Λένε κάποιοι πως ο λαός εκείνος που ψήφισε τον Σύριζα σε ποσοστά από 26% έως 36% στα χρόνια 2012-19, είτε "δεν ενσωματώθηκε στην αριστερά" ή "δεν ήξερε τι ψήφιζε" ή "δεν είχε συνείδηση αριστερή" κτλ.
Ψηφίζεις μια φορά στα τέσσερα χρόνια, πρέπει να γίνεις και συνειδητός οπαδός από πάνω; Όχι, βέβαια! Δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς το πρόγραμμα και το καταστατικό ενός κόμματος για να το ακολουθήσει. Αυτό είναι ελιτισμός. Στον κόσμο, στον λαό, στον απλό άνθρωπο και πολίτη, αρκούν τα γενικά μηνύματα που εκπέμπει το κάθε κόμμα κι έχει δίκιο να αρκείται σε αυτά.
Ο Σύριζα το 2012 (κι από το 2010-11 στις πλατείες) έπεισε τον κόσμο ότι είναι κόντρα στο μνημόνιο. Πραγματικά, το πάλεψε το 2015 όταν πήρε την εξουσία και προσπάθησε επί ένα εξάμηνο να διώξει τους δανειστές με ένα άρθρο και με ένα νόμο αλλά δεν μπόρεσε. Όταν δεν τα κατάφερε ζήτησε παράταση για να πετύχει με πιο αργό ρυθμό τον ίδιο στόχο και πήρε το Ο.Κ. του λαού. Και όντως, το 2018 μάς έβγαλε από το μνημόνιο, όμως, είχε πια ξεχάσει τον λόγο για τον οποίο ψηφίστηκε. Είχε ξεχάσει πως έπρεπε να αποδείξει ότι εξακολουθεί να είναι κόντρα στο μνημόνιο. Αντί να επιστρέψει μέρος, έστω, των κλεμμένων (έστω τα 4-5 δις εκ των 37 του αποθεματικού σε όσους είχαν υποστεί απώλειες) και να διακηρύξει την αντιμνημονιακή του τοποθέτηση, προτίμησε να εγκαταλείψει την εξουσία πρόωρα και να αφήσει στα ταμεία μια προίκα στην ΝΔ.
Γιατί το έκανε αυτό;
Κατά την γνώμη μου, οι πολλοί έπαινοι από τους ξένους για την οικονομική του διαχείριση και την συμφωνία των Πρεσπών, τού δημιούργησαν την λανθασμένη εντύπωση πως είναι ένα "κανονικό" αστικό κόμμα κι όχι ένα "κίνημα ειδικού σκοπού", όπως στην πραγματικότητα ήταν. Συμπεριφέρθηκε σαν κόμμα εξουσίας σε ένα διπολικό σύστημα με αστικό τακτ και μάλιστα υπερβάλλον. Όμως ο κόσμος άλλα περίμενε από αυτόν. Άλλον Σύριζα γνώρισε, άλλον ψήφισε κι άλλος τού βγήκε. Όχι γιατί δήθεν το ΟΧΙ το έκανε ΝΑΙ, ούτε για την δήθεν διαχειριστική του "ανεπάρκεια". Αυτά ο κόσμος μπορούσε να τα συγχωρήσει και να γράψει τα ΜΜΕ στα παλιά του τα παπούτσια, εξάλλου το είχε ήδη κάνει μια φορά στο δημοψήφισμα.
Ο κόσμος που ψήφισε Σύριζα, ψήφισε ένα κόμμα αντιμνημονιακό που θα επέστρεφε τα κλεμμένα ή ένα μέρος, έστω, από αυτά, και ο Σύριζα σε αυτό ακριβώς τον απογοήτευσε. Έκανε πρόωρες εκλογές, λες κι ήταν ένα κόμμα αστικό που έπρεπε να φερθεί με δημοκρατική "ευαισθησία" στον αντίπαλο και κράτησε το χρήμα στο ταμείο, λες και μετρούσε αυτό και όχι η άδεια τσέπη των ψηφοφόρων του και όλων των Ελλήνων. Έπρεπε να γίνει αστικό κόμμα, αφού όμως πρώτα έδειχνε τον χαρακτήρα του κι εξηγούσε πως τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει πια. Δεν το έκανε και το πλήρωσε.
Μόνος του, λοιπόν, ο Σύριζα απώλεσε την ταυτότητά του και τον χαρακτήρα του, τα στοιχεία που τον έφεραν στην κυβέρνηση. Έχασε γιατί άργησε να το καταλάβει, ίσως μάλιστα να μην το κατάλαβε κι ίσως να μην το καταλάβει ποτέ. Δεν παρεξηγώ κανέναν, αφού, κι εγώ άργησα πολύ να το καταλάβω, κι εγώ το αντιλήφθηκα μόνον κατόπιν εορτής. Και νομίζω ότι δρόμος επιστροφής δεν υπάρχει. Αυτό που έγινε το 2019, όταν ο Σύριζα κρατήθηκε στο 31,5% λόγω έλλειψης άλλης εναλλακτικής και λόγω Τσίπρα, είχε ως συνέπεια αυτό που έπαθε ο Σύριζα το 2023. Το δυστύχημα είναι ότι μαζί με τον Σύριζα την έπαθε κι ένας ολόκληρος λαός που τώρα θα έχει έναν ανάξιο ετερόφωτο πολιτικό, ένα φερέφωνο των συμφερόντων και της οικογένειάς του, για παντοκράτορα πρωθυπουργό. Λαός φυλάξει!
