Υπάρχει ελπίς;

Όταν είχα γράψει για ένα φανταστικό σχέδιο εκλογών στην τοπική αυτοδιοίκηση με κλήρωση των θέσεων εξουσίας σε όλους τους πολίτες, μου είχαν απαντήσει τέσσερις μόνο φίλοι, είτε στο φέισμπουκ είτε με ημέηλ. Την Κυριακή ξαναέγραψα για το θέμα και συμπλήρωσα σχόλια που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ενδιαφέρον και περιέργεια, συμφωνίες ή αντιρρήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν να μειωθούν αυτή τη φορά στο μισό, μόνο δύο απαντήσεις είχα. Προφανώς το θέμα δεν συγκίνησε σχεδόν κανέναν, ελάχιστους μόνο! Εμένα όμως, με προκαλεί αυτή η "μη συγκίνηση-αδιαφορία" κι έτσι θα ξαναγράψω μια νέα "μονογραφία" επί του θέματος.

Υπάρχει μια διάχυτη απογοήτευση στον κόσμο πως τίποτε δεν μπορεί να γίνει. Ακόμη κι αυτή η "πρώτη φορά αριστερά", παρ' όλο που εξακολουθεί να παραμένει καλύτερη επιλογή από τις εναλλακτικές που προτείνονται, δεν μπορεί πια να εμπνεύσει. Θυμίζει το ΠαΣοΚ όταν είχε χάσει πια την ορμή του. Κι εκείνο συνέχιζε να ψηφίζεται μαζικά ως η μόνη εναλλακτική απέναντι στην δεξιά. Αυτή φαίνεται να είναι πια η καλύτερη προοπτική για την σημερινή κυβέρνηση. Ίσως να είναι αρκετό γι αυτήν, δεν είναι όμως αρκετό για να δώσει χαμόγελα και ελπίδες σε κανέναν από τους ψηφοφόρους της. Και επειδή ούτε η αντιπολίτευση δεν χαίρεται, ούτε η λοιπή αριστερά, γι αυτό και δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο να ανεβάσει η τρέχουσα πολιτική την αισιοδοξία των Ελλήνων.

Αφού λοιπόν δεν γίνεται τίποτε σε μια Ελλάδα που βυθίζεται στην κρίση και την ανυποληψία, σε μια Ευρώπη που κυριαρχείται από εγωισμούς και άδικες πολιτικές, σε ένα κόσμο που παραλογίζεται δημιουργώντας συνεχώς οικολογικά καρκινώματα, τι να ελπίζει κανείς από ένα ουτοπικό σύστημα συνεχών κληρώσεων που μας προτείνεις; Τι κι αν θα μοιράζει αυτό το σύστημα την εξουσία σε όλους τους πολίτες; Μήπως και τώρα που έχουν τόση εξουσία οι κυβερνώντες μπορούν και κυβερνούν; Κι αν δεν μπορούν αυτοί να κυβερνήσουν, θα ασκεί εξουσία ο κυρ-Κώστας και η κυρά Μαρία όταν θα κληρωθούν επόπτης καθαριότητας ο ένας για δεκαπέντε μέρες και δημοτική σύμβουλος για ένα μήνα η άλλη;

Και τα επιχειρήματα που είχα παραθέσει, έμοιαζαν να θέλουν χρόνο για να αποδώσουν. Θα φτιαχτούν υπεύθυνοι πολίτες, η αρχή θα είναι πανταχού παρούσα, θα υπήρχε σταδιακά αποτελεσματικός έλεγχος και εξάλειψη της διαφθοράς κλπ. Σε όλα τα μέτρα οι θετικές επιδράσεις τους αναμένονταν μακροπρόθεσμα ... και ... ποιος μπορεί να περιμένει;

Ε, όταν το βλέπεις έτσι, δεν μπορώ να σου δώσω και πολύ άδικο...

Θα έπρεπε όμως αναγνώστη να το δεις κι αλλιώς.

• Αν εμείς οι πολίτες δεν κάνουμε τίποτε και μείνουμε αδρανείς να περιμένουμε τη μοίρα μας, μπορεί να μας βγει ποτέ αυτό σε καλό;
• Αν συνεχίσουμε να ελπίζουμε μάταια ότι λύση θα είναι αύριο ο Μητσοτάκης ή η Γεννηματά, ή ότι λύση είναι ο στενός κορσές του Σύριζα ή ότι μπορεί να μας σώσει ο Καρατζαφέρης, θα αλλάξει κάτι; Μήπως, με τον τρόπο αυτόν, την μια απογοήτευση μόνο μια άλλη μεγαλύτερη μπορεί να την διαδεχτεί;
• Αν ψηφίσουμε κάτι εντελώς καινούριο, άλλος το ΚΚΕ για "πρώτη φορά" ή την Ανταρσύα κι άλλος μιαν άλλη εκδοχή της επανάστασης, θα αλλάξει τίποτε στη ζωή μας ή απλά θα έχουμε ησυχάσει τις εσώτερες τύψεις χωρίς να έχουμε αλλάξει ούτε ένα πετραδάκι στο περιβάλλον μας;
• Να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε στις διαδηλώσεις; Τι να σας πω, αν το θέλετε ... ουδείς λόγος ... εγώ έτσι κι αλλιώς πάω σε αρκετές. Στα μπλόκα του ΠΑΜΕ θα με βρείτε γιατί εκεί πάνε οι φίλοι μου.
• Να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο; Εκεί θα καταλήξουμε αν δεν βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια τάξη.

Λοιπόν, εδώ θα ταίριαζε να βάλω ένα ποίημα, αλλά δεν θα μου κάνω την χάρη. Θα πω την γνώμη μου.

Νομίζω πως είναι καιρός να δούμε την αλήθεια κατάφατσα. Δεν υπάρχει πια χρόνος ούτε για την Ελλάδα ούτε για την Ευρώπη, ίσως-ίσως ούτε και για τον κόσμο. Η πορεία που αγνοεί την πιο σημαντική συνιστώσα του ανθρώπου, την εξουσιαστική και πολιτική, για χάρη της δευτερεύουσας οικονομικής του πλευράς, είναι που μας έφερε εδώ και θα μας οδηγήσει στο πλήρες αδιέξοδο. Ιεραρχικές κοινωνικές σχέσεις (οι πάνω και οι κάτω) που πάνε να καταπολεμηθούν με επίσης ιεραρχικά μορφώματα όπως τα κόμματα (καλοί οι δικοί μας, κακοί όλοι οι άλλοι) δεν μπορούν παρά να αναπαράγουν τις εξουσιαστικές σχέσεις. Στο τέλος θα είναι χαμένοι οι πολλοί και θα επιπλεύσουν και πάλι οι ολίγοι. Το σύστημα πρέπει να κτυπηθεί στη ρίζα του. Αυτό που πρέπει να ξεριζωθεί είναι ακριβώς η αντίληψη πως κάποιοι είναι καλύτεροι από τους άλλους, πως ο κυρ-Κώστας και η κυρά Μαρία, που είχα αναφέρει πιο πάνω, δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν παρά μόνο να κυβερνηθούν.

Ο λαός ψηφίζει κι έχει τη δύναμη στα χέρια του, αρκεί να το αντιληφθεί, να το συνειδητοποιήσει. Να χρησιμοποιήσει αυτή τη δύναμη όχι για να βάζει τον Τσίπρα στη θέση του Σαμαρά και τον Μητσοτάκη στη θέση του Λεβέντη αλλά για να βάλει τον εαυτό του, τον δήμο, το σώμα των πολιτών στην εξουσία. Κι αυτό γίνεται μόνο με την κλήρωση, όπου ΟΛΟΙ περνούν από την εξουσία για λίγο χρόνο και από όλες τις θέσεις. Όσο δεν εμπιστεύονται οι σπουδαίοι και οι διανοούμενοι ή οι αγωνιστές και οι επαναστάτες τον κυρ-Κώστα και την κυρά-Μαρία και θέλουν να πάρουν αυτοί οι ίδιοι (οι επαΐοντες) την εξουσία, θα συνεχίσουν να εκλέγονται κόμματα που θα εντάσσονται στο ολιγαρχικό σύστημα και θα υπηρετούν τελικά άθελά τους ή συνειδητά τα συμφέροντα των ολίγων πλουσίων που έχουν την εξουσία στα χέρια τους "δια των δικών μας (υποτίθεται) αντιπροσώπων".

Μην απορρίψετε τόσο εύκολα την μοναδική πρόταση που θέλει πραγματικά να δώσει την εξουσία στον ίδιο τον λαό. Κλήρωση παντού, για να μας γίνει συνήθεια. Κλήρωση στην εκλογή των μαθητικών συμβουλίων στις μαθητικές κοινότητες για να δουν τα θετικά της οι μαθητές. Κλήρωση στα σωματεία για να δουν οι πολίτες που συνεχίζουν να εμπλέκονται με τα κοινά τις θετικές της επιδράσεις. Κλήρωση στην τοπική αυτοδιοίκηση, κλήρωση στην κεντρική εξουσία. Όλοι είναι ικανοί για πολιτικοί. Όλοι μπορούν να γίνουν πολίτες και να πάψουν να είναι υπήκοοι. Αυτή είναι και η μόνη μας (ίσως η τελευταία) ελπίδα.

Όπως λέει ο φίλος μου ο Αλέξανδρος Κόντος, το παρελθόν της Ελλάδας είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Θα επανέλθω αν έχετε κουράγιο και διάθεση.

Μια αλλαγή που θα μπορούσε πραγματικά να ... αλλάξει κάτι! Εντέλει, η δημοκρατία στους Δήμους, είναι εφικτή;

Στις 28 Ιουλίου 2015 είχα αναρτήσει ένα κείμενο με τίτλο "Δημοκρατία στους Δήμους" και ανέφερα (κάπως στατικά και φορμαλιστικά είναι η αλήθεια) έναν δημοκρατικό τρόπο οργάνωσης ενός δήμου 30.000 κατοίκων με βάση την κλήρωση των αξιωμάτων σε όλους τους πολίτες. Έλεγα τότε "με κλήρωση και εκ περιτροπής" ενώ το σωστό θα ήταν να έγραφα "με κλήρωση και εναλλαγή και περιορισμένη θητεία". Με τον τρόπο αυτό σε κάθε τετραετία τις διάφορες εξουσίες του δήμου θα ασκούσε το σύνολο των κατοίκων αφού για κάθε χρονιά χρειάζονταν περίπου 5.000 πολίτες σε ένα σώμα 20.000 "εκλογέων" (που θα ήταν οι κληρώσιμοι) από τους σημερινούς εκλογικούς καταλόγους.

Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Αλέξανδρου Κόντου περί του Αριστοτέλη χτες στο ίδρυμα Δαμαλά, θα ξαναθυμίσω σήμερα εκείνη την ανάρτηση και θα προχωρήσω σε κάποια τωρινά σχόλια.

Κατ' αρχάς η ανάρτηση:

Τρίτη, 28 Ιουλίου 2015

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ

Επειδή το σύστημα της εκ περιτροπής ανάληψης των διαφόρων θέσεων εξουσίας από τον λαό με κλήρωση ακούγεται σαν μια παραξενιά, καλό θα ήταν να δοθούν μερικές ακόμα διευκρινίσεις.

Φανταστείτε ότι είστε δικηγόρος, ή αρχιτεκτόνισσα, ή παπουτσής, ή τεντάς, ή εργάτρια ή γιατρίνα ή δημοσιογράφος ... οτιδήποτε κι αν είστε, όποιο φύλο κι αν έχετε, όποιες κι αν είναι οι γραμματικές σας γνώσεις ή η περιουσία σας, και έρχεται η στιγμή να κληρωθούν οι θέσεις στα δημοτικά πράγματα.. Αυτή η στιγμή θα έρχεται μια φορά τον χρόνο γιατί κάθε χρόνο θα διενεργείται νέα κλήρωση

Έχουμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Ο λαός δεν εκλέγει κάποιους για να τον εξουσιάζουν αλλά εξουσιάζει ο ίδιος τον εαυτό του. Την εξουσία αυτή την ασκούν ΟΛΟΙ και αυτό είναι που ξεχωρίζει το λαοκρατικό-δημοκρατικό σύστημα για το οποίο μιλάμε (με κλήρωση όλων των θέσεων ευθύνης και συμμετοχή όλων σε αυτές) από το ολιγαρχικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που έχουμε σήμερα σε όλα τα επίπεδα όπου όλοι ψηφίζουν αλλά ολίγοι και συνήθως οι ίδιοι διοικούν.

Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε για ένα δήμο περίπου τριάντα χιλιάδων κατοίκων (30.000) και όχι για γιγαντιαίους δήμους όπου όλοι είναι άγνωστοι μεταξύ τους. Ο Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας, για παράδειγμα, που έχει περίπου ενενήντα χιλιάδες (90.000) κατοίκους θα πρέπει να σπάσει σε τρία κομμάτια. Της Δραπετσώνας (με Ευγένεια, Χαραυγή και Κερατζάκη), της Αμφιάλης και των Ταμπουρίων.

Στον Δήμο των 30.000 κατοίκων με 20.000 ψηφοφόρους θα κληρωθούν: 

1) Τριακόσιοι εξήντα (360) κληροθέτες, που θα διενεργούν τις κληρώσεις με βάση τους δημοτικούς καταλόγους και που θα αλλάζουν κάθε μήνα (12 μήνες επί 30 κληροθέτες κάθε φορά =360)

2) Χίλιοι εκατό (1.100) δημοτικοί σύμβουλοι εκ των οποίων με κλήρωση θα προκύπτει ένα δημοτικό συμβούλιο πενήντα (50) συμβούλων που θα αλλάζει κάθε εβδομάδα τα είκοσι μέλη του (51 εβδομάδες Χ 20 μέλη =1020 συν οι 50 της αρχής κάνουν 1070 συν τριάντα αναπληρωματικοί ίσον 1.100). Οι πενήντα (50) κάθε φορά διαφορετικοί σύμβουλοι θα αποφασίζουν για τα θέματα ημερήσιας διάταξης του δημοτικού συμβουλίου που θα συνεδριάζει μια φορά την εβδομάδα. Από τους πενήντα κάθε εβδομάδα θα επιλέγονται με κλήρωση ο ένας (1) δήμαρχος και οι πέντε (5) αντιδήμαρχοί του που θα έχουν θητεία μιας εβδομάδας και δεν θα μπορούν να επανεκλεγούν μέσα στο έτος. Συνολικά θα εκτίσουν εβδομαδιαία θητεία δημάρχου πενήντα δύο (52) δήμαρχοι και διακόσιοι δέκα (210) αντιδήμαρχοι, όλοι κατόπιν κληρώσεως. Επίσης θα επιλέγονται με κλήρωση ο Πρόεδρος του Συμβουλίου, ο Αντιπρόεδρος και ο Γραμματέας με θητεία ενός μήνα. Τα τρία μέλη του Προεδρείου δεν θα μπορούν να επανεκλεγούν. Μέσα στο έτος θα έχουμε δώδεκα (12) Προέδρους του ΔΣ και άλλους τόσους αντιπροέδρους και άλλους τόσους Γραμματείς (σύνολο 36). Από τους 1.100 της αρχικής κλήρωσης οι 300 περίπου θα θητεύουν σε ένα κάποιο αξίωμα πέραν του αξιώματος του δημοτικού συμβούλου.

3) Πεντακόσιοι πενήντα (550) κοσμήτορες (ελεγκτές καθαριότητας, φωτισμού, εξωραϊσμού) εκ των οποίων οι δέκα (10) θα εποπτεύουν τις δέκα περιοχές στις οποίες θα χωριστεί ο δήμος και θα αλλάζουν κάθε εβδομάδα. (52 εβδομάδες Χ 10 επόπτες = 520 συν τριάντα αναπληρωματικοί =550) Με βάση τις αναφορές των κοσμητόρων θα προάγονται ή θα παίρνουν κάτι παραπάνω από τον βασικό μισθό οι εργάτες καθαριότητας.

4) Χίλιοι πεντακόσιοι (1.500) δικαστές καθημερινών υποθέσεων (ειρηνοδίκες) οι οποίοι θα συγκροτούν ανά υπόθεση και με βάση τη σοβαρότητά της μικρότερα Συμβούλια Εκδίκασης Υποθέσεων που θα αποτελούνται από πενήντα (50) ή εκατό (100) ή διακόσιους (200) ειρηνοδίκες αναλόγως με την υπόθεση και πάντα με βάση την κλήρωση. Θα λύνουν ζητήματα κυρίως του κανονισμού καθαριότητας και αστυνομικών διατάξεων, επιπέδου πλημμελήματος και τις μικροδιενέξεις μεταξύ των κατοίκων, επιβάλλοντας πρόστιμα ή άλλες μικρές ποινές.

5) Εξήντα (60) Συνήγοροι του Πολίτη εκ των οποίων θα κληρώνονται κάθε μήνα πέντε Συνήγοροι που θα αποτελούν ένα πενταμελές Συμβούλιο Συνηγορίας. Σε δώδεκα μήνες επί πέντε μέλη, θα γίνουν συνήγοροι του Πολίτη εξήντα (60) πολίτες. Θα μαζεύουν τα παράπονα των πολιτών και θα οδηγούν τα ζητήματα ανάλογα με την βαρύτητα του καθενός στο δημοτικό συμβούλιο ή στο αντίστοιχο "ειρηνοδικείο" 

6) Εξακόσιοι (600) Φύλακες της Πόλης που θα αντιμετωπίζουν σε συνεργασία με την Αστυνομία και με βάρδιες τα θέματα μικροεγκληματικότητας στις γειτονιές και θα ζητούν την συμπαράσταση των δημοτών (εκτός της Αστυνομίας) για να λύνουν όποιο θέμα γεννιέται επί τόπου. Σε κάθε μια από τ,ις δέκα περιοχές θα αναλαμβάνουν (κατόπιν κληρώσεως) για ένα μήνα πέντε "Πολιτοφύλακες" (12 μήνες Χ 5 φύλακες Χ 10 περιοχές =600)

7) Επτακόσιοι είκοσι (720) Επόπτες κτηρίων που θα "φυλάνε" με δεκαπενθήμερη θητεία και θα φροντίζουν, θα επιστατεύουν (όπως περίπου οι σχολικοί φύλακες) τριάντα δημόσια κτήρια (σχολεία, κέντρα πολιτισμού, υγείας, αθλητισμού και ,αναψυχής) και θα εποπτεύουν το προσωπικό των υπηρεσιών. Για τα 24 δεκαπενθήμερα του έτους και για 30 χώρους του Δήμου που θα εποπτεύονται θα κληρώνεται ένας (1) Επόπτης κάθε φορά (24Χ30=720)

8) Εκατόν είκοσι (120) οικονομικούς συμβούλους που θα ελέγχουν τα Οικονομικά του Δήμου (προϋπολογισμός, εκτέλεση τεχνικού προγράμματος, προσλήψεις, μισθοδοσίες, έξοδα κίνησης, τροφεία κλπ) οι οποίοι θα είναι δέκα κάθε μήνα (12 μήνες Χ 10= 120 συνολικά) και οι οποίοι θα δίνουν λόγο στο δημοτικό συμβούλιο και στους συνηγόρους του Πολίτη. 

Σύνολο 5.010 Πολίτες (εκ των 20.000 ψηφοφόρων) θα κληρώνονται κάθε χρόνο σε θέσεις ευθύνης, αμισθί, με παροχή μόνο τροφής ή εξόδων κίνησης όπου και όποτε είναι αναγκαία.

Οι 20.000 πολίτες της Δραπετσώνας θα είναι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ πολίτες και σύντομα αυτό θα αποδώσει καρπούς σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.

Η διοίκηση και το προσωπικό του Δήμου, έχοντας ένα απρόσωπο στην ουσία πολιτικό προϊστάμενο, θα μπορεί να αποδώσει σωστά και δεν θα καλύπτεται πίσω από διαπλοκές και προστασίες που ευνοούν και την παράλυση του διοικητικού μηχανισμού αλλά και τη διαφθορά.

Τα υπόλοιπα σχόλια δικά σας!

Τότε που έγινε η ανάρτηση ακολούθησε διάλογος δικός μου με τέσσερις (μόνον) ανθρώπους, τρεις με η-μεηλ και ένας στο φέϊσμπουκ. Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι παρέθεσα έναν τρόπο εκλογής χωρίς να τον σχολιάσω. Αυτό θα κάνω τώρα:

Σημειώνω μερικά από τα θετικά αναμενόμενα αποτελέσματα:

1) Η ανάληψη των αξιωμάτων από όλους τους δημπότες ανεξαιρέτως θα τους καθιστούσε ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ πολίτες και πραγματικούς ΓΝΩΣΤΕΣ της κατάστασης του δήμου τους και των δυσκολιών της διαχείρισης της καθημερινότητας αλλά και των ευθυνών που υπάρχουν για τις πιο μεγάλες και σπουδαίες αποφάσεις.
2) Η διοίκηση (διαχείριση) του δήμου από τις υπηρεσίες θα εξασφάλιζε την συνέχεια της "αρχής" και θα εφοδίαζε με εμπειρία το πολιτικό προσωπικό όποτε χρειαζόταν. 
3) Οι αποφάσεις που θα λαμβάνονταν θα αντανακλούσαν την θέληση των πολιτών πολύ καλύτερα από όσο τις αποτυπώνουν τα διάφορα γκάλλοπ και πολύ πιο καθαρά και τίμια από όσο τις εκπροσωπούν οι διάφοροι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, υποκείμενοι σε πιέσεις κάθε είδους.
4) Το μάτι και το αυτί της "απρόσωπης" δημοτικής (πολιτικής) αρχής θα έφτανε σε κάθε γειτονιά και η επέμβαση για τη λύση των μικρών προβλημάτων του δημότη θα ήταν άμεση.
5) Ο έλεγχος της αποτελεσματικότητας των υπηρεσιών και της οικονομικής διαχείρισης όσων από τα πολιτικά πρόσωπα που θα κληρώνονταςν σε θέσεις ή όσων από τους υπηρεσιακούς παράγοντες είχαν να διαχειριστούν χρήματα θα ήταν άμεσος και πολύ πιο αποτελεσματικός.
6) Η μη προβλεψιμότητα του ποιος θα έχει μια θέση ευθύνης και ο μικρός χρόνος παραμονής σε αυτήν θα καθιστούσε το ρουσφάει και την διαφθορά αδύνατες αρχικά και αδιανόητες αργότερα πράξεις.

Να σημειώσω ότι το σχέδιο κλήρωσης των δημοτικών αρχόντων αντί της σημερινής εκλογής ανά τετραετία μιας δημοτικής αρχής, στηρίζεται στον υπάρχοντα δημοτικό κώδικα και τις προβλέψεις του, πλήν βεβαίως του τρόπου εκλογής που αλλάζει. Είναι φυσικό ότι μια τέτοια ριζική αλλαγή θα προκαλούσε αλλαγές και στον δημοτικό κώδικα τις οποίες όμως δεν αναφέρω εδώ για να μην δυσκολέψω την κατανόηση των βασικών αρχών που θέλω να προτείνω, δηλαδή 

• την αρχή της κλήρωσης, 
• την αρχή της εναλλαγής στα αξιώματα και 
• την αρχή της ανάληψης της εξουσίας από όλους τους πολίτες και όχι από κάποιους εκπροσώπους τους.

Προέκταση μιας τέτοιας αλλαγής στην αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να είναι και μια αντίστοιχη αλλαγή στις περιφέρειες ή το ίδιο το κράτος. Οι δήμοι θα λειτουργούσαν και σαν οι επιμέρους ισοδύναμες ομάδες πολιτών από τις οποίες θα προέχρονταν οι κληρωτοί άρχοντες και του κράτους, κατ' αναλογία με αυτά που περιγράφτηκαν για τους δήμους.

Ο Αλέξανδρος Κόντος μιλά και γράφει για την Αθηναίων Πολιτεία

Το Σάββατο (9/4), στις 6.30 το απόγευμα, στο Ίδρυμα Δαμαλά, ο Αλέξανδρος Κόντος παρουσιάζει το βιβλίο του 

"Αριστοτέλους Αθηναίων Πολιτεία"

Το Ίδρυμα Δαμαλά όπου γίνεται η παρουσίαση βρίσκεται στην οδό Αλκιβιάδου 161 στον Πειραιά μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Καραϊσκου, ένα δρόμο πιο κάτω από τον πεζόδρομο της Καραϊσκου με τα ουζερί. 

Ο συγγραφέας, ένας από τους πιο ωραίους και σημαντικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, έχει αφιερώσει το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα και μοναδικό στόχο, να κάνει όσο περισσότερο γνωστή γίνεται τη Δημοκρατία, ένα πολίτευμα που ο κόσμος νομίζει ότι γνωρίζει και το οποίο μας είναι κατ' ουσίαν άγνωστο. 

Κανείς δεν μας λέει γι αυτό ούτε στα σχολεία, ούτε στον τύπο, ούτε στις εκπομπές λόγου ή εικόνας, ούτε στον δημόσιο λόγο γενικώς. 

Το πολίτευμα της Δημοκρατίας [όπου ο πολίτης αποφασίζει για όλα αλλά κυρίως κυβερνά ο ίδιος αναλαμβάνοντας με κλήρωση όλες τις θέσεις εξουσίας της πολιτείας]  το περιγράφει-αναλύει ο Αριστοτέλης στο έργο του "Αθηναίων Πολιτεία" και με αυτό ασχολήθηκε στο τελευταίο του βιβλίο ο Αλέξανδρος. Είναι ένα βιβλίο 900 (!!) σελίδων και στην παρουσίαση έμαθα ότι θα πωλείται σε ειδική τιμή. 

Μετά την παρουσίαση θα ακολουθήσει συζήτηση και είμαι βέβαιος ότι θα είναι άκρως ενδιαφέρουσα και πως θα σας δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά σχετικά με το πως όλα αυτά δεν ήταν ευρέως γνωστά σε όλους μας. Δεν πρόκειται για θεωρίες συνωμοσίας, πρόκειται για την γνώση του τι πραγματικά συνέβαινε στην Αθήνα στην αρχαιότητα, όσο λειτουργούσε η δημοκρατία, και για τη σχέση του πολιτεύματος με το ελληνικό θαύμα του χρυσού αιώνα. Χωρίς τη δημοκρατία τίποτε δεν θα γινόταν από τα εκπληκτικά επιτεύγματα των Ελλήνων όπως δεν έγινε ποτέ άλλοτε και πουθενά αλλού. 

Ανεπιφύλακτα συνιστώ, σε όποιον μπορεί, να βρεθεί στην παρουσίαση αυτού του βιβλίου.  

Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία ... ευτυχώς!

Με αφορμή έναν διάλογο που είχα με έναν φίλο για κόψιμο ορχιδεών και σφαγές ζώων, θέλω να σημειώσω το εξής συμπέρασμα στο οποίο έχω από πολλών ετών καταλήξει: Ο ασφαλέστερος τρόπος για να διαπιστώσει κανείς πόσο άγρια ο καπιταλισμός έχει διαβρώσει την κοινωνία μας είναι να δει τον τρόπο με τον οποίο φερόμαστε στα ζώα. 

Πάντα ο άνθρωπος ήταν κυνηγός, τουλάχιστον με βάση αυτά που γνωρίζουμε για τον homo sapiens και τον neandertal. Τροφοσυλλέκτης και της χλωρίδας αλλά και της πανίδας που τον περιέκλειε στους τόπους που ζούσε. Γι αυτό εξ άλλου ήταν και νομάς, ακολουθώντας τα φυτά που άλλοτε φύονταν σε υψηλά μέρη κι άλλοτε σε πιο μεσημβρινά και τα θηράματα που κι αυτά κατά καιρούς άλλαζαν τόπους για να ξεχειμωνιάζουν. Ποτέ δεν χαλούσε όμως την οικολογική ισορροπία της φύσης, και γιατί δεν ήθελε και γιατί δεν μπορούσε. Σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς, ο φόνος ενός ζώου προκαλούσε τελετουργίες εξιλέωσης. Ο άνθρωπος έτρωγε για να ζήσει αλλά είχε συναίσθηση του φόνου που προκαλεί καθώς ενστικτωδώς είναι ζώο φυτοφάγο. Δεν χρειαζόταν εξιλέωση όταν μάζευε καρπούς ή φύλλα, αυτό ήταν μέρος της φύσης του, ενέργεια δικαιωμένη από το ίδιο του το ένστικτο. Είτε σαν τροφοσυλλέκτης, όμως, είτε σαν γεωργός και κτηνοτρόφος αργότερα, συνέχισε να διατηρεί την αρμονική του σχέση με την φύση που τον περιέβαλλε, σεβόμενος τα ζώα που θυσίαζε για να τα φάει και μη καταστρέφοντας χλωρίδα που δεν θα του χρησίμευε για τροφή.

Η ισορροπία αυτή χάλασε οριστικά όταν ο άνθρωπος αλλοτριώθηκε με τον καπιταλισμό, το οικονομικό σύστημα που τον μετέτρεψε από άνθρωπο σε αριθμό, από πρόσωπο δεμένο με ένα κομμάτι γης, μια οικογένεια και μια φυλή σε απρόσωπο παραγωγό-εργάτη τμήμα μιας παραγωγικής διαδικασίας εντελώς ξένης προς αυτόν. Με την μετάλλαξη αυτή η κτηνοτροφία μετατράπηκε από εκτροφή ζώων σε κόλαση. Όχι μόνο βασανίζονται ζώα από την γέννηση ως τον θάνατό τους, όχι μόνο τρέφονται με τρόπους ανώμαλους για να εξογκωθούν και να πουληθούν ως περισσότερο κρέας ή φουά γκρα, αλλά επί πλέον γίνονται και πειράματα για δημιουργία ζώων χωρίς κεφάλια ή άλλα άχρηστα στη βιομηχανία κρέατος μέρη του σώματος. Το φοβερό είναι πως τα ζώα υποφέρουν, έχουν συνείδηση των βασανιστηρίων στα οποία υποβάλλονται, κλαίνε και δυστυχούν και υπομένουν ανατριχιαστικούς θανάτους στους οποίους μόνη πρόνοια των δολοφόνων σφαγέων τους είναι η ανταγωνιστικότητα του προϊόντος, δηλαδή η αποτελεσματικότητα και η ταχύτητα των θανατώσεων.

Αν υπάρξει δικαστήριο των γενεών, έγραφα στον φίλο μου, θα μας καταδικάσει στη μεγαλύτερη ποινή σε σχέση με όλες τις προηγούμενες γενιές. 

"Αν κάποτε δικαστούν οι γενεές, η δική μας θα φάει την μεγαλύτερη τιμωρία για τη συμπεριφορά μας στα ζώα. Ωχριούν μπροστά σε αυτήν η δουλεία και οι φυλετικές διακρίσεις ή η καταπίεση της γυναίκας. Καμιά άλλη γενιά δεν ήταν τόσο σκληρή απέναντι στους συγκατοίκους μας στη γη (τα ζώα) και καμιά άλλη δεν ήταν τόσο αδιάφορη για τα μαζικά καθημερινά εγκλήματα που στολίζουν το γεμάτο πτώματα ζώων πιάτο μας."

Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν οι φιλόζωοι να τρώνε ακόμα κρέας. Δεν θέτω το θέμα από την ηθική του σκοπιά, ούτε θέλω να υπενθυμίσω την οικολογική του πλευρά, πως για ένα γεύμα πανίδας σπαταλώνται πόροι ικανοί για πολλαπλάσια γεύματα χλωρίδας. Θέλω απλά να τονίσω πως αν έχει κάνει καλά και άσχημα ο καπιταλισμός, μια από τις επιπτώσεις του, η βιομηχανία κρέατος, είναι που θα έκανε τις ψυχές μας (αν ήταν αθάνατες) να ντρέπονται στον αιώνα τον άπαντα. Κι αν υπήρχε τιμωρία για τέτοιες πράξεις, η δική μας η γενιά, των λίγων σφαγέων και των πολλών που δεν θέλουν να ξέρουν και απλά καταναλώνουν τα πτώματα των καημένων των ζώων, θα καταδικαζόταν στο πυρ το εξώτερο. Ευτυχώς λοιπόν που δεν υπάρχει δευτέρα παρουσία (επιβεβαιωμένο αυτό ... φάτε ελεύθερα τη σπαλομπριζόλα σας) γιατί αλλιώς ήμασταν όλοι καταδικασμένοι από χέρι! 

Παλιές και νέες ιστορίες για τη δύση και την ανατολή

Πριν προλάβουμε να απαλλαγούμε από το σύννεφο σκόνης που δημιούργησε το σύντομο όσο και αποκαλυπτικό (με την έννοια του γυμνού που θαύμαζαν οι αρχαίοι και εξορκίζουν οι νέοι Έλληνες) πέρασμα του Γιαν Φαμπρ από την πιο νότια γωνιά της Βαλκανικής χερσονήσου, μια νέα εξ εσπερίας αποκάλυψη -από τα αρχεία του Wikileaks αυτή τη φορά- ήρθε να καταδείξει πόσο δύσκολες είναι οι σχέσεις μας με αυτό που, εδώ στα μέρη μας, αποκαλούμε Ευρώπη. 

Ο Δανός απόγονος των Βίγκινγκς Πωλ Τόμσεν, όπως ακριβώς και ο Μπαλντουίν της Φλάνδρας όταν εγκαταστάθηκε με τους σταυροφόρους του έξω από τα τείχη της Πόλης πριν από οχτακόσια δώδεκα χρόνια, πιστεύει πως μόνο με ένα τρόπο μπορούμε να βάλουμε μυαλό και να ξεπληρώσουμε επιτέλους το χρέος μας προς τη Δύση, ασχέτως πως δημιουργήθηκε αυτό το χρέος: Με το μαστίγιο!

"Οι τεμπέληδες αιρετικοί της ανατολής μόνο με ένα τρόπο βάζουν μυαλό, με την ωμή πίεση και την απροκάλυπτη βία. Απείλησέ τους ότι θα τους ρίξεις στον Κεράτιο και θα τους υποχρεώσεις να πιουν όλο το Βόσπορο. Μόνο έτσι θα έχεις το αποτέλεσμα που επιθυμείς. Για να μπεις στην τσέπη του κάθε εργαζόμενου, του κάθε βιοπαλαιστή και του κάθε συνταξιούχου, όσο δεν έχεις τον δικό σου Αλέξιο Δ' στον θρόνο (λέγε με Σαμαρά, λέγε με Μητσοτάκη, όπως θέλεις πες με αρκεί να είναι ο δικός μου άνθρωπος) θα πρέπει να τους πιέσεις στο σβέρκο έτσι που να μην μπορούν να πάρουν ανάσα. Έτσι υποχρεώθηκε ο Αλέξης (τότε λεγόταν Αλέξιος Γ') να τραπεί σε φυγή τον Ιούλιο του 2015 κι έτσι θα τραπεί και πάλι σε φυγή ο Αλέξης (λέγε με και Αλέξιο Ε' αυτή τη φορά) τον Ιούλιο του 2016." Αυτή είναι η εισήγηση του Τόμσεν και της Δρακουλέσκου στον διοικητή των δυτικών στρατευμάτων (λέγε με ΕΚΤ) κύριο Σόιμπλε.

Αυτή είναι η "λογική των κανονιοφόρων" που ακολουθεί η Ευρώπη για να πάρει πίσω τα λεφτά της, αυτά δηλαδή που μας χρέωσε ως "λεφτά της" και που δεν είναι παρά αέρας κοπανιστός, όπως ξέρει κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενος πολίτης. Δεν θα μπω στη λογική της Κωνσταντοπούλου να πω το χρέος επονείδιστο και καταχρηστικό κλπ αλλά ο καθένας γνωρίζει πως η Ελλάδα έγινε στόχος των κερδοσκόπων που έπαιξαν με τα CDS στην πλάτη της ακριβώς γιατί η Ευρώπη δεν εγγυήθηκε στην αξιοπιστία μιας χώρας μέλους της. Μας αφόπλισε λέγοντας ότι θα μας προστατεύει αυτή παίρνοντας τον έλεγχο του νομίσματος και των αποθεματικών μας και μια ωραία πρωία μας αιχμαλώτισε με τα ίδια μας τα όπλα. Το ίδιο ακριβώς είχαν κάνει και οι χουντικοί τον Απρίλη του 1967. Τότε ήταν τα τανκς που τα κινούσε μια συμμορία με αρχηγό τον Παπαδόπουλο, τώρα είναι το ευρώ που το διακινεί το Ευρωγκρούπ με αρχηγό τον Σόιμπλε. Δεν παραγνωρίζω τα λάθη και τον δοσιλογισμό των "δικών" μας κυβερνήσεων που αποδείχθηκαν φερέφωνα των δανειστών, αλλά δεν μπορώ να αθωώνω τον νικητή (την Ευρώπη εν προκειμένω) μόνο και μόνο γιατί μας υποχρέωσε σε συνθηκολόγηση μετά την ασφυξία που μας προκάλεσε με το "πιστωτικό γεγονός", δηλαδή τους τραπεζικούς ελέγχους και την χρηματοπιστωτική ασφυξία του περυσινού καλοκαιριού. Και τώρα ο Τόμσεν και η Δρακουλέσου συζητούν για την ανάγκη ενός νέου πιστωτικού γεγονότος για να μας αναγκάσουν να κόψουμε μισθούς και συντάξεις και να αυτοχειριαστούμε οικονομικά πνίγοντας για μια ακόμη φορά την όποια εσωτερική αγορά μας απέμεινε.

Είναι εκπληκτικό πόσο παρόμοιες μεθόδους χρησιμοποιούν: την πέμπτη φάλαγγα του εσωτερικού για να αναλάβει την κατοχική διαχείριση, τα γκάλοπ και τα παπαγαλάκια για να σπείρουν την ηττοπάθεια και την ωμή απειλή βίας για να πετύχουν την νέα συνθηκολόγηση. Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά τα τείχη θα αντέξουν. Η ιστορία δεν μας ευνοεί. Πριν από οχτακόσια δώδεκα χρόνια, στις 12 Απρίλίου του 1204, τα τείχη έπεσαν και την επομένη, Τρίτη και 13, οι βάρβαροι εισήλθαν. Σε μερικές μέρες από σήμερα θα έχουμε κι εμείς την δική μας Τρίτη και 12 Απριλίου του 2016. Λέτε να είναι η τύχη μας διαφορετική;

Το φεστιβάλ του Γιαν Φαμπρ ... όπου φτωχός κι η μοίρα του!

Θα σπάσουμε πολύ πλάκα με τον Γιαν Φαμπρ που ορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής του "Ελληνικού Φεστιβάλ". Αυτό θα συμβεί για πολλούς λόγους μεταξύ των οποίων αναφέρω τους παρακάτω οκτώ:

Πρώτον γιατί ο ίδιος δεν θέλει να είναι διευθυντής (έστω και καλλιτεχνικός) αλλά θεράπων ιατρός του άρρωστου φεστιβάλ μας. Αυτό σημαίνει ότι θα αγνοήσει τις διοικητικές λεπτομέρειες που θα του σκάψουν τον λάκκο και θα ασχοληθεί αφ' υψηλού με το κοσμοπολίτικο μέρος του θεσμού, με το μόνο που τον ενδιαφέρει δηλαδή επιλεκτικά.

Δεύτερον γιατί δεν θα είναι του γνωστού ως "ελληνικού φεστιβάλ" αλλά ενός κατ' ουσίαν βέλγικου που θα ονομάζεται "φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου". Η μετονομασία δίνει άφθονη τροφή στις κατηγορίες για αφελληνισμό του φεστιβάλ που ήδη εκτοξεύονται.

Τρίτον γιατί έχει άποψη ισχυρή που δεν είναι διαπραγματεύσιμη σε μια Ελλάδα όπου όλα είναι υπό διαπραγμάτευση. Σίγουρα θα λυθεί το συμβόλαιό του πριν την ώρα του. Αν κάτι πρέπει να προσέξει κανείς σε αυτό το συμβόλαιο -τώρα που θα υπογράφεται- αυτό το κάτι δεν βρίσκεται στους όρους δουλειάς του (που δεν θα τους συζητάει) αλλά στις πιθανές απαιτήσεις για αποζημιώσεις που θα μπορεί να εγείρει όταν απολυθεί.

Τέταρτον γιατί έχει μια μανία με το γυμνό που στην πουριτανική ορθόδοξη Ελλάδα θα προκαλέσει σοκ. Ήδη κυκλοφορούν μερικές μουσικοχορευτικές παραγωγές του που θα τις έλεγα όμορφες για όποιον τις δει χωρίς παρωπίδες. Βεβαίως είναι και ολίγον ακατανόητες αλλά αυτή είναι μια σύγχρονη αρρώστια (ένα σαράκι του σικέ κόσμου στον οποίο ζούμε) να θέλει η τέχνη να είναι ακαταλαβίστικη. Στις παραγωγές του το γυμνό κυριαρχεί με τρόπο προκλητικό και τα σχόλια που τις ακολουθούν στο youtube και στο facebook είναι θανατηφόρα. 

Πέμπτον γιατί σκοπεύει συνειδητά να αγνοήσει όλους τους ελεύθερους Έλληνες καλλιτέχνες και να σεβαστεί μόνο τους θεσμούς (εθνικό, λυρική κλπ) με αποτέλεσμα και άδικος να γίνεται και αντιδράσεις οργανωμένες να προκαλεί.

Έκτον γιατί όλο του το πρόγραμμα, όπως ο ίδιος το περιέγραψε ασαφώς, θα είναι είτε καθαρά δικό του (τα έργα του) ή βελγικό, με καλλιτέχνες δηλαδή που γνωρίζει και εμπιστεύεται. Στη συνέντευξή του έδειξε και μια βελγική σημαία για να μεταδώσει το σήμα ότι το έργο του θα είναι πολυπολιτισμικό όπως πολυπολιτισμική είναι και η εθνική ομάδα της χώρας του. Ότι αυτοί οι σκούροι και μαύροι δίπλα στους αυτόχθονες είναι υπήκοοι των πρώην αποικιών ή οικονομικοί μετανάστες δεν του λέει τίποτε; Σε εμάς λέει! 

Έβδομον γιατί με τους Έλληνες θα ασχοληθεί -όπως είπε ο ίδιος- τον τέταρτο χρόνο του συμβολαίου του. Μέχρι τότε άλλα έχουν προτεραιότητα.

Όγδοον γιατί είναι Συριζαίικη επιλογή στη θέση ενός ανθρώπου που είχε διακομματική αποδοχή (του Λούκου).

Θέλετε κι άλλους λόγους; 

Δεν μου αρέσουν τα φεστιβάλ. Τα τελευταία στα οποία πήγα ήταν της ΚΝΕ και του Ρήγα, πήγα και πρόπερσι στο Φάληρο που είχε κάνει η νεολαία Σύριζα κι όπου ο Τσακαλώτος ήταν και πάλι στο ταμείο, όχι του κράτους ακόμα, αλλά του πάγκου με τα σουβλάκια τότε.

Στο φεστιβάλ Αθηνών έχω δει παράσταση του "μεγάλου" Βασίλιεφ και μούτζωσα αλλά δέχομαι ότι επί Λούκου γινόταν καλή δουλειά με βάση αυτό που θεωρούν ως "καλό" εντελώς συμβατικά και προσχηματικά οι τεχνοκριτικοί. Θα προτιμούσα να αναδεικνύονται δουλειές Ελλήνων και ειδικά συγκροτημάτων νεανικών που επιβιώνουν με δυσκολίες σε κάτι υπόγεια. Θα προτιμούσα να έχει επιλεγεί ένας διαπρεπής Έλληνας όπως ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ή ο Βαγγέλης ή ας έμενε ο Λούκος. Αυτή την φασαρία με τον Φαμπρ μέχρι να απολυθεί δεν την αντέχω. Κι αν υπάρχει ένας και μοναδικός λόγος για να τον συμπαθήσω, είναι όλος αυτός ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε μονομιάς εναντίον του, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου συμβολής.

Ένα μόνο συμπέρασμα: Όλη αυτή η ιστορία με την Τέχνη είναι σήμερα τόσο άρρωστη που ξεπερνά τις χειρότερες στιγμές στην ιστορία της. Καταπληκτική φτώχεια σε ιδέες, ανοησίες που προβιβάζονται σε πρωτοπορίες, γελοιότητες που εκτοξεύονται από τα σαλεμένα πλήθη των τεχνοκριτικών στα ουράνια για να πέσουν λίγα χρόνια αργότερα στα κεφάλια των ανθρώπων σαν κουτσουλιές! 

Σαν σήμερα το 1930 η Κωνσταντινούπολη έγινε επισήμως Istanbul

Το παρακάτω άρθρο το έγραψε ένας Τούρκος δημοσιογράφος ο Μπουράκ Μπεκντίλ που αρθρογραφούσε (δεν ξέρω αν το κάνει ακόμα) στην Χουριέτ.

Το μετέφρασε και το ανέβασε στο διαδίκτυο το 2009 ο μπλογκερ κ. Φούνταλης που γράφει στη διεύθυνση 

 http://www.foundalis.com/grk/istenpolin.htm

Το ανεβάζω σημερα γιατί η 28η Μαρτίου είναι η επέτειος της επίσημης ονοματοδότησης της Κωνσταντινούπολης με το όνομα Istanbul. Αυτό έγινε στις 28 Μαρτίου του 1930. Μέχρι τότε ονομαζόταν από τους επίσημους και τους "ευγενείς" Konstantiniye και ο λαός την αποκαλούσε άλλοτε Istambol, άλλοτε Istambul άλλοτε Islambol και φυσικά επίσημα ειχε το όνομα Konstaniniye. Το 1930, η νέα Τουρκική Δημοκρατία της έδωσε οριστικά και επίσημα το σημερινό της όνομα.

Με την ευκαιρία αυτή παραθέτω ένα άρθρο γραμμένο από έναν Τούρκο δημοσιογράφο που παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Να σημειώσω εδώ για τους εθνικιστές που μπορεί να παραφυλάνε για να αρπάξουν την ευκαιρία με το όνομα και τα ονόματα των πόλεων της Μικράς Ασίας για φαντασιώσεις απαγορευμένες ότι, αν ήθελαν οι Τούρκοι να μας υποτάξουν, θα μας ... χάριζαν την Κωνσταντινούπολη. Με 18 περίπου εκατομμύρια πληθυσμό μόνο στην Πόλη, θα τους ήταν εύκολο να μας καταβροχθίσουν με δημοψηφίσματα, εκλογές και αναπνοές. 

Τρίτη, 1η Σεπτεμβρίου, 2009

ΜΠΟΥΡΑΚ ΜΠΕΚΝΤΙΛ

Ο παππούς-μου ήρθε από τη Γεωργία, κι εγκαταστάθηκε αρχικά στο Ριζό (Rhizios / Rize). Οι γονείς-μου γεννήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη (Constantinople / İstanbul). Η μητέρα-μου ήταν περήφανη που ήταν Χαλκηδόνια (Chalcedonian / Kadıköylü). Δυστυχώς, οι γονείς-μου απεβίωσαν δυόμισι χρόνια πριν, και αναπαύθηκαν εν ειρήνη στο Αϊβαλί (Aivali / Ayvalık), όπου ζει ο αδελφός-μου με την οικογένειά του.

Εγώ γεννήθηκα στην Άγκυρα (Ancyra / Ankara), αλλά πέρασα μέρος της παιδικής-μου ηλικίας στη Σμύρνη (Smyrna /İzmir). Έκανα τη στρατιωτική θητεία-μου σαν νεοσύλλεκτος στην Αμάσεια (Amaseia / Amasya), αλλά στη συνέχεια πήρα μετάθεση στο Cevlik μέσω του El-Azez.

Ο πρωθυπουργός-μας είναι από την Ποταμιά (Potamia / Güneysu), και ο πρόεδρός μας από την Καισάρεια (Caesarea /Kayseri). Οι τρεις προκάτοχοι του προέδρου, κατά χρονολογική σειρά, ήσαν από τον Ακροϊνό (Akroenos /Afyonkarahisar), τη Σπάρτη (Sparta / Isparta), και τη Μαλάτεια (Maldiye / Malatya) Ο αρχηγός του τελευταίου (1980) στρατιωτικού πραξικοπήματος ήταν από τη Μούγλα (Mogola / Muğla).

Ο αρχηγός της αξιωματικής-μας αντιπολίτευσης είναι από την Αττάλεια (Attalia / Antalya), και ο «Τούρκος ως το μεδούλι» αρχηγός αντιπολιτευόμενου κόμματος είναι από το Otman, από την περιοχή της Ταρσού (Tarsos / Tarsus).

Η υπερήφανη χώρα-μας χρωστά την ανεξαρτησία-της κυρίως χάρη σε μια νικηφόρα μάχη στην Καλλίπολη (Gallipoli /Gelibolu). Μια άλλη σπουδαία ημέρα στην ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας (και αργία για τις τράπεζες), είναι εκείνη που γιορτάζουμε την έλευση του Ατατούρκ στην Σαμψούντα (Sampsus / Samsun), απ’ όπου κήρυξε τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας-μας. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, η πρώτη πρωτεύουσα των Οθωμανών ήταν η Προύσα (Prousa /Bursa).

Το ψηλότερο βουνό-μας είναι το όρος Αραράτ (Ararat / Ağrı Dağı). Μια από τις πιο έντονα εθνικιστικές πόλεις-μας είναι η Τραπεζούντα (Trapezounda / Trabzon). Και μια από τις πιο θρησκευόμενες πόλεις-μας ονομάζεται Ικόνιο (Iconion / Konya). Αλλά δεν είναι όλες οι πόλεις-μας γεμάτες από πιστούς Μουσουλμάνους, όπως το Ικόνιο. Αν θέλετε ν’ αποφύγετε την ιδιαίτερα θερμή και υγρή νότια ακτή, πηγαίνετε σε οποιοδήποτε μικρό νησί ή πόλη, από τη θάλασσα του Μαρμαρά (Marmara) μέχρι κάτω στην ακτή του Αιγαίου (Aegean / Ege), για ν’ απολαύσετε τη θαλασσινή αύρα με ωραίο κρασί, όπως στην Ίμβρο (Imbros / Gökçeada), τις Κλαζομενές (Clazomenae / Kilizman), την Πριήνη (Priene /Güllübahçe), τη Σαμοθράκη (Samothraki / Semadirek), την Τένεδο (Tenedos / Bozcaada), την Τέω (Teos / Sığacık), τη Φώκαια (Phocaea / Foça), τα Βούρλα (Vourla / Urla), και την Αλικαρνασσό (Halikarnassos / Bodrum).

Όλα αυτά τα ακαταλαβίστικα ήρθαν στο νου-μου όταν διάβασα, με ικανοποίηση, οτι η κυβέρνησή μας έχει πλέον αρχίσει να επαναφέρει τα ονόματα των κουρδικών χωριών, και, για αρχή, το Μπιτλίς (Bitlis) ξαφνικά έγινε αυτό που ήταν: Νορσίν (Norsin). Και το Κιρκπινάρ (Kirkpinar), ένα μικρό χωριουδάκι, έγινε Τζελκανίγια (Celkaniya), σαν μέρος των μέτρων που πάρθηκαν ως υποστήριξη της προσέγγισης με τους Κούρδους-μας. Οι πληροφορίες μέσω του τύπου λένε οτι περισσότερα από 12.000 ονόματα χωριών, περίπου το 35% του συνόλου, αλλάχτηκαν μεταξύ των ετών 1940-2000 ως αποτέλεσμα τουρκοποίησης. Μισό λεπτό: το Amet είναι ακόμα εκεί, και λέγεται ακόμα Ντιγιάρμπακιρ (Diyarbakır)! Μια μικρή υπενθύμιση κάνω...

Σίγουρα αυτή είναι μια μικρή κίνηση καλής θέλησης προς τους χολωμένους Κούρδους-μας. Αλλά αναρωτιέμαι πότε κάποιος θα μας θυμίσει οτι τα περισσότερα τοπωνύμιά μας δεν είναι κουρδικά, αλλά προέρχονται από άλλες γλώσσες, κατά κύριο λόγο την ελληνική. Για παράδειγμα, αντίθετα με την επικρατούσα άποψη, ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, ο φυλακισμένος ηγέτης του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν, είναι σε μια φυλακή όχι στο Ιμραλί, αλλά στην Καλόλιμνο (Kalolimnos / Imrali).

Ελπίζω οτι οι γενναιόδωρες τουρκικές καρδιές που τώρα μπορούν να επαναφέρουν κουρδικά ονόματα δεν θα χάνουν πια την ψυχραιμία-τους κάθε φορά που οι Έλληνες ονομάζουν την Πόλη (Constantinople / İstanbul) με το αρχικό-της όνομα: Κωνσταντινούπολη (Constantinopolis). Και, επί τη ευκαιρία, οι Τούρκοι που επιμένουν περήφανα οτι η Istanbulείναι Istanbul θα πρέπει να θυμούνται οτι ακόμα κι αυτή η υποτιθέμενα τουρκική ονομασία είναι παράγωγο του ελληνικού «Εις την Πόλιν» (“Eis tin Polin = To the City”).

Και η εμβληματική εθνική-μας υπόθεση – η Κύπρος (Cyprus), ή Kibris όπως τη λέμε στα τουρκικά, λέγεται στην πραγματικότητα Κύπρος (Kipros), και το όμορφο λιμάνι του νησιού λέγεται Κερύνεια (Kyrenia), όχι Girne. Και θυμηθείτε την επόμενη φορά να γνωρίζετε καλύτερα: Όλα εκείνα τα τουρκικά ονόματα τοπωνυμίων που τελειώνουν σε “-bolu” (ακόμα και το ίδιο το Bolu, η επαρχία) προέρχονται από την ελληνική λέξη «πόλη» και προσαρμόστηκαν ώστε να ταιριάζουν στην καθομιλουμένη τουρκική.

Ευτυχώς, δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα με τα Δαρδανέλλια (Dardanelles), το Βόσπορο (Bosporus), την Έφεσο (Ephesus), το Ζεύγμα (Zeugma), την Καππαδοκία (Cappadocia), τις Σάρδεις (Sardis), την Τροία (Troy), και άλλα μέρη διεθνούς φήμης.

Όμως όλα αυτά είναι πολύ φυσικά για οποιοδήποτε έθνος το οποίο κατέφθασε τελευταίο σ’ έναν τόπο, έτσι δεν είναι; Τί κάνουμε την 29^η Μαΐου κάθε χρόνο; Γιορτάζουμε. Αλλά τί; Την επέτειο της άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Πόσα άλλα ευρωπαϊκά κράτη γιορτάζουν την άλωση της μεγαλύτερης πόλης-τους με έντονα προβεβλημένες ετήσιες φανφάρες; Φανταστείτε τους Ιταλούς να γιορτάζουν την 946^η επέτειο της άλωσης της Ρώμης, ή τους Άγγλους την 864^ηεπέτειο της άλωσης του Λονδίνου. Αλήθεια, πότε κατέλαβαν οι Γάλλοι το Παρίσι;

Η αντιδικία επί των ονομάτων μπορεί να να είναι πολύ πιο πολύπλοκη απ’ ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Οι Κούρδοι μπορεί δικαιολογημένα να αισθάνονται ευτυχείς που παίρνουν πίσω τα ονόματα των χωριών-τους, αλλά μπορούν να αισθάνονται εξίσου ντροπιασμένοι σε κάποιες άλλες περιπτώσεις. Λόγου χάρη, ποια είναι η προέλευση του ονόματος της κατ’ εξοχήν κουρδικής γης, της Μεσοποταμίας (Mesopotamia / Mezopotamya); Μήπως τα κουρδικά; Λάθος, είναι τα ελληνικά, όπου η ονομασία αυτή σημαίνει «μεταξύ των ποταμών» – Τίγρης (Tigris / Dicle) και Ευφράτης(Euphrates / Fırat).

Από τη Μακεδονία και ως τη Δημοκρατία

Με έναν υπουργό της κυβέρνησης Σύριζα να ονομάζει την ΠΓΔ Μακεδονίας σκέτη Μακεδονία χωρίς το "ΠΓΔ", έστω κι αν κατόπιν είπε πως ήταν λάθος, ολοκληρώθηκε ο παγκόσμιος κύκλος. Έτσι, κανένας πια, ούτε η Ελλάδα, δεν αρνείται στην Μακεδονία (ξέρετε ... εκείνην την ΠΓΔ ...) να λέγεται Μακεδονία σκέτη, χωρίς την βούλα και την υπογραφή του ΟΗΕ αλλά με όλη τη χάρη που της δίνει η πραγματικότητα.

Βέβαια στη διπλωματία μετράει η βούλα και η υπογραφή, έτσι τα Σκόπια δεν μπορούν να μπουν ούτε στην ΕΕ ούτε στο ΝΑΤΟ χωρίς την ελληνική συναίνεση κι αυτό είναι ένα σπουδαίο χαρτί για να τους αναγκάσουμε να βάλουν μια λεξούλα ή μια απόστροφο στο όνομά τους. Θα μοιάζει βέβαια αυτή η απόστροφος με τον "φερετζέ της χαλιμάς" και θα δοθεί για να φάνε αμάσητο το όνομα Μακεδονία οι δαιμόνιοι εθνικιστές που για μια ακόμη φορά θα μας έχουν οδηγήσει σαν χώρα σε μια γελοία μάχη και μια γελοιωδέστερη ήττα διεθνώς. Από τον Σαμαρά και τον Χριστόδουλο, μέχρι τον Φαήλο και τον Μιχαλολιάκο, όλοι τους συνετέλεσαν ώστε να μείνει η Ελλάδα με μια θέση ανελαστική που οδήγησε το σύνολο σχεδόν του κόσμου να αναγνωρίσει και να αποκαλεί την ΠΓΔ Μακεδονία ως Μακεδονία αφήνοντας την Ελλαδίτσα στην μοναξιά και την κακομοιριά της.

Ψάχνει ο καημένος ο Καμένος να συμμαζέψει τους οπαδούς του (και τον εαυτό του που κάποτε ήταν κι αυτός οπαδός του εαυτού του αλλά τώρα χάθηκε στους διαδρόμους των υπουργείων) και αναζητά προσχήματα για να δεχτεί τον Μουζάλα και να μην υποχωρήσει ταυτόχρονα από το αίτημα της παραίτησης. Ο ίδιος είχε καρατομήσει τον άλλο τον Καμένο την πρώτη μέρα που υπουργοποιήθηκε για πράγματα που είχε πει. Εκείνα βέβαια ήταν εξωγήινα ενώ του Μουζάλα απλή παραδοχή μιας πραγματικότητας, ωστόσο το ατόπημα ενός υπουργού να μην στηρίζει την κυβερνητική γραμμή (σωστή ή λάθος) φαντάζει πιο σπουδαίο από πράγματα που είχαν ειπωθεί όταν ο προς υπουργοποίηση βουλευτής ήταν απλά ένας διαμαρτυρόμενος μπλογκογράφος. Το πρόβλημα είναι του Τσίπρα και θα το λύσει με την γνωστή συριζαίικη μέθοδο της "Ωραιοποίησης και Καθυστέρησης". Θα πει καλά λόγια για τον Καμένο και για τον Μουζάλα και θα υποσχεθεί στον Καμένο ότι ο Μουζάλας θα φύγει στον ανασχηματισμό που είναι βέβαια άγνωστο αν θα γίνει και πότε θα γίνει. Πάντως, όποτε κι αν φύγει ο Μουζάλας θα είναι πλήγμα για την Ελλάδα που έχει έναν υπουργό που δουλεύει, γνωρίζει το θέμα του και προσφέρει έργο αναγνωρισμένο από εχθρούς και φίλους.

Το χτύπημα στις Βρυξέλλες, όσο κι αν χαροποίησε πολλούς, θα το πληρώσουμε με ακόμη πιο σκληρά μέτρα και ελέγχους της καθημερινότητάς μας που μετατρέπεται σιγά-σιγά σε περιοχή υπό επιτήρηση. Οι δεκαετίες του '60 και του '70 και του '80 θα μοιάζουν κάποτε με εποχές πλήρους ασυδοσίας και απίστευτης ελευθερίας. Όταν θα μπουν έλεγχοι και στο ίντερνετ, που τώρα είναι σχετικά ελεύθερο ακόμα, τότε θα φανεί ο στενός κορσές που θα φορεθεί στους ανθρώπους της δύσης, εκεί όπου η απαίτηση για ελευθερία πίστης, κίνησης και λόγου έγινε πια ψευδαίσθηση.

Το ξύπνημα του τρίτου κόσμου στην οικονομία, με το γιγάντωμα της Κίνας, έφερε την οικονομική κατάρρευση της δύσης, το ξύπνημα στην πολιτική, με το γιγάντωμα της μουσουλμανικής αντίθεσης, κινδυνεύει να φέρει και την πολιτική της κατάρρευση. Ίδωμεν. Εμείς πάντως είμαστε με τη δύση, έστω κι αν την ακολουθούμε σαν παρίες και ψευτοσυγγενείς. Μονοφυσιτισμοί, εικονολατρείες, σχίσματα, οθωμανισμοί, δεν κατάφεραν να βάλουν αυτό το κομμάτι της νότιας βαλκανικής εκεί όπου η ψυχή του θέλει, στην ανατολή. Κι αφού κρατήθηκε ως σήμερα στη δύση, θα πεθάνει μαζί της.

Ότι η μόνη διέξοδος είναι να ξυπνήσουν οι λαοί, είναι κάτι κοινότυπο να το πω κι εγώ. Το λένε όλοι, κι όχι μόνο το ΚΚΕ. Το λέει κι ο Τσίπρας κι ο Λαφαζάνης κι ο Σταύρος κι ο Γλέζος κι ο ΓΑΠ και η Κωνσταντοπούλου. Το λέει κι η Ραχήλ Μακρή το λένε και στο ΠαΣοΚ. Πλην της δεξιάς, που ούτε να το πει δεν τολμάει, το λένε όλοι πως αν ξυπνήσει ο λαός υπάρχει ελπίδα. Τι θα πει να ξυπνήσει ο λαός, όμως; Όλοι εννοούν ως ξύπνημα του λαού την ψήφο του σε εκείνους. Πείτε μου έναν που δεν το εννοεί να τον παραδεχτώ.

Ο μόνος τρόπος για να ξυπνήσει ο λαός είναι να μάθει. Να μάθει πως μπορεί και πρέπει να πάρει ο ίδιος την εξουσία, να ψηφίσει όχι αντιπροσώπους του, ή ακόμα χειρότερα: εκπροσώπους του, κι ακόμα χειρότερα: βουλευτές του, αλλά να ψηφίσει τον εαυτό του. να ψηφίσει τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ που είναι το πολίτευμα όπου ο πολίτης όχι μόνο αποφασίζει αλλά και κυβερνά. Εκ περιτροπής ΟΛΟΙ κυβερνούν, με κλήρωση που αποφασίζει εκείνη για τη σειρά και το αξίωμα. Μόνο τότε οι πολίτες είναι ΠΟΛΙΤΕΣ πραγματικοί και όχι υπήκοοι, μόνο τότε παίρνονται αποφάσεις για το καλό όλων και όχι μιας μικρής κάστας ισχυρών, μόνο τότε η ζωή αποκτά άλλο νόημα και πραγματική ουσία. 

Τα θεωρείτε όλα αυτά μακρινά; Όσο τα θεωρούμε ονειρικά και μακρινά θα μένουν όνειρα και θα είναι πάντα μακρυά μας. Όχι, είναι στο χέρι μας να τα αποφασίσουμε, μόνο που για να το κάνουμε αυτό πρέπει να μάθουμε τι είναι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Όχι η κοινοβουλευτική, ούτε η άμεση, ούτε η λαϊκή ούτε η προεδρευομένη. Η σκέτη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, αυτή που ήταν το πολίτευμα των Ελλήνων, που χάρη σε αυτήν έκαναν ΠΟΛΙΤΕΣ και έφτιαξαν ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.

Επετειακό

Για την 25η Μαρτίου είχα φτιάξει ένα βιντεάκι που τόνιζε κυρίως το γεγονός ότι η επανάσταση του '21 είχε ξεκινήσει ένα μήνα νωρίτερα (στις 21 Φεβρουαρίου του 1821) από το Γαλάτσι της Μολδοβλαχίας με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. 

Το είχα φτιάξει για τη σχολική γιορτή της 25ης Μαρτίου 2012 και το δημοσίευσα στο youtube το 2013. Από κεί θα το μεταφορτώσω μια και στο τέλος της εβδομάδας είναι η γιορτή του 2016.

Η 25η Μαρτίου μου αρέσει ιδιαίτερα γιατί με αυτήν έρχεται η άνοιξη κι αλλάζει και η ώρα οπότε η μέρα "κρατάει" πιο πολύ (νυχτώνει αργότερα). 

Η εξαίσια μουσική είναι του Rodrigo Leao

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κηρύσσει την επανάσταση

Περί Μακεδονίας (ΠΓΔ ή σκέτης)

Πολύ, πάρα πολύ σπάνια, επαναφέρω παλιότερα άρθρα μου στο οποιοδήποτε παρόν. Τώρα όμως που με αφορμή τον Μουζάλα ήθελα να γράψω κάτι για την Φυρο-Μακεδονία. Είναι εντελώς γελοίο αυτό το FYRO που προσθέτουμε μπροστά από το Macedonia εμείς μόνο σε ολόκληρο τον κόσμο. Εμείς την αποκαλούμε ΠΓΔ Μακεδονία και όλοι οι άλλοι σκέτα Μακεδονία καθώς αυτό το ΠΓΔ (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία) είναι μια περιγραφή που δεν αλλάζει την ουσία. Και η Σερβία είναι ΠΓΔ Σερβία και η Κροατία είναι ΠΓΔ Κροατία. Φανταστείτε να μας φώναζαν κάποιοι ξένοι ΕΔ (Ελληνική Δημοκρατία) αντί για Ελλάδα. Θα τους λέγαμε γελοίους και, πραγματικά, θα ήταν κι αυτοί τόσο γελοίοι όσο είμαστε εμείς τώρα σαν χώρα.

Τέλος πάντων, δέχομαι ότι βρισκόμαστε με τους βόρειους γείτονες σε διαπραγμάτευση καθώς υπάρχει ανοιχτό ζήτημα στον ΟΗΕ και διαπραγματευτής των Ηνωμένων Εθνών που "ψάχνει" για λύση. Όσο το θέμα είναι ανοιχτό οι υπουργοί και όλοι οι επίσημοι κυβερνητικοί παράγοντες πρέπει να προσφωνούν την γειτονική χώρα όχι Μακεδονία αλλά ΠΓΔ Μακεδονία. Για να μην υποσκάπτουν την δική μας διαπραγματευτική θέση. Από την άποψη αυτή ο Μουζάλας έκανε γκάφα. Αφού είναι υπουργός πρέπει να προσέχει. Ας πρόσεχε! Μαζί του είμαι αλλά η απροσεξία του έβαλε την κυβέρνηση σε μπελάδες αχρείαστους.

Όσον αφορά στο Μακεδονικό ζήτημα, θα αναδημοσιεύσω ένα (προ δεκαετίας περίπου) άρθρο μου του 2007 που βρίσκεται ακόμα αναρτημένο στο παλιό μου μπλογκ, που λεγόταν και τότε "Γ.Τσιρίδης", στη διεύθυνση  ΑΥΤΗ. 

Και τότε (14 Απριλίου 2008) ήταν αναδημοσίευση πάλι από προηγούμενη ανάρτηση (το προηγούμενο μπλογκ μου λεγόταν "Πάμε γι άλλες πολιτείες"). Τότε όλοι έλεγαν πως η Μακεδονία ήταν ένα κατασκεύασμα του Τίτο, δηλαδή μεταπολεμικό και κομμουνιστικό, και θεωρούσαν πως "το όνομά μας είναι η ψυχή μας", το είχε πει αυτό ο (υπερτιμημένος) Ελύτης και ομοίως φώναζε κι ο Χριστόδουλος. Έδινα μερικά ιστορικά στοιχεία που ήταν χρήσιμα τότε αλλά είναι μάλλον και τώρα χρήσιμα και επίκαιρα.

 Α.- ΓΕΝΙΚΑ, ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ

Λυπάμαι που όλοι οι Έλληνες έχουν γνώμη για το σκοπιανό αλλά δεν έχουν γνώση. 

Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με τους από εκεί "μακεδόνες" των Σκοπίων που έχουν κι αυτοί την τύφλα τους ακόμα και για την δική τους ιστορία. 

Λυπάμαι που υπάρχει τέτοια άγνοια και που εξ αιτίας αυτής της έλλειψης πληροφόρησης δυο λαοί φτάνουν να βρίζουν ή να περιφρονούν ο ένας τον άλλον παρ' όλο που είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ να είναι γείτονες ες αεί.

Δεν κάνω τον έξυπνο, οι πληροφορίες μου για την Ιστορία δεν είναι αποκαλύψεις του στυλ Λιακόπουλου, ούτε ξέρω πράγματα που τα κρύβουν τα επίσημα κράτη, άρα εγώ κατέχω την αλήθεια. Αυτά που ξέρω είναι όσα είναι ΚΟΙΝΩΣ ΑΠΟΔΕΚΤΑ από όλους και από Έλληνες και από Βούλγαρους και από Σκοπιανούς και από ΟΛΟΥΣ. Όλοι ξέρουν την ίδια Ιστορία ακόμα κι αν έχουν ελάχιστες αποχρώσεις οι ερμηνείες αυτών των γεγονότων από ιστορικό σε ιστορικό. Και αν αυτή η ΚΟΙΝΗ γνώση, η καταγεγραμμένη σε όλα τα βιβλία [π.χ. για εμάς στην "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" της Εκδοτικής Αθηνών υπό την επίβλεψη της Ακαδημίας Αθηνών] γινόταν ΕΠΙΚΑΙΡΗ και ΚΤΗΜΑ όλων των ενδιαφερομένων και από τη μια και από την άλλη πλευρά των συνόρων τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα.

Πολύ επιγραμματικά καταδεικνύω τη μόνη λύση που θα μπορούσε να υπάρξει και που είναι αυτή που τελικά θα επικρατήσει:

... Β.- ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΕΝΟΣ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ"

Κατ' αρχήν, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Αυτοί οι βόρειοι γείτονές μας είναι "Μακεδόνες" όχι βέβαια οι Αρχαίοι, όμως είναι "Μακεδόνες" από τον 19ο αιώνα όταν δημιούργησαν τέτοια συνείδηση και όταν από το 1893 [δεν είναι λάθος, δεν είναι 1983 ούτε 1948, μιλάμε για το 1893 προς το τέλος του 19ου αιώνα] διακήρυξαν την νέα [τότε] εθνική τους ταυτότητα με μια διακήρυξη που είχε την προμετωπίδα "Η Μακεδονία στους Μακεδόνες". Δηλαδή η γιαγιά της γιαγιάς του σημερινού νεαρού σκοπιανού, όταν γεννήθηκε και μεγάλωσε στα τέλη του 19ου αιώνα έμαθε ότι είναι Μακεδόνισσα σε αντίθεση με τους αλλόγλωσσους και αλλόφυλους γείτονές της των διπλανών χωριών ή της διπλανής γειτονιάς που ήταν Έλληνες-Γραικομάνοι ή Βούλγαροι ή Σέρβοι ή Αλβανοί. Η διακήρυξη του 1893 ήταν κατάληξη μιας μακράς διαδικασίας που ξεκίνησε γύρω στο 1877 με τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο και την ουσιαστική διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είχαν μεσολαβήσει προσπάθεια της Βουλγαρίας να εγκατασταθεί στα εδάφη αυτά [με τη βοήθεια της Ρωσίας και με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου], της Ελλάδας που έκανε πόλεμο στην Τουρκία το 1897 αλλά απέτυχε, και της Σερβίας που είδε ότι χάνει την περιοχή και άρχισε να διεισδύει και εκείνη. Αλβανία δεν υπήρχε αλλά οι Αλβανοί της περιοχής είχαν κι εκείνοι τις βλέψεις τους καθώς ήταν κλεφταρματωλοί ή πασάδες και μπέηδες με την κάλυψη των Οθωμανών. 

Ο τρόπος που διάλεξαν οι συγγραφείς της διακήρυξης [που ήταν κατά βάση Βούλγαροι αλλά μετείχαν και ελάχιστοι Έλληνες και Σέρβοι ή και Βλάχοι και Αλβανοί] δημιουργούσε μεν εθνότητα όμως την έβαζε να στέκεται σε ξύλινα πόδια καθώς χρησιμοποιούσε "κλεμμένο" όνομα. Ήταν Σλάβοι που για να ξεχωρίσουν από τους Βούλγαρους θέλησαν να προσδιοριστούν με διαφορετικό όνομα και βρήκαν εύκολο το "Μακεδονία" και "Μακεδόνες" που τους κάλυπτε γεωγραφικά και που μπορούσε να ενοποιήσει και Έλληνες και Βούλγαρους και Σέρβους ακόμα και Αλβανούς έτσι ώστε η περιοχή να αναπτυχθεί εθνικά όχι διαμελιζόμενη στις γύρω κρατικές ή εθνικές οντότητες αλλά σαν ανεξάρτητο νέο κράτος-έθνος. Η διακήρυξη που έλεγε "Η Μακεδονία στους Μακεδόνες" έριχνε την ιδέα ότι αντί να διαμελιστεί η περιοχή καλύτερα θα ήταν να ανεξαρτητοποιηθεί σαν μια ενότητα με το όνομα Μακεδονία και χωρίς φυλετικές και θρησκευτικές διακρίσεις. Μακεδόνες θα ήταν όλοι οι κάτοικοι είτε ήταν Σλάβοι, είτε Βούλγαροι ή Σέρβοι, είτε Βλάχοι, είτε Έλληνες, είτε Αλβανοί, είτε και Τούρκοι ακόμα. Στόχος ήταν η αυτόνομη παρουσία που είχε ανάγκη και από ένα έθνος να την στηρίζει. Έτσι λοιπόν όποιος προσχωρούσε στην "ΙΔΕΑ" γινόταν Μακεδόνας, ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ.

Να μην φανεί σε κανέναν παράξενο όλο αυτό. Έτσι σχηματίζονταν τα "έθνη" τον 18ο και 19ο αιώνα. Και το ελληνικό έθνος δεν υπήρχε τον 17ο αιώνα, και το όνομα Ελλάδα ή Γραικία ήταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα σους ρωμιούς ή ελληνόφωνους διαφωτιστές του τέλους του 18ου αιώνα. Το δικό μας έθνος συγκροτήθηκε στα απελευθερωμένα εδάφη από ρωμιούς και Φαναριώτες και αλβανούς [ή αρβανίτες] και βλάχους και ολίγους σλάβους. Δεν ήταν τα έθνη ζήτημα DNA αλλά πολιτικής απόφασης των λαών που ζητούσαν ελευθερία και δικαιοσύνη. Τα έθνη ήταν ιδέα που άνθισε με την Γαλλική Επανάσταση και μέσα από την ίδέα του έθνους κινήθηκαν οι λαοί για να βρουν ελευθερίες. Αργότερα το "εθνικό" ιδεώδες έγινε απλό εργαλείο στα χέρια των κρατών και το τέλος του 19ου αιώνα αυτός ο εθνικισμός των "Μακεδόνων" γεννήθηκε ακριβώς μέσα στην κατάπτωση του εθνικού ιδεώδους, τότε δηλαδή που αντί για εργαλείο απελευθέρωσης των λαών είχε ήδη μετατραπεί σε εργαλείο κρατικών επεκτάσεων ή ακόμη και γενοκτονιών. 

Οι συντάκτες της διακήρυξης έβαλαν μέσα σε αυτήν πολλά ιδανικά, που τα πίστευαν οι άνθρωποι, δεν ήταν πράκτορες ούτε βαλτοί. Υπήρχαν και πράκτορες [της Βουλγαρίας] αλλά αυτοί είδαν ότι οι κινηματίες το πάνε αλλού κι όχι σε ένα προθάλαμο της Βουλγαρικής επέκτασης και έφυγαν φτιάχνοντας άλλη οργάνωση με έδρα τη Σόφια. Οι δημιουργοί της νέας εθνότητας των Μακεδόνων και κλέφτες ενός ιστορικού δικού μας ονόματος, κατάφεραν να ξεσηκώσουν τους Σλάβους της περιοχής της Μακεδονίας και να επαναστατήσουν το 1903. Η αιματηρή τους επανάσταση καταπνίγηκε από τους Τούρκους με τη βοήθεια ή ανοχή των Ελλήνων των Βουλγάρων και των Σέρβων που ήθελαν τη περιοχή δική τους και όχι ανεξάρτητη. Σαν κράτη είχαν δίκιο. Η ιδέα των "μακεδόνων" ήταν ρομαντική και ανεφάρμοστη την τότε εποχή. Ήθελαν επανάσταση που να την κάνουν μόνοι χωρίς τη βοήθεια ούτε των Μεγάλων Δυνάμεων του κόσμου ούτε των Μικρών Δυνάμεων της βαλκανικής. Από την άλλη η Ελλάδα δικαίως ζητούσε απελευθέρωση της ελληνικής Μακεδονίας [είχε βλέψεις και για την Κωνσταντινούπολη εκείνη την εποχή] κι οι Βούλγαροι δικαίως από την πλευρά τους διεκδικούσαν ως εθνικά τους εδάφη μέρη που τα κατοικούσαν Βούλγαροι που μιλούσαν Βουλγαρική γλώσσα [έστω και σαν ιδίωμα] αλλά και οι Σέρβοι, ως κατ' εξοχήν Σλάβοι, ήθελαν τα εδάφη των Σλάβων της Βαλκανικής. Η επανάσταση του Ίλιντεν του 1903 ξύπνησε τους εθνικισμούς των γειτόνων και το διάστημα 1904-1908 διεξήχθη ένας σκληρός αγώνας [κυρίως ανάμεσα σε Έλληνες και Βούλγαρους] μέσα στο Τουρκικό τότε έδαφος της Μακεδονίας, για την πολιτιστική κυριαρχία στον χώρο που θα πρόκρινε και την επερχόμενη πολιτική και εδαφική.

Οι επαναστάτες δημιουργοί της νέας εθνότητας είχαν οράματα σοσιαλιστικά, μιλούσαν για κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία κλπ. και όλα αυτά τα περιέλουζαν με ένα κλεμμένο όνομα (Μακεδονία) που τους φαινόταν καλό όχημα αλυτρωτισμού [από την Τουρκία αρχικά]. Ήταν όμως καταδικασμένοι σε αποτυχία. Το όραμά τους δεν ευδοκίμησε, η κατάσταση όμως που δημιούργησαν [η νέα εθνότητα] έμεινε σαν θρύλος, σαν ιστορία, σαν μαρτυρία ότι αυτό το έθνος υπάρχει, έχει τους μάρτυρές του κι έχει και τους αγώνες του. Μπορεί να μην υπάρχει ούτε γραπτή μαρτυρία ούτε καν μια οποιαδήποτε αναφορά σε μακεδονικό έθνος πριν το 1870, όμως από το 1903 και μετά υπάρχουν πλέον φανατισμένοι κάτοικοι της περιοχής που νιώθουν αδικημένοι, απόγονοι ηρώων και δικαίων ανθρώπων και ζουν με το όνειρο μιας μελλοντικής ελευθερίας που τους ήρθε ξαφνικά και απροειδοποίητα το 1992 και δεν ξέρουν πως να την χειριστούν.

..... Γ.- Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Από τη στιγμή εκείνη και μετά το πρόβλημα είχε δημιουργηθεί και κάποτε θα το βρίσκαμε μπροστά μας κι εμείς και αυτοί. Αποφεύχθηκε το πρόβλημα το 1912-13 όταν με τους Βαλκανικούς πολέμους η περιοχή μοιράστηκε ανάμεσα σε Έλληνες, Βούλγαρους και Σέρβους. Οι Σέρβοι ονόμασαν την νότια επαρχία τους "Βαρδαρία - Βαρντάρσκα" και όχι βόρεια Μακεδονία και έτσι πρόβλημα δεν υπήρξε μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί οι ντόπιοι Σλαβομακεδόνες, που από τους παππούδες τους κι όλας ήξεραν ότι είναι "μακεδόνες" και ότι μιλούν "μακεδονικά" και όχι Βούλγαροι που μιλούν μια βουλγαρική διάλεκτο, βγήκαν στο βουνό σαν παρτιζάνοι, άλλοι στο πλευρό του Τίτο κι άλλοι στις τάξεις του ΕΑΜ και ΚΚΕ. Στόχος τους η ελευθερία αλλά και η εθνική αποκατάσταση. Η ελευθερία διακηρυγμένη, η εθνική αποκατάσταση σαν κρυφός πόθος. Και με την απελευθέρωση, το 1948, ο Τίτο τους αναγνώρισε σαν εθνότητα με το όνομα Μακεδονία. Τότε πλέον βγήκε το πρόβλημα στην επιφάνεια και επί 50 περίπου χρόνια η Ελλάδα το αντιμετώπιζε με διαβήματα κλπ. αλλά μη μπορώντας να κάνει τίποτα ουσιαστικό. Το 1992, με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το πρόβλημα έγινε εκρηκτικό.

Και οι ταρζανιές των εθνικιστών που επί 15 χρόνια αποκαλούν το κράτος των βορείων γειτόνων "κρατίδιο" [λες κι εμείς δεν είμαστε κρατίδιο για τους Τούρκους κατ' αναλογία] και κρατούν αδιάλλακτη και ανιστόρητη στάση, κατάφεραν να κάνουν όλο τον κόσμο να αποκαλούν τη Σλαβομακεδονία σκέτα Μακεδονία.

..... Δ.- ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ

Μόνη λύση ο συμβιβασμός. Αυτοί είναι Μακεδόνες γιατί έτσι ονομάζονται κι έτσι νιώθουν εδώ και 5-6 γενιές τουλάχιστον, δηλαδή σε μεγάλο βάθος χρόνου. Όμως είναι και Σλάβοι. Το "Σλαβομακεδονία" που ήταν και το καλύτερο και ακριβέστερο όνομα χάθηκε κάπου στις διαδικασίες και στις ανόητες αντιπαλότητες άσχετων εθνικοφρόνων. Το "Νέα Μακεδονία" ή το "Μακεδονία-Σκόπια" ή "Σκοπιανή Μακεδονία" είναι οι μέσες λύσεις. Και παράλληλα η αναγνώριση από την Ελλάδα της δικής τους νεομακεδονικής εθνότητας και γλώσσας. Γιατί αυτό που τους νοιάζει ιδιαίτερα είναι η εθνική τους ταυτότητα που ακόμα παίζεται και δεν έχει κατοχυρωθεί διεθνώς. Η δική μας αμφισβήτηση δεν είναι μόνο προσβλητική για τα αισθήματά τους αλλά -ακόμα περισσότερο- είναι βαθιά διαλυτική της συγκολλητικής ουσίας που τους συνέχει. Αμφισβητώντας το όνομά τους είναι σαν να λέμε πως δεν υπάρχουν, πως είναι Βούλγαροι ή Σέρβοι γιατί λαός που δεν έχει όνομα δεν είναι λαός. Πρέπει λοιπόν να συμφωνήσουμε μαζί τους πως θα λέγονται μεν Μακεδόνες με επιθετικό προσδιορισμό που να τους ξεχωρίζει από τους Έλληνες Μακεδόνες, ταυτόχρονα όμως πρέπει να τους διαβεβαιώσουμε ότι θα αναγνωρίσουμε την "νεομακεδονική" τους ταυτότητα και τη "Νεομακεδονική" τους γλώσσα σαν εθνική ταυτότητα και γλώσσα διαφορετική από εκείνες των γειτόνων τους [των Βουλγάρων δηλαδή που αυτό τους νοιάζει]. Και η διαμάχη θα λήξει εκεί και θα λήξει εύκολα.

Αρκεί να καταλάβει ο κάθε λαός τι ακριβώς θέλει ο άλλος, κι όχι να τρέφεται με ψέμματα που οδηγούν σε ύβρεις και προσβολές. Δεν είναι γύφτοι, δεν είναι παρακατιανοί. Είναι περήφανοι Σλάβοι που ξεσηκώθηκαν το 1903 κατά των Τούρκων και πρώτοι πρόβαλαν στην Βαλκανική αξίες πανανθρώπινες περί ισότητας και ελευθερίας. Θέλησαν να είναι ανεξάρτητοι από Ελλάδα και Βουλγαρία και Σερβία γιατί δεν ήθελαν να υπαχθούν σε καθεστώτα μοναρχικά, αυταρχικά, άδικα, όπως ήταν τα καθεστώτα των βαλκανικών χωρών τότε. Να τους αναγνωρίσουμε αυτό που τους ανήκει.

Κι εμείς θέλουμε να μην μας τρελάνουν. Ναι μεν χρησιμοποίησαν το "Μακεδονία" σαν όχημα για να ξεχωρίσουν αλλά δεν θα αρχίσουμε τώρα να κάνουμε εξετάσεις DNA για να μάθουμε αν οι Μακεδόνες ήταν ή όχι ελληνικό φύλο, αν ο Αριστοτέλης ήταν δάσκαλος ξένων γλωσσών ή φιλόσοφος και αν στην Περσία εκστράτευσαν "οι έλληνες πλην Λακεδαιμονίων" ή όχι. Μα τέλος πάντων ξέρει κανείς ένα λαό που όταν κατακτούσε ξένες χώρες τους μετέδιδε μια ξένη γλώσσα και ένα ξένο πολιτισμό; Ας αφήσουμε τους αρχαίους Μακεδόνες στην ησυχία τους. Εξ άλλου οι Νότιοι Έλληνες έχουν πολλά για να κατηγορήσουν τους ομόφυλούς τους και πολιτικά καθυστερημένους βόρειους έλληνες. Ας μας αφήσουν να κατηγορήσουμε ελεύθερα τον Αλέξανδρο ή τον Φίλιππο όπως ο Δημοσθένης ή ο Φιλώτας ή όπως οι Νότιοι οπαδοί φωνάζουν Βούλγαρους τους Παοκτζήδες. Ακριβώς επειδή τους θεωρούν έλληνες γι αυτό το "βούλγαροι" για τους Παοκτσήδες και το "Τούρκοι" για τους Αεκτσήδες είναι βρισιά.

Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στο θέμα μας. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι οι Μακεδόνες δεν είναι κατασκεύασμα του Τίτο αλλά γέννημα των κατοίκων της γεωγραφικής Μακεδονίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Τα στοιχεία είναι γνωστά, δεν προέρχονται από αποκαλύψεις είναι γραμμένα γλαφυρά στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Δικαίωμα λοιπόν στο όνομα έχουν. Και δικαίωμα να είναι εθνότητα έχουν επίσης καθώς αυτό το δικαίωμα το απέκτησαν μέσα από την ιστορική τους διαδρομή με αγώνες και θυσίες. Κι εμείς έχουμε δικαίωμα στο όνομά μας που είναι η ψυχή μας. Ας πάμε λοιπόν σε ένα συμβιβασμό που θα είναι όχι μόνο δίκαιος αλλά επί πλέον και πολύ χρήσιμος και γι αυτούς και για μας.