Η 4η Αυγούστου ήταν καθαρός φασισμός

Η δικτατορία του Μεταξά, το καθεστώς  της 4ης Αυγούστου του 1936,  αυτή η σκληρή άκρα δεξιά του μεσοπολέμου, ήταν καθαρός αντιλαϊκός φασισμός.

Μετά από μια περίοδο ανωμαλίας, πραξικοπημάτων και κρατικής βίας, φτάσαμε στην συνολική ανατροπή της δημοκρατικής τάξης με την οποία ξεκίνησε η Ελλάδα την νεώτερη πορεία της μετά την μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών. 

Από το 1924 η Δημοκρατία προσπάθησε να ανασυγκροτήσει μιαν Ελλάδα σχεδόν κατεστραμμένη. Μια Ελλάδα που κράτησε μέσα στον κόρο της το φίδι που θα την έτρωγε και πάλι, την φιλοβασιλική, αντιβενιζελική και αντιδημοκρατική μερίδα του πολιτικού κόσμου, την περίφημη δεξιά. Εκτελέστηκαν μόνον έξι εκ των πρωταιτίων της καταστροφής του '22, δεν εκτελέστηκε ο βασιλιάς (ο ηλίθιος Κωνσταντίνος) και έμεινε αλώβητος σχεδόν ο μηχανισμός της ανατροπής της δημοκρατίας. Την κατάλληλη στιγμή επενέβη σαν φίδι και δάγκωσε. Επιχείρησε να δολοφονήσει τον Βενιζέλο κι έκανε εκλογές το 1935 με στρατιωτικό νόμο και αποχή των φιλελευθέρων κομμάτων (πλην ΚΚΕ) που έδωσαν καθαρή δεξιά κυβέρνηση. Αυτή η κυβέρνηση προσκάλεσε τον βασιλιά Γεώργιο κι έκανε ένα γελοίο δημοψήφισμα που έδωσε αποτέλεσμα 98% υπέρ της βασιλείας. Το 1936 ο Γεώργιος παρέδωσε την κυβέρνηση στον Μεταξά που επέβαλε φασιστική δικτατορία.

Για άλλη μια φορά η Ελλάδα πέρασε στα χέρια των αρπακτικών. Ένα ακόμη μαρτύριο ξεκίνησε για τον λαό μας που βρήκε την διέξοδο στην δράση του ΕΑΜ στην κατοχή και στον ΕΛΑΣ πάνω στα βουνά. Για να ακολουθήσουν οι επόμενες προδοσίες.

Κράζοντας την Π.τ.Δ. δεν κράζουν τον θεσμό

Έκραξαν την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου ΚΑΙ στην Αμοργό.

Αλήθεια, η Π.τ.Δ. νιώθει καθόλου υπεύθυνη για τον εξευτελισμό του θεσμού ή θεωρεί ότι για όλα ευθύνεται ο Σύριζα ΠΣ και οι "δορυφόροι" του; Ας μην ξεχνάμε ότι ο Σύριζα ΠΣ δεν είπε ΟΧΙ στην πρόταση της ΝΔ για το συγκεκριμένο πρόσωπο κάνοντας ένα βήμα θετικό με την υπερψήφισή της. Το έκανε για να την βοηθήσει να μείνει ως ΠτΔ αυστηρά ουδέτερη. Αυτή μετατράπηκε πολύ εύκολα σε τρολ του Μητσοτάκη, απογοητεύοντας όσους είχαν ελπίσει ότι θα τιμήσει το αξίωμα προσθέτοντας ευαισθησία σαν γυναίκα.

Σχεικά με τις φωτογραφίες της ανάρτησης. Η φωτογραφία της με τον Λιγνάδη φυσικά δεν λέει τίποτε από μόνη της.

´Οποιος αρχηγός κόμματος ή επιφανής πήγε στο εθνικό μπορεί να ποζάρισε, (πιθανότατα άθελά του ή αν, από ευγένεια, δεν αρνήθηκε) με τον διευθυντή του Εθνικού θεάτρου. Δεν καταγγέλλεται η φωτογράφιση, απλά αυτή μας υπενθυμίζει το πρόσωπο υπέρ του οποίου η ΠτΔ πήρε θέση ξεπλένοντας τον Λιγνάδη, τον κολλητό του Μητσοτάκη. Η άλλη φωτογραφία έχει σημασία. Δείχνει ότι όπου πάει η ΠτΔ την κράζουν γιατί έχουν όλοι καταλάβει ότι δεν τιμά την θέση της και γίνεται τρολ του Μητσοτάκη.

Το πρόβλημα με την Π.τ.Δ. είναι ότι συμπεριφέρεται ως μέλους της επικοινωνιακής ομάδας του π/θ.Αυτό μας το θύμισαν για μια ακόμη φορά οι διαμαρτυρόμενοι της Αμοργού.

Η Ευρώπη, ελλείψει ηγετών, ελπίζει πια στον Πούτιν!!!

Ένας πολύ γνωστός Βρετανός αρθρογράφος, ο Σάιμον Τζένκινς, έγραφε προχτές μεταξύ άλλων στον Γκάρντιαν τα εξής:

«Η πραγματικότητα των κυρώσεων στη Ρωσία είναι ότι προκαλούν αντίποινα. Ο Πούτιν είναι ελεύθερος να παγώσει την Ευρώπη αυτόν τον χειμώνα. Έχει μειώσει την προσφορά από μεγάλους αγωγούς όπως ο Nord Stream 1 έως και 80%. Οι παγκόσμιες τιμές του πετρελαίου έχουν εκτοξευθεί και η ροή σιταριού και άλλων τροφίμων από την Ανατολική Ευρώπη προς την Αφρική και την Ασία έχει σχεδόν ανασταλεί.

Οι εγχώριοι λογαριασμοί φυσικού αερίου της Βρετανίας αντιμετωπίζουν τριπλασιασμό μέσα σε ένα χρόνο. Ο κύριος δικαιούχος δεν είναι άλλος από τη Ρωσία, της οποίας οι εξαγωγές ενέργειας στην Ασία έχουν εκτοξευθεί στα ύψη, οδηγώντας το ισοζύγιο πληρωμών της σε πρωτοφανές πλεόνασμα. Το ρούβλι είναι ένα από τα ισχυρότερα νομίσματα στον κόσμο φέτος, έχοντας ενισχυθεί από τον Ιανουάριο κατά σχεδόν 50%. Τα περιουσιακά στοιχεία της Μόσχας στο εξωτερικό έχουν παγώσει και οι ολιγάρχες της έχουν μεταφέρει τα γιοτ τους, αλλά δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι ο Πούτιν ενδιαφέρεται. Δεν έχει εκλογικό σώμα να τον ανησυχήσει.»

Μια αποτυχημένη πολιτική, από την στιγμή που ξεκίνησε, είναι δύσκολο να ομολογηθεί και να ανατραπεί μέσα σε μια μέρα. Όμως κάθε μέρα που περνάει, η Ευρώπη βυθίζεται στην ύφεση και τον πληθωρισμό με το ευρώ να κατρακυλάει. Ζητείται ηγέτης στην Ευρώπη να σταματήσει την ανοησία των κυρώσεων και να δώσει ένα τέλος στο δράμα των Ουκρανών.

Δυστυχώς, εδώ που καταλήξαμε Ευρώπη και Αμερική, με την τεράστια έλλειψη ηγεσίας στον δυτικό κόσμο, ο μόνος Ευρωπαίος ηγέτης που μπορεί να λύσει το πρόβλημα της Ευρώπης σταματώντας τον πόλεμο, είναι ο Πούτιν. Βαθιά μέσα τους, όσοι Ευρωπαίοι επιθυμούν να τελειώσει αυτό το μαρτύριο, δεν έχουν να περιμένουν από κανέναν Ζελένσκι ή Μακρόν ή Σολτς ή Μπάϊντεν ή ... Μητσοτάκη το παραμικρό. Μόνο στον Πούτιν μπορούν να ελπίζουν, ο οποίος ολοκλήρωσε τους στόχους του στο ουκρανικό έδαφος και μπορεί να αποφασίσει επιτέλους υπέρ της ειρήνης, αν και η κατάσταση αυτή τον βολεύει πολύ.

ΚΟΙΝΟ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑ

«Η δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους» είπε η Π.τ.Δ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου προχτές, την ημέρα που (υποτίθεται ότι) γιόρταζαν την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

Για τον Λιγνάδη το είπε, βέβαια, και για να υποστηρίξει τους διαμαρτυρόμενους (δεξιούς) πρώην συναδέλφους της που διαμαρτύρονταν γιατί ο κόσμος τους έκραξε μετά την αποφυλάκιση Λιγνάδη.

Πρόεδρος είναι, ό,τι θέλει λέει, την προστατεύουν και οι νόμοι.

Να της θυμίσουμε όμως ότι, με βάση το Σύνταγμα (του 1973) και τους νόμους (της Χούντας), η αποκατάσταση της δημοκρατίας που γιόρταζε και τιμούσε στο Προεδρικό Μέγαρο η κυρία Σακελλαροπούλου ήταν ΠΑΡΑΝΟΜΗ και ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΗ γιατί δεν στηριζόταν στο Σύνταγμα αλλά στο ΚΟΙΝΟ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑ που έπνιγε τον κόσμο τα τελευταία χρόνια της χούντας, ειδικά από το 1972 που άρχισαν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, με κορύφωση στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο του 1973.

Ψωμία, παιδεία, ελευθερία!

Σήμερα Παρασκευή 22/7/22 διαβάζουμε στην Ελεύθερη Ώρα (εν συντομία Ε.Ω.):  

«Είναι αναμφισβήτητο γεγονός πως την έλευση του μουσικού συγκροτήματος Iron Maiden στην Αθήνα ακολουθούν καταστροφές μεγάλης κλίμακας. [Σ.Σ. με βάση το χτεσινό ρεπορτάζ της Ε.Ω., τρεις μέρες πριν το Μάτι, οι Iron Maiden ήταν στη Μαλακάσα, τρεις μέρες πριν την Πεντέλη ήταν στο ΟΑΚΑ], Το λένε τα γεγονότα, όχι εμείς. Τους ευχαριστούμε όλους που μας βοήθησαν να δημοσιοποιήσουμε την άποψή μας και να στείλουμε το μήνυμά μας παντού. Είναι βέβαια γνωστή τοις πάσι η οπτική της εφημερίδας μας και ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα. Κύριο κάτοπτρό μας είναι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας.»

(Η χτεσινή Ε.Ω.)

Με κάτοπτρο την χριστιανική πίστη η Ε.Ω. βρίσκει τις αιτίες πίσω από τις φωτιές στην Αττική το 2018 και φέτος. Ήταν κατά βάση το τραγούδι των Iron Maiden με τίτλο "666, ο αριθμός του θηρίου" που κατά τον Ιωάννη της Αποκάλυψης είναι το όνομα του διαβόλου.

Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα. 

Θα μου πείτε, «μα, δεν διαβάζουν όλοι οι Έλληνες Ελεύθερη Ώρα, κανείς σχεδόν δεν την διαβάζει». Θα σας απαντήσω «μα δεν χρειάζεται να την διαβάζουν για να πιστεύουν αυτά που πιστεύει» και θα συμπληρώσω ότι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία ένα μικρό ποσοστό ψηφοφόρων είναι που δίνει μετακινούμενο τις κυβερνήσεις. Ένα ποσοστό που ρίχνει τον Αντρέα το '89 λόγω της Λιάνη, που ρίχνει (αμφισβητεί) τον Σημίτη λόγω Χριστόδουλου, που ρίχνει τον Τσίπρα λόγω Μακεδονικού. Ένα ποσοστό κρίσιμο που δεν το ομολογεί δημόσια, όμως, κρίνει τελικά με βάση το χουντικό τρίπτυχο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια". Ακόμη κι ο Μητσοτάκης, παρά τα μύρια όσα έχει κάνει για να ξεπατώσει την Ελλάδα, στο επίπεδο της ηθικής μπορεί να κριθεί, εντέλει, μεταξεταστέος, εκεί βρίσκεται το τρωτό του σημείο. 

Δείτε το σημερινό πρωτοσέλιδο της Ε.Ω. που έχει τρία μόνο θέματα να προβάλλει: Α) Κεντρικό τίτλο έχει την "τελική λύση" που δίνουν τα εμβόλια στον παγκόσμιο πληθυσμό. Β) Ακριβώς από πάνω συνεχίζει να στηρίζει την κατάρα των Iron Maiden και τον σατανισμό τους και Γ) πιο πάνω δεξιά αναζητά τον νέο Χριστόδουλο που θα μας σώσει από την παγκοσμιοποίηση.

Υπάρχει αμφιβολία ότι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έχουν κάτοπτρό τους την ίδια χριστιανική πίστη με την Ε.Ω.; 

Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πιστεύουν ότι "μας ξεπαστρεύουν εμβόλιο το εμβόλιο", όπως λέει η σημερινή Ε.Ω.; 

Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πιστεύουν ότι υπάρχει διάβολος που κυνηγά την ψυχή τους κι ότι χρειάζονται αγιαστούρες για να σωθούν;

Υπάρχει αμφιβολία ότι ο Χριστόδουλος, ακόμα και μετά την αποκάλυψη των επίγειων "θησαυρών" που κατείχε, αντί για αποκαθήλωση διατηρεί την εκτίμηση του χριστεπώνυμου πλήθους;

Το πιο σημαντικό που έχει να κάνει ο ελληνισμός (ό,τι κι αν σημαίνει αυτός ο όρος) είναι να κοιτάξει να διορθώσει τα χάλια του. Παιδεία, ελευθερία και ψωμί είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις ακόμα και σήμερα, πενήντα χρόνια σχεδόν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που αυτά είχε σαν προμετωπίδα. 

Παιδεία για να μάθουμε τι συμβαίνει στον κόσμο και να αντιληφθούμε και την ιστορία μας. 

Ελευθερία από δεσμά που μας κρατούν στο σκοτάδι (ατομικά κι ομαδικά) για δυο χιλιάδες χρόνια. 

Ψωμί, γιατί όταν πεινά ο άνθρωπος παύει να είναι άνθρωπος και γίνεται ζώο που αναζητά την τροφή του, ικανός για βία, ζητιανιά και υποδούλωση ακόμα.

ΠΟΣΟ ΤΥΦΛΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ; ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΙΝΟ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑ;

Οι συνδικαλιστές καλλιτέχνες πήραν φωτιά με την αποφυλάκιση του Λιγνάδη και οι συνδικαλιστές Δικαστές απάντησαν. Ο χορός της αντιπαράθεσης καλά κρατεί.

Θα σχολιάσω ένα σημείο που βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Είναι η δικαιοσύνη τυφλή; Πρέπει να είναι τυφλή; Να είναι και κουφή; Να αποφασίζει με βάση το γράμμα του νόμου ή να ακούει και το βουητό της κοινωνίας; Πρέπει να εκφράζει το κοινό περί δικαίου αίσθημα;

Λοιπόν, εξ ορισμού η δικαιοσύνη υπάρχει ακριβώς για να αποδίδει το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Μόνο που αυτό το κάνει μέσα από περίπλοκες διαδικασίες που θεωρούνται αναγκαίες για να εξασφαλίζονται παράλληλα και τα ατομικά δικαιώματα. Η ισορροπία ανάμεσα στις δύο παραπάνω προτάσεις κάνει την δικαιοσύνη "δίκαιη" ή "άδικη", αποδεκτή ή όχι.

Κρίνουν λοιπόν οι δικαστές με βάση τους νόμους κυρίως, έχοντας ταυτόχρονα το αυτί τους τεντωμένο προς την κοινωνία. Κι αποφασίζουν με τον νόμο. Όχι με βάση την δημοφιλία, αλλά με βάση την νομιμότητα. Ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να αποκλίνει σημαντικά του αρχικού σκοπού που είναι το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Στην προκειμένη περίπτωση, ο κατά τεκμήριο αθώος υπόδικος Λιγνάδης κρίθηκε προφυλακιστέος κι όταν αποδείχθηκε η ενοχή του (κι ας μένει ακόμα μέχρι την τελική κρίση κατά τεκμήριο αθώος) τότε κρίθηκε αποφυλακιστέος. Είναι μια αντινομία που θίγει το κοινό περί δικαίου αίσθημα κι οδηγεί σε σκέψεις περί μεροληψίας. Και θίγεται το "αίσθημα" της κοινωνίας όχι από την δίκη αυτή και μόνο, αλλά, από μια σειρά αποφάσεων. Σε ποινικές υποθέσεις "φτωχοδιάβολοι" πετάγονται στον Καιάδα ενώ μεγαλόσχημοι αθωώνονται ή αποφυλακίζονται. Σε αστικές υποθέσεις δικαστές και ένστολοι δικαιώνονται ενώ συνταξιούχοι κι εργαζόμενοι συναντούν ένα τοίχος άρνησης των δικαίων αιτημάτων τους.

Ας μην φαίνεται σε κανέναν παράξενο που η κατακραυγή για τον Λιγνάδη εντείνεται. Το θέμα είναι η κυβέρνηση και το επιτελικό της κράτος που είναι μεροληπτικό, αδηφάγο και πηγή απάτης. Από εκεί ξεκινά η αγανάκτηση και στο διάβα της παίρνει φαλάγγι και την "άδικη" δικαιοσύνη και τα άδικα μέτρα και τους άδικους βιαστές της ηθικής ή της τσέπης αυτού του λαού.

Ο "μύθος" του Πολυτεχνείου

Με αφορμή τα όσα είπε ο υφυπουργός Παιδείας(!) κ. Συρίγος στη Βουλή για τον "μύθο του Πολυτεχνείου" θέλω να σημειώσω τα εξής:

Το Πολυτεχνείο είναι ένα ιστορικό γεγονός, που δεν καλύπτει ένα τριήμερο εξέγερσης και μόνο. Είναι η κορύφωση μιας μακράς διαδικασίας τριών τουλάχιστον χρόνων εξέγερσης του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος. Αυτό το κίνημα ξεκίνησε μέσα στην μαύρη επταετία παρά τις διώξεις και την αστυνομική τρομοκρατία Αυτό το κίνημα κατήγγειλε την χούντα διεθνώς, έδειξε το αληθινό της πρόσωπο και την υποχρέωσε σε ενέργειες που την εξέθεταν όλο και περισσότερο. Από την μια σκλήρυνση (βασανισμοί, δίκες , διώξεις) κι από την άλλη διεθνής απομόνωση (δράση Μελίνας, Θεοδωράκη, οργανώσεων, συμβούλιο της Ευρώπης κτλ). Όλα αυτά προκάλεσαν την αφύπνιση του λαϊκού παράγοντα, ανάγκασαν την χούντα σε ενέργειες που έδιναν κι άλλα περιθώρια αντίδρασης (σύνταγμα, δήθεν φιλελευθεροποίηση κτλ) κι έκαναν τις εντός Ελλάδας ισορροπίες εύθραυστες.

Έτσι έγιναν τα γεγονότα που προηγήθηκαν και κορυφώθηκαν στο Πολυτεχνείο, έτσι κατέβηκαν και πάλι τα τανκς, έτσι επικράτησε μια νέα τρομοκρατία κι έτσι τέντωσε το σκοινί κι ήταν έτοιμο να σπάσει. Όταν η (δεύτερη) χούντα έκανε την προδοσία στην Κύπρο, η αντίδρασή της ήταν η ολοσχερής κατάρρευση κι ολοκληρωτική παράδοσή της στους πολιτικούς χωρίς να προκαλέσει λουτρό αίματος ή μια νέα παραλλαγή της δικτατορίας που θα ήταν τα "φυσιολογικά" για αυτήν επόμενα βήματα. Ναι, η προδοσία στην Κύπρο ήταν το γεγονός, το φιτίλι, που τους ανάγκασε σε παραίτηση, όμως η απομόνωση και η απονομιμοποίησή τους ήταν ο αληθινός λόγος φυγής τους. Έξω υπήρχε ένας λαός πρόθυμος να ξεσηκωθεί και να τους λιντσάρει. Αυτό φάνηκε αμέσως μετά την 24η Ιουλίου '74 με τα πάνδημα συλλαλητήρια με κύρια συνθήματα "δώστε την χούντα στον λαό", "ΕΣΑ ΕΣ-ΕΣ βασανιστές" και "φόλα στον σκύλο της ΕΣΑ" κ.α., φάνηκε ακόμη και στην επιστράτευση όπου ο λαός ήταν έτοιμος να στρέψει τα όπλα κατά της χούντας.

Γι αυτό το "Πολυτεχνείο" δεν είναι απλά μια μαρτυρική ιστορία κάποιων ηρώων, πεσόντων ή μη. Είναι η πλήρης απονομιμοποίηση της χούντας, είναι η πάνδημη αποδοκιμασία της, είναι το τέλος της, έστω κι αν καθυστέρησε μερικούς μήνες να συντελεστεί.

Γι αυτό το "Πολυτεχνείο" δεν ήταν μόνο το Πολυτεχνείο, αλλά, μια σειρά αγώνων τριών τουλάχιστον ετών από τις φοιτητικές εκλογές και τις πορείες ως την Νομική και τελικά το Χημείο και το Πολυτεχνείο. Συνέχεια μιας αντίστασης από το ξεκίνημα της χούντας που δεν εκδηλωνόταν παρά μόνο σε συγκεκριμένα γεγονότα (κηδείες Σεφέρη, Παπανδρέου, Παναγούλης, δράση οργανώσεων κτλ).

Μόνο χουντικοί και φιλοχουντικοί (δηλαδή δεξιοί προερχόμενοι από οικογένειες ταγματασφαλιτών και συνεργατών των Γερμανών στην κατοχή) μπορούν (και κυρίως θέλουν) να έχουν άλλη ανάγνωση σαν να μην έζησαν εδώ. Η άλλη ανάγνωση δεν είναι τυχαία, είναι απόκρυψη της ιστορίας επειδή ντρέπονται για αυτήν. Ο Συρίγος ντρέπεται που είναι δεξιός, ντρέπεται που είναι (πολιτικά) απόγονος ενός τέρατος και για να καλύψει τις ενοχές του εφευρίσκει τρόπους ερμηνείας της ιστορίας που τον βολεύουν. Το έκαναν πολλοί πριν από αυτόν, το έκαναν οι χουντικοί, οι βασανιστές και οι οπαδοί τους, ο ΛαΟΣ, η ΧΑ, πιο παλιά η ΕΔΕ κτλ. Το κάνει και η κυβέρνηση Μητσοτάκη που έχει διαδεχτεί ή απορροφήσει όλον αυτόν τον αντιδημοκρατικό πολτό. Δεν θα μένει όμως αναπάντητη αυτή η στρέβλωση κι αυτός ο ψυχαναγκασμός.

Ιδιαίτερα για έναν υφυπουργό παιδείας είναι απαράδεκτο να μιλά έτσι. Κι η αντίδραση που προκλήθηκε είναι δικαιολογημένη. Αναθεωρητές της ιστορίας υπάρχουν, γράφουν, μιλούν, τακτοποιούν τις τύψεις τους ή προβάλλουν τα εγώ του μέσω μιας εξασφαλισμένης δημοσιότητας. Ας κάνουν ό,τι θέλουν στον τομέα αυτόν, η δημοκρατία ανέχεται ακόμα και τους βιαστές της, δεν μπορούν όμως να κυβερνούν και δεν μπορούν να προΐστανται ενός υπουργείου Παιδείας. Αυτό είναι απαράδεκτο και πολιτικό ολίσθημα που πρέπει άμεσα να διορθωθεί.

Από μεθαύριο διατίθεται ο "Ακήρυχτος Πόλεμος"

Από μεθαύριο Τετάρτη 13/7/22 θα έχω στα χέρια μου το βιβλίο μου με τον τίτλο "Ακήρυχτος Πόλεμος" όπως προανήγγειλα πριν μερικές μέρες με ανάρτηση και στο Φέισμπουκ. Ευχαριστώ τους πολλούς φίλους που υποδέχτηκαν την αναγγελία με 240 λαϊκ και πάνω από 50 σχόλια με ευχές. Όπως είχα πει σε εκείνη την ανάρτηση το βιβλίο θα διατίθεται από εμένα στην τιμή των 10 ευρώ κι η συνενόηση γίνεται μαζί μου στο ημέιλ gtsiridis2012@gmail.com ή στο μέσεντζερ στο Tsiridis Georgios ή τηλεφωνικά στο 6972093606. Για όσους έχουν παραγγείλει θα τους ενημερώσω προσωπικά. Για τους υπόλοιπους θα πω μόνο ότι δεν είναι έκδοση κάποιου εκδοτικού οίκου επομένως τα αντίτυπα είναι περιορισμένα στον αριθμό.

Το βιβλίο έχει 316 σελίδες, έχει εξώφυλλο αυτό της φωτογραφίας και στο οπισθόφυλλο γράφει τα εξής:

«Το καλοκαίρι του 2011 η Ελλάδα ετοιμαζόταν πυρετωδώς να υποθηκεύσει το μέλλον της σε δανειστές της, μπαίνοντας σε μια βαθιά ύφεση με άμεση προοπτική την φτώχεια του λαού της. Στο κέντρο μιας πρωτοφανούς δίνης, η μικρή χώρα είχε γίνει πειραματόζωο και στροβιλιζόταν από ρεύματα ενός πολύ μεγάλου και Ακήρυχτου Πολέμου μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μεταξύ Νότου και Βορά, μεταξύ των Αναπτυγμένων και των Αναπτυσσόμενων οικονομιών. Ήταν ένας πόλεμος κρατών και πολυεθνικών με ανοιχτές συγκρούσεις στους παγκόσμιους και διεθνείς οργανισμούς και κρυφές μάχες των μυστικών υπηρεσιών.

    Μπλεγμένος σε ένα τέτοιο πολεμικό παιχνίδι αυτού του ακήρυχτου πολέμου, ταξίδευα τον Ιούνιο του 2011 στον Ινδικό Ωκεανό, σαν αρχιμηχανικός αλλά και πράκτορας της CIA, σε δράσεις που είχαν στόχο την αποσταθεροποίηση της Κίνας. Παράλληλα όμως κάποιοι είχαν ήδη αποσταθεροποιήσει την δική μου ζωή κι επιβουλεύονταν κάθε άτομο που αγαπούσα και κάθε αξία που πίστευα. Μέσα σε ένα εξάμηνο έζησα τον βρόμικο πόλεμο, πόνεσα, μίσησα κι αγάπησα. Βρέθηκα να αναζητώ την λύτρωση τον Φεβρουάριο του 2012 σε μιαν Αθήνα που συνταρασσόταν από μάχες διαδηλωτών κι αστυνομικών και που καιγόταν ολόκληρη από άκρη σε άκρη.»

Άγριες Μέλισσες

Πολύ καλό το σήριαλ "Άγριες Μέλισσες" με ένα τέλος αντάξιο όλης της σειράς.

Ήταν βέβαια μυθοπλασία, όμως κινήθηκαν μέσα στην ιστορία, την προδικτατορική 1959-66 και την χουντική 1967-68 (με προέκταση ως το '74) με τρόπο ακριβή και σωστό. Όλα τα μυθοπλαστικά γεγονότα συνέβησαν και στην πραγματικότητα στην χουντική και προχουντική Ελλάδα. Ειδικά τα γεγονότα επί χούντας, ως αληθινές ιστορίες, ήταν απλωμένα στον χώρο και τον χρόνο, συνέβησαν σε όλη την έκταση της Ελλάδας και σε όλη την διάρκεια της δικτατορίας. Ως μυθοπλασία, συμπυκνώθηκαν σε ένα χωριό και σε μια διετία, αυτό όμως έγινε για τεχνικούς λόγους. 

Δεν παραβιάστηκε η ιστορία ούτε παρουσιάστηκαν ανύπαρκτα γεγονότα. Και οι χαρακτήρες ήταν πολύ αληθινοί και κοντά στο αίσθημα εκείνης της εποχής. Πολιτικά, ψυχολογικά, κοινωνικά, συναισθηματικά, το έργο ήταν ολόσωστο, άκρως ενδιαφέρον, διδακτικό, γλυκό, ανθρώπινο και εντέλει αληθινά ψυχαγωγικό.

Μπράβο σε όλους, μπράβο και στον Αντ1 που το φιλοξένησε.

ΧΙΛΙΑ. Μια ιστορία στην Βυζαντινή αυτοκρατορία, το 1.000 μ.Χ.

Το βιβλίο αυτό, γραμμένο το 2012 δέχτηκε καλλιτεχνική και φιλολογική επιμέλεια φέτος, δέκα χρόνια μετά την συγγραφή του. Ο τίτλος του "ΧΙΛΙΑ" υποδηλώνει ακριβώς το 1.000 μ.Χ., μια φορτισμένη σημαδιακή χρονιά γιατί συμπληρώνονται χίλια χρόνια από την έλευση του Θεού στη Γη. Σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Ιωάννη, του ιερού βιβλίου της χριστιανοσύνης (αλλά και του Ισλάμ που δέχεται την Αγία Γραφή), χίλια χρόνια μετά την γέννηση του Χριστού θα ιδρυθεί στην Γη το θεϊκό βασίλειο. Ποιος θα το ιδρύσει; Σίγουρα ένας μονάρχης ανάμεσα στους υπάρχοντες. Βασικοί διεκδικητές ο Βασίλειος Β' της Ρωμανίας, ο Τσάρος Σαμουήλ της Βουλγαρίας, οι ηγεμόνες της Ρωσίας, της Σερβίας, οι βασιλιάδες της Γαλλίας και της Αγγλίας, ο αυτοκράτορας της Αγίας Γερμανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά και οι Χαλίφηδες κι Εμίρηδες της Βαγδάτης, της Δαμασκού, της Κόρδοβας, όλοι οι ηγέτες του κόσμου. Το μυστικό κρύβεται πίσω από τα γραπτά του Λέοντα Σοφού, ενός μεγάλου Μαθηματικού και Αστρολόγου της εποχής.

Τα γεγονότα εκτυλίσσονται σε μια βαλκανική όπου πολεμούν σε αγώνα ζωής ή θανάτου η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης και το Βουλγαρικό Κράτος της Οχρίδας. Οι μάχες που δίνονται φτάνουν στην Αθήνα, την Πελοπόννησο και καταλήγουν στην Λαμία, στον Σπερχειό όπου οι Βυζαντινοί κερδίζουν την κρίσιμη, αποφασιστική μάχη αυτού του πολέμου το 997 μ.Χ. Αμέσως μετά ξεκινά η αναζήτηση του "ΧΙΛΙΑ" του βιβλίου στο οποίο βρίσκονται οι λεπτομέρειες για την κατάκτηση του θεϊκού βασιλείου. Πρόκειται για ένα κυνήγι "χαμένου θησαυρού" με έπαθλο την κυριαρχία της οικουμένης.

Στο οπισθόφυλλο υπάρχει ένα κομμάτι από τον πρόλογο του βιβλίου. Λέει το κομμάτι αυτό:

    «Η Αγνή, συγκινημένη, έβαλε τα πράγματα που είχε φέρει από την Αθήνα σε μια σειρά. Ήταν τα ημερολόγια που περιέχονταν στο κιβώτιο με τους κώδικες. Εκεί μέσα είχε κλειστεί κι ένα κομμάτι της δικής της ζωής. Όλα αυτά είχαν συμβεί πριν από είκοσι περίπου χρόνια, όταν εκείνη ήταν ακόμη δεκατεσσάρων ή δεκαπέντε ετών παιδί.
    Ξεχώρισε τα τετράδια με χρονολογική σειρά. Κράτησε σημειώσεις. Πότε γράφτηκε το καθένα, πού γράφτηκε, σε ποια περίοδο αναφερόταν. Είδε πως από τα δεκαπέντε ημερολόγια που υπήρχαν στο κιβώτιο, τα δώδεκα ήταν της Ελένης. Δύο ανήκαν στον Ρωμανό κι ένα στον Δημήτριο. Έπρεπε να βρει τον σωστό τρόπο για να τα κατατάξει. Σκέφτηκε πως ίσως χρειαζόταν να γράψει κι εκείνη κάποιες επεξηγήσεις. Ύστερα είδε πως δεν υπήρχε λόγος. Τα δεκαπέντε ημερολόγια από μόνα τους τα έλεγαν όλα.
    Τα τοποθέτησε μέσα στο κιβώτιο ώστε να διαβάζονται με την σειρά. Έγραψε πάνω σε μια περγαμηνή έναν τίτλο και κόλλησε την περγαμηνή έξω από το κιβώτιο. Κοίταξε το έργο της. Αυτό το κιβώτιο αποτελούσε ένα ολόκληρο βιβλίο με δεκαπέντε κεφάλαια. Ο τίτλος του ήταν «Χίλια» με υπότιτλο «ημερολόγια του 1.000 μ.Χ.». Ικανοποιημένη, τοποθέτησε το κιβώτιο στην πιο περίοπτη θέση της βιβλιοθήκης της.»

Όπως φαίνεται κι από το παραπάνω τμήμα του προλόγου, όλο το βιβλίο αποτελείται από 15 επιστολές γραμμένες σε πρώτο πρόσωπο με σημειώσεις για το πότε γράφτηκαν, πού γράφτηκαν και σε ποια περίοδο αναφέρονται. Οι δώδεκα εξ αυτών είναι γραμμένες από την Ελένη, μια Ελληνίδα και Αθηναία, κόρη του σοφού Ζήνωνα Χλωρού.  Δύο εξ αυτών των επιστολών είναι γραμμένες από τον Ραντομίρ ή Ρωμανό, τον γιο και διάδοχο του Σαμουήλ, Τσάρου της Βουλγαρίας. Μια επιστολή ακόμη είναι γραμμένη από τον Δημήτριο Κορυδαλλέα, αξιωματικό του Ρωμαϊκού Στρατού από την Θεσσαλονίκη. Τα μέρη όπου εκτυλίσσονται τα γεγονότα είναι η Αθήνα, η Κωνσταντινούπολη, η Θεσσαλονίκη, ο Άθως, η Αχρίδα, η Άνδρος, η Ανάφη και η Κρήτη.

Για τους λάτρεις των ιστορικών αναγνωσμάτων το βιβλίο προσφέρει πολλά. Αποδίδεται το χρώμα της εποχής και των τόπων και δένονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα των ηρώων με την εποχή τους. Βλέπουμε από την μια την θρησκευτική ανοχή κι από την άλλη την μισαλλοδοξία. Θα διακρίνουμε στα πρόσωπα του έργου τον έρωτα, τις διπλές σκέψεις, την ταπείνωση και την καθαρή αφοσίωση. Θα ζήσουμε ανατροπές κι εκπλήξεις με γεωπολιτικές συνέπειες. Πάνω στα βουνά της Κρήτης θα μας περιμένει μια ελεύθερη Ελλάδα για να μας εκπλήξει με την ευφυΐα της και την απελπισία της ταυτόχρονα. Όσοι ταξιδέψουν με το βιβλίο αυτό, θα έχουν κάτι να σκεφτούν και να αναπολήσουν.

Καταδίκη της κυβέρνησης Σαμαρά από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο

Καταδικάστηκε η Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, για το πολύνεκρο ναυάγιο στο Φαρμακονήσι το 2014. Σύμφωνα με το δικαστήριο, στο οποίο προσέφυγαν 16 διασωθέντες, πνίγηκαν 11 άνθρωποι λόγω βίαιης επαναπροώθησης (pussback), κατά την διάρκεια της οποίας το σκάφος του λιμενικού προκάλεσε το ναυάγιο. Της απόφασης είχε προηγηθεί το Πενταμελές Εφετείο Δωδεκανήσου που είχε αποδεχτεί ότι το ναυάγιο οφειλόταν σε λανθασμένους χειρισμούς στην ρυμούλκηση από την Ακτοφυλακή και αθώωσε τον Σύρο πρόσφυγα στον οποίο είχε γίνει προσπάθεια να πέσει όλη η ευθύνη. 

 

Η Ελλάδα καταδικάστηκε για παραβίαση των άρθρων για το "δικαίωμα στη ζωή" και για την "απαγόρευση απάνθρωπης ή ευτελιστικής συμπεριφοράς". Όπως ανέφερε ο καθηγητής της Παντείου κ. Χριστόπουλος «συζητάμε για την απόλυτη ισοπέδωση του κύρους της χώρας, για την θεσμική αναγνώριση της απόλυτης βαρβαρότητας.»

 

Η δεξιά κυβέρνηση Σαμαρά, με τον τότε ΥΕΝ κ.Βαρβιτσιώτη, είχε κάνει το θαύμα της. Μας έκανε ρεζίλι διεθνώς. Μετά από ένα διάλειμμα ανθρωπιάς επί Σύριζα (όταν η χώρα μας τιμήθηκε από όλους τους διεθνείς οργανισμούς και τον Πάπα ακόμη), η Ελλάδα έχει επανέλθει σε επικίνδυνες πρακτικές. Ελπίζω ότι δεν θα έχουμε κάνα νέο Φαρμακονήσι και νέα καταδίκη. Ήδη στο ευρωκοινοβούλιο ο Πρωθυπουργός δέχτηκε σφοδρές πιέσεις για τις επαναπροωθήσεις που ενεργεί η κυβέρνησή του. Μακάρι να μην είναι έτσι. Η Ελλάδα είναι χώρα ανεκτική κι όχι βάρβαρη. Ας προσέξει η κυβέρνηση γιατί το ζήτημα είναι λεπτό.

ΣΤΑ ΑΚΡΑ

Πολύ σύντομα θα διατίθεται και το νέο μου βιβλίο "Στα Άκρα" με υπότιτλο "Η χρυσαυγίτισσα κι ο κνίτης" που γράφτηκε το 2012 και το επιμελήθηκα προσφάτως για να το εκδώσω.

Σε μια συνοπτική παρουσίασή του είχα γράψει: 

Πρόκειται για τον θυελλώδη έρωτα ενός Κνίτη με μια Χρυσαυγίτισσα, πριν ακόμα η Χρυσή Αυγή μπει στην Βουλή. Τα γεγονότα διαδραματίζονται το δίμηνο Απριλίου-Μαΐου του 2012 και μπλέκονται χούλιγκαν, κυκλώματα δικηγόρων και πολιτικές αντιπαραθέσεις.προσφάτως για να το εκδώσω.

Σε μια συνοπτική παρουσίασή του είχα γράψει: 

Πρόκειται για τον θυελλώδη έρωτα ενός Κνίτη με μια Χρυσαυγίτισσα, πριν ακόμα η Χρυσή Αυγή μπει στην Βουλή. Τα γεγονότα διαδραματίζονται το δίμηνο Απριλίου-Μαΐου του 2012 και μπλέκονται χούλιγκαν, κυκλώματα δικηγόρων και πολιτικές αντιπαραθέσεις.

Το βιβλίο είναι γραμμένο σε μια περίοδο όπου η Χρυσή Αυγή ανερχόταν. Το εκλογικό της ποσοστό ακόμη ήταν μηδαμινό (0,6%) αλλά είχε σημειώσει επιτυχία στις δημοτικές του 2010 στην Αθήνα και σε μεγάλες πόλεις και αισιοδοξούσε. Πραγματικά, στις εκλογές που έγιναν τον Μάιο και Ιούνιο του 2012 (μετά την λήξη της δράσης του βιβλίου) η Χρυσή Αυγή πήρε το αξιόλογο 7%. Ένα χρόνο μετά αποκαλύφθηκε η εγκληματική της δράση. 

Η δράση του βιβλίου τελειώνει τον Απρίλιο του 2012, πριν από εκείνες τις διπλές εκλογές που της έδωσαν το 7% και πριν από την επίσημη αποκάλυψη της εγκληματικής της φύσης. Στο διάστημα αυτό, γνωρίζουν για την Χρυσή Αυγή και την καταγγέλλουν μόνον οι αντίπαλοί της στην αριστερά και οι μυημένοι. Πολλοί παρασύρονται από ένα φωτοστέφανο που της φορούν κάποιοι δημοσιογράφοι. Εφημερίδες και ΜΜΕ την κανακεύουν γιατί την θεωρούν αντίδραση στην ανερχόμενη επίσης εκείνο το διάστημα αριστερά. Ήταν η περίοδος όπου το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία φυλλορροούσαν προς κάθε κατεύθυνση ενώ ο Σύριζα, η Δημάρ και το ΚΚΕ ανέβαιναν.

Σε αυτές τις συνθήκες μια όμορφη κοπέλα από δεξιά οικογένεια (η Αλίκη) έλκεται από τις θεωρίες του εθνικισμού και της Χρυσής Αυγής. Ένας γείτονάς της (ο Στράτος) είναι φοιτητής και συνεπής οπαδός και μέλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Μεταξύ τους υπάρχει, φυσικά, απέχθεια και μίσος, όμως τα γεγονότα έρχονται έτσι που οι δυο νέοι συναντιούνται. Βρίσκονται σε μια παρέα φοιτητών και εργαζόμενων νέων, όπου το οπαδικό ποδόσφαιρο και η πολιτικές αντιπαραθέσεις κυριαρχούν. Μια άγρια σύγκρουση οπαδών-χούλιγκαν Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού με θανατηφόρες συνέπειες είναι το ξεκίνημα μιας σειράς γεγονότων που ενοχοποιούν κάποια από τα παιδιά της παρέας. Μια απαγωγή είναι το έναυσμα της σχέσης της Αλίκης και του Στράτου. Ένας εμπρησμός του σπιτιού ενός δικαστικού, οδηγούν τους δυο νέους, τον Κνίτη και την Χρυσαυγίτισσα, στην ανάγκη να συντονιστούν και να αποκτήσουν κοινή δράση και επαφή. Ο στόχος τους είναι να σώσουν τους φίλους τους, τα παιδιά της παρέας, που κινδυνεύουν να μπλέξουν σε κυκλώματα παράνομων μεγαλοδικηγόρων και δικαστικών. Μέσα από αυτή την κοινή δράση, γνωρίζονται, και παρά τις αγεφύρωτες πολιτικές τους διαφωνίες, ερωτεύονται. Η συνέχεια γίνεται πολύπλοκη καθώς με τις αποκαλύψεις που κάνουν μπαίνουν στην μύτη μιας μαφίας πολλών "καθώς πρέπει" κυρίων που τους στοχοποιεί.

Μέσα σε ένα κλίμα των τραγουδιών του Σαββόπουλου (το μυστικό τοπίο) και του Θεοδωράκη (όμορφη πόλη) ξεκινά και τελειώνει μια ιστορία όπου ο έρωτας συγκρούεται με τις κοινωνικές αντιθέσεις. Αυτή τη φορά δεν είναι οι οικογενειακές παραδόσεις που στέκονται εμπόδιο στον έρωτα αλλά οι πολιτικές προτιμήσεις κι οι ιδεολογίες. Κι όπως συμβαίνει πάντα στα παραμύθια, ο έρωτας στο τέλος νικά, αλλά, πληρώνει ένα πανάκριβο τίμημα.

Για να είμαι τίμιος με τον αναγνώστη πρέπει να πω ότι το βιβλίο αυτό δεν μου το εξέδωσαν το 2014 γιατί μου είπαν ότι διαφωνούν με το περιεχόμενό του. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι μια χρυσαυγίτισσα φαινόταν υπό ένα πρίσμα θετικό μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Δεν επέμεινα, ήξερα εξάλλου ότι το κλίμα ήταν βαρύ με την δολοφονία του Παύλου Φύσα και την δίκη της Χρυσής Αυγής. Δεν ήταν η ώρα κατάλληλη γι αυτό το βιβλίο. Τώρα, δέκα χρόνια μετά την συγγραφή του δεν ξέρω αν είναι ακόμα νωρίς. Τέλος πάντων, υπάρχει μια κάποια απόσταση χρονική που ίσως επιτρέψει μια πιο ψύχραιμη ανάγνωση του βιβλίου. Εξάλλου κάνω αυτο-έκδοση κι έτσι δεν εξαρτώμαι πια από τον εκδότη, γι αυτό προχώρησα. Θεώρησα όμως σωστό να τα σημειώσω όλα αυτά για να τα έχει ο αναγνώστης υπ 'όψιν του. 

Στο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του βιβλίου βλέπει κανείς το μνημείο των εραστών της Τερουέλ και στο οπισθόφυλλο μια σκηνή σύγκρουσης των ΜΑΤ με χούλιγκαν.

 

38 προσλήψεις το 2023 στον δήμο

 Η διοίκηση του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας εισηγείται στην οικονομική επιτροπή 38 προσλήψεις προσωπικού. Πρόκειται για τον ετήσιο προγραμματισμό και οι 38 θέσεις αφορούν το έτος 2023.

Για περισσότερες λεπτομέρειες θα επανέλθουμε. Περισσότερες πληροφορίες για αιτήσεις, προθεσμίες κτλ. στον Δήμο. Υπενθυμίζουμε ότι είναι προσλήψεις του έτους 2023.

Πρόκειται για τις θέσεις: (ΚΛΑΔΟΣ-ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΘΕΣΕΙΣ)

ΠΕ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ 1

ΤΕ ΤΕΧΝΟΛΟΓΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ 1

ΤΕ ΤΕΧΝΟΛΟΓΩΝ ΤΟΠΟΓΡΑΦΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ 1

ΔΕ ΔΕΝΔΡΟΚΗΠΟΥΡΩΝ 3

ΔΕ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ 5

ΔΕ ΗΛΕΚΤΡΟΤΕΧΝΙΤΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ 1

ΔΕ ΜΗΧΑΝΟΤΕΧΝΙΤΩΝ 1

ΔΕ ΟΔΗΓΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ 3

ΔΕ ΤΕΧΝΙΤΩΝ 3

ΔΕ ΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΩΝ ΕΡΓΩΝ 1

ΥΕ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ 10

ΥΕ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΗΠΩΝ 4

ΥΕ ΕΡΓΑΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ 4

Θα επιβάλουν στον κ.Μητσοτάκη οι επικοινωνιολόγοι του να ζητήσει συγνώμη;

Είναι εκτεθειμένος ο πρωθυπουργός με τα όσα είπε στην Βουλή στις 30 Ιανουαρίου 2022 για την "σκευωρία" που εξέταζε από τότε το δικαστικό συμβούλιο. Η εξέταση κράτησε δύο χρόνια, μαζεύτηκαν κάπου τρεις χιλιάδες σελίδες εγγράφων και οι ανώτατοι δικαστές (διορισμένοι από την  Νέα Δημοκρατία) κατέληξαν ότι δεν υπάρχει σκευωρία και ότι ο Παπαγγελόπουλος, η Τουλουπάκη, οι αντιεισαγγελείς, κι οι δημοσιογράφοι έκαναν απλώς την δουλειά τους και την έκαναν καλά. Αυτούς όμως τους είχε κατονομάσει ως συμμορία και ως υπόκοσμο ο Πρωθυπουργός και μάλιστα από το επίσημο βήμα της Βουλής.

Ήταν γκάφα ή έριξε την λάσπη επίτηδες Ό,τι κι αν ήταν, το ερώτημα παραμένει: Θα ζητήσει συγνώμη ο Μητσοτάκης που αποκάλεσε στη Βουλή «συμμορίτες κι υπόκοσμο» τους δημοσιογράφους και τους δικαστικούς που αποκάλυψαν την Νοβάρτις; Θα ζητήσει συγνώμη που κατηγόρησε (εν γνώσει του) αθώους ανθρώπους στην Βουλή; Αυτό έχει να κάνει λιγότερο με την γενναιότητά του (αστείο) και περισσότερο με τους επικοινωνιολόγους του. Αυτοί θα τον αναγκάσουν να το πει όπως τον έβαλαν να χαιρετά τον αγρότη στο μέσον του κάμπου της Λάρισας ή τον ανέβασαν σε μια λάντζα στον Κορινθιακό για να διορθώνει τον ισθμό της Κορίνθου.

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠ' ΤΗ ΒΟΥΛΗ 30/1/22

Θα πάει η υπόθεση ως το τέλος;

Το βούλευμα του δικαστικού συμβουλίου του ειδικού δικαστηρίου είναι σαφές. Καμία σκευωρία δεν στήθηκε για να εκθέσει πρωθυπουργούς και υπουργούς που τα πήραν από την Νοβάρτις. Ο Παπαγγελόπουλος, οι εισαγγελείς κι οι δημοσιογράφοι έκαναν σωστά την δουλειά τους. Έπρεπε να αξιοποιήσουν τους μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος και τις πληροφορίες του FBI για να αποκαλύψουν το σκάνδαλο κι αυτό έκαναν. Εφόσον υπήρχαν ονόματα υπουργών, η υπόθεση πήγε στην Βουλή. Η δικαιοσύνη στη συνέχεια έκρινε ότι οι φάκελοι (πλην Λομβέρδου) πρέπει να μπουν στο αρχείο. Βρέθηκαν βέβαια ποσά αδικαιολόγητα σε Αβραμόπουλο και Γεωργιάδη, αλλά, ήταν αδιευκρίνιστα (!!!) οπότε αρχείο. Και για τους άλλους ... αρχείο επίσης, κι ας γελάει όλος ο κόσμος με την ελληνική δικαιοσύνη, που της προσφέρουν στο πιάτο την υπόθεση κι εκείνη γυρνάει το κεφάλι από την άλλη. Γιατί είναι τυφλή. Και το γέλιο του κόσμου έγινε χαχανητό όταν μαθεύτηκε ότι οι κατηγορούμενοι, μόλις έγιναν κυβέρνηση, έβαλαν την Βουλή να υποστηρίξει ότι η δίωξη που τους ασκήθηκε ήταν σκευωρία! 

Τώρα αυτό κατέπεσε, αλλά το βασικό ερώτημα παραμένει. Τι θα γίνει με τα λαμόγια που τα πήραν από την Νοβάρτις αλλά κυκλοφορούν ελεύθεροι; Πολιτικοί είναι; Γιατροί είναι; Διοικητικά στελέχη είναι; Ό,τι κι αν είναι, πρέπει να λογοδοτήσουν, άρα η υπόθεση πρέπει να μείνει ανοιχτή και να διερευνηθεί. Υπάρχουν βέβαια δυσκολίες καθώς η επόμενη κυβέρνηση είναι πολύ πιθανό να περιλαμβάνει και το Κιναλ (τώρα πια ΠαΣοΚ-Κιναλ) που έχει στελέχη του εμπλεκόμενα στο σκάνδαλο. Είναι όμως πολύ πιθανό να θελήσει την κάθαρση και αυτοκάθαρση και το ίδιο το ΠαΣοΚ. Εξάλλου, το έχει ξανακάνει εν μέρει στο παρελθόν (Τζοχατσόπουλος, Τσουκάτος), μπορεί να θελήσει το κάνει και τώρα, στο άμεσο μέλλον.

Η αξιωματική αντιπολίτευση υποσχέθηκε ότι η υπόθεση θα φτάσει ως το τέλος της. Ότι θα απαντήσει στα βασικά ερωτήματα, ποιοι δωροδοκήθηκαν, ποιοι εμπόδισαν τους δικαστές, ποιοι έκρυψαν την αλήθεια. Ο κ. Τσίπρας είπε ότι η Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου δεν θα νικηθούν. Αισιόδοξο τον βρίσκω. Η Δημοκρατία χωλαίνει από την πρώτη στιγμή που εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα (αυτό συνέβη μόλις το 1974) και το Κράτος Δικαίου είναι ζητούμενο εδώ και διακόσια χρόνια, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Ωστόσο η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. 

Να κλείσω με μια επισήμανση του Νίκου Ξυδάκη σε άρθρο του. Σημειώνει τα τελευταία γεγονότα, π.χ. το αθωωτικό βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου, την πίεση από τα όργανα της ΕΕ για την ελευθερία του τύπου, για τα πουσμπακ, για την οικονομία, τις λανθασμένες μεταφράσεις των εγγράφων του FBI, τις υποθέσεις Λιγνάδη και Μενδώνη, το  TurkAegean κτλ. Αναρωτιέται ο σχολιαστής αν όλα αυτά θα έχουν πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση. Και καταλήγει με μιαν αποστροφή με την οποία συμφωνώ:

«Εδώ θα κριθεί η ικανότητα του μηχανισμού χειραγώγησης της κοινής γνώμης, αλλά και η ικανότητα της αντιπολίτευσης να παίξει το ρόλο της έξω από το πλαίσιο της χειραγώγησης, Εδώ κρίνονται τα στρατηγικά και τακτικά αποθέματα ενός εκάστου. Οι εκλογικές μάχες άρχισαν.»

Δεν ξέρω πότε θα γίνουν εκλογές. Νομίζω ότι κανείς δεν ξέρει, ούτε ο Μητσοτάκης. Όλοι λένε για Σεπτέμβρη όμως υπάρχουν πολλές παράμετροι που θα παίξουν τον ρόλο τους (π.χ. φωτιές, οικονομία, πανδημία, Αιγαίο). Δεν μπορούν, πάντως να αργήσουν παραπάνω από ένα χρόνο. Και θα διεξαχθούν με την απλή αναλογική σε ένα κλίμα τοξικό και εξόχως αντιπαραθετικό. Δεν θα κριθεί η ιστορία της Ελλάδας από αυτές τις εκλογές, θα κριθούν όμως πολλά για την καθημερινότητά μας. Θα κριθεί αν θα παραμείνουμε σε τροχιά υποβάθμισης της χώρας μας με το ΑΕΠ να μην ανεβαίνει και το χρέος να φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη, ή αν θα πλησιάσουμε ξανά τις χώρες που μας άφησαν πολύ πίσω στην ΕΕ. Ήδη είμαστε πίσω από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και τις Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία ενώ είχαμε ξεκινήσει μπροστά τους. Ήδη πλησιάζουμε πρις τα κάτω την Βουλγαρία και την Ρουμανία όπως είχαν προβλέψει για εμάς οι Γερμανοί το 2010. Αυτή η πορεία πρέπει να σταματήσει και ουσιαστικός όρος γι αυτό είναι η πολιτική αλλαγή. Την χρειαζόμαστε για να λήξουν οι εκκρεμότητες του παρελθόντος, να επέλθει μια στοιχειώδης έστω κάθαρση και να αρχίσει η δικαιοσύνη να κάνει βήματα απεξάρτησης από την πολιτική εξουσία. Την χρειαζόμαστε για να ξαναγίνει κάποτε η Ελλάδα μια χώρα της αξιοπρέπειας και της προκοπής όπου το αύριο θα είναι αισιόδοξο κι όχι μαύρο όπως προδιαγράφεται σήμερα.