Επειδή εδώ και πολύ καιρό παίζεται ένα σήριαλ στα κανάλια σχετικά με την διαπραγμάτευση που έπρεπε να κλείσει τον Ιούνιο του 2016 αλλά θα έκλεινε οριστικά στις 5 Δεκεμβρίου 2016 και τελικά μισο-έκλεισε στις 20 Φεβρουαρίου του 2017 για να κλείσει και τυπικά στις 20 Μαρτίου του 2017, από όσα άκουσα και είδα κατέληξα εδώ και πολύ καιρό (πάντως πριν τις 20/2/17) σε ένα συμπέρασμα που θα το γράψω τώρα για να μην δίνω την εντύπωση ότι αποφεύγω τα πολιτικά σχόλια (μου το είπαν κι αυτό κάποιοι φίλοι).
Λέω λοιπόν επί του θέματος ότι δεν χρειάζεται να βλέπετε το καθημερινό θρίλλερ της ΕΡΤ ή του Σκαϊ ή των δελτίων ειδήσεων και τις πληροφορίες που φέρνει έκαστος των δημοσιογράφων. Κι αυτοί, κι η κυβέρνηση κι η αντιπολίτευση τη δουλειά τους κάνουνε. Κατά τη γνώμη μου το θέμα έχει κλείσει προ πολλού. Η κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά σε ένα τείχος ΔΝΤ και Σόιμπλε και αναγκάστηκε να δεχτεί τα μέτρα που της πρότειναν, είτε μετάσχει είτε όχι το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, αφού κι αυτό θα παίζεται (μεταξύ Γερμανίας-ΗΠΑ, εμάς δεν μας πέφτει λόγος) μέχρι την τελευταία στιγμή.
Τα μέτρα στα οποία συμφώνησε είναι κυρίως δύο: Μείωση συντάξεων και αύξηση φόρων με μείωση του αφορολόγητου. Υπάρχουν και τα εργασιακά αλλά αυτά είναι φύλο συκής. Για τις συντάξεις και το αφορολόγητο δεν υπάρχει ούτε καν ένα παιχνίδι διαπραγματευτικό ως προς το ποσό που θα κοπεί, αν δηλαδή θα κοπεί (σταδιακά μεχρι το 2025) ολόκληρη η προσωπική διαφορά ή αν θα σωθεί ένα μέρος της και αν το αφορολόγητο θα πέσει στα 6 ή στα 5 χιλιάδες ευρώ. Όλα έχουν συμφωνηθεί, αλλιώς οι θεσμοί δεν θα επέστρεφαν. Μένει μόνο το περιτύλιγμα.
Ας περιμένουμε λοιπόν να μάθουμε τα προαποφασισμένα χωρίς ψευδαισθήσεις ότι κάτι δήθεν παίζεται ακόμα. Κι όταν μάθουμε το αποτέλεσμα (μάλλον σε 20 μέρες) τότε θα ξέρουμε και την τύχη του Σύριζα. Γιατί οι διαχωριστικές γραμμές που εκείνος έθεσε στην κοινωνία (από εδώ οι συνταξιούχοι και δημόσιοι κι από εκεί οι επαγγελματίες και πλούσιοι) στηρίζονται μόνο αν καταφέρει να διατηρήσει το δικό του τάρτζετ γκρουπ όπως λέγεται στα ελληνικά η ομάδα στόχευσης. Αν χάσει τους συνταξιούχους, τότε τα ποσοστά που παρουσιάζουν τα κανάλια εδώ και δύο χρόνια θα βγουν αληθινά, αν καταφέρει να τους διατηρήσει (μαζί με τους δημόσιους και τους άνεργους) τότε θα ξανακερδίσει τις εκλογές. Όχι πως αυτό ενδιαφέρει κανέναν πια, εδώ που έχει φτάσει ο τόπος δεν έχει μεγάλη σημασία ποιος κυβερνά. Απλά κάποιες δουλειές που ξεκίνησε (π.χ. στα ΜΜΕ, στον έλεγχο του ανεξέλεγκτου πλούτου κλπ.) θα πάνε κι αυτές στα αζήτητα μαζί με τα αφορολόγητα και τις προσωπικές διαφορές στις συντάξεις.
Νομίζω ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει τους βουλευτές της να την στηρίξουν, ήταν αχρείαστη γιατί θα στήριζαν έτσι κι αλλιώς, όμως, κούρασε την κοινωνία και δημιούργησε αντίθετες εντυπώσεις από αυτές που νόμιζε πως θα προκαλέσει.
Αν το παιχνίδι της σκληρής διαπραγμάτευσης ήταν πειστικό το 2015, τώρα μοιάζει με καρικατούρα και πείθει περισσότερο το επιχείρημα ότι κάθε καθυστέρηση στην αξιολόγηση σημαίνει μεγαλύτερη επιβάρρυνση για τους πολίτες. Το βοήθησαν αυτό κι ο ίδιος ο Τσίπρας κι ο Τσακαλώτος κι όλοι όσοι έλεγαν ότι κάθε καθυστέρηση θα στοιχίσει ακριβά. Όπως επίσης κι όλα εκείνα τα ηρωικά που ακούγονταν ότι είναι άδικο να ληφθούν μέτρα σαν κι αυτά που ... θα ληφθούν! Αφού λοιπόν καθυστερούμε, άρα πληρώνουμε περισσότερο, αυτό λέει η αντιπολίτευση κι ακούγεται ως αυτονόητο και σωστό συμπέρασμα για τον πολίτη παρατηρητή και καλοπληρωτή του όποιου λάθους. Νομίζω πως αυτός ο χειρισμός ήταν ένα σοβαρό στρατηγικό λάθος της κυβέρνησης.
