Όταν είχα γράψει για ένα φανταστικό σχέδιο εκλογών στην τοπική αυτοδιοίκηση με κλήρωση των θέσεων εξουσίας σε όλους τους πολίτες, μου είχαν απαντήσει τέσσερις μόνο φίλοι, είτε στο φέισμπουκ είτε με ημέηλ. Την Κυριακή ξαναέγραψα για το θέμα και συμπλήρωσα σχόλια που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ενδιαφέρον και περιέργεια, συμφωνίες ή αντιρρήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν να μειωθούν αυτή τη φορά στο μισό, μόνο δύο απαντήσεις είχα. Προφανώς το θέμα δεν συγκίνησε σχεδόν κανέναν, ελάχιστους μόνο! Εμένα όμως, με προκαλεί αυτή η "μη συγκίνηση-αδιαφορία" κι έτσι θα ξαναγράψω μια νέα "μονογραφία" επί του θέματος.
Υπάρχει μια διάχυτη απογοήτευση στον κόσμο πως τίποτε δεν μπορεί να γίνει. Ακόμη κι αυτή η "πρώτη φορά αριστερά", παρ' όλο που εξακολουθεί να παραμένει καλύτερη επιλογή από τις εναλλακτικές που προτείνονται, δεν μπορεί πια να εμπνεύσει. Θυμίζει το ΠαΣοΚ όταν είχε χάσει πια την ορμή του. Κι εκείνο συνέχιζε να ψηφίζεται μαζικά ως η μόνη εναλλακτική απέναντι στην δεξιά. Αυτή φαίνεται να είναι πια η καλύτερη προοπτική για την σημερινή κυβέρνηση. Ίσως να είναι αρκετό γι αυτήν, δεν είναι όμως αρκετό για να δώσει χαμόγελα και ελπίδες σε κανέναν από τους ψηφοφόρους της. Και επειδή ούτε η αντιπολίτευση δεν χαίρεται, ούτε η λοιπή αριστερά, γι αυτό και δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο να ανεβάσει η τρέχουσα πολιτική την αισιοδοξία των Ελλήνων.
Αφού λοιπόν δεν γίνεται τίποτε σε μια Ελλάδα που βυθίζεται στην κρίση και την ανυποληψία, σε μια Ευρώπη που κυριαρχείται από εγωισμούς και άδικες πολιτικές, σε ένα κόσμο που παραλογίζεται δημιουργώντας συνεχώς οικολογικά καρκινώματα, τι να ελπίζει κανείς από ένα ουτοπικό σύστημα συνεχών κληρώσεων που μας προτείνεις; Τι κι αν θα μοιράζει αυτό το σύστημα την εξουσία σε όλους τους πολίτες; Μήπως και τώρα που έχουν τόση εξουσία οι κυβερνώντες μπορούν και κυβερνούν; Κι αν δεν μπορούν αυτοί να κυβερνήσουν, θα ασκεί εξουσία ο κυρ-Κώστας και η κυρά Μαρία όταν θα κληρωθούν επόπτης καθαριότητας ο ένας για δεκαπέντε μέρες και δημοτική σύμβουλος για ένα μήνα η άλλη;
Και τα επιχειρήματα που είχα παραθέσει, έμοιαζαν να θέλουν χρόνο για να αποδώσουν. Θα φτιαχτούν υπεύθυνοι πολίτες, η αρχή θα είναι πανταχού παρούσα, θα υπήρχε σταδιακά αποτελεσματικός έλεγχος και εξάλειψη της διαφθοράς κλπ. Σε όλα τα μέτρα οι θετικές επιδράσεις τους αναμένονταν μακροπρόθεσμα ... και ... ποιος μπορεί να περιμένει;
Ε, όταν το βλέπεις έτσι, δεν μπορώ να σου δώσω και πολύ άδικο...
Θα έπρεπε όμως αναγνώστη να το δεις κι αλλιώς.
- Αν εμείς οι πολίτες δεν κάνουμε τίποτε και μείνουμε αδρανείς να περιμένουμε τη μοίρα μας, μπορεί να μας βγει ποτέ αυτό σε καλό;
- Αν συνεχίσουμε να ελπίζουμε μάταια ότι λύση θα είναι αύριο ο Μητσοτάκης ή η Γεννηματά, ή ότι λύση είναι ο στενός κορσές του Σύριζα ή ότι μπορεί να μας σώσει ο Καρατζαφέρης, θα αλλάξει κάτι; Μήπως, με τον τρόπο αυτόν, την μια απογοήτευση μόνο μια άλλη μεγαλύτερη μπορεί να την διαδεχτεί;
- Αν ψηφίσουμε κάτι εντελώς καινούριο, άλλος το ΚΚΕ για "πρώτη φορά" ή την Ανταρσύα κι άλλος μιαν άλλη εκδοχή της επανάστασης, θα αλλάξει τίποτε στη ζωή μας ή απλά θα έχουμε ησυχάσει τις εσώτερες τύψεις χωρίς να έχουμε αλλάξει ούτε ένα πετραδάκι στο περιβάλλον μας;
- Να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε στις διαδηλώσεις; Τι να σας πω, αν το θέλετε ... ουδείς λόγος ... εγώ έτσι κι αλλιώς πάω σε αρκετές. Στα μπλόκα του ΠΑΜΕ θα με βρείτε γιατί εκεί πάνε οι φίλοι μου.
- Να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο; Εκεί θα καταλήξουμε αν δεν βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια τάξη.
Λοιπόν, εδώ θα ταίριαζε να βάλω ένα ποίημα, αλλά δεν θα μου κάνω την χάρη. Θα πω την γνώμη μου.
Νομίζω πως είναι καιρός να δούμε την αλήθεια κατάφατσα. Δεν υπάρχει πια χρόνος ούτε για την Ελλάδα ούτε για την Ευρώπη, ίσως-ίσως ούτε και για τον κόσμο. Η πορεία που αγνοεί την πιο σημαντική συνιστώσα του ανθρώπου, την εξουσιαστική και πολιτική, για χάρη της δευτερεύουσας οικονομικής του πλευράς, είναι που μας έφερε εδώ και θα μας οδηγήσει στο πλήρες αδιέξοδο. Ιεραρχικές κοινωνικές σχέσεις (οι πάνω και οι κάτω) που πάνε να καταπολεμηθούν με επίσης ιεραρχικά μορφώματα όπως τα κόμματα (καλοί οι δικοί μας, κακοί όλοι οι άλλοι) δεν μπορούν παρά να αναπαράγουν τις εξουσιαστικές σχέσεις. Στο τέλος θα είναι χαμένοι οι πολλοί και θα επιπλεύσουν και πάλι οι ολίγοι. Το σύστημα πρέπει να κτυπηθεί στη ρίζα του. Αυτό που πρέπει να ξεριζωθεί είναι ακριβώς η αντίληψη πως κάποιοι είναι καλύτεροι από τους άλλους, πως ο κυρ-Κώστας και η κυρά Μαρία, που είχα αναφέρει πιο πάνω, δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν παρά μόνο να κυβερνηθούν.
Ο λαός ψηφίζει κι έχει τη δύναμη στα χέρια του, αρκεί να το αντιληφθεί, να το συνειδητοποιήσει. Να χρησιμοποιήσει αυτή τη δύναμη όχι για να βάζει τον Τσίπρα στη θέση του Σαμαρά και τον Μητσοτάκη στη θέση του Λεβέντη αλλά για να βάλει τον εαυτό του, τον δήμο, το σώμα των πολιτών στην εξουσία. Κι αυτό γίνεται μόνο με την κλήρωση, όπου ΟΛΟΙ περνούν από την εξουσία για λίγο χρόνο και από όλες τις θέσεις. Όσο δεν εμπιστεύονται οι σπουδαίοι και οι διανοούμενοι ή οι αγωνιστές και οι επαναστάτες τον κυρ-Κώστα και την κυρά-Μαρία και θέλουν να πάρουν αυτοί οι ίδιοι (οι επαΐοντες) την εξουσία, θα συνεχίσουν να εκλέγονται κόμματα που θα εντάσσονται στο ολιγαρχικό σύστημα και θα υπηρετούν τελικά άθελά τους ή συνειδητά τα συμφέροντα των ολίγων πλουσίων που έχουν την εξουσία στα χέρια τους "δια των δικών μας (υποτίθεται) αντιπροσώπων".
Μην απορρίψετε τόσο εύκολα την μοναδική πρόταση που θέλει πραγματικά να δώσει την εξουσία στον ίδιο τον λαό. Κλήρωση παντού, για να μας γίνει συνήθεια. Κλήρωση στην εκλογή των μαθητικών συμβουλίων στις μαθητικές κοινότητες για να δουν τα θετικά της οι μαθητές. Κλήρωση στα σωματεία για να δουν οι πολίτες που συνεχίζουν να εμπλέκονται με τα κοινά τις θετικές της επιδράσεις. Κλήρωση στην τοπική αυτοδιοίκηση, κλήρωση στην κεντρική εξουσία. Όλοι είναι ικανοί για πολιτικοί. Όλοι μπορούν να γίνουν πολίτες και να πάψουν να είναι υπήκοοι. Αυτή είναι και η μόνη μας (ίσως η τελευταία) ελπίδα.
Όπως λέει ο φίλος μου ο Αλέξανδρος Κόντος, το παρελθόν της Ελλάδας είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Θα επανέλθω αν έχετε κουράγιο και διάθεση.
