Αν πάρετε τα προγράμματα των κομμάτων ή τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, υπαρχηγών, επιτετραμμένων κτλ. και αναζητήσετε να μάθετε την θέση τους για την απλή αναλογική, δεν θα φτάσετε στα σωστά συμπεράσματα. Μια ματιά στην πραγματικότητα των αριθμών (και δεν είναι πολλοί) δεν βλάπτει.
Ως γνωστόν σήμερα, με το μπόνους, η δύναμη των κομμάτων είναι:
ΝΔ .............. 158,
Σύριζα ........ 86,
Κιναλ ........... 22,
ΚΚΕ .............. 15,
Βελόπουλος ... 10,
Βαρουφάκης ... 9.
Η ΝΔ σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση και είναι ο απόλυτος κύριος του παιχνιδιού για τέσσερα χρόνια.
Πριν ξεκινήσει η κουβέντα ας δούμε πώς θα ήταν η σύνθεση της Βουλής αν ίσχυε η απλή αναλογική. Με το σύστημα που έχει ψηφιστεί στην Βουλή για τις επόμενες εκλογές, με την κατάργηση δηλαδή του μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, η Βουλή της περιόδου 2019-2023 θα είχε την εξής σύνθεση:
Νέα Δημοκρατία ... 130,
Σύριζα .................. 103,
Κιναλ ..................... 27,
ΚΚΕ ....................... 17,
Βελόπουλος ............ 12,
Βαρουφάκης ........... 11
Θα έχανε η ΝΔ 28 έδρες (!!!) και την αυτοδυναμία, θα κέρδιζε ο Σύριζα 17 έδρες (χωρίς κάτι να λέει αυτό) και θα κέρδιζε το Κιναλ 5 έδρες που θα .το έκαναν ρυθμιστή των εξελίξεων. Γιατί ΝΔ και Βελόπουλος δεν θα έφταναν για κυβέρνηση ούτε η αριστερά μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση με οποιοδήποτε σχήμα. Κυρίαρχος του παιχνιδιού θα ήταν η Φώφη Γεννηματά και ο χώρος του κέντρου που τον εκφράζει το ΠαΣοΚ ή Κιναλ.
Ο τυχόν (ΣΗΜ. το "τυχόν" είναι επιρρηματικό γι αυτό με όμικρον) εκβιασμός για νέες εκλογές δεν θα στεκόταν αφού κι οι επόμενες με απλή αναλογική θα γίνονταν. Θα σχηματιζόταν, έτσι μια κυβέρνηση υποχρεωτικά από την ΝΔ και το Κιναλ, με το σοσιαλδημοκρατικό κομμάτι να επιβάλει όρους στον Μητσοτάκη. Οι όροι θα ήταν:
1) Να διατηρήσει η κυβέρνηση κάποια φιλολαϊκά μέτρα, τις συντάξεις, το αφορολόγητο, τις μειώσεις φόρων και ΦΠΑ κτλ.
2) Να προωθήσει κάποια μέτρα διαφάνειας κι εκσυγχρονισμού.
3) Να κόψει τις δεξιές κορώνες περί "θρησκείας κι οικογένειας" και να επιβάλει μια δημοκρατική ατζέντα στην νέα κυβέρνηση.
Ακόμα κι αν η ΝΔ δεν είχε σκοπό να τα πειράξει όλα αυτά, εκείνο που θα φαινόταν άμεσα και πεντακάθαρα θα ήταν ότι το Κιναλ "σώζει" τον γενικό πληθυσμό και είναι ένα σοβαρό κόμμα εγγυόμενο την κυβερνησιμότητα.
Ποιος έχασε και ποιος συνεχίζει να χάνει από την μη εφαρμογή της απλής αναλογικής; Πόσο κολλημένος πρέπει να είναι κανείς ώστε, για να μην παραδεχτεί το σφάλμα που έκανε στο παρελθόν, είναι έτοιμος να το επαναλάβει με την πρώτη ευκαιρία;
Ας σημειώσουμε και το τελευταίο. Η Νέα Δημοκρατία ήταν πάντα υπέρ της ενισχυμένης αναλογικής και των μπόνους στο πρώτο κόμμα. Έθετε πάντα την κυβερνησιμότητα μπροστά από την αναλογικότητα της αντιπροσώπευσης. Γι αυτήν δεν τίθεται θέμα. Για Σύριζα και Κιναλ, όμως, δεν μπορεί κανείς να πει το ίδιο.
Ας δούμε τον Σύριζα. Το κόμμα αυτό, συνηθισμένο στα μικρά ποσοστά, έθετε πάντα σαν καίριο ζήτημα την απλή αναλογική. Την ψήφισε μάλιστα το 2015 για τις επόμενες εκλογές. Μπορούσε όμως να την επιβάλει κι εδώ και τώρα. Στην περασμένη Βουλή (μέχρι πριν λίγες μέρες) η πλειοψηφία των 200 που ήταν αναγκαία για την κατάργηση του μπόνους υπήρχε. Ο Τσίπρας μπορούσε να θέσει το θέμα και να επιβάλει την απλή αναλογική και στις εκλογές που μόλις έγιναν. ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΡΑΞΕ. Δεν κινήθηκε με βάση την "αρχή" αλλά την "ηθική" που έλεγε χάνω-φεύγω. Έτσι όμως διαιωνίζει τον δικομματισμό. Και το κάνει τώρα που απέκτησε αυτός την μια από τις δυο κυρίαρχες θέσεις αυτού του συστήματος. Γιατί τα διλήμματα συνεχίζουν να υπάρχουν. Δεξιά ή αντι-Δεξιά; Και πώς θα φύγει η Δεξιά που θα παίρνει τις 50 έδρες αν βγαίνει πρώτο κόμμα; Μόνο αν πάρουμε εμείς τις 50 έδρες και την διώξουμε. Και ποιοι είμαστε οι "εμείς"; Ο Σύριζα, φυσικά.
Να δούμε και το Κιναλ. Τι να δούμε δηλαδή; Εδώ, στο θέμα αυτό, ξεπερνά σε παραλογισμό ακόμα και τις Πρέσπες. Στη θέση της δημοκρατίας (όπως για τις Πρέσπες στη θέση της λογικής) βάζει τους πρόσκαιρους συσχετισμούς και κάτι αόριστα ιδεολογήματα (περί έθνους, περί κυβερνησιμότητας κτλ.) που χάσκουν λογικά. Διαλέγει την στάση της αυτοκτονίας για να μην χαλάσει "φιλίες" (με την ΝΔ).
Ο Σύριζα που μιλά για απλή αναλογική δεν την θέλει καθόλου (και το απέδειξε με το να μην την επιβάλλει τώρα που μπορούσε) γιατί έτσι εδραιώνει την θέση του στο δικομματικό σκηνικό που τα μπόνους καθιερώνουν.
Το Κιναλ, που καταφέρεται κατά της απλής αναλογικής, είναι το κόμμα που κατά κύριο λόγο θα έπρεπε να την ζητά για να μπορεί να παίξει ρόλο αλλά και για να υπάρχει και να μην συρρικνώνεται.
Και τα δυο κόμματα του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου έπαιξαν ή συνεχίζουν να παίζουν κρυφτούλι με την λογική.
Ας σημειώσουμε και το τελευταίο. Η Νέα Δημοκρατία ήταν πάντα υπέρ της ενισχυμένης αναλογικής και των μπόνους στο πρώτο κόμμα. Έθετε πάντα την κυβερνησιμότητα μπροστά από την αναλογικότητα της αντιπροσώπευσης. Γι αυτήν δεν τίθεται θέμα. Για Σύριζα και Κιναλ, όμως, δεν μπορεί κανείς να πει το ίδιο.
Ας δούμε τον Σύριζα. Το κόμμα αυτό, συνηθισμένο στα μικρά ποσοστά, έθετε πάντα σαν καίριο ζήτημα την απλή αναλογική. Την ψήφισε μάλιστα το 2015 για τις επόμενες εκλογές. Μπορούσε όμως να την επιβάλει κι εδώ και τώρα. Στην περασμένη Βουλή (μέχρι πριν λίγες μέρες) η πλειοψηφία των 200 που ήταν αναγκαία για την κατάργηση του μπόνους υπήρχε. Ο Τσίπρας μπορούσε να θέσει το θέμα και να επιβάλει την απλή αναλογική και στις εκλογές που μόλις έγιναν. ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΡΑΞΕ. Δεν κινήθηκε με βάση την "αρχή" αλλά την "ηθική" που έλεγε χάνω-φεύγω. Έτσι όμως διαιωνίζει τον δικομματισμό. Και το κάνει τώρα που απέκτησε αυτός την μια από τις δυο κυρίαρχες θέσεις αυτού του συστήματος. Γιατί τα διλήμματα συνεχίζουν να υπάρχουν. Δεξιά ή αντι-Δεξιά; Και πώς θα φύγει η Δεξιά που θα παίρνει τις 50 έδρες αν βγαίνει πρώτο κόμμα; Μόνο αν πάρουμε εμείς τις 50 έδρες και την διώξουμε. Και ποιοι είμαστε οι "εμείς"; Ο Σύριζα, φυσικά.
Να δούμε και το Κιναλ. Τι να δούμε δηλαδή; Εδώ, στο θέμα αυτό, ξεπερνά σε παραλογισμό ακόμα και τις Πρέσπες. Στη θέση της δημοκρατίας (όπως για τις Πρέσπες στη θέση της λογικής) βάζει τους πρόσκαιρους συσχετισμούς και κάτι αόριστα ιδεολογήματα (περί έθνους, περί κυβερνησιμότητας κτλ.) που χάσκουν λογικά. Διαλέγει την στάση της αυτοκτονίας για να μην χαλάσει "φιλίες" (με την ΝΔ).
Ο Σύριζα που μιλά για απλή αναλογική δεν την θέλει καθόλου (και το απέδειξε με το να μην την επιβάλλει τώρα που μπορούσε) γιατί έτσι εδραιώνει την θέση του στο δικομματικό σκηνικό που τα μπόνους καθιερώνουν.
Το Κιναλ, που καταφέρεται κατά της απλής αναλογικής, είναι το κόμμα που κατά κύριο λόγο θα έπρεπε να την ζητά για να μπορεί να παίξει ρόλο αλλά και για να υπάρχει και να μην συρρικνώνεται.
Και τα δυο κόμματα του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου έπαιξαν ή συνεχίζουν να παίζουν κρυφτούλι με την λογική.
