- Θα μας πει κανείς τι γίνεται με την Τουρκία;
- Θα εξηγήσει κανείς γιατί ο ΟΗΕ μας λέει «βρείτε τα» και γιατί η ΕΕ μένει σε μια στήριξη λόγων χωρίς κανένα έργο (κύρωση);
- Θα μας πει κανείς γιατί το "δίκιο" μας δεν περνάει πουθενά;
Είμαστε μια μύγα δίπλα σε ένα γίγαντα;
Είμαστε μια ευρωπαϊκή χώρα που ούτε η ίδια η Ευρώπη δεν την αντέχει; Και τι να κάνει η ΕΕ όταν εμείς δεν εννοούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας με τους Τούρκους;
Καθορίσαμε ζώνες ΑΟΖ με την Κύπρο σύμφωνα με την δική μας αντίληψη, φτιάξαμε συμμαχίες με Ισραήλ κι Αίγυπτο, κλείσαμε την Τουρκία από παντού. Και τι περιμέναμε, ότι δεν θα αντιδράσει; και πώς αλλιώς να αντιδράσει παρά με τα όπλα, την απειλή των όπλων; Αγόρασε σκάφη ερευνητικά, αγόρασε γεωτρύπανα, αγόρασε αεροπλάνα και πυραύλους κι ετοιμάστηκε να παίξει τα παιχνίδια ισχύος, τα μόνα που της απέμειναν. Δεν λέω πως θα έπρεπε να τους καλοπιάσουμε, λέω πως θα έπρεπε να περιμένουμε αντίδρασή τους και να έχουμε σχέδιο για να την αντιμετωπίσουμε. Απ' ό,τι φαίνεται, δεν έχουμε.
Παλιά λέγαμε ότι μόνο ένα θέμα έχουμε με την Τουρκία, την υφαλοκρηπίδα. Επιμέναμε ότι πρέπει να μας λύσει το θέμα η Χάγη, το διεθνές δικαστήριο. Το λέμε ακόμα; Τι άλλαξε και δεν βγάζουμε μιλιά για την μόνη ειρηνική λύση με τους γείτονες;
Διαβάζω δημοσιεύματα ότι βγήκε η Ντόρα και μίλησε για Χάγη για να προετοιμάσει τα πνεύματα. Χρειάζονται κάποια πνεύματα προετοιμασία; Θα είναι η Χάγη εθνική ήττα; Θα είναι ήττα το διεθνές δίκαιο; Τότε πού στηριζόμαστε;
Είναι πολύ πιθανό, κι εμείς κι οι Τούρκοι να έχουμε πάθει το ίδιο. Διατυπώνουμε μαξιμαλιστικές θέσεις και επιμένουμε ότι αυτές απηχούν το "δίκαιό μας". Το λέμε τόσες πολλές φορές που το πιστεύουμε. Όταν έρθει η ώρα να δούμε κατάφατσα το "δίκαιο", τότε σταματάμε, οπισθοχωρούμε και προτιμάμε να συνεχίσουμε το παιχνίδι της απαίτησης και της φοβέρας. Εμείς τους φοβερίζαμε με την Ευρώπη, αυτοί με τον στρατό τους. Παλιά (δεκαετία του '80) τους απειλούσαμε με τον στρατό μας κι αυτοί έβαζαν εμπόδια στην επανένταξή μας στο ΝΑΤΟ. Κι η λογική λύση, η Χάγη, έμενε στα αζήτητα.
Τώρα όμως οι όροι έχουν αλλάξει. Η Τουρκία (όπως την εκπροσωπεί ο Ερντογάν) δεν εκβιάζεται με την ΕΕ γιατί δεν την ενδιαφέρει πια η ΕΕ. Η Τουρκία επίσης έχει ετοιμοπόλεμο στρατό που προελαύνει κι έξω από τα σύνορά της. Η Τουρκία έχει τον διεθνή παράγοντα με το μέρος της. Ο Τραμπ είναι συνεταίρος του Ερντογάν και όσο κι αν γαβγίζει καμιά φορά, δεν δαγκώνει. Ίσως και οι φωνές να είναι προσυνεννοημένες κι αυτές. Ο Πούτιν είναι η πονηρή αλεπού που μπορεί να τα βρει καλύτερα με τον εκτός ΕΕ -και επομένως εκτός δεσμεύσεων- Τούρκο παρά με εμάς. Η Κίνα πέφτει μακριά και δεν ανακατεύεται. Η ΕΕ δεν έχει στρατό για να επιβάλει κανένα "δίκαιο". Επομένως;
Επομένως τα πράγματα άλλαξαν. Η Τουρκία έχει το πάνω χέρι σε όλων των ειδών τα παιχνίδια ισχύος, είτε στην φοβέρα είτε στην αληθινή μάχη. Γι αυτό κι αρχίσαμε εμείς -σαν Επιμηθείς πάντα- να σκεφτόμαστε την Χάγη. Και το φοβερό είναι πως έχουμε τόσο πολύ πεισθεί για το "δίκιο" μας που φοβόμαστε για το πώς θα πάρει ο ελληνικός λαός ένα "δίκαιο" αποτέλεσμα της Χάγης. Σε αυτό το χάλι βρίσκεται η εξωτερική μας πολιτική λόγω της εσωτερικής μας ανοησίας. Έτοιμοι να πιστέψουμε κάθε βλάκα, έχουμε χάσει σαν κοινή γνώμη τη σωστή κρίση. 'Ισως μάλιστα να μην την είχαμε αποκτήσει ποτέ αυτή την ικανότητα αφού ποτέ δεν μάθαμε την εθνική αλήθεια. Με το ψέμα πορεύθηκε ως τώρα αυτή η χώρα, με το ψέμα φοβάμαι πως θα συνεχίσει. Τα διαλείμματα ενός Βενιζέλου ή κάποιων ακόμα ολίγων ηγετών θα είναι, δυστυχώς, πάντα περιορισμένα.
