Με την ευκαιρία που η εταιρεία "Μαρινόπουλος" ζήτησε ένταξη στο άρθρο 99 , δηλαδή ουσιαστικά δήλωσε πτώχευση, διάβασα δυο άρθρα για τους Μαρινόπουλους. Το ένα ήταν ένα μικρό αλλά καυστικό σχόλιο της Έλενας Ακρίτα που το δημοσίευσε σ"ΤΑ ΝΕΑ" στις 4/7 και το πήρα από το Masternews (ΕΔΩ) και το άλλο ένα μακροσκελές αλλά πολύ κατατοπιστικό άρθρο χτεσινό της 6/7 στο Economy.gr (ΕΔΩ) 

Τα καταστήματα του Μαρινόπουλου μου άρεσαν. Πήγαινα εκεί τη μάνα μου να ψωνίζει και ήταν η βόλτα της στον κόσμο (εκτός από κάτι επί πλέον τσάρκες στην παραλία). Δεν μου αρέσει να θάβω κανέναν αλλά να κινδυνεύουν 12.500 χιλιάδες εργαζόμενοι και 2.000 προμηθευτές να μείνουν στο κενό εξ αιτίας του εγωισμού και της κλεψιάς μιας οικογένειας πάει πολύ.

Για να μην κουράζεστε με τα λινκ σας δίνω τα άρθρα και εδώ.

Πρώτα το απολαυστικό άρθρο της Έλενας Ακρίτα:

*****************

Κύριε Μαρινόπουλε, φιλάκια στο πανέμορφο Μαϊάμι.

“Οι μικρές μύγες πιάνονται. Οι μεγάλες σκίζουν το δίχτυ και βγαίνουν.”

Κύριε Μαρινόπουλε, ειλικρινά δεν κατανοώ το γεγονός ότι νοιάζονται όλοι τους 12.000 εργαζόμενους κι όχι εσάς που, όσο να πεις, ένα δράμα θα το ζείτε εκεί στα ξένα. Τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια – εκεί στο Μαϊάμι το ‘χετε σεις το ρητό; Ή έστω στο Κατάρ όπου εναποτίθενται τρυφερά κολοσσιαίες περιουσίες;

Για την δική σας περιουσία – εικάζω – δεν έχετε ‘ενοχληθεί’ ακόμα από τις αρμόδιες αρχές; Δεν έχετε λογοδοτήσει ακόμα σε ελεγκτές και εφοριακούς; Δεν έχετε παραθέσει ακόμα τα οικονομικά σας πεπραγμένα να δούμε αν έχετε τίποτα εξωχώριες, εξωλέμβιες, εξωντέρτιακαικαημοί; Στο σπίτι στο Μαϊάμι όλα καλά, θερμούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς να δώσετε. Απ’ ό,τι διαβάζουμε, η σύζυγός είναι διακοσμήτρια σκαφών (όχι η ‘σκάφη’, το ‘σκάφος’). Εξ ου και θεωρώ λανθασμένη την κίνηση σας να πετάξετε τόσους νοματαίους στο δρόμο. Αν – τώρα οι άνεργοι υπάλληλοι, ταμίες, φορτοεκφορτωτές, φορτηγατζήδες – πουλήσουν τα κότερά τους; Αν η καθαρίστρια με το σφουγγαρόπανο δώσει σκάφη και σκάφος κοψοχρονιά; Αν ο κυρ Μπάμπης στα ψαρικά ξεφορτωθεί τα γιοτ του; Τι θα διακοσμεί τότε μια τεθλιμμένη ντεκορατρίς; Αν μείνουν 12.000 χωρίς κότερο, μην μου πεινάσετε εσείς κι η κυρία σας, εγώ για το καλό σας.

Εμένα που λέτε, κύριε Μαρινόπουλε, η γιαγιά μου πήγαινε στο Κολέγιο μαζί με τη γιαγιά σας. Κι εγώ στο Αρσάκειο ήμουνα συμμαθήτρια με μια από τις κόρες της οικογένειας. Κάπου εδώ τελειώνει μια μεγάλη ιστορία αγάπης που δεν άρχισε ποτέ.

Και συγχωρέστε μου την ένταση – όσο να πεις, δεν είναι της τάξεως μας – αλλά όσο κάποιος μελετάει το έργο και την πολιτεία σας, τόσο του γυρίζει το μάτι. Γιατί εδώ οι συνολικές όφειλες σας αντιστοιχούν στο 1% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (1,3 δισεκατομμύρια ευρώ). Χρωστάτε σε ό,τι κινείται κι ό,τι δεν κινείται. Σε ανθρώπους, ζώα, φυτά, χλωρίδες, πανίδες, στο σύμπαν. Μόνο έναν ξάδελφό μου στην Αργεντινή δεν έχετε ‘φεσώσει’ – επιτρέψτε μου une expression déclassée.

Κύριε Μαρινόπουλε, αυτή την υγιή επιχειρηματικότητα να την κοιτάξετε μη σας βγάλει κάνα πολύποδα. Και τι δεν ανοίξατε αγαπημένε, τόσες δεκαετίες. Starbucks ανοίξατε. Beauty Shop ανοίξατε. Sephora, Marks and Spencer, Grand Optical, της Παναγιάς τα μάτια ανοίξατε. Και μετά τους γυρίσατε την ηλιοκαμένη σας πλατούλα, τα κλείσατε και βρέθηκαν οι φουκαράδες οι μικρέμποροι με το franchise στο χέρι. Όποια αλυσίδα του εξωτερικού βρίσκατε μπροστά σας, πρώτα την φέρνατε και μετά την ξωπετάγατε.

Φάγατε, φάγατε, φάγατε. Φάγατε από παντού. Φάγατε απ’ τα τσιμέντα, τα υδραυλικά, τα πόμολα, τους σωλήνες, τα κεραμίδια, τα κουφώματα, τα πατώματα, φάγατε απ’ τους προμηθευτές, τους εμποράκους, τα μαγαζάκια, τους εργαζόμενους με τα ‘ελαστικά ωράρια’ και τα μεροκάματα του τρόμου, φάγατε, φάγατε, φάγατε. Και δεν σας σταμάτησε κάνεις τόσες δεκαετίες. Δεν σας είπε καμιά κυβέρνηση ‘όπα λεβέντη παρ’ το αλλιώς γιατί βρίσκεις’. Τίποτα. Μούγγα. Κιχ.

Ξέρετε, κύριε Μαρινόπουλε, ως πελάτισσα, έκανα κάθε Πέμπτη τα ψώνια της εβδομάδας στο Καρφούρ της Κηφισίας. Συνήθως πήγαινα να μου τα ‘χτυπήσει’ η ίδια ταμίας. Ένα υπέροχο γλυκό κορίτσι που ξεροστάλιαζε από το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα μισθό-πουρμπουάρ. Δεν λέω το όνομά της, μην την στοχοποιήσουμε κι από πάνω.
Την σκέφτομαι έντονα αυτές τις μέρες. Δεν ξέρω που είναι, δεν ξέρω τι απέγινε, δεν ξέρω τι θ’ απογίνει. Ελπίζω, τουλάχιστον, να μην πουλήσει τον στόλο των ιστιοφόρων της. Όχι τίποτα άλλο, μη σας μείνει κι η ντεκορατρίς στους πέντε δρόμους.

“Οι μικρές μύγες πιάνονται. Οι μεγάλες σκίζουν το δίχτυ και βγαίνουν.”

Κύριε Μαρινόπουλε, φιλάκια στο πανέμορφο Μαϊάμι.

**************

Για να τα γράφει η Ακρίτα, κάτι ξέρει. Αυτή κάτι ξέρει. Ήταν και συμμαθήτρια με μια Μαρινοπούλου της οικογένειας (κι εμείς ξέρουμε τη Μαρινοπούλου του Κερατσινίου αλλά αυτές οι δυο έχουν μια διαφορά). Ψωνίζει και από την Κηφισίας ... κάτι παραπάνω θα ξέρει. και είναι τόσο καλό το άρθρο που αξίζει να της πούμε συγχαρητήρια! 

Καταλάβατε λοιπόν; 

Ακολουθεί το χτεσινό κατατοπιστικό και μακροσκελές άρθρο του Economy.gr για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για τους Μαρινόπουλους. 

***************

Η εταιρεία αγκομαχάει και οι Μαρινόπουλοι… Μαϊάμι, Λονδίνο, Ντουμπάι, Μύκονο, πάρτι και ιπποδρομίες

Για δεκαετίες ολόκληρες οι Μαρινόπουλοι, ήταν μια οικογένεια – αντικείμενο θαυμασμού. Επιτυχημένοι, μεγαλοαστοί και με ζωή τζετ-σέττερς πάντα αντίστοιχη της περιουσίας τους, υπήρξαν η ελληνική εκδοχή της «Δυναστείας».

Σήμερα, με την επιχείρησή τους να «παλεύει» στον Πτωχευτικό Κώδικα, η λάμψη έχει ξεθωριάσει. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα: Στην αγορά πληθαίνουν τα ερωτήματα για του «πού πήγαν» τα λεφτά της οικογένειας η οποία εξακολουθούσε να ζει μέσα στη χλιδή ακόμη και τα τελευταία χρόνια για τα οποία κανείς δεν αμφιβάλει ότι τα πράγματα είχαν στριμώξει. Και την ίδια στιγμή οι φήμες που κυκλοφορούν στην αγορά για μεγάλες εξαγωγές χρήματος από τα «ταμεία» της Μαρινόπουλος σε λογαριασμούς του εξωτερικού, αλλά τις πωλήσεις ακινήτων του ομίλου με τα χρήματα να οδεύουν στους ίδιους προορισμούς, έστω κι αν διαψεύστηκαν, έχουν εξαγριώσει τόσο τους 12.500 εργαζόμενους της επιχείρησης, όσο και τις οικογένειες των 2.000 προμηθευτών της που κινδυνεύουν να βρεθούν στον αέρα.

Πολλοί δεν θεωρούν άσχετη με την υπεροψία που διακατέχει γενικότερα την οικογένεια, ότι ένα μέλος της, ο Πάνος Μαρινόπουλος, ο γνωστός και ως Πανάρας, φωτογραφήθηκε στο εξοχικό του στα Hampton’s της Νέας Υόρκης (πρόκειται για το θέρετρο της αφρόκρεμας της αμερικανικής μεγαλούπολης στοLong Island), λίγους μήνες πριν την κατάρρευση του επιχειρηματικού ομίλου.

Ο Πανάρας Μαρινόπουλος και η πρώην σύζυγός του, Ιωάννα, ήταν αναμφίβολα τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα της επιχειρηματικής δυναστείας, η οποία βρίσκεται στην τρίτη γενιά από το 1893 οπότε ο Δημήτριος Μαρινόπουλος, από την Ελίκη Αιγιαλείας, εγκαινίαζε το πρώτο φαρμακείο που έφερε το όνομά του στη Νεάπολη της Αθήνας, βάζοντας το πρώτο λιθάρι για το χτίσιμο της Μαρινόπουλος.

Ο Δημήτρης Μαρινόπουλος, και ο αδελφός του Πάνος που συνεργάστηκε μαζί του λίγο αργότερα, εκτός από την επιχείρηση άρχισαν να χτίζουν και τον «όνομα» της οικογένειας που από τότε υπήρξε συνώνυμο τους ελληνικού μεγαλοαστισμού. Διόλου τυχαίο, ότι τα φαρμακεία τους έφεραν με περηφάνια το διακριτικό «προμηθευτής της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως και του Διαδόχου», προσελκύοντας με αυτό τον τρόπο πολλές επιφανείς προσωπικότητες της εποχής.

Μεταπολεμικά, οι δύο γιοι του Πάνου Μαρινόπουλου, Δημήτρης και Ιωάννης, αποφασίζουν ότι έχει έρθει η ώρα για να περάσουν στη βιομηχανική παραγωγή φαρμάκων, ιδρύοντας το 1949 τη φαρμακοβιομηχανία ΦΑΜΑΡ με αντικείμενο την παραγωγή φαρμάκων και καλλυντικών για λογαριασμό τρίτων στην Ευρώπη. Η ίδια γενιά ξεκίνησε το 1962 τη δραστηριότητα στο λιανεμπόριο με τα Self Service Μαρινόπουλος.

Τα τελευταία χρόνια, τα ηνία του ομίλου πέρασαν στην τρίτη γενιά, τα τέσσερα παιδιά των Δημήτρη και Γιάννη Μαρινόπουλου: Τον Λεωνίδα και τον Πάνο του Δημήτρη, και τον Πάνο και Στέφανο του Γιάννη. Τα τέσσερα ξαδέλφια, μπορεί να έχουν ελάχιστες ομοιότητες στον τρόπο ζωή τους μοιράζονται όμως τον ίδιο μεγαλοαστισμό και μια τεράστια περιουσία σε ακίνητα (κυρίως το εξωτερικό), επαύλεις στα ακριβότερα σημεία της Ελλάδας (Ψυχικό, Μύκονο, Ύδρα, Βούλα), συλλογές έργων τέχνης, κοσμημάτων, αλλά και πανάκριβων ρούχων από τις κοσμικές συζύγους. Από εκεί και μετά, ο χαρακτήρας του καθενός από τα ξαδέλφια καθόρισε και το πως διαχειρίστηκε το αμύθητο οικογενειακό χρήμα.

Ο… Άγγλος λόρδος με τον Πρέσβη

Γνήσιος εκπρόσωπος της οικογενειακής μεγαλοαστικής «τάσης» είναι ο Λεωνίδας Μαρινόπουλος στον οποίο «έλαχε» να διαχειριστεί ως επικεφαλής και την απανταχούσα της ελεγχόμενης πτώχευσης. Όσοι τον γνωρίζουν μιλούν για έναν πολύ προσεκτικό άνθρωπο, με στυλ και αισθητική που προσομοιάζει σε Άγγλο Λόρδο. Ψηλός, ευθυτενής και αναμφίβολα αριστοκρατικός ίσως θα προτιμούσε να είναι όντως ...Βρετανός και για το λόγο αυτό διατηρεί σπίτι στο Λονδίνο και ειδικότερα στην αριστοκρατική Belgravia. Και ως ...Βρετανός αγαπά την ιππασία την οποία παρακολουθεί συχνά στους αγώνες του Ascot. Διατηρεί μάλιστα και δικά του άλογα ιπποδρομιών.

Ένα απ’ αυτά, ο ΠΡΕΣΒΗΣ που θεωρείται καθΓια να τα γράφει η Ακρίτα, κάτι ξέρει. Αυτή κάτι ξέρει. Ήταν και συμμαθήτρια με μια Μαρινοπούλου της οικογένειας (κι εμείς ξέρουμε τη Μαρινοπούλου του Κερατσινίου αλλά αυτές οι δυο έχουν μια διαφορά). Ψωνίζει και από την Κηφισίας ... κάτι παραπάνω θα ξέρει. και είναι τόσο καλό το άρθρο που αξίζει να της πούμε συγχαρητήρια! 
Καταλάβατε λοιπόν; 
Ακολουθεί το χτεσινό κατατοπιστικό και μακροσκελές άρθρο του Economy.gr για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για τους Μαρινόπουλους. αρόαιμο διεθνούς φήμης διακρίθηκε παλαιότερα και στους διάσημους αγώνες του Μεϊντάν στο Dubai σε μια κούρσα που ...χάρισε στον Λεωνίδα Μαρινόπουλο 5.000.000 δολάρια, αφού αυτό ήταν το έπαθλο της νίκης. Για τον επικεφαλής της Μαρινόπουλος ήταν από τις πιο δυνατές συγκινήσεις, αφού συνδύαζε όλες του τις αγάπες: την πολυτέλεια, την ιππασία, το εκλεκτό περιβάλλον και τη γυναίκα του Μαρίνα που φωτογραφήθηκε δίπλα του σε μια από τις σπάνιες εμφανίσεις της.

Η Μαρίνα Μαρινοπούλου θεωρείται η πιο «άγνωστη» από τις συζύγους των Μαρινοπουλαίων, αποφεύγει την κοσμική ζωή και προτιμά όπως και ο σύζυγος της τους κλειστούς κύκλους, τα γιότ και τη βίλα στη Μύκονο.

Αντίθετα, πολύ πιο γνωστή είναι η Σάντρα Μαρινοπούλου –Φιξ, παντρεμένη με τον Πάνο, αδελφό του Λεωνίδα Μαρινόπουλου. Ο γάμος τους, υπήρξε άλλη μια επιβεβαίωση του μεγαλοαστισμού των Μαρινόπουλων, που θέλει τις μεγάλες οικογένειες να διασταυρώνονται. Και μπορεί οι Φιξ να μην έχουν την αίγλη του παρελθόντος, έχουν όμως το όνομα. Στην περίσταση του ζευγαριού, ίσως η Σάντρα να επισκιάζει το σύζυγό της σε διασημότητα, αφού η ίδια είναι επικεφαλής του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Τα χρήματα των Μαρινοπουλαίων, έδωσαν ώθηση στην –πράγματι αξιέπαινη- προσπάθεια της νύφης να ενισχύσει της αναγνωρισιμότητα της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς διοργανώνοντας εκθέσεις σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο Πάνος έχει αναλάβει τον τομέα καλλυντικών της φαρμακοβιομηχανίας ΦΑΜΑΡ και έχει μεγάλη αγάπη στην ακίνητη περιουσία, ιδίως του εξωτερικού. Κορωνίδα του σχετικού περιουσιολογίου το λεγόμενο «παλάτι» του ζεύγους στο Knightsbridge του Λονδίνου στο οποίο φιλοξενείται και μια αξιολογότατη συλλογή έργων τέχνης.

Ο εξάδελφος Πάνος, ο γνωστότερος ως Πανάρας μπορεί να μην έχει το παλάτι του έτερου Πάνου, έχει όμως μια μεγάλη συλλογή από κατακτήσεις. Ο Πανάρας άφησε ...ιστορία στην κοσμική ζωή της Αθήνας (πρώτος του έρωτας η Μπέλλα Αδαμοπούλου, πρώτη του σύζυγος η Όλγα Γουλανδρή της γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας σε μια άλλη επιβεβαίωση του μεγαλοαστισμού) τις προηγούμενες δεκαετίες μέχρις ότου «έπεσε» στην δεύτερη σύζυγό του, την καλλονή Ιωάννα, που ξεπέρασε σε αναγνωρισιμότητα  τη Σάντρα Φιξ και έγινε η top wife της οικογένειας.

Πρώην μοντέλο με καταγωγή από τη Μάνη, η Ιωάννα έγινε η πρωταθλήτρια της οικογένειας στο ... spending οδηγώντας τον Πανάρα σε διάφορες αγορές μεταξύ των οποίων μια έπαυλη στα Hampton’s και μια βίλλα στο Miami.

Σε αυτή λέγεται ότι συνεχίζει να διαμένει και η Ιωάννα, μετά το διαζύγιό της με τον Πανάρα πριν περίπου ενάμισι χρόνο.

Οι φήμες φέρουν το πρώην ζευγάρι να μοιράζεται το σπίτι που είχαν χτίσει στη διάρκεια του γάμο τους στη Μύκονο (σ.σ. στο νησί έχουν σπίτι όλα τα μέλη της οικογένειας) και το οποίο είχε διακοσμήσει η Ιωάννα, την περίοδο που ασχολείτο με το interior design. Η βίλα της Μυκόνου είναι από τα πιο πολυσυζητημένα σπίτια και είναι από τα πρώτα κτίσματα που φαίνονται όταν μπαίνει κανείς στο λιμάνι της Μυκόνου. Τα πάρτι που δόθηκαν από το (πρώην) ζευγάρι έχουν μείνει στην ιστορία του νησιού την περίοδο της ευμάρειας, με την κοσμική Αθήνα να δίνει το παρών, και την τροχαία του νησιού να δίνει ειδικές άδειες για να παρκάρουν οι καλεσμένοι τα πολυτελή τους αυτοκίνητα στον περιφερειακό...

**************