Περιμένοντας να μάθουμε τα ... προαποφασισμένα

Επειδή εδώ και πολύ καιρό παίζεται ένα σήριαλ στα κανάλια σχετικά με την διαπραγμάτευση που έπρεπε να κλείσει τον Ιούνιο του 2016 αλλά θα έκλεινε οριστικά στις 5 Δεκεμβρίου 2016 και τελικά μισο-έκλεισε στις 20 Φεβρουαρίου του 2017 για να κλείσει και τυπικά στις 20 Μαρτίου του 2017, από όσα άκουσα και είδα κατέληξα εδώ και πολύ καιρό (πάντως πριν τις 20/2/17) σε ένα συμπέρασμα που θα το γράψω τώρα για να μην δίνω την εντύπωση ότι αποφεύγω τα πολιτικά σχόλια (μου το είπαν κι αυτό κάποιοι φίλοι).

Λέω λοιπόν επί του θέματος ότι δεν χρειάζεται να βλέπετε το καθημερινό θρίλλερ της ΕΡΤ ή του Σκαϊ ή των δελτίων ειδήσεων και τις πληροφορίες που φέρνει έκαστος των δημοσιογράφων. Κι αυτοί, κι η κυβέρνηση κι η αντιπολίτευση τη δουλειά τους κάνουνε. Κατά τη γνώμη μου το θέμα έχει κλείσει προ πολλού. Η κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά σε ένα τείχος ΔΝΤ και Σόιμπλε και αναγκάστηκε να δεχτεί τα μέτρα που της πρότειναν, είτε μετάσχει είτε όχι το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, αφού κι αυτό θα παίζεται (μεταξύ Γερμανίας-ΗΠΑ, εμάς δεν μας πέφτει λόγος) μέχρι την τελευταία στιγμή. 

Τα μέτρα στα οποία συμφώνησε είναι κυρίως δύο: Μείωση συντάξεων και αύξηση φόρων με μείωση του αφορολόγητου. Υπάρχουν και τα εργασιακά αλλά αυτά είναι φύλο συκής. Για τις συντάξεις και το αφορολόγητο δεν υπάρχει ούτε καν ένα παιχνίδι διαπραγματευτικό ως προς το ποσό που θα κοπεί, αν δηλαδή θα κοπεί (σταδιακά μεχρι το 2025) ολόκληρη η προσωπική διαφορά ή αν θα σωθεί ένα μέρος της και αν το αφορολόγητο θα πέσει στα 6 ή στα 5 χιλιάδες ευρώ. Όλα έχουν συμφωνηθεί, αλλιώς οι θεσμοί δεν θα επέστρεφαν. Μένει μόνο το περιτύλιγμα.

Ας περιμένουμε λοιπόν να μάθουμε τα προαποφασισμένα χωρίς ψευδαισθήσεις ότι κάτι δήθεν παίζεται ακόμα. Κι όταν μάθουμε το αποτέλεσμα (μάλλον σε 20 μέρες) τότε θα ξέρουμε και την τύχη του Σύριζα. Γιατί οι διαχωριστικές γραμμές που εκείνος έθεσε στην κοινωνία (από εδώ οι συνταξιούχοι και δημόσιοι κι από εκεί οι επαγγελματίες και πλούσιοι) στηρίζονται μόνο αν καταφέρει να διατηρήσει το δικό του τάρτζετ γκρουπ όπως λέγεται στα ελληνικά η ομάδα στόχευσης. Αν χάσει τους συνταξιούχους, τότε τα ποσοστά που παρουσιάζουν τα κανάλια εδώ και δύο χρόνια θα βγουν αληθινά, αν καταφέρει να τους διατηρήσει (μαζί με τους δημόσιους και τους άνεργους) τότε θα ξανακερδίσει τις εκλογές. Όχι πως αυτό ενδιαφέρει κανέναν πια, εδώ που έχει φτάσει ο τόπος δεν έχει μεγάλη σημασία ποιος κυβερνά. Απλά κάποιες δουλειές που ξεκίνησε (π.χ. στα ΜΜΕ, στον έλεγχο του ανεξέλεγκτου πλούτου κλπ.) θα πάνε κι αυτές στα αζήτητα μαζί με τα αφορολόγητα και τις προσωπικές διαφορές στις συντάξεις. 

Νομίζω ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει τους βουλευτές της να την στηρίξουν, ήταν αχρείαστη γιατί θα στήριζαν έτσι κι αλλιώς, όμως, κούρασε την κοινωνία και δημιούργησε αντίθετες εντυπώσεις από αυτές που νόμιζε πως θα προκαλέσει. 

Αν το παιχνίδι της σκληρής διαπραγμάτευσης ήταν πειστικό το 2015, τώρα μοιάζει με καρικατούρα και πείθει περισσότερο το επιχείρημα ότι κάθε καθυστέρηση στην αξιολόγηση σημαίνει μεγαλύτερη επιβάρρυνση για τους πολίτες. Το βοήθησαν αυτό κι ο ίδιος ο Τσίπρας κι ο Τσακαλώτος κι όλοι όσοι έλεγαν ότι κάθε καθυστέρηση θα στοιχίσει ακριβά. Όπως επίσης κι όλα εκείνα τα ηρωικά που ακούγονταν ότι είναι άδικο να ληφθούν μέτρα σαν κι αυτά που ... θα ληφθούν! Αφού λοιπόν καθυστερούμε, άρα πληρώνουμε περισσότερο, αυτό λέει η αντιπολίτευση κι ακούγεται ως αυτονόητο και σωστό συμπέρασμα για τον πολίτη παρατηρητή και καλοπληρωτή του όποιου λάθους. Νομίζω πως αυτός ο χειρισμός ήταν ένα σοβαρό στρατηγικό λάθος της κυβέρνησης. 

Μπορούμε να αλλάξουμε;

Λένε πως η ωραιότερη ελληνική λέξη είναι η λέξη ΦΙΛΟΤΙΜΟ.

Ταιριάζει αυτό που λένε στην ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ μας πραγματικότητα καθώς το φιλότιμο είναι η μόνη ιδιότητα που έχουμε και που αντικαθιστά την αυτοπειθαρχία που θα έπρεπε να έχουμε και την κοινωνική συνείδηση που μας λείπει.

Ωστόσο θα πρέπει να πληροφορηθούμε κάτι. Η λέξη είναι αρχαία, μόνο που στην αρχαιότητα σήμαινε κάτι άλλο. Την αναφέρει ο Θουκυδίδης σαν την μία εκ των δύο αιτίων του εκφυλισμού του ανθρώπου σε καιρούς πολέμου (βιβλίο 8ο). Η μία αιτία είναι η "ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ" (σημαίνει το ίδιο με την σημερινή πλεονεξία) και η άλλη είναι η ΦΙΛΟΤΙΜΙΑ (σημαίνει την δίψα για επικράτηση).

Έτσι λοιπόν ΦΙΛΟΤΙΜΟ και ΦΙΛΟΤΙΜΙΑ είναι η αγάπη για τιμές, για δύναμη, για επικράτηση επί των άλλων. Εξ άλλου Τιμή=Ισχύς στην αρχαιότητα, Τιμοκρατία ήταν η ολιγαρχία των ισχυρών και Δημοκρατία η ισότητα των πολιτών.

Όπως εμείς οι νεοέλληνες διαστρεβλώσαμε κάθε τι ελληνικό έτσι διαστρεβλώσαμε και την έννοια της τιμής όπως και της δόξας. Τιμή ήταν η ισχύς και Δόξα η γνώμη. Αλλά εμείς καταφέραμε να φτιάξουμε σαν εθνική μας αφήγηση τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, εδώ θα σταματούσαμε; Και δεν εννοώ την χούντα που, με το "ελληνοχριστιανικό" ιδεώδες της, έδωσε στην έννοια ένα γερό κτύπημα, αλλά όλη την εθνική μας διανόηση ξεκινώντας από τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο του 19ου αι. και φτάνοντας στον σημερινό Χρήστο Γιανναρά.

Νεοέλληνες είμαστε οι Ρωμιοί της Ελλάδας, της Πόλης και της Ανατολής (Σμύρνη, Πόντος κλπ), οι Αρβανίτες κι οι Βλάχοι που έμεναν εδώ τον 18ο και 19ο αιώνα κι όλοι μαζί ελευθέρωσαν και μεγάλωσαν την Ελλάδα. Ολοι αυτοί έχουν (έχουμε) θρησκεία άλλη από εκείνη των Ελλήνων (εμείς ορθόδοξοι εκείνοι πολυθεϊστές), και παιδεία εκ διαμέτρου αντίθετη με των αρχαίων (εμείς νεο-Οθωμανοί εκείνοι Δημοκράτες). Όλοι όμως έχουν (έχουμε) τις πολιτιστικές τους ρίζες στο ύστερο Βυζάντιο και τις επιβιώσεις του κατά την Τουρκοκρατία. Και σε εμάς, όντως κύριο προτέρημά μας είναι το Φιλότιμο. Το φιλότιμο -βεβαίως βεβαίως- της δικής μας νεοελληνικής γλώσσας που μοιάζει λίγο με την αρχαία. 

Φίλοι και φίλες συννεοέλληνες,

νομίζω πως έχουμε την εξαιρετική τύχη να ζούμε στο μέρος που έζησαν κάποτε οι Έλληνες κι έχουμε επίσης την ατυχία να μιλάμε μια γλώσσα που προέρχεται από την γλώσσα των Ελλήνων.

Αν ψάξει κανείς τα DNA (και το έψαξαν) θα δει ότι το δικό μας είναι κοντινότερο προς τους αρχαίους από ότι οποιουδήποτε άλλου λαού. Φυσικό αυτό αφού ζούμε εδώ. Έχουμε και το ίδιο όνομα με τους αρχαίους αφού η υστεροβουλία των δυτικών του μεσαίωνα που ήθελαν τον ρωμαϊσμό δικό τους (και μας έβριζαν "Έλληνες") κι η ευφυία κάποιων Ρωμιών στα τέλη του 18ου με αρχές του 19ου αι. μας προσέδωσαν εν τέλει το όνομα "Έλληνες". Υπάρχουν λοιπόν αρκετά κίνητρα (πέρα από τον τουρισμό) για να μας παρακινήσουν να τους μοιάσουμε.

Αν μπορούσαμε να τους πλησιάσουμε έστω και κατ' ελάχιστον, θα κατακτούσαμε τον κόσμο ολόκληρο! Για να γίνει αυτό, όμως, θα έπρεπε να γίνουμε άλλοι. Μπορούμε; Η ιστορία μας των διακοσίων περίπου χρόνων ως ελληνικό κράτος και νεοεεληνικό έθνος δεν έδειξε κάτι τέτοιο. 

Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον αυτό θα αλλάξει. Είθε!

  

Λουκρήτιος

Για να μην ξεχνιόμαστε:

«Θρονιασμένος στα ύφη που του ασφάλισε η μάθηση, σκύβει προς τους άλλους ανθρώπους, τους βλέπει να τρέχουν εδώ και εκεί, να ζητούν στην τύχη το δρόμο της ζωής, να τσακώνονται για την εξυπνάδα τους, για την καταγωγή τους, να ιδροκοπούν νύχτες και μέρες, με αμέτρητο κόπο, για να σκαρφαλώσουν στις κορφές του πλούτου ή ν’ αρπάξουν την εξουσία. 

Τα κακομοίρικα μυαλά! Οι στραβωμένες καρδιές! 

Σε σκοτάδια και σε κινδύνους σέρνουν τη λιγοστή ζωή που έχουν να ζήσουν. 

Μας το λέει φωναχτά η φύση. Για την ευτυχία μας φτάνει απόνετο σώμα και ατάραχο πνεύμα. Αν μας λείπουν στο σπίτι χρυσωμένα αγάλματα νέων, που με τις αναμμένες λαμπάδες να φωτίζουν τα νυχτερινά όργια, κι αν κιθάρες δεν κάνουν να αντιλαλήσουν οι απλόχωρες λακεταρισμένες και χρυσωμένες σάλες, έχουμε τη μαλακή χλόη δίπλα στο γάργαρο ποτάμι.

Ξαπλωμένοι εκεί με φίλους, κάτω από τα κλαριά μεγάλου δέντρου, σβήνουμε την πείνα μας με λιγοέξοδο γεύμα, την ώρα που ο καλός καιρός χαμογελά και η εποχή του χρόνου σπέρνει λούλουδα στα χλωρά χόρτα.»

Λουκρήτιος

Επετειακό: 22 Φεβρουαρίου 1821, η διάβαση του Προύθου

Σαν σήμερα, 22 Φεβρουαρίου πριν 196 χρόνια, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διέβη τον Προύθο ποταμό κι άρχισε την ελληνική επανάσταση.

Από ένα ιστορικό μυθιστόρημα, στο τμήμα του όπου το σκηνικό έχει μεταφερθεί στην Μολδοβλαχία, αντιγράφω ένα κομμάτι που είναι, βέβαια, σκέτη ιστορία. Περιγράφει αυτή την εισβολή και το επικρατούν κλίμα εκείνες τις μέρες.

Ακολουθεί το απόσπασμα:

Ο Προύθος ποταμός ήταν το σύνορο που χώριζε την Ρωσία από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Ο Υψηλάντης ήταν να τον διαβεί την Άνοιξη, όμως τα γεγονότα τον πρόλαβαν. Τον Ιανουάριο πέθανε ο Ηγεμόνας της Βλαχίας και στο κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε αποστάτησε με την βοήθεια της Φιλικής Εταιρείας ο Βλάχος Θόδωρος Βλαδιμηρέσκου. Ήταν κι αυτό στο σχέδιο αλλά έγινε πρόωρα. Παράλληλα έφταναν κακές ειδήσεις. Ένας φιλικός, πιάστηκε από τους Τούρκους με ενοχοποιητικά έγραφα πάνω του και λίγες μέρες μετά ένας ακόμη φιλικός είχε προδώσει. Δεν υπήρχε λοιπόν άλλο περιθώριο χρόνου κι έτσι χωρίς καθυστέρηση ο Υψηλάντης πέρασε τον Προύθο, μια χειμωνιάτικη Τρίτη στις έξι το απόγευμα στις εικοσιδύο Φεβρουαρίου του '21. Μαζί του πέρασαν αρκετοί εθελοντές Ρωμιοί, Σέρβοι, Βούλγαροι και Μαυροβούνιοι που ξεπερνούσαν τους δύο χιλιάδες άνδρες κι αποτέλεσαν το πρώτο στράτευμα που θα εξοπλιζόταν και θα ξεκινούσε την επανάσταση.

Η είσοδός του Υψηλάντη στο Ιάσιο ήταν θριαμβευτική Τον υποδέχτηκαν διακόσιοι ιππείς του ηγεμόνα της Μολδαβίας και τον οδήγησαν στο Ιάσιο όπου μίλησε με τον Ρώσο πρέσβη και με τον ίδιο τον ηγεμόνα. Εξέδωσε μια προκήρυξη προς τους Μολδαβούς για να καθησυχάσει τους φόβους τους και στις εικοσιτέσσερις του Φλεβάρη κήρυξε την επανάσταση. Η προκήρυξη του από το στρατόπεδο του Ιασίου είχε τίτλο: “ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ” κι ήταν ένα πατριωτικό ενθουσιώδες κείμενο που τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίτυπα και διαδόθηκε στους Γραικούς και τους ραγιάδες καλώντας τους να ξεσηκωθούν με τον υπαινιγμό ότι μια μεγάλη δύναμη θα κινιόταν υπέρ τους.

Δυο μέρες μετά ο μητροπολίτης Ιασίου ευλόγησε τα όπλα των επαναστατών. Ο Υψηλάντης συγκρότησε Γενικό Στρατόπεδο και συμμάζεψε τον στρατό εξοπλίζοντάς τον με όπλα και στολές σαν των Κοζάκων και των Ρώσων ουσάρων. Ύψωσε τη σημαία του αγώνα που από τη μια είχε το βυζαντινό “εν τούτω νίκα” κι από την άλλη τον αρχαιοπρεπή Φοίνικα και το “εκ της στάχτης μου αναγεννώμαι”, δείχνοντας ότι θα πατούσε εξ ίσου στην αρχαιότητα και στην ρωμιοσύνη. Το πρώτο δεκαπενθήμερο του Μαρτίου διέσχισε τη Μολδαβία. Στο Φωξάνι, τον περίμεναν οι Έλληνες που είχαν δώσει ήδη μια πρώτη νικηφόρα μάχη με τους Τούρκους στο Γαλάτσι. Υπήρχαν πολλοί εθελοντές και σπουδαστές από την Οδησσό. Ο Υψηλάντης έφτιαξε τον Ιερό Λόχο, κυρίως με σπουδαστές, και τον έντυσε με μπλε στολές.

Μπαίνοντας στη Βλαχία, εξέδωσε προκήρυξη πρόσκληση για ξεσηκωμό και στα τέλη Μαρτίου έφτασε στο Βουκουρέστι όπου συνάντησε τον Βλαδιμηρέσκου. Έφτιαξε το αρχηγείο του λίγο βορειότερα, στο Τιργοβίστι κι οργάνωσε βουλευτικό σώμα. Ως το τέλος του Απρίλη ο πόλεμος ήταν υποτονικός. Τον Μάιο οι Τούρκοι πέρασαν με μεγάλο πλήθος στρατού τον Δούναβη από τέσσερα σημεία. Οι Έλληνες είχαν τις δυνάμεις τους στο Τιργοβίστι, στο Ιάσιο και στο Γαλάτσι. Ήθελαν να κρατήσουν ζωντανή την επανάσταση που είχε ξεκινήσει εδώ αλλά είχε ανάψει και στον Μοριά. Με τον Αλή στα Γιάννινα και τον Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία ο αντιπερισπασμός είχε πετύχει κι η επανάσταση εδραιωνόταν στην κυρίως Ελλάδα και στα νησιά. Αρνητικό ήταν πως ο Τσάρος αποκήρυξε την επανάσταση στις δεκατέσσερις Μαρτίου κι ο Πατριάρχης την αφόρισε στις εικοσιτρείς του ίδιου μήνα κι ας είχαν κι οι δυο τους λόγους τους.

Οι Ρώσοι ήθελαν να φαίνονται αμέτοχοι αλλά ενεθάρρυναν τον Υψηλάντη να προχωρά. Όταν οι Τούρκοι θα άρχιζαν την γενοκτονία των χριστιανών και των Ρωμιών γι αντίποινα τότε θα επενέβαιναν. Θα είχαν την συγκατάθεση των άλλων Μεγάλων Δυνάμεων αφού θα οι σφαγές θα δημιουργούσαν ένα ισχυρό φιλελληνικό ρεύμα συμπάθειας για τους άτυχους σφαγιασθέντες χριστιανούς που θα ήταν κι απόγονοι των ενδόξων Ελλήνων. Ο Μέτερνιχ, ο ισχυρός άντρας της Ιεράς Συμμαχίας, μπορεί να είχε επιβάλει στον Τσάρο τώρα την αποκήρυξη αλλά μετά τις αγριότητες των Τούρκων θα έδινε την έγκριση για την επέμβασή του.

Ο Πατριάρχης δεν ήθελε μια κοινωνική επανάσταση και το Πατριαρχείο είχε κάνει πολλά για να αποκηρύξει τις ιδέες της γαλλικής επανάστασης, του διαφωτισμού ή του εθνικού κράτους. Όμως δεν θα έφτανε ο Γρηγόριος ο πέμπτος στο σημείο να αποκηρύξει την επανάσταση ή να την αποτρέψει αν δεν έβλεπε τον σοβαρό κίνδυνο αφανισμού του γένους των Ελλήνων με τις εκτεταμένες σφαγές που άρχισε να κάνει ο Μαχμούτ ο δεύτερος.

Ο Σουλτάνος είχε φοβηθεί πολύ την εξέγερση καθώς είδε ότι στα σχέδια των Φιλικών ήταν ακόμη κι η ίδια η ζωή του. Οι Έλληνες ήταν πολλοί κι ισχυροί στο σουλτανάτο. Μπορούσαν να πυρπολήσουν την Ισταμπούλ ή τον Κεράτιο αν το έβαζαν στόχο. Εξ άλλου ο Σουλτάνος πίστευε πως πίσω από την Φιλική Εταιρεία κρυβόταν η Ρωσία. Με τα πολλά ανοιχτά μέτωπα που είχε στην Ρούμελη και στις ανατολικές επαρχίες δεν θα μπορούσε να την αντιμετωπίσει σε ανοιχτό πόλεμο. Έβγαλε ένα διάταγμα γενικής εξόντωσης των χριστιανών κι ιδιαίτερα των Ρωμιών κι ήταν έτοιμος να το εφαρμόσει. Έτσι, ο αφορισμός βοήθησε να αποτραπεί η γενοκτονία και δεν επηρέασε ουσιαστικά την επανάσταση καθώς κανείς δεν του έδωσε σημασία.

Μόνο στη Μολδοβλαχία είχαν επίδραση οι δυο επίσημες αποκηρύξεις και μάλιστα πολύ σπουδαιότερο ρόλο έπαιξε η ρωσική αποδοκιμασία παρά ο πατριαρχικός αφορισμός. Και τα δυο γεγονότα όμως που ήρθαν μαζί μέσα στον Μάρτιο έκαναν βαρύ το κλίμα για τον Υψηλάντη κι έδωσαν αφορμή σε όχι πολύ πιστούς συμμάχους του να φύγουν ή να τον προδώσουν. Οι Σέρβοι κι οι Μαυροβούνιοι δεν ξεσηκώθηκαν ενώ οι τεταμένες σχέσεις με τον Βλαδιμηρέσκου δυσκόλεψαν πολύ την κατάσταση. Χωρίς συμμάχους και σε έναν τόπο μάλλον εχθρικό, η τύχη της επανάστασης στην Μολδοβλαχία κρεμόταν κυριολεκτικά σε μια κλωστή αλλά ο Υψηλάντης ήταν βράχος.

Γιάννης (Τζον) Αντετοκούνμπο και Τζον (Γιάννης) Κένεντι

Το Liberal είναι μια ιστοσελίδα γεμάτη με χολή για την αριστερά και ύμνους για κάθε τι αντιδραστικό. Η αρθρογράφος του Liberal κυρία Μαρία Χούκλη, σαν σημαιοφόρος των ειδήσεων του ΑΝΤ1 τα τελευταία χρόνια κι αισχρή προπαγανδίστρια του "ναι" τον καιρό του Δημοψηφίσματος, μου έστριβε τα έντερα. Δεν περίμενα λοιπόν ότι θα διάβαζα από αυτήν σήμερα ένα τόσο καλό άρθρο (το ανέβασε πριν δυο ώρες). Επειδή μου άρεσε το περιεχόμενό του, το αναμεταδίδω ολόκληρο:

Τρίποντα κυνισμού

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017, 00:02
της Μαρίας Χούκλη

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πιθανότατα αγνοεί την ύπαρξη του Choate School του Connecticut. Πολύ λογικό.  Στο  Choate School από το 1870 που ιδρύθηκε, φοιτούν γόνοι της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της Νέας Αγγλίας. Πολλοί οι περιώνυμοι απόφοιτοι του ιδιωτικού κολεγίου. Συγγραφείς, επιχειρηματίες, ηθοποιοί αλλά και πολιτικοί, με διασημότερο όλων τον Τζων Κένεντι.
Στο δημοτικό σχολείο Σεπολίων αντιθέτως,  οι μαθητές είναι παιδιά εργατών, μικροαστών και μεταναστών. Προφανώς δεν έχει να επιδείξει «βαριά» ονόματα αποφοιτησάντων, αρκεί όμως και ο ένας. Ο σταρ του ΝΒΑ. Ο Αντετοκούνμπο εκεί, βορειοδυτικά της Ομόνοιας, έμαθε γράμματα και μπορεί τώρα σε άπταιστα ελληνικά να λέει με άλλα λόγια ο,τι είχε πει το 1961 ο JFK: «Μην ρωτάτε τι μπορεί να κάνει η χώρα για σας, αλλά τι μπορείτε να κάνετε εσείς για τη χώρα σας». (Για την ιστορία, η φράση είχε πρωτο-ειπωθεί από τον κοσμήτορα του Choate School και καθηγητή του μετέπειτα Αμερικανού προέδρου. Ο λογογράφος του την αντέγραψε και το τέκνο του Κάμελοτ την έκανε δημοφιλές πολιτικό σλόγκαν).
Ο Γιάννης, με αφορμή τη λαμπρή πορεία του στο καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου, ρωτήθηκε γιατί χαρίζει τις διακρίσεις του στην Ελλάδα, η οποία το μόνο που του προσέφερε ήταν ένα διαβατήριο κι αυτό όταν φάνηκε πως δεν συμμετείχε στην Εθνική. Ιδού τι απάντησε:«Με ρωτάς τι σημαίνει η χώρα που έδωσε την ευκαιρία στους γονείς μου να γεννήσουν τέσσερα παιδιά, να πάνε στο σχολείο, να βρουν μια γειτονιά και μια εκκλησία που τους αγκάλιασε. Επίσης, ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα και τον αδελφό μου, πριν καν εμείς πιστέψουμε στον εαυτό μας, αλλά και φίλους που ήταν πάντα εκεί. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Η  σχέση με τη χώρα σου ποτέ δεν μπορεί να βασιστεί στο τι σου χρωστάει ή σε ό,τι της οφείλεις. Ούτε κρίνεται από ένα διαβατήριο ή τις δυσκολίες της καθημερινότητας»!
Ο Αντετοκούνμπο δεν βάζει «φαρμακερά» τρίποντα μόνο μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Με αυτές τις πέντε φράσεις κατέδειξε τι θα πει συγκρότηση, ήθος, σοβαρότητα και πατριωτισμός.
Κατά σύμπτωση -ατυχή για εκείνους – δυο Ελληνες πολιτικοί, από την συμπολίτευση και την αντιπολίτευση,  είπαν αυτές τις μέρες τα ακριβώς αντίθετα από τον σπουδαίο παίκτη. Ότι δηλαδή, μην ρωτάς τι είναι καλό για τη χώρα σου αλλά τι είναι καλό για το κόμμα σου. Αναφέρομαι στην κυρία Γεννηματά και στις δηλώσεις της (που απ'όσο γνωρίζω δεν έχουν διαψευστεί) ότι αν δεν προκύψει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές δεν προτίθεται να συμμετάσχει σε κυβέρνηση χωρίς το ΣΥΡΙΖΑ έστω κι αν αυτό σημαίνει επαναληπτικές κάλπες. «Εμάς μας συμφέρει. Τη χώρα ίσως δεν θα συμφέρει. Δεν μπορεί όμως να είμαστε μονίμως εμείς η υπεύθυνη δύναμη, αυτοί που βάζουν το εθνικό συμφέρον πάνω από το παραταξιακό».
Ακολούθησε ο ευρωβουλευτής, Στέλιος Κούλογλου να δηλώνει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπρεπε να ρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά, ώστε να είχε φορτωθεί εκείνη την βρώμικη δουλειά και να μην την χρεώνεται τώρα η παρούσα κυβέρνηση, ούτε να δίνει την εικόνα ότι το μόνο που την ένοιαζε ήταν οι καρέκλες της εξουσίας.
Εν ολίγοις, «και τα εμά και τα σά, εμά» για να παραφράσω τον ευαγγελιστή.  Σημασία έχει, κατά την λογική αμφοτέρων, όχι τι χρειάζεται η χώρα, αλλά ποιο είναι το βέλτιστο κομματικό όφελος.
Για να μην τους αδικήσω, δεν είναι οι πρώτοι, ούτε θα είναι οι τελευταίοι που αντιλαμβάνονται το πολιτικό παίγνιο σαν μπακαλική ψήφων. Προηγήθηκαν άπειροι, υπάρχουν και θα υπάρξουν πολλοί ακόμη απ' όλο το ιδεολογικό φάσμα. Μπορεί να μην εφηύραν τον πολιτικό κυνισμό, αλλά βρε αδελφέ, ενοχλεί αυτό το φόρα παρτίδα.  Ακόμη και  τώρα, που η χώρα είναι χρεοκοπημένη, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα ανάκαμψη, το ζήτημα πάλι είναι «τι θα κερδίσουμε εμείς»;
Τελικά η απόσταση Σεπόλια -Πλατεία Συντάγματος είναι μεγαλύτερη απ' ότι Σεπόλια -Connecticut ...

Από το Liberal 21/2/2017

"I did it my way!" που θα πει "Τρία πουλάκια κάθονταν!"

Είναι φανερό πλέον ότι το ΔΝΤ αποσύρεται από το ελληνικό πρόγραμμα λόγω Τραμπ που όχι μόνο δεν θέλει να βοηθήσει την ευρωζώνη να λύσει τα προβλήματά της αλλά έχει σαλπίσει και εγερτήριο αποχώρησης κι άλλων μελών της και τελικής διάλυσής της. Αυτό εξηγεί και τα στρεβλά στοιχεία που παρουσιάζει το ΔΝΤ στις αναλύσεις του καθώς και την ανελαστική απόφασή του ότι το ελληνικό χέος είναι απόλυτα μη βιώσιμο.

Είναι επίσης φανερό ότι η Γερμανία (Σόιμπλε) βλέποντας την απόσυρση του ΔΝΤ και τη στάση των ΗΠΑ προσανατολίζεται σε μια μικρότερη ευρωζώνη ισχυρότερων οικονομικά κρατών, με πλεονάσματα και δημοσιονομική πειθαρχία. Το σκεφτόταν καιρό αλλά τώρα το βλέπει σαν τη μόνη γραμμή άμυνας της (γερμανικής) Ευρώπης απέναντι στις ΗΠΑ. Σε αυτή την ευρωζώνη για την Ελλάδα δεν υπάρχει θέση.

Στο ευρωγκρούπ και στη συνάντηση τηε Μέρκελ με την Λαγκάρντ όλα αυτά θα φανούν εναργέστερα. Μακάρι να βγει από τις συναντήσεις αυτές λευκός καπνός, όμως πολύ αμφιβάλλω.

Είναι φανερό ότι όλα αυτά τα παραπάνω εκδιώκουν με βεβαιότητα την Ελλάδα από το ευρώ ή την υποχρεώνουν να φορέσει πολύ στενό κορσέ αν θέλει να παραμείνει για λίγο ακόμη (για πόσο άραγε;) εντός της. Η κυβέρνηση δέχτηκε ήδη τη μείωση του αφορολόγητου και αντιστέκεται (με ερωτηματικό) στην κατάργηση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις που θα φέρει μειώσεις 30-45%. Για την ακρίβεια, έχει ήδη δεχτεί την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς και παλεύει να δεχτούν τον ανάποδο κόφτη, δηλαδή να της επιτρέψουν το 2019, αν πιάσει ως τότε τους (ανέφικτους) στόχους, να μην κόψει όλη την προσωπική διαφορά αλλά μέρος της. Θα είναι αυτά αρκετά για την Μέρκελ ώστε να "πείσει" τον Σόιμπλε; θα δούμε ...

Η επίσημη ΕΕ κι ειδικώτερα η ευρωζώνη (οι θεσμοί πλην Σόιμπλε) έχουν τρομάξει από την ένταση με την οποία επιδιώκεται η διάλυσή της. Ο Σύριζα έχει πανικοβληθεί από το σκηνικό και δηλώνει παντού ψύχραιμος κι ανυποχώρητος πετώντας όποτε μπορεί την μπάλα στην εξέδρα. Η Νέα Δημοκρατία ζει τη δική της συνωμοσιολογία και σε όλα αυτά βλέπει "σχέδιο δραχμής" του Σύριζα με στόχο να επιβάλει καθεστώς τριτοκοσμικό στην Ελλάδα και να μείνει για πάντα στην εξουσία. Και το ΠαΣοΚ βλέπει διμέτωπο και συνεχίζει να αρμενίζει.

Τρία πουλάκια κάθονταν...

Δεν μας χρειάζεται αυτή τη στιγμή ούτε αλλαγή κυβέρνησης, ούτε οικουμενική, ούτε τίποτε. Δεν έχουμε ανάγκη κυβέρνησης αν δεν έχουμε προηγουμένως σχέδιο, και ... σχέδιο δεν είναι ούτε η προσχηματική "αντίσταση" του Τσίπρα, ούτε η καταγέλαστη "αξιοπιστία" του Μητσοτάκη. ούτε η αυτιστική "επάνοδος" της Γεννηματά. Τα παλιά "εργαλεία" των παλιών και νέων κομμάτων σκούριασαν και δεν ξύνον πια ούτε την επιφάνεια.

Εκείνο που χρειάζεται είναι να μαζευτούν άνθρωποι από όλους τους χώρους, χωρίς αποκλεισμούς και όχι με ποσοστώσεις αλλά με ικανότητα συνεισφοράς, για να αναλύσουν την κατάσταση. Δεν θα έβλεπα να αποκλείονται από μια τέτοια σύναξη ούτε ο Βαρουφάκης ούτε ο Βενιζέλος, για να δώσω μιαν ιδέα του τι σημαίνει η φράση χωρίς αποκλεισμούς". Δεν θα απέκλεια και κάποιους ξένους, θεσμικούς ή μη που ξέρουν, θέλουν ή μπορούν. Να συζητήσουν, να δουν τι μπορεί να περιμένουμε (ποιο είναι το χειρότερο) και να προσπαθήσουν να το αποτρέψουν. Και να είναι μια σύσκεψη χωρίς πρακτικά και χωρίς δημοσιότητα.

Δυστυχώς, είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση, το πλοίο βαδίζει κατά πάνω στο παγόβουνο, κι η ορχήστρα παίζει Φρανκ Σινάτρα "I did it my way". Μπράβο σου παλικάρι μου κάν' το με τον δικό σου τρόπο και στον τάφο σου πάνω θα γράψουμε, ήταν αμετακίνητος, βράχος, μέχρι που τον έκλανε λιώμα η θάλασσα!

Καιρός να χαραχτεί μια μακροπρόθεσμη εθνική στρατηγική

Κοινός τόπος για τους "αντισυστημικούς" πολίτες που εκφέρουν δημόσιο λόγο στη χώρα μας, δηλαδή για τους αριστερούς κάθε απόχρωσης (από Σύριζα και ΚΚΕ ως ΛΑΕ, Ανταρσύα κτλ.) και για ένα μέρος της δεξιάς (από ΧΑ ως ΑνΕλ κτλ.) είναι πως ο φταίχτης για τα σημερινά μας προβλήματα έχει όνομα, διπλό μάλιστα, λέγεται ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία. Η κριτική σχεδόν ΟΛΩΝ των παραπάνω παρουσιάζει εκπληκτικές ομοιότητες όταν μιλάμε για τα αίτια της κρίσης και για τις ευθύνες των δυο πρώην κυβερνητικών κομμάτων. Δεν αναφέρομαι στα σκάνδαλα. Αυτά, θεωρητικά, τα καταδικάζουν και τα ίδια τα δυο κόμματα καθώς πρόκειται για έκνομες συμπεριφορές στελεχών τους. Μιλάω για τις πολιτικές τους. 
Μιλάμε για τις πολιτικές που βύθισαν το καράβι Ελλάς απογυμνώνοντας την χώρα από το παραγωγικό της δυναμικό, επιβάλλοντας την χρηματιστική οικονομία και διογκώνοντας το δημόσιο χρέος με τα ρουσφέτια είτε προς τον ιδιωτικό τομέα (χαριστικές συμβάσεις, παράτυπες δανειοδοτήσεις) είτε προς το δημόσιο (παροχές, διορισμοί). Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτό το κύριο ρεύμα που στην ελληνική κοινωνία είναι πλειοψηφικό ιδεολογικά γι αυτό και η κριτκή που θέλω να κάνω είναι ταυτόχρονα και αυτοκριτική.

Το ερώτημα που θέλω να θέσω πρώτο είναι το εξής:

"Τι θα θέλαμε για την χώρα ώστε να είμαστε ευχαριστημένοι;" Ποιο είναι το όραμα της επιτυχίας μας;

Να το εξηγήσω κάπως καλύτερα:

Θεωρούμε ότι μια αύξηση του ΑΕΠ κατά 25% είναι επιθυμητή έστω και ως όνειρο;

Θα ήμασταν ευχαριστημένοι αν το ελληνικό χρέος είχε πέσει στο 95% περίπου;

Θέλουμε κάποτε η Ελλάδα να επαναποκτήσει θεσμούς κοινωνικής προστασίας (από τις παροχές σε πρόνοια-υγεία-εκπαίδευση ως τις συντάξεις, τον κατώτατο μισθό κλπ);

Θεωρούμε ότι επάνοδος στην κανονικότητα θα ήταν η επαναφορά των 13ου και 14ου μισθού και των επιδομάτων, οι απονομές συντάξεων στο ύψος που ήταν πριν τις περικοπές και οι αυξήσεις στους μισθούς ιδιωτικού και δημόσιου τομέα;

Θα θέλαμε άνετη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος χωρίς κεφαλαιακούς ελέγχους κι άνετη πρόσβαση σε χαμηλότοκα δάνεια; 

Θα θέλαμε ανάπτυξη του επιπέδου του 4% και υποχρέωση για ετήσια ελλείμματα (όχι πλεονάσματα, αλλά ελλείματα) που να μην υπερβαίνουν το 3% του ΑΕΠ;

Όλα αυτά που περιγράφω ξέρω πως ακούγονται σαν όνειρο θερινής νυκτός ή σαν να κραδαίνω μπριζολάκια στη μύτη θεονήστικου λιονταριού. Όλα αυτά η χώρα θα δικαιούται να τα ονειρευτεί ξανά μόνο αφού περάσουν τα πρώτα τριάντα χρόνια αποπληρωμών των σημερινών χρεών. Όχι πως μετά από τα πρώτα τριάντα χρόνια (γύρω στο 2050) θα τα αποκτήσει, απλά, τότε θα δικαιούται να τα ονειρευτεί. 

Μετά το πρώτο ερώτημα, ακολουθεί το δεύτερο.

Αφού όλα αυτά τα "ονειρικά" τα είχαμε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 (χρέος 96%, ανάπτυξη 4% κτλ., όλα όσα περιγράφει το πρώτο ερώτημα ως επιθυμητά) γιατί θεωρούμε αποτυχημένα κόμματα το ΠαΣοΚ και τη ΝΔ;

Οι συνήθεις απαντήσεις στο ερώτημα αυτό έχουν συνέπειες που είναι και αυτοκαταστροφικές και αντιφατικές.
Μία συνήθης απάντηση στο ερώτημα αποδίδει την αποτυχία των ΠαΣοΚ-ΝΔ στο γεγονός ότι ζούσαμε στην Ελλάδα πάνω από το επίπεδό μας και αυτή η δήθεν καλή ζωή μας ήταν ολότελα ψεύτικη. Λέει αυτή η κατηγορία των πολιτών (και πολλοί ξένοι μαζί τους) ότι η ανάπτυξη της χώρας και οι επιτυχίες που παραπάνω περιγράφονται σαν επιθυμίες αλλά που ήταν πραγματικότητα πριν το 2009 ήταν όλα μια ψεύτικη πραγματικότητα. Λένε πως τις επιτυχίες αυτές δεν τις δικαιούμασταν, ήταν δανεικές και κλεμμένες κι απλά τώρα πληρώνουμε το κόστος της κλοπής, της διαβίωσης πάνω από τις δυνατότητές μας. 

Πρόκειται για απάντηση αυτοκαταστροφική που λέει πως καλά παθαίνουμε ότι παθαίνουμε και πως τίποτε από όσα είχαμε δεν μας άξιζε. Ήμασταν κλέφτες και τώρα που μας συνέλαβαν μας έχωσαν στη φυλακή για να μην το ξανακάνουμε. Λάθος! Ας αναφέρω μόνο το γεγονός ότι η υπερχρέωση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων (ιδιωτικό χρέος) στην Ελλάδα ήταν (και είναι) πολύ μικρότερη από εκείνην όλων σχεδόν των άλλων χωρών της ΕΕ.

Μια άλλη απάντηση, στέκεται κατά βάση στα τελευταία χρόνια και κυρίως στην αύξηση του χρέους στο 129% το 2009 και στην αύξηση του ελλείματος στο 13-15% την ίδια χρονιά. Αυτό όμως είναι αντιφατικό γιατί αφ' ενός αποσείει τις ευθύνες του ΠαΣοΚ (ενώ από ΠαΣοΚ και ΝΔ ακολουθείτο η ίδια πολιτική) και γιατί δείχνει ότι η πολιτική ΠαΣοΚ-ΝΔ απέτυχε λόγω ενός "ατυχήματος" κι όχι για λόγους δομικούς.

Είναι προφανώς ανόητο να ισχυριστεί κανείς ότι μέσα σε ένα χρόνο (άντε δύο το πολύ) ο Καραμανλής (ο μικρός) και η ΝΔ έβαλαν μπουρλότο στην οικονομία και τα έκαψαν όλα. Αυτό είπε ο ΓΑΠ για να δικαιολογήσει την επίκληση του ΔΝΤ και του υπέρογκου δανεισμού από κράτη για να αποπληρωθούν τραπεζικά χρέη ώστε να μην καταρρεύσουν οι ελληνικές και ξένες (γερμανικές και γαλλικές κυρίως) τράπεζες. Με αυτόν τον συλλογισμό μας έδεσαν χειροπόδαρα το 2010 επί ΓΑΠ (είσοδος στο ΔΝΤ και τραπεζική διάσωση), το 2011-12 επί Παπαδήμου (αγγλικό δίκαιο και PSI) και οριστικοποίησαν το δέσιμο το 2012 (οριστικοποίηση της διάσωσης των τραπεζών με δεσμεύσεις ες αεί) επί Σαμαρά.
Επί πλέον είναι βέβαιο ότι υπήρξε χειραγώγηση στα νούμερα του ελλείματος με καθοδήγηση από την κυβέρνηση ΓΑΠ και τους ξένους δανειστές. Δεν θα προκύψουν πονικές ευθύνες αφού η ίδια η ΕΕ ευθύνεται για το μαγείρεμα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έγινε το παραφούσκωμα του χρέους για να προκύψει η ανάγκη του υπέρογκου δανεισμού.
Αντιφατικός λοιπόν και ελεγχόμενος ο συλλογισμός που από τη μια αποδίδει τις ευθύνες διαχρονικά σε ΠαΣοΚ και ΝΔ κι από την άλλη απαλλάσσει και το ΠαΣοΚ και την ΝΔ (πλην μιας μικρής διετούς το πολύ περιόδου) από κάθε ευθύνη. Αν, λοιπόν, έφταιγαν ΠαΣοΚ και ΝΔ σε κάτι αυτό πρέπει να αναζητηθεί σε μακροχρόνιες πολτικές κι όχι σε ατυχήματα. 

Και ποια θεωρούν (θεωρούμε) οι "αντισυστημικοί" πολίτες ως μονιμότερα και δομικά αμαρτήμαυα των δυο κυβερνητικών κομμάτων της μεταπολίτευσης; Στην ουσία μένει μόνο ο "λαϊκισμός" τους, η πολιτική τους δηλαδή να μετατρέπουν τις δυνατότητες σε βρόγχους πνιγμού. Έτσι ας πούμε, τη δυνατότητα φτηνού δανεισμού την ωθούσαν οι λαϊκίστικες πολιτικές σε άκρατο καταναλωτισμό, την δυνατότητα της χρηματιστικής οικονομίας, την έκαναν φούσκα του χρηματιστηρίου, τη δυνατότητα εισροής ευρωπαϊκών κεφαλαίων την έκαναν ευκαιρία κατασπατάλησης πόρων κτλ. Μα ... όπως λέει κι ο Μπογιόπουλος "αυτός είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε". Κι αν αυτός είναι ο καπιταλισμός τότε δεν φταίει κανείς.
Πόσο άμοιρες ευθυνών όμως είναι είτε η αντισυστημική αριστερά είτε η αντισυστημική δεξιά γι αυτήν την λαϊκίστικη πολιτική; Μήπως αυτές οι πτέρυγες ακριβώς δεν ήταν οι πιο μαχητικές στην υποστήριξη αυτού του λαϊκισμού;

Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Το γεωπολιτικό παιχνίδι που μας κράτησε στη Δύση για διακόσια χρόνια έχει αρχίσει κάπως να αλλάζει. Το 2015 δεν είναι 2017 γιατί τώρα υπάρχει ο Τραμπ και το τοπίο στην Ευρώπη κινείται με πολλούς βαθμούς αβεβαιότητας. Τα νέα δεδομένα (Τραμπ στις ΗΠΑ και Μπρέξιτ στη Βρεττανία) και τα διαφαινόμενα (Μαρί Λεπέν στη Γαλλία και μάχη Μέρκελ-Σουλτς στη Γερμανία) μπορούν να αλλάξουν το τοπίο ολοκληρωτικά. Με την Ιταλία να περιμένει για να πάρει τη σκυτάλη κι άλλες χώρες να ακολουθούν.
Η Ελλάδα έχει προβλήματα πολλά να λύσει, όχι μόνο οικονομικά αλλά και υπαρξιακά. Μια διάλυση της Ευρώπης μπορεί αυτή τη στιγμή να είναι σε βάρος της, ενώ το 2015 φαινόταν απλά μια αμφιλεγόμενη και ίσως-ίσως και μια εφικτή λύση. Το νέο γεωπολιτικό τοπίο φοβάμαι ότι δεν έχει αναλυθεί επαρκώς.

Το ελληνικό κράτος δεν έχει άλλο πια την πολυτέλεια να παίζει. Το γεγονός ότι οι (μάλλον ψεύτικες) δημοσκοπήσεις δίνουν αέρα νίκης στον Μητσοτάκη δεν σημαίνει ότι μπορεί να παίζει εν ου παικτοίς ούτε να υιοθετεί ευφάνταστα σενάρια συνομωσίας ότι δήθεν η κυβέρνηση μεθοδεύει την πορεία μας στη δραχμη για να εγκαταστήσει καθεστώς τύπου βόρειας Κορέας. Και το γεγονός ότι ο Τσίπρας έχει έναν αντίπαλο που μπορεί να τον χαστουκίζει κάθε μέρα σαν ξενόδουλο και μέρος του κλεπτοκρατικού συστήματος δεν σημαίνει ότι εξαντλείται σε αυτό ο ρόλος του.

Κάποτε πρέπει σαν χώρα να δούμε που πάμε. Τι έφταιξε, τι μπορούμε να ξανακερδίσουμε, τι συμβαίνει γύρω μας και τι μπορούμε να κάνουμε σε κάθε ένα από τα πιθανά ενδεχόμενα. Πρέπει κάποτε να τα δούμε όλα αυτά και να χαράξουμε μια εθνική πολιτική, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη. 
Αυτή η κουβέντα όμως δεν τελειώνει εδώ.

Ιστορία, επετειακά

Πριν την έναρξη της ελληνικής επανάστασης του '21 έγιναν τρεις βασικές συσκέψεις στις οποίες συζητήθηκε η έναρξη του αγώνα.

Μία σύσκεψη έγινε στο ΚΙΣΝΟΦ της Βεσσαραβίας (στη Νότια Ρωσία) στις 16 Φεβρουαρίου στο σπίτι του Υψηλάντη και αποφασίστηκε η διάβαση του Προύθου στις 22 Φεβρουαρίου 1821. Αυτή ήταν η πραγματική κήρυξη της επανάστασης των Ελλήνων κατά του Σουλτάνου. Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας, με τίτλο “Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος” δημοσιεύτηκε στις 24 Φεβρουαρίου 1821 στο Ιάσιο.

Μία ακόμη σύσκεψη έγινε στις 26-29 Ιανουαρίου 1821 στη Βοστίτσα. Αυτή είχε σκοπό να οργανώσει την έναρξη της επανάστασης στον Μοριά. Κι αυτή η σύσκεψη έγινε κατ' εντολή του Υψηλάντη που σαν Αρχή της Φιλικής Εταιρείας ήταν και ο αρχηγός του αγώνα. Στη Βοστίτσα, όμως, βρίσκονταν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και άλλοι προεστοί που κατάφεραν να σταματήσουν τον απεσταλμένο του Υψηλάντη Γρηγόρη Δικαίο (Παπαφλέσσα) προβάλλοντας διάφορες “λογικές” αιτιολογίες. Οι αποφάσεις της σύσκεψης ότι "ο καιρός δεν ευνοεί την επανάσταση κι ότι ο Παπαφλέσσας πρέπει να κλειστεί σε μοναστήρι" αγνοήθηκαν χάρη στην επιμονή του Παπαφλέσσα και του Κολοκοτρώνη κι η επανάσταση στον Μοριά ξεκίνησε στις 22 Μαρτίου στην Καλαμάτα.

Μια τρίτη σύσκεψη έγινε στη Λευκάδα στις 29 Ιανουαρίου ή 7 ή 14 Φεβρουαρίου για την οργάνωση της επανάστασης στη Χέρσο Ελλάδα (Στερεά ή Ρούμελη). Στη σύσκεψη αυτή, που έγινε επίσης κατ' εντολήν του Υψηλάντη, βρέθηκαν οπλαρχηγοί της Στερεάς Ελλάδας κι όχι παππάδες ή προεστοί, με αποτέλεσμα να αποφασιστεί η έναρξη του αγώνα και να γίνουν οι πρώτες συγκρούσεις με Τούρκους στις 5 Μαρτίου και 20 Μαρτίου.

Για την σύσκεψη της Λευκάδας, που σήμερα είναι μια από τις πιθανές ημερομηνίες της επετείου της, πρέπει να πούμε μερικά πράγματα:

Από το 1817 υπήρχε μια 3-μελής επιτροπή της Φιλικής Εταιρείας που την αποτελούσαν ο Ιωάννης Ζαμπέλιος, ο Ιωάννης Ζαπραλής κι ο Άγγελος Σούνδιας. Η εντολή για τη ύσκεψη δόθηκε στα τέλη του '20 κι οργανώθηκε στο σπίτι του Ζαμπέλιου. Μετείχαν:

Οδυσσέας Ανδρούτσος (Ανατολική Χέρσος Ελλάδα), ο Γιάννης Βαρνακιώτης (Ξηρόμερο), ο Γ. Τσόγκας (Δυτική Χέρσος), ο Γιώργος Καραϊσκάκης (Άγραφα) ο Δ. Μακρής, ο Ν. Στορνάρης (Ασπροπόταμος) ο Δ. Κοντογιάννης (Αταλάντη), ο Πανουργιάς (Σάλωνα, Γαλαξείδι), Δ. Κίτσος, Κατσικογιάννης (Βόνιτσα), ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης (απεσταλμένος από τον Μοριά) και ο Γιακουμάκης Τομπάζης (υδραίος, εκπρόσωπος των νησιών).

Ο Μαυρομιχάλης είπε πως η έναρξη θα γίνει στις 25 Μαρτίου και το δέχτηκαν με ενθουσιασμό. Συμφώνησαν ότι οι οπλαρχηγοί της Στερεάς έπρεπε να κλείσουν τα περάσματα για να πετύχει η επανάσταση και στον Μοριά. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος κι ο Πανουργιάς ανέλαβαν την εξέγερση της Ανατολικής Στερεάς κι οι Βαρνακιώτης, Τσόγκας της Δυτικής.

Αν στη Λευκάδα οι σύνεδροι (αρματολοί) ενθουσιάστηκαν σε αντίθεση με αυτούς στη σύσκεψη της Βοστίτσας οι σύνεδροι (κοτζαμπάσηδες και παπάδες) κατέβασαν τα μούτρα. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια μερικών από εκείνους που αντέκρουσαν τον Παπαφλέσσα στη Βοστίτσα:

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός (Μητροπολίτης Πάτρας – «το βαρύ πυροβολικό») είπε (και τα έγραψε και στα απομνημονεύματά του):

«Πού πολεμοφόδια; Πού όπλα; Πού χρήματα πολυάριθμα; Πού στρατός πεπαιδευμένος; Πού στόλος εφοδιασμένος; …Αλλ’ εις την εποχήν ταύτην οποία δείγματα θετικότητας έχομεν, διά να πιστεύσωμεν όσα λέει ο Δικαίος και όσα γράφει ο Υψηλάντης;

Είπε ο Σωτήρης Χαραλάμπης (κοτζαμπάσης – «εις εκ των μεγαλυτέρων αρχόντων της Πελοποννήσου προ της επαναστάσεως» τον αναφέρουν):

«… Πιστεύω πως η Ρωσία, όπου έχει την ίδια θρησκεία μ’ εμάς, θα συντροφέψει τον Υψηλάντη με στρατεύματα… Μα εμείς εδώ, αφού ξεκάνουμε τους Τούρκους, σε ποιον θα παραδοθούμε; Ποιον θα’χουμε ανώτερο; Ο ραγιάς, αφού θα πάρει όπλα, δε θα μας ακούει πια και δε θα μας σέβεται και θα πέσουμε στα χέρια εκείνου, που δεν μπορεί να κρατήσει το πηρούνι να φάει! Κάλλιο οι Τούρκοι και ο ραγιάς υπόδουλος, παρά λεύτερο έθνος με το λαό να’χει δικαιώματα!».

Ο Αντρέας Ζαΐμης (προεστός Καλαβρύτων) είπε:

«Όλα όσα μας είπε ο Δικαίος είναι άστατα, απελπισμένα, στασιαστικά, ιδιοτελή και σχεδόν μπερμπάντικα…»

Τι τους είπε ο Παπαφλέσας; (Γρηγόρης Δικαίος, εκπρόσωπος του Υψηλάντη):

«… Η επανάσταση είτε θέτε είτε όχι θα γίνει! πάρτε το απόφαση. Αν εσείς γυρεύετε να την εμποδίσετε, εγώ πήρα προσταγή από την Αρχή να ξεσηκώσω το λαό και να την κάνω. Και τότες όποιον βρουν ξαρμάτωτο οι Τούρκοι, ας τον κόψουν…»

Κι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός του απάντησε: «Είσαι απατεώνας, άρπαγας, εξωλέστατος!».

Δεν είναι κακό να θυμόμαστε που και που κομμάτια της ιστορίας μας.

Ιστορικές αναλογίες!

Ο Μέττερνιχ ήταν ο κυρίαρχος της Ευρώπης στις πρώτες δεκαετίες του 19ου αι. όπως ακριβώς είναι ο διάδοχός του Σόιμπλε στον γερμανικό παρα-θρόνο σήμερα, διακόσια χρόνια μετά. Ο Μέττερνιχ ήταν λυσσωδώς κατά των ελευθεριών των εθνών κι ο ιδρυτής, ουσιαστικά, της ιεράς συμμαχίας που έλεγε πως μόνο ελάχιστες μοναρχίες μπορούν και πρέπει να κυβερνούν τον κόσμο με τη βοήθεια γραφειοκρατιών που θα τις στηρίζουν και κάθε επανάσταση πρέπει να πνίγεται παραδειγματικά στο αίμα!

Ο Μέττερνιχ δέχτηκε το αποφασιστικότερο κτύπημα το 1821-28 ακριβώς από τους Έλληνες και την απροσδόκητα πετυχημένη επανάστασή τους. Από τότε δεν σήκωσε κεφάλι αλλά είχε προλάβει ο άτιμος να "φάει" τον Υψηλάντη κι είχε καταφέρει να μας κάνει μεγάλες ζημιές. Στο τέλος ηττήθηκε και από το 1828 το τέλος της πολιτικής του κυριαρχίας ήταν προδιαγεγραμμένο. Οι επαναστάσεις του 1848 (Παρίσι, Ρώμη, Βερολίνο, Βιέννη, Βουδαπέστη, Βενετία, Φραγκφούρτη, Πράγα, Μιλάνο κλπ) τον συνέτριψαν οριστικά.

Σήμερα ο διάδοχός του Σόιμπλε κυριαρχεί πολιτικο-οικονομικά στην Ευρώπη κι έχει κι αυτός κύριο στόχο και εφιάλτη του την μικρή Ελλάδα. Παρ' όλο που οι ιστορικές αναλογίες κρύβουν πάντα περισσότερο ψέμμα παρά αλήθεια, ωστόσο η εικόνα είναι αποκαλυπτική. Το οικοδόμημα του Μέττερνιχ, η Ιερά συμμαχία, η πρώτη γερμανική Ευρώπη μετά την ήττα του Ναπολέοντα, έτριξε συνθέμελα από την ελληνική επανάσταση. Το οικοδόμημα του Σόιμπλε, η τέταρτη γερμανική Ευρώπη μετά το κάζο του Χίτλερ, βρήκε μπροστά της αγκάθι την μικρή Ελλάδα και πάλι και αποφάσισε, όπως και τότε, την συντριβή της. 

Οι δικοί μας σύγχρονοι Κολοκοτρωναίοι και Καραϊσκάκηδες, Μαυροκορδάτοι και Κωλέτηδες το παλεύουν αλληλοσφαζόμενοι. Να δούμε που θα μας βγάλει ...

Η παγίδα Σόιμπλε καταρρέει

Από τα οικονομικά γεωπολιτικά θέματα και το σημερινό μου σημείωμα. Αφορμή αποτέλεσαν κάποια σημερινά ρεπορτάζ της Εφ.Συν και της Χάφιγκτον Ποστ. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ το αρμόδιο γραφείο της Γερμανικής Βουλής ανακοίνωσε, απαντώντας σε σχετική ερώτηση του γερμανικού Ντι Λινκε, ότι ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ νέα απόφαση της γερμανικής βουλής για το ελληνικό πρόγραμμα αν αποχωρήσει το ΔΝΤ. Και η παγίδα που είχε στήσει ο Σόιμπλε καταρρέει. 

Θυμίζω ότι η παγίδα αυτή είχε τα εξής στάδια. Πρώτα από όλα και χάρη στον Τραμπ και την απουσία Ομπάμα το ΔΝΤ αποφαίνεται ότι το χρέος της Ελλάδας είναι ούτως ή άλλως μη βιώσιμο (πράγμα που είναι αλήθεια) και επομένως αρνείται την χρηματοδοτική συμμετοχή του στο πρόγραμμα. Κατόπιν ο ESM, με το φερέφωνο του Σόιμπλε επικεφαλής του, λέει πως χωρίς ΔΝΤ αλλάζουν οι όροι του προγράμματος. Τρίτον και στο καπάκι ο Σόιμπλε δηλώνει πως χρειάζεται νέα απόφαση της γερμανικής βουλής αν φύγει το ΔΝΤ οπότε το πρόγραμμα κολλάει οριστικά. Μόνη λύση που απομένει η συνεναιτική έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. 

Αυτή η παγίδα στήθηκε αμέσως μόλις έφυγε ο Ομπάμα από τον Λευκό Οίκο και το ΔΝΤ άρχισε να παίρνει εντολές από τον Τραμπ και να λέει πως το πρόγραμμα είναι μη βιώσιμο. Ως τότε, έστω και με τα ψέμματα, κρατούσε τα προσχήματα. Μόλις τα προσχήματα έπεσαν από το ΔΝΤ, αντί να βρεθεί σε δύσκολη θέση η Γερμανία, βρήκε ο Σοιμπλε την ευκαιρία να σηκώσει το δικό του τείχος, την γερμανική βουλή, και η Ελλάδα βρέθηκε ανάμεσα στα δυο τείχη να συμπιέζεται μέχρις ασφυξίας.. 

Πάνω σε αυτό το σενάριο τραβήχτηκε η χώρα για αρκετό κιαιρό. Το αδιέξοδο φαινόταν βέβαιο και μόνη ελπίδα ήταν να αντέξουμε (με βαρύ οικονομικό κόστος) ως τις γερμανικές εκλογές για να απαλλαγούμε, αν καταφέρει ο Σουλτς να μας απαλλάξει, από τον Σόιμπλε. Τώρα διαφαίνεται και άλλη μία επιλογή. Αν το ΔΝΤ δεν θέλει, να προχωρήσουμε χωρίς αυτό, χωρίς να χρειαστεί να περάσουμε από τις συμπληγάδες της γερμανικής βουλής. Μένει μόνο ο ESM όπου και πάλι ο Σόιμπλε έχει τον άνθρωπό του για να στήνει παγίδες αλλά εκεί υπάροχυν και τα θεσμικά όργανα της ΕΕ που μπορεί να έχουν λόγο.

Σίγουρα ήταν η ανακοίνωση αυτή μια ανακούφιση για την ελληνική κυβέρνηση. Να δούμε αν και κατά πόσον θα αξιοποιηθεί.