Πριν πω κουβέντες με "βάρος" ας ελαφρύνω πρώτα το θέμα μιλώντας για την βαρύτητα που η επιστήμη την θέλει τελευταία να είναι το αντίθετο της ύλης
Η βαρύτητα, η δύναμη που κυβερνά το σύμπαν, θεωρείται αρνητική ενέργεια με την έννοια ότι τα αποτελέσματά της τα αναιρεί μόνο η γνωστή μας ενέργεια (έστω θετική). Πράγματι, αυτό που προκαλεί η βαρύτητα (μια πτώση, μια κίνηση προς το ελκύον κτλ) πρέπει να καταβάλει κανείς ενέργεια για να το επαναφέρει στην πρότερη κατάσταση.
Δεδομένου τώρα ότι ενέργεια=ύλη (από το E=mc^2) φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι ύλη και βαρύτητα είναι αντίθετες δυνάμεις (όπως π.χ. τα θετικά κι αρνητικά φορτία) και πρέπει να ισορροπούν στο Σύμπαν ώστε να διατηρείται η συμμετρία του. Όπως ισορροπούν οι πυρηνικές δυνάμεις και φτιάχνουν τα στοιχεία της ύλης, όπως ισορροπούν οι ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις και φτιάχνουν τις ενώσεις, την ύλη και την νόηση, έτσι ισορροπούν οι βαρυτικές δυνάμεις (ύλη και βαρύτητα) και φτιάχνουν τους γαλαξίες και το σύμπαν.
Μέσα σε όλη αυτή την συμπαντική αλλά και στοιχειώδη ισορροπία, ζούμε οι άνθρωποι την μια και μοναδική, μικρή (απειροελάχιστης διάρκειας) ζωή μας. Αξίζει να την εξευτελίζουμε;
Ας το σκεφτούμε:
Η ανθρώπινη ζωή χτίστηκε πάνω σε εγκλήματα οικουμενικών διαστάσεων. Η εξόντωση όλων των ανθρωποειδών αλλά και αυτοχθόνων (Αμερική, Αυστραλία κ.α.) ή υποδούλωση και βρώση δισεκατομμυρίων ζώων που τα λέμε οικόσιτα, η εξαφάνιση της άγριας πανίδας, η μετάλλαξη της χλωρίδας ώστε να μάς ταιριάζει, η αλλαγή της φύσης από το κάψιμο ή την υλοτόμηση των δασών κι από τις αναβαθμίδες στα λοφώδη μέρη μέχρι τα φράγματα σε λίμνες και ποτάμια ή τα λιμάνια στις θάλασσες κτλ., όλα αυτά συνιστούν μια ριζική αλλαγή στην εμφάνιση της Γης σε κλίμακα που ούτε οι δεινόσαυροι είχαν "πετύχει" σε ένα εκατομμύριο χρόνια.
Τώρα το ανθρώπινο είδος ετοιμάζεται να πετάξει στο διάστημα ενώ έχει ήδη προετοιμάσει και την διάδοχη κατάσταση που θα το αντικαταστήσει, την τεχνητή νοημοσύνη και τις μηχανές που θα την χρησιμοποιούν. Είμαστε μόνο μια στιγμή μέσα σε μια διάρκεια δισεκατομμυρίων ετών, μια γωνιά σε ένα σύμπαν χιλιάκις-εκατομμυρίων (και βάλε) χιλιομέτρων, είμαστε μόνο μια σταγόνα σε έναν ωκεανό. Και ... μάς δόθηκε μια περιορισμένη ζωή για να την ζήσουμε εδώ, στον πλανήτη Γη, σε μια χώρα με πολύ ένδοξο παρελθόν και ομοίως πολύ μαύρο μέλλον.
Και ξανά το ερώτημα: Αξίζει να εξευτελίζουμε αυτή την ζωή θεωρώντας πως εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου; Αξίζει να λέμε πως εμείς ξέρουμε τον δημιουργό όλης αυτής της πανδαισίας και μάλιστα έχουμε κι ανοιχτή γραμμή μαζί του; Αξίζει να χάνουμε το παρόν στ' όνομα των ψευδαισθήσεων με τις οποίες το μυαλό μας προσπαθεί να κατανοήσει το άπειρο;
Ας είμαστε ρεαλιστές!
