Χτες σε δημοτικό συμβούλιο που έγινε μέσω τηλεδιάσκεψης, πήραμε οι δημοτικοί σύμβουλοι κάποια μέτρα υπέρ των ανθρώπων που υποφέρουν από την κρίση. Το ίδιο κάνουν παντού. Μειώσεις στα δημοτικά τέλη, ενίσχυση κοινωνικών δομών κτλ. Τίποτε σπουδαίο αλλά το μέγιστο όσων επιτρέπονταν να πάρουμε μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο που θεωρεί την τοπική αυτοδιοίκηση απλό εκτελεστή των κυβερνητικών αποφάσεων.
Εδώ και πολλά χρόνια τώρα, μόνο ό,τι σού επιτρέπει ή σού επιβάλει συγκυριακά το κράτος -με διατάγματα κι υπουργικές αποφάσεις- μπορείς να κάνεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Για οτιδήποτε άλλο επεμβαίνει εισαγγελέας που σε θεωρεί -εκ του νόμου- καταχραστή ή άπιστο. Σε αντιμετωπίζει σαν δημόσιο υπάλληλο που δεν υπάκουσες τον ανώτερο, δεν συνεμορφώθης προς τα υποδείξεις.
Φάνηκε χτες για άλλη μια φορά πόσο αναξιόπιστη κι άχρηστη έχουν καταντήσει την τοπική αυτοδιοίκηση οι διάφοροι νομοθέτες. Μια αλλαγή που πήγε να γίνει με την απλή αναλογική (κι ότι την συνόδευε) χάθηκε μέσα στον ορυμαγδό της "κυβερνησιμότητας". Πρόκειται για μια λέξη και για μιαν έννοια που εφευρέθηκαν για να πετσοκόψουν τις αρμοδιότητες των δήμων, δηλαδή του διοικητικού κυττάρου που βρίσκεται πιο κοντά στον λαό.
Σχεδόν για όλες τις αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, από τις πιο σοβαρές ως τις πιο αστείες, καλύτερη δουλειά θα έκανε ένα υπηρεσιακό συμβούλιο ή ένας καλός διευθυντής από ό,τι το υποτιθέμενο κύτταρο της δημοκρατίας. Γιατί το κύτταρο έγινε σιγά σιγά βακτήριο, μετά ιός και οδεύει προς πλήρη αχρηστία.
