Ο διαχρονικός ΝΙΚ ΚΕΪΒ

Δυο τραγούδια περασμένων δεκαετιών με διαχρονικό ενδιαφέρον!
Το "Στέλλα κρατάω μαχαίρι" από την καλή κι από την ανάποδη με τον ΝΙΚ ΚΕΙΪΒ

Το πρώτο είναι το My name was Elisa Day που ο σωστός τίτλος του είναι They call me the wild rose. Το τραγουδάει ο Νίκ Κέϊβ με την Κάϊλυ Μινογκ. Όταν το ακούσαμε εκείνη την εποχή έμοιαζε με ανέκδοτο να τραγουδάει ο βαρύς κι ασήκωτος Νικ με την ελαφριά Κάϊλυ, όμως το αποτέλεσμα τον δικαιώνει.
Βάζω τους στίχους όπως τους πήρα από το Lyrics Translate

Εκεί που Φυτρώνουν τα Άγρια Τριαντάφυλλα

KYLIE MINOGUE:
Με αποκαλούν το Άγριο Τριαντάφυλλο
όμως το όνομά μου ήταν Ελάιζα Ντέι
γιατί με αποκαλούν έτσι, δεν ξέρω
το όνομά μου ήταν Ελάιζα Ντέι.

NICK CAVE:
Απ' την πρώτη μέρα που την είδα, ήξερα πως αυτή θα ήταν η μία και μοναδική
κοίταξε μέσα στα μάτια μου και χαμογέλασε
γιατί τα χείλη της είχαν το ίδιο χρώμα με τα τριαντάφυλλα
που φύτρωναν στο ποτάμι, ματωμένο και άγριο

KYLIE MINOGUE:
Όταν χτύπησε την πόρτα μου και μπήκε στο δωμάτιο
το ρίγος μου υποχώρησε μέσα στην ασφάλεια της αγκαλιάς του
θα γινόταν ο πρώτος μου, και με προσοχή
σκούπισε με το χέρι του τα δάκρυα που έτρεχαν στο πρόσωπό μου

Με αποκαλούν το Άγριο Τριαντάφυλλο
όμως το όνομά μου ήταν Ελάιζα Ντέι
γιατί με αποκαλούν έτσι, δεν ξέρω
το όνομά μου ήταν Ελάιζα Ντέι.

NICK CAVE:
Τη δεύτερη μέρα της πρόσφερα ένα λουλούδι
ήταν η πιό όμορφη γυναίκα που είχα δει
είπα: "ξέρεις που φυτρώνουν τα άγρια τραντάφυλλα
τόσο γλυκά και κατακόκκινα κι ελεύθερα;"

KYLIE MINOGUE:
Τη δεύτερη μέρα ήρθε μ' ένα μόνο κόκκινο τριαντάφυλλο
είπε: "θα μου δώσεις το αίσθημα της απώλειας και τη λύπη σου;"
του έγνεψα "ναι", καθώς ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι
είπε: "αν σου δείξω τα τριαντάφυλλα, θα με ακολουθήσεις μόνη σου;"

Με αποκαλούν το Άγριο Τριαντάφυλλο
όμως το όνομά μου ήταν Ελάιζα Ντέι
γιατί με αποκαλούν έτσι, δεν ξέρω
το όνομά μου ήταν Ελάιζα Ντέι.

KYLIE MINOGUE:
Την τρίτη μέρα με πήγε στο ποτάμι
μου έδειξε τα τριαντάφυλλα και φιληθήκαμε
και το τελευταίο πράγμα που άκουσα ήταν μία ψιθυριστή λέξη
την ώρα που γονάτιζε από πάνω μου με μία πέτρα στη γροθιά του

NICK CAVE:
Την τελευταία μέρα την πήγα εκεί που φυτρώνουν τα τριαντάφυλλα
και ξάπλωσε στην όχθη, ο άνεμος ανάλαφρος σαν κλέφτης
και της έδωσα το φιλί του αποχαιρετισμού, είπα, "όλη η ομορφιά πρέπει να πεθάνει"
κι έσκυψα και φύτεψα ένα τριαντάφυλλο ανάμεσα στα δόντια της

KYLIE MINOGUE:
Με αποκαλούν το Άγριο Τριαντάφυλλο
όμως το όνομά μου ήταν Ελάιζα Ντέι
γιατί με αποκαλούν έτσι, δεν ξέρω
το όνομά μου ήταν Ελάιζα Ντέι.

Είπαμε, πρόκειται για το "Στέλλα κρατάω μαχαίρι" στα αυστραλέζικα!

Το τραγούδι τώρα από το yοutube

Στη συνέχεια ο Νικ Κέϊβ με την Πι-Τζέί Χάρβεϋ στον Χένρυ Λη

Οι στίχοι και εδώ μεταφρασμένοι από το ίδιο μπλογκ Lyrics Translate

Χένρι Λί

PJ HARVEY:
Πέσε κάτω, πέσε κάτω, μικρέ Χένρι Λί
Και μείνε όλη νύχτα μαζί μου
Δεν θα βρεις κορίτσι σ' αυτόν τον καταραμένο κόσμο,
Που να συγκρίνεται μαζί μου
Και ο άνεμος ούρλιαξε και ο άνεμος φύσηξε
Λα λα λα λα λα
Λα λα λα λα λι
Ένα μικρό πουλί καταστάλαξε πάνω στον Χένρι Λι

NICK CAVE:
Δεν μπορώ να πέσω κάτω και δεν θα πέσω κάτω
Και να μείνω όλη νύχτα μαζί σου
Γιατί το κορίτσι που έχω στην πράσινη, ευτυχισμένη χώρα,
Την αγαπώ πολύ περισσότερο από σένα
Και ο άνεμος ούρλιαξε και ο άνεμος φύσηξε
Λα λα λα λα λα
Λα λα λα λα λι
Ένα μικρό πουλί καταστάλαξε πάνω στον Χένρι Λι

Ακούμπησε τον εαυτό της πάνω σε ένα φράχτη
Μόνο για κανένα δυο φιλάκια
Και με ένα μικρό μαχαίρι που κρατούσε στο χέρι της
Τον μαχαίρωσε πέρα ως πέρα
Και ο άνεμος γόγγυξε και ο άνεμος αναστέναξε
Λα λα λα λα λα
Λα λα λα λα λι
Ένα μικρό πουλί καταστάλαξε πάνω στον Χένρι Λι

PJ HARVEY:
Ελάτε και πάρτε τον απ' τα λευκά χέρια του που είναι σαν κρίνοι
Ελάτε και πάρτε τον απ' τα πόδια
Και πετάχτε τον μέσα στο πολύ βαθύ πηγάδι
Που έχει βάθος πάνω από εκατό πόδια
Και ο άνεμος ούρλιαξε και ο άνεμος φύσηξε
Λα λα λα λα λα
Λα λα λα λα λι
Ένα μικρό πουλί καταστάλαξε πάνω στον Χένρι Λι

Μείνε ξαπλωμένος εκεί, μείνε ξαπλωμένος εκεί μικρέ Χένρι Λι
Μέχρι η σάρκα σου να πέσει απ' τα κόκαλα σου
Γιατί αυτό το κορίτσι που έχεις στην πράσινη, ευτυχισμένη χώρα, μπορεί και να σε περιμένει για πάντα να επιστρέψεις σπίτι
Και ο άνεμος γόγγυξε και ο άνεμος αναστέναξε
Λα λα λα λα λα
Λα λα λα λα λι
Ένα μικρό πουλί καταστάλαξε πάνω στον Χένρι Λι

Εδώ, βέβαια, η βραχνή φωνή της Πι Τζεί Χάρβεϋ φτιάχνει το νέο σκηνικό του "Στέλλα κρατάω μαχαίρι" από την αντίστροφη βέβαια και πάντα στα αυστραλέζικα.

Το τραγούδι από το youtube

Ελπίζω να τα απολαύσατε και τα δυο. Παλιά είναι αλλά διαχρονικά σαν καινούρια και για τη μουσική και για τον στίχο τους.

ΑΣΠΡΟΜΟΝΤΕ

Ένα τραγούδι θέλω να μοιραστώ μαζί σας σήμερα.

Τραγουδάει ο Διονύσης Σαββόπουλος και το έγραψε (στίχοι και μουσική) ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Από τον δίσκο "Ο Σαμάνος" το τραγούδι είναι το ΑΣΠΡΟΜΟΝΤΕ

Θα δώσω τους στίχους και μερικά στοιχεία γι αυτούς. Κατόπιν το τργούδι από το youtube στην επίσημη έκδοση των δημιουργών.

Οι στίχοι:

Στου Ασπρομόντε τις πλαγιές και στο χωριό Ροχούδι

μέσα από τα χαλάσματα ακούγεται τραγούδι

αν πλησιάσεις θα τους δεις, μαέστροι αποθαμένοι

πίνουν ομίχλη για κρασί, σου μοιάζουν μεθυσμένοι.

Κιθάρα παίζει ο De André με πεταχτά ακόρντα

κι ο Pirandello λάμπει δες στου σαρκασμού τα δόντια

ο Cesare απόμακρος βαρύ τσιγάρο στρίβει

όλα τα πάθη του έριξε σε πέτρινο λιοτρίβι.

Αέρας παίρνει τον αχό και γρήγορα τα νέα

φτάνουν στου Βούα το γιαλό και στην Αμεντολέα

θα `ρθουν οι συβαρίτισσες κι αυτές ξετρελαμένες

φτεροκοπάνε, φτάνουνε γυμνές και μυρωμένες.

Κι ένας βοσκός αμέριμνος που πρόβατα γκρεκίζει

"madonna mia" μουρμουρά το δρόμο συνεχίζει

δεν ξέρει από ρήγματα, δεν βλέπει εφιάλτες

κι ούτε γνωρίζει πως κρατά όλη την γη στις πλάτες

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ: Άσπρομόντε φυσικά είναι το Άσπρο Βουνό στα γκρεκάνικα, την ελληνική διάλεκτο της κάτω Ιταλίας. Το Ραχούδι είναι ένα χωριό στην Καλαβρία, στην περιοχή που ήταν κάποτε η Μεγάλη Ελλάδα και είναι ακόμα και σήμερα η Magna Grecia στους χάρτες, ιταλικούς και μη. Βρίσκεται ανάμεσα σε θεόρατα βουνά και το τρώνε οι κατολισθήσεις του ποταμού Αμεντολέα (Αμυγδαλέα). Ο Ντε Αντρέ είναι ο Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ ένας Ιταλός τραγουδοποιός-ποιητής των ανταρτών και των επαναστατημένων. Ο Τσέζαρε είναι ίσως ο ποιητής Τσέζαρε Παβέζε (στρατευμένος αντιφασίστας) αλλά ίσως (και μάλλον) ο Καίσαρας Βαγιέχο από τον "Διάφανο", ο γιαλός του Βούα παραλιακό χωριό της περιοχής και οι Συβαρίτισσες (από την αρχαία Σύβαρη που βρισκόταν εκεί ακριβώς) ίσως παραπέμπουν και σε ένα μυθιστόρημα της Λιλής Ζωγράφου.

Στην μεγάλο ποιητή, μουσικό, τραγουδοποιό Θανάση Παπακωνσταντίνου οφείλουμε τη δωρική και δραματική συνάμα περιγραφή της καταστροφής όπως και την ανάδειξη ως λύτρωση του βοσκού που κάνει τη δουλειά του χωρίς να γνωρίζει καν ότι ΑΥΤΟΣ (ο αρχικός πηγαίος άνθρωπος) είναι ο κόσμος όλος

Αφιερωμένο σε όσους καθυστέρησαν να ανακαλύψουν τον θησαυρό του Σαμάνου. Δεν είναι παράξενο. Αυτός είναι ο Θανάσης. Όταν τον πρωτοσυναντάς, στέκεσαι διστακτικός, δεν τον απορρίπτεις ούτε και τον αποδέχεσαι. Θέλει χρόνο ή μελέτη για να τον νιώσεις, να καταλάβεις τι λέει ο στίχος του και τι λέει η μουσική του. Κι ύστερα γίνεται δικός σου και νιώθεις ευτυχής που τον γνώρισες. Ελπίζω να σας αρέσει.

Το τραγούδι (από το yoytube όπως είπαμε)

ΑΣΠΡΟΜΟΝΤΕ από τον ΣΑΜΑΝΟ

Στανισλάβ Πετρόβ, ο άνθρωπος που έσωσε τον κόσμο

Από έναν φίλο (Γρηγόρη) πήρα ένα μήνυμα που με πληροφόρησε για μια ιστορία που δεν γνώριζα. Μου φάνηκε εκπληκτική και απίστευτη και όταν διαπίστωσα πόσο ευρέως γνωστή είναι (την βρήκα να την φιλοξενούν από τη wikipedia ως τα πιο γνωστά site ελληνικά και ξένα) μου φάνηκε εκπληκτικό το γεγονός οτι την αγνούσα.

Επειδή και με εσάς μπορεί να συμβαίνει το ίδιο, την καταχωρώ εδώ και σας την στέλνω. Αξίζει τον κόπο να την διαβάσετε.

Πριν από 32 χρόνια, ο κόσμος σώθηκε από έναν άνδρα τον οποίο δε γνωρίζει κανείς

Μερικές φορές στην Ιστορία είναι πιο σημαντικό εκείνο που λίγο έλειψε να συμβεί από αυτό που πραγματικά συνέβη. Και ίσως το πιο εντυπωσιακό σε αυτές τις απίστευτες ιστορίες ηρώων, που βρίσκονται πλέον τόσο μακριά από τη λάμψη είναι οι συμπτώσεις που τις περιβάλλουν.

 

Θα σας διηγηθώ πώς πριν από τριάντα δύο χρόνια, ένας άνθρωπος για τον οποίο ο περισσότερος κόσμος δεν είχε ακούσει ποτέ, θα γίνει ο μεγαλύτερος ήρωας όλων των εποχών, αυτός που «κυριολεκτικά» έσωσε τον κόσμο από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.

 

Ήταν το 1983, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ‘’άγρια’’ χρόνια, όπως δεν είχε ποτέ ξανασυμβεί πριν από την κρίση των πυραύλων στην Κούβα. Στις 23 Μαρτίου, ο Πρόεδρος Reagan ξεκίνησε την εκστρατεία «Star Wars – ο Πόλεμος των γαλαξιών», ανακηρύσσοντας ουσιαστικά τη Ρωσία ως την «Αυτοκρατορία του Κακού’’.

 

Μεταξύ των πιο σημαντικών του συμμάχων ήταν κι ο εξίσου αποφασισμένος να βάλει ένα τέλος στον κομμουνισμό, Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β “. Οι συγκυρίες έδειχναν ιδανικές προκειμένου να κλείσουν οι ανοιχτοί λογαριασμοί με τη Σοβιετική Ένωση, κι οι Σοβιετικοί είχαν πάρει το θέμα εξίσου πολύ σοβαρά.

 

Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ σχεδίαζαν να τοποθετήσουν πυραύλους στη Δυτική Γερμανία, και ταυτόχρονα οργάνωναν στρατιωτικές ασκήσεις στην Ευρώπη.

 

Όμως, οι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης ανήκαν στη γενιά του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και θυμόντουσαν πώς ακριβώς, με το πρόσχημα μιας άσκησης, ο Χίτλερ είχε ξεγελάσει τον Στάλιν και είχε εξαπολύσει την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα.

 

Το να επιτρέψουν να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο.

 

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η στρατιωτική άσκηση ήταν μια πρόφαση για μια πραγματική εισβολή, πήραν μιαν απόφαση: να κατεβάσουν ολόκληρο τον οπλικό τους εξοπλισμό στις πρώτες ενδείξεις μιας πυρηνικής επίθεσης.

 

Η ένταση ήταν στο αποκορύφωμά της. Σε τέτοιο σημείο που την 1η Σεπτέμβρη του 1983, ένα αεροσκάφος της Νότιας Κορέας τέθηκε εσφαλμένα εντός του σοβιετικού εναέριου χώρου και οι Ρώσοι δεν δίστασαν να το καταρρίψουν χωρίς προειδοποίηση, σκοτώνοντας 269 άτομα. Ανάμεσα στα θύματα ήταν ένας γερουσιαστής καθώς και αρκετοί πολίτες των ΗΠΑ.

 

Ήταν η χειρότερη στιγμή που θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο.

 

Το βράδυ της 25ης Σεπτεμβρίου 1983 ένας 44χρονος συνταγματάρχης από το τμήμα στρατιωτικών πληροφοριών των μυστικών υπηρεσιών της Σοβιετικής Ένωσης ετοιμαζόταν να αναλάβει τα καθημερινά του καθήκοντα στο Κέντρο έγκαιρης προειδοποίησης, από όπου συντονιζόταν η ρωσική αεροδιαστημική άμυνα.

 

Ωστόσο, εκείνη τη νύχτα θα έπρεπε κανονικά να βρίσκεται σε άδεια. Είχε κληθεί την τελευταία στιγμή επειδή ο συνάδελφος που έπρεπε να αναλάβει καθήκοντα είχε αρρωστήσει …

 

Αποστολή του ήταν να αναλύει και να ελέγχει όλα τα δεδομένα από έναν δορυφόρο ενόψει μιας ενδεχόμενης πυρηνικής επίθεσης των ΗΠΑ. Για να το κάνει αυτό, είχε στη διάθεσή του ένα απλό και σαφές πρωτόκολλο. Τόσο σαφές και απλό, σα να το είχε εκπονήσει ο ίδιος.

 

Μετά από κατάλληλους ελέγχους, θα έπρεπε να ειδοποιήσει τον προϊστάμενό του, που θα εξαπέλυε αμέσως μια μαζική πυρηνική αντεπίθεση κατά των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.

 

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στις 12:14 ακριβώς, στις 26 Σεπτεμβρίου ’83, άρχισαν να σημαίνουν όλα τα συστήματα συναγερμού· αρχίζουν να ηχούν οι σειρήνες, και στις οθόνες των υπολογιστών φαίνεται η ένδειξη: «επικείμενη πυραυλική πυρηνική επίθεση«.

 

Ένας πύραυλος είχε εκτοξευτεί από μία από τις βάσεις των ΗΠΑ.

 

Ο στρατιωτικός ζητά να τηρηθεί η ψυχραιμία κι ο καθένας να κάνει τη δουλειά του. Όπως κι ο ίδιος εκτελεί τη δική του.

 

Ελέγχει όλα τα δεδομένα και απαιτεί επιβεβαίωση από εναέρια άποψη, τη μόνη που ο δορυφόρος δεν μπορούσε να επιβεβαιώσει, λόγω καιρικών συνθηκών.

 

Παρά τις διαβεβαιώσεις, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να πρόκειται για λάθος. Δεν θα είχε καμία λογική βάση οι ΗΠΑ να έχουν εξαπολύσει μόνο έναν πύραυλο αν πραγματικά είχαν σκοπό να επιτεθούν στη Σοβιετική Ένωση.

 

Έτσι αγνοεί την προειδοποίηση, θεωρώντας την ψευδή συναγερμό.

 

Λίγο μετά, ωστόσο, το σύστημα εμφανίζει έναν δεύτερο πύραυλο. Και μετά έναν τρίτο.

 

Με την αδρεναλίνη στα ύψη, από το δεύτερο όροφο του οχυρού μπορεί να δεί, στην αίθουσα επιχειρήσεων, το μεγάλο ηλεκτρονικό χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών με το φως που αναβοσβήνει υποδεικνύοντας τη στρατιωτική βάση στην ανατολική ακτή, από όπου είχαν εξαπολυθεί οι πυρηνικοί πύραυλοι.

 

Εκείνη τη στιγμή, το σύστημα δείχνει ακόμα μια επίθεση. Έναν τέταρτο πυρηνικό πύραυλο και αμέσως μετά έναν πέμπτο.

 

Μέσα σε λιγότερο από 5 λεπτά, 5 πυρηνικοί πύραυλοι είχαν εξαπολυθεί από τις αμερικανικές βάσεις ενάντια στην ΕΣΣΔ. Ο χρόνος πτήσης ενός διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου από τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν 20 λεπτά.

 

Η αντίδραση υπήρξε φρενήρης. Εν τω μεταξύ, ο ίδιος αναλύει τα δεδομένα …

 

Μετά από την ανίχνευση του στόχου, το σύστημα συναγερμού θα έπρεπε να περάσει μέσα από 29 επίπεδα ασφάλειας για επιβεβαίωση. Αρχίζει να έχει σοβαρές αμφιβολίες ως προς το αν έχουν υπερβεί τα επίπεδα ασφάλειας.

 

Γνωρίζει ότι στο σύστημα θα μπορούσε να υπάρχει κάποια βλάβη. Μα θα μπορούσε ένα ολόκληρο σύστημα να κάνει λάθος, πέντε φορές; Ή μήπως βρισκόταν αντιμέτωπος με έναν Αρμαγεδδώνα;

 

Η βασική στρατηγική του Ψυχρού Πολέμου θα ήταν μια μαζική αποστολή πυρηνικών πυραύλων, μια συντριπτική και ταυτόχρονη δύναμη εκατοντάδων πυραύλων, κι όχι πέντε πύραυλοι, ο ένας μετά τον άλλο. Κάποιο λάθος θα πρέπει να έχει γίνει.

 

Κι αν δεν ήταν έτσι; Αν ήταν ακόμα μια πονηρή αμερικανική στρατηγική; Το ολοκαύτωμα που όλοι έτρεμαν επρόκειτο να συμβεί κι ο ίδιος δεν έκανε τίποτα;

 

Είχε πέντε πυρηνικούς διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους καθ “οδόν προς την ΕΣΣΔ και μόλις 10 λεπτά για να πάρει μια απόφαση ως προς το αν θα ενημερώσει τους σοβιετικούς προϊσταμένους του … Έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι, εάν επεσήμανε αυτό που επιβεβαίωναν όλα τα συστήματα, θα προκαλούσε τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

 

120 αξιωματικοί και στρατιωτικοί μηχανικοί, με τα μάτια καρφωμένα πάνω του, περιμένουν την απόφασή του.

 

Ποτέ πριν στην ιστορία, ούτε και μετά, δεν βρέθηκε η τύχη του κόσμου στα χέρια ενός και μόνου ανθρώπου, όπως συνέβη εκείνα τα 10 λεπτά. Το μέλλον του κόσμου εξαρτιόταν από την απόφασή του, ενώ εκείνος πάλευε με τον ίδιο του τον εαυτό για το αν θα πρέπει ή όχι να πατήσει το «κόκκινο κουμπί».

 

Σκεφτεται: οι Αμερικάνοι δεν έχουν ακόμη στην κατοχή τους ένα σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας και ξέρουν ότι μια πυρηνική επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ ισοδυναμεί με την άμεση εξόντωση του λαού τους. Και παρότι δεν τους εμπιστεύεται, ξέρει πως δεν είναι αυτοκτονικοί. Λέγεται μάλιστα το εξής: «Τέτοιος ηλίθιος δεν έχει γεννηθεί ακόμα, ούτε καν στις Ηνωμένες Πολιτείες.»

 

Αν και γνωρίζει πως σε περίπτωση που κάνει λάθος, μια έκρηξη 250 φορές μεγαλύτερη από αυτήν της Χιροσίμα θα εξαπολυόταν εναντίον τους, μέσα σε λίγα λεπτά, χωρίς οι ίδιοι να μπορούν να κάνουν πλέον τίποτα, καταφέρνει να διατηρήσει την ψυχραιμία του και να εμπιστευτεί το ένστικτό του ακούγοντας τη φωνή της λογικής.

 

Κι αποφασίζει να αναφέρει τη δυσλειτουργία του συστήματος.

 

Με τα μέλη μουδιασμένα και τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι, οι 120 άνδρες υπό τις διαταγές του μετρούν τα λεπτά που απομένουν, μέχρι οι πύραυλοι να φτάσουν στη Μόσχα.

 

Όταν ξαφνικά, στα λίγα δευτερόλεπτα που απομένουν, οι σειρήνες σταματούν να ηχούν και τα προειδοποιητικά φώτα σβήνουν.

Είχε πάρει τη σωστή απόφαση. Είχε σώσει τον κόσμο από έναν πυρηνικό όλεθρο.

 

Οι σύντροφοί του, μουσκεμένοι από τον ιδρώτα, τον αρπάζουν και τον πετούν στον αέρα, τον αγκαλιάζουν και τον ανακηρύσσουν σε ήρωα.

 

Ο ίδιος ρίχνεται στο κάθισμά του και καταναλώνει πάνω από μισό λίτρο βότκα χωρίς ανάσα. Όταν εκείνη η βραδιά έφτασε στο τέλος της, αποκοιμήθηκε για 28 συνεχόμενες ώρες.

 

Όταν επέστρεψε στην εργασία του, οι σύντοφοί του, τού χάρισαν μια φορητή τηλεόραση ρωσικής κατασκευής για να τον ευχαριστήσουν. Ήταν όλοι τους σώοι χάρη στην απόφαση που είχε πάρει.

 

Όταν μαθεύτηκε τι είχε συμβεί, ο προϊστάμενός του τού είπε ότι θα τον επιβράβευαν για την αποφυγή της καταστροφής και ότι ο ίδιος είχε προτείνει την ανακήρυξη μιας ημέρας προς τιμήν του.

 

Αλλά τίποτε από αυτά δεν έγινε τελικά.

 

Η Ρωσία δεν θα μπορούσε να επιτρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο ρωσικό λαό να συνειδητοποιήσουν τι είχε συμβεί.

 

Έτσι, τον ενημέρωσαν ότι δεν είχε συμμορφωθεί με το πρωτόκολλο και τον μετέθεσαν σε μια χαμηλότερη ιεραρχικά θέση. Λίγο καιρό αργότερα αναγκάστηκε να βγει σε πρόωρη σύνταξη.

 

Έζησε το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα μικρό διαμέρισμα στα περίχωρα της Μόσχας, φυτοζωώντας με μια πενιχρή σύνταξη των 200 δολαρίων το μήνα, μέσα στην απόλυτη μοναξιά και την ανωνυμία.

 

Ώσπου το 1998, ο διοικητής του που εκείνο το βράδυ βρισκόταν επικεφαλής, Yury Votintsev, αποκάλυψε το συμβάν, το λεγόμενο ‘’συμβάν της φθινοπωρινής ισημερίας’’ που προκλήθηκε από μια εξαιρετικά σπάνια αστρονομική συγκυρία, σε ένα βιβλίο με τα απομνημονεύματά του, που έφτασε τυχαία στα χέρια του Douglas Mattern, προέδρου του διεθνούς οργανισμού για την ειρήνη, «Ένωση των πολιτών του κόσμου».

 

Αφού επιβεβαίωσε κατά πόσο η συγκλονιστική αυτή ιστορία ήταν πραγματική, πήγε να συναντήσει αυτοπροσώπως τον αφανή αυτόν ήρωα στον οποίο χρωστάμε όλοι μας το γεγονός πως εξακολουθούμε να ζούμε σε αυτόν τον κόσμο, για να του δώσει το βραβείο του «Πολίτη του Κόσμου».

 

Τη μόνη ένδειξη που είχε ως προς το πού θα τον έβρισκε του την είχε δώσει ένας Ρώσος δημοσιογράφος, ο οποίος τον είχε προειδοποιήσει ότι θα πρέπει να πάει χωρίς ραντεβού, διότι ούτε το τηλέφωνο ούτε το κουδούνι λειτουργούσαν.

 

Η αναζήτηση ανάμεσα στα τεράστια και γκρίζα συγκροτήματα διαμερισμάτων από μπετό, περίπου 50 χιλιόμετρα μακριά από τη Μόσχα, δεν υπήρξε εύκολη.

 

Ένας από τους ανθρώπους από τους οποίους ζήτησε πληροφορίες του απάντησε: «Θα πρέπει να είστε τρελός».

 

Αν πραγματικά υπήρχε ένας άνθρωπος ο οποίος θα είχε αγνοήσει μια προειδοποίηση για πυρηνική επίθεση κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτός θα είχε ήδη εκτελεστεί. Εκείνη την εποχή στη Σοβιετική Ένωση, η έννοια ‘’ψευδής συναγερμός’’ δεν υπήρχε. Το σύστημα δεν έκανε ποτέ λάθος. Μόνο οι άνθρωποι.

 

Τελικά, στο δεύτερο όροφο ενός από τα κτίρια, κατόρθωσε να εντοπίσει τον αξιωματικό, ο οποίος εμφανίστηκε, αξύριστος κι απεριποίητος. ‘’Ναι, εγώ είμαι, παρακαλώ’’.

 

«Ένιωσα πως ήμουν μαζί με τον Ιησού, όταν άνοιξε την πόρτα», δήλωσε ο Douglas Mattern.

«Ωστόσο, ζούσε σε άθλια κατάσταση. Κουτσαίνοντας, με πρησμένα πόδια, δεν μπορούσε να περπατήσει και, καθώς του ήταν πολύ οδυνηρό να στέκεται όρθιος, μου είπε ότι έβγαινε μόνο για να αγοράζει τα απαραίτητα.»

 

Μετά από την αφήγηση της ιστορίας, περίπου όπως σας την περιγράψαμε, αυτός ο άνθρωπος θα σας έλεγε: «Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ήρωα. Ήμουν απλώς και μόνο ένας υπάλληλος που έκανε το καθήκον του με ευσυνειδησία, σε μια εποχή μεγάλου κινδύνου για την ανθρωπότητα. «Ήμουν απλά ο κατάλληλος άνθρωπος, στον κατάλληλο τόπο, την κατάλληλη στιγμή.»

 

‘‘Σε έναν κόσμο γεμάτο από ματαιόδοξους που «καμώνονται» πως κάνουν κάτι σημαντικό, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που κάνουν είναι να βλάπτουν τους άλλους και τον πλανήτη, σε έναν κόσμο τόσο γεμάτο από δυστυχία, μικροπρέπειες, υπερτροφικά εγώ, απληστία και φιλοδοξίες, η ταπεινότητα αυτού του ανθρώπου και η αδιαφορία του απέναντι στη φήμη και την αναγνώριση, είναι πραγματικά συγκλονιστική’’, είπε ο Mattern.

 

Αφού έλαβαν γνώση σχετικά με το γεγονός αυτό, ειδικοί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία υπολόγισαν ποια θα ήταν η έκταση της καταστροφής, σύμφωνα με το οπλοστάσιο που είχαν στη διάθεσή τους εκείνη την εποχή.

 

Το ανατριχιαστικό συμπέρασμα: τρία έως τέσσερα δισεκατομμύρια άνθρωποι σώθηκαν άμεσα και έμμεσα από την απόφαση που πήρε αυτός ο άνθρωπος εκείνο το βράδυ.

 

‘‘Το πρόσωπο της γης θα είχε παραμορφωθεί και ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε, δεν θα υπήρχε πια’’ είπε ένας από τους εμπειρογνώμονες.

 

Αυτός ο άνθρωπος έχει λάβει:

 

Το Βραβείο του Πολίτη του Κόσμου, στις 21 Μαΐου 2004.

 

Η Αυστραλιανή Σύγκλητος του απένειμε τιμή στις 23 Ιουνίου 2004.

Στις 19 Ιανουαρίου του 2006 έγινε δεκτός στα Ηνωμένα Έθνη. Είπε ότι εκείνη η μέρα ήταν η «πιο ευτυχισμένη μέρα που είχε ζήσει εδώ και πολλά χρόνια.»

 

Στη Γερμανία, το 2011, τιμήθηκε με το βραβείο για όσους έχουν συνεισφέρει σημαντικά στην παγκόσμια ειρήνη, αποτρέποντας έναν πιθανό πυρηνικό πόλεμο.

 

Βραβεύτηκε στο Baden Baden στις 24 Φεβρουαρίου 2012.

 

Κέρδισε το Dresda Preis το 2013.

Και ο Κέβιν Κόστνερ γύρισε το ντοκιμαντέρ «Κόκκινο κουμπί» προς τιμήν του.

 

Σήμερα συνεχίζει να ζει στο μικρό του διαμέρισμα στα περίχωρα της Μόσχας, με τη μικρή του σύνταξη των 200 δολαρίων το μήνα, σε σχετική ανωνυμία. Έδωσε τα περισσότερα από τα χρηματικά έπαθλα στην οικογένειά του, κρατώντας μερικά χρήματα για να αγοράσει μια ηλεκτρική σκούπα που ονειρευόταν και που αποδείχθηκε ελαττωματική.

 

Όταν άκουσα αυτή την ιστορία, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν: όταν οι γείτονές του ή κάποιος άλλος τον κοιτούν, έχουν ποτέ σκεφτεί πως οφείλουν τη ζωή τους και εκείνη της οικογένειάς τους, των απογόνων και των φίλων τους, σε αυτόν τον άνθρωπο;

 

Ή αν αυτός ο άνδρας βλέπει τις ειδήσεις και όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, έχει αναρωτηθεί ποτέ αν όλα αυτά που γίνονται συμβαίνουν χάρη στην απόφαση που πήρε μέσα σε εκείνα τα 10 λεπτά;

 

Όταν βλέπει την ανατολή και τη δύση του ήλιου έχει ποτέ σκεφτεί ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι μπορούν να το κάνουν, χάρη στον ίδιο;

 

Και αναρωτιέμαι πόσο Κάρμα μπορεί να κερδίσει μια ανθρώπινη ψυχή για τη σωτηρία δισεκατομμυρίων ανθρώπων, φυτών και ζώων; Για τη σωτηρία ενός ολόκληρου πλανήτη;

Αυτό το γεροντάκι που ζει σε ένα μικρό δυάρι στα περίχωρα της Μόσχας με τα ψίχουλα των 200 δολαρίων το μήνα, έσωσε τον κόσμο και κανείς δεν το ξέρει.

 

Πώς είναι δυνατόν μετά από 32 χρόνια, τόσο λίγοι άνθρωποι στον κόσμο να γνωρίζουν γι “αυτόν;

 

Είναι αδιανόητο και φοβερά άδικο.

 

Για το λόγο αυτό, σε αυτή τη νέα επέτειο της απόφασης με βάση την κοινή λογική, που έσωσε τον κόσμο, θέλω απλώς να γνωρίσουν όλοι τον άνθρωπο που πήρε αυτή την απόφαση.

 

Είναι ο Αντισυνταγματάρχης Stanislav Petrov.

 

Μια επιτροπή εμπνεύσεων μας χρειάζεται!

Η ενασχόλησή μου με τη συγγραφή βιβλίων τα τελευταία χρόνια με "υποχρέωσε" να διαβάζω πολύ και σε βάθος. Ιδιαίτερα μάλιστα η ενασχόληση με ιστορικά μυθιστορήματα ή μυθιστορίες με οδήγησε στην μελέτη ιστορικών περιόδων για τις οποίες γνωρίζουμε λίγα πράγματα και για τις οποίες το ενδιαφέρον θα ήταν πολύ μεγάλο αν είχαμε την ευκαιρία να τις δούμε με ένα άλλο μάτι. Εκείνο, όμως, που κατά κύριο λόγο διαπίστωσα είναι ότι ο τρόπος που διδασκόμαστε στο σχολείο και εν τέλει βλέπουμε την ιστορία στην σύγχρονη εποχή είναι (κι αυτό φαίνεται κυρίως μέσα στα σχολικά μας βιβλία) ένα μείγμα εθνικιστικού παραληρήματος και ηρωικής γενεαλογίας. Μας μαθαίνουν ένα άθροισμα γεγονότων και χρονολογιών που υπάρχουν μόνο και μόνο για να υπηρετούν ορισμένες "κορυφώσεις" του "έθνους" μας. Πρόκειται για τις μεγάλες στιγμές που πείθουν πως υπάρχει κάποιου τύπου νεοελληνισμός ο οποίος μορφοποιήθηκε σε έθνος και διαρκεί εις τον αιώνα τον άπαντα! Τα ίδια αυτά γεγονότα και οι χρονολογίες καλλιεργούν και τον μύθο για την ιστορική μας συνέχεια που φοριέται πάντοτε παρέα με τον μύθο για την μεγαλοσύνη και τη λεβεντιά μας.

Δεν θα αμφισβητήσω εδώ εγώ όλα αυτά τα στερεότυπα. Το κάνουν καλύτερα ιστορικοί, αρχαιολόγοι και ερευνητές, το κάνουν πολύ καλά οι ποιητές και το αποδεικνύουν σοφοί και φιλόσοφοι, από τον σπουδαίο Λιαντίνη ξεκινώντας και στον μοδάτο Ράμφο του συρμού καταλήγοντας.

Εδώ θέλω μόνο να καταγράψω την άποψή μου που λέει ότι η ιστορία και η πολιτική δεν μπορεί να είναι ισοβαρείς. Μπορεί η ιστορία να επηρεάζει ή και να καθορίζει την πολιτική, δεν επιτρέπεται όμως η πολιτική να καθορίζει και να επηρεάζει την ιστορία. Η ιστορία δηλαδή, σαν διαχρονικό και μακροχρόνιο πνευματικό αγαθό, πρέπει είναι πάνω από την βραχυχρόνιας στόχευσης πολιτική. Αν αυτή η σχέση ανατραπεί, τότε και τα δυο, και η ιστορία και η πολιτική, γίνονται ένα μάτσο χάλια (δεν βρήκα καλύτερη έκφραση)! Παραδείγματα τρανά προσφέρουν η γειτονική Τουρκία που θεωρεί εαυτήν λίκνο κάθε οικουμενικού πολιτισμού (του ελληνικού συμπεριλαμβανομένου)  και η ΠΓΜΔ που θέλει τον Μέγα Αλέξανδρο Σλαβομακεδόνα πριν τους Σλάβους! Δεν ξέρω αν η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση πότε κρύβοντας και πότε προβάλλοντας την ρωμαίικη κληρονομιά της και αν η απαξίωση κάθε κριτικής φωνής, από τον Φαλμεράγιερ μέχρι την Ρεπούση και τον Ρίχτερ, δεν είναι απόδειξη της φοβερής ενοχής της σε ένα υποθετικό δικαστήριο ιστορικής αλήθειας.

Η σύγχρονη Ελλάδα όταν αυτοπροβάλλεται σαν συνέχεια της αρχαίας Ελλάδας μόνο θυμηδία και λύπηση μπορεί να προκαλεί. Ο θαυμασμός είναι μόνο για τους άσχετους, γι αυτούς που ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ τι ήταν ο ελληνικός πολιτισμός και τον μαγαρίζουν συνδέοντάς τον με το σημερινή πραγματικότητα.

Η Ελλάδα όταν προσπαθεί να κρύψει τον σκοταδισμό της εκκλησίας (που δεν πρέπει να τον συνδέουμε με την διδασκαλία του Ιησού) που είναι η μόνη πραγματική της κληρονομιά από την Ρωμαίικη αυτοκρατορική της περίοδο (το Βυζάντιο) μοιάζει με τον γυμνό βασιλιά που κυκλοφορεί νομίζοντας πως φορά ρούχα.

Η Ελλάδα όσο προσπαθεί να ξεζουμίσει το ένδοξο παρελθόν της ή το ορθόδοξο υπόστρωμά της για να ζήσει στο παρόντα και στον μέλλοντα χρόνο, θα είναι καταδικασμένη να αποτελεί τον παρία των εθνών και τον ζητιάνο της Ευρώπης.

Για να προοδεύσει η Ελλάδα χρειάζεται να δημιουργήσει σήμερα κι όχι να θυμάται τους προχτεσινούς Σωκράτηδες και Περικλήδες ή τους χτεσινούς Παλαιολόγους και Βουλγαροκτόνους! Η Ελλάδα του σήμερα και του αύριο χρειάζεται κι άλλους πολλούς Παπανικολάου, κι άλλους Νανόπουλους και Καραθεοδωρήδες θέλει κι άλλον ένα Καβάφη και ένα Σεφέρη ακόμα, θέλει κι άλλους Μίκηδες κι άλλες Μελίνες κι άλλους Καποδίστριες.

Μιλούν για εθνικά σχέδια και παράλληλα προγράμματα. Ναι, όλα αναγκαία και επιθυμητά, δίπλα όμως σε αυτά χρειάζεται και μια επιτροπή εμπνεύσεων, μια δεξαμενή σκέψης που να μας δώσει μια πυξίδα πορείας μέσα στο χρόνο. Τι έκανε τους προγόνους, αυτούς που κατοικούσαν τον ευλογημένο τούτο τόπο, πρωτοπόρους; Τι κατέστρεψε εκείνον τον πολιτισμό; Μήπως ήταν η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ το μυστικό εκείνης της επιτυχίας, της μοναδικής στον κόσμο; Μήπως η απολυταρχία (είτε ρωμαϊκή είτε χριστιανική) σήμανε το τέλος του ονείρου; Μήπως ήρθε ο καιρός να διαλέξουμε τι θα ανασύρουμε και τι θα αφήσουμε από αυτό που θεωρούμε ιστορικό μας παρελθόν; Ας ελπίσουμε ότι κάποιοι που διαχειρίζονται τις τύχες μας, πολιτικοί ή φιλόσοφοι ή δημιουργοί, θα έχουν ανάμεσα σε όλα όσα τους απασχολούν και αυτά τα ερωτήματα στο νου τους.

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα

Ένας φίλος, ο Γ.Θ. μου έστειλε ένα σχεδιάγραμμα από το TVXS μέσα από το οποίο φαίνεται "με μια ματιά" η φούσκα της παγκόσμιας οικονομίας. Το σχετικό γράφημα είναι αυτό:

Τα χρέη και τα παράγωγα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των παγκόσμιων αποθεματικών ενώ τα εμπράγματα υλικά (πολύτιμα μέταλλα, ακίνητα, μετοχές) αποτλεούν μόνο ένα μικρό μέρος

Το σχετικό link  για το άρθρο του TVXS του Μιχ. Γιαννακτσή είναι εδώ [ΑΡΘΡΟ] για όποιον θέλει περισσότερες λεπτομέρειες.

Έτσι είναι, λοιπόν, τα πράγματα. Ο Βαροιυφάκης τα είχε αναλύσει θαυμάσια στον "Παγκόσμιο Μινώταυρο". Από τότε ως τώρα το μόνο που άλλαξε είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόκκινου (των παραγώγων) του αντίστοιχου γραφήματος που υπήρχε πριν το 2008 καταστράφηκε με την παγκόσμια κρίση και σταδιακά αντικαταστάθηκε από το καινούριο κόκκινο που βλέπουμε στο σημερινό γράφημα.

Πολλοί πιστεύουν ότι η απρονοησία των κυβερνήσεων να επιτρέπουν στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να εκδίδουν ομόλογα και επομένως παράγωγα χρηματοπιστωτικά προϊόντα είναι η αιτία μιας στρέβλωσης που αποδίδεται με το γράφημα. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό. Και εξηγούμαι:

Πιστεύω ότι το περίεργο στο γράφημα δεν είναι που το κόκκινο (παράγωγα) και το μαύρο (χρέη) και εν μέρει το μπλε (χρηματιστήρια) κυριαρχούν στα παγκόσμια αποθεματικά αλλά που συνυπάρχουν ακόμα με τις εμπράγματες αξίες που φαίνονται στο κίτρινο (χρυσός και άργυρος), στο πράσινο (καταθέσεις) και στο γκρι (αξίες των ακινήτων).

Το περίεργο, λοιπόν, για μένα, είναι η συνύπαρξη και όχι η επικράτηση του ενός από το άλλο. και οφείλεται στο γεγονός ότι οι αλλαγές προχωρούν σιγά-σιγά στον κόσμο με αποτέλεσμα να συνυπάρχουν ταυτόχρονα το παρόν και το παρελθόν σε κάθε φάση πριν ξεπεραστούν και τα δυο οριστικά από ενα μέλλον που ανατέλει (όχι πάτνως κατ' ανάγκη ευχάριστο και επιθυμητό).

Μέχρι τη δεκαετία του '70 και την απελευθέρωση από τον κανόνα του χρυσού στο σύνολο των διαθεσίμων κυριαρχούσαν οι εμπράγματες αξίες ενώ μετά τα παράγωγα έκαναν την εμφάνισή τους και σιγά-σιγά κυριάρχησαν. Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας με την ΠΟΕ (παγκόσμια ορανωση εμπορίου) και η απεξάρτηση της Αμερικής από τον "κανόνα του χρυσού" οδήγησαν στην νέα κατάσταση. 

Πιστεύω πως αν υπήρχε μια παγκόσμια κυβέρνηση αυτά τα κόκκινα και μαύρα κομμάτια (όπως και το μεγαλύτερο μέρος των μπλέ που είναι τα χρηματιστήρια και οι μετοχές) είτε θα είχαν εξαφανιστεί ή θα ήταν τα μόνα υπαρκτά. Εκείνο που θα τελείωνε θα ήταν η συνύπαρξη των δυο αυτών καταστάσεων. Για να το ισχυριστώ αυτό ανατρέχω στις απαρχές της ύπαρξης των νομισμάτων:

Για να υπάρξει χρήμα σαν αξιόπιστο μέσο συναλλαγής είναι αρκετά τα εξής τρία πράγματα 

1) να υπάρχει αξιόπιστο μέσο ανταλλαγών όπως α) μεταλλικό νόμισμα με προδιαγραφές (τι υλικό, τι κράμα κλπ.) ή β) γραμμάτιο μη πλαστογραφίσιμο (χαρτονόμισμα, επιταγές κλπ.) ή γ) ηλεκτρονικό απλαστογράφητο αποτύπωμα όπως το bitcoin.

2) πίσω από το μέσο (νόμισμα) πρέπει να υπάρχει μια εξουσία ικανή να εγγυηθεί την αξία του σε μεγάλο βάθος χρόνου και με πόρους ικανούς να ικανοποιήσει τις τυχόν απαιτήσεις επιστροφής. Αυτές οι εξουσίες ήταν τα κράτη της γης με μιαν αξιόλογη επιρροή σε ένα ευρύ περίγυρο που πάντοτε ήταν λίγα αλλά τώρα έχουν ξεπεράσει πια τα διακόσια.

3) να υπάρχει μια αγορά για να γίνονται συναλλαγές ανάμεσα σε ιδιώτες ή ανάμεσα σε ομάδες ιδιωτών ή κράτη.

Η εκάστοτε αγορά προσδιορίζει την γεωγραφική έκταση του νομίσματος, η εκάστοτε εξουσία εγγυάται την ΥΠΑΡΞΗ του νομίσματος και η αξιοπιστία είναι αναγκαίος όρος για να ελέγχεται η ροή του χρήματος και να μένει σταθερή η αξία του. 

Σήμερα έχουμε πια μια παγκόσμια αγορά αλλά διατηρείται ακόμη ένα σύστημα νομισμάτων που αποτελεί την εξέλιξη μιας κατάστασης περιορισμένων τοπικών αγορών με διάσπαρτες εξουσίες και μικρή αξιοιστία. Επόμενο ήταν λοιπόν να ξεφύγει η κατάσταση από τα κράτη (που κατέχουν ή ελέγχουν τα αποθέματα σε χρυσό, άργυρο, μετοχές, ακίνητα κλπ) και να περάσει στους πιστωτές-εμπόρους και εντέλει στις τράπεζες και στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που δημιούργησαν το δικό τους χρήμα, τα παράγωγα.

Η φούσκα έσκασε πριν επτά με οχτώ περίπου χρόνια γιατί τα παράγωγα στηρίχτηκαν κατά πολύ στις εκτιμώμενες αξίες των ακινήτων, εξ ου και η κρίση του 2008. Μετά το 2010 και με αφορμή την Ελλάδα φτιάχτηκε ένα σύστημα κρατικών παραγώγων στηριγμένο στα χρέη όχι των ιδιωτών που έπαιρναν στεγαστικά δάνεια αλλά των κρατών και των κεντρικών τρπεζών που δίνουν δάνεια σε χώρες. Η νέα κρίση θα προέλθει κάποτε από το ξεφούσκωμα της νέας φούσκας των υπερχρεωμένων κρατών.

Τότε το κόκκινο και το μαύρο -εφ' όσον ο καπιταλισμός επιζήσει και της νέας κρίσης- θα συρρικνωθούν και πάλι για να ξαναρχίσουν την νέα ανηφόρα μέσα από νέες διαδρομές που δεν μπορούμε ακόμη να γνωρίζουμε. 

Θα κάνει κάτι η κυβέρνηση για τον "αντιρατσιστικό" νόμο που ψηφίστηκε το 2014;

Ο αντιρατσιστικός νόμος  4285 του 2014 ψηφίστηκε το 2014 από τη Νέα Δημοκρατία, το ΠαΣοΚ και τη Δημάρ ενώ λευκό (ή και αρνητική ψήφο) έδωσαν ο Σύριζα, η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ.

Είναι γνωστό ότι μέσα στις διατάξεις του αντιρατσιστικού νόμου, που έγινε κατ' απαίτηση των Ευρωπαίων (και ουσιαστικά των Εβραίων για να απαγορευτεί η άρνηση του Ολοκαυτώματος) μπήκαν πολλές απαγορεύσεις που ουσιαστικά επιβάλουν ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ και ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ έκφρασης γνώμης για πολλά θέματα.

Μια κριτική ιστορικών για το άρθρο 2 του νόμου μπορεί κανείς να βρει εδώ, στο ΒΗΜΑ της 2/9/14. Δεν θα αναφερόμουν τώρα σε αυτό το ζήτημα αν δεν ήταν σε εξέλιξη μια δίκη που διασύρει διεθνώς τη χώρα και που στηρίζεται ακριβώς στον νόμο αυτόν. 

Πρόκειται για τη δίκη του Γερμανού καθηγητή Χαϊνς Ρίχτερ που έγραψε για τη μάχη της Κρήτης. Υπ' όψιν ότι ο Ρίχτερ τιμήθηκε από το Πανεπιστήμιο Κρήτης με ΟΜΟΦΩΝΗ απόφαση της συγκλήτου με την αναγόρευσή του ως ΕΠΙΤΙΜΟΥ ΔΙΔΑΚΤΟΡΑ και έχει τιμηθεί από τον ΠΡΟΕΔΡΟ της ελληνικής Δημοκρατίας. Επίσης είναι γνωστός φιλέλληνας, έχει γράψει βιβλία για την Ελλάδα και την Κύπρο, δεν αρνείται τα εγκλήματα των Γερμανών, απλά είπε σε μια πρότασή του ότι και οι Κρητικοί (στη μάχη της Κρήτης) δεν φέρθηκαν καλά στους Γερμανούς που έπιαναν αιχμαλώτους (αυτό έλειπε ... συμπληρώνω εγώ).

Να αναφέρω εδώ και το άρθρο του Αντώνη Λιάκου στην Αυγή της 11/12/2015 που εξηγεί λεπτομερώς γιατί αυτή η υπόθεση βρωμάει και απειλεί ευθέως την ελευθερία του λόγου στη χώρα μας.

Η δίωξη κατά του Χάϊνς Ρίχτερ στηρίχτηκε στις διατάξεις του αντιρατσιστικού νόμου 4285/2014. Στον ίδιο νόμο ζήτησαν να πατήσουν και όσοι επιτέθηκαν στον Φίλη. Η Ρεπούση την γλίτωσε γιατί στην περίπτωσή της ακόμα δεν είχε ψηφιστεί ο νόμος (παρεμπιπτόντως να αναφέρω ότι από την Δημάρ δεν ψήφισε τον νόμο η Ρεπούση ... αυτό έλειπε...). Το έκτρωμα δεν πρόλαβε να ψηφιστεί και ανέλαβε δράση. και η Ελλάδα θα γίνει η δεύτερη ή τρίτη χώρα μετά το Ιράν του Χομεϊνί που θα καταδικάζει στον 21ο αιώνα βιβλία (ίσως να μας έχει ξεπεράσει η Τουρκία του Ερντογάν).

Ο Σύριζα δεν τον ψήφισε αυτόν τον νόμο. Και ο Σύριζα είναι απασχολημένος να σώσει τη χώρα. Ωραία, τα καταλαβαίνουμε όλα αυτά. Ας δει όμως και αυτό το θέμα. Ο αρμόδιος υπουργός ας κάνει τις αναγκαίες διορθώσεις αν δεν θέλει να τον καταργήσει εντελώς (αυτό για το ολοκαύτωμα είναι αδιαπραγμάτευτο) και ας σταματήσει την σύγχρονη ιερά εξέταση. Είτε ξεφτιλιστούμε ως brand name "Greece live your myth" με την υπόθεση Χάϊνς Ρίχτερ είτε τη γλιτώσουμε, ας λάβουμε τα μέτρα μας για το μέλλον. Δεν σώζονται οι συντάξεις, σώστε τουλάχιστον την τιμή μας και την (σχετική έστω) ελευθερία του λόγου.

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ!

Πριν μερικές μέρες βρέθηκα στην Παλαιά Πεντέλη να ακούω μαζί με ακροατήριο τον Αλέξανδρο Κόντο σε μια από τις διαλέξεις του για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, το πολίτευμα στην αρχαία Αθήνα και γενικά στην αρχαία Ελλάδα.

Παραθέτω ένα μέρος από αυτά που λέει ο Αλέξανδρος και που -κατά τη γνώμη μου- κάποτε θα πρέπει να γίνουν οδηγός μας.

Πίνακας "Η σχολή των Αθηνών" του ΡΑΦΑΗΛ

Λέει λοιπόν ο ομιλητής:

Κάποια στιγμή, πιστεύω πως θα πρέπει να αρχίσουμε να λέμε πως η Δημοκρατία, όπως την εφεύραν και τη βίωσαν οι πρόγονοι είχε απονείμει την εξουσία στο Δήμο, στο Λαό. 

Αποτέλεσμα: Το Ελληνικό Θαύμα. 

Κανένα άλλο πολίτευμα δεν έδωσε την εξουσία στο Δήμο, στο Λαό. Θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε πως η λύση βρίσκεται στο πολίτευμα. Αυτό είναι η υποδομή. 

Ο Μαρξ τα αναποδογύρισε, θεώρησε την Οικονομία υποδομή και έθεσε το Πολίτευμα στο εποικοδόμημα. Στη διατριβή του συνέκρινε τις φυσικές θεωρίες του Δημόκριτου και του Επίκουρου, μίλησε, έγραψε για την Ελληνιστική Εποχή, εποχή παρακμής, και δεν είπε τίποτε για το δημοκρατικό πολίτευμα, τον αίτιο του "Ελληνικού Θαύματος".

Το πολίτευμα όμως είναι το πρώτο πολιτιστικό δημιούργημα του ανθρώπου. Αυτό επηρεάζει κάθε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα. Αυτό καθορίζει το ήθος, το ηθικό "είναι" του ανθρώπου, τη συμπεριφορά του, τον τρόπο δράσης. Είναι δηλαδή το πολίτευμα, το κάθε πολίτευμα, δράση, ενέργεια, διαδικασία, πράξη. Αυτό είναι τελείως ξεκάθαρο στη Δημοκρατίας. 

Πράξη στη Δημοκρατία είναι να έχουν την ίδια πιθανότητα πρόσβασης στα πολιτειακά αξιώματα όλοι οι πολίτες. Κι αυτό είναι το ηθικό για τη Δημοκρατία. Γιατί για τη Δημοκρατία ο άνθρωπος είναι πολιτικό όν από τη φύση του και ηθικό είναι να έχει πολιτικά δικαιώματα. Και το πρωταρχικό πολιτικό δικαίωμα είναι η ισότητα στην πρόσβαση της εξουσίας. 

Επαναλαμβάνω: ηθικό είναι να έχουν όλοι οι πολίτες ίση πρόσβαση στη διαχείριση, στην άσκηση της εξουσίας.

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Αλέξανδρος Κόντος

Τι κρίμα να είναι τόσο επιλεκτικός ο θεός με τα παιδιά του...

Άκουγα πριν λίγο στο Κόκκινο τον Κραουνάκη να μιλά για τον Άγιο Ελευθέριο (γιορτάζει σήμερα) και δεν πίστευα στα αυτιά μου. Μπήκα στο γκουγκλ και επιβεβαίωσα ότι οι ιστορίες που μας έλεγε ήταν "αληθινές" δηλαδή πραγματικά ανήκουν στην ορθόδοξη πίστη και διδασκαλία. Ακούστε λοιπόν τι πιστεύει ένας ορθόδοξος χριστιανός σήμερα, σε αντίθεση με τα παραμύθια που πιστεύουν οι τζιχανατιστές και οι άλλοι άπιστοι:

Ο στρατηγός Φιλήκας πήγε κατ' εντολή του "διώκτη" αυτοκράτορα Αδριανού (αυτόν που ανακαίνισε την Αθήνα, μας κληροδότησε βιβλιοθήκη, την πύλη του Αδριανού κλπ αλλά για τους χριστιανούς είναι "διώκτης") να τον πιάσει, μπήκε βίαια στην εκκλησία που βρισκόταν ο άγιος (στην Αυλώνα της Ιλλυρίας) αλλά γοητεύτηκε από τη διδασκαλία του και έγινε χριστιανός.

Τέλος πάντων ο Ελευθέριος οδηγήθηκε στη Ρώμη στα πόδια του Αδριανού που του πρόσφερε πλούτη και δόξα για να τον κάνει δικό του αλλά ο άγιος τα αρνήθηκε. Ο Αδριανός διέταξε βασανιστήρια. Εδώ σταματάω εγώ κι αφήνω στο μπλογκ ΔΙΑΚΟΝΗΜΑ την διήγησή τους. 

α. Τον έβαλε σε πυρακτωμένο κρεβάτι για να ψηθεί. Ο Θεός όμως έστειλε δροσία στον γενναίο ομολογητή και ανακούφισε τους πόνους του. Όταν διέταξε ο αυτοκράτορας να πάρουν τον άγιο από το κρεβάτι, νομίζοντας τον νεκρό, ο ίδιος σηκώθηκε και έψαλλε το « Υψώσω σε, ο Θεός μου, ο βασιλεύς μου και ευλογήσω το όνομα σου…». Ανέφερε δε στον τύραννο ότι η σωτηρία του έγινε από τον μόνο αληθινό Θεό και όχι από τους δικούς του ψεύτικους Θεούς.

β. Τον τοποθέτησε σε ειδικό μεγάλο τηγάνι που είχαν για τον βασανισμό των χριστιανών. Αφού έκαψε το λάδι έβαλαν τον άγιο μέσα σ’ αυτό. Πάλι όμως θαυματούργησε ο Θεός. Έσβησε τη φωτιά και κρύωσε το λάδι δροσίζοντας με τη θεία Χάρη του τον άγιο.

γ. Μεγάλος λέβητας (καζάνι) με λίπος, κερί και πίσσα. Αφού με δυνατή φωτιά κόχλαζαν τα υλικά έριξαν μέσα τον μάρτυρα του Χριστού, ο οποίος έμεινε εντελώς ανέπαφος ελέγχοντας τον αυτοκράτορα ότι είναι σάν τους λύκους της Αραβίας που καταδιώκουν τα ήμερα πρόβατα του Χριστού.

Τότε πλησίασε τον αυτοκράτορα ο έπαρχος της Ρώμης Κορέμων, άνθρωπος σκληρόκαρδος, πολυμήχανος και ευφάνταστος στο να βρίσκει βασανιστήρια και του είπε ότι θα πείσει τον Ελευθέριο να αρνηθεί την πίστη του. Κατασκεύασε μια κάμινο με μυτερά σουβλιά για να ρίξει μέσα τον προσευχόμενο αθλητή του Χριστού που παρακαλούσε να αξιώσει τους διώκτες του να αφήσουν το ψέμα της ειδωλολατρίας και να γνωρίσουν την αλήθεια. Και ο Θεός άκουσε τη δέησή του. Συνέβη και πάλι το θαύμα του Χριστού όπως προηγουμένως στον Φίληκα.

Ο Κορέμων φωτίστηκε από το Άγιο Πνεύμα. Πλησίασε τον αυτοκράτορα και του είπε: Τί κακό έκανε ο Ελευθέριος και τον καταδίκασες σε τόσο σκληρό θάνατο; Ο αυτοκράτορας έμεινε έκπληκτος και οργισμένος διέταξε να βάλουν μέσα στο καμίνι με τα καρφιά τον Κορέμωνα, ο οποίος φώναξε στον άγιο να τον βοηθήσει με την προσευχή του. Ο Κορέμων μπήκε και βγήκε μέσα στον κλίβανο χωρίς να πάθει τίποτε. Ο αυτοκράτορας βλέποντας την ήττα των θεών του διέταξε αμέσως τον αποκεφαλισμό του. Έτσι με λίγο κόπο και σε μια στιγμή ο έπαρχος της Ρώμης κέρδισε την αιώνια ζωή με το βάπτισμα του μαρτυρίου.

Μετά μπήκε στον πυρακτωμένο κλίβανο ο ιερομάρτυρας Ελευθέριος. Πάλι η χάρη και η δύναμη του Θεού θαυματούργησε. Η φωτιά έσβησε και τα σουβλερά καρφιά λύγισαν ώστε να μη βλάψουν το σώμα του. Ο λαός που παρακολουθούσε φώναζε δυνατά: «μέγας ο Θεός των χριστιανών» ο αυτοκράτορας όμως έμεινε ψυχικά τυφλός.

δ. Ο άγιος στη φυλακή. Ο αυτοκράτορας διέταξε να φυλακιστεί ο άγιος στις σκοτεινές φυλακές της Ρώμης για να πεθάνει από την πείνα. Εκεί ο Θεός έστελλε τροφή στο άγιο με ένα περιστέρι.

ε. Δεμένος σε ατίθασσα άλογα. Αφού δεν πέθανε στη φυλακή από πείνα, όπως περίμενε ο αυτοκράτορας, έδωσε εντολή να τον δέσουν σε δυό ατίθασσα άλογα και να τα κεντρίσουν να τρέχουν δυνατά ώστε να κατακοπούν οι σάρκες του αγίου και να πεθάνει. Άγγελος Κυρίου ημέρεψε τα άλογα, έλυσε τον άγιο από τα δεσμά και τον οδήγησε σε ένα βουνό στο οποίο έμεινε προσευχόμενος. Κάθε φορά που ο άγιος έψαλλε δοξολογώντας και υμνώντας τον Κύριο μαζεύονταν τα αγρίμια του δάσους και έμενα ακίνητα και σιωπηλά σκύβοντας το κεφάλι τους δείχνοντας το σεβασμό τους.

Στ. Το μαρτυρικό τέλος του. Μερικοί κυνηγοί που είδαν τον άγιο στο βουνό το ανέφεραν στον αυτοκράτορα που έστειλε ένα στρατιωτικό απόσπασμα να τον συλλάβει. Τα άγρια θηρία όρμησαν εναντίον των στρατιωτών. Ό άγιος τα διέταξε να ηρεμήσουν και να γυρίσουν στις φωλιές τους. Ακολούθησε τους στρατιώτες διδάσκοντάς τους να αρνηθούν την πλάνη τους. Μερικοί πίστεψαν.

Όταν έφτασαν στη Ρώμη ο αυτοκράτορας είχε αποφασίσει να δώσει τέλος στη ζωή του μάρτυρα. Ήθελε όμως να δώσει και θέαμα στους Ρωμαίους. «Άρτος και θεάματα» ήταν η προσφιλής τακτική της τότε εποχής. Το ίδιο δεν γίνεται και σήμερα; Στη αρένα της τηλεόρασης βλέπουμε να ρίχνονται στα σαρκοβόρα θηρία που βρυχόνται με μανία και διψούν για ανθρώπινο αίμα και να καταδικάζονται με κατασκευασμένα στοιχεία αθώοι άνθρωποι γιατί πρέπει να προσφερθεί «θέαμα». Τον «άρτον», τις παχυλές δηλ. αμοιβές, τις απολαμβάνει όχι ο λαός, αλλά οι διάφοροι «δαιμόνιοι» ( κατάλληλη λέξη! Κατεχόμενοι απο δαιμονικό πνεύμα) δημοσιογράφοι, οι οποίοι φυσικά εκφράζουν τη φωνή και τα συμφέροντα του κυρίου τους.

Οδήγησαν τον άγιο Ελευθέριο μέσα στήν αρένα (στάδιο) και άφησαν στην αρχή μια πεινασμένη και άγρια λέαινα και μετά ένα λιοντάρι να τον κατασπαράξουν. Τα θηρία πλησίασαν σαν ήμερα ζώα τον άγιο και του φιλούσαν τα πόδια δείχνοντας την αγάπη και την συμπάθεια τους ( έφραξας στόματα λεόντων, εις ημερότητα αυτών μεταποιήσας την αγριότητα). Βλέποντας ο αυτοκράτορας τη συμπεριφορά των λιονταριών και ακούοντας την ιαχή του πλήθους «μέγας ο Θεός των χριστιανών» διέταξε τον αποκεφαλισμό του ομολογητή της πίστεως μέσα στην αρένα. Με την αποκοπή της κεφαλής έβαψε ο άγιος την αρχιερατική του στολή με το αίμα του μαρτυρίου. 

Επαναλαμβάνω μόνο τους τίτλους των μαρτυρίων:

α.- Σε πυρακτωμένο κρεβάτι

β.- Σε τηγάνι με καυτό λάδι

γ.- Σε μεγάλο καζάνι με λίπος κερί και πίσσα πάνω στη φωτιά

δ.- Σε κάμινο με μυτερά σουβλιά

ε.- Στη φυλακή χωρίς φαγητό για να πεθάνει από ασιτία

στ.- Σε δυο ατίθασσα άλογα για να τον ξεσκίσουν

ζ.- Σε άγρια θηρία

η.- Στην αρένα με ένα λιοντάρι και μια άγρια λέαινα

θ.- Αποκεφαλισμός

Το ένατο και τελευταίο θαύμα του Αδριανού έπιασε και το κεφάλι του αγίου αποκόπηκε από το σώμα.

Ο Άγιος Ελευθέριος λοιπόν είναι άγιος γιατί αυτόν μόνο διάλεξε ο θεός να σώσει όταν χιλιάδες άλλοι φαγώθηκαν από λιονάρια και λέαινες, κατασπαράχτηκαν από άγρια θηρία, ξεσκίστηκαν από ατίθασσα άλογα, πέθαναν στη φυλακή από ασιτία, κάηκαν στις καμίνους με μυτερά σουβλιά, ζεματίστηκαν σε μεγάλα καζάνια, τηγανίστηκαν με καυτό λάδι και κάηκαν σε πυρακτωμένα κρεβάτια. 

Οι άλλοι -χριστιανοί κι αυτοί- δεν ήταν, ίσως, επίσκοποι και νέοι πολλά υποσχόμενοι και γι αυτό σε αυτούς:

Δεν φρόντισε ο καλός θεός να εξαφανίσει τους πόνους τους, όπως έκανε με τον άγιο στο πυρακτωμένο κρεβάτι

Δεν εδέησε ο ύψιστος να σβήσει τη φωτιά και από το δικό τους τηγάνι και να κρυώσει το δικό τους καυτό λάδι όπως έκανε με τον ελευθέριο,

Δεν θέλησε ο πανάγαθος να τους κρατήσει κι αυτούς ανέπαφους μέσα στην καυτή πίσσα στο καζάνι, όπως κράτησε τον άγιο 

Δεν σκέφτηκε ο πάνσοφος να στείλει και σε αυτούς λίγη τροφή με ένα περιστέρι όπως έκανε με τον άγιο ελευθέριο

Δεν ηρέμησε ο παντοδύναμος και τα δικά τους ατίθασσα άλογα που τους ξέσκισαν σε αντίθεση με τον άγιο που σώθηκε

Δεν βοήθησε ο μεγάλη η χάρη του να ημερέψουν τα άγρια θηρία όπως έκανε με τον άγιο

Δεν καθησύχασε ο πανταχού παρών τα λιοντάρια και τις λέαινες που τους κατασπάραξαν αλλά στον άγιο φίλησαν τα πόδια του.

Τι κρίμα να είναι τόσο επιλεκτικός ο θεός με τα παιδιά του...

Η παράγραφος της κυρίας Λουλέ που τα λέει όλα

Για την Νίτσα Λουλέ δεν ξέρω πολλά πράγματα, ξέρω όπως και οι περισσότεροι τον Κώστα Λουλέ, ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ. Η κόρη του, Νίτσα, εκλέχτηκε βουλευτής του Συνασπισμού κι αυτή το 1996 στη Λάρισα. Είναι δημοσιογράφος, γράφει και βιβλία.

Πρόσφατα παρουσιάστηκε το βιβλίο της "ΑΞΙΖΕ" που περιέχει κατά βάση την αλληλογραφία του Κώστα Λουλέ με τη γυναίκα του αλλά και τα παιδιά του την περίοδο 1947-1974 όσο δηλαδή βρισκόταν σε φυλακές και εξορίες.

Ντοκουμέντο το βιβλίο και ενδιαφέρον για την ΖΩΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ της προηγούμενης γενιάς, εκείνης που γεννήθηκε πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κι έζησε τον παρατεταμένο εμφύλιο τριαντάχρονο πόλεμο 1944-1974 που ξεκίνησε με τα Δεκεμβριανά κορυφώθηκε δύο φορές με τον εμφύλιο 1946-49 και τη χούντα 1967-74 και έληξε με τη μεταπολίτευση.

Κάνω αυτή την αναφορά για να καταχωρήσω εδώ ένα μικρό κομμάτι του βιβλίου, μια παράγραφο, που αξίζει νομίζω να την διαβάσουμε κι ας ξέρουμε όλοι τα ίδια γεγονότα. Ας δούμε το χρώμα που τους δίνει η Νίτσα Λουλέ, κόρη ενός βασανισμένου ανθρώπου (πρώτη ιδιότητα) και αγωνιστή (δεύτερη ιδιότητα).

Η παράγραφος της κυρίας Λουλέ:

"Έτσι πορευτήκαμε μια ζωή. Από το '49 ως το '74. Μέχρι που ήρθε η Δημοκρατία στον τόπο μας. Θυμώνω όταν ακούω κάποιους να λένε "Σιγά μην έχουμε Δημοκρατία". Κοντή η μνήμη, το ξέρουμε όλοι, αλλά από κοντή μέχρι ανύπαρκτη απέχει πολύ. Ναι φίλε, έχεις δημοκρατία γιατί μπορείς να μιλάς, να διαβάζεις, να τραγουδάς, να βρίζεις ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! 
Θυμώνω όταν ακούω να μιλούν για κονσερβοκούτια και Μελιγαλάδες και αγνοούν την άλλη όψη του νομίσματος που έχει εξόντωση, φυλακές, βασανιστήρια, εξορίες, εκτελέσεις. Η γενιά μου και η γενιά του Πολυτεχνείου φόρτωσαν τους νεώτερους με χρέη, ανεργία, διαφθορά, μέλλον αβέβαιο. Δεν έχουν δικαίωμα να τους φορτώσουν και το αίμα που χύθηκε ένθεν κακείθεν. Ο τόπος μας έχει ανάγκη μονοιασμένους. Η διχόνοια δεν βοήθησε κανέναν και πουθενά."   

Παρουσιάσεις βιβλίων

Την Κυριακή 13 Δεκ. το μεσημέρι στις "7 στροφές" καθώς οι θαμώνες θα παραγγέλνουν μεζέδες και ποτά θα τους παρενοχλήσουμε (με την άδεια και παρότρυνση του καταστήματος) λέγοντας μερικά πράγματα για το βιβλίο μου "Αρχαιότητες και Νεότερα Μνημεία στη Δραπετσώνα", γραμμένο πρόσφατα (πριν μία εβδομάδα τελείωσε) και με περιεχόμενο ανάλογο του τίτλου του.

Οι 7 στροφές είναι ένα μαγαζί με γούστο και εκπολιτιστικές συνήθειες στην  Πλατεία Ευγενείας στην οδό Νικομηδείας. Το εξώφυλλο του βιβλιου είναι:

Την Δευτέρα 14 Δεκ. θα παρουσιαστεί το βιβλίο του ο Θωμά Σίδερη "Κανέλα από τη Σμύρνη" που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μπατσιούλα και παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η παρουσίαση θα γίνει στη δημοτική βιβλιοθήκη στην Αμφιάλη. Η παρακάτω πρόσκληση περιέχει τις χρήσιμες λεπτομέρειες.

ΤΣΑΓΙΕΡΑ ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ

«Αν έλεγα ότι μεταξύ Γης και Άρη υπάρχει μία πορσελάνινη τσαγιέρα  σε ελλειπτική τροχιά γύρω από τον ήλιο, κανείς δεν θα μπορούσε να διαψεύσει τον ισχυρισμό μου, αρκεί να πρόσθετα ότι η τσαγιέρα είναι τόσο μικρή που δεν θα μπορούσαν να την ανιχνεύσουν ούτε τα πιο ισχυρά τηλεσκόπιά μας.

Όμως, αν στη συνέχεια έλεγα ότι, αφού ο ισχυρισμός μου δεν μπορεί να διαψευστεί, θα ήταν ασυγχώρητη απρέπεια να τον αμφισβητούμε με την λογική μας, τότε οι περισσότεροι δικαίως θα θεωρούσαν ότι έλεγα ανοησίες.

Αν όμως η ύπαρξη μιας τέτοιας επουράνιας τσαγιέρας αναφερόταν σε πανάρχαια βιβλία, και διδασκόταν ως ιερή αλήθεια κάθε Κυριακή, και ενσταλαζόταν στα μυαλά μικρών παιδιών σε όλα τα σχολεία, τότε ακόμα και ο παραμικρός δισταγμός, θα ήταν τέτοιο δείγμα εκκεντρικότητας, που σε φωτισμένους καιρούς θα απέφερε στον αμφισβητία το επίζηλο προνόμιο της ψυχιατρικής φροντίδας, ενώ σε πιο πρώιμη περίοδο την Ιερά Εξέταση.»

—Μπέρτραντ Ράσελ

Αρχαιότητες και Νεότερα Μνημεία της Δραπετσώνας

Ολοκλήρωσα ένα βιβλίο που έγραφα για τη Δραπετσώνα από το καλοκαίρι. Τιτλοφορείται "Αρχαιότητες, Νεότερα Μνημεία και Διατηρητέα στη Δραπετσώνα" και περιέχει κεφάλαια που εξηγούν τον Χαρακτήρα της, τεκμηριώνουν το Όνομά της, περιγράφουν εκτενώς την Ηετιώνεια Πύλη, το Αφροδίσιο και το Θεμιστόκλειο και, τέλος αναφέρουν τα Νεότερα Ιστορικά Μνημεία της Δραπετσώνας. Μι ιδέα για το στυλ του βιβλίου παίρνει κανείς από την τεκμηρίωση της ύπαρξης του Θεμιστόκλειου στον χώρο των Λιπασμάτων. Στην ουσία χρησιμοποιήθηκε ένα μέρος από το κεφάλαιο του βιβλίου για να σταλεί η σχετική αίτηση στο ΚΑΣ με την αναγκαία τεκμηρίωση.

Δεν πρόκειται μόνο για όσα κατά καιρούς έχω δημοσιεύσει και τα οποία θα υπάρχουν στο βιβλίο που όλο εκδίδεται και όλο καθυστερεί με τίτλο "Από τον Πόντο και τη Μικρασία στον Πειραιά ... εδώ στη Δραπετσώνα", με συγγραφείς τον Γιώργο Χατζόπουλο κι εμένα και επιμελητή της έκδοσης την Ένωση Ποντίων. Εδώ κάνω μεγαλύτερες αναφορές στις πηγές με περισσότερες πληροφορίες και φωτογραφίες. Είναι ένα βιβλίο που δεν αφορά στην ΙΣΤΟΡΙΑ της Δραπετσώνας (όπως το υπό έκδοση προαναφερόμενο) αλλά στο σήμερα της πόλης. Τα ιστορικά μνημεία που αναφέρονται υπάρχουν όλα και είναι παρόντα για να τα δει κανείς και σήμερα. Το βιβλίο αυτό είναι στην ουσία ένας οδηγός μνημείων (νεοτέρων και αρχαίων) της Δραπετσώνας.

Το βιβλίο έχει 110 σελίδες μεγέθους Α4.

Εκτυπωμένο σε ασπρόμαυρο χρώμα σε φωτοτυπικό μαζί με τα έγχρωμα εξώφυλλά του θα κοστίζει σε μένα κάτι λιγότερο από πέντε ευρώ και θα μπορεί όποιος θέλει να το προμηθευτεί με 5 ευρώ. Είναι μια αξιόλογη δουλειά, θέλω να μπει, αν είναι δυνατό, στα σπίτια όλων των Δραπετσωνιτών και ίσως αργότερα το εκδώσω σε τυπογραφείο όλο έγχρωμο με κάποιον χορηγό. 

Προς το παρόν θα μπορείτε να το προμηθεύεστε από εμένα με 5 ευρώ το κομμάτι. Περιμένω να μου στείλετε σχετικά η-μέιλ για να ξέρω πόσα θα εκτυπώσω.