Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ στις ΕΠΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ  5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 8μμ
Στις "ΕΠΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ"

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ

​ 

"Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ"

Μετά από ένα σερί ΕΠΤΑ ΦΟΝΩΝ το 1860 στην Ελλάδα του Όθωνα

ο "Φονιάς" εμφανίζεται επί τέλους  156 χρόνια μετά στις ΕΠΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ

για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση που λέει και ο ποιητής

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ  8 ΜΜ

[ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ 2016 ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΟΙΚΟ 

Ν&Σ ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ Αναγνωστοπούλου 9 Αθήνα]

ΣΤΟ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ "ΕΠΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ"

ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΣ 27-29, ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΘΩΜΑΣ ΣΙΔΕΡΗΣ 

ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΦΙΛΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ

ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΝ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ
ή ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥΣ

​Είναι ένα μυθιστόρημα εποχής, αστυνομικό, ερωτικό, περιπετειώδες

Θα ζωντανέψει με τη συζήτηση η πολύ ενδιαφέρουσα εποχή 

στην οποία αναφέρεται το βιβλίο

Πρόκειται για το έτος 1860

Η Ελλάδα του Όθωνα και του Νταβέλη, ριάντα χρόνια μόλις 

από την επανάσταση και το νέο ελληνικό κράτος

Η Ευρώπη πρότυπο κι η Ιταλία του Ριζορτζιμέντο και του Γαριβάλδη 

οι απαρχές του φοιτητικού κινήματο,κι οι κουτσαβάκηδες

Η Αθήνα που κτίζεται με νέους δρόμους και νέες γειτονιές

ΣΗΜ.: Για όποιον θελήσει να το αγοράσει, θα τιμάται 

από τον εκδότη για την ημέρα της παρουσίασης 12 ευρώ

ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΟΛΙΤΣΑΣ

Επ' ευκαιρία του γιορτασμού της πτώσης της Τριπολιτσάς, που εδραίωσε την ελληνική επανάσταση του 1821, δημοσιευω το παρακάτω σύντομο διήγημα.

Είναι γνωστό ότι κατά την εισβολή των επαναστατικών δυνάμεων των Ελλήνων, σφαγιάστηκαν περίπου 30.000 Τούρκοι.

Δεν κάνω ιστορία, δεν κάνω κριτική, γράφω μόνο ένα διηγηματάκι που με τον τρόπο του τα λέει όλα. 

Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΟΛΙΤΣΑΣ

ή 

Το τρένο του Κολοκοτρώνη

-Ωρέ Γιάγκο, ήρθε ο πρίντζιπος;

-Βεβαίως στρατηγέ!

-Πως το ξέρεις ρε ζαγάρι; τον είδες;

-Βεβαίως στρατηγέ! του απαντώ αμέσως, ήρθε ο μισερός, αν θες να τον εύρεις είναι στον απέναντι λόφο, στο κονάκι του Νικηταρά

-Άϊντε μωρέ, να ιδούμε τι θα κάμωμεν και με δαύτον, αναστέναξε ο κύριός μου

Πρίντζιπος είναι ο Δημητράκης Υψηλάντης, όμορφος κι έξυπνος νεανίας, εικοσιπέντε ετών, μόλις αφιχθείς εκ Ρωσίας. Ερωτών είναι ο κύριός μου, ο Θεοδωράκης Κολοκοτρώνης, ο αποκαλούμενος και Γέρων του Μορέως. Εγώ, ο Γιάγκος, είμαι ο γραμματικός του και μου έχει αναθέσει να γράφω τα καθέκαστα του πολέμου ως ημερολόγιον και να μην παραλείπω τίποτις από όσα συμβαίνουσιν όλον αυτόν τον καιρόν που πολιορκούμεν την Ντροπολιτσάν. Γνωρίζω την ελληνικήν γραφήν και μιλώ προφορικώς την ρωμέϊκην γλώσσαν εκ μητρός αλλά χειρίζομαι καλώς και τας αλβανικήν, βλαχικήν και τουρκικήν. Δι αυτά μου τα προτερήματα με επέλεξεν ο στρατηγός ως την ορντινάτζαν του και την δεξιάν του χείρα.

-Έγραψες για τα χτεσινά ωρέ; για την ακράτειαν του Ντεληγιώργου έγραψες; α, χα, χα, τι ήταν κι αυτό το χάλι του, όλη μέρα πίσω από τα βράχια άδειαζε το άντερό του ο καψερός! το έγραψες αυτό γραμματικέ; είπε κι έβαλε τα γέλια σαν μικρό παιδί

Πάντα ανοιχτός χαρακτήρας ο Γέρος κέρδιζε τον άλλον με τα χωρατά του και την ανοιχτήν του καρδία. Με αυτά αλλά και με την στρατηγικήν του ιδιοφυΐα και δεινότητα είχε γίνει αμέσως μόλις επήραμεν τα όπλα ο αναμφισβήτητος αρχηγός μας. Μόνον ο Δημήτριος Υψηλάντης συγκρινόταν μαζί του σε ανθρωπιά και αυθορμητισμόν αν και μπροστά στην ικανότητα του Γέρου κανείς δεν τολμούσε να βάλει εαυτόν.

-Τα παλικάρια λένε πως ο πρίγκηπας έφερε κάτι μεγάλο μαζί του από την Ρωσία, του είπα

-Μεγάλο ε; χα, χα, θα το δεις μωρέ, θα το δεις κι εσύ και ούλοι σας πόσο μεγάλο είναι αυτό που έφερε ο πρίντζιπος, είπε ο Γέρος και γέλασε ξανά με την ψυχή του

Γνωρίζω καλώς ότι τον συμπαθεί τον πρίγκιπα. Εις τούτον μόνον δείχνει ο κύριός μου προτίμησην και τον θέλει μέλλοντα αρχιστράτηγον του έθνους ότε με το καλόν ορίσει ο θεός των Ελλήνων να ελευθερωθώμεν. Και ο Δημήτριος όμως δείχνει άξιος της τιμής. Αν και μικρός το δέμας περιεβλήθη αμέσως της ολόψυχης στήριξης των στρατιωτών μας και του λαού. Τοσούτον συμπαθής κατέστη ο νεαρός πρίγκηψ και όλοι τον θαυμάζωσιν.

Τον ενθυμούμαι άμα τη αφίξει του. Ήτο ενδεδυμένος με στολήν μαυροφορίτου, είχεν εις τους ώμους αργυράς επωμίδας και το πρόσωπόν του έδειχνε αποφασισμένον δια νίκην ή θάνατον. Είδα σύσσωμον το έθνος να καταλαμβάνεται υπό ενθουσιασμού δια τον εκ του ξανθού γένους προερχόμενον και να τον θεωρεί ηγεμόνα, ελευθερωτή και σωτήρα.

-Ετούτος ο νιος έχει καρδιά μεγάλη ωρέ, έλεγε από την πρώτη στιγμή ο Γέρος

-Τι σκοπεύεις Στρατηγέ; θα τον κάνεις βασιλέα των Ρωμιών; τον ρώτησα

-Πρώτα να διώξουμε τους αγαρηνούς γραμματικέ, και μετά έχουμε καιρό γι αυτά. Κι ούτε κατά νου έχω να βάλω κανέναν βασιλέα πάνω από το κεφάλι των Ρωμιών μόλις καταφέρουν να γλιτώσουν από την τυραννίαν του Σουλτάνου. Θα έχωμεν δημοκρατίαν ωρέ, ωσάν κι αυτήν των Γάλλων που μας έλεγεν ο Κοραής, ωσάν κι αυτήν που μας τραγούδησεν ο Ρήγας, ωσάν του Περικλή. Το λοιπόν γραμματικέ, μη βιάζεσαι του λόγου σου και θα σκοντάψεις, μου είπε ο Γέρος και με έβαλε στη θέση μου

Έχει δίκαιον! Βεβαίως και προέχει η εκδίωξις των εχθρών μας. Πριν φθάσουν αι ειρηνικαί ημέραι του μέλλοντος προηγείται η εκδίωξις των δυναστών από τα εδάφη εις τα οποία οι πρόγονοί μας κατοικούσαν από αρχαιοτάτων χρόνων. Πρώτα να ελευθερωθώμεν, να αποδειχθώμεν αντάξια τέκνα του Θεμιστοκλέους και του ενδόξου Λεωνίδου. Και πρώτιστον καθήκον μας η κατάκτησις της πρωτευούσης του Μορέως την οποίαν ο κύριός μου έχει περισφίξει και μετ' ολίγον θα κατορθώσει να πνίξει εις το ίδιον αυτής αίμα.

Η Ντροπολιτσά είναι γεμάτη τώρα με Τούρκους κι Αλβανούς μουσουλμάνους, στρατιώτες και γυναικόπαιδα. Ευρίσκεται αποκλεισμένη από τον στρατόν μας -ο θεός να είπη στρατόν το μπουλούκι μας- και μετρά τας ημέρας που της έχουν απομείνει. Δεν θα αντέξει επί πολύ η φρουρά και συντόμως η πόλις θα γίνει εδική μας. Μετά τα μεγάλας νίκας του κυρίου μου εις Βαλτέτσιον, Δολιανά και Γράναν, μετά τας καταστροφάς του Κεγαγιάμπεη του Δεφτερντάρη και του Κιαμήλ Μπεη, η αίγλη που περιέβαλε τους Τούρκους αφέντες και τους Αλβανούς υποτακτικούς των έχει πλέον καταστραφεί οριστικώς. Ο ραγιάς σήκωσε κεφάλι και το φρόνημα των εγκλωβισμένων έχει καίρια τρωθεί.

Την εξαίρετον επιτυχίαν οφείλει το γένος μας εις τον έξοχον κύριόν μου καθότι ο Πετρόμβεης τυπικώς μόνον κατέχει την υπερτάτην αρχηγίαν του πολέμου, κατ' ουσίαν όμως είναι απών. Αντιθέτως, ο Γέρων αρχηγεύει των εξεγερμένων, ουχί δια του τίτλου του στρατηγού αλλά κυρίως ως κατακυριεύσας τας ψυχάς στρατιωτών και αόπλων. Σύμπαν το γένος των έως χθες ραγιάδων εις το σεπτόν πρόσωπόν του βλέπει ελπίδα σωτηρίας από την μακραίωνα σκλαβιάν.

Το γνωρίζουσιν αυτό και οι εγκλωβισμένοι. Φοβούνται και τον Νικηταράν, που έλαβε το όνομα Τουρκοφάγος, φοβούνται και τον Αναγνωσταρά και τον Δικαίον αλλά ουδένα συγκρίνωσιν με τον κύριόν μου του οποίου το κύρος αναγνωρίζουν και τιμούν.

Επτά χιλιάδες Ρωμιοί πρώην κάτοικοι έφυγαν ενώ κεκλεισμένοι εντός των τειχών συμπιέζονται περισσότεροι των τριάντα χιλιάδων μουσουλμάνοι που συγκεντρώθηκαν εδώ από όλον τον Μορέα. Δεν ελπίζουν πλέον σε τίποτε, ούτε εις την σουλτανική βοήθεια ούτε εις τον Χουρσίτ Πασά. Έχασαν την περίφημη οθωμανική στρατιά του Μορέως, χάθηκαν και οι ενισχύσεις του Χουρσίτ. Πεινούν και λιμοκτονούν. Συνηθισμένοι να τρώγουσιν ό,τι καλύτερον έβγαζε ή έθρεφεν η γης, τώρα έχουν φτάσει εις το τραγικόν σημείον να βλέπουν μεγάλους και παιδιά να πεθαίνουν από την πείνα. Ανθεί παράνομον εμπόριον ανάμεσα στους Ρωμιούς που βρίσκονται εκτός των τειχών με τους Αλβανούς που βρίσκονται εντός. Τα τρόφιμα που διακινούνται μεταπωλούνται ακριβώτερον εις τους Τούρκους και πολλοί έγιναν πλούσιοι εξ αυτού του παραδόξου εμπορίου. Λίαν συντόμως όμως όλαι αυταί αι πράξεις θα λάβουσιν τέλος με την είσοδον του στρατού μας και των ατάκτων εις την πόλιν.

Αλίμονο, τι θα γίνει εκείνην την φοβεράν ημέραν; Αν δεν λυπηθεί ο Αλλάχ τους δυστυχείς πιστούς του ουδείς εξ αυτών θέλει ιδεί ημέραν άλλην ανατέλλουσα πλην εκείνης της τελευταίας. Το εκδικητικό σπαθί του ραγιά δεν θα αφήσει ουδέ μίαν ψυχήν ζώσα. Μετά τας σφαγάς που έκαναν οι Τούρκοι παλαιότερον αλλά και προσφάτως, η εκδίκησις θέλει πέσει επί τας κεφαλάς δικαίων και αδίκων ως ρομφαία αγγέλου. Ο στρατηγός όμως κι ο πρίγκηψ κάτι ετοιμάζουν. Δεν θέλουν την θανάτωσιν των χιλιάδων ψυχών. Ήδη ο Γέρος συνεννοήθηκε με τον αδελφοποιτόν του Κιαμίρ Αγά δια να εξέλθωσιν τρεισχίλιοι Αλβανοί με ασφάλεια και να φύγουν εις Ακαρνανίαν. Με τους λοιπούς όμως τριάκοντα χιλιάδας τι θα κάνει;

-Ωρε Γιάγκο, πρόσεξε καλά, αν γίνει κάποια έφοδος στην πόλη, πρέπει να είμαι εγώ ο πρώτος που θα το μάθει! Πρόσεχε ζαγάρι μου σου φύγει τίποτις!

-Βεβαίως στρατηγέ! τον καθησύχασα

-Έχεις ετοιμάσει τους πυρσούς; Θα βγάζουν τους καπνούς που θέλουμε; Είμαστε έτοιμοι μωρέ ή θα τρέχουμε την τελευταία στιγμή και δεν θα φτάνουμε;

-Βεβαίως στρατηγέ! έτοιμοι είμαστε

-Αμέσως να ειδοποιηθεί ο πρίντζιπος! με διέταξε. Αμέσως! ακούς;

-Βεβαίως στρατηγέ επανέλαβα

-Ωραία, έκανε ο Γέρων ικανοποιημένος

Κάτι εσχεδίαζαν αυτοί οι δύο. Ο Δημητράκης Υψηλάντης ήτο νουνεχής επίσης ως ήτο και ο κύριός μου. Δεν ήθελαν την σφαγήν δια να μην δυσφημιστεί η επανάστασις αλλά δεν ηδυνάμην να αντιληφθώ πως θα κατόρθωναν να την αποφύγουν. Εκείνη τη στιγμή ήκούσθη η πρώτη φοβερή κραυγή του θριάμβου.

-Το τείχος άνοιξε, μπαίνουμε στην Ντροπολιτσά, φάτε τους αγαρηνούς, σφάξτε τα σκυλιά!

-Ήρθεν η ευλογημένη ώρα, άρχισαν να φωνάζουν οι παπάδες και να κουνάνε τις αγιαστούρες, ήρθεν η ώρα να δοξαστεί ο υιός του Θεού!

-Φάτε τους, μην αφήσετε ψυχή ζώσα, ακούστηκαν οι εντολές από τους καπετάνιους

Ο Κολοκοτρώνης πετάχτηκε αμέσως από την κοτρώνα στην οποία καθόταν και εξ αιτίας της οποίας είχε πάρει το όνομά του. Η ανησυχία κάλυπτε το πρόσωπό του. Αντί να είναι εξαγριωμένος με τους εχθρούς μας, αντί να νιώθει τον θρίαμβο να σκεπάζει από τώρα κι όλας με δάφνες το σεπτό κεφάλι του, αντί να σπρώχνει τους στρατιώτας εις την πρώτην γραμμήν, όπως έκανε πάντα, τώρα ήταν ανήσυχος πολύ.

-Δώσε αμέσως το σήμα στον πρίντζιπο, μου φώναξε

-Βεβαίως στρατηγέ, του απάντησα χωρίς πολλά-πολλά

Άναψα έναν γιγάντιο πυρσό που άρχισε να βγάζει τον σκούρο μπλε καπνό. Δεν ήταν ώρα τώρα για καθυστερήσεις. Τα παλικάρια μας ορμούσαν μέσα στην πόλη σείοντας τα σπαθιά και προτείνοντας τα τουφέκια. Αν μπορούσαν θα έγδερναν και τον τελευταίο Τούρκο σπαχή, αγά και ιμάμη. Κανείς δεν θα γλίτωνε, ούτε οι μανάδες ούτε τα μωρά, τίποτε δεν θα έπρεπε να μείνει ζωντανό από τους τυράννους. Οι φωνές και οι αλλαλαγμοί εντείνονταν και μετά από λίγο θα ήταν αδύνατον πλέον να σταματήσει κανείς τον ποταμόν της οργής και τις λίμνες του αίματος που θα προκαλούσε.

-Ρε Γιάγκο, που χαζεύεις ωρέ; Μιλά ρε χαμένε, απάντησε στο σήμα μας ο Ψηλάντες;

-Βεβαίως στρατηγέ, του είπα

Έβλεπα το σήμα του πρίγκιπα στον απέναντι λόφο από όπου ένας σκούρος βαθυκόκκινος καπνός πεταγόταν προς το ουρανό.

-Δώσε τώρα σήμα στους αγάδες, μου φώναξε

Έκανα ό,τι μου είπε. Ο δικός μας πράσινος καπνός άρχισε να ανεβαίνει πάλι πάνω από τον λόφο μας όπου ήταν το κονάκι του Γέρου του Μωριά. Γιατί άραγε έστελνε σήμα στους πολιορκημένους; Ποιο μήνυμα έστελνε, άραγε, στους αγάδες; Δεν είχα ιδέα ποιο ήταν το σχέδιό του αλλά δεν τολμούσα να ρωτήσω.

-Μη χαζεύεις ρε χαμένε, μου φώναξε, τι λένε οι αγάδες; πήραν το σήμα μας, απάντησαν;

-Βεβαίως στρατηγέ, του είπα, βγάζουν μαύρο καπνό από τη μεριά τους

Ησύχασε κάπως ο Γέρος. Δεν μπορούσα όμως να ησυχάσω κι εγώ. Κοίταζα την κατακαημένη Ντροπολιτσά. Από μέσα μου την έκλαιγα. Σε λίγο δεν θα 'βρισκε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα! Οι πρώτες φλόγες είχαν αρχίσει να υψώνονται στα τείχη της. Ένα μέρος της οχύρωσης είχε πέσει και η άμυνα είχε καταρρεύσει. Η φωτιά σε λίγο θα απλώνονταν σε ολόκληρη την πόλη. Και τότε είδα το σήμα των αγάδων να αλλάζει, να μεγαλώνει και να φουσκώνει απρόσμενα. Είδα έναν πολύ πυκνό μαύρο καπνό να ανεβαίνει από το κέντρο περίπου της πόλης, κάτω από το φρούριο που ήταν χτισμένο στην κεντρική πλατεία απέναντι από το σεράϊ.

-Αχά, έκανε ο Γέρος, ξεκίνησε!

Τον είδα να χαμογελά σαν μικρό παιδί. Αντί να τρέξει στη μάχη, καθόταν και έπαιζε με καπνούς και σήματα. Εκείνη τη στιγμή ήρθε κοντά μας καβάλα στο άλογό του ο Δημήτριος Υψηλάντης. Ανήσυχος κι αυτός, ξεπέζεψε και στάθηκε κοντά στον Γέρο του Μοριά.

-Θα δουλέψει το διαβολομηχάνημα; ρώτησε ο Κολοκοτρώνης με περίσκεψη και σοβαρότητα

-Θα δουλέψει στρατηγέ, είναι η τελευταία λέξη της τεχνολογίας, ολόκληρη η Ρωσία δούλεψε για να το φτιάξει

Ο καπνός που σηκωνόταν από την πόλη σε απάντηση του σήματός μας δεν ήταν σαν τον μπλε ούτε σαν τον κόκκινο ούτε και σαν τον πράσινο που υψώναμε προηγουμένως. Αυτός ήταν κατάμαυρος, γεμάτος λες με σίδερο και κάρβουνο, και ασύγκριτα πιο πολύς. Σκέπαζε τον ουρανό και έκρυβε τον ήλιο. Και τότε άκουσα τον φοβερό θόρυβο. Ήταν σαν να άνοιγαν οι ουρανοί και να μας χτυπούσαν οι αρχαίοι θεοί με τους κεραυνούς τους κι οι νεότεροι άγγελοι με τις σάλπιγγες της Ιεριχούς. Ένα ρίγος διαπέρασε τις ράχες όλων μας. Κάτι θεϊκό, κάτι ολότελα μαγικό συνέβαινε κι εμείς είμασταν οι τυχεροί ή οι άτυχοι που το ζούσαμε.

Σταθήκαμε ακίνητοι και αμίλητοι μπροστά στο θαύμα. Κάποιοι έπεσαν στο έδαφος και έκρυψαν το πρόσωπό τους για να μην βλέπουν. Το έδαφος κάτω από τα πόδια μας άρχισε να τρέμει και κανείς δεν γνώριζε πια αν ήμασταν ακόμη στην γη του Μοριά ή στη γη της Σκύλας και της Χάρυβδης, στην Πομπηία που βούλιαζε σε στάχτες και φωτιές, στον Άδη ή στην Άβυσσο. Ήταν ταυτόχρονα σεισμός και καταποντισμός, καταιγίδα κι ανεμοστρόβιλος. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν. Κραυγές ακούγονταν και όλοι έκαναν τον σταυρό τους. Και τότε το είδαμε!

Ήταν σαν ένα τέρας της αποκάλυψης και πιο φοβερό ακόμα. Μια κατάμαυρη και σιδερένια ουράνια άμαξα, από σίδερο κι ατσάλι. Μήκος είχε όσο μια πόλη, πλάτος όσο ένα μεγάλο δωμάτιο. Και έτρεχε σαν ποταμός ορμητικός βγάζοντας από παντού καπνούς, πετώντας γύρω του φωτιές. Είχε κάτω του σιδερένιες ρόδες που κυλούσαν πάνω σε σιδερένιες βέργες. Οι στριγκλιές από τα μέταλλα που τρίβονταν αναμεταξύ τους μας κούφαιναν και μας είχαν ακινητοποιήσει. Το τεράστιο αυτό όχημα έτρεχε πάνω σε ένα σιδερένιο χαλί που το αποτελούσαν δυο παράλληλες ράγες που ξεκινούσαν από την πόλη κι έφταναν ως πέρα στα βουνά κι ακόμα πιο μακριά. Πάνω σε αυτές τις ράγες έτρεχε το καταραμένο άλογο του Σατανά κι οι θόρυβοι που έκανε έσκιζαν τα αυτιά μας ενώ οι καπνοί και οι φωτιές έκαναν τα μάτια μας να πονούν. Η ορμή του, η μαυρίλα του, η τρομακτική του υφή και το απόκοσμο της έλευσής του εξουθένωσε τους επιτιθέμενους. Το έβλεπαν να περνά και το μόνο που μπόρεσαν να διακρίνουν ήταν πως μέσα στα σιδερένια δωμάτιά του βρίσκονταν οι μουσουλμάνοι της Ντροπολιτσάς. Στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, εξ ίσου τρομαγμένοι με εμάς -αυτοί ίσως και πιο πολύ- προσεύχονταν κι έκλειναν τα μάτια. Ο Αλλάχ -καθώς φαίνεται- είχε στείλει τον Βελζεβούλ τον ίδιο για να σώσει τους πιστούς του!

-Δουλεύει Στρατηγέ, άκουσα τον Δημήτριο Υψηλάντη να λέει περήφανος στον Κολοκοτρώνη

-Άϊντε μωρέ, τα αξίζεις τα ψωμιά σου, τα κατάφερες μικρέ πρίντζιπα!

Κατάλαβα πως αυτό το θαύμα ήταν δική τους δουλειά. Ήταν οι μόνοι που δεν σταυροκοπιόντουσαν κι οι μόνοι που χαμογελούσαν. Δεν ήξερα πως τα είχαν καταφέρει αλλά είχαν σώσει τριάντα χιλιάδες μουσουλμάνους του Μοριά και μαζί τους είχαν σώσει και την τιμή της επανάστασης που θα ατιμαζόταν αν οι Ρωμιοί σκόρπιζαν τέτοιο θανατικό σαν κι αυτό που είχε ετοιμαστεί. Με ένα ρυθμικό θόρυβο “τσαφ-τσουφ” και με την τρομακτική του όψη, αυτό το εξώκοσμο όργανο του Θεού ή του Διαβόλου συνέχιζε ασταμάτητο τον δρόμο του προς τα βουνά και τον βορά.

-Τι κοιτάς σαν χάνος ρε Γιάγκο; μου είπε ο Κολοκοτρώνης

-Δεν ξέρω τι να γράψω στρατηγέ, του είπα, τι ήταν αυτός ο διάβολος και που πάει τους αγαρηνούς;

-Τρένο το λένε ρε χαμένε! Γράψε πως πάει τους κιοτήδες στην Πόλη, πεσκέσι στον Βεζίρη για να μας ελευθερώσει χωρίς πόλεμον! Κατάλαβες ωρέ; Τρένο είναι, το τρένο του Κολοκοτρώνη!

Ζοφερό παρόν

Η πιο πρόσφατη δημοσκόπηση του Ελεύθερου Τύπου βγάζει 12,5 μονάδες μπροστά τη Νέα Δημοκρατία και χαρίζει τίτλο στην εφημερίδα "Ψάχνει τρύπα να κρυφτεί" (ενν. ο Τσίπρας)

Η Παλμός Ανάλυσις βγάζει 8% τη διαφορά (21% η ΝΔ και 13% ο Σύριζα) αλλά το 50% των ερωτηθέντων που απάντησαν λένε "δεν ξέρω", "άκυρο", "δεν αποφάσισα", "άλλο" κλπ. ενώ αν υπολογίσουμε και τους μη απαντώντες (πάνω από το 50% λένε οι ίδιοι οι δημοσκόποι) τότε το 21%-13% γίνεται 6% Νέα Δημοκρατία και 4% Σύριζα. Δηλαδή, αμελητέα ποσοστά!

Κι άλλες δημοσκοπήσεις βγάζουν μπροστά με διαφορά τη Νέα Δημοκρατία. Κρατάνε βέβαια όλες "πισινή" εμφανίζοντας χαμηλά τη ΝΔ αλλά ακόμη πιο χαμηλά τον Σύριζα με τους ψηφοφόρους του να φεύγουν στο "δεν ξέρω", "δεν απαντώ" κλπ. 

Μια εικόνα που λέει τη μισή αλήθεια έτσι ώστε να πλασάρει ενάμιση ψέμα. Η αλήθεια ολόκληρη είναι ότι αυτό που πραγματικά δείχνουν οι δημοσκοπήσεις είναι πως δεν μπορεί να βγει ακόμα συμπέρασμα. Η μισή αλήθεια είναι η προβολή του αναξιόπιστου αποτελέσματος εν γνώσει ότι είναι αναξιόπιστο. Το ενάμιση ψέμα είναι ότι η ΝΔ σαρώνει.

Υπάρχει και μια δημοσκόπηση που έχει πιάσει όλα τα αποτελέσματα σωστά, ειδικά των εκλογών του Ιανουαρίου, Ιουλίου (δημοψήφισμα) και Σεπτεμβρίου 2015. Είναι η δημοσκόπηση της εταιρείας Bridging Europe που δίνει τον Σύριζα μπροστά με 4,2 μονάδες. Συγκεκριμένα δίνει 22,4% στον Σύριζα και 18,2% στη Νέα Δημοκρατία. Για όσους ανησυχήσουν, να πούμε ότι μπορεί η εταιρεία αυτή να έπιασε τα προηγούμενα και να πέφτει τώρα έξω, όλα είναι πιθανά. Εξ άλλου πέρσι τέτοιο καιρό έδινε τον Σύριζα 8% μπροστά (ίσως και να ήταν). 

Με όλα αυτά θέλω να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ζούμε σε μια εποχή όπου η παραπληροφόρηση δίνει και παίρνει. Κάποτε ο πολίτης μάθαινε τα νέα από εφημερίδες με σταθερή και γνωστή πολιτική γραμμή και κάποιους κανόνες δεοντολογίας, Αργότερα μπήκε στη μέση και το χαζοκούτι που άρχισε από τα κρατικά κανάλια να μεταδίδει κυβερνητικές ουσιαστικά ανακοινώσεις αντί για ειδήσεις. Κι ύστερα ήρθε η ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση και το παιχνίδι άνοιξε. Άνοιξε χωρίς κανόνες και με την πιθανότητα της παραπληροφόρησης να μεγαλώνει. Ώσπου μπήκε και το ίντερνετ που άρχισε να πολλαπλασιάζει τις εκάστοτε "συμφέρουσες" ειδήσεις ακόμα και ανυπόληπτων μέσων με αποτέλεσμα να γίνει η αναζήτηση της αληθινής πληροφόρησης σαφάρι. 

Σήμερα ειδικά, με τα μέσα ενημέρωσης να επιτίθενται κατά της κυβέρνησης όχι για λόγους γενικά πολιτικούς αλλά για λόγους "ίδιου συμφέροντος" (με τις άδειες) το τοπίο είναι εντελώς θολό. Με την πολιτική μάλιστα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να είναι "εκλογές εδώ και τώρα", άρα με την λάσπη να εκτοξεύεται, λόγω του κατεπείγοντος στον ανεμιστήρα, το τοπίο γίνεται εκτός από θολό και ανθυγιεινό.

Ας αφήσουμε την πολιτική, έτσι που έχει καταντήσει κι αυτή, στους πολιτικούς. Έτσι κι αλλιώς πολύ λίγο μπορούμε να επηρεάσουμε τις καταστάσεις. Ο Σύριζα που εξέφραζε το μεγάλο κύμα της αμφισβήτησης έδωσε τη μάχη και την έχασε καθώς "αι αλλότριαι δυνάμεις υπερτερούσαν σαφώς". Αναγκάστηκε να υπογράψει ανακωχή αλλά τουλάχιστον άλλαξε μερικές βασικές παραμέτρους του προβλήματος. Κατάργησε τις απολυτότητες όπως την ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, την υποχρέωση για θεόρατα ετήσια πρωτογενή πλεονάσματα 4.5% και την "έξοδο" στις αγορές με μια πιστωτική γραμμή που θα μας οδηγούσε σε επιτόκια διπλάσια των σημερινών. Τουλάχιστον τώρα δεν χρειάζεται να εξοικονομούνται (από μειώσεις μισθών και απολύσεις) εννέα (9) δισ. κάθε χρόνο όπως πρόβλεπε η συμφωνία του 2012 για να φεύγουν προς τους "πιστωτές". Παραμένει όμως το ΤΑΙΠΕΔ που χαρίζει τη δημόσια περιουσία στους πιστωτές (κάτι σαν κατάσχεση είναι αυτό), παραμένει η ασάφεια ως προς τη μείωση του χρέους και παραμένουν τα εκάστοτε προαπαιτούμενα των δόσεων. Με όλα αυτά θα πορευτούμε θέλοντας και μη, όποιος κι αν είναι στη κυβέρνηση, και γι αυτό η τρέχουσα πολιτική έχει σχεδόν πάψει να έχει σημασία.    

Κάποτε πρέπει να δούμε εδώ στην Ελλάδα την υποχρέωση που έχουμε απέναντι στους Έλληνες (εννοώ τους αρχαίους, για να μην γίνει καμιά παρεξήγηση) στο όνομα των οποίων οφείλουμε την ελευθερία μας και εν πολλοίς τη σχετική ευημερία μας σαν κράτος σε σχέση με την παγκόσμια φτώχεια. Ο Κοραής, ο Ρήγας, ο Ανώνυμος και όσοι άλλοι πρόβαλαν στην Ευρώπη και τον κόσμο το όραμα μιας αναγεννημένης Ελλάδας, μας χρέωσαν με την ηθική υποχρέωση να κοιτάξουμε εμείς το παρελθόν των Ελλήνων, αφού το οικειοποιηθήκαμε σαν δικό μας, και να διδαχτούμε από αυτό, διδάσκοντας και όλους τους άλλους λαούς.

Να γνωστοποιήσουμε στον κόσμο τι θα πει δημοκρατία: ότι δεν αρκεί να αποφασίζει μια πλειοψηφία αλλά πρέπει να διοικεί, να εξουσιάζει και να κρατεί όλος ο δήμος, δηλαδή ο λαός αυτοπροσώπως και όχι μέσω αντιπροσώπων. Να δούμε πως θα διευρύνουμε τη δημοκρατία, τη δική μας αρχικά και μετά ας την πλασάρουμε και σαν πρότυπο. Να κοιτάξουμε κι αυτά που δεν κοστίζουν (τους θεσμούς, την δημοκρατία) αλλά κάνουν τη ζωή μας καλύτερη.

Δυστυχώς κανείς δημόσιος διάλογος δεν τα βλέπει όλα αυτά. Μόνο δημοσκοπήσεις και κοκορομαχίες για να μας πείσουν ότι ο Μητσοτάκης μπορεί να σταθεί απέναντι στον Τσίπρα και τηλεβλακείες για να μας πείσουν οι καναλάρχες ότι δεν πρέπει να πληρώνουν για τις άδειες τους.

Ας ελπίσουμε ότι αυτό το ζοφερό παρόν γρήγορα θα απέλθει προς όφελος ενός πιο καθαρού τοπίου.

Επίκαιρο ύστερα από 96 χρόνια

Ένα κείμενο για ανάγνωση ΕΔΩ

με την ευκαιρία του Ωραιοκάστρου

και που "γιορτάζουμε" την καταστροφή της Σμύρνης

όχι σαν θέσφατο, αλλά σαν μια αλήθεια

που πότε-πότε πρέπει κι αυτή να λέγεται

κι ας έχουν περάσει ενενήντα εξι χρόνια

Η μια γιαγιά μου έλεγε πατρίδα της την Προύσα όπου γεννήθηκε

και το Φανάρι όπου έζησε και γέννησε τα παιδιά της

κι ο παππούς μου ήταν περήφανος που σήκωνε τη σημαία στο Πατριαρχείο

Η άλλη γιαγιά μου είχε πατρίδα τα παρχάρια του Πόντου

με έλεγε "παλαιολόγον" γιατί είχα το όνομα και το πατρώνυμο

"Γεώργιος Θεοδώρου"

του παππού μου από την Κρώμνη που γνώριζε τους προγόνους του

τους Παλαιολόγους και τους Κομνηνούς

Δεν έχω "χωριό" όπως οι φίλοι μου που

άλλος είναι από τον Πύργο της Ηλείας ή τους Κορφούς

άλλος από τη Νάξο κι άλλος από τα Τρίκκαλα

τα δικά μου "χωριά" και τα εξοχικά

γίνανε ανταλλάξιμη περιουσία

Παρουσίαση του βιβλίου μου "Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ"

Εκδόθηκε τον περασμένο μήνα, Ιούλιο, από τον εκδοτικό οίκο "Ν&Σ ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ" το μυθιστόρημά μου "Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ" για το οποίο έκανα μια πρώτη παρουσίαση στην Κέρκυρα στις 25 Ιουλίου με την βοήθεια των φίλων μου εκεί.

Τώρα το βιβλίο θα παρουσιαστεί στους Πειραιώτες φίλους και γνωστούς μου στο συναιτεριστικό καφενείο "ΕΦΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ". 

Η σχετική εκδήλωση της παρουσίασης θα γίνει 

την Τετάρτη στις 5 Οκτωβρίου 2016 το απόγευμα, στις 7.30 μμ.. 

Οι "ΕΠΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ" βρίσκονται στην πλατεία Ευγενείας, 

στο Κερατσίνι, οδός Νικομηδειας 25-27.

Σας προσκαλώ όλους να έρθετε για να δείτε το βιβλίο κι όσοι μπορείτε (γιατί δεν είναι κι εύκολο για όλους στις μέρες μας) να το αγοράσετε. Ο εκδότης θα κάνει τη μέγιστη επιτρεπόμενη έκπτωση (υπ' όψιν ότι λόγω της ενιαίας τιμής βιβλίου που ισχύει για τα λογοτεχνικά βιβλία, στα βιβλιοπωλεία θα πωλείται 15,90 ευρώ) και θα δίνει το βιβλίο την ημέρα της παρουσίασης στην τιμή των 12 ευρώ.

Το βιβλίο είναι μυθιστόρημα εποχής, θα το έλεγε κανείς ιστορικό μυθιστόρημα καθώς κινείται σε ένα ιστορικό πλαίσιο (η Ελλάδα και η Ιταλία το 1860) που το αναδεικνύει επαρκώς και από το οποίο εξαρτάται ο μύθος απολύτως.

Είναι μια περιπέτεια με στοιχεία αστυνομικού και αισθηματικού μυθιστορήματος και αρκετά πολιτικού. 

Η εποχή είναι ενδιαφέρουσα: Ο Όθων είναι ακόμη βασιλιάς στην Ελλάδα, η Αθήνα πολεοδομείται για να γίνει μεγάλη και σύγχρονη πόλη, οι ληστές σαν τον Νταβέλη δρουν στα κοντινά βουνά, τον Παρνασσό και τον Ελικώνα, το ριζορτζιμέντο του ιταλικού έθνους με τον Γαριβάλδη και τον Βιτόριο Εμμανουέλε πραγματοποιείται, τα Ιόνια νησιά (Ζάκυνθος) είναι ακόμα υπό αγγλική κατοχή κι οι ίντριγκες της πολιτικής καθώς και οι πρώτες φοιτητικές κινητοποιήσεις είναι σε πλήρη εξέλιξη. 

Κατά τον μύθο, μια μεγάλη περιουσία που χτίστηκε στα χρόνια πριν την επανάσταση διεκδικείται και μια σειρά φόνων που έγιναν αναζητούν δικαίωση.

Τα πρόσωπα γύρω από τα οποία εμπλέκονται όλες οι ιστορίες είναι κυρίως τρία: Ο Άρης, δικηγόρος κι ένθερμος δημοκράτης, η Αφροδίτη, νεαρή Αθηναία που αμφισβητεί στην πράξη την θέση της γυναίκας στην εποχή της κι ο Εμμανουήλ, ένας χαμένος θείος με την αίγλη του Γαριβάλδη και του κοσμοπολίτη. Γύρω από αυτά τα πρόσωπα μπλέκονται έρωτες, πάθη παλιά, φόνοι κατά συρροήν, αναζητήσεις, προδοσίες, αποκαλύψεις και περιπέτειες στην Αθήνα, την Ιταλία, τη Ζάκυνθο και στα λημέρια των ληστών πάνω στον Ελικώνα.

     

Για τα υπόλοιπα, πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο. 

... και να επαναλάβω ό,τι λέω πάντα για τα μυθιστορήματα:

• Αν δεν σας τραβήξει την προσοχή κάτι στην οποιαδήποτε τυχαία σελίδα στην οποία θα ανοίξετε ένα μυθιστόρημα, 
• Αν δεν σας υποχρεώσει η πλοκή του να μην θέλετε να το αφήσετε, κι όταν υποχρεωθείτε να το κάνετε να ανυπομονείτε να το ξανανοίξετε για να δείτε τη συνέχεια, 
• Αν στο τέλος του δεν νιώσετε ικανοποίηση κι ευχαρίστηση διαβάζοντας ακόμα και την τελευταία παράγραφο ή φράση του βιβλίου, 
• Αν, κλείνοντας το βιβλίο αφού το τελειώσετε δεν σταθείτε λίγο να το αναλογιστείτε και αν δεν πείτε "ωραίο ήτανε, άξιζε τον κόπο!" 

τότε το μυθιστόρημα δεν αξίζει.

Αναζητήστε άλλον συγγραφέα.

Συναίνεση ή συγκάλυψη;

Ακούγοντας τις εκκλήσεις του Βασίλη Λεβέντη για σταθερή κυβέρνηση διακοσίων πενήντα βουλευτών, σου έρχονται στο νου οι διάφορες κατά καιρούς ατάκες του που τον είχαν τοποθετήσει στο περιθώριο και του έδιναν μηδενικά σχεδόν ποσοστά στις εκλογικές αναμετρήσεις που λάμβανε μέρος, και λάμβανε σχεδόν σε όλες. Λες: "ε, καλά τώρα, ο Λεβεντης μιλάει"! Εδώ που τα λέμε είναι ανοησία -αν όχι δονκιχωτισμός- να ζητάς να συγκυβερνήσουν ο Τσίπρας με τον Μητσοτάκη, ιδιαίτερα μάλιστα που θα πρέπει να τεθεί επικεφαλής ο Τσίπρας (κατ' εθιμικό δίκαιο) ή ένας Δραγασάκης (σαν συμβιβασμός) ή έστω κάποιος τρίτος που κανείς δεν τον βλέπει ή δεν υπάρχει.

Με κριτήρια κοινωνικο-οικονομικά ο συγχρωτισμός δεξιάς κι αριστεράς μπερδεύει, συσκοτίζει τις διαφορές κι ακούγεται παράξενος κι απορριπτέος. Με κριτήρια επιχειρηματικά όμως (δηλαδή όχι οικονομικά αλλά χρηματιστικά) τότε η διάκριση αριστεράς και δεξιάς χλωμιάζει. Ποιος νοιάζεται αν η Κίνα είναι κομμουνιστική χώρα, κι αν η Ταϋλάνδη είναι πολιτικά "αδιευκρίνιστη ψήφος" με κυβέρνηση στρατιωτικών, αρκεί που σου δίνουν και οι δυο εχέγγυα για να επενδύσεις. Σου δίνουν και φτηνό εργατικό δυναμικό κι άλλες διευκολύνσεις με αποτέλεσμα να μην είναι φωτεινά παραδείγματα για εμάς, αλλά το πιο σημαντικό που δίνουν στον επενδυτή είναι η σταθερότητα. Για τους επιχειρηματίες είναι ένα περιβάλλον που συζητούν αν θα επενδύσουν σε αυτό ή όχι. Ό,τι ακριβώς δηλαδή δεν τολμούν να κάνουν για την Ελλάδα που βρίσκεται εξ ορισμού έξω από τα επιχειρηματικά επενδυτικά μη κρατικά σχέδια.

Αν καταφέρεις να ξεφύγεις για λίγο από την πραγματικότητα, που εύκολα βγάζει την πρόταση για οικουμενική κυβέρνηση μεγάλης στήριξης μη ρεαλιστική και επομένως άχρηστη, ίσως και να δεις πως στον σκληρό πυρήνα της κρύβεται μια αλήθεια. Για να αντιμετωπίσουν οι α-πολίτικοι χρηματιστές και επενδυντές την Ελλάδα με θετικό τρόπο, θέλουν να δουν μιαν εξ ίσου α-πολίτικη κυβέρνηση που θα δεσμεύεται μακροπρόθεσμα σε κάποια σταθερή στάση απέναντί τους και θα έχει τα εχέγγυα ότι θα λύσει μερικά προβλήματα της δημόσιας διοίκησης και δικαιοσύνης που κάνουν την Ελλάδα τόπο ακατάλληλο για επενδύσεις.   

Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να συμφωνήσουν τα μεγάλα και μικρά κόμματα του "συνταγματικού" τόξου (μεγάλη βλακεία ο όρος αλλά είναι εν χρήσει και με αναγκάζει να τον χρησιμοποιήσω κι εγώ) σε μια κοινή γραμμή και να αποδεχτούν μια κοινή κυβέρνηση, όχι τεχνοκρατών αλλά πάντως κοινά αποδεκτών προσώπων. Φανταστείτε προς στιγμήν μια κυβέρνηση με Δένδια και Χατζηδάκη ίσως και Μεϊμαράκη από τη Νέα Δημοκρατία, Τσακαλώτο και Δραγασάκη και Μουζάλα ή και Τόσκα από τον Σύριζα, Σκανδαλίδη του ΠαΣοΚ, Δανέλη από το Ποτάμι, κάποιον από την Ένωση Κεντρώων (δεν τους ξέρω), Κουντουρά ή Κουίκ από τους ΑΝΕΛ κλπ. Το ΚΚΕ κι η Χρυσή Αυγή θα στέκονται έτσι κι αλλιώς απέναντι από κάθε σχήμα στο οποίο δεν έχουν τον πρώτο λόγο. Μια κυβέρνηση 10-12 υπουργών με γενικούς γραμματείς στα υπουργεία που θα επιλεγούν αξιοκρατικά και θα ελεγχθούν εξονυχιστικά από τα κόμματα της πλατιάς συγκυβέρνησης, και με ένα πρόγραμμα στραμμένο αποκλειστικά στην ανάπτυξη και την απασχόληση, ίσως έδινε ένα σήμα στους ιδιώτες (ή και κρατικούς) επενδυτές ότι μπορούν να επενδύσουν ΚΑΙ στην Ελλάδα.

Δεν είναι όμως μόνο υπόθεση επιστημονικής φαντασίας μια τέτοιου είδους συναίνεση (πείτε την και υπέρβαση αν σας αρέσει), είναι που θα είχε κι άλλες συνέπειες. Θα έπρεπε να σταματήσουν οι εχθροπραξίες των κομμάτων, να κλείσουν οι εξεταστικές, να σταματήσουν οι διώξεις και να σταματήσουν οι απειλές για τις νέες διώξεις κλπ. Δηλαδή θα έπρεπε να σταματήσουν τα αφηγήματα που τρέφουν τις ψευδαισθήσεις ότι αν τιμωρηθούν κάποιοι (πάντα ελαχιστότατοι και ποτέ οι πραγματικοί υπεύθυνοι) τότε θα επέλθει η κάθαρση. Κι αυτό είναι ένα παραμύθι που ο λαός δεν αντέχει να το χάσει.

Και υπάρχει και το τρίτο και χειρότερο μήνυμα: Ακόμα κι αν επιχειρηθεί η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ, που θα έχει σαν συνέπεια και την ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ (ή εγκατάλειψη της εκδίκησης) η αθάνατη Ελλάς θα καταφέρει να επωφεληθεί για μια ακόμη φορά της κατάστασης και αφού επιτύχει την συγκάλυψη μετά να διαπιστώσει ότι δεν μπορεί να υπάρξει συναίνεση και να μείνει εκεί. Χάνοντας το ζητούμενο (την συναίνεση) αφού προηγουμένως θα έχει πληρώσει τα διόδια (την συγκάλυψη). Γι αυτό δεν είναι σοβαρές αυτές οι προτάσεις. Γιατί πρώτα από όλα δεν είμαστε σοβαροί εμείς, σαν λαός, σαν ψηφοφόροι, σαν τηλεθεατές της ζωής και σαν καταναλωτές παραμυθιών των πολιτικών μας.

Πριν διακόσια χρόνια ο Κοραής κι ο Καποδίστριας θεωρούσαν πρόωρη την επανάσταση κι ήθελαν να προηγηθεί η διάδοση της παιδείας στους Έλληνες. Διακόσια χρόνια μετά, η ίδια ανάγκη παραμένει ζωτική κι επίκαιρη!

Ο δημόσιος βίος μας και τα κακά του χάλια!

Η σύνοδος των χωρών του Ευρωνότου, αν και πολύ σημαντική για την Ελλάδα, σχολιάστηκε από τα ιδιωτικά ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης σχεδόν αρνητικά, είτε

α) με την εν γένει απουσία τους 

β) με πικρόχολα σχόλια γεγονότων που δεν έχουν καν περιγράψει

Υποβάθμισαν το γεγονός με τον εκμηδενισμό των συμμετεχόντων και με την απουσία κάθε ρεπορτάζ ουσίας.

Ποιοι συμεμτείχαν; Χαρά στο πράγμα: ένας λαοπλάνος που κάνει τη συγκέντρωση για να μας κοροίδέψει (Τσίπρας), ένας αδύναμος ηγέτης που πιάνεται από όπου βρει (Ολάντ), ένας τζιτζιφιόγκος με προβλήματα που πάει να τα καλύψει και ψάχνει αγκαλιές (Ρέντζι), ένας Πορτογάλλος που είναι πολύ στην άκρη της Ευρώπης (Κόστα), ένας Κύπριος που μας ήρθε γιατί είναι κοντοσυγγενής (Αναστασιάδης) κι ένας Μαλτέζος, άκου τώρα ... Μαλτέζος (...). Ο Ραχόϊ δεν γινόταν να έρθει (είναι υπηρεσιακός) και στη θέση του ήρθε ένας υπάλληλος. Πάρ' τον ένα και χτύπα τον στον άλλον δηλαδή! 

Αντίθετα, ο ευρωπαϊκός τύπος έδωσε άλλες διαστάσεις σε αυτή την σύνοδο. Η Die Welt (δεν την λες και παρακατιανή) γράφει

ΤΙΤΛΟΣ: 

Ο νότος της Ευρώπης κυρήσσει τον πόλεμο στην λιτότητα

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:

Πρόκειται για μια λαμπρή συνάθροιση. Το σύνθημα της συνάντησης το καθόρισε ο Τσίπρας: "Ανάπτυξη ή λιτότητα;". Πρόκειται για την κήρυξη πολέμου στην πολιτική της λιτότητας στην Ευρώπη. Η μίνι σύνοδος κορυφής δεν είναι μια συνάντηση για ανταλλαγή απόψεων αλλά μια συνάντηση για την οποία η καγκελάριος Μέρκελ πρέπει να τρέμει. Το Club Med μυρίζεται πρωϊνό ευνοϊκό αεράκι μετά το Brexit.

Και δεν είναι μονο η Die Welt. Όλη η Ευρώπη βλέπει το θέμα με ένα βλέμμα που απέχει από τον τρόπο του Αλαφούζου, του Κυριακού, του Κοντομηνά, του Βαρδινογιάννη κλπ. Ολιγαρχία εδώ ολιγαρχία κι εκεί αλλά εκεί ο καπιταλισμός έφτιαξε ανώνυμες εταιρείες ενώ στην Ελλάδα έχουμε ακόμα κοτζαμπάσηδες και νταβατζήδες.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι αν υπήρχε αυτό το Club Med (η σύνοδος) όταν γινόταν η διαπραγμάτευση του Βαρουφάκη το α' εξάμηνο του 2015 όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Θα υπάρξουν όμως κι άλλες διαπραγματεύσεις στο μέλλον γι αυτό η σύγκληση της συνόδου μοιάζει σαν πρόνοια έγκαιρη. Ακόμη και στην προσεχή σύνοδο των ηγετών στην Μπρατισλάβα αυτή η σύνοδος θα έχει μια πρώτη κουβέντα να πει για μια ανάπτυξη σε στυλ -επιτέλους- όχι και τόσο γερμανικό.

Δεν λύθηκαν τα προβλήματά μας με την σύνοδο. Εξ άλλου, πολλές περιφερειακές σύνοδοι στο παρελθόν κατέληξαν άπρακτες, όμως αυτή είναι επιτέλους μια κίνηση που βλέπει μακροπρόθεσμα και έχει μεγάλη σημασία. Ιδιαίτερα κάποιες παρόμοιες κινήσεις του Αντρέα είχαν στο παρελθόν θετικά αποτελέσματα (θυμηθείτε τα ολοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα), γιατί λοιπόν να μην έχει κι αυτή η κίνηση που γίνεται τώρα θετικές συνέπειες αφού συγκροτείται με το ιδιο ουσιαστικά σκεπτικό: Δεξιοί και αριστεροί βρίσκονται μαζί ως Νότιοι. Γιατί ο Νότος, είτε δεξιός είτε αριστερός έχει κοινά προβλήματα. Εδώ είναι (ή ήταν) τα μνημόνια, εδώ είναι (και παραμένει) η ανεργία, εδώ είναι η κρίση ακινήτων, τραπεζών κλπ.. Από εδώ φεύγει το χρήμα προς τον βορά εξ αιτίας της δομής του ευρώ, δηλαδή της ίδιας της ευρωζώνης. Η ανάγκη για αντίμετρα επιτακτική και ένα Club Med μπορεί να τα θέσει με τρόπο αξιόπιστο.  

Η φοβερά ένοχη και αποκαλυπτική σιγή των ιδιωτικών μέσων μαζικής επικοινωνίας, (πλην των φιλοσυριζαίικων ΕΡΤ, Κόκκινο, Εφημερίδας Συντακτών κλπ.) δείχνει την ποιότητα του διαλόγου στον δημόσιο βίο τη χώρας. Διάλογος χειραγωγούμενος από λίγα κέντρα διαπλεκόμενης εξουσίας η οποία δέχτηκε τον τελευταίο καιρό θανατηφόρα πλήγματα με τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες και με τις εργασίες της επιτροπής της Βουλής που εξετάζει τα δάνεια των τραπεζών σε κόμματα και μέσα. 

Είναι ενδιαφέρουσα η περίοδος. Ιδιαίτερα χτες έτυχα σε έναν πολύ ενδιαφέροντα άτυπο διάλογο όταν άκουγα στα διαλείματα του Ηρακλή Πουαρώ λίγο από Μητσοτάκη (στο ΣΚΑΪ) και λίγο από Δραγασάκη (στην ΕΤ-3). Ο Μητσοτάκης κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι δεν βάζει δυνατά το θέμα της μείωσης του χρέους κι ο Δραγασάκης ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ώρα (με δευτερόλεπτα διαφορά) έλεγε πως κύριος στόχος της κυβέρνησης είναι η μείωση του χρέους. Ωραίος διάλογος και αποκαλυπτικός της κατάστασης.

Το νέο τηλεοπτικό πεδίο

Τι να πει κανείς για τον διαγωνισμό που έγινε για τις άδειες των νέων καναλαρχών; Τίποτα. Τα λένε όλα οι εικόνες που είδαμε και τα ποσά που ακούσαμε. 

Να σημειώσω εδώ ότι το ποσό δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο όταν οι τιμές εκκίνησης ήταν 3 εκ. ευρώ. Αν τα κανάλια ήταν απαξιωμένα και προβληματικά όπως μας έλεγαν μέχρι τώρα οι καναλάρχες και οι "σοφοί", οι "ψύχραιμοι", οι "μη ψεκασμένοι" και "λογικοί" σχολιαστές, τότε θα δίνονταν και τα τέσσερα με 12 εκ. ευρώ συνολικά. Η τιμή αυτή όμως εικοσαπλασιάστηκε κι αυτό δείχνει το μέγεθος του ψέματος που κυκλοφορεί στον δημόσιο βίο προβαλλόμενο ως "ρεαλισμός".

Ένα ακόμη μέτρο σύγκρισης είναι κι οι σχετικά πρόσφατες (ανακοινώσεις Φεβρουαρίου 2016) διαφωνίες κυβέρνησης-καναλιών για τους μη πληρωμένους φόρους και τα πρόστιμα των καναλιών που ανέρχονταν στα 34 εκ. ευρώ, ποσό που θεωρήθηκε μεγάλο κι ενδεικτικό του τι απέφευγαν να δίνουν τα κανάλια στο δημόσιο ταμείο. Το ποσό αυτό είναι ίσο με το ένα όγδοο μόλις του τελικού ποσού της δημοπράτησης.

Τι θα αλλάξει στο τηλεοπτικό πεδίο; Όχι σπουδαία πράγματα: Το κανάλι του Καλογρίτσα θα εντυπωσιάσει θετικά, όπως είχε γίνει και με την "Πρώτη" όταν πρωτοκυκλοφόρησε. Έχει έτοιμη και μέσα από το δυναμικό του ALPHA μια φιλοσυριζαίιικη ομάδα συμπεριλαμβανομένου και του Λάκη Λαζόπουλου. Το κανάλι του Μαρινάκη θα αποδειχθεί μάλλον κανονικό με πρότυπο τον Μόραλη κι όχι τους Τάκη και Άκη "αντεγειάδες". Στην ουσία θα αντικαταστήσει το STAR και το MEGA. Ο Σκάι κι ο Αντ1 στα ίδια χνάρια που γνωρίζουμε. Εκτιμήσεις πρόχειρες βέβαια είναι αυτές καθώς στους προσεχείς μήνες θα γίνουν πολλές καραμπόλες που μπορεί να αλλάξουν πολλές σημερινές βεβαιότητες.

Με αφορμή τον διαγωνισμό όμως και την επικοινωνιακή "μάχη" που έγινε γύρω από αυτόν, μάθαμε μερικά ενδιαφέροντα πράγματα. Λόγου χάριν, ο Σκάι ήταν υπέρ των πολλών αδειών προκειμένου να εξασφαλίσει την υπαρξή του όσο ήταν αβέβαιο αν θα είχε μέλλον στο νέο τηλεοπτικό πεδίο, αλλά, τώρα πια, είναι εναντίον των νέων αδειών που υπαινίχθηκε ότι θα δώσει η ΝΔ αν έρθει στην εξουσία. Τώρα που ο Σκάι είναι ένας εκ των τεσσάρων που πλειοδότησαν, προβάλλει το λογικό επιχείρημα ότι αφού έδωσε τόσα χρήματα για να μείνει μέσα στο παιχνίδι πως είναι δυνατόν να έρθει ένας πέμπτος ή ένας έκτος και να μπουν κι αυτοί στη μοιρασιά της περιορισμένης (πλέον) διαφημιστικής πίτας; Και εγκαλεί τώρα ο Σκαί την  Νέα Δημοκρατία (που ως τώρα χόρευε στο δικό του ρυθμό) να αλλάξει θέση και να προσγειωθεί στην πραγματικότητα!!! Ναι, ναι, τέτοια ωραία γίνονται στα κανάλια αυτές τις μέρες.

Κάθε θρησκεία έχει τη δική της μπούρκα!

Σύγχρονη γιαγιά, φωτό από το διαδίκτυο

Φωτό του Νίκου Καββαδία, από το διαδίκτυο,
εδώ οι δυο γιαγιάδες βλέπουν ένα i-phone

Οι δυο γιαγιάδες μου, όταν έπρεπε να πάνε κάπου επίσημα, κυκλοφορούσαν με τσαντόρ. Μαύρα κατά προτίμηση ρούχα με μαντίλι μαύρο στο κεφάλι. Το θεωρούσαν προφανώς επίσημο γυναικείο ένδυμα και το συνέδεαν με την επίδειξη σεβασμού. Είχαν γεννηθεί η μία στην Προύσα της Μικρασίας κι η άλλη στην Κρώμνη του Πόντου στα τέλη του 19ου αιώνα κι οι δυο (τώρα είμαστε στον 21ο αι. ως γνωστόν). Αυτές φορούσαν τα ίδια ρούχα που φορούσε και η Παναγία (με τσαντόρ κυκλοφορούσε η μάνα του Ιησού) και δεν αναρωτήθηκαν ποτέ γι αυτά. Ωστόσο, ούτε η μία ούτε η άλλη ποτέ τους δεν είπαν ξετσίπωτες τις κόρες ή νύφες τους που φορούσαν ολόσωμα μαγιό ή τις εγγόνες τους που φορούσαν μπικίνι κι είχαν δοκιμάσει κάποιες φορές και το τόπλες. Εδώ η πρόοδος, νοούμενη σαν χρονική αλληλουχία γεγονότων, είχε την γνωστή κατεύθυνση από τον "περιορισμό" προς την "απελευθέρωση".

Επί Σάχη, πριν τους Αγιατολάχ, η ομάδα μπάσκετ (ή βόλλεϊ;) της Περσίας κατέβαινε στα γήπεδα με φανελάκι και παντελονάκι όπως στη φωτογραφία αριστερά. Σήμερα κατεβαίνει με μπουρκίνια όπως στη φωτογραφία δεξιά. Απόδειξη ότι η πρόοδος (εννοούμενη σαν χρονική αλληλουχία γεγονότων) κρύβει πολλές εκπλήξεις.

Η φωτογραφία από το διαδίκτυο, με όση εμπιστοσύνη μπορεί κανείς να έχει στο μέσον αυτό

Προς τι αυτές οι αναφορές μου;

Αποτελούν ένα σχόλιο πάνω στο τι θεωρούν οι άνθρωποι αληθινό ή ψέμα, τι πρόοδο και τι οπισθοδρόμηση. Η σημερινή θρησκεία της παγκοσμιοποίησης και του γενικευμένου συγκρητισμού (της συγχώνευσης των πάντων σε ένα) επιβάλλει ακόμα και στις γιαγιάδες να κυκλοφορούν με ενα βρακάκι. Πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι ένας κόσμος όπου στο κάθε σπίτι, ελεύθερα κι ανεμπόδιστα μέσω διαδικτύου, εισβάλουν οι πιο απίθανες ερωτικές σεξουαλικές στιγμές και στάσεις κάθε μορφής και κάθε είδους; Ποια μπούρκα μπορεί να τα σκεπάσει όλα αυτά; 

Κάπου ετοιμάζεται η νέα μεγάλη θρησκεία που θα σαρώσει και τα άτομα και τα κράτη και τον κόσμο ολόκληρο μέσα από τον έλεγχο της συμπεριφοράς των ανθρώπων, δηλαδή μέσα από έναν καινούριο ολοκληρωτισμό. Δεν μιλάω για καμιά συνωμοσία, μιλάω για την "πρόοδο", την χρονική αλληλουχία στην οποία βρισκόμαστε και η οποία οδηγεί σε ένα νέο είδος θρησκείας. 

[Παρένθεση: Στους Dune αυτό είχε γίνει]

Σε αυτόν τον νέο ολοκληρωτισμό κάθε αντίσταση θα είναι πολύ δύσκολη. Όλες οι παλιές μέθοδοι ελέγχου του νου θα μοιάζουν με ερασιτεχνισμούς. Φυσικά, οι πρώτοι που θα υποταχθούν θα είναι εκείνοι που δεν έχουν παρά να αλλάξουν αφέντη. Από εκεί που υπακούουν τον ένα αφέντη, την "δική" τους θρησκεία, που νομίζουν ότι την διάλεξαν αλλά που απλά τους έτυχε γιατί γεννήθηκαν σε ένα συγκεκριμένο μέρος της γης, θα πέσουν στην εξουσία της νέας θρησκείας του παγκοσμιοποιημένου σύγχρονου κόσμου της νέας εποχής. Οι φανατικοί της κάθε θρησκείας θα δίνουν τις μάχες οπισθοφυλακής, κάτι σαν το ισλαμικό κράτος ή την μάχη για το 666 κλπ. αλλά η επιβολή της νέας θρησκείας που θα συνοδεύεται με life style και web masters και άλλα κίνητρα της νέας εποχής θα είναι καταλυτική.

Πόσο μεγάλη είναι η διαφορά ανάμεσα σε εκείνον που λέει πως πιστεύει σε μια "ανώτερη δύναμη" και σε εκείνον που την ονομάζει Θεό ή Αλλάχ; Κι οι δυο αυτό που δηλώνουν είναι ότι υποκλίνονται σε κάποιους κώδικες συμπεριφοράς και κάποιες εξουσίες για τις οποίες έχουν αποφασίσει να μην κάνουν ερωτήσεις, καθ' ότι είναι "ανώτερες" ή "θεϊκές". Λες κι αν κάποιος δηλώσει άθεος ή άθρησκος (με τις όποιες παραλλαγές αυτής της δήλωσης) δεν αντιλαμβάνεται ότι φυσικά υπάρχουν πολύ ανώτερες δυνάμεις από τον άνθρωπο στο σύμπαν. Χρειάζεται να είναι κανείς φιλόσοφος για να το πει; Κοιτάξτε τα ηφαίστεια, νιώστε τους σεισμούς, ρίξτε μια ματιά στα άστρα. Κάπως έγιναν όλα αυτά, ή κάπως γίναμε κι εμείς, καμιά αντίρρηση. Ούτε υπάρχει πρόβλημα αν μια θρησκεία ή μια επιστήμη εξηγεί αυτό το (ανεξήγητο για το ανθρώπινο μυαλό) "κάπως" της κτήσης με το δικό της παραμύθι. Ας είναι το μπιγκ-μπαγκ, ας είναι η Τιτανομαχία, ας είναι ο Αβραάμ, ας είναι ο Μωάμεθ πίσω από όλα αυτά. Ελεύθερα ο καθένας ας μας πει το δικό του παραμύθι, ουδέν πρόβλημα.   

Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που στο όνομα αυτής της θρησκευτικής εξήγησης, το Ισλάμ κυριεύει τον κόσμο με το σπαθί του ιερού πολέμου ή ανατινάζει τζιχαντιστές νεαρά παιδιά-δολοφόνους, ή όταν η χριστιανοσύνη οργανώνει τις μεσαιωνικές και σύγχρονες σταυροφορίες της κι όταν ο σκοταδισμός εξοντώνει τη δημοκρατία και μαζί της την ελευθερία του πνεύματος.

Το πρόβλημα υπάρχει όταν στο όνομα της ανώτερης δύναμης, του Χριστού ή του Μωάμεθ ή του Βούδα, διαμορφώνεται μια εξουσία που σου λέει πότε θα νηστέψεις, πότε θα προσευχηθείς, τι μπούρκα θα φορέσεις και με ποιους εφιάλτες θα συνοδέψεις τα όνειρά σου, κι εδώ αναφέρομαι σε όλο το θρησκευτικό ενοχικό σύστημα.

Καμιά θρησκεία δεν είναι άσχημη με βάση τα ιερά της βιβλία. Όλες μιλούν για την αγάπη, την αλληλεγγύη και λοιπά και λοιπά. Κι όλες καταλήγουν στο ίδιο, στον έλεγχο της προσωπικότητας του θρησκευόμενου, στην ένταξή του στην αγέλη. Δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να αναφέρω και πάλι κάτι πολύ μοναδικό στην ιστορία του ανθρώπου. Το ίδιον του αρχαίου ελληνικού κόσμου ήταν πως δεν είχε κανένα ιερό βιβλίο. Όλες οι σκέψεις επιτρέπονταν γιατί δεν υπήρχε καμιά διήγηση του κόσμου που να θεωρείται καλύτερη από την άλλη. Αυτό που είναι και το πιο ουσιαστικό στοιχείο της δημοκρατίας δηλαδή. Αλλά να μιλάμε σήμερα για τους Έλληνες και την δημοκρατία τους μοιάζει σαν να μιλάμε για σοκολατόπιτες στους ελεύθερους πολιορκημένους του Μεσολογγίου.

Επιστρέφω στον συλλογισμό μου: Στα ίδια χνάρια με τις παλιές ξεπερασμένες θρησκείες βαδίζοντας η νέα θρησκεία διαμορφώνει τη δική της εξουσία πάνω στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Τον διαβρώνει με το διαδίκτυο και τα σύγχρονα μέσα (σινεμά, βίντεογκεΐμς, τηλεόραση κλπ), τον εξουθενώνει με την μη επιδεχόμενη αλλαγής παγκοσμιοποιημένη οικονομία, τον καθοδηγεί με την μόδα και τη διαφήμιση στο δικό της τρόπο σκέψης. Κι η νέα μπούρκα μπορεί να είναι ένα αθώο βρακάκι.

Όπως όμως έλεγαν οι παλιοί μαρξιστές, ο καπιταλισμός μας προμηθεύει το σκοινί για να τον κρεμάσουμε. Το ίδιο το διαδίκτυο και τα άλλα μέσα μαζικής επικοινωνίας ίσως να είναι και το όπλο για τη νέα αντίσταση. Λογική ενάντια στον παραλογισμό της όποιας νέας ή παλιάς θρησκείας. Απαίτηση για δημοκρατία αφού γνωστοποιηθεί σε όλους τι σημαίνει δημοκρατία (η εξουσία μοιρασμένη εξ ίσου σε όλους τους ανθρώπους). Μάχη υπέρ της ελευθερίας της σκέψης ενάντια στην πολιτική ορθότητα του ενός και μοναδικού λόγου ... και μπόλικη καχυποψία απέναντι σε κάθε νέο ή παλιό σωτήρα.  

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ!

Στην εφημερίδα του δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας ("η Πόλη μας", τεύχος Νο 4) στην πρώτη της σελίδα υπάρχει ένα άρθρο για την Ανάπλαση της Βιομηχανικής Ζώνης. Πανηγυρίζει ο συντάκτης και καλά κάνει γιατί η επιτυχία της πόλης μας στον τομέα αυτόν είναι εντυπωσιακή. 

Ωστόσο, παρ' όλο που μιλά για δεκαετίες αγώνων, χωρίς βέβαια να αναφέρεται σε αυτούς, ξεχνά να αναφερθεί στην καταλυτική και εκ των ων ουκ άνευ συμμετοχή της κυβέρνησης στην επιτυχία αυτή. Συμμετοχή που αγγίζει το 90-95% του όλου έργου. Μάλιστα της κάνει και κριτική γιατί καθυστέρησε μια τροπολογία και έτσι το έργο της παραλίας θα ολοκληρωθεί του χρόνου κι όχι φέτος το Φθινόπωρο.

Πρόκειται περί πασιφανούς αδικίας και εξηγούμαι:

• Αν είχε εκλεγεί ένας οποιοσδήποτε άλλος από τους υποψηφίους δημάρχους των εκλογών του 2014 θα είχε συμβεί κάτι διαφορετικό στην παραλιακή ζώνη; Αν ας πούμε είχε εκλεγεί ο Τζανής ή ο Μελάς (για να αναφέρω τους ήδη διατελέσαντες δημάρχους) δεν θα είχε εξαιρεθεί η παραλία Λιπασμάτων από την σύμβαση παραχώρησης; Στην δηλωμένη πρόθεση περί εξαίρεσης και στον αγώνα του Θοδωρή Δρίτσα, που στέφθηκε από επιτυχία όταν έγινε πολιτική του Σύριζα και την εξήγγειλε ο πρωθυπουργός μπροστά στο δημαρχείο του Κερατσινίου, ο Τζανής ή ο Μελάς θα έλεγαν "ΟΧΙ δεν την θέλουμε";
• Αν δεν είχε εκλεγεί ο Σύριζα κυβέρνηση το 2015 δύο φορές, κι αν είχαμε στην πρωθυπουργία τον Σαμαρά ή τον Μεϊμαράκη, θα εξαιρείτο η παραλία Λιπασμάτων από την παραχώρηση; Όταν το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί ούτε καν να ενοχλήσει την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ θα κατάφερνε να κερδίσει την χαμένη και νομοθετικά (ως τότε) παραλία των Λιπασμάτων;

Η σημερινή δημοτική αρχή του Χρήστου Βρεττάκου ήταν άψογη στο θέμα της ανάπλασης χωρίς να λέω ότι υστερεί αλλού, απλά αναφέρομαι στο συγκεκριμένο θέμα, το πιο σημαντικό για την πόλη. Όπου χρειάστηκε να παρέμβει το έκανε με γνώση, ακρίβεια και θετικό τρόπο. Πρότεινε σωστές τροπολογίες, συνεργάστηκε άψογα με την Περιφέρεια, προχώρησε σε μελέτες, διεκδίκησε έργα, τα έκανε όλα όπως πρέπει και γι αυτό πρέπει να της αποδοθούν συγχαρητήρια. Τα ίδια συγχαρητήρια και στην Περιφέρεια που ήταν παντού στυλοβάτης και αρωγός. Δεν χρειάζεται όμως κανείς που έχει τη συνείδησή του ήσυχη να κλέβει την δόξα των άλλων. 

Πολλά καταμαρτυρούν διάφοροι στον Σύριζα, δικαίως ή αδίκως, στο θέμα αυτό όμως πρέπει να αναγνωριστεί ότι ήταν ο καταλυτικός παράγοντας για την αλλαγή της κατάστασης. Ήταν μάλιστα ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ παράγοντας που μπορούσε να ανατρέψει μια κατάσταση όταν ΟΛΑ ΕΜΟΙΑΖΑΝ ΧΑΜΕΝΑ. Με τις ρυθμίσεις του 2014 που κήρυξαν την περιοχή πολεοδομήσιμη με ΣΔ 0.6 στο σύνολο της έκτασης και που ενέταξαν στις χρήσεις γης την μεταποίηση επαναφέροντας τα εργοστάσια, είχαμε βρεθεί στο ναδίρ κινδυνεύοντας να χάσουμε ό,τι είχαμε κερδίσει τη δεκαετία 1991-2001 και ό,τι είχαμε κατοχυρώσει τη δεκαετία 2002-2012. Χάρη στον Σύριζα, και κυρίως τον Δρίτσα που το πάλεψε από θέση θεσμική και τον Τσίπρα που το αποδέχτηκε και το στήριξε σαν αιχμή του δικού του δόρατος, όχι μόνο είχαμε ανατροπή της δυσμενούς κατάστασης αλλά και μια τεράστια επιτυχία για την πόλη και τον ευρύτερο Πειραιά. Ας μην είμαστε μίζεροι στην  αναγνώριση του κόπου των άλλων.

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ!

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το χρυσό μετάλλιο

Μια και πανηγυρίζουμε, με την επιτυχία της Άννας Κορακάκη, το πρώτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο μετά τους "δικούς" μας Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας του 2004, ας θυμίσουμε μερικά πράγματα για τους σύγχρονους ολυμπιακούς αγώνες σε σχέση με την αρχαιότητα.

Πρώτον: Μας τιμά που ακόμα θεωρούν την σύγχρονη Ελλάδα -συγχέοντάς την με την Ελλάδα της αρχαιότητας- ως γενέτειρα των ολυμπιακών αγώνων. Αυτό μας βάζει στην εξαιρετικά τιμητική θέση να μπαίνει πρώτη η χώρα μας στο εκάστοτε ολυμπιακό στάδιο με τη σημαία της κατά την έναρξη των αγώνων. Τέτοια τιμή σπάνια γίνεται σε ένα κράτος σε μια τόσο παγκοσμιοποιημένη και γιγάντια διοργάνωση, μάλλον ποτέ, πουθενά αλλού και για καμιά άλλη χώρα δεν συμβαίνει. Και μόνο για τον λόγο αυτό οι σύγχρονοι ολυμπιακοί αγώνες μας είναι χρήσιμοι ως μια από τις ελάχιστες εναπομείνασες πηγές εθνικής υπερηφάνιας.

Δεύτερον: Στην αρχαία εποχή, ως γνωστόν, συμμετείχαν στους αγώνες μόνο Έλληνες κι ύστερα μετείχαν και Ρωμαίοι (εξ άλλου Ρωμαίοι έγιναν όλοι οι Έλληνες). Όμως ο ελληνικός, κι αργότερα ελληνιστικός και κατόπιν ρωμαϊκός, κόσμος ήταν τότε σχεδόν ολόκληρος ο κόσμος. Οι αγώνες είχαν μετατραπεί (διολισθήσει) σε παγκοσμιοποιημένη φιέστα ήδη από τον 3ο πΧ αιώνα, επομένως άγγιζαν, από τότε, κατά πολύ την σημερινή πραγματικότητα.

Τρίτον: Το πνεύμα των ολυμπιακών αγώνων όπως και όλα όσα έκαναν οι Έλληνες (οι αρχαίοι βεβαίως-βεβαίως) ήταν κυρίως ΠΟΛΙΤΙΚΟ και δευτερευόντως θρησκευτικό. Ήταν αγώνες προς τιμήν του Δία, είχαν πανελλήνιο κύρος και συμμετείχαν σε αυτούς οι χώρες (τότε Πόλεις-Κράτη) που είχαν ελεύθερο πολίτευμα, δηλαδή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Που θα πει πως στις χώρες αυτές ο λαός (δήμος) κρατούσε (κυβερνούσε) είτε με κλήρωση όλων των ελεύθερων πολιτών στις θέσεις εξουσίας (βουλή, εκτελεστικό, δικαιοσύνη) είτε με μικτό σύστημα κλήρωσης και εκλογής (σε ορισμένες θέσεις). Χώρα, δηλαδή πόλη-κράτος, χωρίς δημοκρατία δεν συμμετείχε στους ολυμπιακούς αγώνες γι αυτό η Μακεδονία, η Θεσσαλία, η Ήπειρος, η Κύπρος, χώρες με καθαρά ελληνικό χαρακτήρα (γλώσσα- θρησκεία) δεν μετείχαν στους αγώνες. Βασιλείς και μονάρχες ήταν πάντα εκτός αγώνων.

Τέταρτον: Οι νικητές τότε νικούσαν για λογαριασμό της πόλης τους γιατί οι ελεύθεροι πολίτες ένιωθαν και ήταν κομμάτι της πόλης αφού μετείχαν της εξουσίας ΟΛΟΙ χάρη στη δημοκρατία (και την κλήρωση). Σήμερα που δεν υπάρχουν ελεύθεροι πολίτες (έχουν εκλείψει από την εποχή του Μεγαλέξανδρου) οι νικητές νικούν επίσης για λογαριασμό του κράτους τους γιατί οι σημερινοί "πολίτες" είναι όλοι πλέον υπήκοοι κάποιων κρατών στα οποία ανήκουν. Τότε οι πόλεις ανήκαν στους πολίτες κι επομένως οι πολίτες ανήκαν στην πόλη τους. Σήμερα τα κράτη ανήκουν σε ανώνυμες ή επώνυμες ολιγαρχίες και οι υπήκοοι-πολίτες ανήκουν στα κράτη τους. Επομένως κατά την παράδοση των μεταλλίων υψώνονται (δικαίως) οι εθνικές σημαίες των κρατών στα οποία οι αθλητές είναι υπήκοοι.    

Πέμπτον και τελευταίον: Ειπώθηκε α) ότι το χρυσό η Άννα Κορακάκη δεν το χρωστά στην Ελλάδα αλλά στον εαυτό της και μόνο και πως β) στο συγχαρητήριο μήνυμα του πρωθυπουργού η ευχαριστήρια απάντηση που δόθηκε από ένα λογαριασμό τουίτερ ήταν πλαστή.

Μπράβο στο κορίτσι αλλά ας ξέρει να πολιτεύεται σωστά όταν θέλει να κάνει πολιτική (γιατί αυτό κάνει με τις δηλώσεις της). Ακόμα κι αν εν μέσω κρίσης έχουν περικοπεί πολλά από τους Έλληνες, η Πολιτεία, στο μέτρο του δυνατού, της παρείχε και προπονητήριο και δεύτερο πιστόλι, έστω και καθυστερημένα. Κι όπως ο πρωθυπουργός για λόγους ΤΥΠΙΚΗΣ και ΗΘΙΚΗΣ τάξης της απέστειλε συγχαρητήριο μήνυμα, για τους ίδιους λόγους κι εκείνη έπρεπε να το αποδεχτεί κι όχι να το απορρίψει. Δεν έγινε ο Τσίπρας οπαδός του αθλήματος της σκοποβολής στα καλά καθούμενα. Ως πρωθυπουργός έστειλε το μήνυμα κι εκείνη ως "πολίτης"-υπήκοος όφειλε ένα "ευχαριστώ". 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Με την επιστροφή μου εις Αθήνας, να ευχαριστήσω από τη στήλη αυτή τους φίλους μου στην Κέρκυρα που με βοήθησαν να κάνω μια πολύ επιτυχημένη παρουσίαση του βιβλίου Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ, το Σάββατο 30 Ιουλίου 2016 στο ΑΚΤΑΙΟΝ της ΚΕΡΚΥΡΑΣ.

Ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω:

Τον ΒΑΣΙΛΗ ΣΩΖΟ που διέθεσε το ΑΚΤΑΙΟΝ και φρόντισε με προσωπική δουλειά να είναι όλα εντάξει (συμπεριλαμβανομένου καινούριου εξοπλισμού) στον υπέροχο χώρο του.

Την ΜΑΡΙΑ ΣΟΥΠΙΩΝΗ που ήταν η βασική ομιλήτρια για το βιβλίο και που εξέθεσε τις αρετές του αναλυτικά και άριστα καθώς το γνώριζε πολύ καλά. Το κοινό ήταν βασικά δικό της κι εκείνη με τίμησε με την παρουσία της και τον λόγο της.

Τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΤΣΑΪΤΗ που εκτός από το να πει δυο κουβέντες για μένα όπως του είχα ζητήσει, επεκτάθηκε και στο βιβλίο με εξαιρετικές παρατηρήσεις που με τίμησαν σαν συγγραφέα. 

Εννοούνται και οι ευχαριστίες μου σε φίλους όπως ο Τάκης, η Αλεξάνδρα κι ο Βησσαρίων, η Αγνέσα, ο Βασίλης Δ. κλπ που όπως ήταν φυσικό με βοήθησαν ο καθένας με τον τρόπο του.

Φυσικά ευχαριστίες και για τον εκδότη ΣΤΕΡΓΙΟ ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑ και την εφημερίδα ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ και το ΡΑΔΙΟ ΚΥΜΑ FM κλπ.

Συζητώντας για τον ΟΛΠ στην Κέρκυρα

Χτες βράδυ αργά, στην ωραία καλοκαιρινή Κέρκυρα, είχα μια συζήτηση με φίλους και έφτασα να έχω μια κόντρα με τον αγαπητό φίλο Κ. γύρω από τον ΟΛΠ και τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη που σύντομα επεκτάθηκε και σε όλη την οικονομία και τελικά σε όλη μας τη ζωή. Έτσι, δηλαδή, όπως γίνεται πάντα με τις νυχτερινές συζητήσεις που δεν τελειώνουν αν δεν γκρινιάξει μια γυναίκα ότι η ώρα πέρασε ... (και είχε περάσει ...)

Υποστήριξα κι εγώ όπως και άλλοι από την παρέα ότι οι εργαζόμενοι του ΟΛΠ, με προεξάρχοντες τους Μανιάτες που -κατά Χαριτόπουλο- είναι οι masters του λιμανιού, εκμεταλλεύτηκαν την ισχυρή θέση του δημόσιου οργανισμού και αποκόμισαν κέρδη χάρη στην παντοτινή πανταχού παρούσα συναλλαγή ελληνικού τύπου μεταξύ πολιτικής εξουσίας (κυβερνήσεων και διοικήσεων του ΟΛΠ) αφ'ενός και ψηφοφόρων (εν προκειμένω εργαζομένων στον ΟΛΠ) αφ' ετέρου. Παραδείγματα είχαμε όλοι μας πολλά. Όμως η γενίκευση αυτής της κατάστασης και των αντίστοιχων επιχειρημάτων κάπου δικαίωνε τους Γερμανούς ότι δηλαδή είμαστε ανίκανη και διεφθαρμένη χώρα και ότι επομένως (για το καλό μας!) πρέπει να μας διοικούν αυτοί. Ποιος είδε τον κύριο Κ. και δεν τον φοβήθηκε! Η συζήτηση πήρε φωτιά, έγινε και προσωπική και κατηγορήθηκα σε κάποια στιγμή με βαριές επικρίσεις ότι αλλιώς μιλάω σε ένα νυχτερινό τραπέζι κι αλλιώς αρθρογραφώ όπου στρογγυλεύω τα πράγματα. Κι επειδή η κατηγορία δεν ήταν και εντελώς άτοπη και αστήρικτη, αν και ήταν μάλλον υπερβολική και κάπως άδικη, βοηθούσης και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, η κουβέντα γενικεύτηκε.

Μπορεί κανείς να λέει τα ίδια σε ένα μπαρ και σε ένα άρθρο; Ο φίλος Κ. έλεγε πως ναι, εγώ δεν έφερα αντίρρηση αλλά το σκεπτόμουν. Κι επειδή μετά που κοιμήθηκα το ξανασκεφτόμουν (μάλλον στον ύπνο μου με βασάνισε) είπα να καταγράψω κάποιες από τις σκέψεις μου αυτές επί του θέματος. Πήγα να δω ποιες αναρτήσεις έχω κάνει τελευταία για τον ΟΛΠ. Η πιο πρόσφατη που βρήκα είναι του καλοκαιριού του 2014 (επί Σαμαρά) όταν στην διαδικασία πώλησης που κόντευε να ολοκληρωθεί είχαν μείνει τρεις προσφορές από την ΚΟΣΚΟ, την ΜΕΡΣΚ και μια Δανέζικη. Έγραφα τότε:

"Οι φορείς του Πειραιά, ξεκινώντας από τα επιμελητήρια και τις ενώσεις ναυτικών αλλά και των εφοπλιστών, από τον δικηγορικό σύλλογο και τις ενώσεις των επαγγελματοβιοτεχνών, καταστηματαρχών και φτάνοντας μέχρι και τις δημοτικές κινήσεις κλπ. όλοι διαφωνούν με την παραχώρηση του πλειοψηφικού πακέτου της ΟΛΠ ΑΕ σε ιδιώτες. Όχι ότι τους αρέσει ο ΟΛΠ όπως είναι αλλά τουλάχιστον τώρα έχει περιθώρια βελτίωσης καθώς η τοπική και η ευρύτερη ελληνική κοινωνία μπορεί να έχει λόγο στο λιμάνι. Αν πουληθεί το 67% όλοι γνωρίζουν ότι ο Πειραιάς θα χάσει το δικό του λιμάνι και η Ελλάδα ένα σημαντικό εργαλείο για την αναγκαία ανασυγκρότησή της. Κι αυτό είναι που ενοχλεί όλους και τόσο πολύ."

Δεν βρήκα πως αυτό συνιστά το έγκλημα άλλα να λέει κανείς στα γραπτά κι άλλα στα προφορικά του. Βέβαια δεν μπήκα (ούτε έμπαινα γενικώς) με κάθε ευκαιρία στην αναλυτική περιγραφή των κακώς εχόντων αλλά αυτό είναι μια φυσιολογική άμυνα προκειμένου να μην δίνω τροφή στην προπαγάνδα που θέλει όλα να είναι διαλυμμένα στην Ελλάδα και για όλα να φταίει η κακοδαιμονία μας. Τι θα πει αυτή η φράση: "Όχι ότι τους αρέσει ο ΟΛΠ όπως είναι ..."; Θα πει πως όλοι γνωρίζουμε-γνωρίζαμε τις κακοδαιμονίες ενός οργανισμού που επειδή είναι -θέλοντας και μη- κερδοφόρος (πρόκειται ουσιαστικά για ένα συνδυασμό εξυπηρετήσεων και διοδίων) αποτέλεσε την χρυσοτόκο κότα των κάθε λογής πολιτικών, κυβερνητικών και διοικητικών παραγόντων και ενός καθεστώτος των εργαζομένων που αποτέλεσαν την "εργατική αριστοκρατία" όπως την αποκάλεσε εύστοχα ο Κ.. Απλά όλοι θεωρούσαμε πως αυτές οι κακοδαιμονίες δεν θα έπρεπε να στερήσουν τη χώρα από μια πηγή καθαρού πλούτου.

Ας έρθουμε τώρα στο θέμα μας. Ο ΟΛΠ δόθηκε στους Γερμανούς είτε με την θέληση των κυβερνήσεων Γ.Παπανδρέου και Σαμαρά είτε με την επιβολή της γερμανικής θέλησης στον Τσίπρα το περασμένο καλοκαίρι. Οι Γερμανοί απαίτησαν την παράδοσή του στους Κινέζους, έναντι αγνώστων ανταλλαγμάτων που είναι υπόθεση σχέσεων Γερμανίας-Κίνας. Εμείς απλά πληρώσαμε για λογαριασμό του επικυρίαρχου. Η συζήτηση για τις κακοδαιμονίες γίνεται πλέον για ιστορικούς λόγους. Και για να μοιράσουμε μεταξύ μας ευθύνες: Εσύ φταις που τους υπέθαλψες, εσύ φταις που τους έδωσες, εσύ φταις που ακόμα τους στηρίζεις. Το κακό έγινε, η μάχη χάθηκε και το λιμάνι του Πειραιά είναι κινέζικο.  

Το μόνο ουσιαστικό ερώτημα που μένει για τον Πειραιά και την Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη είναι: Θα αναπτυχθεί το λιμάνι από τους Κινέζους ή όσα λέει η κυβέρνηση είναι αστεία;

Ο Τσίπρας λέει ότι Κινέζοι θα κάνουν τον Πειραιά πρώτο λιμάνι στην Ευρώπη και βάση όλου του εμπορίου τους με τη γηραιά ήπειρο. Κάποιοι άλλοι όμως, που ασκούν κριτική κυρίως από "θέση δραχμής" λένε πως οι συμφωνίες αυτές είναι φαντασιώσεις και πως ο Πειραιάς θα μείνει απλά σαν ένα μεσαίο κέντρο διαμετακόμισης της ανατολικής Μεσογείου. Ο Τσίπρας επίσης λέει πως η επένδυση των Κινέζων στη Ζώνη θα αναζωογονήσει τις επισκευές πλοίων στην Ελλάδα ενώ άλλοι δεν το πιστεύουν.

Σε αυτά τα ερωτήματα θα απαντήσει σύντομα η ιστορία, ο χρόνος. Και δεν θα είναι πολύ αργά. Απλά εμείς θα μείνουμε στις παραλίες της Κέρκυρας ή του Πειραιά να μαλώνουμε στοιχηματίζοντας πάνω σε πολιτικές που δεν γνωρίζουμε την πλήρη ανάπτυξή τους, που έχουμε μάθει κάτι μισόλογα για την έναρξή τους και που απλά και μόνο υποπτευόμαστε το τέλος τους. Και μακάρι να έχει δίκιο η κυβέρνηση γιατί ο ΟΛΠ ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ, (όποιος κι αν φταίει για ό,τι έγινε) χάθηκε οριστικά και αμετάκλητα για τη χώρα για πολλές δεκαετίες στο μέλλον.