Παρ' όλο που διαφωνώ με τον τρόπο που χειρίστηκε ο Σύριζα το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, σήμερα νιώθω σαν να καταδικάστηκα κι εγώ μαζί με τον Παππά.
Σεβασμός στις δικαστικές αποφάσεις βεβαίως γιατί υπάρχουν κυρώσεις για όποιον δεν τις σέβεται, αλλά αυτός ο σεβασμός δεν μπορεί να εμποδίσει τα συναισθήματα, κι εγώ νιώθω σαν να καταδικάστηκε ένας ολόκληρος λαός από την απόφαση των δικαστών. Νιώθω όπως όταν αθωώθηκαν τα λαμόγια της Ζήμενς και της Νοβάρτις, όπως όταν η Χούντα αναγόρευε σε αντιστασιακούς τους δοσίλογους και λυπάμαι γι αυτή την χώρα.
Η αγανάκτηση βράζει.
Η κυβέρνηση αυτή είναι μακράν η πιο επικίνδυνη για τον λαό. Καταδίκασαν (η Βουλή τον παρέπεμψε) έναν υπουργό που έφερε λεφτά στο κράτος παίρνοντάς τα από πλούσιους (εργολήπτες και εφοπλιστές) που εκμεταλλεύονταν επί χρόνια τις συχνότητες για να έχουν κέρδη και πολιτική επιρροή. Διαφωνώ με τους χειρισμούς Παππά που ήθελε άδειες για λίγους μόνο και για πολύ πλούσιους (αυτό έκανε ο διαγωνισμός του) όμως σέβομαι την ακεραιότητά του και το ήθος του. Γι αυτό βλέπω την καταδίκη του σαν καταδίκη του ελληνικού λαού. Του λένε να ζει μέσα στην μιζέρια και να μην ξανασηκώσει ποτέ κεφάλι. Δεν μπορώ να το δεχτώ, η ψυχή μου βράζει. Ίσως, λόγω της καταδίκης, ο Παππάς να μην κατέβει τελικά στις εκλογές (θα του το συμβούλευα για να μην δώσει αφορμές να ξεστρατίσει η κουβέντα από τα μεγάλα ζητήματα της χώρας), αυτό θα πρέπει να το σκεφτεί ο ίδιος και να διευκολύνει τον αγώνα της απαλλαγής, όμως ο λαός θα πρέπει να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα να πει δυνατά:
"ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ".
Λαμόγια της Ζίμενς, της Νοβάρτις, της λίστας Λαγκάρντ, ποντίκια της λάσπης και της απάτης, δεν θα κερδίσετε. Ο λαός θα αγανακτήσει και θα σας πετάξει στο περιθώριο.
