Σήμερα που είναι η μέρα του Άγιου Παϊσίου ας πούμε δυο λόγια ακόμα για τον Σύριζα.
Ο Σύριζα ανέβηκε από το 5% του 2009 στο 17% και στο 26% το 2012 και στο 35-36% το 2015 σαν το πιο αξιόπιστο αντιμνημονιακό κόμμα. Ακόμα και τον Σεπτέμβρη του 2015 ψηφίστηκε για να βγάλει την χώρα (έστω και πιο αργά αυτή την φορά) από το μνημόνιο.
Όμως, μόλις έβγαλε την χώρα από τα μνημόνια αντί να το αποδείξει με πράξεις στην περίοδο Σεπτεμβρίου'18-Σεπτεμβρίου'19 με την επανόρθωση αδικιών της περιόδου 2011-14, ο Σύριζα προτίμησε να κρατήσει 37 δις στα ταμεία του κράτους. Μπορούσε να κρατήσει 30 ή 32 δις, (ήταν υπεραρκετά) και, δίνοντας τα 5-7 δις για την μερική έστω επιστροφή των κλεμμένων, να αποδείξει ότι παρέμενε ο Σύριζα που είχε ψηφίσει ο κόσμος της ΔΙΟΡΘΩΣΗΣ των ΑΔΙΚΙΩΝ. Δεν το έκανε και το πλήρωσε κι έχει ακόμα να πληρώνει.
Επιπλέον ο Σύριζα μπορούσε να ανοίξει το τηλεοπτικό τοπίο επιτρέποντας να υπάρξουν πολλά (πάνω από 12 ή και 15) κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας, ώστε να υπάρξει ΠΟΛΥΦΩΝΙΑ στα ΜΜΕ. Όμως ο Σύριζα προτίμησε να δει τι "αντέχει" η αγορά (και τι τον ένοιαζε τον Σύριζα αν θα βγάζει ή όχι κέρδη ο κάθε ολιγάρχης;) και περιόρισε τα κανάλια σε 4 με 30-70 εκ. για κάθε τηλεοπτική άδεια. Το ΣτΕ κινούμενο στην ίδια λογική έκανε 6 τις άδειες με 30 εκ. για την κάθε άδεια, αποκλείοντας έτσι κάθε φωνή που δεν ανήκει στην ολιγαρχία, στους διαπλεκόμενους, στην ΝΔ, στους ορκισμένους εχθρούς του Σύριζα κι εχθρούς του ίδιου του λαού.
Μετά από αυτά τα δύο κορυφαία λάθη, ο Σύριζα (που κρατήθηκε το 2019 προσωρινά σε αξιοπρεπή ποσοστά λόγω έλλειψης κάθε άλλης εναλλακτικής λύσης) βυθίστηκε το '23 στο 20% και 18% και δεν ξέρουμε πού θα σταματήσει η κατρακύλα.
Το θέμα είναι ότι τα κορυφαία λάθη της περιόδου 2017-2019 (άδειες τηλεοπτικές και ταμείο 37 δις) ΔΕΝ ΔΙΟΡΘΩΝΟΝΤΑΙ, είναι αμετάκλητα και θα συνεχίσουν να τον ρίχνουν στο καναβάτσο σε κάθε εκλογική αναμέτρηση (έρχονται δημοτικές το '23 και μετά ευρωεκλογές το '24).
[ΣΗΜ. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Κι εγώ πολύ αργά κι εκ των υστέρων τα κατάλαβα. Τα λάθη αυτά τα χρεώνομαι εξίσου με όσους τα έκαναν.]
Τι γίνεται τώρα;
ΔΥΟ ΔΡΟΜΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ:
α.-
Ο ένας δρόμος λέει ότι ο Σύριζα θα ανανεωθεί πλήρως σαν κόμμα και θα γίνει ο άλλος πόλος του νέου δικομματισμού, που θα πει ότι θα πάψει να θυμίζει οτιδήποτε παραπέμπει στην αντιμνημονιακή του τοποθέτηση. Αυτή η ιστορική περίοδος τελείωσε. Όχι πως τελείωσε το μνημόνιο, ούτε τελείωσε η χρεοκοπία, εκείνο που τελείωσε είναι η παραγωγή πολιτικής με βάση την χρεοκοπία.
Επίσης θα πρέπει ο νέος Σύριζα να γίνει αποδεκτός από τα ΜΜΕ. Αυτό σημαίνει ότι θα παίξει το παιχνίδι της εναλλαγής όχι σαν αριστερή επαναστατική παράταξη αλλά σαν ο άλλος πόλος μιας τυπικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Κάποιοι θα πουν ότι αυτόν τον ρόλο θα τον παίξει καλύτερα το ΠαΣοΚ. Νομίζω πως το ΠαΣοΚ θα αποτελέσει συμπληρωματική δύναμη στην ΝΔ κι όχι έναν άλλο πόλο. Και στο κάτω-κάτω αν αυτό βοηθήσει στην επανένωση της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης, ακόμη καλύτερα, γιατί μόνο έτσι θα ανασχεθεί η δεξιά πλημμυρίδα και ο Μητσοτάκης που την εκφράζει.
β.-
Ο Σύριζα θα ανανεωθεί πλήρως σαν κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Θα πάψει να κάνει όνειρα κυβερνώσας αριστεράς, θα πάψει να παίζει έναν ρόλο που τον εκθέτει στα μάτια των αριστερών χωρίς να τον βελτιώνει στα μάτια των κεντρώων, και θα ξαναγίνει η καταγγελτική αριστερά που θα λέει τα πράγματα με το όνομά τους και θα ενδιαφέρεται να βρίσκεται στα κινήματα, στον δρόμο, στις διεκδικήσεις ως κόμμα-κίνημα κι όχι ως κόμμα-κυβέρνηση (έστω κι εν δυνάμει κυβέρνηση).
Το παρελθόν του ως κυβέρνηση θα τον βοηθήσει να ριζώσει στην αριστερά αφού όσα καλά έκανε θα τα έχει ως υπόδειγμα κι όσα λάθη έκανε θα τα ρίχνει στο μνημόνιο που έφταιγε για όλα. Επιπλέον θα καλύψει έναν χώρο που ως τώρα έχει μείνει στο ΚΚΕ και το Μερα25 ή την Ανταρσύα και δεν καλύπτεται επιτυχώς. Παρεμβάσεις στα εργατικά σωματεία, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στους συλλόγους, σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και χτίσιμο μιας πολιτικής δύναμης που θα επαγγέλλεται την αλλαγή του συστήματος γιατί το σύστημα είναι εξολοκλήρου σάπιο.
Για την κυβέρνηση ας ενδιαφερθούν η ΝΔ, το ΠαΣοΚ κι όποιος άλλος θέλει να υπηρετήσει το σύστημα.
Υπάρχει τρίτος δρόμος;
Κλείνοντας αυτές τις σκέψεις (και με την ευχή του Σαν Παστίτσιο να μας συνοδεύει) να πω ότι υπάρχουν βέβαια και οι ενδιάμεσοι δρόμοι. Μπορεί κανείς να θελήσει να είναι και με την αριστερά και με το κέντρο, και κυβερνώσα και ριζοσπαστική, και το ένα και το άλλο.
Πολλοί θα το υποσχεθούν, όμως, δεν νομίζω ότι θα γίνει έτσι τίποτε άλλο από μια άνοστη αποτυχημένη σούπα. Κι ο κόσμος θα αναμένει σε μερικά χρόνια να ξαναγυρίσει ο Αλέξης με έναν εντελώς νέο φορέα για να μας σώσει από τους "λωποδύτες που μας κλέβουν με τον νόμο".
