Με αφορμή έναν διάλογο που είχα με έναν φίλο για κόψιμο ορχιδεών και σφαγές ζώων, θέλω να σημειώσω το εξής συμπέρασμα στο οποίο έχω από πολλών ετών καταλήξει: Ο ασφαλέστερος τρόπος για να διαπιστώσει κανείς πόσο άγρια ο καπιταλισμός έχει διαβρώσει την κοινωνία μας είναι να δει τον τρόπο με τον οποίο φερόμαστε στα ζώα.
Πάντα ο άνθρωπος ήταν κυνηγός, τουλάχιστον με βάση αυτά που γνωρίζουμε για τον homo sapiens και τον neandertal. Τροφοσυλλέκτης και της χλωρίδας αλλά και της πανίδας που τον περιέκλειε στους τόπους που ζούσε. Γι αυτό εξ άλλου ήταν και νομάς, ακολουθώντας τα φυτά που άλλοτε φύονταν σε υψηλά μέρη κι άλλοτε σε πιο μεσημβρινά και τα θηράματα που κι αυτά κατά καιρούς άλλαζαν τόπους για να ξεχειμωνιάζουν. Ποτέ δεν χαλούσε όμως την οικολογική ισορροπία της φύσης, και γιατί δεν ήθελε και γιατί δεν μπορούσε. Σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς, ο φόνος ενός ζώου προκαλούσε τελετουργίες εξιλέωσης. Ο άνθρωπος έτρωγε για να ζήσει αλλά είχε συναίσθηση του φόνου που προκαλεί καθώς ενστικτωδώς είναι ζώο φυτοφάγο. Δεν χρειαζόταν εξιλέωση όταν μάζευε καρπούς ή φύλλα, αυτό ήταν μέρος της φύσης του, ενέργεια δικαιωμένη από το ίδιο του το ένστικτο. Είτε σαν τροφοσυλλέκτης, όμως, είτε σαν γεωργός και κτηνοτρόφος αργότερα, συνέχισε να διατηρεί την αρμονική του σχέση με την φύση που τον περιέβαλλε, σεβόμενος τα ζώα που θυσίαζε για να τα φάει και μη καταστρέφοντας χλωρίδα που δεν θα του χρησίμευε για τροφή.
Η ισορροπία αυτή χάλασε οριστικά όταν ο άνθρωπος αλλοτριώθηκε με τον καπιταλισμό, το οικονομικό σύστημα που τον μετέτρεψε από άνθρωπο σε αριθμό, από πρόσωπο δεμένο με ένα κομμάτι γης, μια οικογένεια και μια φυλή σε απρόσωπο παραγωγό-εργάτη τμήμα μιας παραγωγικής διαδικασίας εντελώς ξένης προς αυτόν. Με την μετάλλαξη αυτή η κτηνοτροφία μετατράπηκε από εκτροφή ζώων σε κόλαση. Όχι μόνο βασανίζονται ζώα από την γέννηση ως τον θάνατό τους, όχι μόνο τρέφονται με τρόπους ανώμαλους για να εξογκωθούν και να πουληθούν ως περισσότερο κρέας ή φουά γκρα, αλλά επί πλέον γίνονται και πειράματα για δημιουργία ζώων χωρίς κεφάλια ή άλλα άχρηστα στη βιομηχανία κρέατος μέρη του σώματος. Το φοβερό είναι πως τα ζώα υποφέρουν, έχουν συνείδηση των βασανιστηρίων στα οποία υποβάλλονται, κλαίνε και δυστυχούν και υπομένουν ανατριχιαστικούς θανάτους στους οποίους μόνη πρόνοια των δολοφόνων σφαγέων τους είναι η ανταγωνιστικότητα του προϊόντος, δηλαδή η αποτελεσματικότητα και η ταχύτητα των θανατώσεων.
Αν υπάρξει δικαστήριο των γενεών, έγραφα στον φίλο μου, θα μας καταδικάσει στη μεγαλύτερη ποινή σε σχέση με όλες τις προηγούμενες γενιές.
"Αν κάποτε δικαστούν οι γενεές, η δική μας θα φάει την μεγαλύτερη τιμωρία για τη συμπεριφορά μας στα ζώα. Ωχριούν μπροστά σε αυτήν η δουλεία και οι φυλετικές διακρίσεις ή η καταπίεση της γυναίκας. Καμιά άλλη γενιά δεν ήταν τόσο σκληρή απέναντι στους συγκατοίκους μας στη γη (τα ζώα) και καμιά άλλη δεν ήταν τόσο αδιάφορη για τα μαζικά καθημερινά εγκλήματα που στολίζουν το γεμάτο πτώματα ζώων πιάτο μας."
Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν οι φιλόζωοι να τρώνε ακόμα κρέας. Δεν θέτω το θέμα από την ηθική του σκοπιά, ούτε θέλω να υπενθυμίσω την οικολογική του πλευρά, πως για ένα γεύμα πανίδας σπαταλώνται πόροι ικανοί για πολλαπλάσια γεύματα χλωρίδας. Θέλω απλά να τονίσω πως αν έχει κάνει καλά και άσχημα ο καπιταλισμός, μια από τις επιπτώσεις του, η βιομηχανία κρέατος, είναι που θα έκανε τις ψυχές μας (αν ήταν αθάνατες) να ντρέπονται στον αιώνα τον άπαντα. Κι αν υπήρχε τιμωρία για τέτοιες πράξεις, η δική μας η γενιά, των λίγων σφαγέων και των πολλών που δεν θέλουν να ξέρουν και απλά καταναλώνουν τα πτώματα των καημένων των ζώων, θα καταδικαζόταν στο πυρ το εξώτερο. Ευτυχώς λοιπόν που δεν υπάρχει δευτέρα παρουσία (επιβεβαιωμένο αυτό ... φάτε ελεύθερα τη σπαλομπριζόλα σας) γιατί αλλιώς ήμασταν όλοι καταδικασμένοι από χέρι!
