Ρε σύντροφοι, είναι ζωή, τώρα, αυτό που ζούμε; Υποζύγια των πλούσιων ... !

Επετειακό με την συμπλήρωση ενενήντα χρόνων (πριν μας αφήσει το 2014) από τον Herman Schuurman του 1924 το παρακάτω κείμενο.

Ηχεί κάπως παράδοξο σε μια κοινωνία που παραπονιέται για το 27% των ανέργων της. Είναι όμως μια άποψη που καλά θα κάνουμε να την έχουμε υπ' όψιν μας κι αυτήν.

Την παραθέτω ως έχει (υπάρχει σε πολλά site κυρίως αναρχοαυτόνομου περιεχομένου).

.
Λέει λοιπόν ο εξαίρετος κύριος Herman Schuurman:

"Υπάρχουν στη γλώσσα λέξεις και φράσεις που πρέπει να απαλείψουμε, καθώς προσδιορίζουν τις έννοιες που συναποτελούν το καταστροφικό και διεφθαρμένο περιεχόμενο του καπιταλιστικού συστήματος.

Πρώτα-πρώτα, η λέξη για την εργασία, και όλες οι έννοιες που σχετίζονται με αυτήν – “εργάτης”, “εργαζόμενος”, “χρόνος εργασίας”, “μισθός”, “απεργία”, “άνεργος”, “άεργος”.

Η εργασία είναι η ύψιστη ύβρις και η μεγαλύτερη πράξη εξευτελισμού που έχει διαπράξει η ανθρωπότητα ενάντια στον εαυτό της.

Τούτο το κοινωνικό σύστημα, ο καπιταλισμός, βασίζεται στην εργασία· έχει δημιουργήσει μια τάξη που πρέπει να εργάζεται – και μια τάξη που δεν εργάζεται. Οι εργάτες είναι αναγκασμένοι να εργάζονται, αλλιώς θα πεθάνουν της πείνας. “Όποιος δεν εργάζε Herman Schuurman του 1924 ται δεν τρώει” μας λένε τα αφεντικά, που σαν να μη φτάνει αυτό, παριστάνουν ότι εργάζονται όταν υπολογίζουν και προστατεύουν τα κέρδη τους.

Υπάρχουν οι άνεργοι, και αυτοί που δε δουλεύουν. Οι πρώτοι δεν εργάζονται χωρίς να φταίνε, οι δεύτεροι απλά δεν εργάζονται. Αυτοί που δε δουλεύουν είναι οι εκμεταλλευτές, που ζουν από την εργασία των εργατών. Οι άνεργοι είναι εργάτες που δεν επιτρέπεται να εργαστούν, επειδή δε μπορεί να βγει κέρδος από αυτούς. Οι ιδιοκτήτες του μηχανισμού της εργασίας έχουν ορίσει το χρόνο εργασίας, έχουν στήσει τα εργοστάσια και έχουν ορίσει πώς και πάνω σε τι πρέπει οι εργάτες να εργάζονται.

Οι εργάτες πληρώνονται τόσο όσο να μην πεθαίνουν από την πείνα, και όσο να μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους όταν είναι μικρά. Τα παιδιά τους θα πάνε στο σχολείο, για να μπορούν κι αυτά να αρχίσουν να δουλεύουν. Και τα παιδιά των αφεντικών πάνε σχολείο, για να μπορούν κι αυτά να γίνουν αφεντικά όταν μεγαλώσουν.

Η εργασία είναι μια κατάρα. Παράγει ανθρώπους δίχως πνεύμα και ψυχή.

Για να βάλει κανείς τους άλλους να δουλέψουν γι’ αυτόν, θα πρέπει να μην έχει προσωπικότητα. Το ίδιο ισχύει και γι’ αυτόν που πάει να δουλέψει. Πρέπει κανείς να σέρνεται, να κάνει παζάρια, να προδίδει, να εξαπατά και να λέει ψέματα.

Για τους πλούσιους που δεν εργάζονται, η εργασία (των εργατών) είναι το μέσο για να παρέχουν στους εαυτούς τους μιαν εύκολη ζωή. Για τους εργάτες η εργασία είναι ένας ζυγός, μια κακή μοίρα που τους επιβλήθηκε από τη γέννησή τους, κάτι που τους εμποδίζει να ζήσουν με αξιοπρέπεια.

Η ζωή για εμάς θα ξεκινήσει όταν πάψουμε να εργαζόμαστε.

Η εργασία είναι εχθρός της ζωής. Ένας καλός εργάτης είναι ένα ζώο στον ζυγό, με τραχιά μέλη, και ένα βλακώδες και άψυχο βλέμμα.

Ο άνθρωπος όταν αποκτήσει συνείδηση της ζωής, δε θα ξαναδουλέψει.

Δε θα προσποιηθώ ότι λέω στον οποιοδήποτε να παρατήσει τη δουλεία του αύριο το πρωί και μόνο μετά να ψάξει πώς θα συνεχίζει να ζει χωρίς να δουλεύει, νομίζοντας ότι η ζωή του μόλις τώρα ξεκινά. Θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση όποιος το επιχειρήσει. Το να μην εργάζεται κανείς θα έχει σαν αποτέλεσμα, στις περισσότερες περιπτώσεις, να ζει σε βάρος των συντρόφων του. Αν όμως μπορείς να ζήσεις κλέβοντας και πλιατσικολογώντας -όπως λένε οι τίμιοι πολίτες- χωρίς να σε εκμεταλλεύεται ένα αφεντικό, τότε γιατί όχι; Ας μην έχουμε βέβαια την αυταπάτη ότι έτσι μπορεί να λυθεί το πρόβλημα. Η εργασία είναι μια αρρώστια της κοινωνίας. Αυτή η κοινωνία εχθρεύεται τη ζωή, και μόνον καταστρέφοντάς την, και καταστρέφοντας όλες τις κοινωνίες της εργασίας που θα έρθουν μετά -με άλλα λόγια, μόνο με επανάσταση πάνω στην επανάσταση- θα εξαφανιστεί η εργασία.

Μόνο τότε η ζωή -η πλήρης ζωή, η πλούσια ζωή- θα γίνει πραγματικότητα. Ο καθένας θα νιώθει την ανάγκη, από καθαρό ένστικτο, να δημιουργεί. Κάθε άνθρωπος θα είναι δημιουργός και θα παράγει μόνον ό,τι είναι όμορφο και καλό· δηλαδή μόνον ό,τι είναι απαραίτητο. Δε θα υπάρχουν πια άνθρωποι-εργάτες, αλλά μόνο άνθρωποι· ο καθένας μας θα αισθάνεται μια ανθρώπινη ζωτική ανάγκη, μια εσωτερική αναγκαιότητα, να δημιουργεί ό,τι θα καλύπτει -μέσα σε λογικά πλαίσια- τις ζωτικές του ανάγκες. Τότε δε θα υπάρχει παρά ζωή -μια ζωή σπουδαία- καθαρή και συμπαντική. Τα δημιουργικά πάθη θα είναι η ύψιστη ευτυχία μιας ανθρώπινης ζωής χωρίς περιορισμούς, μιας ζωής που δε θα καθορίζεται από την πείνα ή το μισθό, ούτε από το χρόνο ή τον τόπο. Μιας ζωής που δε θα γίνεται θύμα εκμετάλλευσης από παράσιτα.

Η δημιουργία είναι μια έντονη απόλαυση, η εργασία ένα αφόρητο βάσανο.

Υπό τις σημερινές εγκληματικές κοινωνικές σχέσεις κάθε δημιουργία είναι αδύνατη.

Κάθε εργασία είναι εγκληματική.

Να εργάζεσαι σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος, να κάνεις κέρδη, να εκμεταλλεύεσαι. Σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος στις απάτες, στις ατιμίες, στο φενακισμό. Σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος στις πολεμικές προετοιμασίες, σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος στην δολοφονία ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Η εργασία καταστρέφει τη ζωή.

Αν κατανοήσουμε καλά τα παραπάνω, η ζωή μας θα πάρει ένα άλλο νόημα. Αν αισθανόμαστε μέσα μας μια δημιουργική ορμή, αυτή θα εκφραστεί με την καταστροφή αυτού του αχρείου και εγκληματικού συστήματος. Και αν, λόγω των περιστάσεων, πρέπει να εργαστούμε για να μην πεθάνουμε από την πείνα, οφείλουμε μέσω της εργασίας μας να συμβάλλουμε στη συντριβή του καπιταλισμού.

Όταν δεν εργαζόμαστε για τη συντριβή του καπιταλισμού, εργαζόμαστε για τη συντριβή της ανθρωπότητας.

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ που εμείς σαμποτάρουμε ενσυνείδητα κάθε καπιταλιστική επιχείρηση. Σε κάθε αφεντικό προξενούμε ζημιές. Εκεί που εμείς, η εξεγερμένη νεολαία, αναγκαζόμαστε να εργαστούμε, οι πρώτες ύλες, οι μηχανές, τα προϊόντα εν τέλει αχρηστεύονται. Ανά πάσα στιγμή ένα γρανάζι μπορεί να φύγει από τη θέση του, τα μαχαίρια και τα ψαλίδια να σπάσουν, τα πιο απαραίτητα εργαλεία να κάνουν φτερά – και παντού διαδίδουμε τρόπους και μέσα σαμποτάζ.

Δε θέλουμε να μας εξοντώσει ο καπιταλισμός. Γι’ αυτό και θα τον εξοντώσουμε εμείς.

Θέλουμε να δημιουργούμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, όχι να δουλεύουμε σα σκλάβοι· γι’ αυτό θα καταστρέψουμε αυτό το σύστημα της σκλαβιάς. Ο καπιταλισμός οφείλει την ύπαρξή του στην εργασία των εργατών· ιδού ο λόγος που δε θέλουμε να είμαστε εργάτες, ιδού γιατί σαμποτάρουμε την εργασία.χωρίς ανταλλάγματα;"

Αυτά έλεγε ο κ. Herman Schuurman το 1924 και τα είχαν πει και άλλοι πολύ νωρίτερα ακόμα, από τις απαρχές του καπιταλισμού που αλλοτρίωσε τον άνθρωπο και τον μετέτρεψε από παραγωγό σε καταναλωτή.

Στην πραγματικότητα κατήργησε την ιδιότητα του ανθρώπου να είναι ολοκληρωτικός παραγωγός των αγαθών που είχε ανάγκη, και ανταλλάκτης ορισμένων αγαθών που είχαν οι διπλανοί του. Τον μετέτρεψε σε καταναλωτή των προϊόντων της βιομηχανίας και παραγωγό μιας πολύ μικρής μόνο πλευράς ενός εντελώς εξειδικευμένου προϊοντος με το οποίο συνήθως δεν έχει καμιά σχέση.

Αυτή η πρόοδος άλλαξε και τον χαρακτήρα της εργασίας όπως και των αγαθών. Η εργασία από δημιουργία έγινε βάσανο και το αγαθό από αξία (χρήσης) μετατράπηκε σε εμπόρευμα με αξία ανταλλακτική και μόνο.

Θα επανέλθω για περισσότερα στο άμεσο μέλλον.

Θεωρώ ότι με το κείμενο αυτό και κάποια άλλα που θα ακολουθήσουν (του Ευτύχη Μπιτσάκη, του Μπάουμαν και άλλων που θα δώσουν μιαν ευρύτερη προοπτική στο θέμα) ανοίγω ένα θέμα που έχει να κάνει με την σύγχρονη πραγματικότητα, την παγκόσμια κρίση, τις λύσεις που πρέπει να δοθούν για μια "βιώσιμη" κι ευτυχισμένη ζωή κλπ.

Ήταν ανάγκη ρε Λάκη;

Τι χρειαζόταν αυτό το σόου όλη τη μέρα σήμερα;

Πληρώνει λέει κάποιος (δηλαδή ο Σαμαράς;) βουλευτές για να ψηφίσουν για πρόεδρο. Βρήκαμε αποδείξεις!

Παπαδάκης ρωτά Λαζόπουλο στον Αντ1: Έχετε ονόματα; βεβαίως!

Γιατί να γίνει αυτό; Ποιος το χρειαζόταν;

Η πρώτη ψηφοφορία είχε βγει τζούφια για την κυβέρνηση. Οι κοινοβουλευτικές ομάδες Δημαρ και ΑνΕλ είχαν ξεκαθαρίσει κατ' επανάληψη και είχαν και πάλι επιβεβαιώσει ότι δεν ψηφίζουν για Πρόεδρο. Το αποτέλεσμα ήταν βέβαιο. Προς τι όλο το σημερινό ανακάτεμα της τράπουλας;

θα μου πείτε ... και να περάσουν όλα έτσι ... να μην μαθευτεί τι έτρεξε πίσω από τις κουρτίνες όλον αυτόν τον καιρό;

θα έλεγα ... ας μην μαθευτεί ...

μήπως δεν είναι τόσα αυτά που ξέρουμε αλλά δεν αποκαλύπτονται ποτέ;

πιστεύει κανείς ότι δίνονται ΟΛΑ τα έργα χωρίς μίζες;

πιστεύει κανείς ότι γίνονται ΟΛΕΣ οι προμήθειες μεγάλες χωρίς μίζες;

πιστεύει κανείς ότι ψηφίζουν κάποιοι σε ΟΛΕΣ τις κρίσιμες ψηφοφορίες χωρίς ανταλλάγματα;

Πόσο σοβαρό πρόσωπο είναι αυτός ο Αποστολόπουλος;

Όχι πως αν ήθελαν να τα χώσουν σε ένα βουλευτή των ΑνΕλ δεν θα επέλεγαν ένα πρόσωπο σαν αυτόν τον τύπο αλλά αν είναι πρόσωπο που λέει πολλά και λέει φούσκες, τότε μπορεί να πούλαγε αέρα. Πόσο βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται για φαιδρό πρόσωπο;
Κι ό,τι κι αν είναι, γιατί τώρα;

Γιατί να μην αποκαλυφθεί αυτή η υπόθεση λίγο αργότερα, όταν θα είχε λήξει η υπόθεση της εκλογής, μετά τις 29 δηλαδή;

Δεν μου αρέσει αυτός ο Ποτάμιας, ο Θεοδωράκης, που αν και εκτός βουλής έλεγε ότι δεν πρέπει να γίνουν εκλογές κι έδινε γραμμή να εκλεγεί πρόεδρος προσφέροντας άλλοθι στους Λυκούδηδες και λοιπούς.

Όμως τώρα έκανε μια σωστή -κατά την γνώμη μου- πρόταση.

Εκλογές την 1η Φεβρουαρίου (όπως θα γίνει κι αν δεν εκλεγεί πρόεδρος) αλλά εκλογή προέδρου από τώρα, ώστε να μην υπάρχξει θέμα ποιος ψηφίζει και ποιος όχι, και για ποιον λόγο (κυρίως) το κάνει.

Να σταματήσουν οι μηνύσεις και να δει η δικαιοσύνη (τέλος πάντων) με την ησυχία της την υπόθεση, αν υπάρχει σοβαρότητα να δικάσει αν είναι φαιδρότητα να γελάσουμε.

Το ερώτημα παραμένει: Γιατί τώρα;

Γιατί να ανακατευτεί μια τράπουλα όταν έχεις στρωμμένο το χαρτί και σίγουρη την παρτίδα;

Ήταν ανάγκη ρε Λάκη να πας στον Ατνένα και να βάλεις το μπουρλότο;

Δεν λέω, βέβαια, ότι σαμποτάρει ο Λάκης τον Σύριζα, αναρωτιέμαι μόνο μήπως έχει σημειωθεί αυτογκολ. Εν πάσει περιπτώσει αν δεν είναι αυτογκολ είναι σίγουρα μια καλή ευκαιρία (η τελευταία) στον αντίπαλο.

Ήταν ανάγκη;

Στο Μέρκελ-Τσίπρας υπάρχει φαβορί αλλά υπάρχει και αουτσάϊντερ

Φίλος μου από την Κέρκυρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι στοιχηματίζει πεντακόσια ευρώ στο ντέρμπι Τσίπρας-Μέρκελ που αναμένεται να εξελιχθεί σε ψυχόδραμα για τους Ευρωπαίους και τις αγορές τον Φεβρουάριο και τον Μάριο κυρίως. Εγώ δεν έχω πεντακόσια ευρώ για στοίχημα αλλά κι αν τα είχα θα το σκεφτόμουνα πολύ.

Ήδη ο Bloomberg ένας από τους πιο έγκυρους -για τις αγορές- αναλυτές άρχισε να αλλάζει τροπάρι. Πρέπει να σταματήσει, λέει η λιτότητα στην Ελλάδα και να μειωθεί το χρέος. Πρέπει να απαλλαγεί η Ελλάδα από το βάρος να εξυπηρετεί ένα χρέος που είναι μη βιώσιμο και να μην ζητείται από την χώρα να συμπιέσει ανάλογα τον προϋπολογισμό της. Αυτά έλεγε χτες μόλις ο Bloomberg και είναι -ίσως- πιο αισιόδοξα και από ό,τι ζητάει για την Ελλάδα ο κ. Σταθάκης.

Οι Έλληνες έχουν πεισθεί ότι θα γίνουν εκλογές που θα τις κερδίσει ο Σύριζα. Μιλούν μόνο με βάση αυτό το σενάριο και αναρωτιούνται που θα οδηγηθούμε. Κανείς δεν πιστεύει ότι θα τρώμε με χρυσά κουτάλια αλλά κανείς δεν θεωρεί ότι ο Σύριζα θα παίξει το ίδιο παιχνίδι με τη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠαΣοΚ. Ακόμη κι αυτοί που πιστεύουν ότι τα περιθώρια εναλλακτικής πολιτικής είναι στενά ή ανύπαρκτα θεωρούν ότι ο Σύριζα θα διαπραγματευτεί. 
Πιστεύουν οι Έλληνες ότι από την κόντρα του με την Τρόικα ή την Μέρκελ θα προκύψει είτε ένα κάποιο κέρδος για την Ελλάδα ή μία καταστροφή. Το σενάριο της καταστροφής το προωθούν ο Άδωνις, ο Σαμαράς, η Βούλτεψη και μερικοί ανεγκέφαλοι που πιστεύουν την κυβερνητική προπαγάνδα και την αναπαράγουν σαν δική τους ιδέα. Το σενάριο της ήπιας προσαρμογής των ευρωπαϊκών απαιτήσεων σε πιο λογικές για την χώρα πιέσεις, φαίνεται πολύ πιθανό για τον περισσότερο κόσμο. Να πάρει δηλαδή ο Σύριζα κάποια μέτρα για την φοροδιαφυγή και για την σύλληψη του πλούτου που διαφεύγει και να έχει την ανοχή της ΕΕ μέχρις ότου αυτή η προσπάθεια αποφέρει (ή δεν αποφέρει) απτά αποτελέσματα. Στην ουσία θα δώσουν στον Σύριζα ένα περιθώριο χρόνου (αποπληρώνοντας τις δόσεις ή δίνοντας περίοδο χάριτος) και θα περιμένουν να δουν αν θα λειτουργήσουν τα δικά του ισοδύναμα μέτρα. Αν σας θυμίζει Κουβέλη η έκφραση “ισοδύναμα” να σας θυμίσω κι εγώ ότι ο κυρ Φώτης Κουβέλης θα είναι προφανώς ένας από του συνδιαμορφωτές της πολιτικής της νέας κυβέρνησης και οι δικές του ιδέες θα είναι αρκετά δημοφιλείς κόντρα σε εκείνες του Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Αν τα πράγματα κυλήσουν έτσι, τότε ο φίλος που στοιχηματίζει υπέρ της Μέρκελ ίσως και να χάσει το στοίχημα το οποίο μέχρι στιγμής μοιάζει στάνταρ Μέρκελ. Κανείς δεν ξέρει αν η ΕΕ είναι έτοιμη να ρισκάρει τόσα πολλά όσα θα διακινδυνέψουν με ένα GREXIT. Δεν είναι μόνο ο Σύριζα που αμφισβητεί αυτή την Ευρώπη. Οι Ποντέμος στην Ισπανία, ο Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, η Λεπέν στην Γαλλία, ο Νάιτζελ Φάρατζ στην Αγγλία και άλλοι εκ δεξιών και αριστερών στην Ευρώπη αμφισβητούν το οικοδόμημα της Μέρκελ και ίσως ο Σύριζα τους δώσει την ευκαιρία να εκδηλώσουν βροντερά την δυσφορία τους.

Η επέτειος μιάς σφαγής

Από τον φιλίστορα Γιάννη Ζήβα μαθαίνουμε για τη σφαγή των Καλαβρύτων που έγινε σαν χτες και είναι ένα από τα αποτρόπαια εγκλήματα των Γερμανών κατά τη διάρκεια της κατοχής. Τη σχετική ανάρτηση πήρα από το γκρουπ των "Δρόμων Φιλίας και Πολιτισμού" (χωρίς να ρωτήσω κανέναν βέβαια αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται ειδική άδεια).

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ, 13 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 1943

  Χτες συμπληρώθηκαν 71  χρόνια  ενός  από  τα  μεγαλύτερα  εγκλήματα  του  Β' Παγκοσμίου  Πολέμου, την  σφαγή  των  Καλαβρύτων.  Νομίζω  ότι  κομίζω  γλαύκα  εις  Αθήνας  μιλώντας  για  τις  θηριωδίες  της  Βέρμαχτ  στον  ελληνικό  χώρο. Απλά , τα  ζητήματα  αυτά  καθίστανται  επίκαιρα, λόγω  και  της  ενδυνάμωσης  του  ναζιστικού  μορφώματος  στην  εποχή  μας. 

  Πέρα  από  το  υπό  αμφισβήτηση  γεγονός  της  θανάτωσης  από  ανταρτικό  τμήμα  του  ΕΛΑΣ  Βόρειας  Πελοποννήσου  90  Γερμανών  αιχμαλώτων  ως  προς  τον  χρόνο  τέλεσής  της ( πρό  ή  μετά  την  σφαγή), δεν  χωρά  αμφιβολία  ότι  οι  νίκες  του  ΕΛΑΣ  σε  πολλές  μάχες  στην  ανωτέρω  περιοχή, είχαν  φέρει  σε  δύσκολη  θέση  τους  Γερμανούς. Είχε  βέβαια  προηγηθεί  η  συνθηκολόγηση  της  Ιταλίας ( Σεπτέμβριος  1943), και  διεξαγόταν  η  απόβαση  των  συμμάχων  στην  Σικελία. Έτσι  η  Γερμανία  απέμενε  μόνη  κυρίαρχη  αλλά  και  χωρίς  στήριγμα. Κύριος  στόχος  όμως  των  εκκαθαρίσεων  που  διεξήγε  ήταν  η  κατατρομοκράτηση  του  άμαχου  πληθυσμού. Πρό  της  επιχείρησης  στα  Καλάβρυτα  είχαν  καταστραφεί  μια  σειρά  χωριών  της  ευρύτερης  περιοχής (Ρογοί, Κερπινή, Ζαχλωρού, ) και  το  Μέγα  Σπήλαιο. 

Τέθηκε  λοιπόν  σε  εφαρμογή  η  επιχείρηση  "ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ". Συνέρρευσαν  πολλές  μάχιμες  μονάδες  καταδρομών  από  διάφορες  πόλεις  της  Πελοποννήσου, και  ενώ  έδωσαν  στον  πληθυσμό  της  πόλης  την  διαβεβαίωση  ότι  δεν  θα  πειραχθεί  κανείς, πολλοί  άρχισαν  να  επιστρέφουν  στην  πόλη, νομίζοντας  ότι  όλα  θα  έβαιναν  καλώς. Από  τις  10  Δεκεμβρίου  οι  Ναζί  άρχισαν  να  καίουν   και  να  λεηλατούν  τα  σπίτια  των  κατοίκων  που  ήταν  ενταγμένοι  στην  αντίσταση. Την  13η  Δεκέμβρη  συγκέντρωσαν  τον  γυναικείο  πληθυσμό  και  τα  παιδιά  στο  Δημοτικό  Σχολείο  της  πόλης  και  παράλληλα  άρχισαν  την  πυρπόληση   της  πόλης. Τους  άνδρες  από  13  ετών  και  άνω  τους  μετέφεραν  στον  λόφο  του  Καπή  και  μέσα  σε  λίγη  ώρα  είχαν  εκτελέσει  περίπου  800  άτομα, εκ  των  οποίων  σώθηκαν  13  επειδή  έτυχε  να  μείνουν  κάτω  από  τα  πτώματα  των  εκτελεσθέντων.

Οι  γυναίκες  και  τα  παιδιά  μπόρεσαν  να  γλυτώσουν  τον  θάνατο, όταν  ο  αυστριακός  λοχίας  που  επιτηρούσε  το  σχολείο  άνοιξε  την  πόρτα  και  έτσι  σώθηκαν  από  το  επαπειλούμενο  κάψιμο  του  σχολείου. Κατόπιν  ο  αυστριακός  λοχίας  εκτελέσθηκε .

 Οι  ναζί  δεν  αρκέστηκαν  στο  σφαγείο , αλλά  λεηλάτησαν  περιουσίες  και  πλιατσικολόγησαν  μεταφέροντας  με  τον  οδοντωτό  σιδηρόδρομο  φορτία  πολύτιμων  αντικειμένων. 

  Οι  γυναίκες  που  απέμειναν  με  τα  παιδιά  έθαψαν  σε  αυτοσχέδιους  τάφους  υπό  δραματικές  συνθήκες  τους  άνδρες, ενώ  μερικούς  τους  μετέφεραν  στο  νεκροταφείο  της  πόλης.

  Οι  σφαγείς  των  Καλαβρύτων  φόν  Σιουρί  και  Τέρνερ  ουδέποτε  τιμωρήθηκαν, αλλά  λεπτομέρειες  για  την  μετέπειτα  ζωή  τους  δεν  είναι  γνωστές. 

  Το  μεγάλο  έγκλημα ,  σήμερα   σηματοδοτείται  από   το  επιβλητικό  μνημείο  στον  λόφο  του  θανάτου  με  τα  ονόματα  των  εκτελεσθέντων  και  μεγάλο  σταυρό.

 Η  εκτέλεση    των    90  αιχμαλώτων  Γερμανών  από  το  αντάρτικο  σώμα  με  επικεφαλής  τον  καπετάνιο  του  ΕΛΑΣ  Μίχο, στην  θέση  Μαγέρου  στις   νότιες   πλαγιές  του  Χελμού  δεν  αμφισβητείται. Εκείνο  που  αμφισβητείται  είναι  ο  χρόνος  εκτέλεσης. Νεώτερες  μαρτυρίες  κάνουν  λόγο  για  εκτέλεση  των  αιχμαλώτων  μετά  την  σφαγή  και  όχι  πρό  αυτής. Πάντως  το  γεγονός  της  εκτέλεσης  αιχμαλώτων  είναι  απαράδεκτο  ούτως  ή  άλλως.

Γιάννης  Ζήβας

Θα συμπληρώσω στην παραπάνω αφήγηση ένα κομμάτι που παίρνω από το μπλογκ "Νέμεσις" όπου υπό τον τίτλο Untermehmen Kalavryta έχει την ιστορία της σφαγής και αναφέρει για την τύχη των επικεφαλής του εγκλήματος τα εξής:

Από τους υπεύθυνους αξιωματικούς που διέταξαν τη σφαγή μόνο ο Φέλμυ καταδικάστηκε στη Νυρεμβέργη, στη λεγόμενη δίκη των στρατηγών τη ΝΑ Ευρώπης, και εξέτισε τρία χρόνια φυλακή για μια πράξη που δεν διέταξε και δεν γνώριζε, είχε όμως διατάξει γενικώς παρόμοια "μέτρα εξιλασμού". Ο Λε Σουίρ πέθανε αιχμάλωτος των Σοβιετικών το 1955 και κηδεύτηκε στη γενέτειρά του στη Βαυαρία με πλήρεις στρατιωτικές τιμές. Ο Εμερσμπέργκερ πέθανε στο Ανατολικό μέτωπο. Ο Ακαμπχούμπερ πέθανε στην Αυστρία το 1972 σε ηλικία 67 ετών. Ο Νταίνερτ πάθενα στην Αυστρία το 1979 σε ηλικία 64 ετών.

Όπως αναφέρει και ο Γιάννης Ζήβας και η "Νέμεσις" διαπιστώνει ότι κανείς δεν τιμωρήθηκε για το έγκλημα των Καλαβρύτων.
Το αίτημα της Ελλάδας για πολεμικές αποζημιώσεις αφορά μεταξύ άλλων και στην περίπτωση των Καλαβρύτων.

Η Ευρώπη και Εμείς

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Αν την είχαμε αφήσει στη θέση της, τώρα θα την είχαν καταλάβει οι Τζιχαντιστές!

Είπα να μη γράψω τίποτε για την πολυδιαδεδομένη από τα ΜΜΕ δήλωση του κ. Γιούνκερ, προέδρου της ΕΕ υπέρ του Σαμαρά ούτε και για την εξήγηση που έδωσε ο τοποθετημένος από την Νέα Δημοκρατία εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Σχοινάς. Η απορία μου μόνο παραμένει ... εντάξει .. με αυτά που κάνουν θέλουν να βοηθήσουν τον Σαμαρά, όμως προς ποια ακριβώς κατεύθυνση αποβλέπει αυτή η βοήθεια ... στο να παραμείνει πρωθυπουργός ή στο να φύγει από τη θέση αυτή με βεβαιότητα;

Τα ΜΜΕ κάθε βράδυ μιλούν και θα συνεχίσουν να μιλούν για αμφίρροπη μάχη και για θρίλερ περί την προεδρία τη στιγμή ακριβώς που τα ρεπορτάζ τους θα μιλούν για μάχη που έχει κριθεί. Και θα ακολουθεί ο ορυμαγδός των πολεμικών ανακοινωθέντων για όσα κακά κι ανάποδα θα μας συμβούν αν ο Σαμαράς πέσει και έρθει οι ακραίος Σύριζα. 

Δεν νομίζω ότι μπορούν πια να φοβίσουν τον ελληνικό λαό. Βλέποντας γύρω μου νιώθω πως το κλίμα είναι πολύ αλλαγμένο. Κανείς δεν θεωρεί το ευρώ σαν ταμπού. Αντιλαμβάνονται όλοι ότι για να έχουμε το ευρώ υπό τις σημερινές συνθήκες που επικρατούν στην ΕΕ ο δρόμος είναι ένας και μοναδικός. Να τηρήσουμε το πρόγραμμα στο οποίο συμφώνησαν Παπανδρέου, Βενιζέλος και Σαμαράς μαζί με τους τραπεζίτες (Παπαδήμος και Στουρνάρας). Το οποίο λέει πολλά (περί μιας δραστικής εσωτερικής υποτίμησης μέχρι να φτάσουμε στα επίπεδα της Βουλγαρίας) αλλά για να τα συνοψίσουμε θα αναφέρω μόνο ένα:

Πρέπει τα προσεχή πάρα πολλά χρόνια να διατηρούμε ρυθμούς ανάπτυξης γύρω στο 6% (πράγμα αδύνατο για οποιαδήποτε χώρα στη δύση) και να δίνουμε στους δανειστές μας ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ένα ποσό γύρω στα 9 δισ. Ευρώ !!!

Σκεφτείτε το, 9 δισ. ευρώ κάθε χρόνο!!!

Όταν για μέτρα ύψους 2-3 δισ. γίνονται απολύσεις, μειώνονται μισθοί και συντάξεις και φορολογούνται άγρια οι Έλληνες πολίτες, εμείς έχουμε υποσχεθεί σαν κράτος (οι παραπάνω αναφερθέντες) ότι θα εξοικονομούμε κάθε χρόνο και θα δίνουμε 9 δισ. για να ξεπληρώνουμε ένα χρέος που ΠΕΤΥΧΑΝ να το δανειστούν αυτοί οι κύριοι.

Για να μην δηλώσουν την χρεοκοπία του 2010 -που σημειωτέον ήταν χρεοκοπία όλων σχεδόν των ευρωπαϊκών τραπεζών- δανείστηκαν τεράστια ποσά. Ανέβασαν συνειδητά το χρέος μας στα ύψη και δεσμεύτηκαν ότι θα το αποπληρώσουμε ξεσκίζοντας τις σάρκες μας για πολλές δεκαετίες. Αυτό είναι το πρόγραμμα που χωρίς Σαμαρά και Βενιζέλο ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ να ακολουθήσουμε. Και για αυτή μας την αδυναμία κλαίνε ο Γιούνκερ και η Μέρκελ και ο κ. Σχοινάς και τα εδώ φερέφωνά τους. Αυτό το πρόγραμμα θέλει ο Σόιμπλε να τηρήσει η Ελλάδα κι ας έχει πρωθυπουργό τον Σαμαρά ή τον Τσίπρα ή τον διάβολο, δεν τον νοιάζει ο πρωθυπουργός, το πρόγραμμα τον νοιάζει, τα 9 δισ. κάθε χρόνο τον νοιάζουνε!

Και ο Σύριζα τι θα κάνει; ρωτάνε

Πρώτη παρατήρηση: Παλιά ρωτούσαν από αγωνία ... τώρα ρωτάνε από περιέργεια ...

Τους αρκεί που ο Σύριζα θα πει όχι. Κι ας γίνει ό,τι θέλει. Όχι σε αυτό που αποφάσισαν για εμάς και που μας οδηγεί στην εθνική ταπείνωση, στην ολική κατάθλιψη και στον χαμό μιας ή δύο γενεών. Κι ας γίνει ό,τι θέλει ... Γι αυτό δεν θα βγει πρόεδρος και γι αυτό θα κυβερνήσει ο Σύριζα, γι αυτό δεν εκφοβίζεται κανείς, γι αυτό τα πολεμικά ανακοινωθέντα των Σκάι, Αντένα, Μέγκα και Σταρ είναι πεταμένα λεφτά. Γιατί εδώ που φτάσαμε κανείς δεν φοβάται ούτε τον Σύριζα, ούτε την απώλεια του ευρώ ούτε τη δραχμή ούτε την ΕΕ.

Θέλαμε να είμαστε Ευρωπαίοι πολίτες γιατί οι Ευρώπη είχε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ενώ εμείς χούντα, γιατί η Ευρώπη είχε ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ κι μείς κακομοιριά και γιατί η Ευρώπη είχε γκλαμουριά, ωραίες πόλεις, πεζοδρόμια, αυτοκινητόδρομους. Ε, λοιπόν, τώρα βλέπουμε την ΕΕ να μας στερεί την δημοκρατία, έστω την λειψή μεταπολιτευτική που αποκτήσαμε μόνοι μας, μας στερεί το κοινωνικό κράτος που φτιάξαμε με δανεικά ή τον κόπο μας και με τις κυβερνήσεις μας (ακόμα κι αν ήταν πελατειακές ή διεφθαρμένες) και δεν τη ζηλεύουμε πια για την ομορφιά της αφού την είδαμε και καταλάβαμε ότι εμείς έχουμε την πιο ωραία χώρα στον κόσμο. Ποιος νοιάζεται πια να είναι Ευρωπαίος, όταν αυτή η Ευρώπη μας στερεί τα στοιχειώδη και κυρίως την ελπίδα και το μέλλον;

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν τα γράφει αυτά ένας αντι-ευρωπαϊστής. Θαυμάζω τον γαλλικό Διαφωτισμό που άλλαξε τον κόσμο, υποκλίνομαι στην αγγλική δημοκρατία που αντικατέστησε την απολυταρχία του μεσαίωνα. Ζηλεύω την ιταλική Ιστορία, που είναι η μάνα-ιστορία της Δύσης και της τέχνης της και με εντυπωσιάζει ο γερμανικός δυναμισμός που βρίσκεται κάτω από όποια πέτρα κι αν σηκώσεις στην πολιτική και στην φιλοσοφία.

Θα ήθελα η Ελλάδα, η χώρα των Ρωμιών, να μην ήταν τόσο απομονωμένη για χίλια τουλάχιστον χρόνια από τα ρεύματα που άλλαξαν τον κόσμο. 

Θα ήθελα να καλύψουμε το χαμένο έδαφος μπαίνοντας σε ένα ευρωπαϊκό κοινό ρεύμα, με ανοιχτά σύνορα και -ει δυνατόν- με κοινό νόμισμα. 

Θα ήθελα .....

Όμως σε αυτή τη γερμανική Ευρώπη που διαμορφώθηκε από το 1990 και μετά, έχω τις αντιρρήσεις μου για τη συμμετοχή μας. Δεν την αμφισβήτησε κανείς (πλην του ΚΚΕ), όσο το γερμανικό οικοδόμημα κτιζόταν, από το Μάαστριχτ του 1992 μέχρι την αντικατάσταση των εθνικών νομισμάτων το 1999. Μετά τα τελευταία γεγονότα όμως, και την γερμανική αντιμετώπιση της παγκόσμιας κρίσης με λιτότητα και στήριξη των τραπεζών, τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Η δημοκρατική αριστερά (όχι η Δημαρ, γενικά μιλάω), της οποίας συνέχεια είναι και ο Σύριζα, ήταν πάντοτε φιλοευρωπαϊκή. Το 1980, κατά την εισδοχή μας στην ΕΟΚ, το τότε ΚΚΕ Εσωτερικού παραβρισκόταν στην τελετή στο Ζάππειο ενώ απουσίαζαν το ΚΚΕ και το ΠαΣοΚ. Επίσης ο Συνασπισμός κύρωσε την συνθήκη του Μάαστριχτ. Κριτικά αποδέχτηκε μόνο το ευρωσύντταγμα το οποίο όμως έτσι κι αλλιώς δεν προχώρησε. Κι όμως, αυτή η δημοκρατική αριστερά (ο Σύριζα και οι σύμμαχοί του) είναι που αποτελούν σήμερα την μεγάλη απειλή για το ευρωγερμανικό οικοδόμημα.
Η πορεία αυτή δείχνει και την κατάπτωση της Ευρώπης, που αν ελπίζει σε κάτι είναι στην αντίδραση των λαών της. Μόνο έτσι θα υπάρξει μια ανανέωση της ευρωπαϊκής φυσιογνωμίας σύμφωνη με τις δημοκρατικές παραδόσεις της. Ο Σύριζα εδώ, οι Ποντέμος στην Ισπανία, τα κινήματα σε Ιταλία, Σλοβενία, Γαλλία και αλλού ίσως καταφέρουν να παίξουν αυτόν τον ρόλο.

Αλλάζετε κανάλι μόλις αρχίζει να βρέχει ειδήσεις. Θα μας τις πετάνε με καταπέλτη στο κεφάλι μήπως και συνέλθουμε και βγει πρόεδρος!

Μια λύση έχουμε αν θέλουμε να μη σπάσουν τα νεύρα μας αυτόν τον μήνα, να αλλάζουμε κανάλι μόλις βάζει ειδήσεις.

Πίστευε και μη ερεύνα, γιατί όταν ερευνάς γίνεσαι το θύμα τους.

"Ο Blomberg είπε ότι θα βγει η Ελλάδα από το ευρώ".

"Ο Μπάσδακ είπε ότι θα βρεχει στην Ελλάδα συνεχώς επί 200 μέρες αν δεν βγει πρόεδρος."

"Οι Φούσκαλ Τάϊμς είπαν ότι κανείς δεν θα αγοράζει ελληνικά ομόλογα αν δεν τα υπογράφει ο Σαμαράς ή έστω ο Βενιζέλος."

Η αλήθεια είναι ότι όσα λένε είναι αλήθεια! Είναι μάλλον ψύχραιμες εκτιμήσεις ανθρώπων που θέλουν να προχωρήσει η Ελλάδα όπως ξεκίνησε το 2010 και συνέχισε πλησίστια το 2012 και να μην αλλάξει ρότα. 

Οι οποίοι όμως ξέρουν πως θα αλλάξει η ρότα και είναι προετοιμασμένοι γι αυτό. Προσπαθούν να προβλέψουν, φοβούνται ότι οι επιπτώσεις στην Ευρωζώνη θα είναι σοβαρές και κοιτούν τι εναλλακτικές υπάρχουν. Όλα αυτά όμως μεταδίδονται εν είδη πολεμικού ανακοινωθέντος από τα κανάλια και τα ραδιόφωνα που προσπαθούν να βγάλουν και από την μύγα ξύγκι.

Οι ξένοι παρατηρητές εκτιμούν, προβλέπουν, βλέπουν και λένε τη γνώμη τους. Οι ντόπιοι αναμεταδότες όμως δεν είναι τόσο ψύχραιμοι. Φοβούνται ότι από τα πρώτα μέτρα που θα πάρει ο Σύριζα είναι να τους βάλει να πληρώσουν αυτά που χρωστούν στο κράτος και να κοστολογήσει τις συχνότητες που ως τώρα χρησιμοποιούν ελεύθερα. Φοβούνται πως θα έχουν να κάνουν με ανθρώπους καινούριους, που δεν έχουν διαφθαρεί και δεν έχουν συνηθίσει να μιλούν με μίζες και μπαχτσίσια.

Φοβούνται ότι μέχρι να τους διαφθείρουν κι αυτούς θα περάσει πολύς χρόνος και η ζημιά θα έχει γίνει. Έτσι προτιμούν να φυλάνε τα ρούχα τους για να έχουν τα μισά. Όπου "φυλάω τα ρούχα μου" στην συγκεκριμένη στιγμή που ζούμε σημαίνει εκλέγεται πρόεδρος, παίρνει παράταση η γερμανόδουλη κυβέρνηση και στους 18 μήνες που μεσολαβούν ενώνεται η δεξιά με την ακροδεξιά κι αφήνουν τον σύριζα με την γλύκα στο στόμα.

Η πραγματικότητα ωστόσο μοιάζει να έχει κλειδώσει σε άλλη κατεύθυνση. Οι 180 φαίνονται να είναι πολύ μακρινή υπόθεση και θα πρέπει να εξευτελιστούν πολλοί άνθρωποι (ίσως και κόμματα) για να επιτευχθεί ο στόχος. Θα έλεγε κανείς με όρους οικονομικούς ότι η προσφορά μειώθηκε, η ζήτηση αυξήθηκε τρελά και το σημείο ισορροπίας προσφοράς ζήτησης ανέβηκε σε τιμή πολύ υψηλή. Είναι η ισορροπία Cournot-Bertrand (κατά την οικονομική επιστήμη) που αν ξεφύγει από κάποια όρια ανοίγει τόσο πολύ που το σημείο ισορροπίας μετακινείται στο άπειρο. Λένε πως κάτι τέτοιο έχει γίνει και τώρα.

Αν έχουμε πραγματικά εκλογές στο τέλος Ιανουαρίου ή αρχές Φεβρουαρίου, τότε πραγματικά μέσα στον Φεβρουάριο που λήγει και η παράταση των δύο μηνών του μνημονίου θα παιχτούν πολλά. Τότε θα δούμε αν ο Σύριζα εννοεί αυτά που λέει αρνούμενος να διαπραγματευτεί στη βάση που θέτει το Ευρωγρούπ και δηλώσει άρνηση να εκπληρώσει τα κριτήρια. Θα δούμε και την αντίδρασή του στις ταρζανιές της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Θα δούμε αν θα τους πει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βρίσκει κάθε χρόνο 10 δισ. Ευρώ για να τρέφει τον Μινώταυρο των δανειστών. Και αν καταφέρει να έχει ανάπτυξη 6% όπως προβλέπουν τα μνημόνια, τότε και μόνον τότε θα τους επιστρέψει κάποια χρήματα που και εμείς κι αυτοί θα θεωρήσουμε από κοινού “λογικά”.

Ο διεθνής καπιταλισμός αποτιμά τα ελληνικά ομόλογα περίπου ως σκουπίδια και τα πουλάει-αγοράζει στη δευτερογενή αγορά σε τιμή 10-15% της αξίας τους. Δηλαδή η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ, ο θεός του καπιταλισμού, ΚΟΥΡΕΥΕΙ 85% το χρέος μας, γιατί τα ομόλογα χρέος είναι. Επομένως πως μπορούν να μην αποδέχονται οι θεσμικοί εταίροι κι αυτοί ένα κούρεμα μικρότερο μεν αλλά ικανό να κάνει αυτό το χρέος βιώσιμο και επομένως δυνατό να αποπληρωθεί; Αν ο Σύριζα με αυτό το επιχείρημα πάψει να πληρώνει με νέα δάνεια τα παλιά δάνεια και να ανακυκλώνει εντόκως το χρέος, το Ευρωγκρούπ θα πρέπει να απαντήσει στα πλαίσια της λογικής. Κι αν δεν το κάνει δεν θα λάβει τίποτε παρά του μη έχοντος.

Θα μου πείτε ... και επομένως ... δραχμή;

Μακάρι, θα έλεγα, αλλά ... δυστυχώς για μέχρι τη δραχμή υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος. Η διάλυση της Ευρωζώνης θα είναι επί τάπητος σε μια τέτοια περίπτωση. Ήδη η Ιταλία απείλησε με αποχώρηση και η Γαλλία απειλεί εμμέσως. Η Ισπανία έχει τους Ποντέμος να μην φοβούνται την έξοδο και η Ιρλανδία οδεύει επίσης προς τα εκεί. Δεν θα είναι χωρίς συμμάχους στην υπόθεση αυτή η Ελλάδα. Αρκεί να αποφασίσει να έχει δικό της λόγο και να μην παπαγαλίζει απλά τις εντολές του Σόιμπλε. Αυτή είναι και η μόνη μας ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει σε αυτόν τον κατήφορο στον οποίο έχουμε βρεθεί.

Ο ΚΥΒΟΣ ΕΡΡΙΦΘΗ

Το μεσημέρι αναρωτιόμασταν πόσοι θα στηρίξουν το παράλογο, πόσοι θα ψηφίσουν παράταση της θητείας για 1,5 χρόνο μιας κυβέρνησης με την πολιτική (οικονομική) της οποίας διαφωνούν. Δηλαδή να δούμε πόσοι που ψήφισαν ΜΑΥΡΟ στις 7 Δεκεμβρίου θα ψηφίσουν ΑΣΠΡΟ στις 17.

Είναι δύσκολο να το κάνουν 22 ανεξάρτητοι μέσα σε ένα κλίμα όπου η αποστασία έχει ήδη καταγγελθεί και κανείς δεν τρώει κουτόχορτο. Κανείς βέβαια δεν ξέρει ποτέ.

Πέρα από τα παραπάνω, ας δούμε και το πραγματικό χρονοδιάγραμμα των εξελίξεων έτσι όπως διαμορφώνονται:

Χτες ψηφίστηκε ο προϋπολογισμός με ελάχιστους ανεξάρτητους να δίνουν πράσινο φως. Μάρκου, Ψαριανός, Καπερνάρος και δυο τρεις άλλοι μόνο έδειξαν ότι θα είναι πρόθυμοι να κάνουν το μαύρο άσπρο. Στην Ευρώπη το είδαν και κατάλαβαν ότι οι Σαμαράς-Βενιζέλος τους κοροϊδεύουν.

Σήμερα το Ευρωγκρούπ είπε ότι δίνει δύο μόνο μήνες παράταση στο μνημόνιο. Στην ουσία έδωσαν εντολή στους Σαμαρά-Βενιζέλο για άμεση προσφυγή σε εκλογές. Τέλος οι κοροϊδίες, τους είπαν. Αν μπορείτε να πάρετε παράταση χρόνου, κάντε το εδώ και τώρα, δεν θα μας σέρνετε για μήνες μέχρι να πείσετε τους 22 ανεξάρτητους.

Στις 17, 22 και 27 Δεκέμβρη (με μικροδιαφορές ενδεχομένως στις ημερομηνίες) θα γίνουν οι τρεις ψηφοφορίες.

Στη συνέχεια θα προκηρυχτούν εκλογές για τις 18 ή στις 25 Ιανουαρίου.

Η νέα κυβέρνηση θα ορκιστεί στις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου.

Μέχρι τις 10 Φεβρουαρίου θα πρέπει να κλείσει η διαπραγμάτευση με την τρόικα. Θα ζητηθεί μια μικρή παράταση αλλά μέχρι τέλους Φεβρουαρίου όλα θα έχουν παιχτεί.

Ο Μάρτιος θα περιέχει:

Πτώση του χρηματιστηρίου στις 600 μονάδες

Άνοδο των σπρέντς των ομολόγων στις 2.000 μονάδες διαφορά από το γερμανικό επιτόκιο

Διαγγέλματα Σόιμπλε και Μέρκελ ότι θα βυθίσουν την Ελλάδα.

Επαναστατικό κλίμα σε όλη την Ευρώπη για συμπαράσταση στην Ελλάδα.

Μέσα στον Απρίλιο η Ευρωζώνη θα έχει τεθεί μπροστά στο μεγάλο δίλλημμα, με την Μέρκελ ή με τον Τσίπρα;

Σας φαίνεται πολύ; Περιμένετε και θα δείτε.

Μοιάζει παράλογο να καταψηφίζεις μια πολιτική αλλά να στηρίζεις την εφαρμογή της... ωστόσο ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο ...!

Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΙΝΕΙ ΤΟ ΚΩΝΕΙΟ ΤΗΡΩΝΤΑΣ ΝΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΑΝ

Για την περίπτωση του Γρηγόρη Ψαριανού τι μπορεί να πει κανείς;

Τον έχουν βρίσει πολλοί, σχεδόν τόσοι όσοι τον εκθείαζαν όταν έκανε τις ραδιοφωνικές του εκπομπές στους 92.6 (μου άρεσε κι εμένα, τον είχα στις επιλογές στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου).

Μετά έγινε δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα. Ήταν φυσικό να τον στηρίξουν οι ακροατές του σε μια άδολη προσπάθεια να μπει στα πράγματα ένας τόσο ιδιαίτερος κριτής των πάντων. Στο κάτω-κάτω αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να κρίνει κανείς τους ανθρώπους. Δίνοντάς τους την εξουσία!

Αλλά πάλι ... σε ένα δημοτικό συμβούλιο τι να δει και τι να κρίνει κανείς; ... το επόμενο βήμα ήταν η Βουλή ... και φυσικά μέσω της αριστεράς ... που τότε λεγόταν Σύριζα.
Ελεύθερος λόγος στις μεσονύκτιες εκπομπές λόγου αλλά η "Αρχή" εκείνη που "άνδρα δείκνυσι" μακριά από μας ακόμα.

Ύστερα ήρθε η διάσπαση και ο Ψαριανός βρέθηκε στη Δημαρ. Και μαζί με τη Δημαρ βρέθηκε παρέα με τον Άδωνη και τον Βορίδη κολλητός της Νέας Δημοκρατίας.
Εδώ ήταν οι Αρχές του τόπου και εδώ άρχισε το "δείκνυσι ..."

Δεν του άρεσε που έφυγε η Δημαρ από την κυβέρνηση ... και δεν χάνει ευκαιρία να το δείχνει. Ώσπου άρχισε να δηλώνει ότι μπορεί και να ψηφίσει για Πρόεδρο, ετοιμάζοντας το κλίμα ώστε να φανεί φυσιολογικό ένα προσεχές άλμα στο κενό της πολιτικής που η Ξουλίδου το είπε κερδοφόρο.

Χτες το βράδυ ψήφισε λευκό στον προϊπολογισμό.

Ο άλτης έχει πάρει θέση στο σκάμμα. Παίρνει φόρα και ο θεατής κρατά την ανάσα του. Όπως με τον Παπανικολάου το 1970 που περιμέναμε κάθε εβδομάδα το νέο του άλμα στο "Καραϊσκάκης" εν αναμονή του προαναγγελθέντος παγκόσμιου ρεκόρ.

Μου άρεσαν τα ελεύθερα σχόλια και η ακράτητη γλώσσα του Γρηγόρη Ψαριανού στο ραδιόφωνο πριν ακόμα μπλέξει με την πολιτική.

Μου άρεσε και η "ελεύθερη" στάση του στην αρχή της πολιτική του διαδρομής.

Με προβλημάτισε η φιλελεύθερη μετάλλαξή του.

Με απωθεί εντελώς η νεοφιλελεύθερη τελική του πορεία.

Με τρομάζει το λευκό στον προϋπολογισμό που είναι μια προεγγραφή στο "ναι" για πρόεδρο, δηλαδή για παράταση της θητείας αυτής της κυβέρνησης της οποίας την οικονομική πολιτική ο Γρηγόρης Ψαριανός επιδοκίμασε χτες ηχηρά. Το λευκό του σαν μοναδικό ήταν ακόμη πιο ηχηρό από τα 155 ναι καθώς σε αυτό γίνεται πάντοτε μνεία ότι ήταν δικό του. και φυσικά προσμετρήθηκε στα μαξιλάρια που είπε ο Σαμαράς ότι έχει. Μπράβο του!
Είναι τόσο κρίμα να βλέπεις μια φωνή που κάποτε ηχούσε παράταιρα και σε ερέθιζε θετικά, τώρα να βολεύεται με τα ποταπά.

Επί της ουσίας τώρα: Θα γίνουν εκλογές; Νομίζω πως ναι.
Αλλά κι αν δεν γίνουν τώρα, δεν χάθηκε ο κόσμος. Έχουν γίνει τόσα πολλά τα δυο τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου που ενάμισης χρόνος ακόμη δεν θα αλλάξουν πολλά.

Κάποιοι θα υποφέρουν περισσότερο από περικοπές και μειώσεις (κι εγώ προσωπικά μεταξύ αυτών).

Κάποιοι θα απολυθούν με στεγνές διαδικασίες

Κάποιοι θα αυτοκτονήσουν.
Μετρήσιμες παράπλευρες και μέσα στα στατιστικώς αναμενόμενα πλαίσια απώλειες. Κανείς από όσους θα έχουν ψηφίσει δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει από τύψεις.
Θα γίνουν και μερικά άλλα, πιθανώς επανορθώσιμα ... θεσμικά.
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία που μας χάρισε η μεταπολίτευση θα συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο.

Και η πορεία προς την δραχμή θα γίνει αμετάκλητη. Όχι μόνο θα είναι αναγκαία η προσφυγή σε δικό μας νόμισμα μετά από ενάμιση ακόμα χρόνο ισοπέδωσης των πάντων αλλά θα έχει γίνει πλέον δημοφιλής επιλογή και στον κόσμο.

Είκοσι με εικοσιπέντε ανεξάρτητοι βουλευτές έχουν αυτό το δίλημμα:

Να τους βυθίσουμε λίγο ακόμα (τους Έλληνες) και να κερδίσουμε εμείς λίγο ρευστό; Και δεν εννοώ εδώ τα εκατομμύρια της Ξουλίδου ... μετράω μόνο τις βουλευτικές αποζημιώσεις για τους 15 περίπου μήνες που ξεπερνούν τις 150.000 ευρώ για τον καθένα τους.

Τι απαντάς σε αυτό το δίλημμα;

Εξαρτάται από την ελαστικότητα της συνείδησής σου και την ανελαστικότητα της τσέπης σου. Εκτός από τους ιδεολόγους βέβαια, που όμως δεν είναι και τόσο πολλοί (μιλάμε πάντα για τους ανεξάρτητους βουλευτές).

Σύντομα θα δείξει.

Οι 160 περίπου που ψήφισαν ναι (ή λευκό ή απουσίαζαν δικαιολογημένα) στον προϋπολογισμό είναι η προεδρική πλειοψηφία αυτή τη στιγμή. Οι άλλοι είκοσι, αν βρεθούν, θα είναι μεταξύ εκείνων που απέρριψαν τον προϋπολογισμό αλλά ... θέλουν να εφαρμοστεί ...!
Σαν τον Σωκράτη που ακολούθησε τον νόμο και ήπιε το κώνειο (μάλλον γιατί τους είχε βαρεθεί πια).

Να δούμε πόσοι θα στηρίξουν αυτό το παράλογο.

Το μέλλον θα τους μαυρίσει, προς το παρόν όμως ... κάνουν μαύρους στο ξύλο αυτοί τους αντιφρονούντες!

Αυτός είναι ο Ρωμανός.

Δείτε τον, μπορεί σε μερικές μέρες να μην τον ξαναδείτε.

Εννοεί αυτά που λέει. 

'Ηδη αυτό είναι αρκούντως τρομακτικό!

Δεν θέλει να συναντηθούν οι γονείς του με τον Σαμαρά, δεν θέλει να τον υποβάλλουν στο μαρτύριο της αναγκαστικής σίτισης, σκέφτεται να κόψει και το νερό.

Δεν τον φοβίζει ο θάνατος.

Αυτό είναι πιο τρομακτικό για όλους μας από την οποιαδήποτε "τρομοκρατική" του πράξη!

Ο Μπόμπυ Σαντς εξέπνευσε σε 61 μέρες. Ήταν ήρωας και έκανε απεργία πείνας για να του αναγνωριστεί η ιδιότητα του πολιτικού κρατουμένου, κάτι που η στεγνή Θάτσερ του αρνήθηκε. 

Η αποκληθείσα ως "σιδηρά κυρία" σκότωσε τον Μπόμπυ Σαντς και εκατοντάδες χιλιάδες Βρετανούς που εξέθεσε στο κρύο και την πείνα στερώντας τους τα βασικά κοινωνικά δικαιώματα για να τα χαρίσει στους πλούσιους. 

Με μια τρελή θεωρία που έλεγε "δώστε τα όλα στους πλούσιους, δεν θα έχουν τι να τα κάνουν και θα τα ξαναγυρίσουν σε σας υπό μορφή επενδύσεων" (που την ονόμασαν κατ' ευφημισμόν νεοφιλελευθερισμό), η τρελόγκα Μάργκαρετ και ο "ηθοποιός" Ρέηγκαν έφτιαξαν τον σημερινό κόσμο. 

Ποτέ δεν τιμωρήθηκαν για τα εγκλήματά τους καθώς κυριαρχεί στον κόσμο το δικό τους σύστημα. Κάποτε θα λάβουν το αντίτιμο που τους αξίζει. Κάποτε τα βιβλία της ιστορίας (ηλεκτρονικά ή ολογραφήματα) θα γράφουν για αυτούς ως "τους γελοίους υπηρέτες της μαφίας που κυβερνούσε τον κόσμο" και θα λένε ότι "έφτασε ο καιρός για να πεταχτούν επιτέλους στα σκουπίδια της ιστορίας". 

Προς το παρόν εμείς ζούμε με τον Σαμαρά και τον Κικίλια που κατάφεραν να φορέσουν κουκούλες στους αστυνομικούς και να τους μετατρέψουν σε κουκουλοφόρους για να στήσουν την προβοκάτσια για την οποία έγραφα εχτές. 

Κάποτε (έστω και σε ένα μακρινό μέλλον) οι ίδιοι οι αστυνομικοί θα ξεπλύνουν την ξεφτίλα φτύνοντας κατάμουτρα τις φωτογραφίες του ακροδεξιού Σαμαρά που καβάλησε το κουφάρι της ΝΔ και του υπουργού δικαιοσύνης κ. Αθανασίου που απ' 'ό,τι πληροφορήθηκα (από τον Άρη Χατζηστεφάνου του infoworld) είναι γιος ταγματασφαλίτη και Χίτη της κατοχής, δηλαδή γερμανοτσολιά. (Άξιος γιος του κατάλληλου πατέρα)

Ο Αθανασίου "νίπτει τας χείρας του" λέγοντας ότι η πολιτεία έκανε ό,τι μπορούσε για τον Ρωμανό ... 

Ό,τι μπορούσε; 

Ας του έδινε το δικαίωμα να έχει άδειες. 

Για αξιοπρέπεια ψάχνει ο νεαρός, είτε μέσα από τις παρέες του, είτε μέσα από τις σπουδές, είτε μέσα από την ακραία δράση στην οποία τον οδήγησε ο Κορκονέας, το δημιούργημα των Σαμαρά-Αθανασίου.

Όμως το Σαββατοκύριακο δεν τελείωσε. Υπάρχει ακόμα χρόνος και για προβοκάτσιες και για σκληράδες. Ελπίζω να τα αποφύγουμε. Κι από τις δυο πλευρές.

ΟΡΓΗ εναντίον ΕΞΟΥΣΙΑΣ στο γήπεδο της δεύτερης

Επανέρχομαι μετά από 10 μέρες που δεν είχα ιντερνετ και σας άφησα στην ησυχία σας.

Γίνανε πολλά ... γίνονται κάθε μέρα πολλά και ετοιμάζονται πολλά για σήμερα. Πρόβα επανάστασης για κάποιους, ευκαιρία για προβοκάτσια ολκής για κάποιους άλλους.

Χτες είχαμε συγκέντρωση συμμαθητών της τάξης του 1970. Αποφαοιτήσαμε όλοι από το 1ο Μικτό Γυμνάσιο Δραπετσώνας πριν 44 χρόνια (ήταν εξατάξιο τότε Γυμνάσιο και Λύκειο μαζί). Ήμασταν πολλοί αλλά όχι όλοι. Κάποιοι έλειπαν σε δουλειές ... δυο έχουν πεθάνει. Θυμήθηκα μεταξύ άλλων και την εποχή. Ήταν χούντα χωρίς αντίλογο. Δεν είχε ακόμα οργανωθεί κάποια συγκροτημένη μαζική αμφισβήτηση (που ξεκίνησε το 1971-72). Πέπλο φτώχειας με ένα αχνό αλλά πεντακάθαρο φως ελπίδας στο βάθος. Ελπίζαμε όλοι στο καλύτερο ... ίσως γιατί ήμασταν νέοι.

Σήμερα οι νέοι έχουν άλλα να τους απασχολούν. Βλέπουν με σιγουριά πως το πέπλο της φτώχειας απλώνεται γύρω τους χωρίς να αχνοφέγγει τίποτα στον ορίζοντα. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος το 2008 στα Εξάρχεια σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού και ο φίλος του Νίκος Ρωμανός, αυτόπτης μάρτυς εκείνης της δολοφονίας, χαροπαλεύει με μια απέλπιδα απεργία πείνας στις φυλακές.

Θα έχουμε μια επανάληψη του Δεκέμβρη του 2008; ... θα δούμε και πάλι την Οργή να ορθώνει ανάστημα εναντίον της Εξουσίας, στο γήπεδο της δεύτερης ...;

Οι νεαροί θερμόαμοι στα σχολεία και στις πλατείες βράζουν. Θέλουν εκδίκηση για τα χαμένα όνειρά τους. Ονειρεύονται ίσως ένα ξέσπασμα και μια βίαιη απάντηση στην μαυρίλα που θυμίζει την χούντα της δικής μου γενιάς.

Η ακροδεξιά κλίκα που βρίσκεται στον κόρφο της σημερινής εξουσίας επιθυμεί αν δεν πυροδοτεί κι όλας την σύγκρουση. Θέλει ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την αναρχική νεολαία και δεν θα χάσει την ευκαιρία να απαλλαγεί και από την πίεση του "νομιμόφρονα" Σύριζα φορτώνοντάς του την ευθύνη των επεισοδίων.

Σήμερα το βράδυ ή ίσως αύριο θα ξέρουμε το αποτέλεσμα. Θα νικήσει το φαβορί, η Εξουσία ή θα γυρίσει το ματς; Ο ΠΑΟΚ το έκανε την Τετάρτη, γιατί όχι και Οργή το Σαββατοκύριακο;

Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ

Όπως είχα ξαναγράψει, ο γνωστός δημοσιογράφος Στέλιος Ελληνιάδης βρίσκεται στην Ουκρανία αυτές τις μέρες και κάνει ρεπορτάζ για λογαριασμό του ραδιοφωνικού σταθμού "105.5 ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ". Μας στέλνει τα νέα του με e-mail και υπό τον γενικό τίτλο "Δελτία Θυέλλης".

Δημοσιεύω εδώ το 6ο δελτίο του που αφορά σε ένα ρεπορτάζ στις περιοχές που κατέχουν οι Ρωσόφωνοι αντάρτες.

Το ξέρετε ότι εκεί έχει ανακηρυχτεί "Λαϊκή Δημοκρατία"; 

Σε 6 βαθμούς υπό το μηδέν ο Στέλιος Ελληνιάδης μας γράφει τα παρακάτω:

(Δελτίο Θυέλλης Νο 6)

Από την Ουκρανία στη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ!

Χτες, Τετάρτη, πέρασα στην αντίθετη πλευρά, στο καινούργιο κράτος. Πήγα στο Ντονιέτσκ. Οι φίλοι μου στη Μαριούπολη προσπάθησαν να με αποτρέψουν, όχι μόνο γιατί συνεχώς πέφτουν αδέσποτες οβίδες εδώ κι εκεί, αλλά και γιατί στη διαδρομή από τη Μαριούπολη στο Ντονιέτσκ, λένε ότι υπάρχουν ένοπλες συμμορίες που ληστεύουν τους περαστικούς. Αλλά εγώ, έχοντας δει την ουκρανική πλευρά και έχοντας συνομιλήσει και με αξιωματικούς του ουκρανικού στρατού, για να έχω πληρέστερη και πιο ισορροπημένη άποψη, ήθελα οπωσδήποτε να πάω στο Ντονιέτσκ. Τελικά, μία φίλη μου έδωσε τη λύση. Μου είπε ότι είναι καλύτερα να πάω με το λεωφορείο της γραμμής αφενός για να μην κινήσω υποψίες, αφετέρου γιατί στα λεωφορεία που μεταφέρουν κυρίως συνταξιούχους γίνεται μικρότερος έλεγχος και, το βασικό, στα πολλαπλά λεγόμενα μπλοκποστ, τα λεωφορεία περνούν εκτός της τεράστιας ουράς των ΙΧ και των φορτηγών, που σε ώρες αιχμής, η αναμονή σε ένα σημείο μπορεί να κρατήσει ώρες. Πράγματι, πήρα το λεωφορείο των 7.15 το πρωί, από Μαριούπολη για Ντονιέτσκ. Οι δύο πόλεις ενώνονται με ένα φαρδύ αυτοκινητόδρομο, με διάζωμα στη μέση, μήκους περίπου 115 χλμ. σε ευθεία γραμμή. Περάσαμε τα τέσσερα μπλοκποστ του ουκρανικού στρατού, μεσολάβησε ένας μη ελεγχόμενος χώρος περίπου 30 χλμ., και στη συνέχεια περάσαμε άλλα τέσσερα μπλοκπόστ του στρατού της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ (DNR). Δυστυχώς, δεν μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες, γιατί όλοι έβλεπαν την κάμερα σαν φονικό όπλο. Έτσι, έχασα κι ένα μοναδικό πλάνο, σ’ ένα μπλοκπόστ των αυτονομιστών του DNR, που είχαν τρεις σημαίες δίπλα-δίπλα, μία με τα χρώματα τους, μία με τον Ιησού Χριστό και μία με τον Τσε Γκεβάρα!

Γενικά, οι στρατιώτες που έκαναν τους ελέγχους σε όλα τα σημεία δεν φέρονταν με αγριάδα, αλλά έβλεπα τους συνταξιδιώτες μου πολύ μουδιασμένους στη θέα των καλάσνικοφ μέσα στο λεωφορείο και ιδιαιτέρως στα μπλοκ που ελέγχονται από τα «μπαταλιόν» των μασκοφόρων εθνικιστών από τη δυτική Ουκρανία, που η παρουσία τους υποδηλώνεται από τις σημαίες που είναι αναρτημένες δίπλα στις ουκρανικές, όπως είναι οι μαυροκόκκινες του Δεξιού Τομέα ή του τάγματος της Αγίας Μαρίας (Σάντα Μαρία).

Σε περίπτωση εμπλοκής, επειδή οι δημοσιογράφοι θεωρούνται ύποπτοι, θα ισχυριζόμουν ότι είμαι δάσκαλος από την Ελλάδα, που επισκέπτεται το σχολείο της ελληνικής κοινότητας στο Ντονιέτσκ, αλλά δεν χρειάστηκε.

Στο σταθμό των λεωφορείων, με περίμεναν για να με ξεναγήσουν στο Ντονιέτσκ, για να σχηματίσω από πρώτο χέρι μια ιδέα για την κατάσταση που επικρατεί στον επίκεντρο της ανακηρυγμένης Λαϊκής Δημοκρατίας, που διαθέτει πλέον πρόεδρο και κοινοβούλιο μετά τις τοπικές εκλογές της 2ας Νοεμβρίου.

Στο Ντονιέτσκ έχω πάει πολλές φορές. Είναι μια ωραία πόλη, που τη διασχίζει ένα ποτάμι που εκβάλλει στην Αζοφική Θάλασσα, γεμάτη φροντισμένα πάρκα, με πολλά ωραία κτήρια, κλασικά και πολύ μοντέρνα, μεγάλη και υπερσύγχρονη, με βιβλιοθήκες, όπερες και εστιατόρια. Όμως, τώρα, σαν συνέπεια του πολέμου, υπολειτουργεί. Λίγα αυτοκίνητα στους δρόμους, χωρίς τράπεζες και τα περισσότερα μεγάλα εμπορικά κέντρα κλειστά. Φαίνεται, όμως, ότι οι καινούργιες αρχές είναι σε φάση αναδιοργάνωσης των υπηρεσιών. Υπάρχουν συγκοινωνίες, τραμ, λεωφορεία και τρόλεϊ, και οι οδοκαθαριστές κρατούν την πόλη πεντακάθαρη. Επίσης, τα νοσοκομείο είναι ανοιχτά, καθώς και τα σχολεία. Η ουκρανική κυβέρνηση πίεσε τη διοίκηση του πανεπιστημίου του Ντονιέτσκ, που είναι ένα από τα σημαντικότερα, να μεταφέρει τις σχολές του στη Βίνιτσα, μια πόλη στην κεντροδυτική Ουκρανία! Όμως, η πλειοψηφία των καθηγητών αρνήθηκε να υπακούσει και το πανεπιστήμιο συνέχισε τη λειτουργία του προσπαθώντας να καλύψει τις θέσεις που εκκενώθηκαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ομάδας Σαχτιόρ, ο πλουσιότερος ολιγάρχης της Ουκρανίας, ο Ρενάτ Αχμέτοφ, μετέφερε την έδρα της ομάδας στο Λβιβ/Λβοβ, στην ανατολική Ουκρανία.

Οι πολίτες με τους οποίους συνομίλησα, με διαβεβαίωσαν ότι παρ' όλες τις φοβερές δυσκολίες θα τα καταφέρουν, και παρ’ όλο που υπάρχει όλο και μεγαλύτερη στενότητα χρημάτων. Ήδη ιδρύθηκε νέα τοπική τράπεζα και πιστεύουν ότι σε μερικές βδομάδες θα εγκατασταθούν παραρτήματα ρώσικων τραπεζών που θα τονώσουν τη ρευστότητα που χρειάζεται η αγορά. Οι ίδιοι επέμεναν ότι η εικόνα που παρουσιάζουν τα μέσα ενημέρωσης του Κιέβου για τη δημοκρατία του Ντονιέτσκ είναι τελείως πλαστή. Είναι γεγονός ότι η πόλη δεν είναι γεμάτη στρατεύματα, ούτε αποτελεί πεδίο μαχών, παρ’ όλο που σε κάποιο σημείο, περιφερειακά, όλο και κάποιος σκοτώνεται από βλήματα, σφαίρες και ρουκέτες. Εξαίρεση αποτελεί η περιοχή του αεροδρομίου, που είναι έξω από την πόλη και ελέγχεται από τον ουκρανικό στρατό. Μόνο στο τελευταίο κομμάτι της λεωφόρου, κοντά στην έξοδο από την πόλη, δεν φαίνεται να υπάρχουν κάτοικοι, αφού, όπως είδα με τα μάτια μου, όλα τα σπίτια κατά μήκος, δεξιά κι αριστερά, έχουν υποστεί μεγάλες ή μικρές ζημιές από πυροβόλα όπλα.

Μέσα στην πόλη, μερικά σημαντικά μέγαρα έχουν υποστεί μεγάλες ζημιές ή έχουν καταστραφεί εντελώς από στοχευμένους βομβαρδισμούς. Μεταξύ άλλων, φωτογράφισα και βιντεοσκόπησα το μουσείο της πόλης του Ντονιέτσκ που σακατεύτηκε στη μία του πλευρά, ένα μεγάλο πολιτιστικό κέντρο από το οποίο διασώζονται μόνο οι εξωτερικοί του τοίχοι, μία αίθουσα συναυλιών που έχει βληθεί από όλες τις πλευρές, ακόμα και το χάι-τεκ στάδιο της πόλης που έχει μερικές τρύπες στο γυάλινο σώμα του από βλήματα. Σε γενικές γραμμές, όμως, η πόλη είναι ακέραια.

Οι εντόπιοι υποστηρίζουν ότι τόσο η πολύ μεγάλη αποχή στις εκλογές που οργάνωσε η κυβέρνηση του Κιέβου, όσο και η μεγάλη συμμετοχή στις εκλογές που διεξάχθηκαν στις αυτονομημένες περιοχές, δείχνουν ότι η Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ στηρίζεται στο λαό της περιοχής. Παραδέχτηκαν, βέβαια, ότι έχουν φύγει αρκετοί άνθρωποι από την πόλη, ιδίως οι πιο πλούσιοι, από τους οποίους, όμως, υπολογίζουν ότι οι περισσότεροι θα γυρίσουν πίσω μόλις η τοπική κυβέρνηση αποδείξει ότι μπορεί να λειτουργήσει το νέο υπό διαμόρφωση κράτος του Ντονιέτσκ. Στις κατηγορίες των αντιπάλων ότι το νέο καθεστώς αποτελείται από αλήτες και ναρκομανείς, αντιτάσσουν την πραγματική εικόνα της πόλης και προβάλλουν τον εκλεγέντα πρόεδρο Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο ως σοβαρό και ικανό άνθρωπο.

Στο σταθμό των λεωφορείων, για την επιστροφή στη Μαριούπολη, οι ουρές για εισιτήρια στα ταμεία παρέμεναν μεγάλες. Με την απόφαση της κυβέρνησης του Κιέβου να μην καταβάλει τις οφειλόμενες συντάξεις στους κατοίκους των αυτονομημένων περιοχών δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα, που αναγκάζει μια φορά το μήνα τους ηλικιωμένους ανθρώπους να μετακινούνται με τα λεωφορεία σε άλλες πόλεις της Ουκρανίας, για να εισπράξουν τις πενιχρές συντάξεις τους. Δηλαδή, κίνδυνος ζωής, ταλαιπωρία και έξοδα για τα άτομα τρίτης ηλικίας, που κι αυτά χρησιμοποιούνται σαν μέσο πίεσης στον ακήρυχτο πόλεμο που αποσυνθέτει την Ουκρανία.

Στα μπλοκπόστ και της μιας και της άλλης πλευράς, νυχτώνοντας, με 6 βαθμούς υπό το μηδέν, μέσα από τα παράθυρα του λεωφορείου, φαίνονταν από τις ανταύγειες της φωτιάς μόνον οι στρατιώτες, που στέκονταν γύρω από τα βαρέλια στα οποία καίγονταν ξύλα από τα γύρω δέντρα, για να ζεσταθούν. Εκείνη την ώρα που οι πλούσιοι στο Κίεβο έπιναν τις βότκες τους στα πολυτελή εστιατόρια της πόλης και μοίραζαν μεταξύ τους τη λεία του πολέμου, με τους Αμερικάνους και τους Ρώσους να συνεχίζουν τη διελκυστίνδα τους πάνω από το βαριά πληγωμένο σώμα της Ουκρανίας.

Στέλιος Ελληνιάδης

(Ανατολική Ουκρανία, 26 Νοεμβρίου 2014)

Από περιέργεια υπάρχω

Αναζητώντας τα περιθώρια που έχει η Ελλάδα, μια χώρα των 11 εκατομυρίων ανθρώπων μόνο και μιας μικρής σχετικά έκτασης (γύρω στα 132.000 τ.χμ.), να ζήσει μόνη της και να ανακάμψει στον σύγχρονο κόσμο, βλέπεις ότι οι ελπίδες της είναι περιορισμένες.

Όσο ο κόσμος κυριαρχείται από έναν επιθετικό και άκρατο καπιταλισμό, που δείχνει τα δόντια του με καθε ευκαιρία, είναι δύσκολο για χώρες όπως η Ελλάδα να έχουν δική τους πολιτική και να αποτελέσουν νησίδες ευτυχίας μέσα σε ένα κόσμο ταραγμένο και βρώμικο.

Για να απαλλαγούμε όμως από τους έξω, πρέπει πρώτα να είμαστε ικανοί για αυτο-διοίκηση. Να μπορούμε σαν νεο-Έλληνες να αποφασίζουμε για τα του οίκου μας. Να ξέρουμε τι είμαστε και τι θέλουμε να κάνουμε. Αυτό μοιάζει σήμερα με όνειρο μακρινό. Πρώτα θα πέσει ο καπιταλισμός κι ύστερα θα μάθουμε εμείς απο που ερχόμαστε και που τραβάμε. Ας επανέλθουμε, όμως, στον κόσμο του οποίου ένα μικρό μέρος είμαστε κι εμείς.

Μας περιβάλει μια πολιτική τάξη που εργάζεται για να ελέγχει τους ανθρώπους και να τους καθοδηγεί εκεί που θέλει η κυρίαρχη ολιγάριθμη τάξη των ΜΕΓΑΛΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ του πλανήτη. Δήθεν κυβερνήσεις, δήθεν υπερεθνικά όργανα δουλεύουν όλα στην εντέλεια είτε με τη βία είτε με την πειθώ. Η βία χρησιμοποιείται από τα μέσα καταστολής και η πειθώ ασκείται από τα ΜΜΕ κυρίως και το life style.

Στον κόσμο μας ονομάζουμε δημοκρατία ένα σύστημα ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ στο οποίο εκλέγονται αντιπρόσωποι με μεθόδους που αποκλείουν τον λαό, τους πολίτες. Οι "αντιπρόσωποι" υπηρετούν κόμματα και ομάδες που βρίσκονται μέσα σε κάποια πολύ ασφυκτικά πλαίσια περιορισμένων και συγκεκριμένων δυνατοτήτων. Ακόμα και όταν επιτρέπονται κάποιες εκλογές δήθεν "ανεξέλεγκτες", σε μικρούς φορείς, συνδικαλισμό, σωματεία, δήμους κλπ. και πάλι υπάρχουν κανονισμοί που μετατρέπουν τις νησίδες αντίστασης σε μακριά χέρια της ίδιας ολιγαρχίας μαζί με το επιπρόσθετο κέρδος για τους Ολιγάρχες ότι συσκοτίζουν την πραγματικότητα και μεταδίδουν μια ψευδαίσθηση συμμετοχής του πολίτη. 

Γελειογραφία του Ριζοσπάστη. Την αφιερώνει στον Σύριζα
που τον θεωρεί σοβατζή του παλιού πολιτικού συστήματος.

Ένα στρατοκρατικό σύστημα (αστυνομία, στρατός, δημόσιοι υπάλληλοι σε εφορίες, ταμεία κλπ., πληροφορικά συστήματα και καταγραφείς υπερσύγχρονοι) γίνεται το μακρύ χέρι του κράτους που εργάζεται για τις ολιγαρχίες. Όσο πληρώνεις λογαριασμούς πάει καλά. Για να πληρώσεις, όμως, σκύβεις όλο και πιο χαμηλά το κεφάλι. Και για να σκύψεις το πρώτο που παθαίνεις είναι ότι σταματάς να σκέφτεσαι. Το σύστημα σε θεωρεί πολίτη με ένα νούμερο ΑΦΜ ή ΑΔΤ ή ΑΜΚΑ κλπ. και σου στέλνει απλά τους λογαριασμούς του, την ΔΕΗ, την εφορία, τα δάνεια κλπ. Μόλις αυτή η τάξη αρχίσει να ανατρέπεται (συνήθως από αδυναμία του πολίτη να πληρώνει σκύβοντας και φιλώντας το χώμα) τότε έρχεται ο στρατοκρατικός μηχανισμός, αρχικά σαν δημόσιος υπάλληλος, μετά σαν όργανο από το αστυνομικό τμήμα και στο τέλος σαν αστυνομία ή ακόμα και στρατός. Ό,τι χρειαστεί για τον καθένα, όχι τόσο για την προσωπικότητα όσο για την δύναμη αντίστασης και για την "περίπτωση" του καθενός.

Ένα νομικό σύστημα που νομιμοποιεί όλα τα παραπάνω, φροντίζει για την ανεξέλεγκτη δράση ενός αόρατου ιστού της αράχνης πάνω από τους πολίτες μέσω του φόβου και του παραλογισμού με τον οποίο απονέμεται, της ανισομέρειας, της προκλητικής αγνόησης της κοινής γνώμης την οποία υποτίθεται ότι υπηρετεί κλπ. Το νομικό σύστημα, αντί να προστατελυει τους πολίτες γίνεται έτσι το ανώτατο όργανο επιβολής των ολιγαρχών πάνω στους πολίτες αλλά και πάνω στα όργανα που πρέπει να επιβλέπουν τους πολίτες. Σχεδόν στεγανό, το νομικό αυτό σύστημα ρίχνει βαριά τη σκιά του σε όλες τις εκφάνσεις του "δημόσιου βίου" όπως αποκαλούμε την τηλεοπτική μας ζωή. Ενδιαφέρεται μόνο για μιά προσχηματική δημοκρατική νομιμότητα μέσω ελεγχόμενων εκλογών για τα διατηρεί έναν μύθο συμετοχικότητας. (σημ.: δημοκρατία θα είχαμε μόνο με κλήρωση των αξιωμάτων σε όλους τους πολίτες, διαβάστε τα σχετικά στα βιβλία του κ.ΑΛ. ΚΟΝΤΟΥ)

Αυτό είναι το παρόν μας και το μέλλον μας όλων εμάς που ζούμε τον 21ο αιώνα. Τι συστήνω; Ψυχραιμία και όχι λογική!

Διαβάστε βιβλία, σκεφτείτε ότι όλοι περαστικοί είμαστε και το "εγώ" μας, αυτό το δημιούργημα της διάνοιάς μας θα καταστραφεί μαζί με τα κύτταρά μας. Σκεφτείτε όμως ακόμη πως όπως ΟΛΑ όσα γίνονται στο σύμπαν κάπου καταγράφονται με τη βοήθεια των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων που βρίσκονται παντού. Τα χαράγματα αυτών των κυμάτων μένουν ανεξίτηλα πάνω σε όλα τα υλικά γύρω μας που κι αυτά βρίσκονται παντού. Δεν θα χαθεί ποτέ ούτε το "εγώ" σας έστω κι αν λιώσουν οι νευρώνες που το δημιούργησαν και ο φλοιός που το συντηρεί. Ίσως μάλιστα μια επόμενη γενιά τα ανασυστήσει όλα αυτά σαν ολογραφήματα και επιβεβαιώσει πως υπάρχει δευτέρα παρουσία. Οποία έκπληξη! Οι πρώτοι που θα κουφαθούν βέβαια είναι αυτοί που σήμερα πιστεύουν σε αυτήν!

Κατά κάποιο τρόπο τα τραγούδια τα έχουν πει μέσα στους στίχους τους όλα:

"Από περιέργεια υπάρχω" λέει ο Ρασούλης

"Δεν μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό" απαντάει ο Θανάσης