Σαν σήμερα πριν πενήντα ακριβώς χρόνια στις 21-4-1967 εκδηλώθηκε ένα πραξικόπημα -που το είπαν εθνική επανάσταση- που κατήργησε την λειψή μετεμφυλιακή «δημοκρατία» των ετών 1945-1967 με τους φακέλους, τις εξορίες, τις απαγορεύσεις και την τρομοκρατία της ασφάλειας κι επέβαλε ανοιχτή δικτατορία, την «επανάσταση της 21ης» με στόχο «να γλιτώσει την Ελλάδα από τον κομμουνισμό». Όλα αυτά έγιναν μέσα σε ένα κλίμα εικοσαετούς κυνηγητού της αριστεράς και κάθε δημοκρατικής φωνής που χαρακτηριζόταν "συνοδοιπορία" και στηρίχτηκαν σε μια αρτηριοσκληρωτική και άκρως συντηρητική κοινωνία που εξοβέλιζε ως αμάρτημα κάθε ελευθερία, από το σεξ ως την πολιτική ή την εμφάνιση. Έτσι επιβλήθηκε στην Ελλάδα μια γελοία δικτατορία των συνταγματαρχών, προλαβαίνοντας την δικτατορία του βασιλιά που ήταν έτοιμη.
Την ιστορία αυτή καλύτερα να την γράψουν άνθρωποι που δεν μετείχαν των γεγονότων για να της δώσουν μια πιο "αντικειμενική" χροιά, να την περιγράψουν με το μάτι του "τρίτου". Εγώ θα δώσω εδώ ένα απόσπασμα από ένα (ακυκλοφόρητο) βιβλίο μου που έχει τίτλο "Τρεις γενιές Ονείρων" και που είναι μια ιστορία τριών γεννεών από το 1922 ως το 1972. Σε ένα κεφάλαιο αυτού του βιβλίου, ένας από τους πραξικοπηματίες περιγράφει τη βραδιά εκείνη και τα δικά του συναισθήματα. Ευτυχώς, έχω αναγνώστες που δεν έχουν πρόβλημα να καταλάβουν πως εδώ γράφω τη δική του κι όχι τη δική μου εκδοχή για τα γεγονότα.
===
(ακολουθεί απόσπασμα από το κεφ. ΙΔ')
Ο Αποστόλης είχε
ενεργό συμμετοχή στον Σύνδεσμο των
Αξιωματικών. Έβλεπε τον ξεπεσμό του
συστήματος του κοινοβουλευτισμού. Μετά
τα Ιουλιανά, με τις καθημερινές
κινητοποιήσεις των αριστερών και των
συνοδοιπόρων τους, ανέμενε κι αυτός
-όπως και πολλοί συνάδελφοί του- πως και
πως τη στιγμή που ο στρατός θα κινιόταν.
Κάποιος έπρεπε να σώσει το έθνος από
τον κομμουνιστικό κίνδυνο που δεν είχε
εξαλειφθεί οριστικά με τον συμμοριτοπόλεμο
και που απειλούσε πάλι την πατρίδα.
Ανησύχησε κάπως όταν προκηρύχτηκαν
εκλογές για τον Μάη του 1967. Όλοι έλεγαν
πως χρειαζόταν επιτέλους κάποιος λοχίας
για να σώσει τη χώρα. Αν δεν γινόταν κάτι
επειγόντως τότε θα κέρδιζε τις εκλογές
η Ένωση Κέντρου κι οι συνέπειες θα ήταν
περίπου καταστροφικές. Οι στρατηγοί
όλο το συζητοιύσαν κι όλο το ανέβαλαν,
το ίδιο κι ο Βασιλιάς. Ευτυχώς, όμως, το
κίνημα των συνταγματαρχών εκδηλώθηκε
έγκαιρα κι έσωσε τη χώρα. Η πιο μεγάλη
ανταμοιβή ήταν που η επανάσταση πέτυχε
αναίμακτα. Δεν ήταν μικρό το κατόρθωμα
με τις υπάρχουσες συνθήκες. Τριγύρω
υπήρχαν εχθροί οπλισμένοι με ρώσικα
όπλα.
«Προσέξτε
παλικάρια μου» του είχε πει στις αρχές
του ’67 πει ένας απόστρατος που γνώριζε
τις κινήσεις στον στρατό «αν γίνει
πραξικόπημα, θα πρέπει να έχει για κεφαλή
τον Βασιλιά και τους στρατηγούς, αν
κινηθείτε εσείς μόνοι σας θα φάτε το
κεφάλι σας»
«Πάντα υπό τον
Βασιλιά θα κινηθούμε στρατηγέ» του είχε
απαντήσει.
Ο στρατηγός δεν
μπορούσε να ξέρει τι συνέβαινε μέσα
στον στρατό τα τελευταία χρόνια κι
ιδιαίτερα μετά το '61. Οι κατώτεροι
αξιωματικοί θεωρούσαν την ηγεσία
βραδυκίνητη και τον Βασιλιά πάρα πολύ
διστακτικό. Χωρίς τις ιδέες και τις
κινήσεις του Παπαδόπουλου το καθεστώς
θα βρισκόταν σε θανάσιμο κίνδυνο.
«Να προσέξεις
καλά, Αποστόλη, αποτυχημένο πραξικόπημα
σημαίνει προδοσία κι η ποινή είναι
θάνατος! Να προσέχεις παιδί μου, πάντα
υπό τον Βασιλιά να κινείσαι, πάντα υπό
την νομιμότητα!»
«Έχετε δίκιο
στρατηγέ» του έλεγε ο Αποστόλης για να
τον καθησυχάσει «όλα θα γίνουν νόμιμα
και θα είναι υπό την κάλυψη της Αυτού
Μεγαλειότητος»
Ήξερε ότι ο
στρατηγός δεν είχε δίκιο. Μια επέμβαση
υπό βασιλική καθοδήγηση σαν αυτή που
ήθελαν να κάνουν οι στρατηγοί δεν θα
είχε κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Το
μόνο που θα πετύχαινε θα ήταν να δώσει
την ευκαιρία στους “δημοκράτες”, στους
κομμουνιστές και στους συνοδοιπόρους
να δυσφημίσουν τον στρατό και τον ίδιο
τον βασιλικό θεσμό και να πάρουν σύντομα
τη ρεβάνς. Η επανάσταση θα έπρεπε να
έχει ξεκάθαρη ιδεολογία κι ικανή διάρκεια
κι αυτό, στην γεμάτη σύγχυση και χάος
δεκαετία του '60, μόνον ο ΙΔΕΑ κι ο
Παπαδόπουλος το έβλεπαν καθαρά. Γι αυτό
ο Αποστόλης ήταν αναφανδόν και με κανένα
φόβο στην καρδιά με τους συνταγματάρχες.
Δεν θα ξεχνούσε
ποτέ εκείνο το βράδυ της Πέμπτης της
20ης Απριλίου, την παραμονή της επανάστασης.
Περίμενε με αγωνία να μάθει τα αποτελέσματα
της σύσκεψης των συνταγματαρχών που
γινόταν στο σπίτι του Μπαλόπουλου στη
Νέα Σμύρνη. Θα πρέπει να υπήρχε μεγάλη
ένταση εκείνες τις ιστορικές στιγμές.
Αργά το βράδυ δόθηκε επί τέλους το
σύνθημα για να κινηθούν όλοι σύμφωνα
με τα επιχειρησιακά σχέδια. Η επανάσταση
άρχιζε κι όλα ήταν υπό τον έλεγχο των
συνταγματαρχών. Όταν, με το καλό, θα
ξυπνούσαν οι στρατηγοί θα έβλεπαν το
πρωί είχαν πιαστεί κι αυτοί το προηγούμενο
βράδυ στον ύπνο!
Ποιος να περιγράψει
εκείνες τις συναρπαστικές στιγμές που
έζησε ο Αποστόλης, από τις δύο το πρωί
της 21ης μέχρι και τις έξι τα ξημερώματα;
Κανείς! Ήταν όλα αξέχαστα και τόσο
λαμπρά! Με τον λόχο του είχε συλλάβει
-αυτός, ένας απλός λοχαγός- μέσα στα ίδια
τα σπίτια τους τρεις υποστρατήγους,
τρεις συνταγματάρχες και έναν ταξίαρχο.
Τους έκλεισε στο Πεντάγωνο, εφαρμόζοντας
πιστά μια παραλλαγή του σχεδίου
“Προμηθεύς” που χρησιμοποίησαν εκείνο
το βράδυ οι επαναστάτες για να επικρατήσουν.
Είχε παίξει το κεφάλι του κορώνα γράμματα,
αυτός ένας κατώτερος να συλλαμβάνει
τους ανωτέρους του!
Όλοι οι πεντακόσιοι
πιστοί αξιωματικοί, είχαν παίξει το
κεφάλι τους εκείνο το βράδυ κι είχαν
βγει νικητές. Όπως ο στρατιωτικός
σύνδεσμος το 1909 είχε κινηθεί στο Γουδί
κι είχε σώσει την Ελλάδα, έτσι κι η δική
τους επανάσταση δεν επέτρεψε στον
κομμουνισμό που ηττήθηκε το ’49 να πάρει
τη ρεβάνς και να αλώσει τη χώρα. Γιατί
ήταν βέβαιο πως την νίκη του γέρο-Παπανδρέου
και τον γιου του Αντρέα στις εκλογές
του Μάη αυτοί, κυρίως, θα την πανηγύριζαν.
Το σχέδιο “Περικλής” είχε σώσει την
Ελλάδα το '61 στις τότε εκλογές επηρεάζοντας
το εκλογικό αποτέλεσμα αλλά τώρα, στις
νέες εκλογές του Μαΐου, δεν μπορούσε να
εφαρμοστεί ξανά το ίδιο. Έμενε μονάχα
η εφαρμογή ενός πιο δραστικού σχεδίου
που δεν θα άφηνε καν να γίνουν εκλογές.
«Λοχαγέ, το σχέδιο
Προμηθεύς θα τεθεί σε ενέργεια από τις
δύο το πρωί. Πήγαινε αμέσως στη μονάδα
σου κι επιφυλακή!» τον ειδοποίησε προσωπικά
στο σπίτι του τα μεσάνυχτα ο ταγματάρχης
που ήταν σύνδεσμός του
«Δόξα τω Θεώ
ταγματάρχα, θα κινηθούμε επιτέλους» είχε πει ο Αποστόλης.
«Μπουραντά, να
προσέχεις! Θα συλλάβεις ανωτάτους και
ανώτερους αξιωματικούς. Μη διστάσεις
ούτε στιγμή και μη φοβηθείς κανέναν,
εντάξει;»
«Μην ανησυχείτε,
θα εκτελέσω την αποστολή που ανέλαβα
για την επανάσταση σύμφωνα με το σχέδιο,
είμαι έτοιμος για όλα, θα επιτύχουμε!» του είχε απαντήσει.
«Εμπρός, λοιπόν,
για το Έθνος, γαμώ το Χριστό μου!» του
είπε εκείνος χτυπώντας τον φιλικά στην
πλάτη «για την πατρίδα ρε μαλάκα, για
την πατρίδα!»
«Για την πατρίδα,
κύριε ταγματάρχα, για την επανάσταση!» απάντησε πρόθυμα ο Αποστόλης χαιρετώντας
στρατιωτικά κι όσο γινόταν ευθυτενώς.
Ήταν συγκινημένος,
κι άθελά του, χτύπησε τις μύτες των
παπουτσιών του. Το είχε μάθει αυτό στη
Γερμανία το '43-44. Εκτέλεσε την αποστολή
του ευσυνείδητα και το ίδιο έκαναν όλοι
όσοι είχαν αναλάβει να εφαρμόσουν το
σχέδιο παρά τις δυσκολίες. Πεντακόσιοι
μόνο μυημένοι αξιωματικοί έπρεπε να
εξουδετερώσουν ολόκληρη την στρατιωτική
και πολιτική ηγεσία της χώρας και να
θέσουν σε κίνηση δέκα χιλιάδες στρατό.
Έπρεπε να δέσουν μέσα σε μια νύχτα
περίπου οχτώ εκατομμύρια Έλληνες.
“Παναγίτσα
μου, αν το καλοσκεφτείς ήταν μια τρέλα
αυτό που κάναμε, ήταν πολύ δύσκολη
υπόθεση!” σκεφτόταν ο Αποστόλης όποτε
θυμόταν εκείνες τις μεγάλες στιγμές
“Και ω, του θαύματος! ο ίδιος ο Βασιλιάς
συναίνεσε και το κίνημά μας επικράτησε!
Τι απίστευτη συγκίνηση και τι τέλεια
λειτουργία άμεσης δημοκρατίας ήταν
εκείνη η συγκέντρωση μας στον διάδρομο
του αρχηγού ΓΕΣ το πρωί της 21ης! Αφού
είχαμε συλλάβει στρατιωτικούς, πολιτικούς
και πολίτες, ακόμα και τον ίδιο τον
Βασιλιά μέσα σε τέσσερις μόνο ώρες,
εκεί, στο Γενικό Επιτελείο Στρατού
φτιάξαμε όλοι μαζί την νέα επαναστατική
κυβέρνηση. Ήμουνα πολύ τυχερός που
συμμετείχα σε μια τέτοια μυσταγωγία!
Λες κι έβγαινε η τελετή κατ’ ευθείαν
μέσα από το ένδοξο αυτοκρατορικό παρελθόν
των Ελλήνων. Σε ένα πλατύ διάδρομο είχαμε
μαζευτεί κι εκεί ακούγονταν από τον
Παπαδόπουλο, τον αρχηγό, ονόματα που
προτείνονταν για υπουργοί της νέας
κυβέρνησης. Με ένα βροντερό “ναι” ή
ένα “όχι” εμείς εγκρίναμε ή απορρίπταμε.
Μόνο στις μεγάλες στιγμές του Βυζαντίου
έβρισκε κανείς τέτοιες περιπτώσεις,
όπου ο στρατός ανέβαζε στην ασπίδα τον
αυτοκράτορα και τον ενθρόνιζε με τη
δύναμή του”.
Αυτές οι σκέψεις
κρατούσαν τον Αποστόλη ζωντανό. Δεν θα
πρόδιδε ποτέ αυτό που έζησε εκείνη την
ημέρα ούτε θα άλλαζε ποτέ του τα ιδανικά
για τα οποία ρισκάρισε τη ζωή του.
===
Αυτά για την ώρα. Το βιβλίο θα εκδοθεί κάποτε και περιέχει πλείστα όσα.
Πενήντα χρόνια από το '22 μέχρι το '72 ζήσαμε στην Ελλάδα πράγματα και θαύματα!
