ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Ποτέ άλλοτε δεν είχε τόσο ανίκανη ηγεσία η Ευρώπη, ποτέ οι λαοί της δεν ήταν τόσο πολύ βυθισμένοι σε ομαδικές υπνώσεις, ποτέ άλλοτε δεν βάδιζε με τέτοια ταχύτητα στην υποβάθμιση και την περιθωριοποίηση. Τα σημάδια τα βλέπουμε παντού.

* Από το ανιστόρητο Brexit μέχρι την ενίσχυση της ακροδεξιάς παντού.

* Από την αποβιομηχάνιση μέχρι την εμφανή πλέον τεχνολογική καθυστέρηση έναντι της Κίνας και των ΗΠΑ.

* Από την θέση του οδηγού σε θέματα διεθνούς δικαίου, σε ουραγό των γεωπολιτικών εξελίξεων που δέχεται χαστούκια από τον Τραμπ.

* Από μια ομάδα επιτυχημένων κυρίαρχων κρατών σε έναν όμιλο διαμαρτυρίας, ένα λόμπι πίεσης.

Η Ευρώπη κόβει όσο πιο πολύ μπορεί το πάλαι ποτέ κοινωνικό της κράτος (Βέλγιο, Γερμανία κτλ), η Ελλάδα έφτασε στον πάτο τιμωρούμενη, η Γαλλία κινδυνεύει με χρεοκοπία κι οι ηλίθιοι που κυβερνούν την ΕΕ ετοιμάζουν "πακέτα κυρώσεων" κατά της Ρωσίας. Δεν βλέπουν ότι πρόκειται για μια ψευδαίσθηση; Η Ουκρανία είναι μια χώρα που την έχουν ήδη μοιράσει μεταξύ τους ο Τραμπ κι ο Πούτιν. Η ΕΕ το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να γαυγίζει σαν σκύλος που δεν δαγκώνει και στο τέλος να γίνεται το κορόιδο που τού φορτώνουν να πληρώσει τον λογαριασμό.

Σίγουρα δεν είναι θέμα προσώπων. Κι αν υπήρχαν ηγέτες θα είχαν παρασυρθεί από την κατηφόρα που δεν έχει τέλος. Στην νέα γεωπολιτική σκακιέρα όπου ΗΠΑ, Κίνα, Ινδία και Ρωσία μοιράζουν εκ νέου τον κόσμο, η ΕΕ θα είναι απλά ένας χώρος που θα αφεθεί στην διακριτική ευχέρεια των Αμερικανών να αποφασίσουν για το οριστικό της τέλος.

Εις την Αμισόν = Σ' αμ'σον = Σαμσούν..., η Σαμσούς της Σαμσούντος

ΣΑΜΣΟΥΣ-ΠΑΠΑΝΘΗΝΑΪΚΟΣ αύριο για την πρόκριση μιας ομάδας στην ΛιγκΦέιζ του Γιουρόπα λιγκ. Ο ηττημένος θα παίξει στο Κονφερενς. Στην Παναθηναϊκό (και στην Ελλάδα) συμφέρει να αποκλειστεί για να παίξει στο ευκολότερο κύπελλο με βατούς αντιπάλους για να πάρει νίκες και βαθμούς. Το ίδιο και την Σαμσούντα. Ωστόσο λόγω πρεστίζ ο Παναθηναϊκός θα προσπαθήσει να κερδίσει. Πάντως, έτσι κι αλλιώς, εν έτει 2025 κερδισμένοι θα βγουν κι οι δυο, κι ο Παναθηναϊκός κι η Σαμσούντα όποιος κι αν προκριθεί σήμερα

Δεν ήταν όμως έτσι και πριν 106 χρόνια, όταν στην Σαμσούντα αποβιβαζόταν ο Κεμάλ με τους Νεότουρκους και του Τσέτες του για να αρχίσει τις σφαγές των Ελλήνων, την γενοκτονία. Τότε το παιχνίδι ήταν ο "θάνατός σου (του Ρωμιού) η ζωή μου (της νέας Τουρκίας που έφτιαχνε ο Κεμάλ)".

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου (αγγλ. Pontic Greek genocide), ήταν το τεράστιο κύμα σφαγών και η συστηματική καταστροφή των Ρωμιών, των γηγενών ελληνικών πληθυσμών του Πόντου, αλλά και περιοχών της δυτικής Μικράς Ασίας, Καππαδοκίας και ανατολικής Θράκης. Ήταν μια σφαγή που πραγματοποιήθηκε από το Κίνημα των Νεότουρκων και των Κεμαλιστών κατά τη χρονική περίοδο 1914-1923.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ήταν η εκτόπιση,η εξάντληση από έκθεση σε κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, οι πορείες θανάτου στην έρημο και συχνότατα οι εν ψυχρώ δολοφονίες ή εκτελέσεις. Ο αριθμός των θυμάτων έχει υπολογιστεί σε 353.000, περίπου ο μισός ποντιακός ελληνισμός.

Η γενοκτονία πραγματοποιήθηκε παράλληλα με γενοκτονίες και άλλων πληθυσμών, δηλαδή των Αρμενίων (που ήταν και η μεγαλύτερη σε απώλειες με 1,5 εκατομμύριο νεκρούς) αλλά και των Ασσυρίων.

Η άφιξη του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, στις 19 Μαΐου του 1919, στην Σαμσούντα (την αρχαία Αμισό που οι Τούρκοι το έκαναν εις Αμισόν=σ'Αμ'σον=Σαμσούν) σηματοδοτεί έξαρση του κινήματός του, με δράση των τσέτων κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Στις 29 Μαϊου, ο Κεμάλ ανέθεσε στον τσέτη Τοπάλ Οσμάν την επιχείρηση για τη διενέργεια μαζικών επιχειρήσεων κατά του τοπικού πληθυσμού. Έτσι πραγματοποιήθηκαν οι σφαγές και οι εκτοπίσεις των Ελλήνων στη Σαμψούντα και σε 394 χωριά της περιοχής, κατοικημένα από ελληνικούς πληθυσμούς.

Δεν θα καθοδηγήσουν βέβαια αυτές οι φοβερές μνήμες έναν απλό ποδοσφαιρικό αγώνα, ούτε είναι λόγος για να υποδαυλιστούν φανατισμοί. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος θα ξεχάσει. Γιατί ο πόνος εκείνα τα χρόνια ήταν πολύς και το αίμα που χύθηκε πολύ κι αυτό. Κι αν δεν γυρεύει πια εκδίκηση, τουλάχιστον απαιτεί την μνήμη.

Σύντομο χρονικό 1280-1453

Ολοκληρώνοντας το σύντομο χρονικό της περιόδου ανάμεσα στην ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης το 1261 από τους Λατίνους και την εν συνεχεία πτώση της στους Οθωμανούς το 1453, περιγράφω εδώ (στο τρίτο μέρος) την γεωπολιτική κυρίως κατάσταση στην περιοχή τον 14ο αιώνα μΧ.

**********

ΑΝΑΤΟΛΗ

Οι Σταυροφορίες και οι όποιες ενισχύσεις –έστω και σαν αντιπερισπασμοί- των Βυζαντινών από τη Δύση, λήγουν το 1270 με την 8η και τελευταία σταυροφορία.

Μετά τη μάχη του Βαφέως το 1302 η Μικρασία παραδίδεται οριστικά στις διαθέσεις των Τούρκων και η εξουσία των Εμίρηδων (μεταξύ των οποίων είναι και οι Οθωμανοί) γίνεται ουσιαστική. Η πτώση της Προύσας το 1327 είναι ορόσημο καθώς είναι η πρώτη πόλη που πέφτει στα χέρια των Οθωμανών και γίνεται πρωτεύουσά τους ενώ το 1347 καταλαμβάνεται η Καλλίπολη και οι Οθωμανοί διεκπεραιώνονται πλέον ελεύθερα στην Ευρωπαϊκή όχθη. Ως τότε έφθαναν εκεί αλλά μόνο σαν μισθοφορικά στρατεύματα των Βυζαντινών που μάχονταν μεταξύ τους σε εμφυλίους πολέμους 1321-1327 και 1341-1347. Οι εμφύλιοι αυτοί ενωτικών και ανθενωτικών αδυνατίζουν πολύ το κράτος και φέρνουν τους Τούρκους στην ευρωπαϊκή ακτή.

Την κρίσιμη εικοσαετία 1280-1300 οι Τούρκοι ήταν ακόμα σχετικά ανοργάνωτοι, πιο ευάλωτοι και αντιμετωπίσιμοι και οι Οθωμανοί δεν έχουν ακόμα αποκτήσει παντουρκική εμβέλεια. Την περίοδο αυτή το σταυροφορικό ιδεώδες είναι ακόμα ζωντανό και η διοργάνωση μιας 9ης σταυροφορίας είναι στα σχέδια των Νορμανδών [του Καρόλου] προκειμένου να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη και κατόπιν την Ιερουσαλήμ της οποίας είναι κατ’ όνομα Βασιλιάς, αλλά και στα σχέδια του Πάπα που θέλει να υποτάξει την Ανατολική Εκκλησία όχι δια της στρατιωτικής εισβολής και επιβολής όπως θέλει ο Κάρολος αλλά δια της παροχής προστασίας και ως εκ τούτου της αναγνώρισης των πρωτείων της Ρώμης από τον Ορθόδοξο κλήρο.

Με την λήξη των σταυροφοριών, την κατάληψη και των τελευταίων εδαφών των Φράγκων στην ακτή της Συρίας από τους Μαμελούκους της Αιγύπτου και την τελευταία και ανόητη 9η σταυροφορία των φανατικών που συνετρίβησαν και σφαγιάστηκαν μέχρις ενός το 1291 από τους Αιγυπτίους, καμιά δυτική βοήθεια δεν φαίνεται να είναι πλέον πιθανή για να σώσει την Βυζαντινή Αυτοκρατορία Οι Τούρκοι Εμίρηδες γίνονται κύριοι της υπαίθρου της Μικράς Ασίας, περισφίγγουν τις πόλεις στις οποίες κλείνεται ο ελληνικός πληθυσμός και κατακυριεύουν ουσιαστικά ολόκληρη την Ασιατική πλευρά της αυτοκρατορίας. Από το 1302 και μετά η επέλασή τους είναι πλέον αδύνατο να ανακοπεί.

ΔΥΣΗ

Μετά τον Μαρτίνο Δ’ που ανέρχεται στον παπικό θρόνο το 1282, η πραγματοποίηση της εκστρατείας κατάληψης των βυζαντινών εδαφών και της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους γίνεται βέβαιη. Ωστόσο τα νορμανδικά σχέδια ματαιώνονται χάρη σε ένα σχεδόν τυχαίο αλλά και παράλληλα συνωμοτικά οργανωμένο γεγονός, τον Σικελικό Εσπερινό, που ξεσηκώνει τους Σικελούς σε επανάσταση κατά των Νορμανδών και φέρνει τον Πέτρο της Αραγονίας στη Σικελία. Ο Σικελικός εσπερινός σώζει την Κωνσταντινούπολη από την εκστρατεία εναντίον της αλλά ο εκ δυσμών κίνδυνος δεν εξαφανίζεται ενώ –το σημαντικότερο- εκλείπουν οι προϋποθέσεις για δραστική επέμβαση της Δύσης προς σωτηρία της αυτοκρατορίας τώρα που ακόμα υπάρχει καιρός. Σύντομα, κατά τον 14ο αιώνα, αυτή η πιθανότητα θα εκμηδενιστεί καθώς οι Τουρκομάνοι εξαπλώνονται σε ολόκληρη την ύπαιθρο της Μικρασίας. Από το 1302, μετά τη μάχη του Βαφέως, οι Βυζαντινοί χάνουν κάθε δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης στον Μικρασιατικό χώρο και εκλείπει κάθε ελπίδα για δυτική βοήθεια ώστε να ανακαταλήφθεί μέρος έστω της Μικρασίας.

ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Οι Αλβανοί ανακήρυξαν τον Κάρολο Βασιλέα της Αλβανίας, ενώ οι Σέρβοι του Μιλιούτιν συμμάχησαν μαζί του. Όταν και οι Βούλγαροι συμμάχησαν κι αυτοί με τον Κάρολο οι ισορροπίες στην Βαλκανική ανατράπηκαν εντελώς. Ο Ανζού (ήτοι Ανδεγαυός, Νορμανδός) βασιλιάς της Σικελίας είχε ήδη φεουδαρχικά υποτελή του τον πρίγκιπα της Αχαΐας και συμμάχους του τον Δεσπότη της Ηπείρου και τους ηγεμόνες της Θεσσαλίας και Νέων Πατρών. Με την συμμαχία Αλβανών, Βουλγάρων και Σέρβων υπό την καθοδήγησή του, ο κλοιός γύρω από τον Μιχαήλ Η’ είχε σφίξει απελπιστικά.

Παρά την ματαίωση των σχεδίων του Καρόλου από τον Σικελικό Εσπερινό, ωστόσο στα τέλη του 13ου αιώνα η πόλη του Κωνσταντίνου νιώθει περικυκλωμένη και στις αρχές του 14ου οι Σέρβοι επιτίθενται νοτιότερα, καταλαμβάνουν τους Σκούπους και τις Σέρρες και απειλούν την Θεσσαλονίκη. Στην ουσία οι Σέρβοι είναι πλέον το πλέον δυνατό κράτος στα Βαλκάνια και επί Στεφάνου Ντουσάν επεκτείνονται και σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, ηττώνται όμως κι αυτοί το 1389 στο Κοσσυφοπέδιο από τους Τούρκους και σταδιακά υποτάσσονται στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπως και οι Βούλγαροι.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Συνεχίζονται οι εσωτερικές διαμάχες και οι εμφύλιοι πόλεμο με πρωταγωνιστές τους Κατακουζηνούς και με συγκρούσεις ενωτικών με ανθενωτικούς ενώ συνεχίζονται και μένουν αναπάντητες οι προσκλήσεις των Τούρκων που περνούν στην ευρωπαϊκή πλευρά της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας. Η διαίρεση είναι τόσο βαθιά που όταν η Πόλη πολιορκείται από τον Μωάμεθ, οι ανθενωτικοί προτιμούν την παράδοση στον Τούρκο παρά την πρόσδεση στον Πάπα. Ως αποτέλεσμα αυτού του διχασμού ο πολιορκητής Μωάμεθ δέχεται πληθλωρα πληροφοριών ενώ καταφέρνει να ρίχνει το ηθικό των πολιορκημένων. Ο τελετυταίος αυτοκράτορας μάχεται για την Κωνσταντινούπολη με ελάχιστους υπερασπιστές εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι Λατίνοι. Το μεγάλο κανόνι του Ουρβανού πλήττει σοβαρά τα τείχη που έχουν μείνει ακατάλυτα για χίλια χρόνια. Το εσωτερ9ικό μέτωπο είναι τόσο διαιρεμένο και βαθιά αλληλομισούμενο που η προέλαση του Μωάμεθ του Πορθητή είναι πλέον δυνατή και η πτώση επί θύραις.

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ – ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ

Οι Σταυροφορίες τελειώνουν με την 8η το 1270 και μία μόνο που οργανώνεται από φανατικούς πιστούς το 1291 καταλήγει σε σφαγιασμό των Μωαμεθανών της Άκκρας και στη συνέχεια σε σφαγιασμό όλων των φανατικών θρησκόληπτων της σταυροφορίας. Όλες οι κτήσεις των Φράγκων στην ακτή της Συρίας καταλαμβάνονται από τους Μαμελούκους της Αιγύπτου το 1291. Οι Τούρκοι εμίρηδες μένουν «άεργοι» και ειρηνικοί καθώς οι Μογγόλοι από την μια και οι Μαμελούκοι της Αιγύπτου από την άλλη καλύπτουν με κρατική οργάνωση τις περιοχές αυτές. Ο δυναμισμός και ο τυχοδιωκτισμός των Τουρκομάνων Εμίρηδων δεν μπορεί πλέον να εκδηλωθεί αλλού παρά στην Μικρασία. Έτσι οι Οθωμανοί το [εμιράτο του Οσμάν] γίνονται ο πιο δυναμικός κλάδος των Τούρκων που προσελκύουν όλο το δυναμικό αυτών των φυλών καθώς γειτονεύουν με την χριστιανική Αυτοκρατορία και μπορούν να τής κηρύξουν Τζιχάντ προκειμένου να αποσπάσουν εδάφη και λάφυρα. Όλο το δυναμικό που απασχολείτο επί τρεις αιώνες στην Μέση Ανατολή με μάχες κατά των Φράγκων και των Μογγόλων, βρίσκεται άεργο, ενώ το Οθωμανικό Εμιράτο, είναι εκείνο που διαθέτει γείτονα μια χρυσοφόρα κότα, την Κωνσταντινούπολη και τα ευρωπαϊκά εδάφη. Εκεί λοιπόν συγκεντρώνονται οι μαχητές του ισλάμ για την νέα Τζιχάντ.

Μετά το 1300 σταδιακά κατακτούν ολόκληρη τη Μικρασία και ως το 1350 εξαπλώνονται στην Βαλκανική την οποία κατακτούν περί το 1400, ενώ με την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453 αποκτούν Πρωτεύουσα που τους καθιστά Αυτοκρατορία για πολλούς αιώνες.

Μια πολύ κρίσιμη περίοδος για το Βυζάντιο

Χτες έγραψα για ένα σπουδαίο γεγονός του 1261μΧ, την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τον Μιχαήλ Παλαιολόγο και την αποκατάσταση της ρωμαϊκής (βυζαντινής) εξουσίας στην Πόλη του Κωνσταντίνου, την Βασιλεύουσα, που από το 1204 ανήκε στους Λατίνους.

Εικοσιένα χρόνια αργότερα, το 1282μΧ κάποια πολιτικά γεγονότα έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην μετέπειτα πορεία του ρωμαϊκού (βυζαντινού) κράτους που οδήγησαν τελικά στην άλωσή του από τους Οθωμανούς. Γι αυτό τον λόγο, θα περιγράψω σήμερα την κατάσταση στην Βαλκανική και την Μικρασία γύρω στο 1280 ώστε να γνωρίζουμε το πλαίσιο μες στο οποίο υπήρξαν οι κρίσιμες εξελίξεις.

***

Η κατάσταση που είχε διαμορφωθεί μετά την ουσιαστική κατάλυση του Σελτζουκικού κράτους και την διάχυση ανοργάνωτων τουρκικών φυλών στη Μικρασία με την δημιουργία ανεξάρτητων εμιράτων είχε γίνει απελπιστική για το Βυζάντιο και ουσιαστικά είχε δημιουργήσει συνθήκες ερήμωσης της υπαίθρου και επικράτησης πλήρους αναρχίας έξω από τα τείχη των πόλεων.

Το κρίσιμο έτος 1282 σημειώθηκε μια καμπή που επηρέασε ουσιαστικά το μέλλον της περιοχής. Με τη βοήθεια της Δύσης, ξεπεράστηκε ο τουρκικός κίνδυνος και ανακτήθηκε από τους Έλληνες Χριστιανούς η Μικρασία, όχι μόνο τυπικά αλλά και με εγκατάσταση νέων πληθυσμών. Μέχρι τότε βέβαια, η κατάσταση έδειχνε απελπιστική.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΣΗ ΓΥΡΩ ΣΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΕΤΟΣ 1282

Λεπτομερέστερα, τα μέτωπα που έχει να αντιμετωπίσει η Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης στην Ανατολή [Μικρασία] αλλά και στη Δύση [Βορείως με Βουλγαρία, Σερβία], πέρα από το Ιόνιο με Νορμανδούς της Σικελίας αλλά και στο εσωτερικό μέτωπο με τον διχασμό κλήρου και λαού σε ενωτικούς και ανθενωτικούς είναι σε γενικές γραμμές τα ακόλουθα:

Α.- ΜΙΚΡΑΣΙΑ:

Ο κίνδυνος των Τούρκων, και η κρισιμότητα της περιόδου 1243-1283

Η εισβολή των Μογγόλων και η ήττα του Σουλτανάτου του Ικονίου με την ουσιαστική διάλυσή του το 1243 επιφέρει ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση και αναρχία στη Μικρασία. Δημιουργούνται πολλά ανεξάρτητα εμιράτα που έχουν στόχο τις επιδρομές και τις δηώσεις χωρίς να μπορούν να εγκαθιδρύσουν στοιχειώδεις πολιτικές δομές και να χτίσουν κάτι στη θέση των ερειπίων που αφήνουν. Η περίοδος αυτή δημιουργεί συνθήκες πληθυσμιακής ερήμωσης ολόκληρων περιοχών ενώ οι κάτοικοι των πόλεων κλείνονται στις πόλεις τους που περικυκλώνονται από ατάκτους και βρίσκονται ουσιαστικά υπό συνεχή πολιορκία. Οι πόλεις πέφτουν αμαχητί με τον τρόπο αυτό η μία μετά την άλλη και η βυζαντινή εξουσία στη Μικρασία γίνεται εξουσία-φάντασμα που εξαντλείται σε μερικά παράλια φρούρια και ελάχιστες περιοχές κοντά στην πρωτεύουσα ή στα βορειοδυτικά παράλια της Προποντίδας.

Η κατάσταση στη Μικρασία είναι μια διαδικασία συνεχούς διάλυσης και φθοράς που παραδίδει την βυζαντινή κυριαρχία στην τουρκική χωρίς ημερομηνίες κατάληψης εδαφών, χωρίς πολιορκίες, μάχες κλπ. Είναι μια παράδοση άνευ όρων μετά από εξάντληση. Η κεντρική εξουσία αδυνατεί να περιορίσει το φαινόμενο καθώς δεν διαθέτει τις πολλές και πολύ υπέρτερες των Τούρκων δυνάμεις που απαιτούνται για εκκαθαρίσεις τέτοιας έκτασης.

Το κρίσιμο έτος 1282 η κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς από τα χέρια των Βυζαντινών όπως και από την σκιώδη αρχή των Σελτζούκων. Η Μικρασία έχει καταληφθεί ουσιαστικά από τους Τουρκομάνους-Τούρκους εμίρηδες που τυπικά και μόνο είναι υποτελείς του Βυζαντινού Αυτοκράτορα ή του Σελτζούκου Σουλτάνου, ουσιαστικά όμως είναι απόλυτοι κυρίαρχοι των περιοχών τους, φοβούνται μόνο τους Μογγόλους και προσπαθούν να επεκταθούν σε βάρος Χριστιανικών εδαφών και πληθυσμών ώστε να εφαρμόσουν την Τζιχάντ. Ακόμα πάντως υπάρχει η Βυζαντινή παρουσία, στις πόλεις και τα Κάστρα, ενώ οι αυτοκράτορες εκπροσωπούν την νομιμότητα. Η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας και το Βασίλειο της Αρμενίας είναι αρκετά αδύναμα για να αντιμετωπίσουν από μόνα τους την Τουρκική εξάπλωση και λειτουργούν αμυντικά στηριζόμενα και αυτά, όπως και η Κωνσταντινούπολη στην κατά καιρούς συμμαχία με τους Μογγόλους που μόνο αυτοί εκφοβίζουν τους Τούρκους χωρίς όμως και να μπορούν να τους περιορίσουν σημαντικά αφού οι Εμίρηδες αποσύρονται για λίγο και μετά την αποχώρηση των Μογγόλων συνεχίζουν τη δράση τους.

Β.- ΔΥΣΗ:

Το ζήτημα της απειλής και της έλλειψης ή παροχής βοήθειας από την Δύση

Οι Νορμανδοί και ο Βασιλιάς τους Κάρολος των Ανζού, με αφετηρία τη Σικελία και τη Νότια Ιταλία ονειρεύονται –μέχρι το 1282- μια παγκόσμια αυτοκρατορία που θα περιλαμβάνει απαραίτητα την Κωνσταντινούπολη. Προς τον σκοπό αυτό προσπαθούν να πείσουν τον Πάπα να επιτρέψει μια νέα σταυροφορία για επανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Νορμανδούς στο όνομα της Δυτικής Καθολικής Εκκλησίας. Η προσπάθεια των Βυζαντινών για να αποκρούσουν αυτή την απειλή γίνεται με την προσπάθεια των αυτοκρατόρων να υποτάξουν την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία στον Πάπα αναγνωρίζοντάς του το 1274 στη σύνοδο της Λυών το πρωτείο και να ενταχθούν έτσι στο δυτικό στρατιωτικό σύστημα με αποτέλεσμα να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους, και παράλληλα να τύχουν προστασίας και βοήθειας από την Δύση έναντι της Τουρκικής απειλής αλλά και να εξασφαλίσουν τα σύνορά τους στην Βαλκανική.

Με τους Πάπες Γρηγόριο Γ΄ και Νικόλαο Γ’, μέχρι το 1281, η πολιτική της ενώσεως των Εκκλησιών που ασκεί ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος έχει ανταπόκριση και τουλάχιστον οι Πάπες δεν επιτρέπουν Νορμανδική Εκστρατεία κατά της Κωνσταντινούπολης. Δεν φτάνουν ακόμα στο σημείο να διατάξουν σταυροφορία για την διάσωσή της από τον Τουρκικό κίνδυνο που δεν είναι εξ άλλου άμεσα ορατός, όμως λειτουργούν ως η κύρια ανάσχεση στον από δυσμάς κίνδυνο.

Γ.- ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ:

Ο από βορρά κίνδυνος και η περικύκλωση της αυτοκρατορίας

Στην Βαλκανική οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι έχουν συμμαχήσει με τον Κάρολο των Ανζού και τους Νορμανδούς, και απειλούν την Αυτοκρατορία αναμένοντας όμως να κινηθούν μόλις επιτευχθεί ευρύτερη συμφωνία υπό την διαταγές του Πάπα ώστε η κίνηση να είναι νομιμοποιημένη και να έχει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας.

Επίσης, και καθώς η αυτοκρατορία έχει ανακτηθεί το 1261 από τους Φράγκους όχι από το σύνολο των Ελλήνων αλλά από τους ηγέτες της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας, υπάρχουν αρκετοί διεκδικητές του θρόνου της Αυτοκρατορίας ενώ το Δεσποτάτο της Ηπείρου κυρίως αλλά και το σύνολο των φραγκικών δουκάτων και πριγκιπάτων της κυρίως Ελλάδας αποτελούν εν δυνάμει αντιπάλους της Κωνσταντινούπολης.

Δ..- ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ:

Ενωτικοί και ανθενωτικοί, μια κόντρα που φτάνει μέχρι τη διάλυση του Κράτους

Τέλος, υπάρχει ένα εσωτερικό μέτωπο ενωτικών με ανθενωτικούς που κοχλάζει και μπορεί εύκολα να προκαλέσει εξεγέρσεις και στάσεις ενάντια σε σχέδια που θα ρίχνουν το βάρος προς την μία ή την άλλη πλευρά. Η μάχη για το αν θα είναι ο εκάστοτε Πατριάρχης ενωτικός ή ανθενωτικός είναι έκφραση μιας βαθιάς διαίρεσης μεταξύ των αρχόντων αλλά και του λαού που δεν επιτρέπει δράση με συντονισμό όλων των δυνάμεων της αυτοκρατορίας σε όποια πολιτική κριθεί συμφέρουσα κάποια στιγμή.

Ε.- ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ- ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ

Στη Μέση Ανατολή, μετά τις 8 σταυροφορίες [1096-1270] και την αντεπίθεση των Τούρκων Εμίρηδων [Σαλαντίν, Σουλεϊμάν κλπ.] και των Αιγυπτίων Μαμελούκων έχουν καταλυθεί σχεδόν όλες οι Φράγκικες κτήσεις πλην των φρουρίων πόλεων της Άκκρας, της Τύρου και της Αντιόχειας. Το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ παραδόθηκε τυπικά στον Κάρολο αλλά ουσιαστικά δεν υπήρχε καμιά σπουδαία κτήση παρά μόνο πολιορκημένες περιοχές καθώς και η Κύπρος είχε ήδη πουληθεί από τον Ριχάρδο της Αγγλίας στους Λουζινιάν. Οι Μωαμεθανοί δεν ένιωθαν πλέον καμιά σοβαρή πίεση από τους Φράγκους στις ακτές της Συρίας και η μόνη περίπτωση επιδρομών με την επίκληση του Τζιχάντ, του Ιερού Πολέμου δηλαδή κατά απίστων, παρέμενε η επέκταση στην Μικρασία και αργότερα στην Βαλκανική χερσόνησο.

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗΣ

Στην ουσία, πραγματική εξουσία η Κωνσταντινούπολη ασκεί μόνο σε μια στενή λουρίδα στην Προποντίδα, και στα παράλια της Θράκης και της Μακεδονίας. Οι Βούλγαροι και οι Σέρβοι μπορούν κατά βούληση να μπαινοβγαίνουν στις περιοχές της Θράκης και της Μακεδονίας και να τρομοκρατούν ή να καταλαμβάνουν προσωρινά ακόμα και μεγάλες πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη, οι Σέρρες, η Καβάλα κλπ. Οι Τούρκοι φτάνουν μέχρι και έξω από τα τείχη των παραλιακών και μη πόλεων όπως η Φιλαδέλφεια, η Νικομήδεια, η Νίκαια η Προύσα η Ποντοηράκλεια κλπ. και η τροφοδοσία αυτών των πόλεων συχνά εξασφαλίζεται είτε μέσω θαλάσσης είτε με εκστρατείες.

Οι περιοχές που βρίσκονται έξω από τις στενές λουρίδες όπου η Κωνσταντινούπολη μπορεί να επιβάλει την εξουσία της, λεηλατούνται συχνά και υπόκεινται στη συνεχή πίεση να αλλαξοπιστήσουν είτε στην θρησκευτική εξουσία των μουσουλμάνων είτε στην πολιτική εξουσία των Χριστιανών βασιλέων της Σερβίας και της Βουλγαρίας. Παράλληλα η θρησκευτική διαμάχη για ένωση ή αποχωρισμό διαλύει τον κορμό του Κράτους και καθιστά τους μισούς υπηκόους της Αυτοκρατορίας προδότες στα μάτια των άλλων μισών και αντίστροφα.

Η διαλυτική αυτή κατάσταση δείχνει πως τα χρόνια αυτά είναι πλέον τα κρισιμότερα για την επιβίωση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας σαν συνέχειας του Ρωμαϊκού Κράτους, σαν κληρονόμου του ελληνισμού της αρχαιότητας και σαν φύλακα και διαφωτιστή της ορθόδοξης χριστιανοσύνης.

Στο δίλημμα «με ποιους πας και ποιους αφήνεις» ο Μιχαήλ απάντησε σαφέστατα και προτίμησε να στηριχτεί στη βοήθεια της Δύσης θυσιάζοντας τα πρωτεία του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και την ορθόδοξη ερμηνεία των Γραφών με την υποταγή στον Πάπα και την εξασφάλιση της συμμαχίας των Λατίνων που εκείνο τον καιρό βρίσκονταν πραγματικά σε μια στρατιωτική ακμή και η ισχύς τους ήταν αδιαμφισβήτητη και ικανή να διασώσει την αυτοκρατορία.

Ο ΝΕΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1204, τα ελληνικά κράτη που αναπτύχθηκαν πήραν χαρακτήρα όλο και περισσότερο ελληνικό χάνοντας και την οικουμενικότητα αλλά και την έντονη χριστιανικότητα του Βυζαντίου. Στα πλαίσια αυτά αναπτύχθηκαν πολιτιστικές και πολιτικές, αλλά και θρησκευτικές απόψεις, για ένα ξανακοίταγμα της ιστορίας και για μια νέα θεώρηση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Σε αυτό βοήθησε η αναγέννηση που άρχισε να επηρεάζει σιγά-σιγά τις Ιταλικές πόλεις και να μεταφέρεται αυτούσια στην απέναντι ακτή του Ιονίου και της Αδριατικής.

Η επανασύνδεση με την Δύση, και η προπαγάνδα υπέρ της ένωσης των εκκλησιών είχε μέσα της πολλά χαρακτηριστικά εθνικισμού, ενώ η προσκόλληση στην ανθενωτική πολιτική και στην Ορθοδοξία είχε μέσα της πολλά στοιχεία οικουμενισμού και παραδοσιακού ανθελληνισμού.

Η πολιτική των ενωτικών έμοιαζε περισσότερο μοιρολατρική και αμυντική, ενώ των ενωτικών έμοιαζε περισσότερο ακμαία και επιθετική. Αν και λιγότεροι οι ενωτικοί, είχαν μαζί τους τους φιλοσόφους, τα νέα πνεύματα, τις πιο ισχυρές δυνάμεις του ελληνισμού. Έτσι δικαιολογείται η επιλογή του Μιχαήλ [και μετέπειτα του Κωνσταντίνου] να στηριχτούν σε αυτές τις νέες δυνάμεις και έτσι εξηγείται επίσης και η τελική επικράτησή τους.

Αύριο θα γράψω για τα σημαντικά γεγονότα του 1282 μΧ που καθόρισαν εν πολλοίς τις μετέπειτα εξελίξεις.

ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ

Τον Δεκαπενταύγουστο γιορτάζουμε μία από τις πιο σημαντικές και λαμπρές γιορτές της Ορθοδοξίας, την Κοίμηση της Θεοτόκου. Είναι η ημέρα που έγινε η μετάβαση της Παναγίας από τη ζωή στον ουρανό. Την έθαψαν στην Γεσθημανή και -κατά την γνωστή μέθοδο- ο τάφος της τρεις μέρες μετά βρέθηκε ανοιχτός και το πτώμα έλειπε, άρα αναστήθηκε!

Εν πάση περιπτώσει, αυτό γιορτάζουμε στις 15/8 κάθε χρόνου, ενώ έχουμε ένα άλλο γεγονός που θα μπορούσαμε κι αυτό να το γιορτάζουμε ή έστω να το υπενθυμίζουμε επετειακά. Δεν είναι και μικρό, πρόκειται για την ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΙΣΟΔΟ του Μιχαήλ Παλαιολόγου στην ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ μετά την ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ της Κωνσταντινούπολης που βρισκόταν στα χέρια των Λατίνων. Το γεγονός αυτό συνέβη στις 15 Αυγούστου του 1261, κι αφού επί 57 χρόνια (από το 1204) η Πόλη βρισκόταν στα χέρια των Λατίνων. Η Πόλη είχε πέσει σε ελληνικά χέρια από τις 25 Ιουλίου, δηλαδή, πριν από 20 μέρες.

Θα δώσω μερικά ιστορικά στοιχεία για το κλίμα που επικρατούσε εκείνη την εποχή και το κατόρθωμα του Παλαιολόγου που ήταν στρατηγός στην Αυτοκρατορία της Νίκαιας με αυτοκράτορα τον Ιωάννη Λάσκαρη, τον οποίο και ανάτρεψε μόλις πήρε την Πόλη.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ 13ου αι.

Μετά το 1204 και την κατάκτηση της Αυτοκρατορίας από τους Λατίνους, η κατάσταση στη Βαλκανική και τη Μικρασία είναι συγκεχυμένη καθώς πολλά ελληνικά και φραγκικά κράτη παλεύουν για κατάχτηση των εδαφών της Αυτοκρατορίας ενώ Σέρβοι και Βούλγαροι στη Βαλκανική και Σελτζούκοι Τούρκοι στη Μικρασία διεκδικούν επίσης επικυριαρχία και μερίδια εξουσίας.

Τα μεγαλύτερα ελληνικά κράτη, η Αυτοκρατορία της Νίκαιας, η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας και το Δεσποτάτο της Ηπείρου βρέθηκαν σε συγκρούσεις με τους Λατίνους αλλά και μεταξύ τους έκαναν εμφυλίους πολέμους για ανάκτηση όσο περισσοτέρων εδαφών μπορούσαν από την παλιά έκταση της Αυτοκρατορίας.

Η τελική μάχη μεταξύ Ηπείρου και Νίκαιας, έφερε τους Νικαιώτες με τον Θεόδωρο Β’ Λάσκαρη να έχουν καταλάβει σημαντικές κτήσεις στη Μακεδονία αλλά και τους Δεσπότες της Ηπείρου να συμμαχούν με τους Νορμανδούς για να αντιμετωπίσουν την εξ ανατολών απειλή και να επιτρέπουν στον Μανφρέδο [που από το 1258 επίσημα είναι ο Βασιλιάς της Σικελίας και Νάπολης] να αποκτήσει προγεφυρώματα σε Δυρράχιο, Αυλώνα, Βεράτιο και Κέρκυρα.

Τον Αύγουστο του 1258 πέθανε ο Αυτοκράτωρ της Νίκαιας Θεόδωρος Β’ Λάσκαρης και αντιβασιλέας ορίστηκε –μετά από κάποιες ίντριγκες- ο ικανότατος στρατηγός Μιχαήλ Παλαιολόγος, με βασιλέα τον ανήλικο Ιωάννη Λάσκαρη. Ο Μιχαήλ ήταν στρατηγός με εξαιρετικές ικανότητες και χάρη στις δικές του ενέργειες κυρίως κατάφερε η ελληνική αυτοκρατορία να ανακτήσει την Κωνσταντινούπολη και να διώξει από την Βασιλεύουσα τους Φράγκους.

Στην Ήπειρο ο Μιχαήλ Β΄ Δούκας το 1258 συνήψε συμμαχία που επισφραγίστηκε και με γάμου συγγένεια με τον Μανφρέδο της Σικελίας, ενώ εξασφάλισε και τρίτο σύμμαχο τον Γουλιέλμο Βιλλαρδουίνο της Αχαΐας που ήταν ικανότατος στρατηγός και είχε σπουδαίο όνομα ως ηγέτης. Ο Μιχαήλ Δούκας είχε έντονα ανταγωνιστικές διαθέσεις απέναντι στη Νίκαια και προτιμούσε ένα είδος ανεξαρτησίας μιας Ελληνοαλβανικής περιοχής στηριγμένης στη συμμαχία με τους δυτικούς συμμάχους της Σικελίας κυρίως αλλά παράλληλα είχε και μια έντονη τάση στήριξης της Ορθοδοξίας και του ανθενωτικού πνεύματος που επικρατούσε στους αντι--λατινικούς κύκλους της παλιάς βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Η ΜΑΧΗ ΣΤΗ ΒΕΡΟΙΑ [1258]

Μετά από πλήθος μικρότερων ή μεγαλύτερων συγκρούσεων και αντιμαχιών, τελικά τον Δεκέμβριος του 1258 στη Βέροια συγκρούεται ο Ιωάννης Παλαιολόγος, που τον είχε στείλει ο Μιχαήλ Παλαιολόγος, με στρατεύματα της τριπλής συμμαχίας Ηπείρου, Μανφρέδου της Σικελίας και Φράγκων και ηττάται από ένα σώμα Βλάχων υπό την διοίκηση του Ιωάννη Δούκα, νόθου γιου του Μιχαήλ Β΄ της Ηπείρου. Ωστόσο ο καιρός της τελικής μάχης ήταν φανερό ότι πλησίαζε και πραγματικά η τελική σύγκρουση έγινε στην Πελαγονία τον επόμενο χρόνο.

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΠΕΛΑΓΟΝΙΑΣ [1259]

Την άνοιξη του 1259 ετοιμάστηκαν τα δύο στρατόπεδα για τη μεγάλη σύγκρουση.

• Από την μια ήταν ο Μιχαήλ Β΄ Δούκας της Ηπείρου με τους Λατίνους, τον Γουλιέλμο και τους υποτελείς του Δούκα των Αθηνών, τον Μαρκήσιο της Βοδονίτσας, τον Βαρόνο των Θηβών, τον βαρόνο των Σαλώνων και τους Τριτημόριους της Εύβοιας, ενώ ενημερώθηκε για να ενωθεί με τους στρατούς και ο Μανφρέδος. Έλληνες, Βλάχοι Γάλλοι και Γερμανοί αποτελούσαν το στράτευμα των συμμάχων Ηπείρου, Σικελίας και Αχαΐας.

• Η αυτοκρατορία της Νίκαιας ετοίμασε στρατό και τον έστειλε στη Θεσσαλονίκη για την τελική σύγκρουση, συγκεντρώνοντας μισθοφόρους από όλες τις πλευρές, Τούρκους, Κουμάνους, Ούγγρους, Βουλγάρους, Σέρβους, ακόμα και Γερμανούς, οι οποίοι ενώθηκαν με τα ελληνικά στρατεύματα νότια της Αδριανούπολης.

Ο Ιωάννης Παλαιολόγος προχώρησε δυτικά και κατέλαβε Καστοριά, Αχρίδα, Βεράτιο και άλλες πόλεις στην Αδριατική. Κατέφθασαν οι ενισχύσεις του Μανφρέδου ενώ κατέφθασε και ο στρατός του Βιλλαρδουίνου. Η τελική εγκατάσταση των δύο στρατών ήταν των μεν Νικαιωτών στη Μακεδονία των δε συμμάχων στην Λαμία. Η τελική σύγκρουση προσδιορίστηκε στην κοιλάδα της Πελαγονίας στη Μακεδονία.

Μεγάλο πλεονέκτημα των Νικαιωτών ήταν η ενιαία διοίκηση ενώ στον στρατό των Συμμάχων υπήρχαν πολλές κεφαλές χωρίς συγκεκριμένο κοινό σχέδιο και ενιαία διοίκηση. Μάλιστα ένα αναπάντεχο επεισόδιο που συνέβη πριν την μάχη οδήγησε τους Ηπειρώτες να αποχωρήσουν η να περάσουν μερικοί στην πλευρά του Ιωάννη Παλαιολόγου, με αποτέλεσμα να καταλήξει η μάχη να μεταβληθεί σε καθαρή σύγκρουση Λατίνων με Έλληνες.

Η σύγκρουση απέβη νικητήρια για τους Έλληνες. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους στρατιωτικούς θριάμβους της εποχής. Κατελήφθη σχεδόν όλη η Ήπειρος, τα Γιάννινα και η Άρτα ενώ διέφυγαν στα νησιά του Ιονίου οι ηγέτες του Δεσποτάτου και συνελήφθη και στάλθηκε αιχμάλωτος στη Νίκαια ο Γουλιέλμος Βιλλαρδουίνος. Η μάχη αυτή έκρινε και την τύχη της Πόλης.

ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ [1261]

Για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης ο Μιχαήλ Παλαιολόγος έκλεισε συμφωνίες με Σελτζούκους, Βουλγάρους και Μογγόλους και έκλεισε συμφωνία [στο Νυμφαίο 13 Μαρτίου 1261] με την Γένοβα παραχωρώντας της όλα τα προνόμια που διέθεταν ως τότε οι Βενετοί για να τον βοηθήσουν στον δια θαλάσσης αποκλεισμό της Πόλης. Ωστόσο δεν χρειάστηκε τελικά η πολιορκία καθώς από τυχαία συμβάντα ελληνικά στρατεύματα πέρασαν μέσα στην πόλη κρυφά και την κατέλαβαν στις 25 Ιουλίου 1261.

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΩΝ

Στις 15 Αυγούστου 1261 εισήλθε στην Πόλη από την Χρυσή Πύλη ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος και στέφθηκε Αυτοκράτορας, ενώ ο νόμιμος κληρονόμος Ιωάννης Λάσκαρης τυφλώθηκε και φυλακίστηκε στη Νίκαια. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε παλινορθωθεί αλλά υπό νέα πλέον δυναστεία, των Παλαιολόγων. Η δυναστεία των Λασκάρεων την είχε κρατήσει ζωντανή «εν εξορία» επί 57 χρόνια [1204-1261] κι έληξε άδοξα με την ανάκτηση της Βασιλεύουσας.

ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗΣ

*** Η Άνοδος του ηθικού των ελληνικών και χριστιανικών πληθυσμών ήταν η πρώτη και σπουδαιότερη συνέπεια της ανάκτησης της Βασιλεύουσας που ήταν και η πρώτη ουσιαστική νίκη από την εποχή του Βασιλείου του Β’ του επονομαζόμενου «Βουλγαροκτόνου». Οι ήττες στο Ματζικέρτ [1071] στο Βρινδήσιο [1071] και στο Μυριοκέφαλο [1183] καθώς και η άλωση της πόλης [1204] είχαν εξουθενώσει τους ελληνικούς και τους χριστιανικούς πληθυσμούς που είδαν να εκδιώκονται από την Μικρασία, την Νότια Ιταλία και τη Βαλκανική και για πρώτη φορά ανακτούσαν ένα τμήμα της χαμένης αυτοκρατορίας, το πιο σημαντικό, την Βασιλεύουσα πόλη.

*** Οι κίνδυνοι παλινόρθωσης των Φράγκων ήταν εμφανείς καθώς οι δυνάμεις τους είχαν μείνει κατ’ ουσίαν ακέραιες και σχεδίαζαν τη ρεβάνς. Πετυχημένοι χειρισμοί του Μιχαήλ Παλαιολόγου κατάφεραν να αναστείλουν αυτή την τάση και να διασώσουν την Αυτοκρατορία έστω κι αν τα εδάφη της ήταν περιορισμένα. Στόχος του Μιχαήλ ήταν να ενώσει τα ελληνικά κράτη [Ηπείρου, Πόντου] και να ανακτήσει όσα από τα Φραγκικά εδάφη ήταν δυνατόν, ενώ έπρεπε να αποκρούει τους Τούρκους ανατολικά και τους Βουλγάρους και Σέρβους στον Βορρά.

*** Η Σερβία και η Βουλγαρία είχαν πλέον συγκροτήσει αξιόμαχους στρατούς που κατέληξαν στη δημιουργία της Δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας και της Σερβικής Αυτοκρατορίας Σέρβων και Ρωμαίων όπως την ονόμασε ο μεγάλος Στέφανος Ντουσάν. Ο Μιχαήλ είχε να αντιμετωπίσει αξιόμαχα στρατεύματα με εθνικούς πλέον πληθυσμούς πίσω τους που δεν ήταν νομάδες αλλά από εκατονταετίες εγκατεστημένοι σε εδάφη που θεωρούσαν πάτρια εδάφη και είχαν κάθε λόγο να τα υπερασπίζονται μέχρις εσχάτων.

Ευτύχης Μπιτσάκης

Πέθανε ο Ευτύχης Μπιτσάκης, ένας επιστήμονας, άνθρωπος, ένας γενναίος που οι δωσίλογοι τον έστειλαν 7,5 χρόνια εξορία. Τα βιβλία του ακόμα διαβάζονται, όχι βέβαια μόνο από μαρξιστές, αλλά, από φιλομαθείς. Αντί άλλου χαιρετισμού, δυο τρία δικά του λόγια από μια συνέντευξή του (στην Άννα Καλαφάτη).

"Η θρησκεία κατά τον Μαρξ είναι καταφύγιο για το αλλοτριωμένο ανθρώπινο όν. Είναι ένας φανταστικός κόσμος, μεταφυσικό καταφύγιο, απατηλό φως παρηγοριάς. Ταυτόχρονα είναι το όπιο του λαού. Ο καπιταλισμός έχει αγγίξει τα ιστορικά του όρια. Σε εποχές δυστυχίας και ανασφάλειας όπως η δική μας, οι άνθρωποι αναζητούν καταφύγια. Έναν κόσμο πέρα από την κοιλάδα των δακρύων. Ο καπιταλισμός εκμεταλλεύεται αυτή την ανάγκη."

Μια αποτίμηση ενός πρόξι πολέμου των υπερδυνάμεων

Τώρα που ο πόλεμος στην Ουκρανία φαίνεται να οδεύει προς το τέλος του, ας κάνουμε μια πρόχειρη αποτίμηση του τί έγινε εκεί αυτά τα χρόνια.

Η Ουκρανία μπλέχτηκε με την θέλησή της και με τους εκπροσώπους της, Πρόεδρο, Βουλή, στρατό, σε ένα παιχνίδι υπερδυνάμεων. Η μία εκ των δύο υπερδυνάμεων -οι ΗΠΑ του Μπάιντεν- την χρησιμοποίησε για να πιέσει την άλλη -την Ρωσία του Πούτιν- κι η δεύτερη αντέδρασε.

Και οι δύο αντίπαλοι χρησιμοποίησαν Ουκρανούς της μιας πλευράς (Αζοφ, πατριώτες, Ζελένσκι, διανοούμενοι κτλ) για τις ΗΠΑ ή της άλλης (Ρωσόφωνοι και Ρώσοι της Κριμαίας και του Ντονμπάς) για τον Πούτιν. Στο τέλος ξέσπασε ένας πόλεμος των υπερδυνάμεων εκ των οποίων η μία (Ρωσία) τον διεξήγαγε με δικά της στρατεύματα κι άλλη (ΗΠΑ) δια αντιπροσώπων (Ουκρανικός στρατός+ βοήθειες). Ήταν ένας πρόξι πόλεμος (δι αντιπροσώπων) καθώς μια σύγκρουση ανάμεσα στις δυο μεγαλύτερες πυρηνικές δυνάμεις του πλανήτη δεν μπορούσε να γίνει απευθείας. Στην σύγκρουση αυτή η μια χώρα (Ρωσία) φάνηκε ανθεκτική αφού δεν κατέρρευσε παρά τις οικονομικές κυρώσεις που υπέστη ενώ η άλλη (ΗΠΑ) μετά από 3,5 χρόνια αποδέχτηκε την ήττα της γιατί άλλαξε Πρόεδρο (Τραμπ αντί Μπάιντεν) κι ο νέος βρήκε την σύγκρουση αυτή ανόητη και ασύμφορη.

Σε όλη αυτή την υπόθεση εμπλέκονται από την πλευρά των ΗΠΑ οι ευρωπαϊκές δυνάμεις με συνεισφορά χρημάτων, όπλων και πολυλογίας και από την πλευρά της Ρωσίας οι δυνάμεις της Βόρειας Κορέας και της Λευκορωσίας.

Στο μέσον αυτής της σύγκρουσης, εμπλέκεται η ίδια η Ουκρανία -που αποτέλεσε και το πεδίο της μάχης- γιατί ο Καραγκιόζης Ζελένσκι προτίμησε να το παίξει Λεωνίδας αντί να βρει την ισορροπία μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας όπως ακριβώς είχε υποσχεθεί προεκλογικά στους Ουκρανούς και τον εξέλεξαν.

Φυσικά τα θύματα είναι οι πεσόντες στρατιώτες Ουκρανοί και Ρώσοι, οι άμαχοι Ουκρανοί και η ίδια η χώρα που ξεπουλήθηκε μέχρι δεκάρας για να ξεπληρώσει ο Ζελένσκι τα χρέη ενός πολέμου που δεν ήταν δικός του αλλά τον μετέτρεψε στις προσωπικές του φαντασιακές Θερμοπύλες.

Όλα αυτά για την σωστή πλευρά της ιστορίας είναι λόγια του αέρα, καθώς η ιστορία γέρνει πάντα με τους νικητές κι εδώ νικητής είναι ο Πούτιν με την πονηρή συνεισφορά του Τραμπ που μετέτρεψε μιαν νέα αμερικανική τραγωδία (κοντά στο Βιετνάμ και το Αφγανιστάν) σε προσωπικό του θρίαμβο που θα τού αποφέρει και ένα γυαλιστερό Νόμπελ Ειρήνης.

Θέλουμε πίσω την ζωή μας

Ο πρωθυπουργός θα εξαγγείλει -λέει- στην έκθεση ένα επίδομα 250 ευρώ για τους συνταξιούχους. Δεν ξέρω αν θα βάλει πάλι κριτήριο το πεντακοσάρικο ώστε να το πάρουν ελάχιστοι, αλλά, ακόμα και σε όλους αν πάει θα εξακολουθήσει να είναι μια μεγάλη κοροϊδία. Δείτε γιατί.

Κάθε μήνα στερούν από εμάς τους συνταξιούχους κατά μέσον όρο περίπου 500-600 ευρώ από την σύνταξή μας λόγω μνημονιακών περικοπών, συν τρεις τουλάχιστον χιλιάδες τον χρόνο από την 13η και 14η σύνταξη. Έχουν μειώσει το εισόδημα κάθε εκπαιδευτικού όπως ήμουν εγώ, ή κάθε δημοσίου υπαλλήλου, είτε εργαζόμενου είτε συνταξιούχου κατά περίπου δέκα χιλιάδες ευρώ ετησίως. Αυτό φαίνεται στις φορολογικές μας δηλώσεις καθαρά.

Έρχεται τώρα ο Μητσοτάκης να δώσει ετησίως ένα ψίχουλο που κι αυτό μάς το έχει κλέψει μέσω ειδικών φόρων και ΦΠΑ. Με 13% ΦΠΑ και τους ειδικούς φόρους στο μισό, τα έξοδά μας από τρόφιμα μόνο και βενζίνες θα ήταν τουλάχιστον λιγότερα κατά χίλια ευρώ. Από αυτά τα χίλια ευρώ από τον καθένα μας το κράτος φτιάχνει το υπερπλεόνασμα και μοιράζει ένα μικρό μέρος του ως επιδόματα.

Πρόκειται για μια κορυφαία απατεωνιά την οποία βεβαίως πραγματοποιούσαν όλες οι κυβερνήσεις από το 2011 ως σήμερα, μόνο που ως το 2018 υπήρχε η δικαιολογία του μνημονίου. Από το 2019 ως σήμερα, η κοροϊδία περισσεύει. Και αυτή η μιζέρια στην οποία μάς καταδίκασαν οι Ευρωπαίοι το 2010-18 και στην οποία μάς κρατά αυτή η κυβέρνηση από το '19 ως σήμερα, έχει σαν συνέπεια να βρίσκεται η χώρα μας στον πάτο της Ευρώπης στο ΑΕΠ και να έχει γίνει τόσο ακριβή που μόνο οι ξένοι να μπορούν να απολαμβάνουν. Γίναμε τα γκαρσόνια κι οι φτωχοί της Ευρώπης σήμερα, κι όλου του κόσμου αύριο. Η Τουρκία σύντομα θα φαντάζει πλούσια και μεγάλη χώρα δίπλα μας. Κάποιοι ανάμεσά μας κλέβουν κρατικό χρήμα, παίρνουν με απευθείας αναθέσεις παχυλά συμβόλαια, πλουτίζουν ενώ η χώρα λιμοκτονεί. Μια τεράστια κραυγή πρέπει να βγει από τα στήθη όλων μας πριν να είναι πολύ αργά.

«Απατεώνες, θέλουμε πίσω τα λεφτά μας!

Απατεώνες, θέλουμε πίσω την χώρα μας!»

Ανεξάρτητα από ιδεολογίες, από προσωπικές ιστορίες κι από κομματικές τοποθετήσεις, ανεξάρτητα κι από τις απόψεις μας για το μέλλον του πλανήτη, η τεράστια φωνή μας πρέπει κάποτε να ακουστεί.

«Απατεώνες, δώστε μας πίσω την ζωή μας!»

Ο εξευτελισμός της Ευρώπης

Ο εξευτελισμός της Ευρώπης συνεχίζεται. Για να μιλήσει ο Ζελένσκι με τον Τραμπ, θα τον συνοδεύουν οι "ηγέτες" της Ευρώπης Μακρόν, Στάρμερ, Μερτς, Μελόνι και η Ούρσουλα Φον Ντερ Λαϊεν. Ο Ζελένσκι θα αποδεχτεί τα δεδομένα λέγοντας ότι η Ουκρανία δεν παραχωρεί ούτε σπιθαμή εδάφους που οι Ρώσοι δεν έχουν ήδη κατακτήσει. Όσο για αυτά που έχουν κατακτήσει, το 19% του εδάφους της, δεν τίθεται θέμα.

Οι Ευρωπαίοι είδαν ότι ο Τραμπ κι ο Πούτιν μοίρασαν τις πολύτιμες γαίες και τους πόρους της Ουκρανίας και τρέχουν να ζητήσουν μερτικό για τις υπηρεσίες που προσέφεραν.

Περιφερόμενο θίασο έκαναν την Ευρώπη οι "ηγέτες" της με τις φαντασιώσεις μιας ανύπαρκτης δύναμης.

Να συμπληρώσω και κάτι. Όταν η Ελλάδα κινδύνευε με χρεοκοπία οι Ευρωπαίοι ηγέτες συναγωνίζονταν ποιός θα την βυθίσει πρώτος στον πάτο (και το κατάφεραν). Τώρα για την Ουκρανία τρέχουν όλοι να βοηθήσουν και πληρώνουν πολύ ακριβά αυτή την στήριξη. Γιατί τόσο άνιση και άδικη συμπεριφορά;

Αυτό θα το εξηγήσει ποτέ κανείς από τους περίφημους "ηγέτες" της Ευρώπης;

Ένα ντοκιμαντέρ-ύμνος για την Αρχαία Ελλάδα.

Βάζω εδώ ένα ντοκιμαντέρ που μιλά για την αρχαία Ελλάδα. Δεν την αντιμετωπίζει σαν μια ιστορία νικών ή ηττών, ή σαν την ιστορία μιας περιόδου ή ενός μέρους της γης αλλά σαν την γενεσιουργό αιτία του σημερινού ανθρώπινου (δυτικού βεβαίως) πολιτισμού και προσπαθεί να την εξηγήσει. Τίτλος του: "How a Few Tiny Cities Birthed the World's Greatest Minds" (Πώς λίγες μικρές πόλεις γέννησαν τα μεγαλύτερα παγκοσμίως μυαλά). Ακριβώς αυτό το θέμα πραγματεύεται.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά διεισδυτικό έργο που προσπαθεί να εξηγήσει το μοναδικό στην ιστορία της ανθρωπότητας "ελληνικό θαύμα", αυτό που δημιούργησε εντέλει τον σύγχρονο κόσμο.

Εξηγεί θαυμάσια τις ιδιαίτερες συνθήκες που δημιούργησαν αυτό το θαύμα και φυσικά δίνει κυρίαρχο ρόλο στο πολίτευμα των πόλεων, την δημοκρατία. Παρόλο που βλέπει μόνο ένα στοιχείο της δημοκρατίας -το αποφασιστικό και την συμμετοχικότητα- χωρίς αναφορά στην κλήρωση όλων των αξιωμάτων και στην λαϊκή δικαιοσύνη, ωστόσο το ντοκιμαντέρ καταφέρνει να εξηγήσει ότι το θαύμα δεν ήταν δώρο θεού, ούτε τυχαίο γεγονός, αλλά συνέπεια της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας σε συνδυασμό πάντα με την γεωγραφία της.

Αξίζει να το δείτε. Τα αγγλικά του είναι θαυμάσια αλλά βάλτε υπότιτλους και χρησιμοποιήστε μεταφραστή στα ελληνικά αν χρειαστεί. Αξίζει.

Μια σειρά ερωτ-απαντήσεων

Δικτατορίσκος κρυμμένος πίσω από δημοκρατικό φερετζέ ο Πούτιν; Ναι. Μαφιόζος που εξοντώνει τους πολιτικούς του αντιπάλους; Ναι. Όπως ο Ερντογάν, όπως οι Σαουδάραβες, όπως ο Σι Ζιπινγκ και άλλοι.

Ήταν εισβολή στην Ουκρανία; Ναι, εισβολή ήταν, η οποία όμως έπρεπε να λήξει στις συνομιλίες της Κωνσταντινούπολης όπου είχαν συμφωνηθεί σχεδόν όλα. Τότε έπρεπε να έχει λήξει αυτός ο πόλεμος. Όμως ο Μπάιντεν κι ο Μπόρις Τζόνσον είχαν άλλη άποψη και την επέβαλαν στον καραγκιόζη Ζελένσκι που χαντάκωσε την χώρα του ονειρευόμενος πως θα γίνει Λεωνίδας ή Θεμιστοκλής. Όμως ήταν μόνο Ζελένσκι.

Όπως ξέρουμε όλοι, την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Κι εμείς, η Ελλάδα, μετά την εκλογή Τραμπ και την κωλοτούμπα στις απόψεις της ηγεσίας της Δύσης, βρεθήκαμε στην λάθος πλευρά της ιστορίας. Ποντάραμε στα κουτσά άλογα Ευρώπη και Μπάιντεν και γίναμε γελοίοι στα μάτια της ιστορίας.

Όλοι οι Έλληνες γίναμε γελοίοι;

Όχι βέβαια. Γιατί κάποιοι κράτησαν την λογική μες στην παράνοια των άκρο-κεντρώων.

• Γελοίοι έγιναν αυτοί που έφεραν τον καραγκιόζη Ζελένσκι και τους φασίστες του τάγματος Αζόφ να μιλήσουν στην ελληνική Βουλή, δηλαδή ο Τασούλας κι ο Μητσοτάκης.
• Γελοία έγινε η Μενδωνη που απαγόρευσε έργα του Τσαϊκόφσκι και Ρώσων δημιουργών.
• Γελοίος έγινε -από συνήθεια- ο Γεωργιάδης που εκτίθεται έτσι κι αλλιώς με κάθε ευκαιρία.
• Γελοίοι έγιναν όλοι αυτοί που αποδέχονταν χωρίς κριτική την φανατισμένη Καγια Κάλας ως υπουργό εξωτερικών και την Ούρσουλα Φον Ντερ Λαϊεν ως πρωθυπουργό της Ευρώπης, άρα και δική μας.

Ελπίζω τώρα που βλέπουμε να διαμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας το νέο σκηνικό, να κοιταχτούμε όλοι βαθιά μέσα μας. Ίσως χρειαστεί να αναθεωρήσουμε μερικά πράγματα που ως τώρα θεωρούσαμε δεδομένα. Γιατί το γεωπολιτικό παιχνίδι έχει χοντρύνει κι η εμμονή σε σταθερές που έχουν πάψει να ισχύουν δεν θα μάς βγει σε καλό.

ΕΞ ΙΔΙΩΝ ΤΑ ΒΕΛΗ

Μιλώντας για εξωτερική πολιτική, λέει ο Παπαχελάς στην Καθημερινή:

"Η κυβέρνηση σήκωσε το θέµα Μπελέρη και η Αθήνα πίστεψε τις διαβεβαιώσεις Ράµα για την παραµονή του στη θέση όπου νόµιµα εξελέγη, ενώ εξίσου εύπιστοι σταθήκαµε απέναντι στο Κάιρο για τη Μονή Σινά. Και τελευταία, βιώσαµε τα συνεχή επεισόδια µε τη Λιβύη. Η πορεία είναι πάντοτε ίδια. Κάθε φορά σηκώθηκε ο πήχυς πολύ ψηλά και περάσαµε από κάτω. Για κάποιο λόγο διαβάσαµε λάθος τις προθέσεις των απέναντι, αγοράζοντας το «καλό σενάριο» σε µια γεωπολιτική γειτονιά, όπου πάντοτε φρόνιµο είναι να βεβαιώνεσαι ότι έχεις ακόµη το πορτοφόλι σου στην τσέπη βγαίνοντας από το παζάρι. Στην κοινή γνώµη επικρατεί ένα κλίµα απογοήτευσης και ενδεχοµένως θυµού· µας πιάνει εκείνο το παραδοσιακό «πάλι φάπες τρώµε από όλους», που µπορεί να γίνει πολιτικά δηλητηριώδες."

Επαναλαμβάνω δύο σημεία που τονίζει ο διευθυντής μιας εφημερίδας που στηρίζει την ΝΔ και τον Μητσοτάκη κι ανήκει στον όμιλο του ΣΚΑΪ.

* Σηκώθηκε ο πήχυς ψηλά και περάσαµε από κάτω.

* Επικρατεί κλίµα απογοήτευσης και θυµού

* Κι εκείνο το αλήτικο «πάλι φάπες τρώµε από όλους»

Οι δημοσκοπήσεις μιλούν για νέες απώλειες γύρω στο 3,5% για την κυβέρνηση ενώ διάχυτη είναι η αίσθηση ότι βουλιάζουμε σαν χώρα, σαν κοινωνία. Πιάσαμε τον πάτο της Ευρώπης, είμαστε τα φτωχά γκαρσόνια τους και ως Πολιτεία είμαστε εντελώς αναξιόπιστοι αφού κρατάμε στην κυβέρνηση έναν πολιτικό διεφθαρμένο και αντιδημοκράτη. Τα λένε οι Ευρωπαϊκές εφημερίδες αυτά, παράλληλα με τις πληρωμένες διαφημίσεις ενός "οικονομικού θαύματος" που ακούγεται πια σαν κακό αστείο.

Για όσους φεύγουν από την Ελλάδα εις αναζήτηση μιας φυσιολογικής χώρας, καλή τύχη.

Για όσους επιστρέφουν, καλό κουράγιο!

Θυμάστε μια φορά κι έναν καιρό... την ανάπλαση "ΑΕ Σχιστό";

Θυμάστε ότι κάποια στιγμή, προς το τέλος του 2022 ειπώθηκαν μεγάλα λόγια για ανάπλαση του Σχιστού;

Θυμάστε ότι φτιάχτηκε η "Σχιστό ΑΕ" με πρόεδρο τον αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ και βασικό σπόνσορα τον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη που έκανε και εγκαίνια; (αλήθεια τι εγκαινίασε;)

Θυμάστε ότι θα γινόταν στο Σχιστό ένα έργο τεράστιας περιβαλλοντικής και οικονομικής σημασίας με logistics για την ναυτιλία και "πράμματα και θάμματα";

Ε, λοιπόν, τελικά, όλα ήταν ένα ακόμη προεκλογικό πυροτέχνημα, ένα κόλπο της Μητσοτάκης ΑΕ για να συνεχίσει να κυβερνά με απ' ευθείας αναθέσεις, με επικερδείς αγορές εξοπλιστικών προγραμμάτων και με τις φατρίες των ΟΠΕΚΕΠΕδων. Και τι γίνεται εκεί στο Σχιστό; Τι άλλο από εγκατάλειψη και σκουπίδια!!!

"Σήμερα, μετά από τρεις δεκαετίες το πάρκο έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του και μετατράπηκε σε σκουπιδότοπο, ενώ τα κτίρια, οι υποδομές και οι παιδικές χαρές που περιείχε καταστράφηκαν εξαιτίας της κρατικής και τοπικής εγκατάλειψης" μάς λέει το ρεπορτάζ του ReportazNet που ασχολήθηκε με το θέμα κι από όπου πήραμε την αφορμή για την ανάρτηση.

Όπως σημειώνει ο δήμαρχος Περάματος κ. Γιάννης Λαγουδάκος (στο Πέραμα ανήκει η περιοχή) μετά από τις συνεχείς οχλήσεις του η Εκκλησία αποφάσισε να φτιάξει μια σύμβαση φύλαξης του χώρου.

Κάτι είναι κι αυτό, όμως το θέμα του Πάρκου του Σχιστού πρέπει να μπει στην ημερήσια διάταξη όλων των δήμων του Πειραιά και της Δυτικής Αττικής γιατί δεν αφορά μόνο το Πέραμα αλλά το λεκανοπέδιο. Και να μάθουμε τέλος πάντων

* Τι έγινε με αυτήν την Σχιστό ΑΕ; Υπάρχει;

* Παραμένει πρόεδρός της ο αρχιεπίσκοπος;

* Κάνει ισολογισμούς; Έχει ΑΦΜ;

Καλό θα ήταν να τα ξέρουμε.

Συγκρίσεις

Από το διαδίκτυο το πήρα αλλά είναι αληθινό.

Και δεν περιλαμβάνει ποιοτικούς δείκτες όπως:

* η αύξηση της ανασφάλειας των πολιτών για το μέλλον τους,

* η απογοήτευση από τις ήττες στην εξωτερική πολιτική και άμυνα,

* η γενίκευση της ανομίας, η απέχθεια των πολιτών για ένα πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο που φτάνει να δολοφονεί και

* η αποδοχή ότι το ψέμα κυριαρχεί στον δημόσιο βίο.