Σήμερα έγινε ένα δικαστήριο που με αφορούσε. Δικαζόμασταν 9 δημοτικοί σύμβουλοι (ήμασταν 11 ο ένας πέθανε, ο άλλος εξαιρέθηκε για λόγους υγείας) για μια απόφαση του δημοτικού συμβουλίου του 2004, προ δεκαπενταετίας!!! Η δίωξη είχε ασκηθεί γιατί δήθεν εξαπατήσαμε το ΑΣΕΠ με μια απόφαση που πήραμε τότε στο δημοτικό συμβούλιο κι έτσι κάποιοι επί χρόνια εργαζόμενοι ως συμβασιούχοι μονιμοποιήθηκαν στον δήμο με τον "νόμο Παυλόπουλου".
Δεν ήταν αστείο το δικαστήριο. Μας κατηγορούσαν ότι ζημιώσαμε το δημόσιο για δύο (2) περίπου εκατομμύρια ευρώ. Δεν είπε, βέβαια, κανείς ότι πήραμε εμείς τα χρήματα αυτά, μέτρησαν όμως όλους τους μισθούς που πήραν οι εργαζόμενοι επί δέκα τουλάχιστον χρόνια κι έβγαλαν το νούμερο αυτό. Παραπεμφθήκαμε οι 11 στο Τριμελές Εφετείο κακουργημάτων Πειραιά. Ναι, στο Τριμελές Εφετείο και μάλιστα των κακουργημάτων! Αντιμετωπίζαμε ποινές που έφταναν (αρχικά) μέχρι και ισόβια!!! Τρέλα; Εμ, βέβαια, τι άλλο;
Τέλος πάντων το δικαστήριο μετά από μια 8-ωρη συνεδρίαση εξέτασε τα πάντα. Στο ακροατήριο αποδείχθηκε περίτρανα ότι ούτε εξαπατήσαμε κανέναν ούτε με την απόφασή μας μονιμοποιήσαμε κανέναν. Υπήρχαν, μετά από εμάς, το Υπηρεσιακό Συμβούλιο που γνωμοδοτούσε και το ΑΣΕΠ που αποφάσιζε έχοντας υπ' όψιν του όλα τα στοιχεία που αφορούσαν τους εργαζόμενους. Επομένως η δική μας απόφαση, του δημοτικού συμβουλίου, που εκκινούσε τη διαδικασία δεν είχε πρόβλημα. Δεν ήταν καν εκτελεστή απόφαση, ήταν κρίση, ήταν εισήγηση. Κι ούτε είχαμε πρόθεση να βλάψουμε τον δήμο, αντιθέτως. Ούτε ζημιώσαμε τον δήμο αφού οι εργαζόμενοι αυτοί δούλεψαν για να πάρουν τον μισθό τους κι ακόμα δουλεύουν. Άρα ο δήμος δεν ζημιώθηκε. Ο εισαγγελέας πρότεινε πλήρη αθώωση και το δικαστήριο αποφάσισε πλήρη αθώωση.
Το αναφέρω όλα αυτά αφ' ενός για την ανακούφιση που νιώθει κανείς όταν κρίνεται αθώος. Η αλήθεια είναι ότι δεν φοβήθηκα ούτε μία στιγμή ότι μπορούσε να προκύψει οτιδήποτε άλλο σαν αποτέλεσμα. Είχα εμπιστοσύνη στους δικαστές πως, όταν ακούσουν την υπόθεση, θα κρίνουν οπωσδήποτε θετικά για εμάς. Ωστόσο άλλο πρόβλεψη, άλλο πραγματικότητα. Επίσης τα αναφέρω για να δείξω πόσο επικίνδυνο είναι το "επάγγελμα" του πολιτικού. Με μια καταγγελία αστήριχτη, αν βρεθείς στο στόχαστρο κάποιων ελεγκτικών μηχανισμών μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος. Η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου ήταν του 2004, δεκαπέντε χρόνια πριν από σήμερα. Την ψήφισαν ΟΛΕΣ οι παρατάξεις του δημοτικού συμβουλίου. Αφορούσε εργαζόμενους που δούλευαν χρόνια στον δήμο (κάποιοι από το 1993 και 1997, άλλοι από το 2000) κι αυτοί οι εργαζόμενοι δουλεύουν ακόμη ΟΛΟΙ στον δήμο, πλην κάποιων που πέθαναν ή συνταξιοδοτήθηκαν. Η μονιμοποίησή τους έγινε από το ΑΣΕΠ και πριν από αυτήν προηγήθηκε ανταλλαγή εγγράφων μεταξύ δήμου και ΑΣΕΠ επί τρία έως επτά χρόνια! Κι όμως, σε μια τόσο καθαρή απόφαση, εμείς που την λάβαμε, βρεθήκαμε σήμερα στο ειδώλιο του κατηγορουμένου. Είμαστε ικανοποιημένοι που αποδόθηκε δικαιοσύνη κι εμείς αποδοθήκαμε πεντακάθαροι στην κοινωνία, αλλά, είμαστε και εξουθενωμένοι. Ζήσαμε όλοι μιαν αδικαιολόγητη ταλαιπωρία καθώς είμαστε επί οχτώ χρόνια τώρα (από το 2011 που βγήκε ένα πόρισμα) καταδιωκόμενοι. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα είχαμε και απαγόρευση εξόδου από την χώρα. Λες και θα παίρναμε από τους εργαζόμενους τους μισθούς που αυτοί λάμβαναν επί δέκα χρόνια και θα το σκάγαμε για ξένες χώρες!
Τέλος πάντων, τέλος καλό όλα καλά!
