Καμιά φορά που βλέπω τον θαυμαστό καινούριο κόσμο στον οποίο ζούμε, απορώ.
Σκέφτομαι τι θα έλεγαν οι αρχαίοι θεοί αν μάς έβλεπαν να τρέχουμε πιο γρήγορα από αυτούς με τα τρένα και τα αυτοκίνητά μας. Αν μας έβλεπαν να πετάμε με τα αεροπλάνα μας. Αν μας έβλεπαν να αναβαίνουμε στο Έβερεστ για φιγούρα αλλά όχι στον Όλυμπο γιατί είναι σχετικά χαμηλό βουνό. Αν μάς έβλεπαν να πηγαίνουμε στο φεγγάρι κι αν μας άκουγαν να μιλάμε με την άλλη άκρη της γης στο κινητό ή στο σκάιπ και στο βαϊμπερ.
Μπορεί να μάς έλεγαν θεούς, μπορεί και να μάς λυπόντουσαν.
Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος όπου ζούμε δεν έχει θέση για τον πατέρα μου, τον παππού μου, τις γιαγιάδες μου. Όχι μόνο γιατί έχουν πεθάνει, αλλά, γιατί δεν θα μάς καταλάβαιναν. Ίσως και να μάς βαριούνταν. Το μόνο που πραγματικά θα ζήλευαν σε μας θα ήταν τα γεμάτα πιάτα στο τραπέζι μας. Γιατί πείνασαν πολύ στη ζωή τους. Στερήθηκαν πολλά από τους συνεχείς πολέμους του 20ου αι. και τις καταστροφές.
Στον θαυμαστό καινούριο κόσμο που θα παραδώσουμε εμείς η μεταπολεμική, μετεμφυλιακή, μεταπολιτευτική γενιά, ας φροντίσουμε να έχει λιγότερες μυρωδιές πετρελαίου η πόλη μας και καλύτερα πεζοδρόμια η γειτονιά μας. Αφήνουμε κληρονομιά μερικά ωραία τραγούδια του Μίκη, του Μάνου, της Νικολακοπούλου, του Γκάτσου και των άλλων δημιουργών της γενιάς μας. Αφήνουμε το Μουσείο της, Ακρόπολης, τον Νιάρχο, την Βεργίνα και το ευρωπαϊκό που πήραμε το 2014.
Τι θα κάνει η επόμενη γενιά είναι ένα ερώτημα. Θα μειώσει τους ρύπους που τρελαίνουν το κλίμα; Θα σταματήσει την κατανάλωση κρέατος; Θα ολοκληρώσει την ενοποίηση όλης της γης σε μια ενιαία πολιτιστική και κρατική οντότητα; Θα τα βγάλει πέρα με την τεχνητή νοημοσύνη και τα τέρατα της βιοτεχνολογίας;
Για μένα ένας είναι ο τρόπος. Δημοκρατία παντού και συνειδητή μείωση του πληθυσμού της γης. Ίσως κάνω λάθος. Εξ άλλου δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι το ανθρώπινο είδος θα καταφέρει να επιζήσει.
Σκέφτομαι τι θα έλεγαν οι αρχαίοι θεοί αν μάς έβλεπαν να τρέχουμε πιο γρήγορα από αυτούς με τα τρένα και τα αυτοκίνητά μας. Αν μας έβλεπαν να πετάμε με τα αεροπλάνα μας. Αν μας έβλεπαν να αναβαίνουμε στο Έβερεστ για φιγούρα αλλά όχι στον Όλυμπο γιατί είναι σχετικά χαμηλό βουνό. Αν μάς έβλεπαν να πηγαίνουμε στο φεγγάρι κι αν μας άκουγαν να μιλάμε με την άλλη άκρη της γης στο κινητό ή στο σκάιπ και στο βαϊμπερ.
Μπορεί να μάς έλεγαν θεούς, μπορεί και να μάς λυπόντουσαν.
Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος όπου ζούμε δεν έχει θέση για τον πατέρα μου, τον παππού μου, τις γιαγιάδες μου. Όχι μόνο γιατί έχουν πεθάνει, αλλά, γιατί δεν θα μάς καταλάβαιναν. Ίσως και να μάς βαριούνταν. Το μόνο που πραγματικά θα ζήλευαν σε μας θα ήταν τα γεμάτα πιάτα στο τραπέζι μας. Γιατί πείνασαν πολύ στη ζωή τους. Στερήθηκαν πολλά από τους συνεχείς πολέμους του 20ου αι. και τις καταστροφές.
Στον θαυμαστό καινούριο κόσμο που θα παραδώσουμε εμείς η μεταπολεμική, μετεμφυλιακή, μεταπολιτευτική γενιά, ας φροντίσουμε να έχει λιγότερες μυρωδιές πετρελαίου η πόλη μας και καλύτερα πεζοδρόμια η γειτονιά μας. Αφήνουμε κληρονομιά μερικά ωραία τραγούδια του Μίκη, του Μάνου, της Νικολακοπούλου, του Γκάτσου και των άλλων δημιουργών της γενιάς μας. Αφήνουμε το Μουσείο της, Ακρόπολης, τον Νιάρχο, την Βεργίνα και το ευρωπαϊκό που πήραμε το 2014.
Τι θα κάνει η επόμενη γενιά είναι ένα ερώτημα. Θα μειώσει τους ρύπους που τρελαίνουν το κλίμα; Θα σταματήσει την κατανάλωση κρέατος; Θα ολοκληρώσει την ενοποίηση όλης της γης σε μια ενιαία πολιτιστική και κρατική οντότητα; Θα τα βγάλει πέρα με την τεχνητή νοημοσύνη και τα τέρατα της βιοτεχνολογίας;
Για μένα ένας είναι ο τρόπος. Δημοκρατία παντού και συνειδητή μείωση του πληθυσμού της γης. Ίσως κάνω λάθος. Εξ άλλου δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι το ανθρώπινο είδος θα καταφέρει να επιζήσει.
