Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥ ΜΑΡΤΥΡΑ

Μια και οι μάρτυρες της υπόθεσης Novartis χαρακτηρίστηκαν «κουκουλοφόροι» και μηνύθηκαν, έχουν κι αυτοί το δικαίωμα στην απολογία. Αυτή την απολογία ενός εξ αυτών καταχωρούμε παρακάτω. Μιλά ο Κουκουλοφόρος Β που έχει καταθέσει στο FBI για την Novartis. Εδώ καταθέτει ενώπιον του ελληνικού λαού υπερασπιζόμενος τον εαυτό του. Το κείμενο το πήρα από ανάρτηση του TVXS με τίτλο «Γιατί είμαι πληροφοριοδότης». Λέει λοιπόν ο «Πληροφοριοδότης Β»: 

Ιδού το αφήγημα της  καριέρας μου στη Novartis. 

Περνάγαμε πραγματικά ωραία, στην υγειά των κορόϊδων, που δεν ήταν άλλοι από τους παππούδες, τους γονείς και τα παιδιά μας.

Μου πήρε επτά περίπου χρόνια να καταλάβω ότι ανήκα σε μια μοναδική κατηγορία Ελλήνων. Σε εκείνους που, τινάζοντας τα ασφαλιστικά ταμεία στον αέρα, περισσότερο ακόμη και από το PSI, καταφέραμε να ληστέψουμε τρεις ολόκληρες γενιές. Και το κάναμε με τόσο ζήλο και τόσο συνειδητά, που η κανονικότητα μας έφερνε αναγούλα και την ξορκίζαμε σα να ήταν ο χειρότερος εφιάλτης μας.

Αρνούμασταν να πιστέψουμε ότι υπήρχε ζωή χωρίς μισθάρες, μπόνους, εταιρικά αυτοκίνητα, τζάμπα ιδιωτικές ασφάλειες, ταξίδια, γκόμενες και διασκέδαση. Και όλα αυτά, με τα πελατάκια μας, γιατρούς, καθηγητές, πολιτικούς, και άλλους αξιωματούχους, να μας βαράνε παλαμάκια, τις μέρες στα συνέδρια και τις νύχτες στα κλαμπ και τα μπουζουκτσίδικα.

Μέχρι που ήρθε το 2011 και εμφανίστηκαν οι ... καθαρίστριες.

Θυμάμαι ακόμη, σαν χθες, τα πρώτα μνημονιακά meetings, όπου το σύστημα Φρουζή  της Novartis μας ανακοίνωνε τα κακά μαντάτα. Με εκείνες τις τεράστιες γιγαντοοθόνες, που μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας μας έκαναν τα απαραίτητα ηλεκτροσόκ της προσαρμογής στη νέα, σκληρή πραγματικότητα που μας περίμενε, μέσα κι έξω από την εταιρεία.

Καταιγίδες, κεραυνοί, σεισμοί, λοιμοί και καταποντισμοί. Και μετά μαύρο. Και μόλις τα φώτα της αίθουσας άναβαν, εμφανιζόταν ο μεγάλος για να μας επαναλάβει, κάθε φορά, ότι, το υπερθέαμα που παρακολουθούσαμε έντρομοι στην γιγαντοοθόνη, δεν ήταν τίποτε άλλο από την καθημερινότητα των μνημονίων που βίωναν οι άλλοι, οι μη προνομιούχοι Έλληνες, τα κορόιδα που ζούσαν  έξω από την εταιρεία. Και που θα μπορούσε, ανά πάσα στιγμή, να γίνει και η δική μας καθημερινότητα, αν δεν αντιλαμβανόμασταν την πραγματικότητα και δεν καταφέρναμε να προσαρμοστούμε στα νέα, μνημονιακά δεδομένα της αγοράς και της εταιρείας.

Τότε μάθαμε για πρώτη φορά ότι έπρεπε να συνηθίσουμε να ζούμε με τον φόβο της καθαρίστριας. Όχι επειδή ο εντεταλμένος από την Ελβετία έβρισκε την αίθουσα βρώμικη ή ακατάστατη. Αλλά επειδή, απλά, μας ανακοίνωσε ότι, εφεξής, σε κάθε μάζωξη, επειδή θα χυνόταν αίμα, έπρεπε αναγκαστικά να βρίσκονται σε ετοιμότητα οι καθαρίστριες. Για να καθαρίζουν το αίμα που θα έρρεε στα πατώματα από τις απολύσεις των συναδέλφων μας, που θάβλεπαν, κάθε φορά, σε κάθε επόμενη μάζωξη, την πόρτα της εξόδου. Έτσι, για να σφίγγουν οι κώλοι οι δικοί μας, που είχαμε την τύχη να την γλυτώνουμε και να μπορούμε, κάθε φορά, να δίνουμε το παρόν στο επόμενο meeting.

Μέχρι φυσικά που νάρθει και η δική μας σειρά. Αυτό, ευτυχώς, δεν μας πήρε πολύ καιρό για να το καταλάβουμε.

Ζούσαμε πλέον σε μια νέα, πρωτόγνωρη πραγματικότητα».

(...)

Η ΜΕΤΑΚΥΛΙΣΗ ΤΗΣ ΠΙΕΣΗΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

«Έπρεπε να πείσεις τον γιατρό, ακόμη και τον καθηγητή, που η καριέρα του σπονσοράρεται από την εταιρεία, ότι όχι μόνο έπρεπε να συνεχίσει να γράφει (τα φάρμακά μας), αλλά, ότι, αντιθέτως, έπρεπε τώρα να γράφει περισσότερο από πριν, χωρίς όμως νέες απαιτήσεις για έξτρα παροχές. Πώς όμως να τον πείσεις με λιγότερα  πλέον δωράκια, εξωτικά ταξίδια - συνέδρια, λεφτά, ακόμη και χωρίς π..., για τους πιο μερακλήδες;

Κάπου εκεί λοιπόν ξεκίνησαν οι πρώτοι εκβιασμοί.

Τα παίρνεις χοντρά τόσα χρόνια ρε π... ιατρέ , τώρα θα γράψεις λίγο και για μένα. Για να μείνω στη δουλειά. Τι θα κάνω αν με διώξουν επειδή εσύ δεν γράφεις όσο χρειάζεται η εταιρεία για να με κρατήσει; Και αν εγώ φύγω, πως θα τα βρεις μετά εσύ με τον επόμενο; Αυτό ήταν το πρώτο ποίημα που λέγανε οι ιατρικοί μας επισκέπτες σε γιατρούς και καθηγητές – ιδιοκτήτες επιστημονικών ιατρικών εταιρειών. (μεγαλέμποροι επιστήμονες γαρ). “Γράψε συνταγές για την εταιρεία ρε γαμώτο…!”

Τόσα χρόνια μαζί μας στο κουρμπέτι, φροντίσαμε να επενδύσουμε  στις αδυναμίες του ιατρού - συνεργάτη. Έτσι, για πολλούς, ειδικά γι’ αυτούς που τάπαιρναν χοντρά, τους Α1 ή 3A γιατρούς όπως τους λέγαμε, η εταιρεία, τους είχε φακελωμένους. Γνωρίζαμε κάθε αδυναμία τους. Είχαμε πάντα κάτι για τον καθένα. Και στους περισσότερους, όταν δεν έπιαναν τα λόγια, το δεύτερο στάδιο, ήταν  αυτό του εκβιασμού, που σχεδόν πάντα, λειτουργούσε άμεσα και αποτελεσματικά. “Θα μας έχεις απέναντι, θα κλείσει η πόρτα της Novartis για σένα”».

(...)

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΟΔΟΤΗΣ

«Ο Φρουζής! Ο απίθανος αυτός τύπος που, δεν ήξερε ούτε να ανοίγει τον υπολογιστή του γραφείου του και, που έτσι, διοικούσε μια ολόκληρη Novartis, αφού προηγούμενα είχε θητεύσει στον αμαρτωλό ΟΤΕ της SIEMENS. Αυτός λοιπόν, ο Φρουζής, βραβεύθηκε το 2013 ως manager της χρονιάς. Πιο εύστοχο θα ήταν manager της διαφθοράς και της διαπλοκής. Ιατρικής και πολιτικής.

Ήταν τότε η στιγμή που γύρισαν τα μάτια μου ανάποδα. Και δεν ήμουν ο μόνος, αφού αυτό που ζούσαμε δεν ήταν απλά προκλητικό. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο από το να αισθάνεσαι ταυτόχρονα και δαρμένος, και μ...,  που αυτό το είχαμε ήδη αποδεχθεί και που συνηθίσαμε να το ζούμε και να το υπομένουμε, στο βωμό της επαγγελματικής μας επιβίωσης.

Αυτή τη φορά όμως ήταν κάτι άλλο. Κάτι πολύ μεγαλύτερο, που το αισθάνθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Δεν βρίσκω την κατάλληλη λέξη για να το εκφράσω, μπορώ όμως να το περιγράψω. Ήταν μια λάμψη που αισθάνθηκα μέσα στο κεφάλι μου, τη στιγμή που έκλεισα τα μάτια μου συλλογιζόμενος την βράβευση του Φρουζή. Και που ξαφνικά έφερε μπροστά μου μια ολόκληρη παρέλαση από φλας φαντασμάτων που, προφανώς, ζούσαν κρυμμένα ως τύψεις, όλα αυτά τα χρόνια, βαθειά μέσα στο υποσυνείδητό μου. Και που η δίψα για καριέρα, όταν τελείωσε το πάρτι και μετά, δεν μου επέτρεπε την πολυτέλεια να τις κοιτάξω κατάματα, να τις ζυγίσω και να τις αντιμετωπίσω. Και που όσο το πάρτι κρατούσε, ήταν τόσο γλυκό το ποτό της διαφθοράς, που κατάφερνε να τις κρατά μεθυσμένες, κάνοντάς τες να φαντάζουν αστείες, ασήμαντες και γραφικές απέναντι στον μύθο του american dream που πίστευα ότι ζούσα, χτίζοντας τον χάρτινο πύργο της καριέρας μου στη Novartis.

Σε μια μόνο στιγμή είδα μέσα μου όλα όσα δεν είχα καταφέρει να δω επί επτά ολόκληρα χρόνια. Είδα τη μάνα και τον πατέρα μου, να με κοιτάνε απορημένοι, με ένα μεγάλο ερωτηματικό ζωγραφισμένο στα προσώπά τους, που ζητούσε σαστισμένο να καταλάβει σε τι έφταιξαν και τους τιμώρησα, ληστεύοντας, μαζί με την υπόλοιπη συμμορία της Novartis, το ταμείο που τους πλήρωνε τις συντάξεις, τους γιατρούς, τα νοσοκομεία και τα φάρμακα».

 (...)

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ FBI

«Είχα πλέον αντιληφθεί ότι, για το καλό μου, αλλά και για το καλό των δικών μου ανθρώπων, έπρεπε να εξαφανιστώ. Ειδικά μετά την αποκάλυψη ότι δύο Έλληνες μεγαλοστελέχη της Νovartis Hellas υπέβαλαν μηνυτήριες αναφορές στις αρχές των ΗΠΑ, παραδίδοντας τα απόρρητα μαύρα αρχεία της εταιρείας διαισθάνθηκα για πρώτη φορά ότι κινδύνευε πλέον η ζωή μου.

Κάπως έτσι, λοιπόν, βρέθηκα και εγώ τον Δεκέμβριο του 2016 στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Με τον δικηγόρο μας Παύλο Σαράκη να επιμένει ότι, η επιλογή  μου αυτή, ήταν η καλύτερη που είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου. Δεν μου έβγαινε όμως να μην αμφιβάλλω. Κουβαλούσα ακόμη μέσα μου την μιζέρια από τους δαίμονες, τα φαντάσματα και τις ερινύες μου, που μου θύμιζαν κάθε στιγμή ότι δεν ήμουν τίποτα περισσότερο από ένα σκουπίδι. Ένα λαμόγιο που, αφού πρώτα έφαγα, ήπια, γλέντησα και κονόμησα, υπονομεύοντας τη ζωή και το μέλλον ακόμη και της ίδιας μου της οικογένειας, τώρα ερχόμουν στις ΗΠΑ για να καταδώσω στις αρχές τα χέρια που τόσα χρόνια με τάιζαν το βρώμικο ψωμί, που εγώ ζητούσα να φάω από τη Novartis. Ένας κουκουλοφόρος, όπως με αποκαλείτε σήμερα στην Ελλάδα. Ο κουκουλοφόρος «Β» λοιπόν, είμαι εγώ.

Χωρίς καμία ψυχολογία και με το ηθικό στα πατώματα, πέρασα την πόρτα του SEC (σ.σ. Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ) στην Ουάσιγκτον, όπου με περίμεναν οι πράκτορες του FBI που είχαν στα χέρια τους τον φάκελο με την έρευνα. Δεν τολμούσα να σηκώσω το κεφάλι μου και να τους κοιτάξω στα μάτια, ούτε ακόμη για να τους πω, έστω, μια τυπική καλημέρα. Τόσο ξεφτίλας αισθανόμουν. Ώσπου, ξαφνικά, μου έπιασε ο ένας το χέρι, σφίγγοντάς το δυνατά και, μιλώντας μου στον ενικό, αφού πρώτα με προσφώνησε με το μικρό μου όνομα, μου έδωσε συγχαρητήρια, λέγοντάς μου ότι πρέπει να αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου, επειδή αυτό που έκανα εκείνη την ώρα ήταν μια ηρωική πράξη, που ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο βρίσκουν την τόλμη και τη δύναμη να την κάνουν. Μία γενναία πράξη στη μάχη υπέρ της διαφάνειας και κατά της διαφθοράς στο δημόσιο βίο. Και ότι, χάρη στις καταθέσεις μας, την δική μου και του «Α», μπορεί τελικά να αποδοθούν ευθύνες και, έτσι, μπορεί να καταδικαστεί η εταιρεία να πληρώσει μεγάλες αποζημιώσεις, όχι μόνον στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ελλάδα. Και ότι τα πράγματα στην Ελλάδα θα αλλάξουν. Οι γιατροί θα πάψουν να είναι έμποροι και οι πολιτικοί να υπηρετούν την κοινωνία και όχι τις πολυεθνικές.

Ήταν αυτό που περίμενα να ακούσω για ν’ αρχίσω να επανέρχομαι. Και συνειδητοποίησα ότι, το τίμημα της επανάκτησης της αξιοπρέπειας που ξεπούλησα, περνούσε μέσα από αυτή την κατάθεση, που θα μπορούσε κάποια στιγμή να με κάνει να ξανακοιτάξω στα μάτια τους συμπολίτες και την οικογένειά μου στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα αν η κατάθεσή μου αυτή κάποτε οδηγήσει στην καταβολή αποζημιώσεων και στην αποκατάσταση της ζημίας που τους προκάλεσα και με τη δική μου συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση της Novartis.

Εύχομαι να με αξιώσει ο θεός, πριν κλείσω οριστικά τα μάτια μου, να ξαναδώ τη λάμψη με το φιλμάκι της ζωής μου, με τη μάνα, τον πατέρα, τη γυναίκα, τα παιδιά, τους συγγενείς και τους φίλους μου, αυτή τη φορά να μου χαμογελάνε, ακόμη και αν δεν καταφέρουν ποτέ να με συγχωρήσουν για όσα έκανα.

Για την Ελλάδα και για τους Έλληνες, ρε γαμώτο …!

Γι’ αυτό έγινα πληροφοριοδότης.  Εν Ονόματι του Ελληνικού Λαού, ενώπιον της αμερικανικής Δικαιοσύνης. Και για τους συνένοχους διεφθαρμένους  ιατρούς και πολιτικούς…  κουκουλοφόρος».

«Ο Πληροφοριοδότης  Β»

ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ:
 
Πέρα από το αν πιστεύει κανείς ότι η απολογία υπάρχει ή δεν υπάρχει, ακόμα κι αν θεωρεί ότι η απολογία είναι ένα προπέτασμα καπνού ή όχι, ωστόσο όσα γράφονται εκεί μέσα εμπεριέχουν κάποιες αλήθειες πολύ πικρές για τη ζωή μας. Δεν πιστεύω πως αν τιμωρηθούν κάποιοι πολιτικοί που τα πήραν θα αλλάξει η ζωή μας, ότι θα επανέλθει κάτι από την "κανονική" μας ζωή. Αυτή μάλλον χάθηκε ανεπιστρεπτί. Κι οι νόμοι που έχουν ψηφίσει τους προστατεύουν και θα διαπιστωθεί ότι τα αδικήματά τους "παραγράφτηκαν". Το ψέμα θα συνεχίσει να νικά, όπως νικά πολλούς αιώνες τώρα, δεν θα αλλάξει δυστυχώς αυτό στην εποχή μας, ίσως να μην αλλάξει και ποτέ. Για την αυτογνωσία μας, όμως, ας έχουμε διαβάσει και μια τέτοια απολογία. Για όσα φωτίζει και για όσα μαρτυρά.

ΤΕΤΑΡΤΗ 7μμ στο ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ (Αμφιάλη)

   Επανέρχομαι στην παρουσίαση του βιβλίου «Η ΑΡΓΥΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ». Αφενός για να το υπενθυμίσω σε όλους τους φίλους κι αναγνώστες των αναρτήσεών μου, αφετέρου γιατί η προηγούμενη ειδοποίηση δεν έφτασε σε περίπου διακόσιους εξ αυτών. [ΣΗΜ.: Δεν ξέρω γιατί, όμως, μου επεστράφη το e-μήνυμα. Επομένως, γι αυτούς είναι η πρώτη ειδοποίηση]. Προχωρώ λοιπόν κανονικά στην πρόσκληση:

   Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την ΤΕΤΑΡΤΗ που μας έρχεται, 21 Φεβρουαρίου 2018 (για πότε φτάσαμε τόσο μακριά ...άκου 2018!!!) στις 7μμ (το απόγευμα). Χώρος παρουσίασης το Πολιτιστικό Κέντρο του δήμου με το όνομα ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ. Είναι στην Αμφιάλη, οδός Εμμ. Μπενάκη 70.

  Η παρουσίαση θα γίνει στον Β' όροφο, σε κατάλληλη αίθουσα της βιβλιοθήκης. Έμαθα πως την ίδια μέρα και ώρα, στον κάτω όροφο του Κέντρου, θα συνεδριάζει κάποιο όργανο περιφερειακό του ΠαΣοΚ εν όψει συνεδρίου του Κινήματος Αλλαγής. Μην μπερδευτείτε ...

Συνοψίζω λοιπόν:

ΤΕΤΑΡΤΗ, 21 Φεβρουαρίου 2018 ώρα 7μμ.

Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη, Αμφιάλη

Παρουσίαση του βιβλίου «Η ΑΡΓΥΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»

   Λίγα λόγια για το βιβλίο (αν κι έχω ξαναγράψει):

   Είναι λίγο περίεργο βιβλίο ... πειραγμένο ... καθώς πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται την 10η και 4η π.Χ. χιλιετίες. Προσέξτε, όχι αιώνες αλλά χιλιετίες, δηλαδή το 9.600 π.Χ. και το 3.600 π.Χ. και με τέτοια απόσταση ανάμεσα στις δύο εποχές. Παλαιολιθική εποχή (για τα σημερινά κριτήρια) το 9.600 π.Χ. κι ύστερη νεολιθική εποχή, στην αυγή της εποχής του Χαλκού, το 3.600 π.Χ.. Ήρωες του μυθιστορήματος οι Άτλαντες κι οι Αθηναίοι, για την πιο παλιά εποχή, ο Προμηθέας κι η Αριάδνη, για την νεότερη.

   Μέσα εκτυλίσσονται ιστορίες πολιτικής (εκείνης της εποχής αλλά και κάθε εποχής), έρωτα (ποτέ δεν λείπει αυτός, κινητήρια δύναμη), πραγμάτων αφανών (ιδέες) και εμφανών (εξουσία) και άλλα τέτοια ωραία. Μελέτη ζωής και θανάτου, ανεξαρτήτως εποχής ... θα έλεγα. Μέσα σε ένα ιστορικό πλαίσιο όπου όλα όσα γράφει ο Πλάτων για την Ατλαντίδα κι όλα όσα θεωρούνται σημερινές επιστημονικές γνώσεις λαμβάνονται ως δεδομένα. Με λίγο από Ησίοδο και πολύ από την φαντασία του αναγνώστη.  

   Ελπίζω να τα πούμε εκεί από κοντά με αρκετούς. Προσκαλούνται όλοι, είτε έχουν πάρει είτε όχι το βιβλίο, ιδιαίτερα όσοι το έχουν διαβάσει ή του έχουν ρίξει μια πρώτη ματιά. Νομίζω ότι θα γίνει ενδιαφέρουσα συζήτηση κι ότι θα είναι ένα ακόμη ταξίδι σε μια ονειρική εποχή, όπως συνέβη με τις άλλες, μέχρι τώρα, παρουσιάσεις του βιβλίου.

Πρόσκληση

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

για ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

την Τετάρτη, 21 Φεβρουαρίου 2018 ώρα 7 μμ.

στο Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη

(Αμφιάλη, Εμμ. Μπενάκη 70)

οι εκδόσεις “Ν. και Σ. Μπατσιούλας”

παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του Γιώργου Τσιρίδη

Η ΑΡΓΥΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ένα "επικό" μυθιστόρημα 610 σελίδων που εκτυλίσσεται την εποχή των Ατλάντων (9.600 π.Χ.) και την ύστερη νεολιθική εποχή (3.600 π.Χ.).

Στηριγμένο στον Πλάτωνα, τον Ησίοδο, τις σύγχρονες ανακαλύψεις και την φαντασία του αναγνώστη.

NOVARTIS

Έχουμε νέα.

Σύμφωνα με εισαγγελικές πηγές που επικαλείται το TVXS η δικογραφία της Novartis εμπλέκει μεταξύ άλλων δύο πρωθυπουργούς (Σαμαρά, Πικραμένο) και οχτώ πρώην υπουργούς (Βενιζέλο, Στουρνάρα, Λοβέρδο, Γεωργιάδη, Λυκουρέντζο, Σαλμά, Αβραμόπουλο και Κουτρουμάνη). Δηλαδή όλο σχεδόν το παλιό πολιτικό σύστημα.
Αν δεν ήταν υπόθεση που την ξεκίνησαν οι Αμερικάνοι, όπως και τη Ζήμενς, θα έλεγα ότι θα αποδειχθεί άνθρακες ο θησαυρός. Οι μεν θα μιλούν για σκάνδαλο και θα αρκούνται στην σκόνη στον ανεμιστήρα κι οι δε θα λένε πως είναι πολιτική δίωξη. Εδώ, όμως, ίσως γίνει κάτι περισσότερο. Θα το δείξει η πορεία.
Υπάρχουν 20 καταθέσεις που εμπλέκουν τα παραπάνω πολιτικά πρόσωπα κι ένα σωρό άλλους. Εξ αυτών οι τρεις είναι προστατευόμενοι μάρτυρες. Μιλούν για μίζες άνω των 50 εκατομμυρίων ευρώ και για ζημιά του δημοσίου γύρω στα 23 δισεκατομμύρια ευρώ. Ιδιαίτερα επιβαρυντική φαίνεται η υπόθεση των εμβολίων, εκείνη η τεράστια κοροϊδία όταν προσπαθούσαν να δημιουργήσουν κλίμα τρόμου κι αγόρασαν εκατομμύρια εμβόλια που στη συνέχεια τα πέταξαν στις χωματερές. Στο μεταξύ τα είχαμε πληρώσει και -όπως δείχνουν τα πράγματα- οι μίζες είχαν καταβληθεί. 
Όλοι οι παραπάνω, εφ' όσον αληθεύει το ρεπορτάζ, θα ισχυριστούν ότι έχει επέλθει παραγραφή καθώς είναι πολιτικά πρόσωπα και πέρασε μια βουλευτική περίοδος από τότε που διέπραξαν το αδίκημά τους.
Μόνη λύση είναι να κυνηγηθούν για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει να βρεθεί το χρήμα. Δύσκολο.

Πως σας ακούγονται τα νέα;

Παράπλευρες απώλειες

Τον Μίκη τον τιμώ, τον αγαπώ, τον σέβομαι.

Έχω διαφωνήσει πολλές φορές μαζί του, με όσα κάνει ή λέει. Δεν παύω όμως να τον αγαπώ, να τον τιμώ και να τον σέβομαι. Αυτά που μου έχει προσφέρει με τα τραγούδια του, δεν παραγράφονται ό,τι κι αν κάνει, ό,τι κι αν πει.

Στο χτεσινό συλλαλητήριο ήταν γενναίο εκ μέρους του που πήγε (παρά τις σφοδρές αντιδράσεις) καθώς αυτά που εκφράζονταν εκεί τα πίστευε.

Μάλιστα με την παρουσία του μαλάκωσε πολύ την χροιά αυτού του συλλαλητηρίου, το εξανθρώπισε εν μέρει. Δεν επέτρεψε στους αλλοπρόσαλλους (που ήθελαν να κυριαρχήσουν οι ακραίες φωνές) και στους παπάδες (που μυρίστηκαν ποίμνιο) να δώσουν εκείνοι τον χαρακτήρα της μεγάλης -αλλά καθόλου μεγαλειώδους- συγκέντρωσης. Το τρελό καρναβάλι έγινε, απλά, μια παρέλαση. 

Ο ίδιος κέρδισε ακόμα μιαν αποδοχή. Κι είπε τη γνώμη του! Δεν ήταν λίγο.

Πέρα από τα κέρδη του, όμως, κατέγραψε και κάποιες απώλειες. Σημειώνω τρεις από αυτές. Πρόκειται για τρία τουίτερ που μάζεψε το TVXS.

ΤΟΥΪΤΕΡ ΠΡΩΤΟ

Από Κ.Σκαλούμπακα. Ο πατέρας Σκαλούμπακας με το προσωνύμιο "δεν βλέπω αίμα" ήταν ο αρχιβασανιστής της Μακρονήσου. Ο γιος του τουιτάρισε το εξής:

Ο Μίκης σήμερα μίλησε λες κι ακουγα τον πατερα μου στην Μακρονησο να μιλαει για την Μακεδονια! Εντυπωσιακη η στροφή του, τα στερνα τιμουν τα πρωτα! Σιγουρα ο πατερας μου θα χαμογελάει από τον ταφο του ότι τιποτα δεν έχει χαθεί... ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ!!!

ΤΟΥΪΤΕΡ ΔΕΥΤΕΡΟ

Από Θάνο Τζήμερο. Τουιτάρισε τα εξής:

Πάλι καλά που έστω και μετά 93 χρόνια κατάλαβε ότι η χειρότερη μορφή φασισμού είναι η αριστερή

ΤΟΥΪΤΕΡ ΤΡΙΤΟ

Από Ηλία Κασιδιάρη, βουλευτή της Χρυσής Αυγής. Τουιτάρισε το εξής:

Ο Μίκης ξεκίνησε από την Ε.Ο.Ν. του Ιωάννου Μεταξά και έκλεισε τον κύκλο του στο συλλαλητηριο πλάι σε Πατριώτες και Εθνικιστές! Οι ενδιάμεσες στάσεις/κυβιστήσεις παραγράφονται...

   

Νέα παρουσίαση του νέου βιβλίου μου

Μια νέα παρουσίαση του βιβλίου «Η ΑΡΓΥΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» θα γίνει σε μερικές (για την ακρίβεια δεκαεπτά) μέρες. Η επανάληψη γίνεται για όσους φίλους-φίλες αναγνώστες δεν ήρθαν για διάφορους λόγους (κυρίως γιατί μένουν Κερατσίνι-Αμφιάλη) στην πρώτη παρουσίαση που έγινε στη Δραπετσώνα τον Δεκέμβρη. 
Αυτή τη φορά η παρουσίαση θα λάβει χώρα την μεθεπόμενη Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου (όπως ξανάγραψα, όχι αυτή την Τετάρτη αλλά μετά από 17 μέρες), στις 7 μμ. το απόγευμα, στο πολιτιστικό κέντρο του δήμου "Μελίνα Μερκούρη", Εμμ. Μπενάκη 70, στον 2ο όροφο. Μας έχει παραχωρηθεί ο χώρος παρουσιάσεων της βιβλιοθήκης.

Φυσικά, είστε όλοι προσκεκλημένοι, είτε πήρατε είτε όχι το βιβλίο, είτε το διαβάσατε είτε όχι. Όπως έδειξαν οι προηγούμενες παρουσιάσεις του, αυτό το μυθιστόρημα με την ιδιαιτερότητά του (να εκτυλίσσεται σε χρόνο πανάρχαιο), γίνεται αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Θα κυκλοφορήσει η σχετική πρόσκληση και, φυσικά, θα αναρτηθεί και εδώ σε χρόνο καταλληλότερο. Μια και έκλεισε η αίθουσα (δηλαδή οριστικοποιήθηκε ο χρόνος κι ο τόπος), κάνω αυτή την ανακοίνωση. Ελπίζω να τα πούμε από κοντά και να μιλήσουμε για Άτλαντες, Μύθους, Γραφή ... για την Ιστορία και την Προϊστορία.   

Σπέσιαλ αφιέρωση

Την Κυριακή έχει συλλαλητήριο. Θα μαζευτούν χιλιάδες  Έλληνες και θα ζητήσουν από την κυβέρνηση -και τους πολιτικούς, εν γένει- να μην χαρίσουν το όνομα Μακεδονία στους βόρειους γείτονες. 

Αν καταφέρουν να πιέσουν την κυβέρνηση να αποσυρθεί από την διαπραγμάτευση, όπως την συμβουλεύει πλέον και ο κ.Μητσοτάκης (ο Κυριάκος, βέβαια) τι θα έχουν πετύχει; Το γειτονικό μας κράτος θα ονομάζεται πλέον από όλον τον κόσμο Μακεδονία, πλην ημών. Πολλά μας συγχαρητήρια!

Θα έχουμε πρωτεύσει στον παμβαλκανικό αγώνα πολιτικής βλακείας! 

Μέχρι στιγμής στον αγώνα αυτό προηγούνται οι γείτονες που μόλις πρόσφατα ανακάλυψαν ότι κατάγονται από τον Μεγάλο Αλέξανδρο και τον Φίλιππο! Γιατί είναι άλλο να αυτοονομάζονται από τον καιρό των Οθωμανών (τουλάχιστον από τον 19ο αι.) Μακεδόνες, κι άλλο να διεκδικούν αίματα και DNA από την αρχαία Μακεδονία. 
Στο πρώτο έχουν δίκιο. Έτσι ονομάζονταν οι προπαππούδες των παππούδων τους, έτσι έχουν μάθει να ονομάζονται κι αυτοί. Πιστεύουν ότι αποτελούν ξεχωριστό έθνος και το μόνο όνομα γι αυτό το "έθνος" είναι το Μακεδονία. Αλλιώς είναι Βούλγαροι (που είναι!). Στο δεύτερο, όμως, απλά γελοιοποιούνται  προσπαθώντας να κλέψουν κάτι από μια αρχαία δόξα με την οποία δεν έχουν την παραμικρή συγγένεια. Εμείς τουλάχιστον μιλάμε ελληνικά. Κι όσοι κατοικούν στην ιστορική Μακεδονία λέγονται Μακεδόνες, όπως άλλοι από εμάς λέγονται Κρητικοί, άλλοι Ηπειρώτες άλλοι Θεσσαλοί κ.ο.κ. Αυτοί μιλούν σλαβικά, κατάγονται από φυλές που ήρθαν χίλια χρόνια μετά τον Αλέξανδρο κι η ιστορία τους είναι τμήμα της βουλγαρικής ιστορίας, με την Αχρίδα πρωτεύουσα, τον τσάρο Σαμουήλ να τους εκχριστιανίζει και τους Κύριλλο και Μεθόδιο να τους μαθαίνουν το αλφάβητο. Και μόνο το γεγονός ότι οι λέξεις "Φίλιππος" "Μακεδονία", "Αλέξανδρος", "Αμύντας" "Θεσσαλονίκη" κ.τ.λ. είναι όλες καθαρά ελληνικές αρκεί για να δείξει πόσο άσχετοι είναι με αυτή την αρχαιότητα. Γι αυτό στην πολιτική βλακεία μέχρι στιγμής, προηγούνται. Είναι τόσο γελοίο αυτό που κάνουν προσπαθώντας να συσχετιστούν με την αρχαία Μακεδονία που δεν αξίζει καν τον κόπο να το διαψεύδουμε. Μόνο πλάκα μπορούμε να κάνουμε.

Αν όμως εμείς συνεχίσουμε να αρνούμεθα να τους "χαρίσουμε" το όνομα, θα καταφέρουμε απλά να τους λέει με αυτό όλος ο κόσμος. Κι όχι μόνον αυτό. Ο κόσμος θα πιστέψει σιγά-σιγά αυτή την βλακεία (περί καταγωγής τους από τους αρχαίους Μακεδόνες). και το χειρότερο, θα επιτρέψουμε στην Τουρκία (που είναι ο μόνος επικίνδυνος γείτονας) να τους διατηρεί υπό την προστασία της. Τότε, θα τους έχουμε προσπεράσει και πάλι στον άτυπο αγώνα παμβαλκανικής πολιτικής βλακείας κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο.

Αγάντα, λοιπόν, αδέλφια στο συλλαλητήριο. Με τον αγνό Μίκη ομιλητή και τους πάντοτε υποτακτικούς σε κάθε εξουσία παπάδες, ας αγωνιστούμε γι αυτό το μετάλλιο. Κι όταν το κερδίσουμε, ας το αφιερώσουμε με μια σπέσιαλ αφιέρωση στον μεγάλο πρωτοπόρο των συλλαλητηρίων Χριστόδουλο. Για να μην ξεχνάμε τους κατά καιρούς "ηγέτες" του ελληνισμού.

Ως πότε θα μας ανέχονται;

Στον δημόσιο διάλογο που διεξάγεται στα ΜΜΕ (μέσα μαζικής επικοινωνίας) και στα ΜΗΔ (μέσα ηλεκτρονικής δικτύωσης) κυριαρχεί το Μακεδονικό. Στα πλαίσια αυτά είχα πολλούς διαλόγους, έναν εκ των οποίων με τον φίλο Γ. ο οποίος μου έστειλε ένα άρθρο σχετικό με την διαδήλωση της Θεσσαλονίκης και την αντίδραση της κυβέρνησης.

Ο αρθρογράφος στέκεται κυρίως στα εξής:

α.- Κακώς υπολόγισε η κυβέρνηση (ο Τσίπρας) ότι στη δεξιά υπάρχουν ρωγμές στο θέμα αυτό (φιλελεύθεροι ή Καραμανλικοί κόντρα σε "πατριώτες" και ακροδεξιούς). Αυτοί στο τέλος ενώνονται μπροστά σε θέματα πατριδοκαπηλίας.

β.- Κακώς υπολόγισε σε μια συνεννόηση με τον αρχιεπίσκοπο, στο τέλος η εκκλησία ρέπει προς τον εθνικισμό. Το 70% του λαού δεν θέλει τον όρο Μακεδονία.

γ.- Κακώς συζητάμε το όνομα. Πρέπει να παραμείνουμε στην άρνηση να αποδεχτούμε τον όρο Μακεδονία σαν παράγωγο.

Αυτή η επιχειρηματολογία, όπως την παρέθεσα εν συντομία, είναι κυρίαρχη στον λόγο μιας πλευράς κάποιων "ψύχραιμων" παρατηρητών που ζητούν να μην "υποχωρήσουμε" στο όνομα. Υπάρχει, όμως, αντίλογος σε αυτόν τον λόγο. Περιέχεται ένα μέρος αυτού του αντιλόγου, στην προσωπική μου απάντησή μου στον φίλο μου Γ. και διαλέγω σήμερα να την δημοσιοποιήσω. Είναι μια δημόσια απάντηση στα δημοσίως τεθέντα ερωτηματικά που παρέθεσα πιο πάνω.

Ο αρθρογράφος κάνει λάθος σε όλα.

α) Θεωρεί ότι κακώς ο Τσίπρας επένδυσε σε μια δήθεν εσωπαραταξιακή διαμάχη στην δεξιά. Ε, και; το θέμα δεν είναι τι θέλει η δεξιά (κι είναι γνωστό ότι οι φιλελεύθεροι θέλουν τον όρο "Μακεδονία" στο όνομα) αλλά τι πρέπει να γίνει για να απαλλαγούμε επιτέλους από τις μονομανίες αυτού του χώρου. Τώρα είναι μια ευκαιρία να μην  καθοδηγούν την εξωτερική πολιτική οι "έχω μια αδελφή ..." αλλά να πάρει τη θέση τους η λογική. Δεν "επενδύει" πουθενά ο Τσίπρας. Απλά, προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα από αυτά που εξακολουθούν να δένουν την Ελλάδα στο άρμα των "ανώριμων" κοινωνιών και των "πολιτικά υπανάπτυκτων" χωρών.

2) Ναι, 9 μητροπολίτες πήγαν αλλά ούτε ο Ιερώνυμος ήταν εκεί (θυμηθείτε τον Χριστόδουλο) ούτε οι άλλοι 73 ιεράρχες, ούτε το "λάβαρο" της Αγίας Λάβρας. Λιγόστεψαν αποφασιστικά τα καραγκιοζιλίκια. Το 70% που το βρήκε; Στο ερώτημα αν θέλουμε να λέγονται "Μακεδονία", η απάντηση είναι 100% όχι! Υπάρχει κι άλλη μια σίγουρη δημοσκόπηση: Στο ερώτημα αν προτιμάμε το "Νέα Μακεδονία" από το σκέτο "Μακεδονία" βγαίνει 100% ναι.

3) Θεωρεί ο αρθρογράφος ότι πρέπει να οχυρωθούμε πίσω από το "όχι" μας στο ΝΑΤΟ. Είναι προφανές ότι η ΠΓΔ Μακεδονίας θα μπει στο ΝΑΤΟ σαν σκέτη Μακεδονία αν εμείς επιμένουμε να λέμε όχι. Το ότι μας κάνουν την αβάντα σήμερα (σαν συνέχεια του 2008) δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσουν να μας ανέχονται.

Αυτή μοιάζει να είναι η τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα να κερδίσει κάτι. Υπάρχει στην γειτονική χώρα μια κυβέρνηση υποτακτική στο ΝΑΤΟ και στην Ελλάδα μια  κυβέρνηση "μη δεξιά" και μη πατριδοκάπηλη. Αν δεν λυθεί τώρα το ζήτημα , δεν θα λυθεί ποτέ, που σημαίνει ότι θα επικρατήσει (όπως έχει ήδη συμβεί) το σκέτο Μακεδονία. Απλά θα σταματήσουν και οι διεθνείς οργανισμοί (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) να μας ανέχονται.

Ρωσία, ΗΠΑ, Τουρκία, Βούλγαροι, Σέρβοι κλπ, έχουν ΟΛΟΙ αναγνωρίσει την Μακεδονία (σκέτη), την μακεδονική γλώσσα (σκέτη), την μακεδονική τους ταυτότητα (σκέτα). Θα τους βάλουν και στους διεθνείς οργανισμούς έστω και με το ΠΓΔΜ μέχρι να το αλλάξουν κι αυτό στον ΟΗΕ. Αν γίνει ψηφοφορία στον ΟΗΕ θα χάσουμε ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΑ. Το έχει καταλάβει αυτό κανείς; Για μια ακόμη φορά κάποιοι ηλίθιοι εκλαμβάνουν την διεθνή γενναιοδωρία απέναντι στο όνομα "Ελλάς" σαν υποχρέωση. Κορδώνονται με τις πλάτες των άλλων αλλά η αλαζονεία οδηγεί σε χαστούκια και καταστροφές.

Έχουμε (μας δίνουν) μιαν ευκαιρία να βάλουμε το "νέα" κοντά στο "Μακεδονία" που -έστω και εν μέρει- υπονομεύει αυτή την (κερδισμένη ως τώρα γι αυτούς) υπόθεση. Αν δεν το καταφέρουμε τώρα, δεν θα το καταφέρουμε ποτέ.

Πολύς ντόρος για το τίποτε!

Μητροπολίτης Άνθιμος, Περιφερειάρχης Τζιτζικώστας, Μακεδονομάχος Ψωμιάδης, Αχιλλέας -σύμβολο- Καραμανλής, βουλευτές δεξιών (ΝΔ, ΑΝΕΛ) και ακροδεξιών (ΧΑ, ΛΑΟΣ) κομμάτων, η Καϊλή και άλλοι πολλοί -γραφικοί και μη- πήγαν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Σύναξη μιας άλλης εποχής, συγκινητική από την άποψη ότι κάποιοι, ακόμα και σήμερα, διαδηλώνουν για ιδέες και ονόματα. Συγκινητική ακόμη και για την αφέλεια και ανοησία της. Άχρηστη όμως και με κίνδυνο να καταστεί βλαπτική. Δεν θα βλάψει γιατί ήταν μικρή σε πλήθος και γιατί τα 25 χρόνια που πέρασαν από το '92 έχουν βαρύνει στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας. Μόνο ο Κασιδιάρης χάρηκε και όσοι επενδύουν πολιτικά στον σχηματισμό ενός ακόμη "πατριωτικού" σχήματος. 

Πόσοι ηταν: Περίπου 200,000 κόσμου αν βγάλουμε τον μέσο όρο αστυνομίας (90) και διοργανωτών (300). Το Πρώτο Θέμα μιλά για 500.000 (!!) κι οι Γερμανοί που τα βλέπουν ψύχραιμα είπαν πως ήταν 90.000 κόσμου εκεί.

Πάντως από το ένα εκατομμύριο του '92 ήταν λιγότεροι. Και τραγικά μόνοι!

Το ξέρουν όλοι, κι όσοι μετείχαν κι όσοι δεν πήγαν, ότι στο όνομα της γειτονικής χώρας θα παραμείνει ο όρος Μακεδονία, όπως είναι και σήμερα. Πραγματικά, αυτή τη στιγμή ο όρος υπάρχει και στο συνταγματικό τους όνομα (Δημοκρατία της Μακεδονίας) και στο προσωρινό (ΠΓ Δημοκρατία της Μακεδονίας). Αντί για το ΠΓ θα μπει "νέα" μόνο που θα μπει πριν το "Μακεδονία" κι όχι πριν το "δημοκρατία", όπως είναι σήμερα. Αυτό θα είναι η μεγαλύτερη βελτίωση και το ουσιαστικό μας κέρδος. Όλα τα άλλα περιττεύουν.

Ο Θωμάς Σίδερης μας γέμισε χαρά.

Στα φετινά βραβεία του Ιδρύματος Μπότση, που απονεμήθηκαν στην Παλαιά Βουλή παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, διακρίθηκε ένας φίλος και δικός μας άνθρωπος. Ο Θωμάς Σίδερης. 

Κερατσινιώτης, συγγραφέας και δημοσιογράφος, πέρασε ένα διάστημα σαν εργαζόμενος από τον Δήμο και τώρα εργάζεται στην ΕΡΤ.

Η βράβευσή του με τιμητική διάκριση έγινε για το ντοκιμαντέρ του «ILMNIK- η θηλιά» που είναι διεθνής συμπαραγωγή για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας του τύπου στην Τουρκία. Την ξέρει καλά την Τουρκία ο Θωμάς. Έχει εργαστεί σε τούρκικες εφημερίδες ως αρθρογράφος κι έχει ταξιδέψει στη γειτονική χώρα σε όλο το βάθος της, μέχρι τα συριακά σύνορα και την εμπόλεμη ζώνη. 

Στην φωτογραφία εικονίζονται οι νικητές του 2018 των βραβείων του ιδρύματος. Όλοι κορδωμένοι δίπλα στον κύριο Πρόεδρο κοιτάζουν τον φακό. Ο Θωμάς (αδιάφορος για τις τιμές ή απλά ψηλός;) πίσω-πίσω και κοιτάζει αλλού.

 
Μπράβο Θωμά!
Μας τίμησες και μας έκανες για μία και μόνη φορά (κι εδώ το ξεχνάμε) να πούμε πως άξιζε τον κόπο η συγχώνευση με το Κερατσίνι αφού, έτσι, γνωριστήκαμε και γίναμε συνδημότες!

Μουσικές του κόσμου

Τελευταία χρησιμοποιώ πολύ τα μαζικά μέσα συγκοινωνίας, μετρό, προαστιακό και ηλεκτρικό. Κάνω μεγάλες διαδρομές κι έχω την ευκαιρία να διαβάζω βιβλία που μου αρέσουν και να ακούω μουσικές που μου αρέσουν. Θα μοιραστώ σήμερα μαζί σας κάποιες από τις μουσικές.

Μια από τις μουσικές αυτές είναι του Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι. Είναι Ιάπωνας. Το κομμάτι που ακούω λέγεται "in the mood for love" κι έχει μεγάλη διάρκεια, πάνω απο μια ώρα. Το παραθέτω όμως για όποιον δεν τον έχει γνωρίσει ακόμα. (στο youtube έχει πάνω από 7 εκ. προβολές). Φανταστικός.

IN THE MOOD FOR LOVE

Το επόμενο είναι το "The fosse" του εκπληκτικού Wim Mertens που άργησα να τον γνωρίσω αλλά που αβίαστα ερωτεύτηκα τη μουσική του. Είναι ένα κομμάτι που διαρκεί μόνο 7 λεπτά. 

THE FOSSE 

Το τρίτο κομμάτι που ακούω με μεγάλη ευχαρίστηση ανήκει στον Παπακωνσταντίνου, όχι τον Θανάση, ούτε τον Βασίλη, αλλά τον Κωνσταντή. Είναι το "απ' την αρχή του κόσμου". Κι ο Κωσταντής στην αρχή του είναι, ελπίζω να μας χαρίσει κι άλλα τέτοια.  

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Τέταρτο κομμάτι ένα παλιό μου αγαπημένο, από τη δεκαετία του '80. Είναι του Στέφαν Μίκους. Πάντοτε με ταξίδευε ... το κάνει και ΤΏΡΑ. Η μουσική είναι μαγεία. Φτιάχνει κόσμους ακόμα και μέσα στο τζάμι από το παράθυρο ενός τρένου, με τις σταγόνες της βροχής να κυλούν έξω από αυτό.

AS I CROSSED A BRIDGE OF DREAMS

Αυτά για σήμερα!

ΑΡΧΑΙΟΜΑΘΕΙΑ

ΚΕΙΜΕΝΟ   1

εἰσὶ δὲ οἱ ἀπὸ τῶν γιγνομένων κατὰ τὸν κόσμον παραδόξων ὑπονοήσαντες εἰς ἔννοιαν ἡμᾶς ἐληλυθέναι θεῶν

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ   1

«Θέλοντας να ερμηνεύσουν τα παράξενα φαινόμενα που γίνονται στον κόσμο φαντάστηκαν την έννοια του θεού»

ΚΕΙΜΕΝΟ   2

Μὴ διὰ φόβον, ἀλλὰ διὰ τὸ δέον ἀπέχεσθαι ἁμαρτημάτων

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ   2

«Να αποφεύγεις τα αμαρτήματα, όχι από φόβο αλλά γιατί δεν πρέπει»

ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ ΑΒΔΗΡΙΤΗΣ

ΚΕΙΜΕΝΟ   3

οὔτε γὰρ Ἥραν οὔτε Ἀθηνᾶν οὔτε Δία τοῦτ’ εἶναί φησιν ὅπερ οἱ τοὺς περιβόλους αὐτοῖς καὶ τεμένη καθιδρύσαντες νομίζουσιν, φύσεως δὲ ὑποστάσεις καὶ στοιχείων διακοσμήσεις.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ   3

«Ούτε Ήρα, ούτε Αθηνά, ούτε Δίας υπάρχουν, όπως νομίζουν αυτοί που τους αφιέρωσαν ναούς και τεμένη, αλλά παραστάσεις της φύσης και απεικονίσεις των στοιχείων»

ΜΗΤΡΟΔΩΡΟΣ ΛΑΜΨΑΚΗΝΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΟ   4

ὑπολήψεις ψευδεῖς αἱ τῶν πολλῶν ὑπὲρ θεῶν ἀποφάσεις

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ   4

«Οι απόψεις των πολλών (του πλήθους) για τους θεούς είναι λανθασμένες»

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ

ΚΕΙΜΕΝΟ   5

περὶ δὲ θεῶν οὔτε εἰ εἰσὶν οὔθ’ ὁποῖοί τινές εἰσι δύναμαι λέγειν

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ   5

«Για τους θεούς, εάν υπάρχουν ή σαν τι μοιάζουν, δεν μπορώ να πω τίποτα»

ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ ΑΒΔΗΡΙΤΗΣ

(Επιλογή κειμένων -μετάφραση: δια χειρός Δημήτρη Σαραντάκου)

ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑ

    Συνεχίζοντας για το “μακεδονικό” θυμίζω αυτό που είχα ξαναγράψει σε παλιότερη ανάρτησή μου. Το είπε η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ:

    Θέλουν να λέγονται και να είναι οι Μακεδόνες, ας είναι. Προφανώς υπάρχει μέσα τους μια τάση να θέλουν να είναι και Έλληνες. Καλύτερα να τους την καλλιεργήσουμε παρά να τους την αρνηθούμε. Ας μάθουν ότι οι Μακεδόνες ήταν ελληνικό φύλο (το ξέρουν και το λένε όλοι οι ιστορικοί, αρχαιολόγοι, επιστήμονες κι όλα τα ευρήματα) κι ας σκεφτούν καλύτερα τη σχέση τους μαζί μας. Ας μάθουν τη γλώσσα μας που είναι η μακεδονική γλώσσα. 

 

    Μια παρένθεση εδώ: Η "κοινή ελληνική" που καθιερώθηκε στην ελληνιστική εποχή, είναι η ελληνική διάλεκτος που μίλησε όλος ο κόσμος της ανατολικής Μεσογείου για πάνω από χίλια χρόνια, από τον 4ο π.Χ.αι. ως τον 8ο μ.Χ. είναι η γλώσσα που το Β το προφέρει “βου” και όχι “μπου”, το ΑΥ το προφέρει “αφ” και όχι “αου” κλπ. Τα ΜΠΟΥ για το Β και ΑΟΥ για το ΑΥ είναι της αττικής γλώσσας. Η "Κοινή" που φτιάχτηκε στην Αλεξάνδρεια είναι πιο πολύ μακεδονική παρά αττική. Από αυτήν προέρχεται η ελληνική που μιλάμε. Δεν μιλάμε την μετεξέλιξη της αρχαίας αττικής διαλέκτου. Η σημερινή γλώσσα μας είναι μετεξέλιξη της “κοινής ελληνικής” της ύστερης αρχαιότητας και του μεσαίωνα που είναι στην ουσία η μακεδονική γλώσσα-διάλεκτος εκκαθαρισμένη από την αττική.

 

    Αν, λοιπόν, οι γείτονες θέλουν να λέγονται Μακεδόνες, ας δουν και πόσο “ελληνικό αίμα” ρέει στις φλέβες τους (αδόκιμη έκφραση το “αίμα” την χρησιμοποιώ ποιητικά). Γιατί αν αυτοί, όπως οι Βούλγαροι, είναι φύλο που εκσλαβίστηκε, ας δουν ότι οι Βούλγαροι βρίσκονται μακριά από τις πηγές τους, τον Βόλγα, όμως οι δικές τους “μακεδονικές” πηγές, η Ελλάδα, είναι ακόμα εδώ, έστω και σαν νέα Ελλάδα.

    Πιστεύω κι εγώ πως θα έπρεπε να λέγονται "Νέα Μακεδονία", γιατί αυτό πραγματικά είναι. Όπως βέβαια κι εμείς θα έπρεπε να λεγόμαστε "Νέα Ελλάδα" γιατί Νεοέλληνες -κι όχι Έλληνες- είμαστε. Απλά όταν εμείς πήραμε το όνομα δεν υπήρχε κανείς να το διεκδικήσει. 
 

    Όπως κι όταν η Ρουμανία πήρε το όνομά μας. Για χίλια πεντακόσια περίπου χρόνια ήμασταν η Ρωμανία κι ο λαός μας ήταν οι Ρωμιοί. Κι όμως αυτό το όνομα που ήταν πραγματικά η ψυχή μας (με την έννοια ότι ελληνόφωνοι κι ορθόδοξοι είμαστε σαν κράτος, άρα Ρωμιοί και συνεχιστές της Ρωμανίας) δεν το διεκδικήσαμε καθώς προσβλέπαμε για πολλά χρόνια αλλού ... στην αρχαιότητα και την αρχαιοπρέπεια. Έτσι οι Μολδαβία και η Βλαχία, η Μπογδανία, μας πήραν το πραγματικό όνομά μας (και την ψυχή μας;) και αυτο-ονομάστηκαν Ρωμανία! Την χώρα τους την λέμε Ρουμανία κι όχι Ρωμανία (Romania) από ντροπή και μόνο. Το "ου" στη θέση του "ω" είναι το δικό μας φύλλο συκής που προσθέσαμε για να κρύψουμε την πλήρη αδυναμία μας να κάνουμε το παραμικρό μπροστά στην προφανή αυτή κλοπή της ιστορίας μας. Απλά, τότε δεν υπήρχε ούτε ΕΕ ούτε ΝΑΤΟ. Έτσι Ρωμανία και Ρωμάνοι ονομάζονται οι Βλαχομπογδαναίοι που μιλούν άλλη γλώσσα από εκείνην της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (του Βυζαντίου). Αν είχαμε τη δυνατότητα, τότε που φτιαχνόταν το έθνος τους, ίσως να λέγονταν κι αυτοί τώρα "Δημοκρατία της Νέας Ρωμανίας".

"Νέα Μακεδονία" και πολύ μας είναι!

    Μιλώντας για το “μακεδονικό” ένας φίλος μου είπε ότι το “Σκόπια” είναι ένα καλό όνομα γι αυτούς. Ένας που άκουγε διαφώνησε, κι είπε ότι το “Βαρδάρης” είναι καλύτερο. Με αυτά τα μυαλά πάνε οι πολίτες να πληροφορηθούν για λύση στο ζήτημα. Και το δυστύχημα είναι πως κι οι πολιτικοί σπανίως έχουν κάτι καλύτερο να πουν.

    Ο Μπουτάρης, που ξέρει καλύτερα, είπε πως το Νέα Μακεδονία είναι ένα καλό όνομα αν το δεχτούν, γιατί κι αυτοί έχουν ανατραφεί ονομάζοντας τους εαυτούς τους “Μακεδόνες” εδώ και εκατόν πενήντα τουλάχιστον χρόνια. Πραγματικά, το 1893 συντάχθηκε η διακήρυξη για μια ελεύθερη (από τους Τούρκους) Μακεδονία. Από τότε οι Σλάβοι της περιοχής άρχισαν να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες και να το πιστεύουν πως είναι κάτι διαφορετικό από τους Βούλγαρους, τους Σέρβους και τους Έλληνες. Το 1893, πριν από 125 χρόνια, η κεντρική επιτροπή της “Μακεδονικής Εσωτερικής Οργάνωσης” έγραψε την διακήρυξη με τίτλο “Η Μακεδονία στους Μακεδόνες”. Το 1903 επαναστάτησαν κατά των Τούρκων κι η επανάστασή τους πνίγηκε στο αίμα. Από τότε και μετά, υπάρχουν!

    Οι παππούδες των παππούδων των σημερινών νέων στο γειτονικό κράτος έλεγαν τον εαυτό τους Μακεδόνα. Κανείς δεν έλεγε ότι ήταν κάτι άλλο από Μακεδόνες. Το προσπάθησαν οι Έλληνες κι οι Βούλγαροι από τις αρχές του 20ου αιώνα, σφάχτηκαν μάλιστα και μεταξύ τους στον μακεδονικό αγώνα 1906-08 αλλά δεν τα κατάφεραν. Υπάρχει περίπτωση να το καταφέρουμε τώρα εμείς;

   Ιδού τώρα που έχουμε φτάσει με την αδιαλλαξία μας: Τους αφήσαμε να ονομάζονται σκέτα Μακεδονία και να αναγνωριστούν από όλον σχεδόν τον πλανήτη. Και τους αφήσαμε να αλωνίζουν φτιάχνοντας κι αυτοί ένα παρελθόν. Βρήκαν ρίζες στον Αλέξανδρο! Και ποιος είσαι εσύ που θα το αμφισβητήσεις; Όσο "έλληνας" είσαι εσύ, άλλο τόσο "μακεδόνες" είμαστε κι εμείς, λένε.

    Οι Μακεδόνες των Σκοπίων δεν λένε πια ότι είναι μέρος της μακεδονικής ιστορίας αλλά ότι αυτοί είναι οι Μακεδόνες κι όχι βέβαια οι Έλληνες που είναι άλλη φυλή κι άλλος λαός. Λένε πως από τα αρχαία χρόνια, άλλο ήταν οι Μακεδόνες κι άλλο οι Έλληνες (όπως βέβαια άλλο και οι Ηπειρώτες). Λένε ακόμη ότι αυτή η αρχαία μακεδονική φυλή συγχωνεύτηκε με τα σλαβικά φύλα, παίρνοντας τη γλώσσα τους αλλά κρατώντας το όνομά τους που είναι (πιθανότατα και γι αυτούς) "η ψυχή τους!".

    Αυτά λένε και τα στηρίζουν βασικά στα εξής: Και οι Βούλγαροι είναι μογγολικό φύλο, με αρχική εστία τον Βόλγα αλλά στην χερσόνησο του Αίμου συγχωνεύτηκαν με Σλάβους και απέκτησαν σλαβική γλώσσα. Κράτησαν το όνομά τους και την ιδιαιτερότητά τους μέσα στον σλαβικό κόσμο. Έτσι κι αυτοί (οι “Σκοπιανοί”-Μακεδόνες) είναι αρχαίο βαλκανικό φύλο, ξεχωριστό από τους Έλληνες, που συγχωνεύτηκαν με Σλάβους κρατώντας το όνομά τους.

    Αυτά λένε και δεν θεωρούν ότι είναι μέρος της Μακεδονίας αλλά το όλον. Εξ άλλου στην -γεωγραφικά- νότια Μακεδονία, την ελληνική, είχαν πάψει να υπάρχουν Έλληνες πλην Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής (ή υπήρχαν Ρωμιοί που αποτελούσαν μια μικρή μειοψηφία) για εκατοντάδες χρόνια. Έλληνες και Βούλγαροι προσπάθησαν να εξελληνίσουν και να εκβουλγαρίσουν την περιοχή μετά την (μακεδονική) επανάσταση του 1903 του Ίλιντεν και, τελικά, την διαμοίρασαν με τους βαλκανικούς πολέμους.

    Αυτά λένε οι γείτονες και το αφήγημά τους είναι συνεκτικό. Υποστηρίζεται δε από το γεγονός ότι στη σημερινή Μακεδονία ελάχιστοι Έλληνες είναι γηγενείς. Οι περισσότεροι είναι είτε Πόντιοι και Μικρασιάτες είτε Βλάχοι. Επίσης υποστηρίζεται από το γεγονός ότι όλοι αυτοί, εδώ και εκατονταετίες (τουλάχιστον από το 1893 επισήμως) αυτοαποκαλούνται "Μακεδόνες". Δεν είναι εφεύρεση του 1945. Γι αυτούς τους λόγους, αν δεχτούν το "Νέα Μακεδονία" υποκύπτοντας στον απροκάλυπτο ελληνικό εκβιασμό για να μπουν στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, να είμαστε πολύ ευχαριστημένοι. Είναι το μέγιστο που μπορούμε να πετύχουμε.

ΑΜΑΖΟΝΕΣ

Στην τελευταία ανάρτησή μου (τελευταία του 2017) έγραψα για τη Μέδουσα. Πόσο εκπληκτικά όμορφη ήταν και πόσο υπέροχη την έκανε ο συνδυασμός της φυσικής της ομορφιάς με την τιτανική αλήθεια που την διακατείχε, όπως και όλους τους τιτάνες. Σκόπευα να γράψω για το πως την ζήλεψε η Αθηνά και πως κατάφερε να την νικήσει μετατρέποντάς την σε τέρας (γοργόνα). Αυτή ήταν η μοίρα πολλών τιτάνων μετά την τιτανομαχία στην οποία νίκησαν οι Θεοί κι ο Δίας κι επέβαλαν την δική τους τάξη.

Ωστόσο, είπα να αφήσω την ιστορία της Μέδουσας γι αργότερα και να πιάσω ένα αγαπημένο μου θέμα, τις Αμαζόνες. Τιτανικό γένος κι αυτές αφού γεννήθηκαν τον καιρό του Κρόνου. Όλα τα τιτανικά γένη εξολοθρεύτηκαν από τον Δία που έβαλε τους ήρωες (κυρίως τον Ηρακλή αλλά και Θησέα, Ιάσονα κλπ.) να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και να σκοτώσουν τα τέρατα, τις μορφές δηλαδή στις οποίες οι θεοί είχαν καταδικάσει τουw άλλοτε υπέροχους τιτάνες.  

Στο παρακάτω απόσπασμα η Μύρινα, μητέρα τριών μικρών Αμαζόνων, μιλά στις κόρες της και τους διηγείται την ιστορία των Αμαζόνων. Η διήγηση πιάνει πολύ, εμείς εδώ θα διαβάσουμε ένα μέρος της μόνο.

   «Αμαζόνες είναι το όνομα που μας έδωσαν οι άλλοι. Εμείς λέμε τη φυλή μας "ελεύθερο λαό". Γιατί αυτό είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε δούλοι ούτε υπήκοοι κανενός. Ούτε ο άντρας μας διατάζει, ούτε κανείς άρχοντας, ούτε καν οι ίδιες μας οι επιθυμίες. Είμαστε ο μόνος ελεύθερος λαός στη Γη.

   »Είμαστε δημιουργήματα της Αφροδίτης, της πολεμίστριας. Της ένοπλης θεάς του έρωτα και της νίκης. Της κόρης του Ουρανού που γεννήθηκε στον αφρό της θάλασσας. Είμαστε τιτανικό γένος. Δεν καταγόμαστε από τους θεούς αλλά από τους τιτάνες. Ακολουθούμε την τιτανική αλήθεια, την αλήθεια της φύσης. Δεν ξέρουμε να ξεγελάμε, δεν μπορούμε να πούμε ψέματα, ό,τι κι αν μας κοστίσει. Είμαστε σαν τα βουνά, τα ποτάμια, τα σύννεφα ... σαν τα δέντρα. Ένα βουνό δεν λέει ψέματα, δεν κρύβεται, δεν ελίσσεται. Είναι εκεί και δείχνει τον εαυτό του. Κι ένα ποτάμι το ίδιο κάνει. Αυτή είναι η τιτανική αλήθεια την οποία υπηρετούμε. 

   »Οι θεοί του Ολύμπου, με τον Δία επικεφαλής, κάποτε, νίκησαν τον Κρόνο και τα αδέλφια του. Η τιτανική αλήθεια σίγησε. Ο Άτλας φυλακίστηκε να κρατά τον Ουρανό, ο Ήλιος φυλακίστηκε να σέρνει κάθε μέρα το πύρινο άρμα του φωτός. Ο Προμηθέας αλυσοδέθηκε στον Καύκασο. Οι άλλοι τιτάνες, όπως ο Κρόνος, ρίχτηκαν στον Τάρταρο. Αυτοί, όμως, είναι οι δικοί μας οδηγοί, οι τιτάνες, όχι οι θεοί.

   »Σε αυτόν τον κόσμο αποτελούμε -έτσι μας θεωρούν- παραφωνία. Υπήρχαν κι άλλοι ευτυχισμένοι λαοί στην χρυσή εποχή του Κρόνου. Εξοντώθηκαν όλοι, και οι Φαίακες κι οι Κένταυροι κι οι Λαπίθες, όλοι. Όλα τα γένη της Γης, της Θάλασσας και του Αγέρα. Μόνο εμείς επιζήσαμε. Αποτελούμε την ζωντανή ζωή σε αντίθεση με την νεκρή ζωή των αφυδατωμένων ανθρώπων. Εκείνων που ζουν είτε στην βαρβαρότητα των νομάδων  είτε στον πολιτισμό των πόλεων. Άνδρες κι οι μεν, άνδρες κι οι δε. Όλοι τους φοβισμένοι από τον θάνατο, διψασμένοι να ξεγελάσουν την φύση. Να την κλέψουν ή να την αλλάξουν. Θλιβερά παιχνίδια στα χέρια των θεών.

   »Μάθαμε να ζούμε από το Άλογο. Μας το έστειλε ο Ουρανός. Τον Ουρανό δεν τον έφτιαξε κανένας θεός. Ο Ουρανός είναι ο θεός. Αυτός τα έφτιαξε όλα. Έφτιαξε κάποια στιγμή τον Αετό και το Γεράκι. Τα είχε να πετούν ψηλά, κοντά του. Ύστερα έφτιαξε τη Γη. Έστειλε κεραυνούς και θύελλες και την γέμισε με βουνά κι ωκεανούς. Γέννησε τους τιτάνες και τον Κρόνο. Κι αυτός γέννησε κι άλλους τιτάνες αλλά και τους θεούς. 

   »Μέσα στα σπλάχνα της, από όλην αυτή την αντάρα, η Γη γέννησε τα φυτά και τα ζώα. Έτσι έγινε κι ο άνθρωπος, ένα ζώο κι αυτός. Όπως σας είπα, ήταν ένα φτωχό και μοναχικό ζώο. Όμως ο Ουρανός είπε στο Άλογο να τον βοηθήσει. Κι εκείνο έκανε τον άνθρωπο κοινωνικό ον

   »Το Άλογο είναι ο αετός της στέπας. Διέσχιζε τον ουρανό σαν τον αετό και το γεράκι. Όμως κατέβηκε για τους ανθρώπους στη Γη κι έφτιαξε την κοινωνία. Ένωσε τα μοναχικά άτομα και δημιούργησε το ανθρώπινο γένος.

   »Οι πρώτες κοινωνίες φτιάχτηκαν γύρω από την μητέρα. Αυτή ήταν ο αρχηγός της οικογένειας. Αυτή φρόντιζε όλα τα μέλη της που ήταν παιδιά της. Δεν υπήρχε το δικό μου και το δικό σου, κανείς δεν είχε γη, κανείς δεν είχε όπλα. Όλα ήταν της οικογένειας. Το Άλογο μας έμαθε να ζούμε ειρηνικά και έτσι θα συνεχιζόταν ο κόσμος μέχρι το τέλος του χρόνου ... αν δεν ερχόταν ο Προμηθέας. Συμβιβάστηκε με τον Δία να τον ελευθερώσει από τα δεσμά του στον Καύκασο και έδωσε την φωτιά στους άνδρες. Τους χάρισε το άροτρο για να σκίζουν τα σπλάχνα της γης. Εμείς πονάμε όταν το βλέπουμε αυτό. Δεν σκίζουμε την γη, δεν την πονάμε. Την σεβόμαστε.

   »Οι άντρες δεν δίστασαν μπροστά σε τίποτε. Με τη φωτιά στα χέρια τους έκαψαν τα δάση κι έλιωσαν το σίδερο. Έφτιαξαν όπλα.

Ήταν σκληροί. Κι όταν δυνάμωσαν, τότε έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο. Υπέταξαν τη γυναίκα. Την έκαναν δούλη τους και κατέστρεψαν την τάξη του κόσμου. Την γυναίκα την έχουν δέσμια, μόνο για να τους γεννά παιδιά και για να κάνει θελήματα. Πιο κάτω κι από τα ζώα την βάζουν. Δεν υπέταξαν όμως εμάς, την δική μας φυλή.

   »Για να επιβιώσουμε μάθαμε να είμαστε πιο δυνατές από αυτούς. Στην σκληράδα τους απαντήσαμε με πιο μεγάλη σκληράδα, στο μίσος τους με πιο μεγάλο μίσος. Έτσι τα καταφέραμε να μείνουμε ελεύθερες! Έτσι, είμαστε ο ελεύθερος λαός, ο μόνος πάνω στη Γη!

   »Λατρεύουμε κι αγαπάμε το Άλογο. Αυτό μας κουβάλησε από τις νήσους των Εσπερίδων, αυτό μας έσωσε από τον κατακλυσμό, μας γλίτωσε από την ανδρική επιθετικότητα. Μας έθρεψε με το αίμα, με το γάλα και με το κρέας του. Μας έδωσε το στομάχι του για να κουβαλάμε νερό. Μας έδωσε τους τένοντες του για να φτιάχνουμε τόξα, τις τρίχες του για να φτιάχνουμε δοξάρια. Μας προστατεύει και μας αγαπάει. Μας δίνει τα πάντα χωρίς να ζητά καμιάν ανταπόδοση. Το άλογο μας έκανε ανθρώπους!»