Το βούλευμα του δικαστικού συμβουλίου του ειδικού δικαστηρίου είναι σαφές. Καμία σκευωρία δεν στήθηκε για να εκθέσει πρωθυπουργούς και υπουργούς που τα πήραν από την Νοβάρτις. Ο Παπαγγελόπουλος, οι εισαγγελείς κι οι δημοσιογράφοι έκαναν σωστά την δουλειά τους. Έπρεπε να αξιοποιήσουν τους μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος και τις πληροφορίες του FBI για να αποκαλύψουν το σκάνδαλο κι αυτό έκαναν. Εφόσον υπήρχαν ονόματα υπουργών, η υπόθεση πήγε στην Βουλή. Η δικαιοσύνη στη συνέχεια έκρινε ότι οι φάκελοι (πλην Λομβέρδου) πρέπει να μπουν στο αρχείο. Βρέθηκαν βέβαια ποσά αδικαιολόγητα σε Αβραμόπουλο και Γεωργιάδη, αλλά, ήταν αδιευκρίνιστα (!!!) οπότε αρχείο. Και για τους άλλους ... αρχείο επίσης, κι ας γελάει όλος ο κόσμος με την ελληνική δικαιοσύνη, που της προσφέρουν στο πιάτο την υπόθεση κι εκείνη γυρνάει το κεφάλι από την άλλη. Γιατί είναι τυφλή. Και το γέλιο του κόσμου έγινε χαχανητό όταν μαθεύτηκε ότι οι κατηγορούμενοι, μόλις έγιναν κυβέρνηση, έβαλαν την Βουλή να υποστηρίξει ότι η δίωξη που τους ασκήθηκε ήταν σκευωρία!
Τώρα αυτό κατέπεσε, αλλά το βασικό ερώτημα παραμένει. Τι θα γίνει με τα λαμόγια που τα πήραν από την Νοβάρτις αλλά κυκλοφορούν ελεύθεροι; Πολιτικοί είναι; Γιατροί είναι; Διοικητικά στελέχη είναι; Ό,τι κι αν είναι, πρέπει να λογοδοτήσουν, άρα η υπόθεση πρέπει να μείνει ανοιχτή και να διερευνηθεί. Υπάρχουν βέβαια δυσκολίες καθώς η επόμενη κυβέρνηση είναι πολύ πιθανό να περιλαμβάνει και το Κιναλ (τώρα πια ΠαΣοΚ-Κιναλ) που έχει στελέχη του εμπλεκόμενα στο σκάνδαλο. Είναι όμως πολύ πιθανό να θελήσει την κάθαρση και αυτοκάθαρση και το ίδιο το ΠαΣοΚ. Εξάλλου, το έχει ξανακάνει εν μέρει στο παρελθόν (Τζοχατσόπουλος, Τσουκάτος), μπορεί να θελήσει το κάνει και τώρα, στο άμεσο μέλλον.
Η αξιωματική αντιπολίτευση υποσχέθηκε ότι η υπόθεση θα φτάσει ως το τέλος της. Ότι θα απαντήσει στα βασικά ερωτήματα, ποιοι δωροδοκήθηκαν, ποιοι εμπόδισαν τους δικαστές, ποιοι έκρυψαν την αλήθεια. Ο κ. Τσίπρας είπε ότι η Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου δεν θα νικηθούν. Αισιόδοξο τον βρίσκω. Η Δημοκρατία χωλαίνει από την πρώτη στιγμή που εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα (αυτό συνέβη μόλις το 1974) και το Κράτος Δικαίου είναι ζητούμενο εδώ και διακόσια χρόνια, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Ωστόσο η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Να κλείσω με μια επισήμανση του Νίκου Ξυδάκη σε άρθρο του. Σημειώνει τα τελευταία γεγονότα, π.χ. το αθωωτικό βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου, την πίεση από τα όργανα της ΕΕ για την ελευθερία του τύπου, για τα πουσμπακ, για την οικονομία, τις λανθασμένες μεταφράσεις των εγγράφων του FBI, τις υποθέσεις Λιγνάδη και Μενδώνη, το TurkAegean κτλ. Αναρωτιέται ο σχολιαστής αν όλα αυτά θα έχουν πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση. Και καταλήγει με μιαν αποστροφή με την οποία συμφωνώ:
«Εδώ θα κριθεί η ικανότητα του μηχανισμού χειραγώγησης της κοινής γνώμης, αλλά και η ικανότητα της αντιπολίτευσης να παίξει το ρόλο της έξω από το πλαίσιο της χειραγώγησης, Εδώ κρίνονται τα στρατηγικά και τακτικά αποθέματα ενός εκάστου. Οι εκλογικές μάχες άρχισαν.»
Δεν ξέρω πότε θα γίνουν εκλογές. Νομίζω ότι κανείς δεν ξέρει, ούτε ο Μητσοτάκης. Όλοι λένε για Σεπτέμβρη όμως υπάρχουν πολλές παράμετροι που θα παίξουν τον ρόλο τους (π.χ. φωτιές, οικονομία, πανδημία, Αιγαίο). Δεν μπορούν, πάντως να αργήσουν παραπάνω από ένα χρόνο. Και θα διεξαχθούν με την απλή αναλογική σε ένα κλίμα τοξικό και εξόχως αντιπαραθετικό. Δεν θα κριθεί η ιστορία της Ελλάδας από αυτές τις εκλογές, θα κριθούν όμως πολλά για την καθημερινότητά μας. Θα κριθεί αν θα παραμείνουμε σε τροχιά υποβάθμισης της χώρας μας με το ΑΕΠ να μην ανεβαίνει και το χρέος να φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη, ή αν θα πλησιάσουμε ξανά τις χώρες που μας άφησαν πολύ πίσω στην ΕΕ. Ήδη είμαστε πίσω από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και τις Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία ενώ είχαμε ξεκινήσει μπροστά τους. Ήδη πλησιάζουμε πρις τα κάτω την Βουλγαρία και την Ρουμανία όπως είχαν προβλέψει για εμάς οι Γερμανοί το 2010. Αυτή η πορεία πρέπει να σταματήσει και ουσιαστικός όρος γι αυτό είναι η πολιτική αλλαγή. Την χρειαζόμαστε για να λήξουν οι εκκρεμότητες του παρελθόντος, να επέλθει μια στοιχειώδης έστω κάθαρση και να αρχίσει η δικαιοσύνη να κάνει βήματα απεξάρτησης από την πολιτική εξουσία. Την χρειαζόμαστε για να ξαναγίνει κάποτε η Ελλάδα μια χώρα της αξιοπρέπειας και της προκοπής όπου το αύριο θα είναι αισιόδοξο κι όχι μαύρο όπως προδιαγράφεται σήμερα.
