Η τρέλα που μοιάζει να διακατέχει τους Ευρωπαίους όταν λένε πως νιώθουν απειλούμενοι από την Ρωσία είναι εξηγήσιμη με όρους οικονομίας και γεωπολιτικής. Μετά από 80 χρόνια ειρήνης και αφοπλισμού στην Ευρώπη, χρειάζεσαι κίνητρο για να επανεξοπλιστείς. Κι όταν η μεταλλο-βιομηχανία σου καταρρέει (λόγω του πολέμου και της έλλειψης του φθηνού ρωσικού φυσικού αερίου) και θες να την μετατρέψεις σε πολεμική, χρειάζεσαι και πάλι έναν εχθρό που θα σε απειλεί. Η Ρωσία του Πούτιν είναι ο πιο βολικός λόγος για τον επανεξοπλισμό και επαναβιομηχανοποίηση της Ευρώπης και γι αυτό τον επικαλούνται οι ηγέτες της.
Καταλαβαίνω λοιπόν την ρητορική που αναπτύσσεται και βλέπω πού στοχεύει. Ωστόσο είναι κάτι που δεν μπορώ να το ανεχτώ σαν μέλος ενός λαού που υπέφερε κι είχε θύματα οικογενειακά στον Β' παγκόσμιο πόλεμο.
Όταν η Κάγια Κάλας ή οι Πολωνοί μιλούν με αισθήματα μίσους κατά της Ρωσίας, τούς καταλαβαίνω, το έχω δει στον τρόπο που μιλούν για τους Τούρκους οι Έλληνες ή οι Σέρβοι. Όταν όμως ο Γερμανός Μερτς, μιας Γερμανίας υπεύθυνης για δυο παγκόσμιους πολέμους, ανακοινώνει σταυροφορίες για να αναχαιτιστεί ο ρωσικός επεκτατισμός, σηκώνεται η τρίχα μου. Ε, όχι κι εσείς κύριε Μερτς μού έρχεται να τού πω αλλά θυμάμαι το Go back miss Merkel και σωπαίνω.
