Μια και πανηγυρίζουμε, με την επιτυχία της Άννας Κορακάκη, το πρώτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο μετά τους "δικούς" μας Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας του 2004, ας θυμίσουμε μερικά πράγματα για τους σύγχρονους ολυμπιακούς αγώνες σε σχέση με την αρχαιότητα.
Πρώτον: Μας τιμά που ακόμα θεωρούν την σύγχρονη Ελλάδα -συγχέοντάς την με την Ελλάδα της αρχαιότητας- ως γενέτειρα των ολυμπιακών αγώνων. Αυτό μας βάζει στην εξαιρετικά τιμητική θέση να μπαίνει πρώτη η χώρα μας στο εκάστοτε ολυμπιακό στάδιο με τη σημαία της κατά την έναρξη των αγώνων. Τέτοια τιμή σπάνια γίνεται σε ένα κράτος σε μια τόσο παγκοσμιοποιημένη και γιγάντια διοργάνωση, μάλλον ποτέ, πουθενά αλλού και για καμιά άλλη χώρα δεν συμβαίνει. Και μόνο για τον λόγο αυτό οι σύγχρονοι ολυμπιακοί αγώνες μας είναι χρήσιμοι ως μια από τις ελάχιστες εναπομείνασες πηγές εθνικής υπερηφάνιας.
Δεύτερον: Στην αρχαία εποχή, ως γνωστόν, συμμετείχαν στους αγώνες μόνο Έλληνες κι ύστερα μετείχαν και Ρωμαίοι (εξ άλλου Ρωμαίοι έγιναν όλοι οι Έλληνες). Όμως ο ελληνικός, κι αργότερα ελληνιστικός και κατόπιν ρωμαϊκός, κόσμος ήταν τότε σχεδόν ολόκληρος ο κόσμος. Οι αγώνες είχαν μετατραπεί (διολισθήσει) σε παγκοσμιοποιημένη φιέστα ήδη από τον 3ο πΧ αιώνα, επομένως άγγιζαν, από τότε, κατά πολύ την σημερινή πραγματικότητα.
Τρίτον: Το πνεύμα των ολυμπιακών αγώνων όπως και όλα όσα έκαναν οι Έλληνες (οι αρχαίοι βεβαίως-βεβαίως) ήταν κυρίως ΠΟΛΙΤΙΚΟ και δευτερευόντως θρησκευτικό. Ήταν αγώνες προς τιμήν του Δία, είχαν πανελλήνιο κύρος και συμμετείχαν σε αυτούς οι χώρες (τότε Πόλεις-Κράτη) που είχαν ελεύθερο πολίτευμα, δηλαδή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Που θα πει πως στις χώρες αυτές ο λαός (δήμος) κρατούσε (κυβερνούσε) είτε με κλήρωση όλων των ελεύθερων πολιτών στις θέσεις εξουσίας (βουλή, εκτελεστικό, δικαιοσύνη) είτε με μικτό σύστημα κλήρωσης και εκλογής (σε ορισμένες θέσεις). Χώρα, δηλαδή πόλη-κράτος, χωρίς δημοκρατία δεν συμμετείχε στους ολυμπιακούς αγώνες γι αυτό η Μακεδονία, η Θεσσαλία, η Ήπειρος, η Κύπρος, χώρες με καθαρά ελληνικό χαρακτήρα (γλώσσα- θρησκεία) δεν μετείχαν στους αγώνες. Βασιλείς και μονάρχες ήταν πάντα εκτός αγώνων.
Τέταρτον: Οι νικητές τότε νικούσαν για λογαριασμό της πόλης τους γιατί οι ελεύθεροι πολίτες ένιωθαν και ήταν κομμάτι της πόλης αφού μετείχαν της εξουσίας ΟΛΟΙ χάρη στη δημοκρατία (και την κλήρωση). Σήμερα που δεν υπάρχουν ελεύθεροι πολίτες (έχουν εκλείψει από την εποχή του Μεγαλέξανδρου) οι νικητές νικούν επίσης για λογαριασμό του κράτους τους γιατί οι σημερινοί "πολίτες" είναι όλοι πλέον υπήκοοι κάποιων κρατών στα οποία ανήκουν. Τότε οι πόλεις ανήκαν στους πολίτες κι επομένως οι πολίτες ανήκαν στην πόλη τους. Σήμερα τα κράτη ανήκουν σε ανώνυμες ή επώνυμες ολιγαρχίες και οι υπήκοοι-πολίτες ανήκουν στα κράτη τους. Επομένως κατά την παράδοση των μεταλλίων υψώνονται (δικαίως) οι εθνικές σημαίες των κρατών στα οποία οι αθλητές είναι υπήκοοι.
Πέμπτον και τελευταίον: Ειπώθηκε α) ότι το χρυσό η Άννα Κορακάκη δεν το χρωστά στην Ελλάδα αλλά στον εαυτό της και μόνο και πως β) στο συγχαρητήριο μήνυμα του πρωθυπουργού η ευχαριστήρια απάντηση που δόθηκε από ένα λογαριασμό τουίτερ ήταν πλαστή.
Μπράβο στο κορίτσι αλλά ας ξέρει να πολιτεύεται σωστά όταν θέλει να κάνει πολιτική (γιατί αυτό κάνει με τις δηλώσεις της). Ακόμα κι αν εν μέσω κρίσης έχουν περικοπεί πολλά από τους Έλληνες, η Πολιτεία, στο μέτρο του δυνατού, της παρείχε και προπονητήριο και δεύτερο πιστόλι, έστω και καθυστερημένα. Κι όπως ο πρωθυπουργός για λόγους ΤΥΠΙΚΗΣ και ΗΘΙΚΗΣ τάξης της απέστειλε συγχαρητήριο μήνυμα, για τους ίδιους λόγους κι εκείνη έπρεπε να το αποδεχτεί κι όχι να το απορρίψει. Δεν έγινε ο Τσίπρας οπαδός του αθλήματος της σκοποβολής στα καλά καθούμενα. Ως πρωθυπουργός έστειλε το μήνυμα κι εκείνη ως "πολίτης"-υπήκοος όφειλε ένα "ευχαριστώ".
