Τώρα
που πέρασε η "επέτειος" της εθνικής
επαναστάσεως της 21ης Απριλίου (του
1967), ας θυμηθούμε πόσο αλλιώτικη χώρα
έχει γίνει από τότε η Ελλάδα σε κάποια
γνωρίσματά της και πόσο πολύ μοιάζει με την τότε σε κάποια άλλα.
Στις
παραμονές του '67 η χώρα ήταν φτωχή,
ρημαγμένη από τον πόλεμο και την εσωτερική
τρομοκρατία (και με τα ΝΕΑ ακόμη σε
χαρακτήριζαν συνοδοιπόρο, με την ΑΥΓΗ
είχες σίγουρο φάκελο) κι είχε ένα πολιτικό
σύστημα που έμοιαζε με τον κοινοβουλευτισμό
αλλά ήταν απλά μια δεκαεξάχρονη ανακωχή
μεταξύ εμφυλίου ('49) και δικτατορίας('67).
Σήμερα ο κοινοβουλευτισμός μας δεν
αμφισβητείται από κανένα ούτε καν από
την Χρυσή Αυγή ή από τον Καρατζαφέρη που
είναι οι διάδοχες της χούντας καταστάσεις.
Τότε
ο στρατός ήταν "εγγυητής" (τρομάρα
τους!!!) της κυριαρχίας μιας σκληρής
εκδικητικής και απόλυτα ξενόδουλης
δεξιάς, τώρα ο στρατός φτιάχνει τα
χοτ-σποτ και κάνει προσφυγές στο ΣτΕ
για τις περικοπές επιδομάτων των
ενστόλων. Τότε ο Γ.Παπανδρέου με 53% δεν
μπορούσε να πάρει ο ίδιος το Υπουργείο
Άμυνας (αποπέμφθηκε από την
μαριονέτα-“βασιλιά” γι αυτόν τον λόγο)
ενώ σήμερα ο Τσίπρας το δίνει χωρίς
πολλά-πολλά στον Καμένο κι αν ήθελε (άμα
λάχει θα έπρεπε να πω) βάζει και τον
Βίτσα υπουργό στρατού! Η δεξιά παραμένει
ξενόδουλη και σκληρή αλλά σε σχέση με
την ΕΡΕ του '60 είναι γιάφκα πατριωτών
και ήπιων πολιτικών. Ο Γκοτζαμάνης και
η ΚΥΠ της χούντας όχι απλά δολοφονούσαν
αλλά και κυβερνούσαν, ενώ τώρα ο Ρουπακιάς και η ΧΑ μόλις βγήκαν από τα κελιά λόγω παρέλευσης 18-μήνου προφυλάκισης.
Στα
νησιά (Γυάρος, Λέρος, Μακρόνησος κλπ)
χτίζονταν μνημεία σε στυλ Ακρόπολης
για να βασανίζονται μέχρι θανάτου οι
αμετανόητοι κομμουνιστές ενώ τώρα το
ΚΚΕ μπορεί από τον Περισσό να προσπαθεί
ελεύθερα να καθοδηγήσει μια εργατική
τάξη που εξακολουθεί να κωφεύει.
Όποιος
δεν έχει ζήσει την χούντα δυσκολεύεται
να κατανοήσει πόσο ολοκληρωτικά
επενέβαινε το καθεστώς στην ζωή όλων
των υπηκόων της (των δήθεν πολιτών) και
πόσο εισχωρούσε σαν σκόνη στην
καθημερινότητα, μέχρι και στις τελευταίες
λεπτομέρειες του βίου του κάθε Έλληνα.
Το χειρότερο από όλα ήταν ότι όποιος
επιθυμούσε να την “αγνοήσει” (δήθεν)
αναγκαζόταν να βαδίσει σε ένα δρόμο
συνοδοιπορίας μαζί της, γεμάτο υποκλίσεις,
τεμενάδες, σκυλοτράγουδα, ψέματα και
κακογουστιά που αναιρούσαν με τρόπο
παταγώδη την αρχική πρόθεση. Ιδιωτεύοντας
γινόσουν συνένοχός της, “αγνοώντας”
την ταυτιζόσουν με το πιο γελοίο της
πρόσωπο.
Κατά
τα άλλα οι ομοιότητες τρομάζουν. Ίδιες
νοοτροπίες σκυλάδικου στα νεοελληνικά
γούστα, ίδια προπαγάνδα για τον ίδιο
ελληνοχριστιανικό (αν είναι δυνατόν
κάτι να είναι ελληνικό και ταυτόχρονα
χριστιανικό!!) πολιτισμό, ίδιος Ιεράρχης
στον Πειραιά με τον ίδιο σκοταδιστικό
λόγο, ίδιος δημόσιος χώρος (το φέϊσμπουκ
ένα καλό παράδειγμα) γεμάτος ανοησίες,
δικαιολογίες και φαντασιοπληξίες, ίδια
τηλεόραση-χαζοκούτι που τότε ήταν το ΕΙΡΤ
και τώρα είναι η “ιδιωτική” τηλεόραση,
ίδιοι πολιτικοί-φανφάρες και τότε και
τώρα (με ελάχιστες εξαιρέσεις και τότε
και τώρα), ίδιοι σωτήρες, τότε χουνταίοι
τώρα πατριώτες ή εκσυγχρονιστές, έτοιμοι
να μας σώσουν και πάλι.
Μα
η κυριότερη διαφορά ανάμεσα στο τότε
και το τώρα είναι ότι στην χούντα γνώριζες
πως ζούσες μέσα σε μια απελπισία χωρίς
τέλος αλλά παρ' όλα αυτά επέμενες να
ελπίζεις ενώ τώρα η απελπισία φαίνεται
να έχει ένα τέλος μόνο που μετά από αυτό
δεν περιμένεις τίποτε πια. Ούτε η Ευρώπη
θα γίνει ποτέ ξανά τόπος ονειρικός, ούτε
η Αμερική θα ξαναγυαλίσει στο μάτι όπως
τότε, ούτε μια Σοβιετική Ένωση θα
ξαναϋπάρξει για να χαρίσει ένα όνειρο
ισότητας και ευτυχίας, έστω κι αν αποδείχτηκε ουτοπικό (ή το απέδειξαν ως τέτοιο). Αν περιμένουμε από την Κίνα να ζωντανέψει τα όνειρά μας, είναι προφανές πως θα πρέπει να περιμένουμε πολύ κι ίσως επί ματαίω.
Η λύση θα ήταν να μην περιμένουμε τίποτε από κανέναν και να δώσουμε ΕΜΕΙΣ τη λύση για μας και για την Ευρώπη και -γιατί όχι;- για την ανθρωπότητα, θυμίζοντας σε όλους τι ήταν εκείνο που έκανε την Ελλάδα κάποτε σπουδαία και πως μπορεί το ίδιο και πάλι να την αναγεννήσει. Ίσως όμως για να πετύχουμε κάτι τέτοιο, θα πρέπει πρώτα να αλλάξουμε λαό ....!
