Τα πράγματα γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα. Η κυβέρνηση εναντίον όλων και αντέχει. Για πόσο ακόμα είναι άγνωστο, ωστόσο αντέχει στο εσωτερικό έχοντας μια αρραγή κοινοβουλευτική ομάδα των 153 βουλευτών Συριζ-Ανελ και στο εξωτερικό έχοντας για όπλο την τήρηση των μέχρι τώρα δεσμεύσεών της. Πήρε τα βραχυπρόθεσμα μέτρα όπως είχε συμφωνηθεί, θα μπει και στην ποσοτική χαλάρωση για όσους μήνες θα εξακολουθήσει να ισχύει αυτή και θα τα βγάλει πέρα με το μεσοπρόθεσμο (μέσα από το οποίο θα την αναγκάσουν να "προβλέψει" ακόμη και μειώσεις των συντάξεων) έστω και με κάποιες νέες απώλειες ψηφοφόρων προς το "δεν ξέρω- δεν απαντώ".
Αν ... λέμε ...αν τα πράγματα πάνε καλά για την κυβέρνηση και γίνει μια κάποια ελάφρυνση χρέους μετά το 2018, μειωθεί η ανεργία (πάει έστω στο 15%) αυξηθεί η κατανάλωση (πάει το ΑΕΠ έστω στα 190-200 δισ) και γίνουν κάποια νέα θεσμικά βήματα (όπως με τα κανάλια ή την απλή αναλογική -κι ας μην πέρασαν τελικά) τότε θα μπορέσει το 2019 να κάνει εκλογές και να τις κερδίσει, όσο κι αν οι δημοσκόποι προσπαθούν να δείξουν ότι το παιχνίδι είναι τελειωμένο.
Οι Έλληνες ψηφοφόροι δίνουν πάντα ψήφο ανοχής σε μια κυβέρνηση που έχει ένα δικό της αφήγημα (Καραμανλής 1974, 1977 μεταπολίτευση, Παπανδρέου 1981, 1985 αλλαγή, Σημίτης 1996, 2000 εκσυγχρονισμός, Καραμανλής 2004, 2007 επανίδρυση). Μόνο ο Μητσοτάκης το 1993 έχασε τη δεύτερη θητεία αλλά αυτός είχε εξαντλήσει από νωρίς τα καύσιμα με τρεις απανωτές εκλογές, (δύο το 1989 και μία το 1990) κι είχε αφήγημα τον νεοφιλελευθερισμό που ήταν σχεδόν αποκρουστικός σαν θεωρία. Σήμερα το ερώτημα είναι: Εξαντλήθηκαν και τα καύσιμα Τσίπρα (με την διπλή εκλογή του 2015) ή το αφήγημα της πρώτης φορά αριστερά θα αντέξει; Θα το δείξει ο καιρός.
