Ένεκα το Πάσχα, όλοι θα κάνουν κάποιες μίνι διακοπές. Δεκαπενθήμερες στα σχολεία, ολιγοήμερες (ε, χμ,,, ) στο δημόσιο, μονοήμερη (και αν ...) στα καφενεία και τα κέντρα διασκέδασης. Με καλό καιρό, με ολίγη από απογοήτευση, αρκετή από περίσκεψη και μια διπλή μερίδα άγνοιας κινδύνου.
Όλα τα καμπανάκια έχουν χτυπήσει. Μετά το σαξές στόρι του 2014 του Σαμαρά, με τις μεγάλες επισφάλειες, ζούμε το σαξές ημι-στόρι του 2017 του Τσίπρα. Αυτό είναι κάπως ασφαλέστερο μεν αλλά καλοπληρωμένο κι ακόμη μακριά από την ασφάλεια που μπορεί ο καθένας να νιώσει. Μόνο με νοητικές κατασκευές μπορεί κανείς να δει τα πράγματα αισιόδοξα και μόνο με ισχυρές δόσεις αδιαφορίας μπορεί κανείς να ζήσει το σήμερα.
Τυχερός και ταυτόχρονα προφήτης ο Δημήτρης Λιαντίνης αυτοκτόνησε το 1998 γράφοντας ακριβώς τα παρακάτω λόγια (μεταξύ άλλων) στο αποχαιρετιστήριο γράμμα που άφησε στην κόρη του πριν ξεκινήσει το τελευταίο του ταξίδι για τον Ταΰγετο:
"Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενιές που έρχονται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτό το έγκλημα με σκοτώνει"
Δέκα χρόνια πριν την Λήμαν Μπράδερς και την παγκόσμια κρίση που ενόχλησε ολόκληρη τη δύση και σάρωσε κυριολεκτικά την Ελλάδα, ο Λιαντίνης, χωρίς να νοιαστεί αν κάποιος θα εκλάβει τα λόγια του ως ομολογία οτι δήθεν "τα έφαγαν μαζί" απολογείται για τη γενιά του απέναντι στις νεώτερες γενιές. Φυσικά σκέφτεται καί τα δάνεια, αλλά δεν σκέφτεται μόνον αυτά. Για λεπτομέρειες όσον αφροά τη σκέψη του, αν θέλετε, μπορείτε να διαβάσετε την "Γκέμμα", εκεί τα λέει όλα.
Ήταν 1η Ιουνίου 1998 που έφυγε. Στην επέτειο των 18 χρόνων και ογδόντα ημερών από τον θάνατό του, αφιερώνω αυτούς τους στίχους του Καβάφη (το τέλος του "Στο 200 πΧ") στον αγαπητό κι εξαίρετο Λιαντίνη:
Εμείς ...
Με τις εκτεταμένες επικράτειες
με την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών
και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς
Για Λακεδαιμονίους να μιλάμε τώρα!
Καλές διακοπές φίλοι και σύντροφοι
όπου κι αν πάτε, κι αν μείνετε στα διάφορα άστεα, η Ελλάδα το ίδιο πάντα θα σας πληγώνει!
