Έχει πέσει πολλή στενοχώρια παντού. Οι παλιότεροι συνταξιούχοι μετράνε απώλειες από τα επικουρικά, οι νέοι συνταξιούχοι από τα εφ' άπαξ κι οι μόνοι συνταξιούχοι που δεν θίγονται με απόφαση των δικαστών είναι οι πρώην ένστολοι. Οι εργαζόμενοι που δεν θίγονται ιδιαίτερα βλέπουν ότι πλέον η Πολιτεία παίρνει μέτρα ερήμην τους και τους αγνοεί επιδεικτικά. Είναι κι αυτό μια στενοχώρια ... Οι φορολογούμενοι μετρούν απώλειες, οι μεν υπάλληλοι και συνταξιούχοι γύρω στα 100-200 ευρώ έκαστος και οι ελεύθεροι επαγγελματίες περισσότερα αν έχουν κάποιο αξιόλογο εισόδημα. Οι πολίτες σκέφτονται τις αυξήσεις σε ΦΠΑ (περίπου 50 ευρώ έκαστος ετησίως) σε βενζίνη, τσιγάρα, ποτά, ηλεκτρονικά κλπ και τα βάφουν "γκρίζα" και η αντιπολίτευση σκέφτεται ότι χάθηκε η ευκαιρία να γίνει "χαμός" στην ελληνική κοινωνία εξ αιτίας της μαλθακότητας των εταίρων και της συγκυρίας (κυρίως Brexit και Προσφυγικό) και τα βάφει κι αυτή μαύρα.
Μόνος χαρούμενος ο Τσίπρας που επιτέλους δεν συνάντησε τοίχο για να στουκάρει στην Ευρώπη αλλά βρήκε και κάποιους συμμάχους να λέει τον πόνο του και να ακούει λόγια παρηγοριάς. Ευτυχώς, την τελευταία στιγμή βρήκε και συμπαράσταση. Λέω για "τελευταία στιγμή" γιατί δεν ξεχνώ ότι ο Τσακαλώτος από την πρωτοχρονιά -θέτοντας στόχο να κλείσει η αξιολόγηση ως το τέλος Ιανουαρίου- είχε πει ότι "αν μιας πιάσει ο Μάϊος καήκαμε". Ο Μάης τελικά μας έπιασε κι αν δεν γίνει κάτι στις 24 Μαΐου στο Ευρωγκρούπ τότε θα ελπίζουμε πια στον Ιούλιο οπότε στο κλαμπ των στενοχωρημένων θα προσχωρήσει και η κυβέρνηση.
Δεν είναι καθόλου καλά τα πράγματα. Το πρόβλημα είναι η παγκόσμια ισορροπία που διαταράσσεται καθώς ο αμερικανικός στρατιωτικός κολοσσός αμφισβητείται από τις "τρίτες" χώρες και κυρίως την Κίνα. Η έξυπνη τακτική του εκεί κομμουνιστικού κόμματος να ανοίξει την οικονομία της σε έναν παγκόσμιο καπιταλισμό με πολλά ανεξέλεγκτα πεδία την ώρα που η ίδια είναι απολύτως ελεγχόμενη έχει φέρει τα πάνω-κάτω. Πολύ πιο σύντομα από όσο προέβλεπαν οι εγκέφαλοι της δύσης, η Κίνα βρέθηκε στην πρώτη θέση στον κόσμο όσον αφορά στο μέγεθος της οικονομίας της και με συμμάχους της τους λοιπούς BRICS απείλησε την αμερικανική κυριαρχία σε χρόνο που δεν τον είχαν καν υποψιαστεί. Η απειλή να πάψει να είναι το δολάριο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα ήδη διατυπώθηκε. Αν κάτι τέτοιο πραγματοποιηθεί τότε ότι οι ΗΠΑ θα γίνουν μια χώρα όπως οι άλλες και όχι ο κυρίαρχος της παγκόσμιας οικονομίας. Είναι μια απειλή χειρότερη από απειλή πολέμου και ισοδυναμεί με μαζική καταστροφή σε στυλ χολυγουντιανών αρμαγεδόνων. Η Αμερική τρέχει πλέον και δεν φτάνει. Πυροβόλησε την σύμμαχο Ρωσία μέσω των τιμών του πετρελαίου και τώρα προσπαθεί με πραξικόπημα να ελέγξει τη Βραζιλία. Ο ακήρυχτος πόλεμος έχει ξεκινήσει προ πολλού. Η παγκόσμια κρίση του 2008 ήταν ένα μόνο επεισόδιο αυτού του πολέμου.
Πως έπεσα από τη ελληνική στενοχώρια στην αμερικάνικη; Μα η μία είναι προέκταση της άλλης, όπως προέκταση της Αμερικής είναι η Γερμανία και η λοιπή Ευρώπη. Πουθενά στην Αμερική και την Ευρώπη δεν παράγονται προϊόντα τόσο φτηνά όσο στην Κίνα ή την Ινδία ή την Άπω Ανατολή κλπ. με το εργατικό κόστος εκεί να συμπιέζεται προς το μηδέν και το κεφάλαιο να είναι ο μόνος κυρίαρχος της παραγωγής. Ο εμπορικός πόλεμος λοιπόν έχει κριθεί. Η ανατολή παράγει και η δύση αγοράζει. Και που βρίσκει τα χρήματα; τα τυπώνει ... στην Αμερική ... που βγάζει όσα δολάρια χρειάζεται το σύστημα χωρίς να πέφτει η τιμή του δολαρίου γιατί στηρίζεται α) σε δυο ακόμη νομίσματα βοηθούς, το γερμανικό ευρώ και το ιαπωνικό γιεν και β) στο πυρηνικό οπλοστάσιο των ΗΠΑ και στα υπερσύγχρονα ψηφιακά τους όπλα.
Στον χαμένο εμπορικό πόλεμο, η δύση μετρά απώλειες. Φτώχυναν πολλοί Αμερικάνοι (κυρίως οι ήδη φτωχοί) με την κατάρρευση της αγοράς ακινήτων και τα κόκκινα ενυπόθηκα δάνεια, φτώχυναν οι Ευρωπαίοι, πρώτα οι Έλληνες και μετά ο υπόλοιπος νότος αλλά, εν μέρει, και ο βοράς (Ιρλανδία, Φινλανδία κλπ). Όταν θα φτωχύνουν και οι πλούσιοι, τότε θα γίνει ο πόλεμος που πολλοί προβλέπουν σαν επικείμενο. Ίσως και να μην γίνει, όμως, γιατί οι πλούσιοι είναι παγκόσμιες οντότητες και μπορεί να ξεφύγουν από τα στενά εθνικά πλαίσια ολοκληρώνοντας την παγκοσμιοποίηση.
Ροκφέλερ, Ρότσιλντ, FED, Μπίλντεμπργκ, Έψιλον και Σείριοι, όλα υπάρχουν ή δεν υπάρχουν μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Άλλοι κοιτούν να σώσουν το τομάρι τους κι άλλοι την τάξη τους. Τέκτονες, Στοές, Εκκλησίες Κόμματα, Συντεχνίες, Οργανώσεις (ακόμα και Μαφίες) αγωνίζονται για τους μικρομέγαλους ή τους μικρομεσαίους, όπως κι αν τους χαρακτηρίσεις δεν έχει μεγάλη διαφορά. Για μας τους υπόλοιπους ποιος θα αγωνιστεί;
Μερικοί λένε ο Τσίπρας (μεταξύ αυτών κι εγώ). Άλλοι λένε ο Μητσοτάκης (ναι, ναι ... υπάρχουν και τέτοιοι ...!). Είναι άλλοι, πάλι, που λένε ο Λαφαζάνης, η Ζωή, ο Κουτσούμπας και το ΚΚΕ, κι άλλοι πιστεύουν στα συνδικάτα, στις δομές αλληλεγγύης και άλλα τέτοια. Δεν ξέρω ποιοι θα αγωνιστούν, φοβάμαι όμως ότι κανείς δεν μπορεί να μας σώσει.
Το βάρος των αιώνων καταστροφής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι πολύ μεγάλο. Κρατά από τότε που καταργήθηκε η δημοκρατία (338πΧ) και από τότε που εξαφανίστηκε ο ελληνισμός (γύρω στο 500-600 μΧ). Ο κόσμος έμεινε στα χέρια των αυτοκρατόρων (Αλέξανδρος, Ρωμαίοι, Γερμανοί, Οθωμανοί, Βρεττανοί, Αμερικάνοι κλπ) και των Τιμωρών Παντοδύναμων Θεών (χριστιανοί, ισλάμ). Και που αντέξαμε σαν ανθρώπινο γένος χίλια πεντακόσια ή δυο χιλιάδες χρόνια, είναι πολύ νομίζω. Κι αν εμείς που ζούμε ακόμα σήμερα τη βγάλουμε όπως-όπως, αλίμονο στα παιδιά και στα εγγόνια μας!
Ας κλείσουμε όμως με μια ευχάριστη νότα. Χτες είδα στην Ένωση Ποντίων Πειραιά (και Κερατσινίου-Δραπετσώνας) να χορεύουν Μωμόγεροι τον δικό τους χορό και Πόντιοι χορευτές την Σέρα. Ήταν συγκλονιστικοί! Θυμήθηκα που λίγο νωρίτερα άκουσα (και είδα για κάποια δευτερόλεπτα) στις ειδήσεις πως αποκλείστηκε το ελληνικό τραγούδι που είχε στοιχεία ποντιακά στη Γιουρβίζιον. Σκέφτηκα πως η αλήθεια και η ψευδής απεικόνισή της δεν απέχουν πολύ, λίγα μέτρα μόνο, όσο η αίθουσα της Ένωσης Ποντίων από ένα σαλόνι με TV.
