Η Δίκη του Παπαστράτου

Η ΔΙΚΗ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΥ

Είχα κάτι φίλους που δούλευαν στου Παπαστράτου. Τις κοπέλες που δούλευαν εκεί θυμάμαι ότι τις έλεγαν "Παπαστρατίνες". Το εργοστάσιο το πήρε η Φίλιπ Μόρις και τώρα το έχουν κάνει μοντέρνο ξενοδοχείο.

Από το διαδίκτυο συνέλεξα μια ανάρτηση για τον βιομήχανο Παπαστράτο. Τον έσυραν σε δίκη, με μαρτυρίες Χιτών (δοσιλόγων βασικά) στην διάρκεια του φρικτού εμφύλιου πολέμου γιατί βοηθούσε το ΚΚΕ. Νομίζω πως αξίζει να το διαβάσετε γι αυτό το παραθέτω, μαζί με την πηγή.

.........................................

Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ (ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΑΙΩΝ) ΒΙΟΜΗΧΑΝΩΝ ΤΟ 1948

Στις 27 Μαΐου του 1948, με τον εμφύλιο πόλεμο στην κορύφωσή του, η στρατιωτική δικαιοσύνη οδηγεί στο έκτακτο στρατοδικείο της Αθήνας ως κατηγορουμένους τους βιομηχάνους Γιάννη Παπαστράτο, Στέφανο Ρέσλερ και Γιάννη Γιαννόπουλο, τον υπάλληλο του αεριόφωτος Ηλία Φιλιππάκο, το χωροφύλακα Ν. Σαμάκο και τον κουμμουνιστή Χρύσανθο Κωστάκο, σε μια δίκη που πέρασε στην ιστορία ως η «Δίκη των βιομηχάνων». Οι τέσσερις πρώτοι αντιμετωπίζουν την κατηγορία ότι υπήρξαν χρηματοδότες των κομμουνιστών από το Νοέμβριο του 1946 μέχρι τις 29 Μαρτίου 1948, με συνεργάτες τους υπόλοιπους. Πιο γνωστός ανάμεσα σε όλους, ο Γιάννης Παπαστράτος, πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της καπνοβιομηχανίας (εκλέχτηκε στη θέση μετά το θάνατο του αδελφού του Σωτήρη το 1940 και διατήρησε την ιδιότητα ως τον θάνατό του). Είναι κάτι παραπάνω από αληθές, ότι στο πρόσωπό του δικάζονταν όλοι οι Παπαστραταίοι.

Από την εξέλιξη φάνηκε ξεκάθαρα ότι ήταν μια δίκη παρωδία, η οποία στήθηκε από το παρακράτος της δεξιάς εκείνη την εποχή, «προς γνώσιν και συμμόρφωσιν» αρκετών.

Ο Βαγγέλης Πάλλας (δημοσιογράφος του ΑΠΕ-ΜΠΕ) γράφει γι’ αυτό έχοντας ως οδηγό μια δημοσίευση του Τάκη Κατσιμάρδου για το θέμα[1]: «Στην υπόθεση συμπλέκονται εσωτερικές αντιθέσεις στο μπλοκ πολιτικής εξουσίας, ίσως η υπόθεση να χρησιμοποιείται και ως μοχλός πίεσης προς όποιους πολιτικούς, όπως ο πρωθυπουργός Θ. Σοφούλης, εκδηλώνουν κάποιες διαλλακτικές τάσεις. Δεν αποκλείεται να υποκρύπτονται ακόμη επιχειρηματικές αντιπαλότητες για τον έλεγχο του κυκλώματος καπνού και, φυσικά, η προειδοποίηση προς όλους όσοι θα... σκέφτονταν να ενισχύσουν υλικά τους “κομμουνιστοσυμμορίτες”, όπως την περίοδο του ΕΑΜ! Δεκαοκτώ συνολικά βιομήχανοι φέρονται να εμπλέκονται, αλλά (προς το παρόν;) παραπέμπονται τρεις! Υπάρχουν ακόμη παλιοί “ανεξόφλητοι” λογαριασμοί και ο κοινός οικονομικός εκβιασμός: Δώσε μου για να μη σε κατηγορήσω για κομμουνιστή!».

Από το δικαστήριο περνούν ως μάρτυρες κατηγορίας ένας εσμός δοσίλογων, ταγμασφαλιτών και Χιτών, ενώ τα αποδεικτικά έγγραφα που παρουσιάζονται, προέρχονται υποτίθεται από το Κ.Κ.Ε. και αφορούν σε αποδείξεις της οικονομικής ενίσχυσης.

Η πιο απίστευτη όμως "απόδειξη" ήταν το πακέτο τσιγάρων Νο 7, το οποίο είχε κόκκινο χρώμα και κυκλοφορούσε για την ενίσχυση των κομμουνιστών, που όπως αποδεικνύεται το προτιμούν, μιας και πακέτα από αυτό το τσιγάρο είχαν βρεθεί σε αρκετά κρησφύγετά τους.

Οι αξιωματικοί της ασφάλειας που καταθέτουν αφήνουν μάλιστα με σαφήνεια να εννοηθεί ότι οι Παπαστράτοι ήταν και παλιότερα χρηματοδότες του ΕΑΜ.

Μάρτυρες υπεράσπισης είναι οι πρώην πρωθυπουργοί, Βούλγαρης και Παπανδρέου, καθώς και στρατιωτικοί διοικητές όπως Σπηλιωτόπουλος κ.ά.

Στην απολογία του ο Γιάννης Παπαστράτος είπε ότι ποτέ δεν χρηματοδότησε τους κομμουνιστές, αν και «επανειλημμένως ηπειλήθη» από αυτούς. Ειδοποίησε μάλιστα και τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, όταν ο ΕΛΑΣ το Νοέμβριο του 1944 αμέσως μετά την απελευθέρωση του ζήτησε οικονομική ενίσχυση. Την αρνήθηκε, όπως του συνέστησε ο Παπανδρέου, προβάλλοντας ως επιχείρημα ότι δεν μετέχει σε εράνους.

Η απόφαση που εκδόθηκε αθώωσε παμψηφεί τους κατηγορουμένους, με την αποδοχή ότι οι κατηγορίες ήταν μια κομμουνιστική σκευωρία, αφού «αυτοί διοχέτευσαν τα πλαστά έγγραφα για να σπιλωθούν στυλοβάτες της ελληνικής οικονομίας» και οι κατήγοροί τους εμφανίστηκαν ως όργανα, που δρούσαν κατ' εντολή των «κομμουνιστών, των εχόντων ως έμβλημα το ψεύδος και την απάτην».

Σύμφωνα με αρκετές εκτιμήσεις η «δίκη των βιομηχάνων» χρησιμοποιήθηκε ως «πλυντήριο» για τη λειτουργία των στρατοδικείων με τις εκατοντάδες δίκες-παρωδίες που κατέληγαν με την επιβολή μαζικών θανατικών ποινών. «Η δίκη αυτή θα ευχαριστήσει όλον τον ελληνικόν λαόν και τον μαχόμενον στρατόν. Θα ακουσθή και πέραν των συνόρων ότι εις την Ελλάδα απονέμεται πραγματική Δικαιοσύνη», είπε ο στρατοδίκης εισηγητής της αθώωσης.

_________________________________________________

(Επιμέλεια: Λευτέρης Τηλιγάδας)

1. Βαγγέλης Πάλλας, Οι αδελφοί Παπαστράτου στο Έκτακτο Στρατοδικείο! – Η άγνωστη “Δίκη των Βιομηχάνων” το 1948, Εφημερίδα Αγώνας της Κρήτης, 01/11/2014

Δημοσιεύτηκε 27th May 2020 από τον χρήστη αρχείον Αγρινίου

Ελληνική γλώσσα

Η επιρροή (και οι διαδρομές αυτής της επιρροής) της ελληνικής γλώσσας σε όλες τις γλώσσες του κόσμου

Αξίζει να το παρακολουθήσετε.

Ο τύπος είναι διάσημος πολύγλωσσος.

Διαζύγιο με την Λογική και τον Ανθρωπισμό

Η Χαμάς είναι μια δολοφονική οργάνωση που φωνάζει "Αλαχού Ακμπάρ" επικαλούμενη τον θεό της Βίβλου για να σκοτώσει. Με την δράση της δυσφημίζει τον Παλαιστινιακό λαό ενώ προκαλεί την καταστροφή του. Είναι εγκληματίες. Τελεία!

Ο Νετανιάχου είναι ένας εγκληματίας πολέμου, που φωνάζει "Σμα Ισραήλ" επικαλούμενος τον ίδιο θεό της Βίβλου για να σκοτώσει. Με την δράση του δυσφημίζει τον Εβραϊσμό και προκαλεί την καταστροφή της καλής φήμης του λαού αυτού ανά τον κόσμο. Διαπράττει γενοκτονία. Τελεία.

Όποιος από όλους εμάς (τους τρίτους..., τους καταναλωτές ειδήσεων και κριτές του καναπέ) δεν ισοζυγιάζει τις ευθύνες και των δύο πλευρών διαπράττει έγκλημα λογικής.

Όποιος θεωρεί τον εαυτό του μέλος μιας επαναστατικής ελίτ που ξέρει το "δίκιο των λαών" και ξεχνά συνειδητά την εγκληματική ευθύνη της Χαμάς σε αυτό που γίνεται στην Γάζα, παίρνει διαζύγιο με την λογική και τον ανθρωπισμό. Ως φανατικός, είναι ένας τυφλός.

Όποιος θεωρεί τον εαυτό του μέλος μιας ελίτ "δημοκρατών της δύσης" που δικαιολογεί την υπέρμετρη αντίδραση και συγχωρεί τον Νετανιάχου για την διαπραττόμενη γενοκτονία στην Γάζα, παίρνει επίσης διαζύγιο με τον ανθρωπισμό και την λογική. Είναι φανατικός κι επομένως τυφλός.

Αυτή η τρέλα πρέπει να σταματήσει.

Δεκάδες χιλιάδες αθώοι Παλαιστίνιοι τιμωρούνται γιατί χιλιάδες άλλοι αθώοι Ισραηλινοί δολοφονήθηκαν ή κρατούνται όμηροι. Κι οι εγκληματίες ηγέτες αυτής της ανείπωτης καταστροφής, η Χαμάς κι ο Νετανιάχου, διατηρούν τον πόλεμο, κρατούν τους ομήρους, και συνεχίζουν την απανθρωπιά για να κρατηθούν ο καθένας στην εξουσία του. Η Χαμάς θέλει να κρατηθεί καβάλα στα μυαλά των Παλαιστινίων κι ο Νετανιάχου θέλει να κρατηθεί καβάλα στην εξουσία του Ισραηλινού κράτους.

Η μόνη υπερδύναμη που μπορεί να το σταματήσει όλο αυτό, έχει επικεφαλής της έναν θεότρελο Τραμπ που παίζει εν ου παικτοίς.

Αν τελικά υπάρχει αυτός ο περιβόητος θεός των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων και των Χριστιανών (ο ίδιος είναι και στα ίδια βιβλία καταγράφεται η ύπαρξή του) θα πρέπει να είναι:

-είτε ένας ψυχασθενής θεός, επικίνδυνος για την ανθρωπότητα που πρέπει να αποσυρθεί πάραυτα,

-είτε ένας τόσο αδύναμος και παντελώς άχρηστος θεός που η ανθρωπότητα δεν τον έχει ανάγκη.

19 Μαΐου: Ημέρα για την γενοκτονία

Δεν με νοιάζει αν κάποιοι θα το πουν εθνοκάθαρση, ή γενοκτονία ή ακόμη και ειρηνική ανταλλαγή πληθυσμών. Σημασία έχει ότι εκείνη την εποχή μετά τον Μεγάλο Πόλεμο σφαγιάστηκαν 350.000 Έλληνες της Μικράς Ασίας κι ανάμεσά τους πολλοί μακρινοί συγγενείς μου καθώς οι τέσσερις γιαγιάδες και παππούδες μου (από μάνα και πατέρα) κατάγονται από την Τραπεζούντα και την Κρώμνη του Πόντου οι μεν κι από την Προύσα και την Κωνσταντινούπολη της Μικράς Ασίας οι δε.

Πόσοι συγγενείς μου βρίσκονται ανάμεσα στις 350.000 χαμένες ψυχές που σκοτώθηκαν άμεσα ή στα περίφημα τάγματα θανάτου δεν το ξέρω, ξέρω όμως ότι οι δυο οικογένειες προσφύγων που βρήκαν τελικό προορισμό την Δραπετσώνα και το Κερατσίνι του Πειραιά, βγήκαν κι επέζησαν μέσα από μια καταστροφή.

Ένα κείμενο θα παραθέσω στην μνήμη τους. Είναι του Στρατή Δούκα από το βιβλίο του "Οδοιπορικό" και δείχνει την αγριότητα που βίωσαν οι άνθρωποι εκείνοι.

Στην καταστροφή της Σμύρνης, βρέθηκα με τους γονιούς μου στην Πούντα. Από κει με πήρανε κι έμεινα στην Τουρκία αιχμάλωτος.

Μεσημέρι πιάστηκα μαζί με άλλους. Βράδιασε και τα περίπολα ακόμα κουβαλούσαν τους άντρες στους στρατώνες. Κοντά μεσάνυχτα, όπως είμαστε όλοι, ο ένας κολλημένος στον άλλον, μπήκε η φρουρά και άρχισαν να μας χτυπούν όπου έβρισκαν, με ξύλα και να κλωτσούν όσους κάθονταν χάμου γόνα με γόνα. Τέλος πήραν να διαλέγουν όσους ήθελαν κι έφυγαν βλαστημώντας όλους. Από μέρες, που πέρασαν με φόβο, ήρθε ένας αξιωματικός και μας παράλαβε, με σαράντα στρατιώτες. Μας έβαλαν στην αυλή και μας χώρισαν απ’ τους πολίτες, τότε είδα και τον αδελφό μου. Μας έβαλαν τετράδες και μας διέταξαν να γονατίσουμε να μας μετρήσουν. Ο αξιωματικός που μας έβλεπε καβάλα στο άλογό του έλεγε: Θα κοιτάξω να μη μείνει ούτε σπόρος από σας.

Κι έδωσε το παράγγελμα να ξεκινήσουμε. Θα είμαστε όλη η φάλαγγα κάνα δυο χιλιάδες.

Όπως βγήκαμε, μας τραβήξανε ίσα στην αγορά. Εκεί το τουρκομάνι που μας περίμενε σαν το λεφούσι έπεσε πάνω μας. Τραπέζια, καρέκλες, ποτήρια, ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, μας πετούσαν από όλες τις μεριές. Ήταν και ναύτες Γάλλοι μαζί τους στα καφενεία κι έκαναν χάζι με μας.

Μεσημέρι 12, φτάσαμε στο Χαλκά-Μπουνάρ. Εκεί μας έκλεισαν στο ούρμα, κύκλο. Άμα βράδιασε, ένας Τούρκος εφές από το χωριό μας ήρθε και μας καλούσε με τα ονόματά μας να βγούμε, τάχα πως θα μας γλυτώσει, με σκοπό να μας χαλάσει. Κι εμείς στη γη πέσαμε να μη δώσουμε γνωριμία.

Τα ξημερώματα ήρθε από τη Μαγνησία άλλος αξιωματικός και μας σήκωσαν. Ώρες περπατούσαμε. Ούτε ξέραμε που μας παν. Μονάχα από τον τόπο καταλάβαμε πως βαδίζαμε για τη Μαγνησία.

Αντί να μας πηγαίνουν στο δρόμο, μας τραβούσαν από το βουνό. Κι όπως δεν είμαστε σε ισότοπο αρχίσαμε να σκορπάμε. Δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε τις τετράδες. Κι οι στρατιώτες φώναζαν προστακτικά στις τετράδες. Εμείς προσπαθούσαμε μα και πάλι στις χαλάγαμε. Όσοι ήταν ανήμποροι και μένανε πίσω, τους τραβούσαν οι πολίτες στο δάσος και τους καθάριζαν. Με πολύ κόπο πέσαμε στο δημόσιο δρόμο. Εκεί πάλι μας περίμεναν, μπουλούκια-μπουλούκια, γέροι άνθρωποι, εξήντα ως ογδόντα χρονών, με παλιές μαχαίρες και σα φτάσαμε κοντά, ρίχτηκαν επάνω μας.

Και προχωρούσαμε, οι δρόμοι δεξιά και αριστερά ήταν σπαρμένοι με πτώματα που μύριζαν. Στις βρύσες έστεκαν σκοποί και φύλαγαν το νερό, που έτρεχε απ’ τα κανούλια. Κι εμείς που το βλέπαμε διψούσαμε περισσότερο. Στο δρόμο είχανε σκάσει πολλοί.

Ώρες βαδίζαμε κι εκεί που κάναμε στάση σ’ ένα σταθμό, ήρθαν κάμποσοι Τούρκοι πολίτες, κι είπαν στου αξιωματικού να τους αφήσει να ψάξουν ανάμεσά μας κι άμα βρουν κάποιον που ζητούσαν, να τον πάρουν.-Ναι, τους λέει, κοιτάχτε κι άμα τον βρείτε, πάρτε τον.

-Άφεριμ, άφεριμ είπαν και χώθηκαν στο σωρό μας. Τον βρήκαν. Ήταν Αρμένης, ο περιβολάρης του Σταθμού.-Βρε κερατά Αρμένη, εσένα γυρεύουμε.

-Τι θέλετε από μένα, τους είπε. Μια ψυχή έχω να παραδώσω.

Και με το κεφάλι ψηλά, σα να ήθελε να τον δούμε όλοι, πέρασε ανάμεσά μας.

-Πάρτε τον, φώναξε ο Λοχαγός.

Ο Αρμένης άμα άκουσε έτσι, ρίχτηκε απάνω σε κείνον που πρωτάπλωσε να τον πιάσει και με πάθος του δάγκωσε το λαρύγγι. Οι άλλοι τον χάλασαν αμέσως. Πρόφτασε μονάχα κι είπε:

-Κάντε με ό,τι θέλετε. Το αίμα μου το πήρα.

Ένδειξη κατάστασης σύνδεσης

Ενεργός

Βαρουφάκης versus ...!

Το έχετε δει; Αν όχι, χάνετε!

Ο Βαρουφάκης εξευτελίζει τα ΑΡΔ-άκια και την ομάδα αλήθειας της ΝΔ που θεώρησαν ότι μπορούν να τον παγιδεύσουν. Ειλικρινά λυπάμαι για το κορίτσι, που το έστειλαν στον λάκκο των λεόντων, αλλά τον προκάλεσε πολλές φορές πριν ο Βαρουφάκης αποφασίσει -δικαίως- να αντιδράσει. Κάπως έτσι πρέπει να ήταν κι η Λιάνα Κανέλλη τότε που ανήκε ακόμα στην Νέας Δημοκρατία.

Το ψέμα

Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, όντως, κύριε Μητσοτάκη, κι όπως έχετε καταπιεί ως τώρα όλες τις βλακείες που είπατε κατά καιρούς για τα Τέμπη, θα το καταπιείτε οσονούπω κι αυτό. Κι ας στηρίζεστε στην γαλάζια σας δικαιοσύνη και σε λίγους δικαστικούς λειτουργούς που έχουν ενεργήσει με τρόπο προκλητικά ενάντιο στο κοινό αίσθημα.

Λένε για το πόρισμα (γνωμοδότηση) Καρώνη ότι είναι ασαφές και ότι χρήζει περαιτέρω ανάλυσης. Ωστόσο αν το διαβάσει κανείς (όχι τα ρεπορτάζ που γράφουν γι αυτό αλλά το ίδιο το πόρισμα) τότε βλέπει ότι υπάρχει κάτι που χρήζει όντως περαιτέρω ανάλυσης, αλλά, όχι χημικής.

Χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης. Και αυτός που χρήζει είναι η ΝΔ (με εκπροσώπους της τον κ. Μητσοτάκη και τον κ.Μαρινάκη) που είπαν πως "το ψέμα έχει κοντά ποδάρια" βασισμένοι σε μια γνωμοδότηση που λέει ότι τα έλαια σιλικόνης δεν προκάλεσαν την πυρόσφαιρα αλλά ανεφλέγησαν από αυτήν.

Φυσικά όλα τα ΜΜΕ και οι "έγκριτοι" δημοσιογράφοι (που γι αυτόν τον λόγο αποκαλούνται ΑΡΔ) έσπευσαν να δημοσιεύσουν ως ρεπορτάζ τα νον πέιπερ του Μαξίμου δίνοντας ερμηνείες βολικές.

Η Ελλάδα ολόκληρη χρήζει ψυχιατρείου που εμπιστεύεται σε τέτοιους τύπους την διακυβέρνηση μιας χώρας.

Που νομιμοποιούν οφσορ των συγγενών για να μην έχει πρόβλημα η κάθε Αλεξία κι η ελληνική κοινή γνώμη ακούει απαθής και ναρκωμένη.

Που πανηγυρίζουν για μια γνωμοδότηση ασαφή στην καλύτερη για αυτούς περίπτωση και ζητούν και τα ρέστα από αυτούς που τούς αποκαλύπτουν και θα τους στείλουν φυλακή αν "βρεθεί δικαστής στην Αθήνα".

Που έχουν κάνει το ψέμα καθημερινή τους πρακτική και πολιτική.

Μια ωραία βραδιά

Μια ωραία βραδιά χτες, στην παρουσίαση βιβλίων μου στην Δραπετσώνα, με αρκετό κόσμο, πολλούς φίλους και γνωστούς.

Ευχαριστώ τον Δήμο για την αίθουσα, τον Αντώνη Καλογερά για τον συντονισμό, την Ματούλα Λαμπρίδη που μίλησε για το έργο μου και τον Γιάννη Λάλο που τραγούδησε. Ευχαριστώ κι όλους που ήρθαν κι αγόρασαν βιβλία. Από ό,τι μού είπαν οι ίδιοι, αλλά και το εμφανές για όποιον ήταν εκεί, έφυγαν όλοι πολύ ευχαριστημένοι, πράγμα που ήταν το πιο σημαντικό. Είμαστε οι άνθρωποι που είναι δίπλα μας κι αυτοί δίπλα στους οποίους είμαστε εμείς.

Στην φωτογραφία όψεις της αίθουσας

Βιβλιοπαρουσίαση

Αύριο Τετάρτη 14/5 στις 8μμ το βραδάκι σάς περιμένω στο πρώην Δημαρχείο Δραπετσώνας για μια εκδήλωση παρουσίασης δύο βιβλίων μου που είναι και τα δύο μυθιστορήματα.

Α) "ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ"

Η ιστορία εκτυλίσσεται από το 2020 (των λοκντάουν) ως το 2024 (του Ουκρανικού και της Γάζας) να κυριαρχούν στις ειδήσεις. Είναι μια πολύ σύγχρονη ιστορία που θυμίζει τα Τέμπη, την υπόθεση της δωδεκάχρονης στον Κολωνό, τα κέντρα της παραλιακής, τον ανταγωνισμό ΗΠΑ-Ρωσίας σε ελληνικό έδαφος και άλλα τέτοια επίκαιρα θέματα. Φυσικά όλα αυτά αποτελούν το τοπίο μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται ο μύθος που είναι μια κοινωνική κι αισθηματική ιστορία στην οποία εντέλει τίποτε δεν είναι αυτό που (αρχικά) φαίνεται.

Β) "ΤΡΙΣ ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ - ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ"

Αυτή η ιστορία είναι σχεδόν σύγχρονη κι εκτυλίσσεται στα χρόνια από το 1997 ως 2007. Πρόκειται για μια κοινωνική κι αισθηματική ιστορία μέσα από την οποία γίνεται μια νέα επισκόπηση του φαινομένου της τρομοκρατίας και της πολιτικής λίγο πριν η χώρα βυθιστεί στα μνημόνια και την κατάθλιψη. Πρόκειται για ήρωες γνωστούς από ένα προηγούμενο μυθιστόρημά μου, το "Τρεις Γενιές Ονείρων", ωστόσο εδώ η ιστορία κυλά ανεξάρτητα με κύριους τόπους δράσης την Αθήνα, την Νέα Υόρκη, τον Μαυρίκιο, το Μπουένος Άιρες και την Λισαβώνα.

Για τα βιβλία θα μιλήσω μαζί σας κι ελπίζω να έχουμε έναν καλό, χρήσιμο κι ευχάριστο διάλογο. Για το έργο μου θα μιλήσει η φιλόλογος Ματούλα Λαμπρίδη και την εκδήλωση θα συντονίζει ο Αντώνης Καλογεράς, ενώ τραγούδια σχετικά με το κλίμα των βιβλίων θα μάς τραγουδήσει με την κιθάρα του ο Γιάννης Λάλος.

Σας προσκαλώ να έρθετε στην αίθουσα εκδηλώσεων του 3ου ορόφου του πρώην δημαρχείου για να περάσουμε όλοι καλά.

Ηγέτες

Δεν πιστεύω ότι Μακρόν, Στάρμερ και Μερτς κάπνιζαν κοκαΐνη στο τρένο μετά την συνάντηση με τον Ζελένσκι αν και είναι τόσο ηλίθιοι που τίποτε δεν αποκλείεται. 

Οι προσπάθειές τους, πάντως, να στηρίξουν τον πόλεμο αντί για την ειρήνη, δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά με τους Ευρωπαίους ηγέτες. 

Ίσως τελικά να το ρίξουν στην κοκαΐνη οι πολίτες της Ευρώπης μπροστά σε τέτοιο ηγετικό έλλειμμα.

Αθήνα

Είμαι σ' ένα καφέ κάτω από την Ακρόπολη απέναντι από το Θησείο και τον Λυκαβηττό. Πουθενά αλλού δεν υπάρχει τόση ομορφιά. Με τον γύρο στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, την Πλάκα, την Αδριανού, το Μοναστηράκι, του Ψυρρή., την Αιόλου, ένας τόπος γεμάτος ποικιλία, ανθρώπους, μαγαζιά, γωνιές, αρχαία, ένας χώρος ατελείωτα όμορφος.

Δεν ξέρω ποιους ενθουσιάζω ή ποιους απογοητεύω, αλλά, μέρος σαν αυτό του κέντρου της Αθήνας (από το 2004 και μετά) δεν υπάρχει σε καμία μεγάλη πόλη. Δεν τις έχω φάει με το κουτάλι αλλά έχω πάει σε Ρώμη, Βερολίνο, Λονδίνο, Παρίσι, Βρυξέλλες, Άμστερνταμ..., ακόμη και στην Βοστώνη στις ΗΠΑ, και σε πολλά άλλα μέρη. Μιλώντας για τις μεγάλες πάντα πόλεις, είδα τις τουριστικές βασικά περιοχές τους και πολλά με εντυπωσίασαν, αλλά μέρος σαν αυτό το γύρω-γύρω της Ακρόπολης, τόσο όμορφο και συνάμα ζεστό και ανθρώπινο δεν συνάντησα πουθενά.
Όσοι ζούμε εδώ κοντά είμαστε τυχεροί, νομίζω, κι όσοι δεν προλάβατε να το απολαύσετε ακόμη, καιρός να αναθεωρήσετε

Ηλίθιος ή προδότης;

Στάρμερ, Μακρόν, Τουσκ και Μερτς. Γύρω γύρω όλοι και στη μέση ο Ζελένσκι για να φορτωθεί τον μουτζούρη. Ήδη ακρωτηρίασε την χώρα του, ξεπούλησε όλο τον ορυκτό της πλούτο και σκότωσε εκατομμύρια Ουκρανούς σε έναν πόλεμο όπου μόνο νικητής δεν μπορούσε να βγει. Αν δεν ήταν ηλίθιος θα ήταν προδότης.

Η πιο μεγάλη ιστορία από όλες τις ιστορίες

Όπως έχω ενημερώσει, θα παρουσιάσω την Τετάρτη που μάς έρχεται δυο καινούργια μυθιστορήματά μου. Είναι ιστορίες βγαλμένες μέσα από την ζωή που ελπίζω να τις βρείτε ενδιαφέρουσες. Ελπίζω αφενός να τις απολαύσετε και αφετέρου να βρείτε σε αυτές κάποιο νόημα, έναν προβληματισμό. Στόχος μου είναι -πέρα από την ψυχαγωγία- να φωτίσω κάποιες πλευρές της ζωής που όλοι μας ζήσαμε τα τελευταία 25 χρόνια και να εξηγήσω πως πολλά από τα ανεξήγητα της καθημερινότητας είναι φυσιολογικές διεργασίες κάτω από κάποιες συνθήκες.

Πριν όμως μπω στις δικές μου ιστορίες, θα μιλήσω για μια μεγαλύτερη ιστορία, την ιστορία της ζωής στον πλανήτη Γη. Το κάνω αυτό γιατί η ιστορία της Γης είναι τόσο μεγαλειώδης και συναρπαστική που κάθε άλλη ιστορία ωχριά μπροστά της. Θέλω λοιπόν να τελειώνουμε με αυτήν πριν μπούμε στο θέμα μας, στις δικές μου ιστορίες.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

Ως ανθρώπινα όντα έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι η ζωή έχει κάποιον σκοπό. Δεν αφήνουμε την ίδια φιλοδοξία στις μύγες, στην μούχλα, στα ζωϋφια ή τις νυφίτσες. Μόνος σκοπός τους είναι να μάς ωφελούν ή να μάς ενοχλούν. "Μύγα η ανωφελής" λέμε, εμείς, οι άνθρωποι! Για το εαυτό μας όμως έχουμε σχέδια, φιλοδοξίες, επιθυμίες και επωφελούμαστε από όσα μάς "έχουν διατεθεί" μαζί με την ύπαρξή μας.

Τι νόημα όμως έχει η ζωή για μια λειχήνα; Σημειωτέο ότι μια λειχήνα αναπτύσσεται σε βράχια, παγωνιές, με αέρηδες, χωρίς τροφή και περιμένει δεκάδες ή εκατοντάδες χρόνια για να αναπτυχθεί σε μέγεθος ενός πιάτου. Κι όμως η παρόρμησή της να υπάρξει και να επιβιώσει είναι εξίσου ισχυρή με την δική μας, ενδεχομένως ακόμα πιο ισχυρή. Αν μάς έλεγαν ότι είμαστε προορισμένοι να αφιερώσουμε δεκαετίες ολόκληρες παριστάνοντας το γουναρικό ενός βράχου, θα χάναμε ολότελα κάθε διάθεση να συνεχίσουμε. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τις λειχήνες. Όπως όλα σχεδόν τα ανθρώπινα όντα είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν κάθε δυσκολία, να ανεχθούν κάθε προσβολή για να εξασφαλίσουν μιαν επιπλέον στιγμή ύπαρξης. Με λίγα λόγια η ζωή (κάθε ζωή, ανθρώπου, λειχήνας, μύκητα, χελώνας, σκνίπας κ.α.) θέλει να υπάρχει. Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι προκειμένου να υπάρξει δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις.

Αυτό ακούγεται λίγο παράξενο γιατί η ζωή είχε όλο τον καιρό να αναπτύξει φιλοδοξίες (κι επομένως να έχει απαιτήσεις). Η Γη έχει ηλικία άνω των 4,5 δισεκατομμυρίων ετών. Κι όμως τα περισσότερα "σπαταλήθηκαν" χωρίς να εμφανιστεί πουθενά αυτό που εμείς ονομάζουμε νόημα της ύπαρξης (δηλαδή νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης).

Αν φανταστείτε τα 4,5 δισεκατομμύρια δύσκολα χρόνια της γήινης ιστορίας σαν να είναι συμπιεσμένα σε μια μέρα, ένα εικοσιτετράωρο τότε η Γη που ξεκινά στις 12 τα μεσάνυχτα, βλέπει την ζωή να ξεκινά στις 4.00 το πρωί.

Στις 4.00 π.μ. αναπτύσσονται οι πρώτοι μονοκύτταροι οργανισμοί κι υπάρχουν μόνο αυτοί για τις επόμενες δεκαέξι ώρες, ως τις 8.30μμ το βράδυ. Μέχρι τότε η Γη δεν έχει να επιδείξει τίποτε άλλο στο σύμπαν πέρα από αεικίνητα μικρόβια.

Στις 8.30μμ εμφανίζονται τα πρώτα θαλάσσια φυτά και είκοσι λεπτά αργότερα οι μέδουσες.

Στις 9.04μμ εμφανίζονται οι τριλοβίτες, μικρά ζωάκια σαν έντομα που τα βρίσκουμε τώρα πια μόνο σε απολιθώματα.

Λίγο πριν τις 10μμ (το βράδυ πάντα) ξεπροβάλλουν στην στεριά τα πρώτα φυτά και λίγο μετά τα πρώτα ζώα.

Από τις 10 και τέταρτο, και για ένα δεκάλεπτο περίπου, ολόκληρη η Γη καλύπτεται από δάση ανθρακοφόρα που τα κατάλοιπά τους είναι το κάρβουνο και το πετρέλαιο που χρησιμοποιούμε σήμερα ενώ εμφανίζονται και έντομα με φτερά.

Λίγο πριν τις 11μμ το βράδυ, (στις 10.55μμ) μια ώρα πριν τα μεσάνυχτα, εμφανίζονται οι δεινόσαυροι που κυριαρχούν για τρία τέταρτα της ώρας.

Στις 12 παρά είκοσι εξαφανίζονται οι δεινόσαυροι κι ,αρχίζει η κυριαρχία των θηλαστικών

Μόλις ένα λεπτό και δεκαεπτά δευτερόλεπτα πριν τις δώδεκα εμφανίζονται οι άνθρωποι.

Το σύνολο της καταγεγραμμένης ιστορίας μας σε αυτή την κλίμακα δεν θα ξεπερνούσε τα λίγα δευτερόλεπτα ενώ η διάρκεια της ανθρώπινης ζωής θα ήταν μια στιγμή.

(ΣΗΜ.: για το ταξίδι αυτό της μιας πυκνής μέρας μάς έδωσαν χρόνους και περιγραφές οι Bill Bryson και Isaac Asimof)

Σε όλο αυτό το ταξίδι ένα είναι το συνεχώς επαναλαμβανόμενο. Όσο κι αν προσπαθούν να συγκεντρωθούν και να διατηρηθούν τα βιολογικά είδη, εντέλει συρρικνώνονται και εξαφανίζονται με βεβαιότητα. Κι όσο πιο πολύπλοκα είναι, τόσο πιο γρήγορα εξαφανίζονται. Ίσως αυτό είναι ο λόγος που τόσο πολλές μορφές ζωής δεν έχουν ιδιαίτερες φιλοδοξίες.

Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που ένα μόνο είδος μέσα στα δισεκατομμύρια που κατοίκησαν την Γη αποφάσισε ότι όλος αυτός ο κόσμος έγινε για πάρτι του, για να μπορέσει αυτό το είδος να δει και να κατανοήσει το σύμπαν, θέτοντας οτιδήποτε άλλο υπάρχει, ζωντανό ή άβιο στην υπηρεσία του.

Μίλησα για αυτό το μεγάλο μυθιστόρημα της ζωής για να μπορώ τις επόμενες μέρες να μιλήσω για τα μικρότερα που απασχολούν τα δικά μου μυθιστορήματα. Που ασχολούνται με την δική μου και την δική σας ζωή, και που τρέφονται από τον κόσμο που μάς περιβάλλει.

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Σήμερα, 2025, είμαστε δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα που έδωσε για πρώτη και τελευταία φορά την δυνατότητα στον λαό να αποφασίσει ποιον δρόμο θέλει να ακολουθήσει η χώρα του.

Το ΟΧΙ (με 62%) ήταν μια άρνηση περίεργη που τα επέτρεπε όλα. Όχι στο σχέδιο Γιούνκερ και ναι στο σχέδιο Μέρκελ διάβασαν ο Τσίπρας κι ο Καμμένος κι ο ΣΥΡΙΖΑ γενικώς. Όχι στην Ευρώπη που εκβιάζει διάβασαν ο Βαρουφάκης, ο Λαφαζάνης, η Κωνσταντοπούλου κι άλλοι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι μετά το πρώτο (2010) και το δεύτερο (2012) μνημόνια, ακολούθησε ένα τρίτο (2015) και η Ελλάδα έφτασε στο σημείο που είχε προδιαγράψει ο Σόιμπλε και στο οποίο είμαστε σήμερα, στην φτώχεια, την γεωπολιτική αδυναμία, τον εξευτελισμό.

Ανεξάρτητα από κομματικές επιλογές και προσωπικές προτιμήσεις, υπάρχουν δύο αφηγήματα για αυτά που έγιναν την κρίσιμη περίοδο 2010-12, όταν η πολιτική τάξη έσκυβε το κεφάλι κι ο λαός διαδήλωνε στο Σύνταγμα.

Το ένα αφήγημα λέει ότι η Ελλάδα σώθηκε, παρά τις απώλειες σε ΑΕΠ και περιουσίες, το άλλο λέει ότι η Ελλάδα καταδικάστηκε στην φτώχεια και θα μείνει δέσμια για πάντα. Οι Σαμαράς Βενιζέλος το 2012-14 και Τσίπρας Καμμένος το 2015-18 ακολούθησαν παρόμοιες μνημονιακές πολιτικές με ρητορική διαφορετική. Οι μεν Σαμαράς και Βενιζέλος αποδέχονταν το πρώτο αφήγημα (κι αν δεν υπήρχε μνημόνιο έπρεπε να το εφεύρουμε) οι δε Τσίπρας Καμμένος το δεύτερο (δεν θέλαμε αλλά μάς υποχρεώνουν οι κακοί).

Δεν ξέρουμε ποιο αφήγημα ήταν εντέλει σωστό. Το πρώτο που επικράτησε έχει αποτελέσματα. Οδήγησε σε μια καταστροφή, αυτήν που ζούμε σήμερα. Το δεύτερο που απλά προτάθηκε, δεν δοκιμάστηκε, δεν ξέρουμε ποια θα ήταν η πορεία εκτός ευρώ και ποιες οι οικονομικές και (κυρίως) γεωπολιτικές συνέπειες.

Είναι νωρίς ακόμα για μια δίκαιη αποτίμηση.

Είναι όμως καιρός να θυμηθούμε το ξεχωριστό αμεσο-δημοκρατικό γεγονός που συνέβη στην χώρα, το δημοψήφισμα του 2015. Όπως το δημοψήφισμα του 1974 έδωσε οριστική λύση στην χώρα κάνοντας παρελθόν το καθεστωτικό ζήτημα, έτσι και το δημοψήφισμα του 2015 έδωσε οριστική λύση (απ' την ανάποδη) στην δυνατότητα της Ελλάδας να παραμείνει ανεξάρτητη και ικανή για ανάπτυξη και πρόοδο χώρα.

 Χωρίς καμία ντροπή ο Μητσοτάκης, οργανωτής του κλεισίματος της ΕΡΤ το 2013, επισκέφτηκε το Ραδιομέγαρο. Το θράσος και το ψέμα στηρίζεται στην δική μας αμνησία. Εξ ου και το 41%.

 Ο Μητσοτάκης αφαίρεσε την αρμοδιότητα ελέγχου των εξοπλιστικών από τον Δένδια που παρακολουθούσε με το πρέντατορ. Ο Δένδιας, φυσικά, αποδέχτηκε. Αν μπορούσε ας έκανε αλλιώς.