«Το πρόβλημα στα νησιά είναι εκρηκτικό. Έξω και πέρα από κάθε δυνατότητα διαχείρισης.»
Αυτά ήταν τα λόγια του του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη προχτές Τετάρτη όταν μίλησε σε μια σχετική Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου (πηγή: ΤVXS σήμερα).
Καλά έκανε και τα είπε τραγικά ο Υπουργός μιλώντας στην Ε.Ε. ώστε να κινητοποιήσει τους Ευρωπαίους για να μας βοηθήσουν όσο γίνεται περισσότερο. Δείχνουν όμως όλα αυτά 1) το μεγάλο πρόβλημα που έχει η κυβέρνηση (και συνεπώς η Ελλάδα) αλλά και 2) την ανεπάρκειά μας να το αντιμετωπίσουμε. Δείχνουν επίσης ότι 3) το πρόβλημα είναι διαχρονικό και δεν είναι θέμα Σύριζα ή θέμα Νέας Δημοκρατίας αλλά θέμα Ελλάδας, δηλαδή όλων μας, όποια κι αν είναι η κομματική μας τοποθέτηση κι όποια κι αν είναι η άποψή μας για την "καθαρότητα" της φυλής.
Αυτοί που φωνάζουν "όχι μετανάστες στην πόλη μας" δεν είναι όλοι ρατσιστές και φασίστες. Οι πιο πολλοί φοβούνται ενδόμυχα την υποβάθμιση της εικόνας της γειτονιάς τους και προτιμούν να φωνάξουν "να φύγετε, να πάτε αλλού!" Όταν τους λέμε "ρατσιστές" τους διώχνουμε και τους σπρώχνουμε σε πολιτικούς φορείς που ενδίδουν στον ρατσισμό ή τον υποθάλπουν αφού μόνο εκεί τους "καταλαβαίνουν".
Ο καιρός που θα πουν πως η κυρά-Τασία είχε δίκιο δεν είναι μακριά. Και το πρόβλημα δεν είναι ούτε ο κυνισμός της παραδοχής, ούτε η δικαίωση της κυρά-Τασίας, αλλά, ότι για μιαν ακόμη φορά αποδεικνύουμε σαν έθνος, σαν κράτος, σαν πολίτες και σαν πολιτεία πόσο ανεύθυνα βιαστικοί είμαστε στις κρίσεις και τις αποφάσεις μας.
