Πρόσκληση για Φιλοζωική Ημερίδα

Εμείς κι η χούντα!

Τώρα που πέρασε η "επέτειος" της εθνικής επαναστάσεως της 21ης Απριλίου (του 1967), ας θυμηθούμε πόσο αλλιώτικη χώρα έχει γίνει από τότε η Ελλάδα σε κάποια γνωρίσματά της και πόσο πολύ μοιάζει με την τότε σε κάποια άλλα.

Στις παραμονές του '67 η χώρα ήταν φτωχή, ρημαγμένη από τον πόλεμο και την εσωτερική τρομοκρατία (και με τα ΝΕΑ ακόμη σε χαρακτήριζαν συνοδοιπόρο, με την ΑΥΓΗ είχες σίγουρο φάκελο) κι είχε ένα πολιτικό σύστημα που έμοιαζε με τον κοινοβουλευτισμό αλλά ήταν απλά μια δεκαεξάχρονη ανακωχή μεταξύ εμφυλίου ('49) και δικτατορίας('67). Σήμερα ο κοινοβουλευτισμός μας δεν αμφισβητείται από κανένα ούτε καν από την Χρυσή Αυγή ή από τον Καρατζαφέρη που είναι οι διάδοχες της χούντας καταστάσεις.

Τότε ο στρατός ήταν "εγγυητής" (τρομάρα τους!!!) της κυριαρχίας μιας σκληρής εκδικητικής και απόλυτα ξενόδουλης δεξιάς, τώρα ο στρατός φτιάχνει τα χοτ-σποτ και κάνει προσφυγές στο ΣτΕ για τις περικοπές επιδομάτων των ενστόλων. Τότε ο Γ.Παπανδρέου με 53% δεν μπορούσε να πάρει ο ίδιος το Υπουργείο Άμυνας (αποπέμφθηκε από την μαριονέτα-“βασιλιά” γι αυτόν τον λόγο) ενώ σήμερα ο Τσίπρας το δίνει χωρίς πολλά-πολλά στον Καμένο κι αν ήθελε (άμα λάχει θα έπρεπε να πω) βάζει και τον Βίτσα υπουργό στρατού! Η δεξιά παραμένει ξενόδουλη και σκληρή αλλά σε σχέση με την ΕΡΕ του '60 είναι γιάφκα πατριωτών και ήπιων πολιτικών. Ο Γκοτζαμάνης και η ΚΥΠ της χούντας όχι απλά δολοφονούσαν αλλά και κυβερνούσαν, ενώ τώρα ο Ρουπακιάς και η ΧΑ μόλις βγήκαν από τα κελιά λόγω παρέλευσης 18-μήνου προφυλάκισης.

Στα νησιά (Γυάρος, Λέρος, Μακρόνησος κλπ) χτίζονταν μνημεία σε στυλ Ακρόπολης για να βασανίζονται μέχρι θανάτου οι αμετανόητοι κομμουνιστές ενώ τώρα το ΚΚΕ μπορεί από τον Περισσό να προσπαθεί ελεύθερα να καθοδηγήσει μια εργατική τάξη που εξακολουθεί να κωφεύει.

Όποιος δεν έχει ζήσει την χούντα δυσκολεύεται να κατανοήσει πόσο ολοκληρωτικά επενέβαινε το καθεστώς στην ζωή όλων των υπηκόων της (των δήθεν πολιτών) και πόσο εισχωρούσε σαν σκόνη στην καθημερινότητα, μέχρι και στις τελευταίες λεπτομέρειες του βίου του κάθε Έλληνα. Το χειρότερο από όλα ήταν ότι όποιος επιθυμούσε να την “αγνοήσει” (δήθεν) αναγκαζόταν να βαδίσει σε ένα δρόμο συνοδοιπορίας μαζί της, γεμάτο υποκλίσεις, τεμενάδες, σκυλοτράγουδα, ψέματα και κακογουστιά που αναιρούσαν με τρόπο παταγώδη την αρχική πρόθεση. Ιδιωτεύοντας γινόσουν συνένοχός της, “αγνοώντας” την ταυτιζόσουν με το πιο γελοίο της πρόσωπο.

Κατά τα άλλα οι ομοιότητες τρομάζουν. Ίδιες νοοτροπίες σκυλάδικου στα νεοελληνικά γούστα, ίδια προπαγάνδα για τον ίδιο ελληνοχριστιανικό (αν είναι δυνατόν κάτι να είναι ελληνικό και ταυτόχρονα χριστιανικό!!) πολιτισμό, ίδιος Ιεράρχης στον Πειραιά με τον ίδιο σκοταδιστικό λόγο, ίδιος δημόσιος χώρος (το φέϊσμπουκ ένα καλό παράδειγμα) γεμάτος ανοησίες, δικαιολογίες και φαντασιοπληξίες, ίδια τηλεόραση-χαζοκούτι που τότε ήταν το ΕΙΡΤ και τώρα είναι η “ιδιωτική” τηλεόραση, ίδιοι πολιτικοί-φανφάρες και τότε και τώρα (με ελάχιστες εξαιρέσεις και τότε και τώρα), ίδιοι σωτήρες, τότε χουνταίοι τώρα πατριώτες ή εκσυγχρονιστές, έτοιμοι να μας σώσουν και πάλι.

Μα η κυριότερη διαφορά ανάμεσα στο τότε και το τώρα είναι ότι στην χούντα γνώριζες πως ζούσες μέσα σε μια απελπισία χωρίς τέλος αλλά παρ' όλα αυτά επέμενες να ελπίζεις ενώ τώρα η απελπισία φαίνεται να έχει ένα τέλος μόνο που μετά από αυτό δεν περιμένεις τίποτε πια. Ούτε η Ευρώπη θα γίνει ποτέ ξανά τόπος ονειρικός, ούτε η Αμερική θα ξαναγυαλίσει στο μάτι όπως τότε, ούτε μια Σοβιετική Ένωση θα ξαναϋπάρξει για να χαρίσει ένα όνειρο ισότητας και ευτυχίας, έστω κι αν αποδείχτηκε ουτοπικό (ή το απέδειξαν ως τέτοιο). Αν περιμένουμε από την Κίνα να ζωντανέψει τα όνειρά μας, είναι προφανές πως θα πρέπει να περιμένουμε πολύ κι ίσως επί ματαίω. 

Η λύση θα ήταν να μην περιμένουμε τίποτε από κανέναν και να δώσουμε ΕΜΕΙΣ τη λύση για μας και για την Ευρώπη και -γιατί όχι;- για την ανθρωπότητα, θυμίζοντας σε όλους τι ήταν εκείνο που έκανε την Ελλάδα κάποτε σπουδαία και πως μπορεί το ίδιο και πάλι να την αναγεννήσει. Ίσως όμως για να πετύχουμε κάτι τέτοιο, θα πρέπει πρώτα να αλλάξουμε λαό ....!

Η Χούντα στη Δραπετσώνα

Με αφορμές:

α) την επέτειο του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου που "γιορτάζουμε" μεθαύριο και 

β) το γεγονός ότι επιτέλους βρίσκεται στο τυπογραφείο το βιβλίο "Από τον Πόντο και τη Μικρασία, στον Πειραιά ... εδώ στη Δραπετσώνα" με συγγραφείς τους Γ.Χατζόπουλο και υποφαινόμενο και επιμελήτρια την Χριστίνα Χαφουσίδου, έκδοση της Ένωσης Ποντίων Πειραιά και του οποίου η παρουσίαση αποφασίστηκε να γίνει τον Σεπτέμβρη

είπα να αναρτήσω ένα μικρό τμήμα του βιβλίου που αναφέρεται στα γεγονότα της περιόδου της χούντας.

Προκαταβολικά σημειώνω ότι υπάρχουν στο βιβλίο ονόματα ανθρώπων που δραστηριοποιήθηκαν στις παράνομες οργανώσεις, που εξορίστηκαν από τη χούντα, που αποτέλεσαν τα δημοτικά συμβούλια της χούντας κλπ. Εδώ, στην προδημοσίευση, δεν θα αναφέρω κανένα όνομα. Θα αφήσω μόνο τα κείμενα που δίνουν όλο το κλίμα της εποχής και την φωτογραφίζουν για να υπάρχει αυτή η φωτογραφία της και για το μέλλον.  

Η εποχή της Χούντας

  

Η εποχή της Χούντας ήταν για τη Δραπετσώνα μία ακόμα ομαδική τιμωρία για τη στάση της σε όλους τους διχασμούς και την ένταξή της στο δημοκρατικό ή αριστερό στρατόπεδο. Εξορίες, φυλακίσεις και κλήσεις στην Ασφάλεια «για υπόθεσή σας».

Φυσικά παύτηκε η εκλεγμένη δημοτική αρχή και αντικαταστάθηκε με μια διορισμένη που εξασφάλιζε στην κρατούσα κατάσταση την ησυχία και την τάξη που επιθυμούσε. Για τον τότε δήμαρχο κ. Παπαντωνίου δεν υπάρχει καμιά καταγγελία για αισχρή συμπεριφορά, απεναντίας ο άνθρωπος, όπως και το διορισμένοι δημοτικό συμβούλιο, κράτησαν χαμηλούς τόνους και δεν προκάλεσαν το δημόσιο αίσθημα. Προπαγάνδισαν, όμως, την «επανάσταση» των γελοίων συνταγματαρχών και γέμιζαν στις εθνικές και άλλες εορτές τη Δραπετσώνα με τα κακόγουστα αρματωμένα πουλιά. Επί πλέον, άφησαν τον στρατό να γκρεμίσει με τη βία τα σπίτια τους και να κάνει για μια ακόμη φορά πρόσφυγες τους Δραπετσωνίτες έτσι ώστε να περάσει η οργανωμένη δόμηση, και άφησαν ανεξέλεγκτους τους εργολάβους να φτιάξουν πολυκατοικίες χωρίς ασανσέρ, χωρίς κεντρική θέρμανση και με πρόβλεψη για τσιμεντένια πλυσταριά στα υπόγεια!! 

Στα θετικά τους όμως πρέπει να καταχωρηθεί το γεγονός ότι κατάφεραν με τις διασυνδέσεις τους και την πίεση που άσκησαν όχι μόνο να μην μετονομαστεί ο δήμος (γιατί το όνομά του φαίνεται προκαλούσε εκνευρισμό στους δικτάτορες) αλλά απεναντίας να κερδίσει ένα μεγάλο κομμάτι από τον Πειραιά και το Κερατσίνι κι έτσι από εκεί που είχε όριο την Κανελλοπούλου να φτάσει μέχρι την Αναλήψεως και την Α. Μιαούλη αποκτώντας έτσι μια ευρυχωρία.

Τη δουλειά του σωφρονισμού των Δραπετσωνιτών (όπως και όλων των Ελλήνων) την είχε αναλάβει το ένατο (αστυνομικό) τμήμα και η ασφάλεια με λαγωνικό τον περίφημο για τις βάρβαρες και άγριες μεθόδους του αρχι-ασφαλίτη Σβούκα.

Η Χούντα ήταν μια παρένθεση, στην οποία όμως η Δραπετσώνα άλλαξε 100% κυρίως λόγω του γκρεμίσματος της παράγκας στην ευρύτερη περιοχή του Αγίου Διονυσίου.

 Η Δραπετσώνα είχε τη συμμετοχή της

στην αντίσταση κατά της χούντας

 ΕΚΤΟΠΙΣΕΙΣ, ΕΞΟΡΙΕΣ, ΦΥΛΑΚΕΣ

Η Δραπετσώνα είχε πάντα δημοκρατικό φρόνημα (που εκφραζόταν συχνά με ποσοστά γύρω στο 80%) και ήταν επόμενο να μπει στο στόχαστρο της χούντας που ήθελε να εκμηδενίσει τις αντιστάσεις του λαού όταν επιβλήθηκε στις 21-4-1967

Η πρώτη μέρα της επιβολής της Δικτατορίας πάγωσε τον κόσμο που είδε τα τανκς να τριγυρίζουν στον Πειραιά και ην απαγόρευση της κυκλοφορίας να επιβάλλεται. Και βέβαια η Αστυνομία και ο Στρατός δεν έμειναν με τα χέρια αδειανά. Πολλοί Δραπετσωνίτες βρέθηκαν από τις πρώτες μέρες της χούντας στις εξορίες και τις φυλακές.

Φυσικά διαλύθηκαν όλες οι οργανώσεις, κομματικές, πολιτιστικές κλπ. και αφέθηκαν μόνο οι πρόσκοποι (που δέχτηκαν κι αυτοί ασφυκτικό έλεγχο) η «Βασιλική Πρόνοια» (σήμερα στον Δήμο) τα κατηχητικά και όλα εκείνα τα σχήματα που δεν αποτελούσαν κίνδυνο ή έπαιζαν το ρόλο του στηρίγματος του καθεστώτος.

Η Ένωση Ποντίων έκλεισε και κάηκαν τα αρχεία του συλλόγου, η Αθλητική Ένωση Ποντίων μετονομάστηκε σε ΑΣ Ποντίων, κάθε κίνηση, κοινωνική, πολιτιστική ακόμα και αθλητική που δεν ελεγχόταν καταργήθηκε.

Για επτά χρόνια το τμήμα της Ασφάλειας του ένατου (Θ΄ παράρτημα ασφαλείας Πειραιά), έκανε τη δουλειά του εξασκώντας τρομοκρατία σε κάθε δημοκρατική φωνή και συμμετέχοντας στο φακέλωμα κάθε πολίτη που δεν εννοούσε να καταγραφεί ως «εθνικόφρων». Ένα σύστημα των «χαφιέδων της γειτονιάς» επιχειρήθηκε να στηθεί (αναποτελεσματικά πάντως) ενώ από την άλλη τοποθετήθηκαν τα «μιασμάτων» που τα αποτελούσαν οι κομμουνιστές, οι συνοδοιπόροι, οι νέοι συλλήβδην και κάθε πολίτης που τολμούσε να πει μια λέξη αγανάκτησης για το καθεστώς.

Η αστυνομοκρατία και ο στρατιωτικός νόμος συνετέλεσαν ώστε να δοθεί μια «αναίμακτη» λύση στο οικιστικό πρόβλημα και οι παράγκες γκρεμίστηκαν σχετικά εύκολα για να κτιστεί η σημερινή Δραπετσώνα της οργανωμένης δόμησης.

 

ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Αργότερα, όταν αναπτύχθηκε το φοιτητικό κίνημα, πολλοί νέοι της εποχής εκείνης βρέθηκαν είτε σε οργανώσεις αντιστασιακές είτε στις εκδηλώσεις που σημάδεψαν την πτώση της χούντας. Παράλληλα αναπτυσσόταν και ένα κίνημα νεολαίας που είχε να κάνει με την αμφισβήτηση όχι μόνο των πολιτικών δομών αλλά και της ίδιας της κοινωνίας όπως είχε διαμορφωθεί μεταπολεμικά. Το Γούνστοκ, το κίνημα κατά του πολέμου για το Βιετνάμ, ο γαλλικός Μάης του ’68 και τα σύγχρονα ρεύματα έφταναν έστω και καθυστερημένα λόγω λογοκρισίας και ασφυκτικού ελέγχου των μέσων από τη χούντα και προκαλούσαν εξέγερση της ελληνικής νεολαίας.

Η ασφάλεια είχε και πάλι πολλή δουλειά.

Στη συνέχεια όμως άρχισαν να αναπτύσσονται οι φοιτητικές μετωπικές και οι νεολαιίστικες οργανώσεις (Αντι-ΕΦΕΕ, ΚΝΕ, ΟΜΛΕ, ΕΚΚΕ, ΑΑΣΠΕ, Ρήγας Φερραίος, ΠΑΚ κλπ.) και το κίνημα άρχισε να παίρνει πιο οργανωμένη μορφή, μέχρι που κορυφώθηκε τα χρόνια 1972-73 και κατέληξε στη γνωστή εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Πολλοί ήταν οι Δραπετσωνίτες φοιτητές που έτρεξαν στο Πολυτεχνείο όταν σημειώθηκε η φοιτητική εξέγερση ενώ αρκετοί συμμετείχαν στις εκδηλώσεις της Νομικής τον Μάρτιο του 1973, την πορεία της Φυσικομαθηματικής τον Φεβρουάριο του 1972, τις συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων όπου καταγγέλθηκαν οι χουντικές διοικήσεις κλπ.

Ο Σύλλογος Νέων Δραπετσώνας που ξεκίνησε μετ’ εμποδίων επί χούντας προκάλεσε το ενδιαφέρον της Ασφάλειας.

Πολλές φορές γράφτηκαν συνθήματα σε τοίχους της Δραπετσώνας και κάθε εκδήλωση στην Αθήνα είχε πάντα φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενους, νέους και νέες από τη Δραπετσώνα να συμμετέχουν, πολλές φορές μάλιστα στην πρωτοπορία αυτών των αγώνων.

Ο Δήμος επί Χούντας

Η στρατιωτική κυβέρνηση της χούντας το 1967 αντικατέστησε αμέσως το εκλεγμένο δημοτικό συμβούλιο και τον δήμαρχο με δικά της όργανα. Ο Μαρίνος Κοσκινάς και άλλοι δημοκράτες αγωνιστές και εκλεκτοί του λαού πήραν τον δρόμο της εξορίας και της φυλακής και «δοτοί» σύμβουλοι, με μόνο προσόν την εθνικοφροσύνη τους και την υποτακτικότητά τους στους δικτάτορες, πήραν τις θέσεις τους.

Δήμαρχος ορίστηκε ο κ. Γ.Παπαντωνίου, ένας άνθρωπος που στη ζωή του ήταν ένας αγαθός άνθρωπος χωρίς κακές προθέσεις και γι αυτό δεν τον κατηγόρησε κανείς ποτέ για τη θητεία του της επταετίας, όμως ανεξάρτητα από τις προθέσεις του το γεγονός ήταν ότι στη δημόσια ζωή υπηρέτησε τη χούντα και με τη δική του βοήθεια επεβλήθη η συσκότιση και το ανελεύθερο καθεστώς.

Ο μηχανισμός του Δήμου λειτούργησε υπό το νέο καθεστώς και κράτησε τη Δραπετσώνα. Ο τότε προϊστάμενος τεχνικής υπηρεσίας κ. Γκιάλλας, (με καθαρά δεξιές καταβολές και πεποιθήσεις), γράφει στα απομνημονεύματά του για τις μέρες εκείνες:

«Έχουν περάσει μόνο δυο μήνες από το πραξικόπημα και όπως ήταν επόμενο όλος ο κόσμος ήτανε μουδιασμένος. Γιατί μπορεί να έλεγαν κάποιοι λαϊκιστές ότι «η δικτατορία δεν περνά» αλλά η δικτατορία ήλθε και ο κόσμος αγωνιούσε και περίμενε τι θα φέρει η άλλη μέρα… Για στρατιωτικό διοικητή βρήκαμε ένα Ταγματάρχη της ΕΣΑ, Ζουλίνο. Καθόταν μπροστά από το γραφείο του Διοικητή, είχε πίσω του τον Διοικητή και κάθε φορά που έβγαζε κορώνες και αμόλαγε κεραυνούς χτύπαγε και τη γροθιά του πάνω στο γραφείο του Διοικητή και ο καημένος ο Διοικητής κοψοχόλιαζε κάθε φορά.» Τα Ες Ες είχαν ξαναχτυπήσει

Η λειτουργία της χουντικής δημοτικής αρχής

 

Διαβάζουμε από το ενημερωτικό φυλλάδιο του Δήμου που εκδόθηκε τον Μάρτιο του 1973:

«Διακεκριμένοι ομιληταί ετίμησαν τας δοθείσα δημοτικάς διαλέξεις, εδώ ο καθηγητής κ. Σωτ. Αγαπητίδης» έγραφε η λεζάντα της φωτογραφίας στο «ενημερωτικό» φυλλάδιο του δήμου το 1973. Η εκδήλωση έγινε στο ΡΕΞ και το πουλί της δικτατορίας σκέπαζε με τα φτερά του τους καθώς πρέπει ακροατές της χουντικής προπαγάνδας.

Όλαι αι εθνικαί εορταί και επέτιοι εωρτάσθησαν πανδήμως,, μαρτυρία του υψηλού φρονήματος υπό του οποίου κατέχονται οι κάτοικοι της πόλεως. Αλλά και πέραν των καθιερωμένων ενημερώσεων έλαβον χώραν και πλείσται άλλαι μορφωτικού, ψυχαγωγικού και καλλιτεχνικού περιεχομένου αι οποίαι πλαισιώθηκαν υπό των πολιτών.»

Μεγάλη αγωνία της δικτατορίας και των οργάνων της να βρίσκει υψηλό εθνικόφρον φρόνημα στη Δραπετσώνα όπου οι πολίτες πλαισιώνουν τις εκδηλώσεις της Χούντας και μάλιστα πανδήμως! Στην πραγματικότητα ο λαός απλά ανεχόταν αυτή την κυβέρνηση και περίμενε τη μέρα που θα πανηγυρίσει την πτώση της. Και κάποιοι αντιστέκονταν ενεργά, οι παλιότεροι κυνηγημένοι με εκτοπίσεις και οι νεότεροι φοιτητές και μαθητές γράφοντας συνθήματα «κάτω η χούντα» και «δεν περνά ο φασισμός»

Μια ιστορία που αναφέρει ο κ. Γκιάλας αξίζει να μνημονεύσουμε εδώ. Πρόκειται για εσωτερική υπόθεση των χουντικών οι οποίοι ως μαθητευόμενοι μάγοι κρατούσαν τις τύχες της Δραπετσώνας αλλά και της Ελλάδας ολόκληρης στα χέρια τους.

Μπήκε θέμα από τον αλήστου μνήμης Σκυλίτση, δήμαρχο τότε του Πειραιά, να ενσωματωθεί η Δραπετσώνα στον Πειραιά (στόχος τα δημοτικά τέλη των Λιπασμάτων). Το δημοτικό συμβούλιο πήρε αρνητική θέση με υπόμνημα προς τον τότε δικτάτορα και δια μέσου του Γιάννη Μαυρίδη (Χιώτης που οι γονείς του ήταν κάτοικοι Δραπετσώνας) που ήταν ο προσωπικός γιατρός του δικτάτορα Παπαδόπουλου, αυτή η ενσωμάτωση απετράπη. Κατά τον κ. Γκιάλλα, το Φάληρο που αντέδρασε υποτονικά, ενσωματώθηκε τελικά στον Δήμο του Πειραιά.

  

Η αντίσταση κατά της Χούντας στη Δραπετσώνα

και στα γεγονότα του Πολυτεχνείου

Πολλοί Δραπετσωνίτες συμμετείχαν στις μεγάλες διαδηλώσεις που προηγήθηκαν της 17ης Νοέμβρη καθώς από την Τετάρτη που άρχισε η κατάληψη του Πολυτεχνείου όλοι οι φοιτητές αλλά και μαθητές και πολίτες ανέβαιναν στην Αθήνα, έμπαιναν στο Πολυτεχνείο και έδιναν με κάθε τρόπο τη συμπαράστασή τους στους αγωνιζόμενους Έλληνες, στους αγωνιζόμενους φοιτητές.

Την Παρασκευή το βράδυ την 17η Νοέμβρη του ‘73 αρκετοί Δραπετσωνίτες ήταν στην Αθήνα. Οι περισσότεροι βρέθηκαν έξω από το Πολυτεχνείο όταν έπεσαν τα δακρυγόνα και βρέθηκαν αποκλεισμένοι. Μερικοί πρόλαβαν τον ηλεκτρικό και γύρισαν στη Δραπετσώνα ακούγοντας τα νέα από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου. Άλλοι βρέθηκαν στους δρόμους της Αθήνας σε διασταυρούμενα πυρά. Ήταν το βράδυ όπου το «Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες» είχε βρει την πρακτική του εφαρμογή.

Κάποιοι έμειναν μέσα και βγήκαν βίαια όταν έγινε η εισβολή των τανκς αργά το βράδυ, κατά τις 4 το πρωί. Στρατιώτες με μπαζούκας για εκφοβισμό είχαν φτιάξει το διάδρομο διαφυγής από την πεσμένη πόρτα με τα αίματα των νεκρών και αστυνομικοί της ασφάλειας, βασανιστές, κτυπούσαν όπως μπορούσαν τους φοιτητές που έβγαιναν έξω. Και εκεί υπήρχε ένα κυνηγητό για ξύλο και για συλλήψεις. Τα γύρω σπίτια στη Στουρνάρα, τη Μπουμπουλίνας και αλλού φιλοξένησαν εκείνους που βγήκαν κυνηγημένοι, ώσπου ξημέρωσε και τα πράγματα ηρέμησαν κάπως. Στα Εξάρχεια το Σαββάτο το πρωί ανέπνεες ελεύθερα, όμως η βαριά σκιά της χούντας είχε σκεπάσει και πάλι την Ελλάδα.

 

Η χούντα πέφτει. Μια νέα εποχή αρχίζει

 

Η χούντα έπεσε το 1974. Είχαν προηγηθεί αγώνες της νεολαίας και πολλές αντιστασιακές ενέργειες από οργανώσεις (Ρήγας, ΚΚΕ, Άμυνα κλπ) και προσωπικότητες όπως ο Αλέξανδρος Παναγούλης ενώ το φοιτητικό κίνημα της τριετίας 1971-73 έδωσε νέα ώθηση στην πάλη του λαού κατά της δικτατορίας αφού μετέφερε τον αγώνα στις λαϊκές μάζες.

Η πορεία των φοιτητών της Φυσικομαθηματικής τον Φεβρουάριο του 1972 ήταν η πρώτη δημόσια φοιτητική διαδήλωση κατά του καθεστώτος, καθώς είχαν προηγηθεί δυο εκδηλώσεις ανάλογες στη κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου και στη κηδεία του Γιώργου Σεφέρη. Το επόμενο σημαντικό γεγονός ήταν ο εγκλεισμός φοιτητών στη Νομική τον Μάρτιο του 1973, και αποκορύφωμα των λαϊκών εκδηλώσεων κατά της χούντας ήταν το Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973.

Η χούντα του Παπαδόπουλου έπεσε αλλά στη θέση της ήρθε η χούντα του Ιωαννίδη, μια ακόμα πιο ξενόδουλη χούντα που με την βλακεία της προκάλεσε την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Η χούντα κατέρρευσε και η κυβέρνηση παραδόθηκε άνευ όρων στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και στην εθνική κυβέρνηση του 1974.

Στη Δραπετσώνα η αλλαγή έγινε δεκτή με ενθουσιασμό και ανακούφιση. Η ΕΣΑ δεν προκαλούσε φόβο πλέον, αντίθετα τα «παλικάρια» της ΕΣΑ και οι βασανιστές άρχισαν να φοβούνται μην τους λυντσάρει ο λαός. Η αλλαγή είχε επέλθει και η δημοκρατία είχε αποκατασταθεί.

Η δημοτική αρχή αντικαταστάθηκε από τα παλιά προδικτατορικά συμβούλια με επικεφαλής δικαστικούς και προκηρύχτηκαν δημοτικές εκλογές για το 1975 αφού προηγούντο οι εθνικές εκλογές και το δημοψήφισμα για το πολίτευμα (βασιλευόμενη ή προεδρευόμενη δημοκρατία). 

Υπάρχει ελπίς;

Όταν είχα γράψει για ένα φανταστικό σχέδιο εκλογών στην τοπική αυτοδιοίκηση με κλήρωση των θέσεων εξουσίας σε όλους τους πολίτες, μου είχαν απαντήσει τέσσερις μόνο φίλοι, είτε στο φέισμπουκ είτε με ημέηλ. Την Κυριακή ξαναέγραψα για το θέμα και συμπλήρωσα σχόλια που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ενδιαφέρον και περιέργεια, συμφωνίες ή αντιρρήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν να μειωθούν αυτή τη φορά στο μισό, μόνο δύο απαντήσεις είχα. Προφανώς το θέμα δεν συγκίνησε σχεδόν κανέναν, ελάχιστους μόνο! Εμένα όμως, με προκαλεί αυτή η "μη συγκίνηση-αδιαφορία" κι έτσι θα ξαναγράψω μια νέα "μονογραφία" επί του θέματος.

Υπάρχει μια διάχυτη απογοήτευση στον κόσμο πως τίποτε δεν μπορεί να γίνει. Ακόμη κι αυτή η "πρώτη φορά αριστερά", παρ' όλο που εξακολουθεί να παραμένει καλύτερη επιλογή από τις εναλλακτικές που προτείνονται, δεν μπορεί πια να εμπνεύσει. Θυμίζει το ΠαΣοΚ όταν είχε χάσει πια την ορμή του. Κι εκείνο συνέχιζε να ψηφίζεται μαζικά ως η μόνη εναλλακτική απέναντι στην δεξιά. Αυτή φαίνεται να είναι πια η καλύτερη προοπτική για την σημερινή κυβέρνηση. Ίσως να είναι αρκετό γι αυτήν, δεν είναι όμως αρκετό για να δώσει χαμόγελα και ελπίδες σε κανέναν από τους ψηφοφόρους της. Και επειδή ούτε η αντιπολίτευση δεν χαίρεται, ούτε η λοιπή αριστερά, γι αυτό και δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο να ανεβάσει η τρέχουσα πολιτική την αισιοδοξία των Ελλήνων.

Αφού λοιπόν δεν γίνεται τίποτε σε μια Ελλάδα που βυθίζεται στην κρίση και την ανυποληψία, σε μια Ευρώπη που κυριαρχείται από εγωισμούς και άδικες πολιτικές, σε ένα κόσμο που παραλογίζεται δημιουργώντας συνεχώς οικολογικά καρκινώματα, τι να ελπίζει κανείς από ένα ουτοπικό σύστημα συνεχών κληρώσεων που μας προτείνεις; Τι κι αν θα μοιράζει αυτό το σύστημα την εξουσία σε όλους τους πολίτες; Μήπως και τώρα που έχουν τόση εξουσία οι κυβερνώντες μπορούν και κυβερνούν; Κι αν δεν μπορούν αυτοί να κυβερνήσουν, θα ασκεί εξουσία ο κυρ-Κώστας και η κυρά Μαρία όταν θα κληρωθούν επόπτης καθαριότητας ο ένας για δεκαπέντε μέρες και δημοτική σύμβουλος για ένα μήνα η άλλη;

Και τα επιχειρήματα που είχα παραθέσει, έμοιαζαν να θέλουν χρόνο για να αποδώσουν. Θα φτιαχτούν υπεύθυνοι πολίτες, η αρχή θα είναι πανταχού παρούσα, θα υπήρχε σταδιακά αποτελεσματικός έλεγχος και εξάλειψη της διαφθοράς κλπ. Σε όλα τα μέτρα οι θετικές επιδράσεις τους αναμένονταν μακροπρόθεσμα ... και ... ποιος μπορεί να περιμένει;

Ε, όταν το βλέπεις έτσι, δεν μπορώ να σου δώσω και πολύ άδικο...

Θα έπρεπε όμως αναγνώστη να το δεις κι αλλιώς.

• Αν εμείς οι πολίτες δεν κάνουμε τίποτε και μείνουμε αδρανείς να περιμένουμε τη μοίρα μας, μπορεί να μας βγει ποτέ αυτό σε καλό;
• Αν συνεχίσουμε να ελπίζουμε μάταια ότι λύση θα είναι αύριο ο Μητσοτάκης ή η Γεννηματά, ή ότι λύση είναι ο στενός κορσές του Σύριζα ή ότι μπορεί να μας σώσει ο Καρατζαφέρης, θα αλλάξει κάτι; Μήπως, με τον τρόπο αυτόν, την μια απογοήτευση μόνο μια άλλη μεγαλύτερη μπορεί να την διαδεχτεί;
• Αν ψηφίσουμε κάτι εντελώς καινούριο, άλλος το ΚΚΕ για "πρώτη φορά" ή την Ανταρσύα κι άλλος μιαν άλλη εκδοχή της επανάστασης, θα αλλάξει τίποτε στη ζωή μας ή απλά θα έχουμε ησυχάσει τις εσώτερες τύψεις χωρίς να έχουμε αλλάξει ούτε ένα πετραδάκι στο περιβάλλον μας;
• Να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε στις διαδηλώσεις; Τι να σας πω, αν το θέλετε ... ουδείς λόγος ... εγώ έτσι κι αλλιώς πάω σε αρκετές. Στα μπλόκα του ΠΑΜΕ θα με βρείτε γιατί εκεί πάνε οι φίλοι μου.
• Να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο; Εκεί θα καταλήξουμε αν δεν βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια τάξη.

Λοιπόν, εδώ θα ταίριαζε να βάλω ένα ποίημα, αλλά δεν θα μου κάνω την χάρη. Θα πω την γνώμη μου.

Νομίζω πως είναι καιρός να δούμε την αλήθεια κατάφατσα. Δεν υπάρχει πια χρόνος ούτε για την Ελλάδα ούτε για την Ευρώπη, ίσως-ίσως ούτε και για τον κόσμο. Η πορεία που αγνοεί την πιο σημαντική συνιστώσα του ανθρώπου, την εξουσιαστική και πολιτική, για χάρη της δευτερεύουσας οικονομικής του πλευράς, είναι που μας έφερε εδώ και θα μας οδηγήσει στο πλήρες αδιέξοδο. Ιεραρχικές κοινωνικές σχέσεις (οι πάνω και οι κάτω) που πάνε να καταπολεμηθούν με επίσης ιεραρχικά μορφώματα όπως τα κόμματα (καλοί οι δικοί μας, κακοί όλοι οι άλλοι) δεν μπορούν παρά να αναπαράγουν τις εξουσιαστικές σχέσεις. Στο τέλος θα είναι χαμένοι οι πολλοί και θα επιπλεύσουν και πάλι οι ολίγοι. Το σύστημα πρέπει να κτυπηθεί στη ρίζα του. Αυτό που πρέπει να ξεριζωθεί είναι ακριβώς η αντίληψη πως κάποιοι είναι καλύτεροι από τους άλλους, πως ο κυρ-Κώστας και η κυρά Μαρία, που είχα αναφέρει πιο πάνω, δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν παρά μόνο να κυβερνηθούν.

Ο λαός ψηφίζει κι έχει τη δύναμη στα χέρια του, αρκεί να το αντιληφθεί, να το συνειδητοποιήσει. Να χρησιμοποιήσει αυτή τη δύναμη όχι για να βάζει τον Τσίπρα στη θέση του Σαμαρά και τον Μητσοτάκη στη θέση του Λεβέντη αλλά για να βάλει τον εαυτό του, τον δήμο, το σώμα των πολιτών στην εξουσία. Κι αυτό γίνεται μόνο με την κλήρωση, όπου ΟΛΟΙ περνούν από την εξουσία για λίγο χρόνο και από όλες τις θέσεις. Όσο δεν εμπιστεύονται οι σπουδαίοι και οι διανοούμενοι ή οι αγωνιστές και οι επαναστάτες τον κυρ-Κώστα και την κυρά-Μαρία και θέλουν να πάρουν αυτοί οι ίδιοι (οι επαΐοντες) την εξουσία, θα συνεχίσουν να εκλέγονται κόμματα που θα εντάσσονται στο ολιγαρχικό σύστημα και θα υπηρετούν τελικά άθελά τους ή συνειδητά τα συμφέροντα των ολίγων πλουσίων που έχουν την εξουσία στα χέρια τους "δια των δικών μας (υποτίθεται) αντιπροσώπων".

Μην απορρίψετε τόσο εύκολα την μοναδική πρόταση που θέλει πραγματικά να δώσει την εξουσία στον ίδιο τον λαό. Κλήρωση παντού, για να μας γίνει συνήθεια. Κλήρωση στην εκλογή των μαθητικών συμβουλίων στις μαθητικές κοινότητες για να δουν τα θετικά της οι μαθητές. Κλήρωση στα σωματεία για να δουν οι πολίτες που συνεχίζουν να εμπλέκονται με τα κοινά τις θετικές της επιδράσεις. Κλήρωση στην τοπική αυτοδιοίκηση, κλήρωση στην κεντρική εξουσία. Όλοι είναι ικανοί για πολιτικοί. Όλοι μπορούν να γίνουν πολίτες και να πάψουν να είναι υπήκοοι. Αυτή είναι και η μόνη μας (ίσως η τελευταία) ελπίδα.

Όπως λέει ο φίλος μου ο Αλέξανδρος Κόντος, το παρελθόν της Ελλάδας είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Θα επανέλθω αν έχετε κουράγιο και διάθεση.

Μια αλλαγή που θα μπορούσε πραγματικά να ... αλλάξει κάτι! Εντέλει, η δημοκρατία στους Δήμους, είναι εφικτή;

Στις 28 Ιουλίου 2015 είχα αναρτήσει ένα κείμενο με τίτλο "Δημοκρατία στους Δήμους" και ανέφερα (κάπως στατικά και φορμαλιστικά είναι η αλήθεια) έναν δημοκρατικό τρόπο οργάνωσης ενός δήμου 30.000 κατοίκων με βάση την κλήρωση των αξιωμάτων σε όλους τους πολίτες. Έλεγα τότε "με κλήρωση και εκ περιτροπής" ενώ το σωστό θα ήταν να έγραφα "με κλήρωση και εναλλαγή και περιορισμένη θητεία". Με τον τρόπο αυτό σε κάθε τετραετία τις διάφορες εξουσίες του δήμου θα ασκούσε το σύνολο των κατοίκων αφού για κάθε χρονιά χρειάζονταν περίπου 5.000 πολίτες σε ένα σώμα 20.000 "εκλογέων" (που θα ήταν οι κληρώσιμοι) από τους σημερινούς εκλογικούς καταλόγους.

Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Αλέξανδρου Κόντου περί του Αριστοτέλη χτες στο ίδρυμα Δαμαλά, θα ξαναθυμίσω σήμερα εκείνη την ανάρτηση και θα προχωρήσω σε κάποια τωρινά σχόλια.

Κατ' αρχάς η ανάρτηση:

Τρίτη, 28 Ιουλίου 2015

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ

Επειδή το σύστημα της εκ περιτροπής ανάληψης των διαφόρων θέσεων εξουσίας από τον λαό με κλήρωση ακούγεται σαν μια παραξενιά, καλό θα ήταν να δοθούν μερικές ακόμα διευκρινίσεις.

Φανταστείτε ότι είστε δικηγόρος, ή αρχιτεκτόνισσα, ή παπουτσής, ή τεντάς, ή εργάτρια ή γιατρίνα ή δημοσιογράφος ... οτιδήποτε κι αν είστε, όποιο φύλο κι αν έχετε, όποιες κι αν είναι οι γραμματικές σας γνώσεις ή η περιουσία σας, και έρχεται η στιγμή να κληρωθούν οι θέσεις στα δημοτικά πράγματα.. Αυτή η στιγμή θα έρχεται μια φορά τον χρόνο γιατί κάθε χρόνο θα διενεργείται νέα κλήρωση

Έχουμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Ο λαός δεν εκλέγει κάποιους για να τον εξουσιάζουν αλλά εξουσιάζει ο ίδιος τον εαυτό του. Την εξουσία αυτή την ασκούν ΟΛΟΙ και αυτό είναι που ξεχωρίζει το λαοκρατικό-δημοκρατικό σύστημα για το οποίο μιλάμε (με κλήρωση όλων των θέσεων ευθύνης και συμμετοχή όλων σε αυτές) από το ολιγαρχικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που έχουμε σήμερα σε όλα τα επίπεδα όπου όλοι ψηφίζουν αλλά ολίγοι και συνήθως οι ίδιοι διοικούν.

Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε για ένα δήμο περίπου τριάντα χιλιάδων κατοίκων (30.000) και όχι για γιγαντιαίους δήμους όπου όλοι είναι άγνωστοι μεταξύ τους. Ο Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας, για παράδειγμα, που έχει περίπου ενενήντα χιλιάδες (90.000) κατοίκους θα πρέπει να σπάσει σε τρία κομμάτια. Της Δραπετσώνας (με Ευγένεια, Χαραυγή και Κερατζάκη), της Αμφιάλης και των Ταμπουρίων.

Στον Δήμο των 30.000 κατοίκων με 20.000 ψηφοφόρους θα κληρωθούν: 

1) Τριακόσιοι εξήντα (360) κληροθέτες, που θα διενεργούν τις κληρώσεις με βάση τους δημοτικούς καταλόγους και που θα αλλάζουν κάθε μήνα (12 μήνες επί 30 κληροθέτες κάθε φορά =360)

2) Χίλιοι εκατό (1.100) δημοτικοί σύμβουλοι εκ των οποίων με κλήρωση θα προκύπτει ένα δημοτικό συμβούλιο πενήντα (50) συμβούλων που θα αλλάζει κάθε εβδομάδα τα είκοσι μέλη του (51 εβδομάδες Χ 20 μέλη =1020 συν οι 50 της αρχής κάνουν 1070 συν τριάντα αναπληρωματικοί ίσον 1.100). Οι πενήντα (50) κάθε φορά διαφορετικοί σύμβουλοι θα αποφασίζουν για τα θέματα ημερήσιας διάταξης του δημοτικού συμβουλίου που θα συνεδριάζει μια φορά την εβδομάδα. Από τους πενήντα κάθε εβδομάδα θα επιλέγονται με κλήρωση ο ένας (1) δήμαρχος και οι πέντε (5) αντιδήμαρχοί του που θα έχουν θητεία μιας εβδομάδας και δεν θα μπορούν να επανεκλεγούν μέσα στο έτος. Συνολικά θα εκτίσουν εβδομαδιαία θητεία δημάρχου πενήντα δύο (52) δήμαρχοι και διακόσιοι δέκα (210) αντιδήμαρχοι, όλοι κατόπιν κληρώσεως. Επίσης θα επιλέγονται με κλήρωση ο Πρόεδρος του Συμβουλίου, ο Αντιπρόεδρος και ο Γραμματέας με θητεία ενός μήνα. Τα τρία μέλη του Προεδρείου δεν θα μπορούν να επανεκλεγούν. Μέσα στο έτος θα έχουμε δώδεκα (12) Προέδρους του ΔΣ και άλλους τόσους αντιπροέδρους και άλλους τόσους Γραμματείς (σύνολο 36). Από τους 1.100 της αρχικής κλήρωσης οι 300 περίπου θα θητεύουν σε ένα κάποιο αξίωμα πέραν του αξιώματος του δημοτικού συμβούλου.

3) Πεντακόσιοι πενήντα (550) κοσμήτορες (ελεγκτές καθαριότητας, φωτισμού, εξωραϊσμού) εκ των οποίων οι δέκα (10) θα εποπτεύουν τις δέκα περιοχές στις οποίες θα χωριστεί ο δήμος και θα αλλάζουν κάθε εβδομάδα. (52 εβδομάδες Χ 10 επόπτες = 520 συν τριάντα αναπληρωματικοί =550) Με βάση τις αναφορές των κοσμητόρων θα προάγονται ή θα παίρνουν κάτι παραπάνω από τον βασικό μισθό οι εργάτες καθαριότητας.

4) Χίλιοι πεντακόσιοι (1.500) δικαστές καθημερινών υποθέσεων (ειρηνοδίκες) οι οποίοι θα συγκροτούν ανά υπόθεση και με βάση τη σοβαρότητά της μικρότερα Συμβούλια Εκδίκασης Υποθέσεων που θα αποτελούνται από πενήντα (50) ή εκατό (100) ή διακόσιους (200) ειρηνοδίκες αναλόγως με την υπόθεση και πάντα με βάση την κλήρωση. Θα λύνουν ζητήματα κυρίως του κανονισμού καθαριότητας και αστυνομικών διατάξεων, επιπέδου πλημμελήματος και τις μικροδιενέξεις μεταξύ των κατοίκων, επιβάλλοντας πρόστιμα ή άλλες μικρές ποινές.

5) Εξήντα (60) Συνήγοροι του Πολίτη εκ των οποίων θα κληρώνονται κάθε μήνα πέντε Συνήγοροι που θα αποτελούν ένα πενταμελές Συμβούλιο Συνηγορίας. Σε δώδεκα μήνες επί πέντε μέλη, θα γίνουν συνήγοροι του Πολίτη εξήντα (60) πολίτες. Θα μαζεύουν τα παράπονα των πολιτών και θα οδηγούν τα ζητήματα ανάλογα με την βαρύτητα του καθενός στο δημοτικό συμβούλιο ή στο αντίστοιχο "ειρηνοδικείο" 

6) Εξακόσιοι (600) Φύλακες της Πόλης που θα αντιμετωπίζουν σε συνεργασία με την Αστυνομία και με βάρδιες τα θέματα μικροεγκληματικότητας στις γειτονιές και θα ζητούν την συμπαράσταση των δημοτών (εκτός της Αστυνομίας) για να λύνουν όποιο θέμα γεννιέται επί τόπου. Σε κάθε μια από τ,ις δέκα περιοχές θα αναλαμβάνουν (κατόπιν κληρώσεως) για ένα μήνα πέντε "Πολιτοφύλακες" (12 μήνες Χ 5 φύλακες Χ 10 περιοχές =600)

7) Επτακόσιοι είκοσι (720) Επόπτες κτηρίων που θα "φυλάνε" με δεκαπενθήμερη θητεία και θα φροντίζουν, θα επιστατεύουν (όπως περίπου οι σχολικοί φύλακες) τριάντα δημόσια κτήρια (σχολεία, κέντρα πολιτισμού, υγείας, αθλητισμού και ,αναψυχής) και θα εποπτεύουν το προσωπικό των υπηρεσιών. Για τα 24 δεκαπενθήμερα του έτους και για 30 χώρους του Δήμου που θα εποπτεύονται θα κληρώνεται ένας (1) Επόπτης κάθε φορά (24Χ30=720)

8) Εκατόν είκοσι (120) οικονομικούς συμβούλους που θα ελέγχουν τα Οικονομικά του Δήμου (προϋπολογισμός, εκτέλεση τεχνικού προγράμματος, προσλήψεις, μισθοδοσίες, έξοδα κίνησης, τροφεία κλπ) οι οποίοι θα είναι δέκα κάθε μήνα (12 μήνες Χ 10= 120 συνολικά) και οι οποίοι θα δίνουν λόγο στο δημοτικό συμβούλιο και στους συνηγόρους του Πολίτη. 

Σύνολο 5.010 Πολίτες (εκ των 20.000 ψηφοφόρων) θα κληρώνονται κάθε χρόνο σε θέσεις ευθύνης, αμισθί, με παροχή μόνο τροφής ή εξόδων κίνησης όπου και όποτε είναι αναγκαία.

Οι 20.000 πολίτες της Δραπετσώνας θα είναι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ πολίτες και σύντομα αυτό θα αποδώσει καρπούς σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.

Η διοίκηση και το προσωπικό του Δήμου, έχοντας ένα απρόσωπο στην ουσία πολιτικό προϊστάμενο, θα μπορεί να αποδώσει σωστά και δεν θα καλύπτεται πίσω από διαπλοκές και προστασίες που ευνοούν και την παράλυση του διοικητικού μηχανισμού αλλά και τη διαφθορά.

Τα υπόλοιπα σχόλια δικά σας!

Τότε που έγινε η ανάρτηση ακολούθησε διάλογος δικός μου με τέσσερις (μόνον) ανθρώπους, τρεις με η-μεηλ και ένας στο φέϊσμπουκ. Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι παρέθεσα έναν τρόπο εκλογής χωρίς να τον σχολιάσω. Αυτό θα κάνω τώρα:

Σημειώνω μερικά από τα θετικά αναμενόμενα αποτελέσματα:

1) Η ανάληψη των αξιωμάτων από όλους τους δημπότες ανεξαιρέτως θα τους καθιστούσε ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ πολίτες και πραγματικούς ΓΝΩΣΤΕΣ της κατάστασης του δήμου τους και των δυσκολιών της διαχείρισης της καθημερινότητας αλλά και των ευθυνών που υπάρχουν για τις πιο μεγάλες και σπουδαίες αποφάσεις.
2) Η διοίκηση (διαχείριση) του δήμου από τις υπηρεσίες θα εξασφάλιζε την συνέχεια της "αρχής" και θα εφοδίαζε με εμπειρία το πολιτικό προσωπικό όποτε χρειαζόταν. 
3) Οι αποφάσεις που θα λαμβάνονταν θα αντανακλούσαν την θέληση των πολιτών πολύ καλύτερα από όσο τις αποτυπώνουν τα διάφορα γκάλλοπ και πολύ πιο καθαρά και τίμια από όσο τις εκπροσωπούν οι διάφοροι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, υποκείμενοι σε πιέσεις κάθε είδους.
4) Το μάτι και το αυτί της "απρόσωπης" δημοτικής (πολιτικής) αρχής θα έφτανε σε κάθε γειτονιά και η επέμβαση για τη λύση των μικρών προβλημάτων του δημότη θα ήταν άμεση.
5) Ο έλεγχος της αποτελεσματικότητας των υπηρεσιών και της οικονομικής διαχείρισης όσων από τα πολιτικά πρόσωπα που θα κληρώνονταςν σε θέσεις ή όσων από τους υπηρεσιακούς παράγοντες είχαν να διαχειριστούν χρήματα θα ήταν άμεσος και πολύ πιο αποτελεσματικός.
6) Η μη προβλεψιμότητα του ποιος θα έχει μια θέση ευθύνης και ο μικρός χρόνος παραμονής σε αυτήν θα καθιστούσε το ρουσφάει και την διαφθορά αδύνατες αρχικά και αδιανόητες αργότερα πράξεις.

Να σημειώσω ότι το σχέδιο κλήρωσης των δημοτικών αρχόντων αντί της σημερινής εκλογής ανά τετραετία μιας δημοτικής αρχής, στηρίζεται στον υπάρχοντα δημοτικό κώδικα και τις προβλέψεις του, πλήν βεβαίως του τρόπου εκλογής που αλλάζει. Είναι φυσικό ότι μια τέτοια ριζική αλλαγή θα προκαλούσε αλλαγές και στον δημοτικό κώδικα τις οποίες όμως δεν αναφέρω εδώ για να μην δυσκολέψω την κατανόηση των βασικών αρχών που θέλω να προτείνω, δηλαδή 

• την αρχή της κλήρωσης, 
• την αρχή της εναλλαγής στα αξιώματα και 
• την αρχή της ανάληψης της εξουσίας από όλους τους πολίτες και όχι από κάποιους εκπροσώπους τους.

Προέκταση μιας τέτοιας αλλαγής στην αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να είναι και μια αντίστοιχη αλλαγή στις περιφέρειες ή το ίδιο το κράτος. Οι δήμοι θα λειτουργούσαν και σαν οι επιμέρους ισοδύναμες ομάδες πολιτών από τις οποίες θα προέχρονταν οι κληρωτοί άρχοντες και του κράτους, κατ' αναλογία με αυτά που περιγράφτηκαν για τους δήμους.

Ο Αλέξανδρος Κόντος μιλά και γράφει για την Αθηναίων Πολιτεία

Το Σάββατο (9/4), στις 6.30 το απόγευμα, στο Ίδρυμα Δαμαλά, ο Αλέξανδρος Κόντος παρουσιάζει το βιβλίο του 

"Αριστοτέλους Αθηναίων Πολιτεία"

Το Ίδρυμα Δαμαλά όπου γίνεται η παρουσίαση βρίσκεται στην οδό Αλκιβιάδου 161 στον Πειραιά μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Καραϊσκου, ένα δρόμο πιο κάτω από τον πεζόδρομο της Καραϊσκου με τα ουζερί. 

Ο συγγραφέας, ένας από τους πιο ωραίους και σημαντικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, έχει αφιερώσει το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα και μοναδικό στόχο, να κάνει όσο περισσότερο γνωστή γίνεται τη Δημοκρατία, ένα πολίτευμα που ο κόσμος νομίζει ότι γνωρίζει και το οποίο μας είναι κατ' ουσίαν άγνωστο. 

Κανείς δεν μας λέει γι αυτό ούτε στα σχολεία, ούτε στον τύπο, ούτε στις εκπομπές λόγου ή εικόνας, ούτε στον δημόσιο λόγο γενικώς. 

Το πολίτευμα της Δημοκρατίας [όπου ο πολίτης αποφασίζει για όλα αλλά κυρίως κυβερνά ο ίδιος αναλαμβάνοντας με κλήρωση όλες τις θέσεις εξουσίας της πολιτείας]  το περιγράφει-αναλύει ο Αριστοτέλης στο έργο του "Αθηναίων Πολιτεία" και με αυτό ασχολήθηκε στο τελευταίο του βιβλίο ο Αλέξανδρος. Είναι ένα βιβλίο 900 (!!) σελίδων και στην παρουσίαση έμαθα ότι θα πωλείται σε ειδική τιμή. 

Μετά την παρουσίαση θα ακολουθήσει συζήτηση και είμαι βέβαιος ότι θα είναι άκρως ενδιαφέρουσα και πως θα σας δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά σχετικά με το πως όλα αυτά δεν ήταν ευρέως γνωστά σε όλους μας. Δεν πρόκειται για θεωρίες συνωμοσίας, πρόκειται για την γνώση του τι πραγματικά συνέβαινε στην Αθήνα στην αρχαιότητα, όσο λειτουργούσε η δημοκρατία, και για τη σχέση του πολιτεύματος με το ελληνικό θαύμα του χρυσού αιώνα. Χωρίς τη δημοκρατία τίποτε δεν θα γινόταν από τα εκπληκτικά επιτεύγματα των Ελλήνων όπως δεν έγινε ποτέ άλλοτε και πουθενά αλλού. 

Ανεπιφύλακτα συνιστώ, σε όποιον μπορεί, να βρεθεί στην παρουσίαση αυτού του βιβλίου.  

Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία ... ευτυχώς!

Με αφορμή έναν διάλογο που είχα με έναν φίλο για κόψιμο ορχιδεών και σφαγές ζώων, θέλω να σημειώσω το εξής συμπέρασμα στο οποίο έχω από πολλών ετών καταλήξει: Ο ασφαλέστερος τρόπος για να διαπιστώσει κανείς πόσο άγρια ο καπιταλισμός έχει διαβρώσει την κοινωνία μας είναι να δει τον τρόπο με τον οποίο φερόμαστε στα ζώα. 

Πάντα ο άνθρωπος ήταν κυνηγός, τουλάχιστον με βάση αυτά που γνωρίζουμε για τον homo sapiens και τον neandertal. Τροφοσυλλέκτης και της χλωρίδας αλλά και της πανίδας που τον περιέκλειε στους τόπους που ζούσε. Γι αυτό εξ άλλου ήταν και νομάς, ακολουθώντας τα φυτά που άλλοτε φύονταν σε υψηλά μέρη κι άλλοτε σε πιο μεσημβρινά και τα θηράματα που κι αυτά κατά καιρούς άλλαζαν τόπους για να ξεχειμωνιάζουν. Ποτέ δεν χαλούσε όμως την οικολογική ισορροπία της φύσης, και γιατί δεν ήθελε και γιατί δεν μπορούσε. Σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς, ο φόνος ενός ζώου προκαλούσε τελετουργίες εξιλέωσης. Ο άνθρωπος έτρωγε για να ζήσει αλλά είχε συναίσθηση του φόνου που προκαλεί καθώς ενστικτωδώς είναι ζώο φυτοφάγο. Δεν χρειαζόταν εξιλέωση όταν μάζευε καρπούς ή φύλλα, αυτό ήταν μέρος της φύσης του, ενέργεια δικαιωμένη από το ίδιο του το ένστικτο. Είτε σαν τροφοσυλλέκτης, όμως, είτε σαν γεωργός και κτηνοτρόφος αργότερα, συνέχισε να διατηρεί την αρμονική του σχέση με την φύση που τον περιέβαλλε, σεβόμενος τα ζώα που θυσίαζε για να τα φάει και μη καταστρέφοντας χλωρίδα που δεν θα του χρησίμευε για τροφή.

Η ισορροπία αυτή χάλασε οριστικά όταν ο άνθρωπος αλλοτριώθηκε με τον καπιταλισμό, το οικονομικό σύστημα που τον μετέτρεψε από άνθρωπο σε αριθμό, από πρόσωπο δεμένο με ένα κομμάτι γης, μια οικογένεια και μια φυλή σε απρόσωπο παραγωγό-εργάτη τμήμα μιας παραγωγικής διαδικασίας εντελώς ξένης προς αυτόν. Με την μετάλλαξη αυτή η κτηνοτροφία μετατράπηκε από εκτροφή ζώων σε κόλαση. Όχι μόνο βασανίζονται ζώα από την γέννηση ως τον θάνατό τους, όχι μόνο τρέφονται με τρόπους ανώμαλους για να εξογκωθούν και να πουληθούν ως περισσότερο κρέας ή φουά γκρα, αλλά επί πλέον γίνονται και πειράματα για δημιουργία ζώων χωρίς κεφάλια ή άλλα άχρηστα στη βιομηχανία κρέατος μέρη του σώματος. Το φοβερό είναι πως τα ζώα υποφέρουν, έχουν συνείδηση των βασανιστηρίων στα οποία υποβάλλονται, κλαίνε και δυστυχούν και υπομένουν ανατριχιαστικούς θανάτους στους οποίους μόνη πρόνοια των δολοφόνων σφαγέων τους είναι η ανταγωνιστικότητα του προϊόντος, δηλαδή η αποτελεσματικότητα και η ταχύτητα των θανατώσεων.

Αν υπάρξει δικαστήριο των γενεών, έγραφα στον φίλο μου, θα μας καταδικάσει στη μεγαλύτερη ποινή σε σχέση με όλες τις προηγούμενες γενιές. 

"Αν κάποτε δικαστούν οι γενεές, η δική μας θα φάει την μεγαλύτερη τιμωρία για τη συμπεριφορά μας στα ζώα. Ωχριούν μπροστά σε αυτήν η δουλεία και οι φυλετικές διακρίσεις ή η καταπίεση της γυναίκας. Καμιά άλλη γενιά δεν ήταν τόσο σκληρή απέναντι στους συγκατοίκους μας στη γη (τα ζώα) και καμιά άλλη δεν ήταν τόσο αδιάφορη για τα μαζικά καθημερινά εγκλήματα που στολίζουν το γεμάτο πτώματα ζώων πιάτο μας."

Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν οι φιλόζωοι να τρώνε ακόμα κρέας. Δεν θέτω το θέμα από την ηθική του σκοπιά, ούτε θέλω να υπενθυμίσω την οικολογική του πλευρά, πως για ένα γεύμα πανίδας σπαταλώνται πόροι ικανοί για πολλαπλάσια γεύματα χλωρίδας. Θέλω απλά να τονίσω πως αν έχει κάνει καλά και άσχημα ο καπιταλισμός, μια από τις επιπτώσεις του, η βιομηχανία κρέατος, είναι που θα έκανε τις ψυχές μας (αν ήταν αθάνατες) να ντρέπονται στον αιώνα τον άπαντα. Κι αν υπήρχε τιμωρία για τέτοιες πράξεις, η δική μας η γενιά, των λίγων σφαγέων και των πολλών που δεν θέλουν να ξέρουν και απλά καταναλώνουν τα πτώματα των καημένων των ζώων, θα καταδικαζόταν στο πυρ το εξώτερο. Ευτυχώς λοιπόν που δεν υπάρχει δευτέρα παρουσία (επιβεβαιωμένο αυτό ... φάτε ελεύθερα τη σπαλομπριζόλα σας) γιατί αλλιώς ήμασταν όλοι καταδικασμένοι από χέρι! 

Παλιές και νέες ιστορίες για τη δύση και την ανατολή

Πριν προλάβουμε να απαλλαγούμε από το σύννεφο σκόνης που δημιούργησε το σύντομο όσο και αποκαλυπτικό (με την έννοια του γυμνού που θαύμαζαν οι αρχαίοι και εξορκίζουν οι νέοι Έλληνες) πέρασμα του Γιαν Φαμπρ από την πιο νότια γωνιά της Βαλκανικής χερσονήσου, μια νέα εξ εσπερίας αποκάλυψη -από τα αρχεία του Wikileaks αυτή τη φορά- ήρθε να καταδείξει πόσο δύσκολες είναι οι σχέσεις μας με αυτό που, εδώ στα μέρη μας, αποκαλούμε Ευρώπη. 

Ο Δανός απόγονος των Βίγκινγκς Πωλ Τόμσεν, όπως ακριβώς και ο Μπαλντουίν της Φλάνδρας όταν εγκαταστάθηκε με τους σταυροφόρους του έξω από τα τείχη της Πόλης πριν από οχτακόσια δώδεκα χρόνια, πιστεύει πως μόνο με ένα τρόπο μπορούμε να βάλουμε μυαλό και να ξεπληρώσουμε επιτέλους το χρέος μας προς τη Δύση, ασχέτως πως δημιουργήθηκε αυτό το χρέος: Με το μαστίγιο!

"Οι τεμπέληδες αιρετικοί της ανατολής μόνο με ένα τρόπο βάζουν μυαλό, με την ωμή πίεση και την απροκάλυπτη βία. Απείλησέ τους ότι θα τους ρίξεις στον Κεράτιο και θα τους υποχρεώσεις να πιουν όλο το Βόσπορο. Μόνο έτσι θα έχεις το αποτέλεσμα που επιθυμείς. Για να μπεις στην τσέπη του κάθε εργαζόμενου, του κάθε βιοπαλαιστή και του κάθε συνταξιούχου, όσο δεν έχεις τον δικό σου Αλέξιο Δ' στον θρόνο (λέγε με Σαμαρά, λέγε με Μητσοτάκη, όπως θέλεις πες με αρκεί να είναι ο δικός μου άνθρωπος) θα πρέπει να τους πιέσεις στο σβέρκο έτσι που να μην μπορούν να πάρουν ανάσα. Έτσι υποχρεώθηκε ο Αλέξης (τότε λεγόταν Αλέξιος Γ') να τραπεί σε φυγή τον Ιούλιο του 2015 κι έτσι θα τραπεί και πάλι σε φυγή ο Αλέξης (λέγε με και Αλέξιο Ε' αυτή τη φορά) τον Ιούλιο του 2016." Αυτή είναι η εισήγηση του Τόμσεν και της Δρακουλέσκου στον διοικητή των δυτικών στρατευμάτων (λέγε με ΕΚΤ) κύριο Σόιμπλε.

Αυτή είναι η "λογική των κανονιοφόρων" που ακολουθεί η Ευρώπη για να πάρει πίσω τα λεφτά της, αυτά δηλαδή που μας χρέωσε ως "λεφτά της" και που δεν είναι παρά αέρας κοπανιστός, όπως ξέρει κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενος πολίτης. Δεν θα μπω στη λογική της Κωνσταντοπούλου να πω το χρέος επονείδιστο και καταχρηστικό κλπ αλλά ο καθένας γνωρίζει πως η Ελλάδα έγινε στόχος των κερδοσκόπων που έπαιξαν με τα CDS στην πλάτη της ακριβώς γιατί η Ευρώπη δεν εγγυήθηκε στην αξιοπιστία μιας χώρας μέλους της. Μας αφόπλισε λέγοντας ότι θα μας προστατεύει αυτή παίρνοντας τον έλεγχο του νομίσματος και των αποθεματικών μας και μια ωραία πρωία μας αιχμαλώτισε με τα ίδια μας τα όπλα. Το ίδιο ακριβώς είχαν κάνει και οι χουντικοί τον Απρίλη του 1967. Τότε ήταν τα τανκς που τα κινούσε μια συμμορία με αρχηγό τον Παπαδόπουλο, τώρα είναι το ευρώ που το διακινεί το Ευρωγκρούπ με αρχηγό τον Σόιμπλε. Δεν παραγνωρίζω τα λάθη και τον δοσιλογισμό των "δικών" μας κυβερνήσεων που αποδείχθηκαν φερέφωνα των δανειστών, αλλά δεν μπορώ να αθωώνω τον νικητή (την Ευρώπη εν προκειμένω) μόνο και μόνο γιατί μας υποχρέωσε σε συνθηκολόγηση μετά την ασφυξία που μας προκάλεσε με το "πιστωτικό γεγονός", δηλαδή τους τραπεζικούς ελέγχους και την χρηματοπιστωτική ασφυξία του περυσινού καλοκαιριού. Και τώρα ο Τόμσεν και η Δρακουλέσου συζητούν για την ανάγκη ενός νέου πιστωτικού γεγονότος για να μας αναγκάσουν να κόψουμε μισθούς και συντάξεις και να αυτοχειριαστούμε οικονομικά πνίγοντας για μια ακόμη φορά την όποια εσωτερική αγορά μας απέμεινε.

Είναι εκπληκτικό πόσο παρόμοιες μεθόδους χρησιμοποιούν: την πέμπτη φάλαγγα του εσωτερικού για να αναλάβει την κατοχική διαχείριση, τα γκάλοπ και τα παπαγαλάκια για να σπείρουν την ηττοπάθεια και την ωμή απειλή βίας για να πετύχουν την νέα συνθηκολόγηση. Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά τα τείχη θα αντέξουν. Η ιστορία δεν μας ευνοεί. Πριν από οχτακόσια δώδεκα χρόνια, στις 12 Απρίλίου του 1204, τα τείχη έπεσαν και την επομένη, Τρίτη και 13, οι βάρβαροι εισήλθαν. Σε μερικές μέρες από σήμερα θα έχουμε κι εμείς την δική μας Τρίτη και 12 Απριλίου του 2016. Λέτε να είναι η τύχη μας διαφορετική;

Το φεστιβάλ του Γιαν Φαμπρ ... όπου φτωχός κι η μοίρα του!

Θα σπάσουμε πολύ πλάκα με τον Γιαν Φαμπρ που ορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής του "Ελληνικού Φεστιβάλ". Αυτό θα συμβεί για πολλούς λόγους μεταξύ των οποίων αναφέρω τους παρακάτω οκτώ:

Πρώτον γιατί ο ίδιος δεν θέλει να είναι διευθυντής (έστω και καλλιτεχνικός) αλλά θεράπων ιατρός του άρρωστου φεστιβάλ μας. Αυτό σημαίνει ότι θα αγνοήσει τις διοικητικές λεπτομέρειες που θα του σκάψουν τον λάκκο και θα ασχοληθεί αφ' υψηλού με το κοσμοπολίτικο μέρος του θεσμού, με το μόνο που τον ενδιαφέρει δηλαδή επιλεκτικά.

Δεύτερον γιατί δεν θα είναι του γνωστού ως "ελληνικού φεστιβάλ" αλλά ενός κατ' ουσίαν βέλγικου που θα ονομάζεται "φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου". Η μετονομασία δίνει άφθονη τροφή στις κατηγορίες για αφελληνισμό του φεστιβάλ που ήδη εκτοξεύονται.

Τρίτον γιατί έχει άποψη ισχυρή που δεν είναι διαπραγματεύσιμη σε μια Ελλάδα όπου όλα είναι υπό διαπραγμάτευση. Σίγουρα θα λυθεί το συμβόλαιό του πριν την ώρα του. Αν κάτι πρέπει να προσέξει κανείς σε αυτό το συμβόλαιο -τώρα που θα υπογράφεται- αυτό το κάτι δεν βρίσκεται στους όρους δουλειάς του (που δεν θα τους συζητάει) αλλά στις πιθανές απαιτήσεις για αποζημιώσεις που θα μπορεί να εγείρει όταν απολυθεί.

Τέταρτον γιατί έχει μια μανία με το γυμνό που στην πουριτανική ορθόδοξη Ελλάδα θα προκαλέσει σοκ. Ήδη κυκλοφορούν μερικές μουσικοχορευτικές παραγωγές του που θα τις έλεγα όμορφες για όποιον τις δει χωρίς παρωπίδες. Βεβαίως είναι και ολίγον ακατανόητες αλλά αυτή είναι μια σύγχρονη αρρώστια (ένα σαράκι του σικέ κόσμου στον οποίο ζούμε) να θέλει η τέχνη να είναι ακαταλαβίστικη. Στις παραγωγές του το γυμνό κυριαρχεί με τρόπο προκλητικό και τα σχόλια που τις ακολουθούν στο youtube και στο facebook είναι θανατηφόρα. 

Πέμπτον γιατί σκοπεύει συνειδητά να αγνοήσει όλους τους ελεύθερους Έλληνες καλλιτέχνες και να σεβαστεί μόνο τους θεσμούς (εθνικό, λυρική κλπ) με αποτέλεσμα και άδικος να γίνεται και αντιδράσεις οργανωμένες να προκαλεί.

Έκτον γιατί όλο του το πρόγραμμα, όπως ο ίδιος το περιέγραψε ασαφώς, θα είναι είτε καθαρά δικό του (τα έργα του) ή βελγικό, με καλλιτέχνες δηλαδή που γνωρίζει και εμπιστεύεται. Στη συνέντευξή του έδειξε και μια βελγική σημαία για να μεταδώσει το σήμα ότι το έργο του θα είναι πολυπολιτισμικό όπως πολυπολιτισμική είναι και η εθνική ομάδα της χώρας του. Ότι αυτοί οι σκούροι και μαύροι δίπλα στους αυτόχθονες είναι υπήκοοι των πρώην αποικιών ή οικονομικοί μετανάστες δεν του λέει τίποτε; Σε εμάς λέει! 

Έβδομον γιατί με τους Έλληνες θα ασχοληθεί -όπως είπε ο ίδιος- τον τέταρτο χρόνο του συμβολαίου του. Μέχρι τότε άλλα έχουν προτεραιότητα.

Όγδοον γιατί είναι Συριζαίικη επιλογή στη θέση ενός ανθρώπου που είχε διακομματική αποδοχή (του Λούκου).

Θέλετε κι άλλους λόγους; 

Δεν μου αρέσουν τα φεστιβάλ. Τα τελευταία στα οποία πήγα ήταν της ΚΝΕ και του Ρήγα, πήγα και πρόπερσι στο Φάληρο που είχε κάνει η νεολαία Σύριζα κι όπου ο Τσακαλώτος ήταν και πάλι στο ταμείο, όχι του κράτους ακόμα, αλλά του πάγκου με τα σουβλάκια τότε.

Στο φεστιβάλ Αθηνών έχω δει παράσταση του "μεγάλου" Βασίλιεφ και μούτζωσα αλλά δέχομαι ότι επί Λούκου γινόταν καλή δουλειά με βάση αυτό που θεωρούν ως "καλό" εντελώς συμβατικά και προσχηματικά οι τεχνοκριτικοί. Θα προτιμούσα να αναδεικνύονται δουλειές Ελλήνων και ειδικά συγκροτημάτων νεανικών που επιβιώνουν με δυσκολίες σε κάτι υπόγεια. Θα προτιμούσα να έχει επιλεγεί ένας διαπρεπής Έλληνας όπως ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ή ο Βαγγέλης ή ας έμενε ο Λούκος. Αυτή την φασαρία με τον Φαμπρ μέχρι να απολυθεί δεν την αντέχω. Κι αν υπάρχει ένας και μοναδικός λόγος για να τον συμπαθήσω, είναι όλος αυτός ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε μονομιάς εναντίον του, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου συμβολής.

Ένα μόνο συμπέρασμα: Όλη αυτή η ιστορία με την Τέχνη είναι σήμερα τόσο άρρωστη που ξεπερνά τις χειρότερες στιγμές στην ιστορία της. Καταπληκτική φτώχεια σε ιδέες, ανοησίες που προβιβάζονται σε πρωτοπορίες, γελοιότητες που εκτοξεύονται από τα σαλεμένα πλήθη των τεχνοκριτικών στα ουράνια για να πέσουν λίγα χρόνια αργότερα στα κεφάλια των ανθρώπων σαν κουτσουλιές!