Ποιον ενδιαφέρει η νίκη στις εκλογές; Τον Συριζα ΠΣ ή τον λαό;

Κάποιοι ακροκεντρώοι ηδονίζονται με τις διαφορές 6-10% υπέρ του Μητσοτάκη στις δημοσκοπήσεις. Πέραν του ότι δεν αποτυπώνουν αυτές οι διαφορές την πραγματικότητα, γιατί διαχρονικά υποτιμάται το ποσοστό του Σύριζα ΠΣ, πέραν και της σκοπιμότητας που μπορεί να κρύβεται πίσω από τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες, ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα που ίσως έχουν θολώσει κάποια μυαλά

Η νίκη στις εκλογές δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσον για να επιτευχθεί κάτι θετικό σε αυτή την χώρα, κάτι σημαντικό για τους πολίτες της. Αν οι πολίτες δεν το επιθυμούν, δεν θα συμβεί. Αν οι πολίτες θέλουν να κυβερνηθούν κι άλλα τέσσερα χρόνια από τον Μητσοτάκη και τον εσμό που κουβαλάει δίπλα του και μέσα του, ας το πάθουν, με γεια τους με χαρά τους.

 

Η αριστερά έχει μάθει να ζει με μικρά ποσοστά και να μην ενδιαφέρεται για την εξουσία. Ποσοστά σαν το 25% που δίνουν σήμερα στον ΣύριζαΠΣ οι δημοσκοπήσεις είναι φανταστικά και κάνουν το κόμμα αυτό την μεγαλύτερη δύναμη της αριστεράς στην Ευρώπη. Κι είναι μια δύναμη ικανή να εμποδίζει τα χειρότερα που θα είχαν συμβεί σίγουρα και στην Ελλάδα από έναν ανεξέλεγκτο Μητσοτάκη ή μια απόλυτα κυρίαρχη δεξιά.

 

Το πικρό ποτήρι, όμως, θα το πιει ο λαός αν δεν πέσει αυτό το σάπιο και δυσμορφικό καθεστώς Μητσοτάκη. Θα το πληρώσει και στην οικονομία (όπου η χώρα μας πλέον ξεπεράστηκε από τις χώρες του ανατολικού μπλοκ και μόνο με Βουλγαρία και Ρουμανία συγκρίνεται) θα το πληρώσει και στα εθνικά θέματα, γιατί, οι εθνικιστές κάθε φορά με τις μεγαλοστομίες και την τύφλα τους απέναντι στους διεθνείς συσχετισμούς και την δουλικότητά τους οδηγούν την χώρα σε εθνικές ήττες.

 

Αυτό το πικρό ποτήρι μπορεί και πρέπει να αποφευχθεί στις εκλογές που έρχονται. Αυτό θα συμβεί αν ο Σύριζα ΠΣ πάρει τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας, είτε με συνεργασίες μετά τις προσεχείς εκλογές της απλής αναλογικής, είτε αυτοδύναμα στις μεθεπόμενες εκλογές του μπόνους, αν η ανοησία κάποιων κεντρώων και δήθεν σοσιαλιστών που θέλγονται από τον Κούλη (όσο κι αν αυτό συνιστά κανονικά ανωμαλία για κάποιον μη δεξιό) οδηγήσουν το ΠαΣοΚ στην εξαφάνιση.

Η νίκη του Σύριζα ΠΣ (και της προοδευτικής δημοκρατικής συνεργασίας) στις προσεχείς εκλογές θα είναι νίκη του λαού. Η ήττα του Σύριζα ΠΣ θα είναι ένα ηχηρό χαστούκι στο πρόσωπο της Ελλάδας ως χώρας και των Πολιτών που θέλουν την πρόοδο. Ο ρόλος που θα παίξουν το ΠαΣοΚ-Κιναλ, όπως και το Μερα25 θα είναι πολύ κρίσιμος στο άμεσο μέλλον και θα κρίνει πολλά. Το ΚΚΕ, δυστυχώς, αυτοαποκλείεται από αυτήν την πανδημοκρατική στρατιά που μπορεί να δώσει στην χώρα μας μια δημοκρατική διέξοδο. Ελπίζω να αλλάξει αυτό, αν και δεν το πιστεύω

 

Σε τελευταία ανάλυση, αν οι δημοκρατικές δυνάμεις δεν συμφωνήσουν στην άμεση απαλλαγή της χώρας από τον Μητσοτάκη, τότε, όλα θα κριθούν από το "ο πρώτος τα παίρνει όλα" της δεύτερης εκλογής με τον ταυτόχρονο θάνατο της ιδέας της απλής αναλογικής και της κοινής λογικής, πράγμα που απεύχομαι.

ΚΑΓΚΕΛΑ, ΚΑΓΚΕΛΑ ΠΑΝΤΟΥ

Έθεσα σήμερα στο Δημοτικό συμβούλιο το θέμα της εμφάνισης του δημαρχείου Δραπετσώνας που είναι σαν φυλακή με τις σιδεριές και τα κάγκελα που μπήκαν παντού γύρω του.

 

Ο δήμαρχος απαντώντας επικαλέστηκε παραβατικές συμπεριφορές που έκαναν την λύση αυτή υποχρεωτική. Εν μέρει έχει δίκιο αφού πρόβλημα υπάρχει. Υπάρχει όμως και η λύση της φύλαξης του χώρου που θα επέτρεπε στα παιδιά να συνεχίσουν να έχουν τον άπλετο χώρο τους και θα απέτρεπε τις παραβάσεις.

 

Η αισθητική του χώρου σήμερα είναι τρομακτική σαν φυλακή.

Βούρλα παντού και κάγκελα παντού.

Τζαβάρας ή Βαραββάς

Η πιο αδίστακτη κι ένοχη κυβέρνηση ever, βγάζει τον Τζαβάρα από την Επιτροπή διαφάνειας για να συντηρήσει την Ομερτά.

Είναι πολλά τα λεφτά αν πέσει, κι είναι μεγάλος ο φόβος ποινικής δίωξης του αρχινονού αν αποκαλυφθεί.

Στο δίλημμα "Πάτσης ή Τζαβάρας;" ο Μητσοτάκης απάντησε Βαρραβάν!

Ας δουν την ευκαιρία κι όχι την παγίδα

Το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να λέει παντού ότι

α) εξίσου απορρίπτει Μητσοτάκη και Τσίπρα

β) θα δει μετά τις εκλογές με ποιον θα συνεργαστεί

Αυτό σημαίνει πως ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ

1) αποκλείεις την αποκαθήλωση της δεξιάς (αφού ο Τσίπρας είναι αδιαπραγμάτευτος) και

2) μπορεί να έχεις και πάλι την δεξιά στην κυβέρνηση είτε με τον Μητσοτάκη είτε με κάποιον άλλον.

Αν λοιπόν ένας κεντροαριστερός ψηφοφόρος θέλει να ψηφίσει αντιδεξιά, αν θέλει να αλλάξουμε σελίδα, δεν του απομένει παρά να ψηφίσει Σύριζα ΠΣ.

Είναι βέβαιοι εκεί στο ΠΑΣΟΚ για την γραμμή τους;

Ας δουν την ευκαιρία που ανοίγεται με την απλή αναλογική για μια κυβέρνηση προοδευτική (όπως λέει ο Σύριζα) και σοσιαλδημοκρατική (όπως λέει το ΠΑΣΟΚ) κι ας βελτιώσουν λίγο την ρητορική τους ώστε να μην αυτοαποκλείονται.

Πάτερ Αντώνιε, το έχασες το τρένο!

Τα ΜΜΕ και η σοβαρή ΕΡΤ βγάζουν ρεπορτάζ με καταγγελίες ότι

"έδιναν σε κάποια παιδιά λίγο φαγητό",

"τους ζητούσαν να δουλεύουν δύο ώρες"

"τους έκαναν παρατηρήσεις"

κι οι δημοσιογράφοι κοιτάνε έκπληκτοι τον καταγγέλλοντα σαν φρικαρισμένοι και λένε "ώστε γίνονταν όλα αυτά;" με υπότιτλους τέτοιους:

Απίστευτη Φρίκη και Κολαστήριο Κιβωτός.

Παπα-Αντώνη, έχασες!

Δεν ξέρω αν είσαι αθώος ή ένοχος, ξέρω ότι αυτό δεν έχει ΚΑΜΙΑ, μα ΚΑΜΙΑ, σημασία. Η καταδίκη βγήκε και πας στο πυρ το εξώτερο. Αν δεν μπεις και φυλακή να πεις "τελικά θεέ μου υπάρχεις και μ' έσωσες".

Πάτερ ημών και υμών και των άλλων

Ξέχνα την Κιβωτό, αυτή είναι τώρα του Ιερώνυμου και της Μαρέβας. Εσύ καλύτερα πήγαινε στους παπαροκάδες και ριξ'το στις συναυλίες.

Στις εκλογές ελπίζουμε πλέον όλοι για να απαλλαγούμε από τον εφιάλτη. Ως τότε πάψτε να κάνετε όνειρα, κι εσύ Πάτερ Αντώνιε, αν την γλυτώσεις ούτε του παπά μην το πεις!

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΙ ΕΤΣΙ

Όταν λέμε "Πολυτεχνείο" δεν πρέπει να εννοούμε ένα συγκεκριμένο γεγονός μόνο. Δεν είναι υπόθεση μόνο τριών ημερών. Θα πρέπει να συνυπολογίζουμε σ' αυτό κι ένα χρόνο πριν από την 17 Νοέμβρη του 1973 αλλά κι ένα χρόνο μετά, δηλαδή από την Νομική και πιο πριν την πορεία της Φυσικομαθηματικής (1972) μέχρι και την περίοδο Ιωαννίδη που ήταν συνέπεια της αποτυχίας της φιλελευθεροποίησης Παπαδόπουλου και ακόμη την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου (1974). Από την έναρξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων μέχρι και την εδραίωση της δημοκρατίας με τις πρώτες εκλογές και την πρώτη μεγάλη διαδήλωση με τα γνωστά αντιχουντικά συνθήματα που δόνησαν απ' άκρου εις άκρον την Ελλάδα.

Συνήθως βλέπουμε τις τρεις μόνο μέρες, ή εκείνο το μοιραίο μόνο βράδυ της εισόδου του τανκς. Όμως όταν το βλέπουμε έτσι, μάλλον υποβαθμίζουμε το γεγονός. Το κάνουμε μια κατάληψη, έστω και αιματηρή. Αν μείνουμε εκεί, τότε είναι εύκολο να το κάνουμε αντικείμενο εκμετάλλευσης και γίνεται πολύ συχνά αυτό.

Κάποιοι νεκροί, 11 (πρώτη καταγραφή) ή 23 (με απόφαση Εφετείου) ή 88 (τόσοι εκφωνούνται) κάποιες διαδηλώσεις, πορείες γιγαντιαίες, κυρίως η πρώτη αλλά και πολλές άλλες που ακολούθησαν, και άλλες καταλήψεις που είχαν φωτιές, χημικά, αντλίες, αστυνομίες κτλ, καρικατούρες εκείνης της εξέγερσης.

ΧΡΟΝΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Ας δούμε τα γεγονότα με μια χρονική απόσταση από αυτά.

Ας τοποθετήσουμε το Πολυτεχνείο σε μια περίοδο όχι μόνο ένα-δυο χρόνια πριν κι ένα δυο χρόνια μετά, όχι τόσο περιορισμένα, αλλά, μέσα σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Γιατί αυτό που συνέβη εκείνες τις μέρες, εκείνα τα χρόνια, ήταν μια ΣΥΜΠΥΚΝΩΣΗ ενός πολύ μεγαλύτερου χρόνου, ένα ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ όπως το λέμε στα μαθηματικά, ένα ΚΟΜΒΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ όπως θα έλεγαν οι φιλόλογοι.

Ας δούμε την πορεία της σύγχρονης Ελλάδας, εκείνης που δημιουργήθηκε από το 1912-22 και μετά, όταν το μικρό διασκορπισμένο έθνος μαζεύτηκε (βιαίως) σε ένα μεγαλύτερο χώρο και σε ένα εθνικά σχεδόν ομοιογενές κράτος.

Το 1915 είχαμε τον διχασμό. Το 1924 εγκαθιδρύεται η δημοκρατία αλλά αμέσως μετά έχουμε πραξικοπήματα, επάνοδο ου βασιλιά, τον Μεταξά, την κατοχή, τον εμφύλιο, την λειψή δημοκρατία και, τέλος, την χούντα. Η ιδεολογική κυριαρχία (ακόμη και με φυλακές) της δεξιάς σε πλήρη ανάπτυξη.

Και έρχεται το 1973-74 και τότε αλλάζουν όλα.

Μετά το 1973-74 έχουμε την ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς. Ακόμα κι οι δεξιοί, όταν θέλουν να πουν είμαι καλός άνθρωπος λένε είμαι κομμουνιστής. Έχουμε πλέον δημοκρατία σταθερή που δεν τρομάζει όταν στην κυβέρνηση βγαίνει ένα κόμμα "σοσιαλιστικό" το 1981 ή "αριστερό" το 2015. Δεν γίνονται σχέδια Περικλής ή δικτατορίες. Έχουμε μια σταθερή πορεία προς την Ευρώπη και τον εκσυγχρονισμό της μικρής βαλκανικής Ελλάδας.

 ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΙ ΕΤΣΙ *** Όταν λέμε "Πολυτεχνείο" δεν πρέπει να εννοούμε ένα συγκεκριμένο γεγονός μόνο. Δεν είναι υπόθεση μόνο τριών ημερών. Θα πρέπει να συνυπολογίζουμε σ' αυτό κι ένα χρόνο πριν από την 17 Νοέμβρη του 1973 αλλά κι ένα χρόνο μετά, δηλαδή από την Νομική και πιο πριν την πορεία της Φυσικομαθηματικής (1972) μέχρι και την περίοδο Ιωαννίδη που ήταν συνέπεια της αποτυχίας της φιλελευθεροποίησης Παπαδόπουλου και ακόμη την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου (1974). Από την έναρξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων μέχρι και την εδραίωση της δημοκρατίας με τις πρώτες εκλογές και την πρώτη μεγάλη διαδήλωση ,με τα γνωστά αντιχουντικά συνθήματα που δόνησαν απ' άκρου εις άκρον την Ελλάδα. Συνήθως βλέπουμε τις τρεις μόνο μέρες, ή εκείνο το μοιραίο μόνο βράδυ της εισόδου του τανκς. Όμως όταν το βλέπουμε έτσι, μάλλον υποβαθμίζουμε το γεγονός. Το κάνουμε μια κατάληψη, έστω και αιματηρή. Αν μείνουμε εκεί, τότε είναι εύκολο να το κάνουμε αντικείμενο εκμετάλλευσης και γίνεται πολύ συχνά αυτό. Κάποιοι νεκροί, 11 (πρώτη καταγραφή) ή 23 (με απόφαση Εφετείου) ή 88 (τόσοι εκφωνούνται) κάποιες διαδηλώσεις, πορείες γιγαντιαίες, κυρίως η πρώτη αλλά και πολλές άλλες που ακολούθησαν, και άλλες καταλήψεις που είχαν φωτιές, χημικά, αντλίες, αστυνομίες κτλ, καρικατούρες εκείνης της εξέγερσης. ΧΡΟΝΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ Ας δούμε τα γεγονότα με μια χρονική απόσταση από αυτά. Ας τοποθετήσουμε το Πολυτεχνείο σε μια περίοδο όχι μόνο ένα-δυο χρόνια πριν κι ένα δυο χρόνια μετά, όχι τόσο περιορισμένα, αλλά, μέσα σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Γιατί αυτό που συνέβη εκείνες τις μέρες, εκείνα τα χρόνια, ήταν μια ΣΥΜΠΥΚΝΩΣΗ ενός πολύ μεγαλύτερου χρόνου, ένα ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ όπως το λέμε στα μαθηματικά, ένα ΚΟΜΒΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ όπως θα έλεγαν οι φιλόλογοι. Ας δούμε την πορεία της σύγχρονης Ελλάδας, εκείνης που δημιουργήθηκε από το 1912-22 και μετά, όταν το μικρό διασκορπισμένο έθνος μαζεύτηκε (βιαίως) σε ένα μεγαλύτερο χώρο και σε ένα εθνικά σχεδόν ομοιογενές κράτος. Το 1915 είχαμε τον διχασμό. Το 1924 εγκαθιδρύεται η δημοκρατία αλλά αμέσως μετά έχουμε πραξικοπήματα, επάνοδο ου βασιλιά, τον Μεταξά, την κατοχή, τον εμφύλιο, την λειψή δημοκρατία και, τέλος, την χούντα. Η ιδεολογική κυριαρχία (ακόμη και με φυλακές) της δεξιάς σε πλήρη ανάπτυξη. Και έρχεται το 1973-74 και τότε αλλάζουν όλα. Μετά το 1973-74 έχουμε την ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς. Ακόμα κι οι δεξιοί, όταν θέλουν να πουν είμαι καλός άνθρωπος λένε είμαι κομμουνιστής. Έχουμε πλέον δημοκρατία σταθερή που δεν τρομάζει όταν στην κυβέρνηση βγαίνει ένα κόμμα "σοσιαλιστικό" το 1981 ή "αριστερό" το 2015. Δεν γίνονται σχέδια Περικλής ή δικτατορίες. Έχουμε μια σταθερή πορεία προς την Ευρώπη και τον εκσυγχρονισμό της μικρής βαλκανικής Ελλάδας. Σημείο καμπής δεν υπήρξε η εθνική αντίσταση και ο ΕΛΑΣ, όπως ίσως θα έπρεπε και θα μπορούσε να έχει συμβεί. Καθυστερημένο σημείο καμπής υπήρξε τελικά το Πολυτεχνείο, εκείνη η περίοδος 1973-74. ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ-ΧΩΡΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ Ας δούμε το Πολυτεχνείο από κάπως πιο μακριά και όσον αφορά στον χώρο, να το τοποθετήσουμε μέσα σε ένα ευρύτερο γεωγραφικό πλαίσιο. Όχι κατασκοπικά και σε σχέση με γεωπολιτικά συμφέροντα (που βεβαίως υπήρξαν κι αυτά) αλλά σε σχέση με τις κοινωνικές διεργασίες που επιτελούνται εκείνα τα χρόνια. Τι έχουμε κυρίως την δεκαετία του '60 που κορυφώνεται την δεκαετία του '70; ΝΕΟΙ εναντίον ΓΕΡΩΝ. χάσμα των γενεών για πρώτη φορά τόσο βαθύ και τόσο έντονα χρωματισμένο. Έχουμε τον Μάη του ‘68, μια μικρή γαλλική επανάσταση, ένα αντίγραφό της. Έχουμε το Μπέρκλεϋ και το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ, μαζί με τον Μάλκομ Εξ, τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, έχουμε μια μικρή αμερικανική επανάσταση. Κι ακόμα την άνοιξη της Πράγας, τον Αλλιέντε στην Χιλή, στην Πορτογαλία την επανάσταση των Γαρυφάλλων, στην Ισπανία την πτώση του Φράνκο, όλα λίγο πριν ή λίγο μετά το δικό μας Πολυτεχνείο. Κι όλα αυτά μέσα σε μουσικές και χρώματα, Τζον Λένον, Γουντστοκ, Μπητλς και Ρόλινγκ Στόουνς, ψυχεδέλεια, κι ο παλιός κόσμος βυθίζεται μέσα σε μια χοάνη που την ανοίγει η νεολαία τραβώντας από κάτω του τα θεμέλιά του, αμφισβητώντας παντού το "πατρίς θρησκεία οικογένεια". Γιατί να μας φανεί παράξενη η επανάσταση των νέων στην Ελλάδα; Γιατί να την αναλύουμε με το στενό κομματικό, πολιτικό μικροσκόπιο και να μην βλέπουμε ότι ήταν το ελληνικό Γούντστοκ, το ελληνικό Μπερκλεϋ, ο ελληνικός Μάης του ´68 που έγινε με καθυστέρηση πέντε χρόνων ο ελληνικός Νοέμβρης του ‘73; Νομίζω ότι α) η απόσταση του χρόνου βοηθάει ώστε να δούμε το Πολυτεχνείο όχι σαν μια στιγμή των αρχών της δεκαετίας του ‘70 και μόνο αλλά σαν ένα γεγονός ενταγμένο στην ιστορία του ελληνικού 20ου αιώνα, ένα σημείο συσσώρευσης που άλλαξε την ιδεολογία της σύγχρονης κοινωνίας και την οργάνωση του κράτους. β) η απόσταση του χώρου της γεωγραφίας βοηθάει να δούμε το Πολυτεχνείο σαν μια εξέγερση όχι απλά των φοιτητών που την ακολούθησε κι ένα λαϊκό κίνημα αλλά σαν γεγονός ενταγμένο στην συνολική αμφισβήτηση θεσμών και ηθών μετά τους δυο παγκόσμιους πολέμους Όλα αυτά μπορούν να μας βοηθήσουν όχι μόνο να δούμε με κοινό μάτι εκείνα τα γεγονότα αλλά να νιώσουμε όλοι μας, αριστεροί και δεξιοί, γέροι και νέοι, ρομαντικοί και ροκάδες, όλοι περήφανοι για το έργο μιας γενιάς που έδρασε σ' εκείνον τον τόπο και σε εκείνον τον χρόνο, της γενιάς του Πολυτεχνείου.Σημείο καμπής δεν υπήρξε η εθνική αντίσταση και ο ΕΛΑΣ, όπως ίσως θα έπρεπε και θα μπορούσε να έχει συμβεί. Καθυστερημένο σημείο καμπής υπήρξε τελικά το Πολυτεχνείο, εκείνη η περίοδος 1973-74.

ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ-ΧΩΡΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Ας δούμε το Πολυτεχνείο από κάπως πιο μακριά και όσον αφορά στον χώρο, να το τοποθετήσουμε μέσα σε ένα ευρύτερο γεωγραφικό πλαίσιο. Όχι κατασκοπικά και σε σχέση με γεωπολιτικά συμφέροντα (που βεβαίως υπήρξαν κι αυτά) αλλά σε σχέση με τις κοινωνικές διεργασίες που επιτελούνται εκείνα τα χρόνια.

Τι έχουμε κυρίως την δεκαετία του '60 που κορυφώνεται την δεκαετία του '70;

ΝΕΟΙ εναντίον ΓΕΡΩΝ. χάσμα των γενεών για πρώτη φορά τόσο βαθύ και τόσο έντονα χρωματισμένο.

Έχουμε τον Μάη του ‘68, μια μικρή γαλλική επανάσταση, ένα αντίγραφό της. Έχουμε το Μπέρκλεϋ και το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ, μαζί με τον Μάλκομ Εξ, τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, έχουμε μια μικρή αμερικανική επανάσταση. Κι ακόμα την άνοιξη της Πράγας, τον Αλλιέντε στην Χιλή, στην Πορτογαλία την επανάσταση των Γαρυφάλλων, στην Ισπανία την πτώση του Φράνκο, όλα λίγο πριν ή λίγο μετά το δικό μας Πολυτεχνείο.

Κι όλα αυτά μέσα σε μουσικές και χρώματα, Τζον Λένον, Γουντστοκ, Μπητλς και Ρόλινγκ Στόουνς, ψυχεδέλεια, κι ο παλιός κόσμος βυθίζεται μέσα σε μια χοάνη που την ανοίγει η νεολαία τραβώντας από κάτω του τα θεμέλιά του, αμφισβητώντας παντού το "πατρίς θρησκεία οικογένεια".

Γιατί να μας φανεί παράξενη η επανάσταση των νέων στην Ελλάδα; Γιατί να την αναλύουμε με το στενό κομματικό, πολιτικό μικροσκόπιο και να μην βλέπουμε ότι ήταν το ελληνικό Γούντστοκ, το ελληνικό Μπερκλεϋ, ο ελληνικός Μάης του ´68 που έγινε με καθυστέρηση πέντε χρόνων ο ελληνικός Νοέμβρης του ‘73;

Νομίζω ότι

α) η απόσταση του χρόνου βοηθάει ώστε να δούμε το Πολυτεχνείο όχι σαν μια στιγμή των αρχών της δεκαετίας του ‘70 και μόνο αλλά σαν ένα γεγονός ενταγμένο στην ιστορία του ελληνικού 20ου αιώνα, ένα σημείο συσσώρευσης που άλλαξε την ιδεολογία της σύγχρονης κοινωνίας και την οργάνωση του κράτους.

β) η απόσταση του χώρου της γεωγραφίας βοηθάει να δούμε το Πολυτεχνείο σαν μια εξέγερση όχι απλά των φοιτητών που την ακολούθησε κι ένα λαϊκό κίνημα αλλά σαν γεγονός ενταγμένο στην συνολική αμφισβήτηση θεσμών και ηθών μετά τους δυο παγκόσμιους πολέμους

Όλα αυτά μπορούν να μας βοηθήσουν όχι μόνο να δούμε με κοινό μάτι εκείνα τα γεγονότα αλλά να νιώσουμε όλοι μας, αριστεροί και δεξιοί, γέροι και νέοι, ρομαντικοί και ροκάδες, όλοι περήφανοι για το έργο μιας γενιάς που έδρασε σ' εκείνον τον τόπο και σε εκείνον τον χρόνο, της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Ο Ζελένσκι όλο και πιο επικίνδυνος

 Ο Ουκρανός πρόεδρος ενημέρωσε τους G-20 ότι ρωσικοί πύραυλοι έπληξαν την Πολωνία. Τού το είπαν τα ούγκανα με τα οποία συναγελάζεται κι έφερε και στην ελληνική Βουλή.

Μετά ο γραμματέας του ΝΑΤΟ βγήκε κι εξήγησε ότι ήταν ουκρανικοί πύραυλοι.
Με το ζόρι πυρηνικό πόλεμο θέλει ο Καραγκιόζης.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ

Η Ελλάδα έτρεξε να πει "ναι" στην είσοδο των Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ. Τυπικά και ηθικά σωστό, εφ' όσον το ήθελαν οι κυβερνήσεις τους και οι λαοί τους, πιθανότατα από τον φόβο των Ρώσων. Το ναι το ψήφισε η πλειοψηφία των βουλευτών (ΝΔ, Σύριζα ΠΣ και ΠαΣοΚ-ΚινΑλ) στην Βουλή και το καταψήφισαν ΚΚΕ, Βελόπουλος και Μέρα25. Βεβαίως η κυβέρνηση είχε ήδη προωθήσει την ένταξη των χωρών αυτών με δηλώσεις υποστήριξης από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε η επιθυμία τους δημιουργώντας τετελεσμένα

Ο Ερντογάν είπε "θα δούμε" και προέβαλε αιτήματα τουρκικά, σχετικά με τους Κούρδους και την "τρομοκρατία" όπως ονομάζει την αντίσταση του κουρδικού λαού. Βεβαίως τα αιτήματα της Τουρκίας, που τα διαπραγματεύεται ο Ερντογάν με τον Μπάιντεν μήνες τώρα αλλά και στην σύνοδο των G-20, είναι κυρίως ελληνοτουρκικής υφής (F-16, Ανατολική Μεσόγειος, Λιβύη) και απευθύνονται προς τους Αμερικανούς.

Σκέφτομαι ότι αφού ο Ερντογάν χρησιμοποιεί το ναι-όχι στην ένταξη των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ με σκοπιμότητα που μας αφορά, μήπως θα έπρεπε κι εμείς να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο όπλο για να τον εξουδετερώσουμε. Να πούμε κι εμείς ένα "θα δούμε" και να το εξαρτήσουμε όχι από τις υπό ένταξη χώρες (γι αυτές δεν μπορούμε να έχουμε επιφυλάξεις αφού το θέλουν να μπουν) αλλά για το τουρκικό παζάρι. Να πούμε δηλαδή το εξής:

«Κρατάμε κι εμείς επιφυλάξεις για το ναι στην ένταξη των δύο χωρών, περιμένοντας να δούμε τι θα αποσπάσει η Τουρκία από τις ΗΠΑ εις βάρος της Ελλάδας. Αν δεν υπάρξουν αμερικανικές δεσμεύσεις ενάντια στα συμφέροντά μας, θα πούμε το ναι. Αν όμως δούμε ότι το παζάρι περιλαμβάνει αμερικανικές ή Νατοϊκές υποχωρήσεις σε θέματα ελληνοτουρκικού ενδιαφέροντος (εξοπλισμοί και κυριαρχικά δικαιώματα) τότε θα προβάλουμε εμείς βέτο, λέγοντας όχι στην ένταξη».

Μήπως αυτό θα ήταν ένα παζάρι ανατολίτικο, ανάξιο της ελληνικής περηφάνιας; Δεν νομίζω, αλλά, ακόμα κι αν ήταν, θα άξιζε τον κόπο να το επιχειρήσουμε, γιατί τον Ανατολίτη που παζαρεύει τον έχουμε υποχρεωτικά γείτονά μας και μάλιστα απειλητικό. Δεν θα ήταν άσχημο να παλέψουμε κι εμείς κάποια φορά με τα ίδια του τα όπλα.

Τέλος πάντων, η ευκαιρία, έτσι κι αλλιώς, χάθηκε. Και πάει πολύ να περιμένω από έναν Μητσοτάκη να σκεφτεί εθνικά ή να σκεφτεί, γενικώς, ανεξάρτητα από τις εντολές που του δίνουν. Ένα παιχνίδι του μυαλού έκανα και για μια ακόμη φορά μελαγχόλησα που μας έτυχε στην δύσκολη στιγμή για την χώρα να έχουμε τον χειρότερο πρωθυπουργό για να την αντιμετωπίσει.

ΚΑΡΟΤΟ ΚΑΙ ΜΑΣΤΙΓΙΟ Ο ΘΕΟΔΩΡΙΚΑΚΟΣ

ΚΑΡΟΤΟ ΚΑΙ ΜΑΣΤΙΓΙΟ Ο ΘΕΟΔΩΡΙΚΑΚΟΣ

ΕΝΩ ΣΙΓΟΨΗΝΕΤΑΙ Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ

Η εταιρεία GPO του Θεοδωρικάκου έβγαλε δημοσκόπηση, φυσικά πειραγμένη και φυσικά με στόχευση. Μαθαίνοντας από την θητεία του στην αστυνομία ο Τάκης Θεοδωρικάκος μαγείρεψε τα ποσοστά με τέχνη, με το σύστημα "καρότο και μαστίγιο" ή "καλός μπάτσος κακός μπάτσος". Ωστόσο, ό,τι κι αν κάνει, η ψησταριά για τον εκλεκτό του Κυριάκο έχει ήδη στηθεί και τώρα παίρνουν φωτιά τα κάρβουνα. Το Πάσχα θα γίνει το γλέντι. Ας δούμε όμως κι ας αναλύσουμε την δημοσκόπηση.

Κρατώ μόνο τα σημαντικά:

α.- Πρόθεση ψήφου ΝΔ 31,6% (από 32,7% που είχε) ΣΥΡΙΖΑ 25,8% και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ 10,5%.

β.- Πόσο έβλαψαν οι Υποκλοπές; Όσον αφορά το κόμμα που ψηφίζει κανείς, αυτή η υπόθεση κατά 69% δεν το έβλαψε καθόλου (δηλαδή άνθρακες ο θησαυρός!!!). Σε ποσοστό 55% ο Μητσοτάκης δεν ευθύνεται για τις υποκλοπές και επίσης το 55% θεωρεί ότι ο Μητσοτάκης δεν ήξερε για όλα αυτά κι ας ήταν προϊσταμένος της ΕΥΠ ο ίδιος αυτοπροσώπως κι ας είναι μπλεγμένος μέχρι τον λαιμό ο ανιψιός και εξ απορρήτων του. Δηλαδή η GPO μας λέει ότι δεν τον αθωώνει μόνο η ΝΔ αλλά και πολίτες των άλλων κομμάτων.

Ιδού λοιπόν το μαγειρείο:

Με το (α) ο Θεοδωρικάκος (η GPO) μας δίνει το καρότο. Μειώνει την διαφορά στο 5,8% για να θεωρήσουμε ότι η μέτρηση είναι καλή κι αξιόπιστη, αλλά προειδοποιεί και το ΠαΣοΚ ότι πρέπει να αλλάξει τακτική.´

Με το (β) ρίχνει το δηλητήριο, ότι η υπόθεση των υποκλοπών δεν είναι και τίποτε σπουδαίο, ο δε Μητσοτάκης δεν είχε ιδέα για όλα αυτά ο άνθρωπος, δηλαδή είναι αθώος λόγω βλακείας ή άγνοιας!

Καλή η προσπάθεια της GPO αλλά το μαγειρείο που έστησε δεν φτάνει. Γιατί τώρα που βοά ο τόπος, αυτό που έχει στηθεί για τον εκλεκτό του π/θ είναι ΜπαρΜπεΚιου στο οποίο ήδη άρχισε να ξεροψήνεται ολοταχώς. Τα κοψίδια το Πάσχα.

Το "Δίδυμο Άστρο" κι η Ισιδώρα Ντάνκαν

Την Τρίτη 25η Φεβρουαρίου 2020, πριν δυόμισι χρόνια και λίγες μόνο μέρες πριν κηρυχθεί το πρώτο λοκντάουν των αείμνηστων Χαρdαλιά-Τσιόδρα, είχα κάνει μιαν ανάρτηση (στο μπλογκ, με ημέιλ και στο φέισμπουκ) με την οποία προανήγγειλα την έκδοση ενός βιβλίου μου με τίτλο "Το Δίδυμο Άστρο". Υπολόγιζα την 29η Απριλίου (ημέρα Τετάρτη) 2020 για την παρουσίασή του. Όπως έγραφα τότε, ότι δεν ήταν καινούργιο αφού το είχα γράψει το 2012 και απλά το είχα επιμεληθεί τότε εκ νέου. Υπολόγιζα ότι ως τις 29 Απριλίου 2020 θα ήταν πια έτοιμο. Και κατέληγα ότι λέγεται "Το Δίδυμο Άστρο" κι έχει υπότιτλο "στις αρχές του 20ου αιώνα" που υποδεικνύει τον ιστορικό χρόνο στον οποίο κινείται το έργο.

Όπως καταλαβαίνετε όλα αυτά τα σχέδια τα έφαγε η μαρμάγκω, δηλαδή ο covid-19 που μας έκλεισε δυο χρόνια στα σπίτια μας και προχωρά αισίως για να ολοκληρώσει έναν τρίτο χρόνο περιορισμών.  

Τώρα λέω να ξεμυτίσω πάλι. Όχι με ανοιχτές παρουσιάσεις, αλλά με μια περιορισμένη εκδήλωση παρουσίαση στον Σύλλογο των Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών του Πειραιά. Σκέψεις είναι αυτές και δεν έχουν ακόμη οριστικοποιηθεί. Προς το παρόν, αυτό μου δίνει την αφορμή για δυο πράγματα, πρώτον για να ξαναγράψω δυο λόγια γι αυτό το βιβλίο και δεύτερον για να μιλήσω για εκείνη την εποχή (1906, αρχές του 20ου αιώνα) και κυρίως για μια μεγάλη χορεύτρια και λάτρη της κλασικής Ελλάδας, την Ισιδώρα Ντάνκαν. Για το βιβλίο θα γράψω αύριο. Σήμερα θα γράψω για την Ντάνκαν. Μιλάμε για μια χορεύτρια που χόρευε με αυτοσχδιασμούς έναν ελεύθερο χορό που άλλαξε την ιστορία αυτής της τέχνης. Στην Ευρώπη την θαύμαζαν.

Το 1903 οι Ντάνκαν είχαν έρθει οικογενειακώς εδώ για να αποτίσουν φόρο τιμής στην Ελλάδα που ήταν γι αυτούς ένα ιδανικό! Με σχέδια του αδελφού της Ραϋμόνδου, αντιγράφοντας το ανάκτορο των Μυκηνών, η Ισιδώρα Ντάνκαν είχε φτιάξει το "Αγαμέμνονος Μέλαθρον", ένα παλατάκι στον λόφο του Κοπανά στον Βύρωνα και χόρευε με την ελευθερία των αρχαίων θεών που λάτρευε. Η παρουσία της στην Ελλάδα είχε να κάνει με την εκπληκτικά έντονη, απόλυτη αγάπη της για την αρχαιότητα και τον τρόπο που έβλεπαν οι άνθρωποι τότε τη ζωή. Κι ο ελεύθερος χορός της αυτό ήθελε να αναδείξει και να συμβολίσει.

Από την αυτοβιογραφία της θα σας δώσω μερικά κομμάτια σήμερα. Και ξεκινάω με ένα μέρος του προλόγου της, όπου -εισαγωγικά, πριν μπει στο θέμα- αντιμετωπίζει το πρόβλημα της συγγραφικής δουλειάς. Λέει η Ιζαντόρα Ντάνκαν:

***

«Χρειάστηκα αρκετά χρόνια με αγωνία, σκληρή δουλειά και αναζήτηση για να μάθω να κάνω μιαν απλή κίνηση και γνωρίζω αρκετά για την τέχνη της συγγραφής για να καταλάβω πως θα μου χρειάζονταν ακριβώς άλλα τόσα χρόνια συγκέντρωσης και προσπάθειας για να γράψω μιαν απλή κι όμορφη φράση.

Πόσες φορές δεν υποστήριξα πως ένας άνθρωπος που θα 'χε παλαίψει στον Ισημερινό και θα 'χε κάνει συγκλονιστικά κατορθώματα με λιοντάρια και τίγρεις, όταν θα προσπαθούσε να τα γράψει θα μπορούσε να έχει αποτύχει, ενώ κάποιος άλλος που δεν κούνησε από την ταράτσα του μπορούσε να έχει γράψει για το κυνήγι της τίγρης μέσα στη ζούγκλα με τέτοιο τρόπο που να κάνει τον αναγνώστη να αισθανθεί πως βρίσκεται ο ίδιος εκεί και να υποφέρει από αγωνία και φόβο, να μυρίζει τα λιοντάρια και να ακούει το σύρσιμο του φοβερού κροταλία.

Τιποτε δεν υπάρχει έξω από τη φαντασία μας και όλα τα θαυμάσια που μου συνέβησαν θα μπορούσαν να χάσουν τη γεύση τους γιατί δεν κατέχω την πένα του Θερβάντες ή έστω και του Καζανόβα.»

***

Αφήνω τα φιλολογικά και περνάω στην ουσία. Θα γράψω και μιαν ακόμη παράγραφο αφιέρωμα στην αιθέρια γυναίκα μιας πολύ παλιάς εποχής που με ενέπνευσε να γράψω εκείνο το μυθιστόρημα που έχει να κάνει περισσότερο με τον Πειραιά, τη Δραπετσπώνα, τα Βούρλα παρά με την τέχνη του χορού. Λέει λοιπόν κάπου παρακάτω:

«Αισθάνομαι μιαν ευγνωμοσύνη που, όταν είμαστε παιδιά, η μητέρα μου ήταν φτωχιά. Δεν μπορούσε να έχει υπηρέτες και γκουβερνάντες στα παιδιά της και σ' αυτό χρωστώ την αυθόρμητη ζωή που έκανα από παιδί και δεν την άλλαξα ποτέ. Η μητέρα μου ήταν μουσικός κι εδίδασκε μουσική για να ζούμε, κι όπως έδινε τα μαθήματα στα σπίτια των μαθητών της, όλη την ημέρα έλειπε από το σπίτι και αρκετές ώρες και τη νύχτα. Όποτε μπορούσα να το σκάσω από τη φυλακή του σχολείου ήμουνα ελεύθερη να πλανιέμαι πλάι στη θάλασσα κι έκανα ό,τι μ' άρεσε. Πόσο λυπάμαι τα παιδιά που διαρκώς τα προσέχουν οι νταντάδες, τα φροντίζουν και τα προστατεύουν και είναι και κομψά ντυμένα. Τι μέλλον μπορούνε να 'χουν στη ζωή!

Η μητέρα είχε τόσες έγνοιες που δεν άδειζε να σκεφτεί τους κινδύνους που διατρέχουν τα παιδιά, έτσι τα δυο μου αδέλφια κι εγώ ήμαστε ελεύθεροι ν' αλητεύουμε και κάποτε να' χουμε τέτοιες περιπέτειες που αν τις μάθαινε θα τρελαινότανε από ανησυχία. Ευτυχώς ήταν μακαρίως ανεύθυνη. Το "ευτυχώς" που λέω είναι για μένα, γιατί είναι βέβαιο πως σ' αυτή την ελεύθερη παιδική ζωή μου χρωστώ την έμπνευση του χορού που δημιούργησα, που δεν είναι παρά η έκφραση της ελευθερίας. Ποτέ δεν ήμουν υποταγμένη στο "μην κάνεις αυτό ή εκείνο" που κάνει τη ζωή των παιδιών μιαν αθλιότητα.»

Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε ένα ακόμη απόσπασμα από τον τρόπο που έφτασαν οι Ντάνκαν στην Ελλάδα. Είχαν φτάσει με καίκι, κι όχι με πλοίο της γραμμής, από το Μπρίντιζι στην Αγία Μαύρα (Λευκάδα). Παραθέτω αυτούσια την περιγραφή της Ισιδώρας όπως την έζησε:

Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε ένα ακόμη απόσπασμα από τον τρόπο που έφτασαν οι Ντάνκαν στην Ελλάδα. Είχαν φτάσει με καίκι, κι όχι με πλοίο της γραμμής, από το Μπρίντιζι στην Αγία Μαύρα (Λευκάδα). Παραθέτω αυτούσια την περιγραφή της Ισιδώρας όπως έζησε την μετάβαση από την Λευκάδα στην Αμφιλοχία (τον Καρβασαρά). Η Πρέβεζα ήταν ακόμη μέρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας:

«Νοικιάζοντας ένα ψαρικάικο ο Ρέϋμον (αδεΑξίζει τον κόπο να διαβάσουμε ένα ακόμη απόσπασμα από τον τρόπο που έφτασαν οι Ντάνκαν στην Ελλάδα. Είχαν φτάσει με καίκι, κι όχι με πλοίο της γραμμής, από το Μπρίντιζι στην Αγία Μαύρα (Λευκάδα). Παραθέτω αυτούσια την περιγραφή της Ισιδώρας όπως την έζησε:λφός της) εξήγησε με πολλές παντομίμες και λίγα αρχαία ελληνικά πως επιθυμούσαμε το ταξίδι μας να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο με το ταξίδι του Οδυσσέα. Ο ψαράς βέβαια δεν καταλάβαινε και πολλά για τον Οδυσσέα, αλλά οι πολλές δραχμές τον έπεισαν ν' ανοίξει πανιά, αν κι ήτανε απρόθυμος να πάει μακριά κι έδειχνε πολλές φορές τον ουρανό λέγοντας "μπουμ μπουμ" και με τα χέρια του έδειχνε τη θύελλα για να μας πει ότι η θάλασσα ήτανε προδοτική. Η αλλαξοκαιριά είναι συνηθισμένη στο Ιόνιο πέλαγος. Ριψοκινδυνέψαμε την πολύτιμη ζωή μας που μπορούσε να μοιάσει πολύ μ' εκείνη του Οδυσσέα.

Σταματήσαμε στην μικρή τουρκόπολη, την Πρέβεζα, στην ηπειρωτική ακτή, και κάναμε αρκετές προμήθειες: ένα πελώριο κατσικίσιο τυρί, μπόλικες ελιές και μπακαλιάρο. Καθώς δεν υπήρχε τέντα στο καίκι, δεν θα ξεχάσω ποτέ, ως την ημέρα του θανάτου μου, τη μυρωδιά αυτού του τυριού και του μπακαλιάρου, εκτεθειμένα ολημερίς στον καυτερό ήλιο, καθώς το καραβάκι έπλεε αργά και με άγρια σκαμπανεβάσματα. Συχνά σταματούσε το αεράκι και τότε πιάναμε τα κουπιά. Τελικά με το σούρουμπο φτάσαμε στον Καρβασαρά (Αμφιλοχία). Όλοι οι κάτοικοι κατεβήκανε στην παραλία να μας χαιρετίσουν και μείνανε άφωνοι από την περιέργεια όταν είδανε τον Ρέϋμον να γονατίζει και να φιλάει το χώμα. Σίγουρα η απόβαση του Χριστόφορου Κολομβου στην Αμερική δεν θα είχε καταπλήξει περισσότερο τους ιθαγενείς.

Η αλήθεια είναι πως είμαστε μισότρελοι απ' τη χαρά μας. Θέλαμε να φιλήσουμε όλους τους κατοίκους και να φωνάξουμε: "Επιτέλους, φτάσαμε στην ιερή χώρα, την Ελλάδα, αφού περιπλανηθήκαμε τόσο πολύ. Χαίρε Ολύμπιε Δία και Απόλλωνα και Αφροδίτη! Ετοιμαστείτε, Μούσες, να μπείτε πάλι στον χορό. Το τραγούδι μας μπορεί να ξυπνήσει τον Διόνυσο και τις κοιμώμενες Βάκχες του!"

Δεν υπήρχε ξενοδοχείο ούτε σιδηρόδρομος στον Καρβασαρά. Τη νύχτα κοιμηθήκαμε σε μια κάμαρα, τη μοναδική στο χάνι. Όχι πως κοιμηθήκαμε πολύ. Πρώτα γιατί ο Ρέϋμον συνδιαλεγότανε όλη τη νύχτα με τη σοφία του Σωκράτη και την ουράνια τελειότητα του Πλατωνικού έρωτα, δευτερο γιατί τα κρεβάτια ήτανε απλές σανίδες, πολύ σκληρές και, τρίτον, η Ελλάδα είχε χιλιάδες κοριούς που έπρεπε να χορτάσουν από μας.

Τα χαράματα φύγαμε από το χωριό, βάλαμε τη μητέρα και τις βαλίτσες μας σ' ένα κάρο κι εμεις με κλαδιά δάφνης τη συνοδεύαμε. Όλο το χωριό μας συνόδεψε αρκετά μακριά. Πήραμε τον παλιό δρόμο που είχε διασχίσει ο Φίλιππος ο Μακεδόνας με τον στρατό του, πάνω από 2.000 χρόνια πρωτύτερα.»

Αυτά για την Ισιδώρα (Ιζαντόρα) Ντάνκαν και την ελληνική της περιπέτεια σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της.

Ελπίζω να είχε ενδιαφέρον και για σας.

ΓΑΛΑΖΙΕΣ ΑΚΡΙΔΕΣ

ΓΑΛΑΖΙΕΣ ΑΚΡΙΔΕΣ ΠΟΥ ΤΡΩΝΕ Ο,ΤΙ ΒΡΟΥΝ

ΟΙ "ΑΡΙΣΤΟΙ" ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Αν ο μεγαλύτερος Οργανισμός Υγείας της χώρας ο ΕΟΠΥΥ, διοικείται ΚΑΤ' ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ από άτομο (με το όνομα Καρποδίνη) το οποίο όμως ΑΠΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ έναντι αμοιβής σε τρεις εταιρείες του Χρηματιστηρίου Αθηνών, αυτό πώς λέγεται αν όχι νέο καραμπινάτο σκάνδαλο;

Όταν μάλιστα το άτομο αυτό μπαίνει στην θέση του ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ μέχρι να γίνει διαγωνισμός στο ΑΣΕΠ και όταν ο διαγωνισμός γίνεται και το άτομο αυτό βγαίνει 8ο (όγδοο), η κυβέρνηση αγνοεί την ετυμηγορία του ΑΣΕΠ και κρατά το άτομο αυτό στην θέση του (όπως περίπου είχε κάνει με εκείνον τον ανεκδιήγητο διευθυντή της ΕΥΠ), τότε το οικονομικό σκάνδαλο μετατρέπεται και σε θεσμικό.

Όταν μάλιστα σκεφτεί κανείς το άτομο αυτό διορίστηκε από την κυβέρνηση Πρόεδρος της Επιτροπής Ελέγχου του Χρηματιστηρίου για να ελέγχει τις δικές της εταιρείες, τότε το ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ πιάνει ταβάνι διαπλοκής και διαφθοράς.

Πάλι στην φόρα τους έβγαλε ο Π.Πολάκης.

Δοξάστε τους!!!

Δεν ξέρω αν ο π/θ είναι ένοχος, όμως αθώος δεν είναι

Πολύ συχνά, κάποιος άνθρωπος μπλέκεται σε υποθέσεις όπου η ενοχή ή η αθωότητα είναι και οι δυο αμφισβητούμενες. Τότε αυτός ο άνθρωπος απαλλάσσεται λόγω αμφιβολιών. Με αυτήν την πατέντα προσπαθεί να την γλυτώσει ο πρωθυπουργός από το τεράστιο θεσμικό σκάνδαλο των υποκλοπών.

Ο Μητσοτάκης κρύβεται πίσω από την φράση "δεν υπάρχουν αποδείξεις" την στιγμή που ο ίδιος απαγορεύει να βγουν οι αποδείξεις στην φόρα. Όχι μόνο απειλεί με διώξεις όσους δώσουν τις αποδείξεις στον αέρα, όχι απλά δεν δίνει κίνητρα προστασίας στους μάρτυρες που θα μιλήσουν για τις υποκλοπές και το πρεντάτορ, όχι απλά και μόνο δεν αφήνει τις επιτροπές της Βουλής ή της ΕΕ να εξετάσουν τους βασικούς μάρτυρες, αλλά βάζει και τον κόφτη του "απόρρητου" για να σταματήσει τις διαρροές και τα επόμενα ερωτήματα.

ΑΝ ΗΤΑΝ ΑΘΩΟΣ θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να ξεκινήσει ταχύτατες διαδικασίες για να αποκαλυφθούν οι ένοχοι, αφού οι υποκλοπές αγγίζουν πρόσωπα όπως ο Ανδρουλάκης ή ο Δένδιας.

ΑΝ ΗΤΑΝ ΑΘΩΟΣ θα ήταν ο πρώτος που θα ήθελε να χυθεί άπλετο φως και δεν θα προσπαθούσε πάση θυσία να βυθίσει τις έρευνες στο σκοτάδι.

Δεν ξέρω αν είναι ένοχος, ακόμα δεν έχουν βρεθεί οι αποδείξεις της ενοχής του, ένα όμως ξέρω καλά, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΣ. Κι οι μέρες της κρυψίνοιας και της κάλυψής του πίσω από τις αμφιβολίες είναι μετρημένες.

Ενεργός

Μητσοτάκης τέλος και δημοσκοπικά.

Στην χτεσινή δημοσκόπηση της MRB για το ΟΡΕΝ τα ποιοτικά στοιχεία δείχνουν ότι η δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση διογκώνεται. Στην πρόθεση ψήφου ο Γ.Μαύρος (με σαφή την συμπάθειά του για Μητσοτάκη και απέχθεια για τον Σύριζα) δίνει αποτελέσματα (χωρίς αναγωγές και με αδιευκρίνιστο το 18%):

ΝΔ 29,1%, ΣύριζαΠΣ 23%, ΠαΣοΚ 11,5%, Βελόπουλος 4,5%, Βαρουφάκης 3% κ.α.

Αυτό σημαίνει ότι το μπλοκ ΝΔ-Βελόπουλος μαζεύει 33,6% ενώ το μπλοκ ΣύριζαΠΣ, ΠαΣοΚ και Βαρουφάκης μαζεύει 37,5% δηλαδή προηγείται με 4% διαφορά. Με την αναγωγή του 18% και την πόλωση των τελευταίων ημερών προ των εκλογών το μπλοκ των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων φαίνεται να πιάνει άνετα την πλειοψηφία των 151 εδρών. Δεν μιλάμε για αυτοδυναμία ενός κόμματος αλλά για την δημοκρατική συνεργασία για να βγει η Ελλάδα από το τέλμα στο οποίο την έριξε ο Μητσοτάκης χειραγωγώντας ακόμα και την έντιμη δεξιά, (στον βαθμό που αυτή υπάρχει και δεν την έχει κάνει μια χαψιά το σύστημα Μητσοτάκη).

Αυτή είναι η ανάγνωση των αποτελεσμάτων, ακόμα κι αυτών που δίνει ο Γ,.Μαύρος και η ΜRΒ. Οι δεκαπέντε και είκοσι μονάδες που είχε προβάδισμα ο Μητσοτάκης έγιναν 4% υπέρ του αντίπαλου μπλοκ δυνάμεων. Μάλιστα, χωρίς τον Βελόπουλο, η διαφορά γίνεται 8,5% υπέρ των δημοκρατικών δυνάμεων. Το μήνυμα είναι σαφές και από τα ποιοτικά αλλά και από τα ποσοτικά χαρακτηριστικά της δημοσκόπησης: Μητσοτάκης τέλος!

100 χρόνια από το 1922.

Χωρίς πολλά λόγια.

Μια εξομολόγηση του ποιητή Γιώργου Σεφέρη.

«Έφτασα στην Αθήνα τον καιρό που άρχιζε ο μεγάλος Διχασμός. Δεν πρόφτασα να νιώσω μήτε αγάπη μήτε υπόληψη για τον Κωνσταντίνο. Έπειτα, ήρθαν τα ''Νοεμβριανά'' που μου θύμισαν καταπληκτικά τα καμώματα των Τούρκων.

Για τους ανθρώπους του Κωνσταντίνου, εμείς που ερχόμασταν από το σκλαβωμένο Έθνος, που είχαμε ανατραφεί μόνο με μια λαχτάρα, την Ελλάδα, ήμασταν οι Τουρκόσποροι. Κι αυτοί που μάς χλεύαζαν και μάς ταπείνωναν δεν σκοτίζουνταν που ο Γερμανός ήταν ο σύμμαχος των Τούρκων και των Βουλγάρων, τον ευχόντουσαν νικητή και του παράδιναν τα κάστρα μας απολέμιστα.

Για τη φαντασία μου, τότε, αυτή η ωμή στενοκεφαλιά ήταν πράγμα υπέρογκο και τερατώδες. Θυμάμαι τ' απομεσήμερο που είδα, από ένα παράθυρο της οδού Μπουμπουλίνας, το ελεεινό θέαμα του όχλου με δεσποτάδες και παπάδες που κουβαλούσαν πέτρες για το ανάθεμα του Βενιζέλου. Την αηδία που με έπνιγε στο Πολύγωνο, μπροστά στο φρικτό μνημείο με τα κερατοφόρα καύκαλα από τραγιά στην κορυφή του.

Θυμάμαι την ηθική εξουθένωση που ένιωσα όταν έγινε η πρώτη απόπειρα να δολοφονήσουν τον Βενιζέλο στο σταθμό της Λυών, λίγες μέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης που πραγματοποιούσε όνειρα χιλιάδων χρόνων.

Ήτανε πράγματα που δεν καταλάβαινα. Και τώρα ακόμη που πέρασαν τα χρόνια και ξεβίδωσα πολλές φορές το μηχανισμό του ανθρώπου και του Έλληνα μπορεί να βρίσκω εξηγήσεις, αλλά δεν απολυτρώθηκα ολωσδιόλου από την κατάντια εκείνη.»

Χειρόγραφο Σεπτεμβρίου '41, Γιώργος Σεφέρης

Γιατί γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου 1940;

Γιορτάζουμε σήμερα την μια από τις δυο μεγάλες Εθνικές μας Επετείους, την 28η Οκτωβρίου του 1940.

Γιατί άραγε αυτή την ημερομηνία κι όχι κάποια άλλη;

Γιατί να μην γιορτάζουμε τη μεγάλη μας νίκη στους Βαλκανικούς Πολέμους, τότε που η Ελλάδα τριπλασιάστηκε σε έκταση και μεταμορφώθηκε στο σύγχρονο κράτος; Γιατί όχι τη Συνθήκη των Σεβρών, την συνθήκη που επέτρεψε στον Ελληνικό Στρατό να μπει στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τους συμμάχους της Αντάντ, έφερνε τον Ελληνικό Στρατό στη Σμύρνη και έθετε επί τάπητος το ζήτημα της ανεξαρτησίας του Πόντου; Γιατί όχι η 17 Νοέμβρη του 1973 [που είναι μια «εθνική» επέτειος κι αυτή αλλά μικρότερης εμβέλειας] που αποτελεί την ουσιαστική βάση και εκκίνηση για την σύγχρονη Ελλάδα με δημοκρατικό πολίτευμα και διεθνή θέση αξιοπρόσεκτη;

Η απάντηση είναι γιατί σαν εθνικές επετείους δεν γιορτάζουμε τους θριάμβους μόνο, αλλά κυρίως τονίζουμε τις στιγμές εκείνες που το έθνος ξεπέρασε κάθε προσδοκία και επιβεβαίωσε την ύπαρξή του!

Γιορτάζουμε τις στιγμές της τρέλας εκείνης που μας επιτρέπει να υπάρχουμε!

Γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου γιατί μια τέτοια «τρέλα» ήταν η επανάσταση του 1821, όταν παρά την Ιερά Συμμαχία, παρά τον τεράστιο όγκο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, παρά τα 400 χρόνια σκλαβιάς, η Ελλάδα είπε «ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ!»

Πολεμάμε, πεθαίνουμε αλλά είμαστε εδώ! Εκείνοι καίνε την Χίο κι εμείς καίμε την Ναυαρχίδα τους! Εκείνοι πολιορκούν το Μεσολόγγι κι εμείς πραγματοποιούμε μια ηρωική έξοδο που αφήνει άφωνη την Ευρώπη. Τινάζουμε το Κούγκι, πέφτουμε στο γκρεμό στο Σούλι, οχυρώνουμε ένα Χάνι στη Γραβιά και φωνάζουμε ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ!

Είναι άραγε αντάξια γιορτή η σημερινή της 28ης Οκτωβρίου;

Το θεμελιακό ζήτημα της ίδιας της ΥΠΑΡΞΗΣ του έθνους μπορεί να ισοδυναμεί με μια πρόσκαιρη νίκη σε ένα πόλεμο, με ένα ΟΧΙ που έμοιαζε μάλιστα υποχρεωτικό;

Η απάντηση είναι ΝΑΙ! Και ιδού τα στοιχεία που δικαιολογούν αυτή την καταφατική απάντηση.

Η νεώτερη ιστορία μας χωρίζεται σε δυο περιόδους.

Η πρώτη, είναι τα πρώτα 100 χρόνια της ύπαρξής μας, από το 1821 που μπήκαμε σαν σίφουνας στην παγκόσμια ιστορία μέχρι το 1922 που με σκυμμένο το κεφάλι υποστήκαμε μια τεράστια ήττα καθώς το έθνος ξεριζώθηκε από τις πατρογονικές του εστίες κι ο ελληνισμός «κατέβηκε στον Άδη» κατά την έκφραση του τελευταίου Μητροπολίτη της Σμύρνης λίγο προτού απαγχονιστεί από το αγριεμένο πλήθος των Τούρκων.

Τότε έληξε η περίοδος της Μεγάλης Ιδέας, της εποχής που η Ελλάδα ζητούσε την λύτρωση των υπόδουλων αδελ´φών και την απελευθέρωση των πατρογονικών εστιών, της εποχής που μόνο 1/5 ή το 1/4 του ελληνισμού κατοικούσε στα όρια του ελληνικού κράτους. Από το 1922 η Ελλάδα είναι ένα εθνικό κράτος, σχεδόν απόλυτα ομογενές, που νιώθει φτωχό, φοβισμένο, εξαρτημένο, τοποθετημένο στα κράτη της Ανατολίας, ούτε καν αναπτυσσόμενο.

Από το πέταγμα ψυχής του 1821 που μας ανέβασε στα ύψη, ξαναβάζοντάς μας στον Παγκόσμιο Χάρτη των Εθνών, φτάσαμε στο σημείο της καταστροφής 100 χρόνια μετά.

Η ιστορία για την Ελλάδα ξανάρχιζε με όρους δυσμενείς.

Η δεύτερη περίοδος της σύγχρονης ιστορίας μας, από το 1922 ως τις μέρες μας, χαρακτηρίστηκε από ένα δεύτερο πέταγμα ψυχής, από μια δεύτερη μεγάλη ανάταση, από το ΟΧΙ του σαράντα.

Ας δούμε γιατί είναι τόσο σημαντική αυτή η στιγμή.

Ήδη από το 1923 η συνθήκη της Λωζάνης έχει νομιμοποιήσει την εθνοκάθαρση της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Αν.Θράκης επικυρώνοντας το τέλος της Μεγάλης Ιδέας.

Το 1932 η μεγάλη οικονομική κρίση που ακολουθεί το κραχ του 1929 του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, φτάνει στην Ελλάδα.

Ανεργία, φτώχεια, προσφυγιά. Ένα εκρηκτικό μίγμα. Το ιδιώνυμο προσπαθεί να βάλει την κοινωνία στον γύψο.

Το 1936 ο Μεταξάς με την κάλυψη του τότε Βασιλιά Γεωργίου με πραξικόπημα επιβάλει την δικτατορία της 4ης Αυγούστου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην δεκαετία του 1930 η Ελλάδα χάνει υποθέσεις στο δικαστήριο της Χάγης και στην Κοινωνία των Εθνών παρά το απόλυτο δίκιο της μόνο και μόνο λόγω της ανυποληψίας της και της αδυναμίας της.

Η Άρχουσα τάξη σκοτώνει την εργατιά σε εργοστάσια κολαστήρια για ένα κομμάτι ψωμί, με εργασία από την ώρα που βγαίνει ο ήλιος ως την ώρα που δύει. Η μεσαία τάξη ζει στο πολιτικό περιθώριο που της επιτρέπουν οι μεσάζοντες. Το Κομουνιστικό Κόμμα τίθεται εκτός νόμου και τα ξερονήσια που γεμίζουν με εξορίστους δείχνουν την τραγική πολιτική και κοινωνική κατάσταση που σε συνδυασμό με την φτώχεια συνθέτουν ένα τοπίο ήττας και απελπισίας.

Η Ελλάδα φτάνει στο ναδίρ.

Και ποιο είναι το διεθνές πολιτικό περιβάλλον;

Το 1938-39 το φασιστικό κόμμα της Γερμανίας και ο Χίτλερ αρχίζουν τις επιθέσεις τους για την δημιουργία της Νέας Τάξης.

Σε έναν γελοίο αλλά και ανατριχιαστικό συναγωνισμό τον ακολουθεί ο φασίστας ομοϊδεάτης του Μουσολίνι. Η Αυστρία ενσωματώνεται στο Τρίτο Ράϊχ. Η Λιβύη πέφτει στην Ιταλία. Η Τσεχοσλοβακία τεμαχίζεται. Μέρος της περνά στην Γερμανία, το άλλο ακολουθεί και ενσωματώνεται στον ΑΞΟΝΑ, την συμμαχία που έχει επικεφαλής την Γερμανία και τον Χίτλερ. Η Πολωνία εξαφανίζεται από τον χάρτη, καθώς την διαμοιράζονται η Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση. Η Νορβηγία –που θεωρείται από τον Χίτλερ Βρετανική Βάση- κατακτάται από την Γερμανία, όπως και η Δανία.

Το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, περνούν στην κατοχή του άξονα. Η Αλβανία κατακτάται από την Ιταλία. Η Γαλλία κατακτάται, η μισή τουλάχιστον, από την Γερμανία. Μαζί της η Αλγερία που μαζί με την Λιβύη και την Αιθιοπία που έχουν γίνει ιταλικές κτήσεις κάνουν την βόρεια Αφρική μέρος του άξονα. Χώρες όπως η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, προσυπογράφουν την συμμετοχή τους στον Άξονα. Η Γιουγκοσλαβία παίζει ανάμεσα σε ουδετερότητα και Ιταλική επιρροή. Η Ισπανία και η Πορτογαλία με τα φασιστικά καθεστώτα του Φράνκο και του Σαλαζάρ, είναι χώρες φιλικά προσκείμενες προς τον Άξονα σαν ομοϊδεάτες.

Η Σοβιετική Ένωση έχει σύμφωνο συνεργασίας και μη επιθέσεως με την Γερμανία [το σύμφωνο Ρίμπεντροφ-Μολότωφ], έστω κι αν δεν είναι το σύμφωνο αυτό παρά μια προσωρινή αναστολή του πολέμου στο Ανατολικό Μέτωπο. Ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη βρίσκεται από την κυριαρχία ή είναι σύμμαχος του άξονα.

Παραμένουν ελεύθερες:

-Η Αγγλία που υφίσταται φοβερή αεροπορική επιδρομή από την Λουφτβάφε και που οδηγεί τον πόλεμο εναντίον του άξονα καθώς η Αμερική δεν έχει μπει ακόμα στον Πόλεμο και η Σοβιετική Ένωση δεσμεύεται ακόμα από το σύμφωνο συνεργασίας που έχει υπογράψει.

-Η Σουηδία, η Ελβετία που ήταν και παρέμεινε ουδέτερη, η Τουρκία που επίσης παρέμεινε ουδέτερη και η Ελλάδα!

Δηλαδή, στις 28 Οκτωβρίου 1940, όταν η Ελλάδα είπε ΟΧΙ στην Ιταλία και στην Γερμανία και δέχτηκε την επίθεση, ΟΛΟΚΛΗΡΗ η Ευρώπη ήταν Γερμανική ή φιλική προς την Γερμανία, πλην της Αγγλίας, της Σουηδίας και 2 ουδέτερων χωρών.

Ήταν ένα ΟΧΙ που έμοιαζε με τρέλα.

Μια τρέλα ισοδύναμη εκείνης που δημιούργησε την Ελλάδα.

Μια τρέλα που επέτρεψε στην σύγχρονη Ελλάδα να καταγραφεί στην ιστορία σαν ένα ΕΘΝΟΣ με ψυχή, σαν ένα έθνος αντάξιο της ιστορίας του.

Ο ίδιος ο Μεταξάς με συνέντευξή του λίγες μέρες μετά το ΟΧΙ που είπε, εξήγησε στους δημοσιογράφους το σκεπτικό του, αυτό που τον υποχρέωσε να αρνηθεί τις ιταλικές προτάσεις.

Αφού αναφέρθηκε αρχικά στις προσπάθειές του να κρατήσει την Ελλάδα έξω από την παγκόσμια σύρραξη και στις συμβουλές του Χίτλερ να την εντάξει στην Νέα Τάξη αφού ικανοποιήσει τις βλέψεις της Βουλγαρίας και Ιταλίας, συνέχισε:

«Δηλαδή θα έπρεπε δια να αποφύγωμεν τον πόλεμον να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδας προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού από την Βουλγαρίαν. Φυσικά δεν ήτο δύσκολον να προβλέψει κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Άγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος καθώς, κυρίαρχοι όντες της θαλάσσης και μετά μίαν τοιαύτην αυτοδούλωσιν της Ελλάδος εις τους εχθρούς των δεν θα παρέλειπαν να καταλάβουν την Κρήτην και τας άλλας νήσους τουλάχιστον»

Και συμπλήρωσε ο δικτάτορας σε εκείνη την αποκαλυπτική συνέντευξη τύπου όπου εξήγησε γιατί δεν μπορούσε να πει τίποτε άλλο από το ΟΧΙ:

«Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο όπως το 1916 αλλά τρεις αυτήν την φοράν Ελλάδες. Μία η επίσημος των Αθηνών που θα είχε φτάσει εις την πόρωσιν και το κατάντημα δια να αποφύγει τον πόλεμον. Δευτέρα θα ήτο η πραγματική Ελλάς, η παμψηφία της κοινής γνώμης του Έθνους το οποίον ποτέ δεν θα αποδεχόταν την εκουσίαν αυτουποδούλωσίν του συνοδευόμενην μάλιστα με εθνικόν ακρωτηριασμόν, και Τρίτη θα ήτο η Ελλάς που θα εδημιουργείτο εις την Κρήτην, με την κάλυψη του Βρεττανικού Στόλου και την επίκλησιν του δημοκρατισμού. Θα ήτο η δημοκρατική Ελλάς που θα είχε με το μέρος της την Αγγλίαν και το Εθνικόν Δίκαιον»

Έτσι ο Ελληνικός Λαός δια στόματος Μεταξά που στην συγκεκριμένη στιγμή τον εξέφρασε απόλυτα, και που πρέπει να του αναγνωριστεί αυτή η τιμή, είπε ΟΧΙ στους Ιταλούς και ΝΑΙ στην ιστορική του δικαίωση.

Η απόφαση της Ελλάδος να αντισταθεί προκάλεσε εκδηλώσεις ενθουσιασμού στην Αγγλία και στον Ελεύθερο Κόσμο. Ο Βασιλιάς της Αγγλίας Γεώργιος ΣΤ’ και ο Πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ έστειλαν θερμά τηλεγραφήματα στον Γεώργιο και τον Μεταξά υποσχώμενοι κάθε δυνατή βοήθεια και δηλώνοντας ότι «μαχόμενοι εναντίον του κοινού εχθρού θα μοιραστούμε την νίκη»

Βέβαια τα γεγονότα στα Δεκεμβριανά του 1944, που απετέλεσαν την απαρχή πολλών δεινών για το έθνος και που έγιναν προσφάτως γνωστά με την δημοσίευση των αρχείων του φόρεϊν όφις, όταν ο ίδιος ο Τσώρτσιλ έδωσε εντολή στον Βρετανό Διοικητή της Αθήνας Σκόμπυ να συμπεριφερθεί στο πλήθος των διαμαρτυρομένων Αθηναίων σαν να βρισκόταν σε χώρα υπό κατοχή, έδειξαν πόσο αυτά τα τηλεγραφήματα των ισχυρών μπορούν να σταθούν εμπόδιο όταν θίγονται τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα

Η ιστορία του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου είναι λίγο ως πολύ γνωστή.

Έγιναν σφοδρές μάχες στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, και έγιναν μάχες στον αέρα και στην θάλασσα. Όμως ο πόλεμος κρίθηκε στην ξηρά. Εκεί όπου κυριαρχούσε ο χειμώνας και όπου η ψυχή έπαιζε μεγαλύτερο ρόλο από τα όπλα.

Οι Ιταλοί δεν πίστευαν σε αυτό που τους οδηγούσε ο Μουσολίνι να κάνουν. Οι Έλληνες μάχονταν υπέρ βωμών και εστιών. Η Μάχη από την πλευρά της Ιστορίας είχε κριθεί. Βέβαια στην ζωή τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή λέει ο ποιητής. Κρυοπαγήματα, θάνατοι, τραγωδίες, όλα τα δεινά του πολέμου μαζεύτηκαν πάνω στα απόκρημνα βουνά της Ηπείρου και τσάκισαν τα νιάτα των Ιταλών και των Ελλήνων που ήταν όλοι τους εξ ίσου θύματα του πολέμου. Ενός πολέμου που τον σχεδίασαν εγκέφαλοι διεστραμμένοι όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, κόμματα παρανοϊκά, όπως το Φασιστικό της Ιταλίας και το Ναζιστικό της Γερμανία, και Ιδέες Εγκληματικές, όπως ο Νέος Ιταλικός Πολιτισμός του Μουσολίνι και η Νέα Τάξη του Χίτλερ.

Χιλιάδες παιδιά χάθηκαν, εκατομμύρια στρατιώτες, αθώοι πολίτες, ανύποπτοι άνθρωποι, βρέθηκαν να σκοτώνουν και να σκοτώνονται, θύτες και θύματα του παραλογισμού του πολέμου. Εκείνοι που έπεσαν θα είναι για πάντα στην μνήμη μας. Θα τους θυμούνται οι οικογένειές τους, θα τους θυμάται το Έθνος με την συλλογική του μνήμη. Ήταν οι ήρωες του Σαράντα. Η δόξα της νεώτερης Ελλάδας.

Η νίκη στο Αλβανικό Μέτωπο, άλλαξε το κλίμα σε όλα τα πολεμικά μέτωπα. Ήταν η πρώτη ήττα του Άξονα και η απόδειξη ότι δεν ήταν αήττητος. Κι όταν ακόμη αργότερα επιτέθηκε η Γερμανία, και καθώς η Γιουγκοσλαβία έπεσε αμαχητί, η Θεσσαλονίκη έπεσε στα Γερμανικά τανκς μέσα σε τρεις μόνο μέρες, και πάλι η Ελλάς αντιστάθηκε. Με στρατό διαλυμένο, με Βασιλιά και Κυβέρνηση φυγαδευμένους, με την Ακρόπολη υπό κατοχή και υπό τη σβάστιγγα, η Κρήτη έδωσε την μεγάλη μάχη και καθυστέρησε σημαντικά τα σχέδια του Χίτλερ για γρήγορη επέλαση στο Ανατολικό Μέτωπο κατά της Ρωσίας. Πραγματικά, η ανεκτίμητη συμβολή αυτού του αγώνα, αναγνωρίστηκε στην συνέχεια από όλο τον κόσμο.

Την 28η Οκτωβρίου, που καθιερώθηκε από τον λαό με μια διαδήλωση μέσα στην κατοχή κατά την πρώτη επέτειο του 1941 και συνεχίστηκε με διαδηλώσεις το 1942 και 1943, γιορτάζουμε μια συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας, που οι συνέπειές της έχουν μακρές προεκτάσεις στον χρόνο. Το αλβανικό έπος, η απόφαση για αντίσταση στην Γερμανική επίθεση, η Μάχη της Κρήτης, η Εθνική Αντίσταση που αποτελεί ένα ακόμη μεγαλειώδες έπος, ακόμη και ο καταστροφικός κατοπινός εμφύλιος πόλεμος, πυροδοτήθηκαν από μια στιγμή μεγαλείου και διαμόρφωσαν το πρόσωπο της σύγχρονης Ελλάδας. Τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία της φυλής μας διέπρεψαν και πάλι.

Όπως η συνέχεια της επανάστασης του 1821 ήταν να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος το 1823-24 με κίνδυνο να χαθεί η ίδια η επανάσταση, όπως τους περιφανείς θριάμβους του 1912-13 διαδέχτηκε ο Διχασμός και τις νίκες του 1915-18 διαδέχτηκε η ντροπή του 1922, έτσι και το έπος του 1940 και την Εθνική Αντίσταση 1942-44 την διαδέχτηκε ένας εμφύλιος πόλεμος που τον πληρώναμε μέχρι πρόσφατα.

Το παρελθόν το τιμάμε αλλά και διδασκόμαστε από αυτό.

Ας διδαχτούμε από τους ήρωες του Σαράντα, τους πατεράδες και τους παππούδες μας. Κι ας αποφύγουμε τα λάθη τους.

Ο Τόμας Έλιοτ γράφει στην Έρημη Χώρα:

«Τι έχουμε δώσει;

Φίλε μου, τραντάζει το αίμα την καρδιά μου

Η φοβερή τόλμη μιας στιγμής παραδομού

Που η εποχή της φρόνησης ποτέ δεν θα αναιρέσει

Μ’ αυτή, μόνο μ’ αυτή έχουμε υπάρξει»

Αυτή τη στιγμή του παραδομού, στην Ιστορία, στο Πεπρωμένο, αυτή τη στιγμή της ανάτασης γιορτάζουμε σήμερα.

Το ΟΧΙ του Σαράντα είναι ένα αέναο ΟΧΙ στον Φασισμό κι ένα τεράστιο ΝΑΙ στην Ελληνική Ψυχή

Είναι ένας κρίκος που μας συνδέει με τις ρίζες μας.